Adalet bu sokaklara hiç ama hiç uğramadı. Bunu biliyoruz değil mi? Sanki adalet varmış gibi yapmanın bir manasının kalmadığı ise artık her geçen gün daha aşikâr.
Örneği bol; ayakkabı kutularında saklanıp sıfırlanan milyonlarca liranın 9. yılına 2 gün var, 6 yaşındaki çocuğa tecavüz edenleri aklamaya çalışmalarının üzerinden 2 gün geçti. İşyerinde dövüldükten sonra bir de üstüne işten atılan Bilal’in direnişi başlayalı 2 gün oldu, sefalete karşı greve başlayan Bekaert işçilerinin grevi “milli güvenlik” nedeniyle yasaklanalı, işçilerin yasağı tanımayıp greve başlamasının üzerinden 2 gün geçti.
Ve burada toplanmanın 2. günüdür. Emme basma tulumba değilsek eğer, ortaya çıkan sorulara verilecek cevaplar için gerçeği kabul edelim. Kararlı, ısrarcı ve cüretli olalım. Yan yana gelelim gücümüzü büyütelim. Beklemeyelim yapalım.
Soru 1- İlk değil. 31 Mart 2019’da da, 23 Haziran 2019’da da hukuk yoktu, adalet yoktu. İmamoğlu iki defa “seçilmiştir”, daha kaç kez seçilecektir? Sandıkla seçilen, sandıksız görevden alınabiliyorsa biz neden sandığı bekleyelim?
Soru 2- “Bu kararlar Saray talimatıyla alınmıştır” deniyor. O zaman kararı alındığı yerde bozmak gerekmez mi? Kendi öfkesine, kendi iradesine sahip çıkmak için 2 gündür burada olmak kıymetli, 3. günde neden Saray’ın önünde milyonlar olmayalım?
Soru 3- Öfke, çok önemli ve güçlü özelliklere sahip en temel duygulardan biridir. Biz niye öfkelenmeyelim? Marketlerde her gün artan fiyatlara, çocuklarımızın aç biilaç okula gitmesine, istismar edilmesine, hayatımızın, geleceğimizin çalınmasına, kararlarımızın tanınmamasına sahi niye öfkelenmeyelim? Ancak öfke ancak örgütlüyse güçtür. Örgütlü olmak kendi kaderini ele almanın biricik yoludur.
Dağılıp toplanan kalabalıklardan kendi kendini yönetmeye, kendi kararlarını uygulatan olmaya doğru bir adım atalım. Adaleti, öfkemizi örgütlersek biz sağlayabiliriz.
*: 15 Aralık 2022’de Saraçhane’de dağıtılan bildiridir.
