Şiddet, her türden artan suç, yoksulluk, evsizlik, pislik ve yolsuzlukla dolu, geceleri sokaklarında yürünmez, karanlık, kalabalık ve korkutucu bir şehir… Gotham City. Suç, suçla mücadele ve adalet temaları etrafında dönen Batman serisinin geçtiği Gotham City’e ait olan ve belki okurken aklınıza İstanbul’u da getiren bu tasvir, uzun yıllardır başta kaynağını aldığı düşünülen New York ve Chicago olmak üzere birçok metropolle bağdaştırılıyor. Hemen her metropolün Gotham City’ye benzemesi nasıl ki tesadüf değilse, birazdan değineceğim üzere Batman serisinin adalet anlayışının da günümüz dünyasıyla örtüşmesi o derece tesadüf değil.

Son dönemde şiddetin, suçun daha da artmasına dair tespitler ve gerekçeler öne sürülüyor elbette. Bunun başlıca sebepleri savaş politikaları ve ekonomik krizin geldiği boyut olsa da, artan şiddete dair getirilen çoğu ekonomi politik açıklamanın arka planında dahi insanların yaşam koşullarıyla birlikte daha da şiddet eğiliminin açığa çıktığı fikri var. Bu sadece güncele dair bir tartışma değil; zira ekonomik koşulların insanın içindeki kötüyü ortaya çıkardığına dair inanç çok daha eskiden beri var. Peki gerçekten yaşam koşullarıyla birlikte daha da açığa çıkan insanların kötülüğe yatkınlığı mıdır yoksa zaten sistemin üzerine inşa edildiği insanlıkdışı tüm davranışların -suçların- bugün daha geniş bir alana yayıldığını mı görmekteyiz? Şiddet, istismar, şantaj, dolandırıcılık, gasp, insan ticareti vb. Bunların hepsinin esasen kapitalist-emperyalist sistem içerisinde tuttuğu bir yer vardır; dolayısıyla mikro ölçekte artan veya görünür hâle gelen bu suçlar zaten sisteme entegredir, sistemin normali, hatta sac ayaklarıdır.

Gotham City vahşi kapitalizmin sonuçlarının en ekstrem boyutlarıyla önümüze serildiği bir “distopik” tasarımdır. Bundan 5 yıl önce dünyanın bambaşka yerlerinden milyonlarca insanın kendisini Joker’le özdeşleştirebilmesine yol açan da her yerde Gotham Cityleşmenin, bu artan yoksulluk, şiddet, suç ve nefret hâlinin evrenselliğinin bir göstergesidir. Bugün perdede Gotham semalarında müzikal tınılar yankılanırken bir yanda da Gotham’a esin kaynağı olan New York City’nin anahtarını elinde tutanların akıbetine bakarak bu evrenselliğin kapitalist-emperyalist sistemle bağını inceleyelim. Ve Batman’in adaletine geçmeden önce bir New York kahramanına göz atalım; Puff Diddy’ye. Evet, kahramanı diyorum; zira kendisi Eylül 2023’te şehrin anahtarı teslim edilerek New York’un bir simgesi hâline getirilmiş bir kahramanı adeta. Bu kahramanlık Chicago ve Miami şehirleri için de geçerli.

“En üst düzey kamu hizmetlerini gerçekleştiren saygın kişilere bir minnet sembolü” olarak verilen bu anahtarın sahibi Puff Diddy’nin devlet tarafından onore edilmiş üstün hizmetlerine kısaca bir değinelim davayı bilmeyenler için. 90’ların başında müzik piyasasının içinden çıkan Puff Diddy, ABD’li bir rapçi, müzik yapımcısı, medya patronu ve iş adamı. Muhtemelen burada bahsetmeyi unuttuğum başka resmî etiketleri de vardır. Davadan haberi olmayanlar için kısaca bahsedeyim. Bu adam hakkında Kasım 2023’te eski sevgilisi tarafından kendisine yönelik darp ve tecavüz suçlamasıyla dava açılıyor, dava taraflar arasında tazminat ve anlaşmayla kapanırken, otel güvenlik kameralarında bulunan darp görüntüleri de medyada yayılıyor. Bundan birkaç ay sonra Diddy’nin birkaç farklı ülkedeki birkaç farklı malikânesine FBI soruşturması kapsamında baskın yapılıyor. Belli ki istihbaratı çoktan almış olan Diddy hiçbir malikânesinde bulunamayınca, birkaç ay sonra çeşitli iletişimlerle bir başka malikâneden kalkıp gelmeye tenezzül etmiş olsa gerek teslim olmaya karar veriyor. Daha önceki davada da yer alan, seks ticareti, insan ticareti, uyuşturucu kaçakçılığı, cinsel istismar ve cinsel saldırı gibi suçlardan hakkında soruşturma yürütülüyor. Her seferinde kefalet bedelini daha da uçuk bir seviyeye taşımasına rağmen, Epstein’in sözde intihar ettiği gözaltı merkezinde tutulup tutuklu yargılanan Diddy’nin davasının ana odağı “freak offs” adı verilen partiler. Ev baskınlarında deposundan 2000’e yakın içerisinde ağır uyuşturucu madde bulunan bebe yağı şişesi, yüzlerce seks oyuncağı, kaçak silah vs. çıkan bu adamın organize ettiği bu partilerde fuhuşa zorlama, uyuşturucu ticareti, şantaj, çocuk istismarı, darp, tecavüz vb. birçok suç işlendiği iddia ediliyor. Bu “freak offs” denen partiler, sektörde olduğu günden beri medyada da ünlülerin demeçlerinde de sıkça ifade edilen “eğlenceye doyulamayan” meşhur “çılgın Diddy partileri”nin bir after party’si veya arka planı olarak ifade ediliyor. Dava süreciyle birlikte hakkında yapılan şikâyetlerin binleri aştığı ve katlanarak arttığı bu adamın California, Luxemburg, Çin, Fransa gibi farklı farklı ülkelerde verdiği partilerinde yer alanlar arasında da yok yok; Hollywood ve ABD müzik piyasasının hemen her ünlüsü, siyasetçiler, iş adamları, yine ABD başkanları, İngiltere prensleri… Bir yandan dava sürerken, bir yandan da eski röportajlara veya eski bilgilere atıf yaparak birçok komplo teorisi de ortaya atılıyor. Beyonce, Jay Z gibi başka çok ünlü isimlerle ilgili yine cinsel saldırı, şantaj, cinayet gibi suçlarla ilişkili iddialar ortaya atılıyor. Kimisi akıl almaz seviyeye ulaşan komplo teorileriyle ilgili önemli olan nokta ise bana kalırsa şu: Bunların hepsinin olabileceğine ikna olabilmemiz; çünkü tam olarak bu sistem böyle işliyor ve tekellerin karanlık yöntemlerine dair de önceden edindiğimiz çokça bilgi var. Diddy’nin deşifre olan bu ağının aynı zamanda bir ün ve şöhret kazandırma modeli olduğu konuşuluyor ve çocuk yaşta kendisiyle çalışmaya başlamış ve dünya starı olmuş Justin Bieber gibi şarkıcıların da bu olayın mağdurları olduğu veya tıpkı Epstein davasında olduğu gibi kimi zaman mağdurların zamanla fail olarak da ağa dâhil olduğundan bahsediliyor. Epstein davasında adı geçen ünlüler listeleri ile Puff Diddy partilerinin listeleri karşılaştırılarak -ki çokça kişi, şirket ve kurumun ortaklaştığını görebilirsiniz- bir “iyi kim kötü kim, kim bu işe dâhil kim değil” avına çıkılıyor.

Oysa öyle birtakım listeler karşılaştırılarak işin içinden çıkılabilecek bir konu değil bu. Çünkü artık hemen herkesin görmek zorunda olduğu üzere, bizim gördüğümüzden çok daha fazla liste var. Bu, devletler eliyle organize edilen bir ağ. Uzun yıllardır anlatılan; fakat komplo teorisi ya da birtakım ezoterik uydurmalar gibi görülen şey tam olarak kapitalist-emperyalist sistemin çok önemli bir parçası. Bunun yarattığı ekonomi bir yana, aynı zamanda sadece sanıldığı gibi eğlence sektöründe değil, birçok sektörde ve sermayedarlar arası ilişkilerde ciddi bir baskı aracı olarak kullanılmaya devam ediliyor uzun yıllardır.

Aslında ilk gençlik yıllarından itibaren nüfuzlu kişilerle ilişkiler kurarak müzik ve eğlence dünyası içine sokulan, 90’ların başında çetelerle ilişkisi ve rap müziğin doğu-batı yakası rekabeti içinde sermayedar olarak varlığı, o dönem ilişkileri, başta ailesi de kendisi de Kara Panterler üyesi olan rapçi Tupac Shakur olmak üzere politik ve ekonomik etkisi tartışılmaz şüpheli cinayetlerle ilişkisi, kurduğu plak şirketinin yıllar içerisinde 3 büyük müzik tekeli arasında sürekli el değiştirmesi, medya, müzik alanları dışında da birçok şirketinin bulunması, genç yetenek avcılığına soyunan programların yapımcılığını yapması, birçok devlet yetkilisi, ABD başkanları ve belli ki istihbaratla ilişkileri son derece sıkı olan bu adamın hayatından kısa kesitler bile, bugün bahsedilen “suç imparatorluğu”nu kendi başına kurmadığının çok net birer kanıtı.

Tekrar vurgulayayım, Puff Diddy vakası, küresel bir ağın parçası. Tıpkı Epstein davasında da görüldüğü gibi. Tıpkı her ABD seçimleri öncesi patlak veren bir pedofili skandalı gibi. Bu da önemli bir sorudur: Bu skandalların en büyükleri neden hep ABD seçimlerinden hemen önce patlamakta, daha doğrusu patlatılmaktadır? Sadece Pizzagate, Wayfair ve Epstein skandallarının zamanlamasına bakanlar bile bu bağlantıyı kolaylıkla görebilir. Sistemin istismardan beslenme hâli öylesine derin ki artık bunu seçim kampanyalarına meze edebilecek vaziyette arsızlaşabilmekteler. Bir yanda Trump’ın zamanında canlı yayında durduk yere iştahla Puff Diddy övdüğü görüntüler ortada dolaşmakta, bir yandan Kamala Harris’in partilerde bulunduğuna dair iddialar ortaya atılmakta. Üstelik sanki Trump zaten Epstein davasından yeterince mimli değilmiş gibi. Ancak uzun yıllardır ABD başkan adaylarının birbirlerini pedofil olmakla suçlamaları gelenekselleşmiş şekilde normalleştirilmiş bir hadise. Demek birini pedofil olmakla suçlamanın ağırlığı veya ciddiyeti de bu sistemde bu kadardır. Onlar belli ki bunun gayet farkındalar. Ve belli ki kurdukları bu ağ içerisinde o kadar çok benzer yapıda çete var ki bize en geniş kapsamlı gibi görünenlerini bile, siyasi manevralar veya ekonomik çıkar çatışmaları için deşifre edebilmekteler. Bu ve benzeri ağlar ve bu ağların farklı farklı çetelerinin çobanlığını yapan tipler dünyanın hemen bütün ülkelerinde boy göstermekte. Misal bu ülkede de servetinin kaynağı açıklanamayan, genç yaştan itibaren “abi”lerinin sevdiği haylaz çocuk olarak “çalışkanlığı”yla kendisine kariyer inşa etmiş, medya ve eğlence sektöründe kişiliğiyle de ön planda, yetenek programlarıyla genç yetenek kovalayan programların yapımcısı, kendisi, çevresi ve ünlü ettiklerinin geçmişleri tarikatlar veya dolandırıcılıktan seks ticaretine birçok skandalla anılan insanlar olan net figürler yok mu?

Yine bugünlerde gündemde olan Menendez Kardeşler davasına bakalım bir de. Yakın zamanda Netflix’te bir drama diziye uyarlanan ve aynı zamanda da belgeseli yayınlanan bu dava, 35 yıldır müebbet hapis yatan Menendez kardeşlerin cezasının kaldırılması talebiyle sosyal medyada başlatılmış bir kampanya sebebiyle bir süredir gündemdeydi.

1989 yılında Beverly Hills’te yaşayan zengin bir ailenin 19 ve 21 yaşlarındaki oğullarının anne babasını öldürmesi üzerine başlayan davanın detayları, hem burjuva hukukunun işleyişine ve sistemin adaletine dair çarpıcı veriler sunarken sermayenin şiddet ve istismarla ilişkisine dair de aydınlatıcı nitelikte.

Başta kendilerinden şüphe dahi duyulmayan ve babalarının mafyatik ilişkileri sebebiyle öldürülmüş olabileceği düşünülen Menendez Kardeşler, ebeveynlerinin öldürülmesinden ardından ailenin mirasını hızlıca harcamaya başlayınca şüpheleri üzerlerine çekiyor ve psikiyatristleriyle görüşmelerinde cinayeti itiraf etmelerinin dolaylı yoldan deşifre olmasıyla birlikte tutuklanıyor ve cinayeti itiraf ediyorlar. Bu andan itibaren miras için ebeveynlerinin canına kıydıklarına kanaat getirilen bu çocuklar, “kutsal aile”ye karşı “canavarca” bir cinayet işlemiş şımarık ve sosyopat zengin çocukları olarak medyada yer buluyor. Medyada yer buluşları ise vakanın ilginçliğinden değil sadece, tam bu dönemde ABD’de yayına başlayan Court TV’de canlı yayınlanan ikinci fakat en “reytingli” dava olması. Hukukun da bir entertainment malzemesi hâline getirilmesinin en belirgin örneği olan Court TV’nin de bu davayla ilişkisi yine sistemin çürümüşlüğünün bir kanıtı olarak bu hikâyede yer alıyor. Esas mesele ise dava sürecinde Menendez Kardeşlerin savunmalarında, her iki ebeveynleri tarafından çok küçük yaştan itibaren cinsel istismara maruz kaldıklarını açıklamalarıyla başlıyor. Menendezlerin ifadeleri korkunç detaylar barındırmasına rağmen bu iddialar “sosyopat zengin çocukları”nın kendilerini kurtarmak adına uydurdukları bir hikâye olarak değerlendiriliyor kamuoyunda. Bu algının başlıca sebepleri ise başından itibaren bu davanın Court TV’nin sınırlarını da aşan bir linç reytingine dönüştürülmesi. Sadece tek bir örnek için bile ABD’nin en ünlü şov programlarından olan SNL’deki skece bakabilirsiniz. İroniktir bir röportajında kendisinin de ailesinden şiddet gördüğünü ve bunu normal bulduğunu anlatan John Malkovich’in de yer aldığı skeç, Menendezlerin ağlayarak anlattıkları istismar hikâyelerinden yola çıkarak bu çocukların “ağlaklığı” ile alay ediyor. Bu alay ve lincin kendisi bile istismara uğrayanların bunu itiraf etmekte neden bu kadar zorlandığını da son derece güzel özetliyor; hatta ileri gidelim tüm bu linç belki de bu sindirilmişliği örgütlemenin bir parçası.

Gelelim davanın akıbetine ve bu akıbetin önemli nedenlerine. İlk yargılama süreci sonuçsuz kalırken, delil yetersizliği ve istismarı doğrulayan kanıtlar olmasına rağmen tekrar açılan davada Menendez Kardeşler, nefsi müdafaa seçeneği tamamen devre dışı bırakılarak idam veya müebbet hapis seçenekleriyle jüriye sunuluyor ve her ikisi de müebbet hapis cezasıyla yargılanıyor. Bu kararın ardındaysa önemli bir faktör var; tam bu davadan birkaç ay öncesinde gerçekleşen meşhur O. J. Simpson davası. Ünlü Amerikan futbolu sporcusu ve aktör O. J. Simpson, eski eşi ve onun sevgilisini öldürmekle yargılandığı davada, mahkȗmiyet için güçlü deliller olmasına rağmen beraat ediyor. Bu kararın halkta yarattığı öfke ve adalete karşı sarsılan inancı toparlamaya çalışmanın bir sonucu olarak Menendez davası işlev görüyor. Diziyi de izlemiş olanlar bilir, Menendez davasıyla aynı dönemde gerçekleşen bir başka davada ise çocukluğunda istismara uğramış bir kadın cinayeti failinin çocukluğundaki istismar gerekçesiyle cezasının hafifletildiğini görüyoruz. Çocuk istismarını zaten hafife alan sistem, istismarı da yine işin ucunda kadına şiddete olduğunda bir hafifletici sebep olarak görürken, bizzat istismarcısını öldürmenin kendisini en ağırından cezalandırıyor. Bu dahi sistemin kadınların ve çocukların bedeninden, kanından beslenmekte kararlı olduğunun bilinçli bir beyanı gibi.

Bu davanın bize gösterdikleri bitmedi. Menendez davasının hâkimi bu davadan kısa bir süre önce gerçekleşen Rodney King duruşmasının da hâkimi. 1991 yılında Los Angeles’ta yüksek hızda araç kullandığı için polisler tarafından gözaltına alınan Rodney King, polisler tarafından vahşice darp edilmiş ve bu şiddet, olaya şahit olan ve evinin balkonundan kamera kaydına alan bir kişinin görüntüleri yerel basına sunmasıyla kısa sürede herkesin tepkisini çekmişti. Bu görüntülerin ortaya çıkışı ve siyahilere dönük polis şiddetinin bir kanıtı niteliği taşıması son derece önemliydi. Ancak halkın tepkisi ardından bu polislere açılan davaların hepsi beraatle sonuçlandı. Ve bu karara karşı gelişen tepki ünlü 1992 Los Angeles isyanını başlattı, 6 gün süren bu isyanı bastırmak için devlet orduyu devreye sokmuştu. Rodney King ve Menendez Kardeşler davalarının yargıcı aynı kişiydi. Bu bakımdan da Menendez Kardeşler davası adaletin tecelli ettiğine dair bir inanç tazeleme çabası olarak kullanıldı. Medyanın manipülasyonları da bu konuyu kolaylaştırıyordu ve belli ki istismara kayıtsız kalmak adalet sistemi için işten bile değildi.

90’larda gerçekleşen bu davanın tüm unsurlarının ve sistemin ne kadar aynı şekilde işlediğini şöyle görmek mümkün. Mesela bakın O. J. Simpson davasında çalışan avukatlardan biri kim? Alan Dershowitz. Kendisi aynı zamanda Epstein davasının da avukatıydı. Yıllarca skandal davalarda yer almasından devletle bağlantılı çete organizasyonlarının işlerini hâlletmekte görevli bir hukuk adamı olduğunu anlamak gayet mümkünken CVsi bunu daha da doğruluyor. Harvard Üniversitesi’nde hukuk profesörü olan bu adamın Epstein’le ilişkisi de avukatlığıyla sınırlı değil, kendisinin yakın arkadaşı ve hakkında verilen onca beyanla açık ki bu istismar ağının baş unsurlarından biri. Kendisinin ne çeşit bir adam olduğunu ve Epstein davasındaki rolünü anlamak için Ümit Kıvanç’ın “Bir Zenginlik ve Erkeklik Öyküsü” adlı yazı dizisinde kendisinden bahsettiği bölüme bakmanızı öneririm. Bütün skandal davaların önde koşup bayrak sallayanı olan bu adamı Puff Diddy davasında görevli olarak görmememiz dahi ilginç. Ancak zamanında kendisiyle ilgili suçlamalara “benim gayet iyi bir seks hayatım var” diyerek savunma yapan bu adamla, müvekkilinin evinde bulunan 2000’e yakın bebe yağını “kendisi alışverişlerini stok olarak yapmayı sever” şeklinde savunan avukat arasında pek de bir hukukî beceri farkı olmasa gerek. Ancak bakarsınız yarın öbür gün Dershowitz bu davadan da çıkar belli olmaz; zira kendisi hâlâ en ünlü TV programlarında bilirkişi olarak boy göstermeye devam etmekte.

Bu dizinin ve belgeselin yarattığı gündemde dahi nedense tartışılmayan ve sorulmayan önemli bir soru bence birçok şeyin ipucu niteliğinde: Devrim sonrası Küba’dan kaçarak Pensilvanya’ya gelen ve nasılsa ultrazenginleşen Jose Menendez’in servetinin kaynağı ne? Kim bu adam? “Florida bir ailedir” sloganını bularak aile kurumunun bu sistemde nasıl bir denetim mekanizması olarak yer tuttuğunu çok iyi anlamış olan, en büyük hayali JFK gibi bir gün ABD’ye senatör hatta başkan olmak olan bu adam, yalnızca kendi çocuklarının istismarcısı bir zengin mi? Onca araştırmama rağmen servetinin kaynağına ulaşamadığım, ergenlik yaşlarında ABD’ye gelerek mucizevi bir şekilde çok kısa sürede “azim ve çalışkanlıkla” müthiş bir kariyere ve zenginliğe sahip olmuş gibi anlatılan hayat hikâyesinde nedense kendisiyle her karşılaşan, kısa sürede kendisine şirketinin anahtarını teslim eder hâle geliyor ve daha 30’larının başında ABD’nin en büyük şirketlerinden birinin başına geçiyor. Bir zaman sonra da eğlence sektörüne dâhil oluyor. Davanın, sadece çocukların “şımarık zengin çocuğu” algısından veya henüz o tarihlerde ABD’de erkek çocukların istismarına dair bir bilinç olmadığından bu şekilde sonuçlandırılabildiğini düşünenleri ne yalan söyleyeyim biraz saf buluyorum. Bunlar elbette karara meşruiyet kazandıran sebepler. Ancak Jose Menendez’in profilinin hele bugün Me Too ve sonrasında daha da ifşa olan birçok profile benzerliği bize çok şey anlatmıyor mu? Kendisinin herhangi bir istismar ağıyla bağlantısı olduğunu ve dolayısıyla daha çok su kaldırmaması umuduyla bu davanın kapatıldığını düşünmememiz için herhangi bir sebep var mı? Kübalı kaçaklar üzerinden kontra örgütlenmelerinin en yoğunlaştırıldığı bir dönemde sebebi belirsizce zenginleşen bu adamla ilişkili bir davanın herhangi bir dava olduğunu düşünmek mantıklı olur mu?

2023 yılında bir belgeselde, bu adamın yönettiği RCA Records’la anlaşmalı bir erkek pop müzik grubu şarkıcısının Jose Menendez’in kendisine uyuşturucu verip tecavüz ettiğini açıklamasıyla bugün bu davanın yeniden açılması için talepte bulunuldu ve bu nasıl adalet sorularının çıkışı da bu gelişmeydi.

Başa dönelim, suçu üreten tam olarak nedir ve aranan adalet tam olarak nerededir? Sosyal medyada bir videoda şöyle bir söz vardı: Bruce Wayne Gotham City’yi dönüştürmek isteseydi milyar dolarlık serveti birçok halka hizmet programı geliştirmeye yeterdi. Evet; fakat Gotham’ın sözde adalet getiricisi, sermayedarların çıkarlarıyla örtüşmeyen suç çeteleriyle mücadele etmekten ötesini yapmıyordu. Oysa Gotham’ı yaşanmaz hâle getiren onlarca yıllık sömürünün kendisiydi; fakat Batman bunlarla ilgilenmiyordu. Batman, bir çizgi roman olarak karakterin doğrudan suça bulaştığını göstermiyordu belki; ama karanlıklar şövalyesi olduğu kesindi ve sadece bu metaforun kendisi de değil bize bunu anlatan. Sadece aile geçmişinden kaynaklı değil; banka soyanların karşısına dikilen; ancak halkı sömüren burjuvaların elini sıkan bu karakter bizzat sömürünün parçasıydı. İşte burjuva hukuku ve burjuva adaleti de tam olarak aynı maskeyi giymiş bir karanlık şövalye. Bu sebeple ne Menendez davasına bakıp “bu nasıl adaletsizlik” diye şaşırmak, ne Puff Diddy davasında kimi kime şikâyet edeceğini sormadan “neden bilenler şikâyet etmemiş” demek, ne de bugün bu ülkede iyice artan şiddet ortamına bakıp kimden yardım istediğini bilmezcesine “Turkish women need help” çağrıları yapmak Batman’den adalet beklemekten farklı değildir; ya da burjuva hukukunun dünyanın başka bir ülkesinde bir yerlerde, belki en ücra belki en Batı köşesinde gerçek bir adaleti olduğuna inanma saflığından.

Bugün şiddet dünyanın hemen her yerinde aynı şekilde artıyor. Kapitalizmin krizinin yarattığı tabloda zaten bütün ayakları şiddetten, sömürüden beslenen bu sistemde çürüme artık daha da her yeri kaplıyor ve her yerinden pislik fışkırıyor. Paylaşım savaşının ve derinleşen ekonomik krizin, çete-devlet modellerinin bir sonucu olarak bu çürümüşlük artık daha gözler önünde ve halka da daha fazla sirayet eder vaziyette. Dünyanın özellikle tüm kapitalist merkezlerinde toplumda şiddet arttı, nefret söylemleri arttı, bireysel silahlanma arttı, evsizlerin sayısı çoğaldı, çeteleşme, tarikatlaşma arttı, istismar arttı, dolandırıcılık ağları başta olmak üzere her türlü kolay para kazanma yöntemleri arttı. Hiçbiri insanların içindeki kötülüğün kaşınmasıyla alakalı değil; ezen-ezilen ilişkilerinde bugüne kadar açığa çıkan her türlü şiddetin ve kötülüğün meşru olarak işletildiği bir sistemin sonucu. Bugün gördüğümüz örneklerinde bile kötülüğün gayet de ekonomik ve politik kazançlarının olduğu bir sistemin işlemesinden kaynaklı. Bugün 8 bin lira için bebek öldürebilmek üzere çeteleşmenin zemini tüm bu saydığımız örneklerinde de gördüğümüz üzere bir canın hiçbir kıymetinin olmadığı ya da mesela sağlığın, halk sağlığı olarak ele alınmak yerine bir sektör olarak var olduğu bir sistemin sonucu. İnsanların canına kastederek komisyon almak için yanlış ilaç yazılan bir sistemin, ilaç sektörünün insan sağlığından çok, kâr odaklı olduğu bir sistem içerisinde yaşanıyor bunlar. Tüm bunlar yapılıyor; çünkü yapılabiliyor. Sistemdeki bir açıktan kaynaklı değil, sistem tam da bu olduğu için. Açıklara karşılık düşen ve adalet tecellisi dedikleri ise yalnızca sömürüden düşen pay yanlış kişilere gitmesin diye uğraşan Batman’in uğraşı gibi.

Menendez davasını işleyen “Canavarlar” dizisinde itibarı zedelenen polis biriminin cinayeti araştıran dedektiflerinden biri, şöyle bir öneriyle geliyordu: “Suçu Fidel’e atalım!” Ne yalan söyleyeyim, hiç de fena fikir değil; zira haklı olduğu bir taraf var. Gerçekten de Jose Menendez ve benzerlerini ortadan kaldırmaya dair gerçek adaleti ancak sosyalist bir sistemin adaleti verebilirdi.

Tüm bunlarla birlikte hatırlatmakta fayda var; kapitalizm çürümüştür ve tam da bu yüzden devrim, insanlığın dirilişidir!

Her savaş bir iç savaştır. Bu iç savaşın, ne denli açığa çıktığı, ne zaman açığa çıkacağı, elbette birçok etkene bağlıdır ve kesinlikle ayrı bir tartışmanın konusudur.

Ama, her savaşın bir iç savaş olduğunu, sanırız, herkes kabul etmektedir. Egemen zaten eder, çünkü ona göre hazırlık yürütür. Sadece, egemen adına kalem sallayan bazı şarlatanlar, saray soytarıları, eklenmiş gazeteciler ve eklenmiş aydınlar kabul etmiyormuş gibi yaparlar. Çünkü onların derdi, işçi sınıfını, emekçileri, savaşmak üzere egemenin yanına almaktır.

Egemen, tarihin her döneminde bir avuçtur. Toplumun azınlığını oluşturur. Hele ki tekelci kapitalizmde egemen, çok daha az sayılarla ifade edilecek bir toplumsal kesimdir. Dünya çapında 500 büyük firma, dünya üretiminin %40’ını yapmaktadır. Türkiye’de, 2023 yılı rakamları ile, dolar cinsinden milyonları olanlar 60 bin 787 kişidir. Demek ki, egemen bir avuçtur derken, aslında abartılı bir şey söylemiyoruz.

Oysa egemenin ezdiği, sömürdüğü, hâkimiyeti altına aldığı toplum, milyonlarla ifade edilmektedir, mesela ülkemizde 85 milyonu aşkındır.

İşçi sınıfı, milyonlarla ifade edilir. İçine işsizleri, içine öğrencileri, içine yoksul köylüleri koyarsanız, toplumun ezici çoğunluğundan söz eder olursunuz.

Oysa egemen sınıf, burjuvazi, kapitalistler, bir avuçturlar. Buna rağmen, yöneten onlardır.

Egemen, silahlı adamlardan oluşan devlet çarkını oluşturarak, kendisi dışındaki sınıf ve kesimleri, baskı altında tutar. Bu nedenle, her devlet bir diktatörlüktür, egemen sınıfın diktatörlüğüdür.

Bir avuç burjuvazi, sadece baskı ile, sadece şiddetle yönetemez. Bunun yanında, toplumsal rıza üretir. Bu toplumsal rıza, hurafelere, kör inanlara, dine, çeşitli alışkanlıklara vb. dayanarak geliştirilir ve bu doğrultuda egemen sınıf, devlet, topluma bir ideoloji zerk eder.

Örneğin, burjuvazi, kendi sınıfsal çıkarlarını, “bunlar biz tekellerin, biz para babalarının, biz kapitalistlerin çıkarları” şeklinde ifade etmez. Öyle etmiş olsa, toplumda isyan, an meselesi hâline gelir. Bir yandan şiddetle, başını kaldıran herkesi sindirmeye çalışırken, diğer yandan da kendi çıkarlarını, toplumun tümünün çıkarları olarak sunar.

“Ulusal çıkar” işte böylesi bir zehirdir.

Bizdeki “vatan-millet” edebiyatı, tam da bu “ulusal çıkar” manipülasyonu ile birleşir. Birinci Dünya Savaşı döneminde, emperyalist işgale karşı başlayan, “anti-işgal direniş” döneminde, ülkesini savunanlar örnek olarak ele alınır ve sonra, mesela Libya’ya “vatan için” gidiyorsun, mesela Suriye’ye “vatan için savaşmaya gidiyorsun”, mesela Kıbrıs’ta “vatan için varsın” şeklinde yoğrulur.

“Ulusal çıkar”, gerçekte burjuvazinin katıksız çıkarlarının toplamıdır. Tek tek burjuvaların değil, bir sınıf olarak burjuvaların.

Bizim sol kesimimiz, bu konuda çok sancılıdır. Kendi egemenini desteklemek için, vatan-millet, ulusalcılık, bizim sol kesimde oldukça yaygındır.

Mesela grev mi yapılacak, iyi ama grevler “ulusal çıkarlara” aykırıdır. Bu durumda, “devlet” önce gelir tutumu ile, grevler yasaklanınca, sadece sessizce kabul denir. Bu bizim, sol hareket içinde, sendikal hareket içinde oldukça yaygındır.

1920’de kurulmuş olan TKP’nin 15 önderi, Karadeniz’de, kuruluşundan 4 ay sonra katledilmiştir ve bizim solumuz, TKP de içinde, bu katliamı, “devletin içindeki kötü paşaların işi” olarak kabul etmiştir. Devlet nedir, sınıflar arasındaki savaş nasıl bir savaştır gibi temel gerçeklerin hepsinin üzerinden atlayarak, Kemalizme övgüler düzenler, bize “ulusal sol”culuk konusunda nutuklar atarlar. Bu cesaretlerinin nedeni, ülkedeki sınıf savaşımı tarihine bağlıdır. Ermeni soykırımını, “Ermeniler de devlete saldırmıştır” şeklinde ele alırsan, elbette, bugün Kürtlere karşı yürütülen savaş ve katliam politikalarını da, “önce onlar teröristlerle aralarına çizgi çeksin” demeye başlarsın. Sen eğer, 6-7 Eylül pogromunu, devlet dışındaki çetelerin işi olarak görürsen, elbette bugün de devleti soyarak zenginleşen yeni kesimleri de aklamış olursun.

Ülkemiz tarihi üzerinden bu gerçekleri açıklamak, oldukça zordur. Çünkü, solun içinde Kemalist kök vardır ve bu kökten kopmadan, “ulusal solculuk”un, gerçekte gerici ve faşizan karakteri de görülemez. Hitler, kendi hareketine “nasyonal sosyalist” diyordu. Belki üzerine düşünürler.

Filistin halkına karşı bir soykırım savaşı yürümektedir. Kürtlere karşı yürüyen katliam politikaları, kimyasal silah uygulamaları vb. konusunda suskun olanlar, belki Filistin halkına karşı uygulamaya konan soykırım üzerinden meseleyi anlama, gerçeği görme konusunda adım atabilirler. Bir umut işte.

İsrail’in Filistin halkına karşı soykırım savaşı, her savaş gibi, bir iç savaştır.

Daha savaşın öncesinde, İsrail’de halk, sokaklara dökülmüştü ve “İsrail demokrasisi”nin, gerçekte, bizdeki Saray Rejimi’nden hiç farklı olmadığını gösteriyorlardı. Büyük ölçüde militarize olmuş, din ve ideolojik olarak, son derece katılaşmış olan bir devlet sisteminde, halk sokaklara çıkmaya başlamıştı. İsrail halkı için, artık bu bir “demokrasi” değildi. Her demokrasi bir sınıfın diktatörlüğüdür. Bir kere daha bu ortaya çıkmıştır.

Nihayet, eylül başında, İsrail’in gündeminde, “genel grev” kararı yer tutmaya başladı. Genel grev ilan edildi. Ertesi gün, mahkeme, elbette son derece demokratik olarak, grevi yasakladı ve greve gidenleri “vatan hainliği” ile suçlayacağını ilan etti. Gördünüz mü, ulusal çıkar, vatan hainliği, hemen devreye girmeye başladı.

Her savaşın bir iç savaş olduğu gerçeği, İsrail’de kendini daha açık hâle getirmeye başladı. Ve elbette iç savaşın devlete karşı olan cephesinde, işçi sınıfı ve halk vardır ve eğer onlar örgütlü değilse, bu iç savaş daha alttan yürür. Tıpkı bizde bugün olduğu gibi. Bu durum, iç savaş olmadığının kanıtı değildir. Tersine, devletin uyguladığı iç savaş rejimine karşı, işçi ve emekçilerin örgütlü olarak çıkmadıklarının kanıtıdır.

Derler ki, lafla peynir gemisi yürümez.

Yani, eylem gerekir. İşe koyulmak gerekir.

Genel grev, aslında işçi sınıfının mücadelesi için bir silahtır. Sendikalar, mesela ülkemizdekiler, ancak, devletin kurallara, yasalara uymadığını söylemekle yetiniyorlar. Sanki, devlet, Saray Rejimi bunu gizliyormuş gibi. Oysa harekete geçmek gerekir.

İsrail’deki genel grev kararı, bu açıdan öğreticidir. Öğrenmek isteyenler için elbette. Yok siz, devletin gizli ortağı, destekçisi, eklenmiş sendikacı iseniz, buradan öğreneceğiniz bir şey olmaz.

Ülkemizde, Filistin direnişi için eylemler yetersiz olsa da, toplumun çok büyük çoğunluğu, NATO tedrisatından geçmiş uzmanlar-gazeteciler-sendikacılar-aydınlar bir yana bırakılırsa, toplumun ezici çoğunluğu, Filistin halkından yanadır.

İsrail’de de durum böyle görünüyor. En azından İsrail halkı, iktidarın savaş politikalarına karşıdır.

Bizde, birçok kişi, TC devletinin İsrail ile askerî ve ticari ilişkilerinden rahatsızdır. Bunu birçok kesimden duymak mümkündür. Bazı gerçekten gazetecilik yapanlar, bu ilişkilerin kayıtlarını, mesela ihracat kayıtlarını ortaya koymuştur. Ve nihayetinde Saray, ticari ilişkileri kestiğini ilan etmiştir. Ama askerî ilişkiler tam gaz devam etmektedir. Ama anlaşıldı ki, aslında ticari ilişkiler, daha da artmıştır.

İsrail’e ağır küfürler eden Erdoğan için, İsrail, “biz bizden olmayana nişan madalyası vermeyiz” demek zorunda kalmıştır.

İsrail ile ticari ilişkiler, daha çok Yunanistan limanları üzerinden sürmekte, hattâ daha da yoğunlaşarak sürmektedir. Demek ki, İsrail ile TC devletleri sadece benzer değil, sıkı kardeşlerdir.

Askerî olarak ise, ilişkiler daha da kapsamlıdır. Malatya’daki üs, Adana’daki üs, Kıbrıs’taki üsler, İsrail için altın değerindedir. Dahası, birçok askerî malzeme Türkiye üzerinden gönderilmektedir. Türkiye hava sahası, İsrail uçaklarının eğitimi için kullanılmaktadır. Bu liste çok daha uzundur.

Ve eğer, Türkiye’de, İsrail ile ilişkileri kesmeyi talep eden bir genel grev ortaya çıkarsa, sadece hayal edin lütfen, mesela limanlar çalışmazsa, mesela askerî teçhizat üreten fabrikalarda şalterler inerse, acaba, nasıl bir sonuç ortaya çıkar?

İsrail’de eylül başında ilan edilen genel grev, tüm bunları bir kere daha düşünmek için bir fırsat olmalıdır.

DİSK’e bağlı Dev Sağlık İş, toplu sözleşme yapmak için var olan barajı aşmış ve yetki elde etmiştir. Ama Saray, devlet bu yetkiyi vermek istemiyor. Ne yapmalı?

Ülke ekonomisi, yağma, rant ve savaş ekonomisine dönmüştür ve işsizlik ile enflasyon, halkın bir kere daha soyulmasına neden olmaktadır. Peki ne yapmalı?

Üç büyük sendikal konfederasyon, bir araya gelip, açıklamalar yapmıştır ve maalesef, yüzsüzce, utanmazca, bir eylem planı ortaya koymamışlardır. Gerçeğin bir kısmını, nakarat olarak tekrarlamanın ötesine geçmemişlerdir.

Peki, grev ya da genel grev ya da hak grevi ya da dayanışma grevi niye vardır? İşçi sınıfının tüm yeryüzündeki mücadele tarihinde, bu grevler nasıl ortaya çıkmıştır? Ve acaba, bu grevler, artık “bitti” denilen işçi sınıfı için bir anlam mı ifade etmiyor, yoksa sendikalar, eklenmiş uzmanlar, devletçi solcular işçi sınıfını yanıltarak, onları kontrol altında tutma konusunda devlete yardımcı mı olmaktadır?

Elbette başarılı bir genel grev, kolay bir örgütlenme değildir. Ama bu işe hiç niyeti olmayanlar, zaten hiçbir zaman işçi sınıfını böylesi grevlere hazırlamazlar.

Mücadele öğreticidir.

Dünyanın neresinde olursa olsun, işçiler kardeştir. Ve her ülkede, savaşın her iki tarafındaki ülkedeki işçiler, kendi devletlerine karşı mücadeleyi yükseltmek zorundadırlar. Savaşta ölenler, her iki tarafın da işçileridir, işçilerinin çocuklarıdır. Ve işçiler, kendi egemenleri adına, birbirine silah sıkmayı reddetmelidirler.

İşte bu açıdan İsrail’de ortaya çıkan genel grev isteği, son derece kıymetlidir. Hep konuşarak bir şey yapmamayı örten ikiyüzlü sendikacılar, ulusalcı solcular için, elbette bu, kötü haberdir. Öyle ya, İsrail’de işçi sınıfının, halkın örgütlülüğü çok zayıftır. Dahası, İsrail devletinin şiddet ve savaş politikaları, TC devletinin şiddet ve savaş politikalarından daha yumuşak da değildir. Yani, orada, devlete karşı, egemene karşı bu açık tutum ortaya çıkıyorsa, mücadele tarihi çok daha zengin olan ülkemizde, bu tutumun, grev silahına başvurma tutumunun ortaya çıkmaması utanılasıdır.

Gerçekten barıştan, gerçekten insanî değerlerden vb. söz eden bir kişi, samimi ise, mücadele yolu ortaya çıkmaktadır ve bunu görebilir.

Bugün, Üçüncü Dünya Savaşı’ndan söz ediliyorsa, bunun ne denli yıkıcı bir savaş olduğu açık ise, bu savaşı önlemenin tek yolunun, işçi sınıfının, dünya çapındaki isyanı olduğunun altı çizilmelidir.

Bir sosyalist devrim dalgası, bir anti-kapitalist isyan olmadan, dünya savaşının önlenmesi mümkün değildir.

Öyle görünüyor, bu kan denizin ufkundan kızıl bir güneş doğacak.

“Demokrasi İçin Birlik” (DİB), üç temel soru üzerinden bir tartışma yürütüyor. Birbiri ile de yakından bağlantılı bu üç soru şöyle ifade edilmiştir:

“1- Yerel seçimlerden sonraki süreç, demokrasi güçlerinin birliğine olan ihtiyaç açısından ne tür olanaklar içermektedir?

2- Farklı mücadele alanlarının birbirini güçlendiren bir ittifak zemininde bir araya gelmesi, bunun var olan ittifakları da güçlendiren bir dizilişi nasıl sağlanır?

3- Seçim ittifaklarını aşan ve toplumsal muhalefetin tabanını genişleten ittifakların temel mücadele araçları, hedefleri, taktikleri ve örgütlenme biçimleri neler olmalıdır?”

Soruların, daha geniş bir tartışma hedefi ile, farklı görüşlere olanak sunacak tarzda ifade edildiği anlaşılıyor. Soruların ortak noktası, Saray Rejimi’ne karşı mücadele olarak ifade edilirse, sanırım yanlış yapılmış olmaz. Bu ise, anlaşılacağı üzere, oldukça kapsamlı bir tartışma da demektir. Bu nedenle, sadece sorulara yanıt vermekle yetinmeden, görüşlerimizi kaleme almaya karar verdik. Umarım, sınırları zorlamış olmayız.

Saray Rejimi nedir?

Tartışılması gereken ilk konu Saray Rejimi’nin niteliğidir. Bu niteliği doğru ortaya koymadan, ona karşı mücadele, ona karşı birlikte mücadele de doğru biçimde ortaya konamaz, eksik ele alınmış olur.

Gerçek somuttur. Bu nedenle, somut olarak sınıfların konumlanışını, bunun bir parçası olarak da devletin örgütlenişini ortaya koymak gerekir. Yoksa, tartışmak ve bir mücadele cephesi örgütlemek yerine, havanda su dövmek noktasına gelebiliriz.

Saray Rejimi, sadece AK Parti iktidarı, sadece Erdoğan yönetimi, sadece MHP ve AKP iktidarı demek değildir. Elbette, bu tanımlamalar yapılabilir. Ama bu, sadece öne çıkana, görünene bakmak demek olur ve korkarım ki yanıltıcıdır.

Bugün, dünyanın en gelişmiş “demokrasi”leri olarak örnek gösterilen ülkelere bakalım. Mesela ABD demokrasisi, acaba, nasıl bir demokrasidir? Elbette hepsi burjuva demokrasisidir. Ama tekeller dünyasında “burjuva demokrasisi”, eskisi gibi (1917 öncesindeki gibi de demeliyiz. Zira tekellerin egemenliği ve dünyanın ilk başarılı proleter devrimi sonunda kurulan SSCB, burjuva devlet üzerinde de etkide bulunmuştur) var olmaz. CIA, büyük ölçüde Nazi artıklarını içine aldığında, doğrusu “demokrasi” söylemini anti-komünist mücadele için bir saldırı söylemi hâline getirmişti. Ve bugün, ABD demokrasisi diye bize bir örnek gösterenlere, bizim de, bu demokrasinin nasıl Irak’a, nasıl Libya’ya taşındığını hatırlatma hakkımız olur. Avrupa’nın ortasında Yugoslavya’nın paylaşılması oldukça yenidir ve hafızalardadır. Ama dahası var. ABD tekelleri için bir demokrasi elbette vardır ama sokaklara çıkan işçi ve emekçiler için ya da beyaz olmayan Amerikalılar için bu demokrasinin ne demek olduğunu her fırsatta gördüğümüzü söylemek gerekir. Tüm dünyada savaş ve saldırganlığı körükleyen bir egemenlik, “demokrasinin” en iyisi midir? ABD’nin “demokrasi ve medeniyet” taşıma politikalarının ne demek olduğunu biliriz. Sadece bizim ülkemizdeki karşı-devrim ve darbeleri düşününce bile, Amerikan demokrasisine hayranlığın, ülkemizde bu denli gelişmiş olmasını “akıl yitimi” olarak görmek mümkün olur. IŞİD dâhil, birçok katliamcı çetenin bizzat örgütleyicisi ABD’dir. Dünyada, yeryüzünde, ABD egemenliğinden büyük zararlar görmeyen tek bir ülke yoktur dersek abartmış mı oluruz? Dünyada ABD’nin “çok sevdiği” her kitle, ülke, halk, bunun bedellerini katliamlarla ödemiştir.

Acaba, Avrupa’nın demokrasilerini ele alırsak, tablo çok mu farklıdır? Almanya’da, ilkokullara kadar inen savaş hazırlıkları eğitimi, bir ölçü değil midir? Tüm Avrupa’da Filistin bayraklarının yasaklanmasını unutmayalım. Ukrayna savaşı sonrasında Dostoyevski’nin yasaklanması trajikomiktir ve “Avrupa demokrasisi” konusunda bize bilgi vermektedir. SSCB çözüldükten sonra, tüm bu Batı demokrasileri, iç savaş hukukunu devreye sokmaya başladılar. Fransa’da yasaları rafa kaldıran Macron, sanırım, “demokrasi”nin niteliği hakkında bize bilgi vermektedir. Tüm Batı demokrasilerinde, tüm NATO üyesi ülkelerde Neonazi artıkları, yıllarca beslendikleri devletin karanlık odalarından sokaklara salınmaktadır.

Batı medeniyeti ve Batı değerleri, gerçekte, emperyalist yağmacılığın cilalanarak halklara, dünya işçi sınıfına yutturulmuş ideolojik zehirleridir.

Bunları, bizdeki durumun, Saray Rejimi’nin ve uygulamalarının, “türünün tek örneği” olmadığını söylemek için yazıyoruz. Eğer Macron iktidarına “tek adam rejimi” demeyeceksek, bizde de mevcut devlet örgütlenmesini daha derinlemesine ele almamız gerekir.

İkinci Dünya Savaşı’nda yenilen faşizm, tekellerin diktatörlüğü, aynı anlama gelmek üzere, tekeller için demokrasi idi. Ve bu devlet örgütlenmesi, İkinci Dünya Savaşı sonrasında, burjuva devletin yeniden örgütlenmiş hâli tarafından içselleştirilmiştir. Faşizmin tüm dişlileri, modern burjuva devlet tarafından içerilmiştir. Tekeller çağının olağan devleti, bugün tüm dünyada var olan tekelci polis devletidir. Bu devletin tekellerin devleti olduğu bilinirse, bu devletin bir iç savaş örgütü (bu nedenle “polis” kavramı kullanılıyor) olduğu bilinirse, buna burjuva devlet, aynı anlama gelmek üzere burjuva demokrasisi denmesinde bilimsel anlamda bir sakınca olmaz. Zira her demokrasi, aslında bir sınıfın diktatörlüğüdür.

Ülkemizde, Saray Rejimi, tekelci polis devletinin olağanüstü örgütlenmesidir. Tüm ipsiz sapsız serseri takımının rejimin trolleri, rejimin paramiliter güçleri olarak örgütlenmesi açık ve ortadadır. SADAT, bu açıdan anılması gereken bir örgütlenmedir. Ve elbette bizim ülkemizde devletin örgütlenmesi denildi mi, NATO mutlaka hesaba katılmak zorundadır. Sömürge bir ülkeyiz ve bu sömürgede devlet örgütlenmesi, hele ki bu olağanüstü koşullarda, “yasalar” etrafında gerçekleşmez. Elbette “yasalar” yaparlar ama bunlara uyma zorunluluğu, egemenler için yoktur.

Birçok duyarlı insan, Saray Rejimi’nin uygulamalarını eleştirirken, “hukuksuzluk” vurgusu yapmaktadır. Eksiktir, gerçekte ortada bir hukuk vardır, bu hukuk iç savaş hukukudur.

Şöyle denmektedir, “Türkiye Cumhuriyeti (TC) laik, demokratik, sosyal bir hukuk devletidir.” Tekerleme budur. Sanılıyor ki, bunu bir amentü gibi her gün tekrar edersek, sanki, gerçeklik hâline gelir. Mistik bir tutumdur ve elbette Anadolu ve Mezopotamya kültüründe, bu mistik düşüncenin kökleri de vardır. Ama dedik ya, gerçek somuttur.

Oysa TC devleti, hiçbir zaman laik olmamıştır, demokratik değildir, sosyal yerine sadaka denmelidir ve iç savaş hukuku anlamında bir hukuk devleti olduğunun iddia edilmesi mümkün olabilir.

Hele ki Saray Rejimi, bir ABD NATO projesidir.

Saray Rejimi’ni şekillendiren, bu olağanüstü devlet örgütlenmesini ortaya çıkartan başlıca üç etken vardır: İlki, tarihsel sırası içinde, Kürt Devrimi’nin yükselişidir. Bu süreç, TC devletini çözmeye başlamıştı. İkincisi, SSCB sonrası dönemde başlayan, Batılı emperyalist güçler arasındaki dünyanın yeniden paylaşımı savaşımıdır. Biz bu savaşı, hem bölgemizde süren savaşlar şeklinde hem de ülkemizde “egemen içindeki” savaşlarda görebiliyoruz. Çetelerin savaşları, ülkenin bir narkotik ülkeye çevrilmesi, bunun bir parçasıdır. TC devletinin her kurumunda, tarikatların içinde, hatta burjuva partilerin her birinin içinde bu emperyalist güçlerin uzantıları vardır. Tek bir AK Parti, tek bir CHP ya da tek bir Menzil tarikatı, tek bir Gülen Hareketi vb. yoktur; her birinin içinde bu güçler örgütlüdür. Bu güçler, başlıca, ABD, Almanya, Fransa, İngiltere ve İsrail şeklinde sayılabilir. Ve dahası, birçokları için, kimin kimin adamı olduğu, günlük sohbet konusudur. Elbette bunlar, eskiden anti-komünist örgütlenme içinde birlikte hareket ederken, SSCB sonrasında, daha çok kendi çıkarlarını örgütlemek istemektedir. Ve üçüncüsü, Gezi Direnişi ile başlayan, ülkemizin her alanında etkisini gösteren direniş hareketidir. Bu üç etken, TC devletini çözmektedir. Bu durum, egemeni (uluslararası sermaye ve onların uzantıları olan ülkedeki tekeller, sermaye) olağanüstü devlet örgütlenmesi ile yanıt oluşturmaya itti. İşte Saray Rejimi budur.

Saray Rejimi, parlamentonun işlevsizleşmesi demektir. Bu tespit, mücadele araçlarını (üçüncü sorudaki) da etkilemektedir. Artık, bir sorunu çözmek için, kitlelerin parlamentoya yürümesi, Anıtkabir’e yürümesi vb. anlamsızdır, muhatap Saray’dır. Aynı şekilde, örnek olsun, Saray’ın soytarılarını muhatap almak, onların “sözleri” üzerinden ciddi politikalar ortaya koymaya yönelmek boş bir çabadır. Her sarayın soytarıları vardır. Bunları ancak deşifre etmek gereklidir.

Saray Rejimi, tüm burjuva partileri kapsar ve bu partiler, artık birer siyasal parti olmaktan, kelimenin burjuva anlamında da çıkmışlardır, çıkmaktadırlar. AK Parti için bir siyasal parti demek mümkün müdür? Ya da MHP bir siyasal parti midir? CHP de bu yoldadır. Ve tüm bu siyasi partiler, Saray Rejimi’nin içindedir, her birinin farklı rolleri vardır.

Saray Rejimi, seçim sistemini de göstermelik hâle getirmiştir. Seçimler, 2017 referandumu dâhil, 2015’ten bu yana, hilelidir. Bu tespiti yaptınız mı, artık sizin “seçilmiş iktidar” gibi vurgular yapmanız baştan aşağıya yanlıştır, ikiyüzlü tutumdur. Bu tutum, Saray Rejimi’ni meşrulaştırma politikalarına evet demek olur.

Derler ki, insan kendini kandırmak istediğinde, hiçbir şeyi görmez olur. Ta ki, büyük bir darbe ile sarsılana kadar. Bizzat Saray, “atı alan Üsküdar’ı geçti” dediğinde, bu sürece uyanamamış olanların, sert tokatlarla uyanması dışında yol kalmaz. Saray Rejimi’nden geriye, “demokratik parlamenter sistem”e ya da “güçlendirilmiş parlamenter sistem”e dönmek mümkün değildir. Eğer işçi sınıfı, iktidarı yıkmak için harekete geçer de, olur da bunu başaramaz ve geri adım atmak zorunda kalırsa, belki o zaman, devrimin bir yan ürünü olarak reformlar olabilir.

Yoksa, Saray, Erdoğan’ın açılış törenleri ile her yeni Magna Carta ilan ettiğinde, “demokrasi gelir mi” diye isterik umutlara kapılmak, Saray’a karşı bir tutum değildir. TV kanallarına çıkıp, her seferinde bir nakarat olarak “TC demokratik, sosyal, laik bir hukuk devletidir” diye konuşmak, gerçekte sistemi desteklemektir.

Helâlleşme, yumuşama, normalleşme tiyatrolarının da amacı, devleti kurtarmak, kitleleri oyalamaktır.

Tüm bunlar, Saray’ın propagandacıları, daha doğrusu masalcılarıdır ve amaçları işçi sınıfının, kadınların, gençlerin mücadele yeteneğini, mücadele için biriktirdikleri enerjiyi yok etmek, emmektir.

Saray, mesela her yasayı çiğnediği durumda, “aaa, bu demokratik değil” demekle, Saray Rejimi’ne karşı mücadele edilemez. Mücadele etmenin yolları biliniyor.

Saray Rejimi, tekelci polis devletinin olağanüstü örgütlenmesidir. Bu olağanüstü devlet örgütlenmesi, yarın, elbette Erdoğan’sız da sürdürülmeye çalışılacaktır.

Yerel seçimler ve sonrası

Saray Rejimi, tüm olağanüstü yöntemlerine, iç savaş uygulamalarına rağmen, ayakta durmakta zorlanmaktadır. Geniş halk kesimleri için Saray Rejimi, kabul edilemezdir. Halkın tepkilerinin sınırlılığına bakıp, Saray Rejimi’nin meşru olduğunu söylemek, yalancının karanlığına teslim olmak demektir. 2015’te seçimleri kaybetmelerinin üzerinden, neredeyse 9,5 yıl geçmiştir. Ve eğer ille de halkın oylarına bakılacaksa, oraya bakmak niye zor olsun? “Halk, Saray Rejimi’ni destekliyor” iddiası, anket firmaları ile beslenen “uzman”ların imal edilmiş görüşüdür. Doğru değildir. Eğer, kitlelerin tepkileri yetersiz sayılıyorsa, bu başka bir konudur.

Mayıs 2023’te yapılan seçimler, bir anlaşma ile organize edilmiştir. Bu anlaşma, NATO içindeki temel güçlerin, AB ve ABD’nin anlaşmasıdır. Bu anlaşmanın iki temel ayağı vardır. Bunlardan biri, ekonomik alandadır. İkincisi ise savaş politikaları alanındadır.

Bu nedenle, Mayıs 2023 seçimlerinden bu yana, ekonomi ve dış politika alanında Saray Rejimi politikalarını görmek ya da bu iki alanda ciddi politikalar görmek mümkündür. Ciddi derken, elbette egemenler adına ciddi.

Ekonomik alan, bu anlaşma ile, uluslararası konsorsiyuma devredilmiştir. Alacaklı uluslararası tekeller, ülke ekonomisine el koymuş ve Saray büyük ölçüde devre dışına bırakılmıştır. Saray’a kalan, yağmacılıktır ve bu da uluslararası tekellerin kontrolü altındadır. Ekonomi, Şimşek tarafından temsil edilir hâle gelmiştir ve Şimşek, bu uluslararası konsorsiyumun adamıdır, memurudur. Alacaklılar, alacaklarını almak için, tüm ekonomiyi kontrolü altına almıştır. Bu nedenle, CHP dâhil tüm partiler, bu ekonomik programı yöneten kadroları “liyakatli” ilan etmişlerdir.

Anlaşılacağı üzere, Saray Rejimi’ni eleştirirken, nasıl ki “hukuksuzluk” demek yetersiz ise, aynı şekilde “liyakatsiz kadrolar” diye eleştiriler getirmek de yetersiz, hattâ sistemi aklayan bir tutumdur. Hırsız, her zaman kendisine uygun kadrolar bulur, narkotikçiler kendileri için saf ve temiz, dürüst ve namuslu adamlar bulmazlar, yağmacılar doğa sevgisi ve toplum ihtiyaçları gibi konuları dert eden kadrolar ile çalışmazlar. Kaldı ki, hırsızlık nasıl tarif edilir? Mesela baklava çalan çocuk mu hırsızdır, yoksa ülkenin bütçesini çalan, talan eden mi? Yani, kavramların öyle sınıflardan, mücadeleden bağımsız, genel geçer anlamları var mıdır? Hele ki bugün.

Bu, Saray Rejimi’ni kavramamaktır. Saray Rejimi bir iç savaş yürütmektedir ve bu iç savaşta kavramlar anlam değiştirmektedir. Mesela terörist kimdir, devlet adına kurşun sıkan mı? Yoksa hakkını arayan emekçiler mi, kadınlar mı, Kürtler mi, gençler mi?

Ortada bir yer varmış gibi, ortaya geçmek ve teröristi tanımlarken “tarafsız” olmak, aslında her defasında ortaya çıktığı gibi, işçi ve emekçilerin mücadelesine mesafe koyma sonucunu doğurmaktadır. Oysa Saray, devlet, TC devleti, tüm kurumları ile bu konuda son derece nettir. Mesela Gezi Direnişi’ne katılanlar terörist ilan edilmektedir. Devletin her kademesinden “tarafsız olan bertaraf olur” naraları yükselmektedir.

Savaş politikaları ise, Saray Rejimi’ndeki ikinci değişikliği beraberinde getirmiştir. Bir “gizli” savaş kabinesi oluşturulmuştur. Ekonomi nasıl ki arka planda başkaları tarafından yönetiliyorsa, savaş politikaları da öyledir. Bu savaş kabinesi, NATO’ya bağlıdır.

TC devleti, son noktada savaş politikalarına başvurmuyor. Tersine, içeride ve dışarıda savaş politikaları Saray Rejimi’nin varlığı ile özdeşleşmiştir. Başka türlü var olamaz. Demek ki “barış” savunucusu, “çevre” savunucusu olmak demek, Saray Rejimi’ne karşı mücadele etmek demektir. Bunu bilinçle yapmak tercih edilmelidir.

TC devleti, ABD ve NATO’nun tetikçisidir. Ve bu konuda tüm partiler de aynı yerdedir. Yani, hepsinin ortak ama bu amaca uygun farklı görevleri vardır. Bu savaş kabinesi anlaşılmadan, Kürt direnişine karşı yürütülen savaş ile İsrail’in desteklenmesi, birlikte anlaşılamaz.

Demek ki 2023 seçimleri, Saray Rejimi’nin güçlendirilmesi için yeni adımlar atılması demektir.

Bu konuda yapılan anlaşma, yerel seçimleri de kapsamaktadır.

Yerel seçimlerde başarılı sonuç elde eden CHP’li belediyeler, içeride halkın artan öfkesini yönetmek için, krizin artan etkilerinin sokağa yansımasını önlemek için Saray Rejimi’nin “sadaka” politikalarını yürütmeyi üstlenmektedir. İstenen budur.

Buradan, tüm CHP’li belediyelerin bunu rıza ile kabul ettiği sonucu çıkmasın. Planlanan budur.

Elbette, buradan hareketle, yerel seçimlerde iktidarın kayıplarını küçümseme eğilimine girmiyoruz. Bu kayıp gizlenemez noktadadır ve bu nedenle, CHP dışına taşan bir sonucun oluşumunu önlemek, devletin politikalarından da biridir.

Deniliyor ki, belediyelerin AK Parti ve MHP’den uzaklaşması, iktidarı dengelemektedir. Bu yorum, genelde devleti ve özelde de Saray Rejimi’ni anlamamak demektir. İktidar böyle dengelenemez. Buradan “denge ve denetleme” mekanizmaları çıkmaz. Bu, burjuva anlamda da doğru değildir. Yargı sistemi, tümü ile kolluk kuvvetlerinin uzantısı hâline gelmiştir. Parlamento yok gibidir ve bu durumda “denge ve denetleme”den nasıl söz edilebilir? Kürt illerinde başlayan kayyum politikaları, aslında işin niteliğini göstermektedir. Eğer, meseleyi ele alırken, savaş politikalarını unutursak, hatalı sonuçlara ulaşırız.

Belediyeler, Kürtlerin olanlar hariç, CHP’li belediyeler, “demokrasi güçlerinin birliğine olan ihtiyaç açısından” özel bir olanak yaratmış değildir. Ancak yerel seçim sonuçları, insanlarda olumlu bir etki yaratmıştır. Bu olumlu etki abartılmamalıdır. Çünkü mücadele açısından bu belediyelerin ortaya koyacağı pratik, sonuçları önceden belli bir pratik değildir. Ancak, örgütlü mücadele ile zorlanabilecek olanaklar söz konusu olabilir.

Seçimin en önemli yönü, geniş kitlelerin daha örgütlü tutum almaya yönelmeleridir. Bu, istenen noktadan çok uzaktır ama yine de bir kazanımdır. Şimdi, bu örgütlü tutum var olursa, sürdürülebilirse, bir olanak ortaya çıkabilir. Bunun için, belediyelerin mahalle meclisleri ile ya da başka örgütlenmelerle sıkıştırılması gereklidir. Örnek olsun, belediyeler eli ile “sadaka politikası” yerine, dayanışma örgütlenmelidir.

Halkta var olan “değişim isteği” enerji kazanmıştır. Bu nedenle, CHP özellikle “erken seçim” çağrısı yapmayarak, bu sürecin önüne engel koymaya çalışmaktadır. İstenen şudur: gelecek seçimlere kadar sabır. Bu ise, “evde kal”, “provokasyona gelme”, “sokağa çıkma” politikalarının yeni versiyonudur. Zira “evde kal” politikaları eskimiştir. Kılıçdaroğlu politikaları artık eskimiştir. Solun, bu politikaların ardına takılmış olması, büyük bir hatadır. Saray’dan gelen baskı ve şiddet, yani devlet terörü, yine Saray bileşeni olan diğer burjuva partiler tarafından, “sakın şu sınırı aşmayın” telkinleri ile pekiştirilmek istenmektedir.

“Bir oy bana, bir oy Kılıçdaroğlu’na” politikasının nereye vardığını biliyoruz. Şimdi, karşımıza iktidara karşı CHP’li belediyelere bağlan politikası çıkarılmaktadır.

Bu açıdan, tüm zamanlarda egemenin kullandığı “vatan millet” politikaları, şimdi, “ulusal çıkar”, “ülkenin çıkarları” gibi kavramlarla yer değiştirmektedir. Saray Rejimi’ne olan tepki, mevcut sistemde yaşamama isteği, kitlelerin CHP’ye yönlendirilmesi ile etkisiz kılınmak istenmektedir.

Ulusal sol, elbette, kökü ta Birinci Dünya Savaşı dönemine uzanan, savaşta egemeni destekleme politikasıdır. Hatırlanacaktır, Hitler, “nasyonal sosyalist” adını kullanmaktaydı. Burjuvazi bir avuçtur (ülkemizde 60.787 dolar milyoneri vardır) ve kendi sınıfsal çıkarlarını topluma “ulusal çıkar” olarak kabul ettirmek ister. Burjuva devletin, her dönem ana politikası budur. İşçi sınıfının mücadelesi ise, özü gereği, enternasyonalisttir.

Farklı mücadele alanları ve ittifaklar

ve mücadele

Burada sanırım, ikinci soruya geçilebilir.

Farklı mücadele alanları denildiğinde, aklımıza, çevre için direnişler, kadın direnişleri, öğrenci direnişleri, işçi direnişleri, çeşitli haklar için direnişler, barış direnişleri vb. gelmektedir.

Saray Rejimi’nin “rant, yağma ve savaş ekonomisi”, doğanın, toplumun, sermaye tarafından yağmalanması da demektir. Savaş politikaları da içinde olmalıdır. Bu durum, eşi benzeri görülmemiş bir yağmalama ortaya çıkarmıştır. İnsanların yaşam alanları yağmalanmaktadır. Şehir denilen şeyin anlamı değiştirilmiş ve rant ile özdeşleştirilmiştir. İnsan, boyun eğen bir varlığa, köleye çevrilmek istenmektedir. Bu, küresel sermayenin saldırılarında da vardır. Yani, tüm kapitalist dünya, bu politikalara sarılmıştır. Sermaye egemenliğine de uygundur.

Ve elbette ki tüm bu politikalar, birçok alanda da direnişleri ortaya çıkartmıştır.

Ancak, bu direnişler neye, kime karşıdır? Genelde bunlar sermayeye, sermayenin egemenliğine, tekelci hâkimiyete, hâkimiyet ilişkilerine karşı direnişlerdir. Ve bu direnişler, özü gereği, işçi sınıfının savaşsız ve sömürüsüz bir dünya kurma savaşımının içindedir.

Ancak, dünya çapında SSCB’nin çözülmesi ile başlayan süreç, işçi sınıfının mücadelesini geri çekmiştir. İşçi sınıfı, devrimci mücadeleden geri durmuştur. İşçi sınıfının tüm örgütleri dağıtılmıştır. Böyle olunca, tüm bu mücadelelerin, genel olarak işçi sınıfının devrimci mücadelesi ile bağı da gölgede kalmıştır.

Bu durum, sol harekette, işçi sınıfının devrimciliği konusunda şüpheler oluşturmuştur. Bu, bilinç kaymasıdır.

Örnek olsun, İsrail’de, Eylül 2024’ün başında, savaşa karşı bir genel grev ilan edilmiştir. İsrail egemenleri, hemen bu grevi yasaklamıştır. Çünkü bu grev, gerçekte, başarılı olursa, büyük sonuçlara gebe olabilirdi, hâlâ da olabilir. Görülüyor ki genel grev, “salt ekonomik” mücadele sürdürmeyi hedefleyenlerin aksine, siyasal mücadele olarak da ortaya çıkabilmektedir. Ve bu açıdan, son derece anlamlıdır.

Diyelim ki ülkemizde, Saray’ın İsrail’e verdiği askerî, ticari desteği eleştirenler, mesela limanlarda, mesela İsrail’e mal yetiştirmek için fazla mesai yapan fabrikalarda bir genel grevin nelere yol açabileceğini düşünmelidirler. Bu durum, elbette Filistin’i destekleyen gösterilerdeki aktivistlerin çabalarını küçümsemek anlamına gelmez. Ama iktidara seslenip, “İsrail’e yardımları kes” demekten çok daha ileri ve etkili sonuçlar yaratacağını düşünmek zor olmasa gerek.

Yaşamı üreten işçilerdir. İşçilerin gerçek gücü de bu üretimden gelmektedir. İşçi sınıfı, bu üretimden gelen gücünü kullanmaktan geri durduğu sürece, bir hiçtir.

Buradan, farklı mücadele alanlarında oluşacak, oluşan ittifakların önemsiz olduğu sonucu çıkmaz. Tersine, bu ittifakların, aslında nereye yönelmesi gerektiği konusunda bize yol gösterir.

Biz, devrimci sosyalistler, elbette sisteme karşı her direniş önemseriz. Bizi eğitecek, bizi birleştirecek olan, bu mücadeledir. Ama bu konuda ittifak politikalarını doğru tespit etmemiz gerekir.

Biz, bu nedenle, Birleşik Ermek Cephesi’ni (BEC) öneriyoruz.

Gerçekte, seçim politikalarını aşan, seçim ittifaklarını aşan bir mücadele ittifakı, bir mücadele cephesi oluşturmak, ancak doğru ve bilimsel bir yol tutmakla mümkündür. BEC, hem doğru olandır, hem de bilimsel olandır.

Saray Rejimi seçimle gelmemiştir, seçimle gitmez.

Saray Rejimi, direnişle gidecektir.

Bu nedenle, en başından, uzun soluklu bir ittifak ve mücadele perspektifine sahip olmak gerekir.

Bu satırlar yazılırken, Hopa’da, çevre katliamına karşı, rant ve yağmaya karşı direnenlere silahlı saldırılar gerçekleştirildi. İşte Saray Rejimi budur. İşte iç savaş hukuku budur. Ve görüldüğü gibi en sıradan bir hakkın talep edilmesi için eyleme geçenler, istesinler istemesinler, siyasal mücadeleye “merhaba” demek zorunda kalmaktadırlar. Bunu bilinçle yapmak tercih edilmelidir. Yoksa neyi tartışacağız?

Siz, yanlış anlaşılmasın, daha şiddetli bir tepkinin gelmeyeceği bir mücadele alanında eyleme geçmiş olmayı seçmek isteyebilirsiniz. Ama hayvan katliamına karşı da eyleme geçseniz, çevre için de eyleme geçseniz, iş ve aş için harekete geçmiş olsanız bile, karşınıza tüm güçleri ile Saray Rejimi çıkmaktadır. Egemen, devlet, siz daha “yumuşak” ve daha “uzlaşmacı” bir tutum alıyorsunuz diye size “baba” şefkati göstermeyecektir. Kaldı ki, TC devletinin “baba şefkati”ni her dönem biliriz. Ne tuhaf, anne şefkati yerine baba şefkatini koyuyorlar. İşçiler işten atıldıkları için direnişe geçtiklerinde, karşılarında mahkemeleri, kolluk kuvvetleri, basını ile tüm devlet makinasını bulmaktadırlar. İşçilerin eylemi de kendi yaşamlarını korumak içindir, haklarını savunmak içindir. Çevreciler, en doğal hakları olarak kendi yaşam alanlarını savunmaktadırlar. Kürt halkı, kendi yaşam hakkını savunmaktadır. Bu haklı istemler, karşılarında devlet terörünü bulmaktadır. Devlet terörü, bazan doğrudan bizzat devlet güçlerinden, bazan da paramiliter sivil örgütlenmelerden gelmektedir. Bu, durumu değiştirmez. Hopa’da kurşun sıkan el, gerçekte, bizzat devletin kendisidir. Bu konuda kendini kandıran bir “aydın” tutumu, son derece ucuz bir tutumdur.

Demek ki mesele, tüm direniş hattının, BEC içinde bir araya gelmesini, daha örgütlü bir mücadelenin geliştirilmesini sağlamaktadır. Demek ki, çevre, hayvan hakları, insan hakları, kimlikler vb. üzerinden süren mücadeleler, işçi sınıfının sınıfsız ve sömürüsüz bir dünya kurma mücadelesi ile bağlıdırlar.

Kapitalizm, bugün, gezegeni ve insanlığı yok etmektedir. Hangi alanda olursa olsun direnişler, toplumsal kurtuluşu, savaşsız ve sömürüsüz bir dünya hayalini bir kenara iterek, kapitalizm içinde bir iyileşmeyi hedefleyemez. Elbette hedefler de, buradan bir sonuç elde edilemez.

Anlaşılacağı gibi, burada üçüncü soruya da geçmiş oluyoruz.

Şimdi, CHP eli ile, bazı “uzmanlar” eli ile, bize, tüm topluma, “gelecek seçimlere kadar sabır” hedefi empoze edilmek isteniyor. Bu, aslında mücadele etmekten vazgeçin demenin “uygar”, aynı anlama gelmek üzere hileli yoludur.

Bugün, ülkemizdeki toplumsal muhalefetin hedefi, Saray Rejimi’nin alaşağı edilmesidir. Bunun önünde başka bir hedef de yoktur. Bunun seçimle olmayacağı biliniyor. Önümüzde ekonomik krizin daha da ağır hissedileceği bir süreç var. Biz, devrimciler, bu süreçte, işçi sınıfına, direnenlere, gerçeğin bir yönünü söylemekle yetinemeyiz.

Biliniyor, gerçeğin sadece bir yönünü söylemekle yetinmek de yalan söylemektir. Saray Rejimi, bugünkü iktidar kötüdür demek yeterli değildir. İstiyorlarsa, güçleri yetiyorsa, solcu olarak görünüp de Saray Rejimi’ni övsünler. Bunu yapamazlar. Bu koşullar altında, Saray Rejimi’ni yıkmanın acil bir görev olduğunu ortaya koymak gerekir.

Bu elbette BEC’in örgütlenmesini gerektirir.

Sisteme karşı mücadele, işçi sınıfının devrimci bir sınıf olarak ortaya çıkmasını, ayağa kalkmasını gerektirir. Bu nedenle, ittifak politikalarının bu gerçeği yansıtması gereklidir. Bu açıdan, Birleşik Emek Cephesi demekten çekinmemek gerekir. Bu elbette, aydınların, sistemle derdi olan herkesin içinde yer alacağı bir mücadele cephesidir. Birleşik emek cephesi, sadece işçilerin derdi olamaz. Eğer siyasal ve ekonomik mücadele arasında mesafenin azaldığı tespitine katılıyorsak, bunun siyasal bir cephe olduğu açıktır.

Siyasal mücadele, ekonomik çıkarların yoğunlaşmış hâlidir. Bu nedenle, siyasal ve ekonomik (hattâ ekonomik ve demokratik) mücadele arasına bir duvar örme girişimi, burjuva devletin “siyasetten uzak durun, orası bize ait” söyleminin devamıdır. Siyaset, politika, burjuva parlamentoda, burjuva devlet içinde dönen dolaplar, hileler demek değildir. Bu, egemenin siyaset yapma tarzıdır.

Uzun soluklu bir mücadele gereklidir.

Elbette bunun öncesinde, bununla birlikte, bundan ayrı, birçok ittifak olabilir, olacaktır da. Ama bu durum, BEC’i gereksiz kılmaz.

Bugün, isterseniz sadece sendikal alanda, isterseniz sadece sağlık alanında, isterseniz sadece hukuksal alanda, isterseniz sadece çevre alanında mücadele edin, attığınız her adım, mücadeleniz, hızla siyasallaşacaktır. Örnek olsun, kadınların direnişlerindeki “kadın cinayetleri politiktir” son derece doğrudur.

Bu nedenle, siyasal mücadeleyi arka plana atmak, doğru bir taktik değildir. Elbette her alanda, demokratik ve ekonomik mücadele sürecektir. Ama Saray Rejimi koşulları, kapitalizmin bugünkü durumunda, bu mücadeleleri, egemen, sadece kendi alanlarında izole etmekte başarılıdır.

Direniş alanı ne olursa olsun, daha örgütlü bir direnişe evrilmeyi, direnişi yaymayı, aynı anda hedeflemek gerekir.

Bu açıdan dayanışma eylemleri de büyük öneme sahip olacaktır. Direnişlerdeki yalnızlığı aşmanın yolu da buradan geçmektedir. Bu açıdan, örgütlülük daha da belirleyicidir.

Elbette her alanda, her düzeyde örgütlenme gereklidir ve ortaya çıkan örgütlenmelere, ilke olarak olumlu bakmak, onları geliştirmek gerekir. Ancak aynı zamanda, BEC ile, tüm bu örgütlenmelere merkezî bir destek sağlamak mümkündür.

Evet, artık, süreci samimi olarak takip eden herkes için, “seçim ittifakları” ile sınırlı bir ittifak politikasının yetersiz olduğu açıktır. Bunu sanırım, herkes değilse de buradaki herkes kabul edecek durumdadır. Günü gelir, elbette bir olayda, mesela bir seçimde, mesela kayyum politikalarına, mesela çevre yağmasına vb. karşı ortak tutumlar da alınır, alınıyor. Ama, seçim ittifaklarını aşan bir ittifak politikası, neye dayanacağını, temel dayanak noktalarını ortaya koyması gerekir. Bu açıdan BEC, işçi sınıfının direnişini temel alır. Egemen sınıfın egemenliğini yıkacak güç, işçi sınıfıdır.

Elbette, bu arada her siyasal özne, kendi örgütlenme rotasını sürdürür. Bu hiçbir şey için bir engel değildir.

Bu mücadelenin araçları, taktikleri, mücadelenin gelişimi içinde ele alınabilir. Ama ilke olarak hiçbir araç reddedilemez. Bu uzun soluklu bir mücadeledir ve doğrusu, mücadelenin her ânında, somut durumun somut analizi yol göstericidir. Gerçek somut olduğuna göre. Bu mücadele çok yönlü bir mücadeledir. Mücadelenin, ekonomik, demokratik, siyasal, ideolojik yönleri vardır ve tüm bu alanlarda mücadele bir bütün olarak ele alınmak zorundadır.

İzninizle, önümüzde, son derece zorlu, bir o kadar da yaratıcı bir mücadele süreci durmaktadır. Sanıyorum, herkesin, sisteme karşı mücadele etmek isteyen herkesin, bu alanda yapacağı çok şey vardır.

Mücadelenin zorlu olması, daha gerçekçi hedefler koyma adına, mücadelenin hedefini saptırmak için bir bahane olamaz. Yaşamanın bile bu denli zorlu bir iş hâline geldiği bu topraklarda, kolay kurtuluş, kolay bir zafer mümkün değildir. Gerçekçi olma zamanıdır.

* Demokrasi İçin Birlik’in (DİB) “demokrasi güçlerinin birlik ve ittifak ihtiyacını, kapsam, nitelik, hedef, yapı gibi temel başlıkları kapsayacak biçimde tartışmayı öneriyor” diyerek yaptığı tartışma çağrısı üzerine yazılan ve birlik sayfasında yayınlanan metindir.
https://blog.demokrasiicinbirlik.com/2024/09/gercek-somuttur/ 

Son aylarda, diyelim ki Temmuz 2024’ten başlayarak bugüne kadar, ülkenin her yanından eylemler yükselmektedir.

Bu eylemlerin çoğunluğu işçi eylemleridir. İrili ufaklı, farklı direniş yolları denenerek gerçekleştirilen bu işçi eylemleri, birçok büyük şehirde ortaya çıkmaktadır.

İşçi eylemlerinin yanı sıra, Hopa’da olduğu gibi çevre eylemleri-direnişleri de ortaya çıkmıştır. Bu eylemlere de, önceki yıllardaki gibi, “salt çevre” eylemleri demek mümkün değildir.

Aynı biçimde, birçok yerel köylü-çiftçi eylemi de ortaya çıkmaya başlamıştır. Bu eylemlerde çiftçiler, biraz Fransa’dakine benzer, traktörlerle yolları kesmeye başladılar. Bu elbette yeni eylem biçimleri de demektir.

Gerçekte bu eylemlerin kaynak noktasına bakarak, bunları çevre eylemleri, kadın eylemleri, çiftçi eylemleri, işçi eylemleri vb. şeklinde ayırmak, sınıflamak mümkündür. Ama bu eylemler, nihayetinde, işçi sınıfının kapitalist sisteme karşı direnişinin farklı görünüm biçimleridir de. Çünkü, işçi sınıfının düşmanı olarak devlet, Saray Rejimi, en küçük bir hak arama eylemine saldırmaktadır. Ve bu durum, hem her farklı eylemi, kaynağı farklı eylemi birbirine bağlamakta, hem de bu eylemleri, amaçları bu olsun ya da olmasın, siyasallaştırmaktadır.

Yani sizin amacınız sadece hak aramak, sadece Narin cinayetine karşı çıkmak, sadece çocukların kaçırılması ve cinsel saldırıya uğramasına hayır demek ya da sizin amacınız hayvan katliamına karşı durmak ya da amacınız sadece Hopa’nın, Artvin’in doğasının yağmalanmasına karşı durmak, tren cinayetinde ölen oğlunuza sahip çıkmak olabilir. Ama bu durumu değiştirmez. Siz, bu en doğal hakkınızı savunmak isterken, karşınızda, tüm güçleri ile devlet çarkını bulursunuz. Ve o devlet çarkı sizi, “kızıl terörist” olarak görür. Basını, yargısı, kolluk kuvvetleri, polisi, jandarması sizin karşınıza dikilir.

Siz bu durumda acaba “bakın biz kötü kişiler değiliz, biz devlete bağlıyız” demenin binbir yolunu bulup, devlet destekli sendikacıların, liberal solcuların, ulusalcılık ile solculuğu birbirine karıştıranların sözlerini dinleyip, burjuva partilerin kuyruğuna takılıp, işverenden sadaka mı bekleyeceksiniz, yoksa, bu mücadele bizim ortak mücadelemiz deyip, direniş çizgisini mi sürdüreceksiniz?

İlk tercihi yapan çok insan var ve binlerce yıldır, TC tarihini temel alırsak 100 yıldır, bunu zaten yapıyorlar. Sonuçları ortadadır.

Direniş ve mücadele çizgisi dışında hiçbir çıkış yoktur.

Birkaç örneği hatırlayalım.

Polonez işçilerini hatırlayalım. İşçiler, birçok yerde direniş gerçekleştirdiler. Bostancı E5’te, içinde Amerikan şirketlerinin de faaliyet gösterdiği Kosifler plazanın önünde gecelediler ve oto sanayiine de yakın olmalarından olacak, oradan Ankara’ya gitmeye ikna edildiler. Haklarınız verilecek, dediler. Ne oldu? Kosifler’in önü, Amerikan şirketlerini rahatsız etmiş olmalı. Oradan ayrıldıklarında, Ankara’da, Trakya’da saldırıya uğradılar. Tekmelendiler, ters kelepçe ile kolları bağlandı. Üzerlerine emniyet amiri yürüdü.

İşçiler direnişten çok şey öğrendiler.

En başta, devletin asla kendilerinin devleti olmadığını anlamış olmalıdırlar.

As Plastik işçilerini ele alalım. Petrol-İş fabrikaya girmesin diye, işçiler işten atıldılar. Üçü işyeri temsilcisidir ve kendilerine, sendikayı bırakın, size %100 zam yapalım, dediler. Ağır çalışma koşullarından sendika ile kurtulmaya başladıklarını söyleyen işçiler, sendikadan ayrılırlarsa, kendilerine zam yapılacağının söylediğini anlattılar. İşte size bir çeşit rüşvet. Demek, “benim memurum işini bilir” cümlesinin devamı var, bilir, çünkü işini kapitalistlerden öğrenmiştir.

Oysa işçilerin talepleri açıktır; işten atılan işçilerin geri alınması, ücretlerin artırılması, kıyafet ve yakacak yardımı. İşçi temsilcilerinden biri, patronun kendisine, “seni hiçbir zaman sevemedim” dediğini söylüyor. Oysa işçiler, sadece o işçi değil, tüm işçiler, patronu hiç ama hiç sevemediler. Ama bunu o kadar rahat söylemiyorlar.

Bir başka örnek, Enerji Çalışanları Sendikası’ndan (EÇS). Sendika, işkolu barajını aştığı ve yetkiyi kazandığı hâlde, Bakanlık, yani devlet, sendikanın yetki almasını onaylamıyor. Hattâ Bakanlık, temmuz ayından beri, 50 gün içinde, 4 kere mahkemece talep edilmiş olmasına rağmen ilgili verileri mahkemeye vermedi. İşte size devlet.

Antep’te, Akcanlar Tekstil, ağır çalışma koşullarını protesto eden 90 işçiyi işten çıkardı. İşçilerin direnişini kırmak için seçilen yol bu.

Daha fazlasını siz ekleyebilirsiniz.

Burada biz, sadece birkaç örnek veriyoruz.

Neden mi?

Çünkü, burjuva basın, karanlık üreten bir mekanizmadır. Bu basının içinde Saray basını olduğu kadar, muhalif diye geçinen CHP çevresindeki devletçi basın da dâhildir. Tümü devletçi, tümü burjuva basındır. İşleri karanlık üretmektir. Bu nedenle, biz, siz, işçi ve emekçiler, toplumun %90’ı, eylemlerin gerçekliği ile karşılaşamıyoruz. Sanıyoruz ki, ortada hiçbir eylem yok. Sanıyoruz ki, toplum sessiz. Sanıyoruz ki, hareket eden, direnen kimse yok. Üstelik bizim “aydın”larımız, kendileri bir eylemde yok iseler, ülkede eylem yok demekte çok acelecidirler. Evlerinin penceresinden bakıp, havayı güneşli, gökyüzünün mavi olduğunu gördüklerinde, sanıyorlar ki, tüm ülkede hava güneşli. Bencil, korkak, kibirlidirler. Bu nedenle de kördürler.

O nedenle, birkaç işçi eylemini anmak yerinde olur kanısındayız.

Şimdi bu eylemlere bakınca, her bir ay içinde yüzlerce eylem görüyoruz.

Bu eylemler, kendiliğinden eylemlerdir.

Bu eylemleri örgütleyen bir siyasal parti ya da bir güçlü sendika yoktur. Çoğunluğu kendiliğinden eylemlerdir.

Aynı biçimde çevre eylemleri de böyledir, çiftçilerin-köylülerin eylemleri de böyledir.

Ama buna rağmen, eylemler, devletin tüm güçleri ile karşısına dikildiği eylemlerdir. Devlet, işçi ve emekçilerin eylemleri söz konusu oldu mu, kadınların ve öğrencilerin eylemleri söz konusu oldu mu, tüm güçleri ile birlikte saldırmaktadır. Sınıf düşmanlığı budur.

Eylemlerin ikinci özelliği, eylemlerin geçirdiği evrimde ortaya çıkmaktadır. Eylemler, basın açıklamaları vb. gibi eylemlerden direnişlere, grevlere, çiftçilerin eyleminde görüldüğü üzere caddeleri kapatmaya kadar varabilmektedir. Bu, yeni mücadele yollarının, yeni eylem biçimlerinin devreye girmekte olduğunu göstermektedir. İşçi ve emekçilerin adım adım, sabırla dile getirdikleri talepleri karşısında sürekli kandırıldıklarını görmeleri, onları, daha örgütlü, daha militanca eylemler düzenlemeye yönlendirmektedir.

Ama hâlâ, eylemler, büyük ölçüde kendiliğinden eylemlerdir.

Eylemlerin üçüncü özelliği, her bir eylemin, bir başka eylemle bağının olmamasıdır. Yani, her işyerinde, her çevre alanında, her eylem alanında eylemciler, kendileri dışında var olan eylemlerle bağlara sahip değildirler. Bu durum, eylemlerin yalnız kalmasına neden olmaktadır. Bu da her eylemi boğma olanağını, devlet ve kapitalistler için kolaylaştırmaktadır.

Bu eylemler içinde ise, sendikalar, büyük ölçüde, işçilerin eylemlerini desteklemek için devreye girmemektedirler. Mesela bir eylemi desteklemek üzere işçi sendikalarının başka yerlerdeki işçileri de eyleme davet ettiklerine şahit olmuyoruz. Tersine, birçok eylemde sendikalara rağmen eylemler ortaya çıkmaktadır. Eylem ortaya çıktıktan sonra, bazı durumlarda sendika eylemi destekler gibi yapmakta, bazı durumlarda da açıkça karşısında durmakta, açıkça işveren ve devletle birlikte çalışmaktadır.

Uzlaşmacı çizgi ile, direniş çizgisi arasında fark burada, bu en küçük eylem alanında ortaya çıkmaktadır.

Devlet destekli sendika mafyası tarafından kontrol edilen sendikalar ile, mücadeleci sendikalar arasındaki fark da burada ortaya çıkmaktadır.

Bu iki ana çizgi, işçi sınıfının mücadelesi açısından son derece önemlidir ve işçiler, ancak ve ancak, mücadele ve direniş çizgisi içinde yer alırlarsa, ilerleme kaydedebilir, sonuçlar elde edebilir olacaktır.

Sendikalar bize, “aman yapmayın” diyorlar.

Sendikalar bize, “şimdi zamanı değil” diyorlar.

Sendikalar bize, “bu, devlete karşı durmak olur” diyorlar.

Sendikalar bize, “durun, biz konuşalım” diyorlar.

Ama tümü oyalamacadır.

İşçiler, mesela Bodrum’daki otelin önüne, mesela Kosifler plazanın önüne vb. gittiklerinde, birilerini rahatsız etmeye başlamaktadırlar.

İşçiler, ancak sokağa çıktıkça, açıktan birleşerek eyleme geçtikçe, medyanın karanlığını yarma ve seslerini duyurma şansını elde etmektedirler.

Şimdi, soru şudur:

Üç koskoca sendika konfederasyonu, utanmadan, eylemsiz bir açıklama yapmıştır.

Bu açıklamada, üç koskoca sendika konfederasyonu, durumun vahim, yaşanamaz, çalışma koşullarının katlanılmaz olduğunu söylemiştir.

Bu üç koskocaman sendika, utanmadan eylem çağrısı da yapmamıştır.

Şimdi, ülkenin her yerinde, bir ayda yüzlerce direniş ve eylem ortaya çıkmaktadır. Ve sendikalar, tüm bu saldırıya, işçilerin yaşam ve çalışma koşullarına karşı vahşice saldırıya karşı çıkmıyorlar.

Çıkıyorlarsa, şimdi değil ise ne zaman grev silahını devreye sokacaklardır?

Grev işçi sınıfının mücadele silahıdır.

Grev, işçi sınıfının üretimden gelen gücünün devreye sokulması demektir.

Saray Rejimi, emeklilik, kıdem tazminatı vb. alanlara da saldırmaktadır.

Şimdi değil ise, ne zaman sendika federasyonları, genel grev kararı alacaklar?

İşçi sendikaları, hep birlikte, bir genel grev örgütlemek zorundadırlar.

Adım adım işsizlik tırmanmakta, işçiler işten atılmakta, açlık ve yoksulluk derinleşmektedir. İşyerlerinde kaza adı altında iş cinayetleri yayılmaktadır. Kıdem tazminatına, emeklilik sistemine, işçiler aleyhinde saldırılar devreye sokulmaktadır. Tüm bunlar yapılırken, işçi direnişlerine bile sahip çıkmayan sendikalar, kendilerine işçi sendikası diyebilir mi?

Sendika konfederasyonları, “politikadan uzak durmak” adı altında, burjuva politikacılarla işbirliği yapmaktadır. “Politikadan uzak durmak” adı altında, işçileri devletin kucağına oturtmakta, kapitalistlerin kuyruğuna takılmalarını sağlamaya çalışmaktadırlar. Sendika konfederasyonları, ister dinci, ister milliyetçi, ister ulusalcı, ister gerici olsun, açıktan politika yapmaktadırlar. Öyle ise onların “politikadan uzak durmak” dedikleri şey, işçilerin devrimci politikadan uzak durmalarıdır.

Şimdi, üç konfederasyon, genel grev çağrısı yapmayacaksa ne zaman bu çağrıyı yapacaktır?

Demek ki, işçiler, genel grevi kendileri örgütlemek zorundadırlar.

İşçiler, bu doğrultuda kendi örgütlenmelerini yaratmak zorundadırlar.

Bu doğrultuda, sendikalaşma çalışmasını bile, bir ölçüde gizlilik içinde yapmak zorundadırlar. Zira açıktan sendika çalışması yapmak, işsiz kalmak, hatta ölüm tehdidi ile tehdit edilmek demektir. İşçiler bunun için, Birleşik İşçi Kurultayı gibi örgütlenmeler yaratmak zorundadırlar. Elbette bunlar gizli örgütler değildir. Ama bu ara örgütlenmeler olmadan, işçi sınıfının direnişi geliştirmesi, direnişler arasında bağlar kurulmasını sağlaması mümkün değildir.

İşçiler bununla da yetinemezler. İşçi sınıfı, tüm emekçiler, birleşik emek cephesinde bir araya gelmek zorundadır.

İşçi sınıfının, emekçilerin gündemi, tüm ülkeyi saracak bir genel direniş, bir genel grev örgütlemektir. Elbette konfederasyonlar, bu genel greve karşı durmaktadır. Ama, işçi sınıfı, adım adım, bir kararlılıkla bu genel grevi örgütlemek zorundadır. Gerekli olan budur ve gidiş de buna doğrudur.

Bu, elbette bir günde örgütlenemez. Kimse de zaten bunu beklemez. Ama Birleşik Emek Cephesi, bu genel grev ve genel direniş örgütlenmesinin ana organı olmalıdır. Her fabrikada, her işyerinde, her direniş alanında işçi ve emekçiler kendi komitelerini oluşturmak zorundadırlar.

Mesele tek tek fabrikalarda, can boğaza çıkınca eylemler ortaya koyarak çözülemez. Bu elbette olacaktır, zaten olmaktadır da. Ancak işçi sınıfı, emekçiler, kadınlar, öğrenciler örgütlü hareket etmeyi öğrenmek ve geliştirmek zorundadır.

Gelişmekte olan, sayıları hızla artmakta olan direnişlerin, bir bütün olarak ve merkezî biçimde gelişmesi, koordineli olarak gerçekleştirilmesi için, birleşik emek cephesi zorunludur.

Direniş hattının, tüm alanlarda, tüm ülke genelinde örgütlenmesi gereklidir.