Arama kurtarma çalışması yürütmeyen, madencileri havaalanlarında bekleten, vinç götürmeyen, tüm iş makinelerini alana sevk etmeyen aslında hiçbir iş yapmayan devlet ancak 33 saat sonra OHAL ilan edebildi, deprem bölgesini afet bölgesi ilan edebildi.
Afet bölgesine gidersek karışıklık çıkarmış, kurtarma çalışmalarına gitmeyecekmişiz öyle mi?
Akşener’in dediği gibi “siyaset konuşmayıp susacakmışız” öyle mi!
AFAD’a 20 TL bağış yapıp, yerimizde oturacakmışız öyle mi?
Şu an bu afete müdahale etmek için doktorlar gönüllü, madenciler gönüllü, inşaat işçileri gönüllü, kadınlar, öğrenciler gönüllü, erzak toplayanlar, ilaç toplayanlar gönüllü, devlet dışında herkes gönüllü. Devlet ise sadece OHAL ilanlarına, dayanışmaların yasaklanmasına gönüllü.
Ama bizim kontrolümüzde uçaklarımız, tırlarımız, iş makinelerimiz, depolarda saklanan yiyeceğimiz, suyumuz, ilaçlarımız yok.
Hepsini bize bıraksalar, engel olmasalar hatta hiç olmasalar bu süreci en iyi yönetecek olan yine bizleriz. Henüz bu aşamaya gelemedik ama yine de korkuyorlar bizden. Çünkü hiçbir korkuya benzemez halkını satanın korkusu ve onları harekete geçirecek de bu korkudur.
Nasıl ki Adıyaman’da halk, valiliğe gidip yaşamları için mücadele ediyorsa bizim de devletin tüm imkanlarını seferber ettirebilecek gücümüz var. Kullanalım.
Biz bu devletin ‘gücünü’, polisini, jandarmasını ancak greve çıktığımızda, kadınlar olarak haklarımız için meydanlarda olduğumuzda, ormanımızı koruduğumuzda görüyoruz. Halbuki arama-kurtarma ekiplerini taşıyacakları uçakları da var yardım gönderecek gemileri de var. Devletin tüm olanaklarını halka seferber etmesi için çıkalım sokaklara, dolduralım meydanları.
Gelen yardımlar engellenerek, yeterli imkanlar seferber edilmeyerek göz göre göre enkaz altında bırakılan en az 300 bin kişinin sesi olalım, seslerini duyuralım, hep birlikte camlardan çıkıp bağıralım, ses çıkaralım.
Bu derdi taşıyanlar olarak bir araya gelelim içimizdeki bu öfkeyi, acıyı güce dönüştürelim, örgütleyelim.
8 Şubat 2023
