19 Mart-26 Mart arasındaki toplumsal direnişin dersleri üzerine tartışmak, bugün erken olsa da, gereklidir. Fikret Soydan, 20 Mart 2025 tarihinde, direnişin hemen ikinci akşamında durumu ele alan bir değerlendirmeyi kaleme almıştı. O andan bu yana, epeyce şey daha ortaya çıkmıştır ve şimdi, bunların üzerine kısa maddelerle tartışmak yerinde olacaktır.

1

Egemen, eskisi gibi, eski yöntemlerle yönetemiyor ve kitleler eskisi yönetilmeye razı değil.

Bir yandan Saray Rejimi, Öcalan’a iki maddelik bir açıklama yaptırdı. Öcalan, bu açıklamada, (a) silah bırakma ve (b) PKK’nin feshedilmesi kararı alınmasını önermekte/istemektedir. Öyle anlaşıyor, TC devleti ve ABD, İran’a karşı saldırı ve Ortadoğu’nun dizaynı için, TC devletinin yanında, bölgede önemli bir güç olan Kürt hareketini de devreye sokmak, kendi uzantısı yapmak istiyor. O istiyor diye öyle olacak demek değildir. Bunu istedikleri için, Kürt halkına karşı bir katliam hazırlıyorlar ve İsrail’in Gazze’de yaptıkları örnek olarak sahadadır. İsrail’in Gazze’de yaptıkları ve Hizbullah’a karşı geliştirdiği yöntemler, tümü ile Kürt hareketine dayatılmaktadır. Bu nedenle, “ya benimle olacaksın ya da imha olacaksın” siyaseti devreye sokulmuştur. 

Bu siyaset, “içeride ve dışarıda savaş” siyasetinin kendisidir.

Elbette Kürt hareketine dayatılan durum, bölge ile ilgilidir. 

Ama dayatan TC devletidir ve ciddi bir yönetme güçlüğü içindedir. Bir yandan, Suriye zaferi diye sevindirik olmaktadırlar ama diğer yandan, derin bir korku içindedirler. Nerede olduğu bilinmeyen Bahçeli adına, Atasagun’un telâş dolu açıklamaları, bunun kanıtıdır.

Egemen, Kürt hareketinin yanı sıra, Gezi Direnişi ile başlamış olan ve bugüne kadar süren, parça parça ve yerel eylemlerle süren direniş hareketinden de korkmaktadır. Hele ki, bu iki direnişin ortaklaşması, bir çatı altında toplanması değil ama paralel mücadele yürütmesi durumu, onların, egemenlerin, Saray Rejiminin en büyük korkusudur.

Biz buna yönetme güçlüğü diyoruz. Eskisi gibi, bilinen ve alışılmış metotlarla yönetemiyorlar ama hiç yönetemiyorlar demek değildir bu. 

İşte 19 Mart’ta, İmamoğlu’nun önce diplomasının alınması ardından da gözaltına alınmasına gösterilen tepki, gerçekte bardağı taşıran son damladır. 

Kitleler, bu yöntemlerle, Saray Rejimi ile, bilinen burjuva hukukla, iç savaş hukuku uygulamaları ile yönetilmek istemediğini, buna razı olmadığını ilan etmektedir.

2

Bu nedenle, Gezi’den sonra ortaya çıkan kitlesel bir eylem olması nedeni ile, akıllara Gezi Direnişi’ni getirse de, öyle değildir. 

19 Mart ile başlayan direniş, Gezi Direnişi’nin yeni versiyonu değildir. “Gezi 2.0 Loading” bir benzetme olarak Gezi Direnişi’ni akıllarda tutmak anlamında işe yarayabilir. Ama bu direniş Gezi Direnişi değildir.

Daha ileridir.

Birçok açıdan, daha geri özellikler de içermektedir. Ama öz olarak daha ileridedir. 

Bu direnişe damgasını vuran, İstanbul Üniversitesinde öğrencilerin barikatı yıkmasıdır. İÜ’de, Öğrenci Dayanışmasının aldığı tutum ve açtığı yol, aslında koşullar uygun hâle geldiğinde barikatların nasıl kırılıp atıldığını göstermektedir.

ODTÜ’lü öğrencilerin, “Saray’ı boşalt, geliyoruz” vurgusu, çok önemlidir. O pankart, aslında gerçek hedefin Saray olduğunu ortaya koymaktadır.

Gençlik, öğrenci gençlik, gerçek muhatabın Saray olduğunu bilmekte ve ortaya koymaktadır. Avukatlar, yıllar önce, çoklu baro sistemine karşı meclise yürüdüklerinde, orada da gerçek hedefin Saray olduğu konusunda son derece net bir tutum ortaya çıkmıştı. Görülmemişti, etkin olamamıştı (Bugün de İstanbul Barosu direnmektedir. Baronun duruşması, 21 Mart 2024 tarihine denk gelmiştir ve kimse dikkatine oraya verememiştir. Ama gerçekte, son derece önemlidir ve toplumsal direniş, dayanışma ruhu ile baronun direnişine destek vermelidir, sahip çıkmalıdır). Bugün de ODTÜ’lü öğrencilerin Saray yolunu göstermesi, etkili değildir. Ama bunu göstermeleri çok değerlidir ve doğrudur. 

19 Mart direnişinin öncülüğünü üniversite gençliği yapmıştır, süreci onların eylemleri başlatmıştır.

3

Herkesin direnişten öğreneceği çok şey vardır. 

Özel, dünden farklı olarak, kişilik bulmaya başlamıştır. ABD’de, rüşvete “jest” diyen Özel ortada yoktur. 1 Mayıs 2024’te Saraçhane’den büyük bir hızla kaçan ve Erdoğan’la görüşmeye koşan Özel ortada yok gibidir. Dahası, direnişin ilk günü, neye uğradığını şaşıran Özel, kürsüden, “biz buradayız, nereye gelelim diyenler buraya gelsin” gibi, utangaç, devlete hesap vermekten korkan bir tutumla davranıyordu. Ama günler geçtikçe, o da direnişe kendini bırakmış ve faşizme karşı mücadeleden söz etmeye, miting değil eylem yapmaktan söz etmeye başlamıştır.

Böylece CHP, kitlelerin direnişini, kendi bayrağı altına toplamak için epeyce yol almıştır. Öğrenen güzelleşir. Direniş herkesi güzelleştirir.

Ama kayda geçmeli ve not edilmelidir. 

Özel, mesela, gözaltına alınan gençlere sahip çıkma konusunda eski tutumunu sürdürmektedir. Gençlerin gözaltından bırakılmasını pazarlık masasına getirmemiştir.

Bir pazarlık masası vardır. Bunu biliyoruz.

Masada Özel’den istenen, İBB’ye kayyum atanmaması karşılığında eylemlerin söndürülmesidir. Özel, zaten sözlerini tutmadıklarını ifade etmiştir. Daha cesur olmak zorundadır. Mademki o kitlenin rüzgârını arkana almak istiyorsun, öyle ise o kitleye açık konuşmak zorundasınız. İBB’ye kayyum atanmasına karşı, masaya, “kayyum atanan yerleri işgal ederiz” tutumunu getirmek zorundasınız. Seçimle gelen bir belediyeye kayyum atanıyorsa, elbette işgal, kitlelerin en doğal hakkıdır.

CHP, Özel, alanda ve sokaklarda darp edilen, gazlanan, coplanan, plastik mermiler sıkılan kitlelerin haklı olduğunu ilan etmek konusunda tereddütlüdür.

CHP, bunu ancak, 23 Mart akşamı değiştirmiştir. 23 Mart akşamı, Özel’in kürsüde dağılmayı beklemesi, gaza karşı tutum alması yerindedir. 

O ana kadar “uzman CHP’liler”, çeşitli “siyaset bilimci”ler, durmadan, olayları provoke etmeye çalışan gruplardan söz etmekteydi. Özgür Özel’e açık olarak “marjinal gruplar” söylenmiş ve tek tek isimler verilmiştir. Özel bu konuda tutum almamıştır.

Ne gariptir! 

İBB’ye saldırıya ya da kayyum atanan belediyelere karşı saldırıya bakın. Hukuksuz diyorsunuz ve eksiktir. Biz buna iç savaş hukuku diyoruz. Evet hukuksuz ise, kayyum atanması için biz mi, siz mi bir provokasyon yarattınız? Hayır. Saray Rejiminin saldırması için, halka kurşun sıkması için, kadınları sokaklarda sürüklemesi için, anayasayı çiğnemesi için, tüm işçi direnişlerini saldırı hedefi hâline getirmesi için bir bahaneye, bir provokasyona mı ihtiyacı vardır?

Özgür Özel, “haklı iken haksız çıkmayalım” diyerek, eylemcileri sükûnete çağırmıştır. İyi ama, polisin saldırması, devletin saldırması, insanları tutuklaması için, bir şey yapmaya gerek var mı? Yani, siz makul ve mantıklı davrandıkça, o size iyi niyet mi gösterecek? Öyle ise, İBB Başkanı suçlu mu idi ki, onun diplomasını iptal ettiler? 

CHP, kabul etsin ya da etmesin, makul davranarak Saray Rejimini ikna etmelerinin yolu yoktur. Ve bize, “bazıları provokasyon yapıyor” masalını anlatmayın. Tersine, TC devleti, Saray Rejimi, saldırmak için bir nedene ihtiyaç duymamaktadır. Zaten saldırmaları için nedenleri açıktır: onlar Saray Rejimini sürdürmek istiyor, onlar egemenliklerini sürdürmek istiyor. Provokasyondan söz etmek, Saray Rejimini anlamamaktır ve kitleleri de kandırmaktır.

Nihayetinde, CHP İl Başkanı, 22 Mart akşamı olanları açıklarken, “ortada hiçbir şey yokken saldırdılar, gaz sıktılar, yettiniz artık,” demekten kendini alamamıştır. Durum da budur. Bir öğrenci kitlesi, polis tarafından yönetilen mesela İÜ’de, Boğaziçi’nde direnişe geçtiğinde, sesini çıkarttığında, provokasyon mu yapıyor? Elbette hayır. 

Özel, o görüştüğü devlet yetkililerinin “alnını karışlama”ya masada başlamalıdır, onlara “provokasyon yok” demelidir. Eğer polis yoksa, asla ve asla sorun yoktur.

Önümüzde 1 Mayıs var. Polis çekilsin, görülecektir ki, hiçbir sorun çıkmayacaktır.

16 Mart katliamını İÜ’de gerçekleştiren devlet değil midir?

1 Mayıs 1977’yi kana bulayan devlet değil midir?

Suruç’ta gençleri katleden devlet değil midir?

Gar katliamını organize eden devlet değil midir?

Kim provokasyon yapıyor?

Provokasyon yok, sadece ve sadece devlet saldırısı vardır.

Binlerce genci tutuklayan devlettir.

Özel, 23 Mart akşamı, “alın karışlama”ya başlamış iken, sahte deliller üretenleri sayarken, onlara gençlerin nedensiz tutuklanmasını da eklemelidir. Ve açık olarak, “bu gençler bırakılsın” talebini masaya koymalıdır. Gençler tutuklanırken, Saray Rejimi, eylemleri bastırmaya çalışmaktadır. CHP, devletle görüşme masasında, sol grupları, devrimci grupları feda etmeyi bir alışkanlık hâline getirerek, bu direnişin ardını getiremez.

4

Seçim ile Saray Rejimi gitmez. Bu direniş, Saray’a karşı direnişin, mücadelenin yolunu göstermektedir. Bu nedenle, tüm devrimci grupların, birleşik emek cephesini örgütlemesi acil bir görevdir. Birleşik Emek Cephesi, ülkenin her alanında sürmekte olan direnişleri daha da geliştirmenin, koordine etmenin yoludur. İşçi sınıfının direnişleri, bu açıdan arka planda kalmamalıdır.

CHP, işçi direnişlerini ağzına bile almamaktadır.

Bu nokta, devrimcilerle, devrimci gençlerle, devrimci işçilerle, devrimci kadınlarla, CHP yönetimi arasındaki yol ayrımıdır.

5

Saray Rejimi, seçimle gitmez.

Bu açıdan CHP’nin önceden açıklanmış olan “ön seçim” ile 23 Mart’ta Ekrem İmamoğlu’nu aday ilan etmesi hamlesi önemlidir. Bu hamle seçimin önemini göstermez. Ama ülkede her seçim hilelidir. Ve CHP’nin bu hamlesi, İmamoğlu’nu güçlü bir aday hâline getirecekti. Bu nedenle Saray, 23 Mart öncesinde acilen saldırmıştır.

Suriye savaşı nedeni ile, ABD ve AB’yi arkasına almış olan Saray Rejimi, İmamoğlu’na saldırmakta tereddüt etmemiştir. Cesaretinin kaynağı, uluslararası ve bölgesel durumdur. Bu nedenle, CHP, açık olarak, ABD ve AB liderlerini deşifre etmelidir. CHP yönetimi, özenle bundan uzak durmaktadır. Direnişe dayanmak yerine, emperyalist efendilerin onayına göz dikmiştir. Onlar evet derse, onların desteğini alırsa, iktidara gelebileceğini düşünmektedir. Burası zaten yol ayrımlarından biridir.

23 Mart ön seçimleri, YSK tarafından, Saray tarafından, devlet tarafından doğrudan organize edilmiş seçimler değildir.

CHP, direnişi görmüş ve aklı açılmıştır, öğrenmiştir. Seçim sandıklarının yanına, akıllıca bir hamle ile “dayanışma sandıkları”nı koymuştur. Ve 15.5 milyon oy sayılmıştır. Bu, Saray Rejiminin hileli seçim planlarını bozacak niteliktedir. Şimdi Erdoğan, seçim sonuçlarını açıklarsa, emin olun, 16 milyon diye açıklayacaktır. YSK, ve İletişim Başkanlığı bu konu üzerine çalışmaya başlamıştır bile.

Demek ki, CHP’nin, direnişi öldürerek, düşürerek, geri çekilerek, “provokasyona” yol açmayalım diyerek, sokakları terk ederek, 1 Mayıslarda yandan kaçarak seçimi garantiye alması mümkün değildir. Tersine, bizzat direnişi daha da geliştirmesi gereklidir. 

CHP, direnişi kendi kitlesini de tutabilmek için savunmak zorunda kalmıştır. İmamoğlu yerine İnce veya Kılıçdaroğlu olmuş olsaydı, kendi gençliğini, kendi kitlesini geri çekmenin yollarını hemen devreye sokacaktı. Bunu denemişlerdir. Ama “kendimi millete emanet ediyorum” demesi, İmamoğlu’nun, önemli bir hamlesi olmuştur. Yanlış anlaşılmasın, İmamoğlu’nu solcu vb. görmüyoruz. Ama bir burjuva parti bile, iktidara gelmemek için uğraşırsa, ki CHP bunu kaç kere yapmıştır, bunu burjuva politikalar içinde bile açıklamak mümkün değildir.

6

Belli ki Saray Rejimi daha da saldıracaktır.

Eğer, içerideki gençleri baskı ile hemen serbest bırakmazlarsa, bu saldırılarını daha da artıracakları kesindir. İçerideki gençlerin alınması, gözatılarının ve tutukluluklarının son bulmasını sağlamadan, Saray’ın saldırıları durmayacak, tersine yükselecektir. 

Şimdi devlet, tüm güçleri ile, CHP’yi hizaya getirmeye çalışacaktır. CHP, sadece gazetecilere sahip çıkarak, sadece boykot politikaları ile bu süreci, bu saldırıları önleyemez.

İşçi ve emekçilerin, direnenlerin gücü, üretimden, yaşamı, hayatı üretmelerinden gelmektedir. Bizim gücümüz, sanıldığı ve Özgür Özel’in ilan ettiği gibi, tüketimden gelmemektedir. Elbette boykot da bir hamledir. En azından, bu şirketleri deşifre edicidir. 

CHP, hemen, Erdoğan’ın, Beyoğlu Belediyesine (eski Beyoğlu belediye başkanıdır) ve İBB’ye (eski İBB başkanıdır) vermiş olduğu diplomayı ortaya koymalıdır.

Gizli bir anlaşma olduğunu düşünmek için çok neden var. Özel, siz sözlerinizi tutmuyorsunuz, diyor. Oysa kendisi sözlerini tutmaktadır. CHP ile Saray arasında, (a) Erdoğan ailesinin mal varlığı ve hırsızlığı konusunu gündeme getirmemek ve (b) Erdoğan’ın diploması meselesini unutturmak konusunda bir anlaşma vardır. Bu anlaşmaya uymak için CHP’nin artık bir nedeni yoktur.

Yönetenler, egemenler, burjuva sınıftır, tekellerdir, uluslararası ve yerli tekellerdir. Onların gücü devleti elinde tutmalarından gelmektedir. Basını, yargıyı vb. ellerinde tutuyorlar. Bu nedenle de her yolla saldırıyorlar.

Egemen sınıfa karşı, işçi sınıfının gücü, üretimden gelmektedir.

Sendikalar, en başta DİSK, bir genel grev çağrısı yapmamaktadır. CHP, böyle bir çağrı yapmamaktadır. Oysa Eğitim-Sen, bir grev çağrısı yaptığı için, hemen hakkında soruşturma başlatılmıştır. CHP, bunu da dile getirmek ve soruşturmanın durdurulmasını istemek zorundadır. CHP, eğer gerçekten Saray Rejimine karşı ise, hemen İstanbul Barosuna karşı açılan davanın durdurulmasını talep etmek zorundadır.

Davalar durdurulmalıdır.

Gençler salıverilmeli ve haklarındaki dosyalar silinmelidir.

Tüm grev ve direnişler birleştirilmelidir.

Aile hekimlerinin sesi, kürsülerden yansıtılmalıdır.

Tüm belediyelerdeki kayyum geri çekilmeli ve belediyeler seçilmiş kişilere devredilmelidir. Kürtlerin belediyelerinde kayyum yerine, belediye meclisinden seçilmiş kişilere yönetim devredilmelidir.

Bunları CHP yapmayacaktır.

İşte bu nedenle, direnişi söndürme politikasını devreye sokacaklardır. 

İşte devrimci işçi hareketinin ayrım noktası buradadır. 

Direnişin söndürülmesi, kitlelere daha büyük bir saldırı için yeni bir gün doğuracaktır.

Oysa devrimci işçi hareketi, devrimci öğrenci hareketi, kadınlar, kısacası direnenler, kendi direnişlerini örgütlemek, geliştirmek zorundadırlar. Ta ki Saray Rejimi devrilene kadar.

Bu nedenle, devrimci hareket, kendi politikasını, kendi direnişini, kendi hattını ortaya koymalı ve buna sahip çıkmalıdır. CHP’nin başta gençliği olmak üzere, tüm kitlesi, direnişe katılmaya davet edilmelidir.

CHP, Ankara’da, Eskişehir’de, İzmir’de ve ülkenin birçok yerinde direnişi yan gözle izlemiştir. 

Evet bu yeni Gezi Direnişi değildir.

Toplumsal olaylar, kendilerini tekrarlamazlar. Ancak, biri diğerinin üzerine biner. Birçok açıdan geri düşebilir, birçok açıdan daha ileri biçimler geliştirebilir. 

19 Mart ile başlayan direnişin CHP’yi çoktan aştığı bilinmelidir. 

Bu direniş, Gezi Direnişi’nin 12 yıl sonrasında ortaya çıkmıştır. Ve 12 yıl, direniş hiçbir zaman durdurulamamıştır. Saray Rejiminin tüm saldırılarına rağmen, direniş sürmüştür ve sürecektir. Ve bu kez, direnişi daha da büyütme olanakları ortaya çıkmaktadır, çıkmıştır.

Mart 2025, ilginç gelişmelerle geçiyor.

Şubatın sonunda, 27 Şubat 2025’te, Öcalan, PKK’yi feshetmeye ve Kürt hareketini silah bırakmaya çağırdı. Devletin istediği buydu ve görünüşe göre Öcalan, bu isteği “yerine getirdi.” Süreç önceden Saray basınının diline vurmuştu. Mesela, solucan Selvi, bunu önceden yazmıştı. 

Bunca şeyi önceden bilmeyi seven solucan gazeteciler, nasıl oluyor da kendilerini önemli varlıklar olarak görüyorlar? Konumuz bu değil ama soru budur. Maalesef insan olduklarını söylemek zor olduğundan, kendilerine “varlık” diyoruz. Hem ekonomi bilimine uygundur, çünkü birer varlık olarak alınıp satılma değerleri vardır. Hem de savaş planlamasına uygundur, nihayetinde her teçhizat bir “varlık” olarak değerlendirilebilir. Silahın yağlanması gibi, solucan gazetecinin de ihtiyaçları vardır. Biraz aferin, biraz popülarite, ama en önemlisi, paradır. Solucan gazeteci ne kadar şekilsiz bir hâl alıyorsa, o kadar makbuldür. Abdülkadir Selvi, AS cinsinden makbuldür, onun için ona çok bilgi geliyor ve o da kendini, “bilgi kaynakları çok solucan” olarak tanıtmaktadır. Yazık, para verecek kaynağı sınırlıdır. Ahmet Hakan, AH çekilerek desteklenen solucan gazetecidir, ona verilen her kuruş için sahibi, “ah” çekmektedir. Rasim Ozan Kütahyalı bu durumda ROK okuyor, sürekli “şah”ı korumak için görevli gazeteci solucandır. Cem ise en Küçük’leridir ve görevi, kendine yer aramaktır. Bunun için yapmayacağı küçüklük yoktur. Neyse, konumuz bu değil.

Bu solucan gazeteciler, Ekrem İmamoğlu’nun diplomasını konu edinip, önce 15 Mart’ta diplomanın iptal edileceğini, ardından da 18 Mart’ta iptal edileceğini yazmışlardır. Haberciler ya, solucan gazeteciliğin bu güzide temsilcileri, aslında “bağımsız yargı”dan haber almaktadırlar. Ne müthiş! Hiçbir solucan bu denli gazeteci muamelesi görmemiştir ve hiçbir ülkede gazeteciler, kendi mesleklerine göz dikmiş bu denli solucanlar, varlıklar görmemiştir.

İmamoğlu ile birlikte diploması iptal edilenlerden hiçbiri, 30 yıl önce yapılan bu işlemin iptal edilerek diplomalarının ellerinden alınması tehdidi ile karşı karşıya kalmamıştır. İmamoğlu, Cumhurbaşkanı adayı olacağını açıklayınca, bir de diğer CHP adayları gibi, Ekmeleddin, İnce ve Kılıçdaroğlu gibi sindirilemeyeceğini ortaya koyunca, bildikleri bir şey akıllarına geldi.

“Kişi kendinden bilir işi” hesabı, Erdoğan’ın diploması olmadığını bilenler, hemen yeni aday biraz dişli çıkınca, diploması ile uğraşmaya başladılar. Ve İmamoğlu’nun diploması iptal edildi. CHP, “TC devleti, laik, demokratik, sosyal bir hukuk devletidir” duasını çok sevdiğinden, o gece bu hukuk garibesine karşı ne önlem alacaklarını tartışmayı seçtiler. Öyle ya, hukuk bunu çözecek! Ama İmamoğlu, artık yargıya da güvenmediğini ilan etmişti.

Bu arada, dikkat çekici gelişmelerden biri, Bahçeli imiş gibi sürekli mesaj yayınlayan Atasagun’un mesajlarıdır. Bahçeli, sağlığı yerinde iken bu denli mesaj yayınlamazdı. Ama mesajlar sıklaştı. Diploma kavgası kızıştı, Bahçeli imiş gibi Atasagun, tüm Kürtler silah bırakmalıdır, dedi. Diploma iptal edildi, Bahçeli imiş gibi Atasagun, “PKK hemen kongreyi toplasın, Malazgirt’te toplasın, 4 Mayıs’ta toplasın,” dedi. Bahçeli, sağ iken PKK’nin silah bıraktığını görmek ister gibidir. Ama nedense komiktir. PKK, Malazgirt’te kongre toplayacak, iyi de güvenliğini de MHP kadroları mı alacak? Bahçeli kılığında çok mesaj geliyor gibidir.

18 Mart akşamı diploması iptal edilen İmamoğlu, 19 Mart günü gözaltına alındı. 

CHP, sokağa çıkmamak için uğraşırken, İmamoğlu, kendini “milletine” emanet etmeyi unutmadı. 

Saray, tüm ülkede kayyum politikasını dayatmaktadır. İçeride ve dışarıda savaş politikasıdır bu. Ve kayyumlara izin vermemenin ilk yolu, kayyuma belediyeleri teslim etmemekten geçmektedir. Kayyum politikasını daha da yaymak isteyen iktidara, Saray’a verilecek en gerçekçi yanıt budur. Kayyum bir gasp ise, bu gasba karşı belediyelerin işgali bir haktır. 

19 Mart günü, İstanbul Üniversitesi öğrencileri, polis barikatını aştı ve ardından, Özel, “Saraçhane’deyim, nereye gideceğim diyenler buraya gelebilir,” dedi. Bir siyasal figür değil de, “halkı sokağa çıkmaya davet etmekten korkan” bir siyasal figür olarak, utangaç bir çağrı yapmak zorunda kaldı. Herkes zaten sokaklara çıkmaya başlamıştı. 18 Mart akşamı sokağa çıkamayan CHP, 19 Mart’ta kendi kitlesini de tutamadı. ODTÜ öğrencileri, “Sarayı boşalt, biz geliyoruz” diyerek aslında doğru adresi gösterdiler ama ilk gün barikatı aşamadılar. CHP milletvekilleri, meclisten CHP merkezine yürümek zorunda kaldılar. Ayaklarına kara sular inmemiştir inşallah. 

Direniş ruhu, İstanbul Üniversitesi öğrencilerinin barikatı yıkmasındadır, ODTÜ’den yükselen sestedir, fabrikalarda gelişen direniştedir, kadınların direnişlerindedir. 

Peki tüm bu olup biten nedir?

Egemenlerin yönetme krizidir. Yanlış anlaşılmasın, “eski yöntemlerle yönetemiyorlar” demek, hiç yönetemiyorlar demek değildir. CHP, son derece kurnazca, mesela Saraçhane’den emniyet müdürlüğüne yürümeyi engellemiştir. Bu da yönetmenin bir parçasıdır. Bol bol nutuk, hepsi budur ve bunu da mecburen yapmaktadırlar.

Bunu anlamak için, önce Saray Rejimini doğru anlamak gerekir. Saray Rejimi, sadece AK Parti ve MHP’den oluşmaz. Saray Rejimi, TC devletinin olağanüstü örgütlenmiş hâlidir. Çünkü olağan yollarla yönetememektedirler. TC devletini çözen üç etken vardır. Biri Kürt devrimidir. İkincisi emperyalist güçler arasındaki savaştır. Şimdi, ABD, çok duyurmadan Ukrayna yenilgisini kabul etmeye başlamıştır. Bu yolla yeni saldırılara hazırlanmaktadır. Ama bu Ukrayna savaşı ile AB’nin iradesini büyük ölçüde kırmıştır. Şimdi bu emperyalist rakiplerini Rusya’ya karşı savaşa kilitleyip, kendisi Çin’e karşı, İran’a karşı vb. savaşa hazırlanmaktadır. Böylece Ukrayna savaşı ile bir bütünlük görüntüsü çizen Batı, başlıca beş emperyalist güç (ABD, Almanya, İngiltere, Japonya ve Fransa) kendi aralarındaki paylaşım savaşımını yeniden öne çıkartmak zorunda kalmaktadır. Bunun ülkemize de etkileri olacaktır. TC devletini çözmekte olan üçüncü etken ise, Gezi ile birlikte başlayan, süren ve bugün yeniden yükselen direniş hareketidir. 

Şimdi, Ukrayna savaşının yenilgisini kabul etmiş görünmeden kabul etmek zorunda kalan ABD, Trump eli ile daha kapsamlı savaşlara hazırlanırken, Batı cephesinde dondurulmuş olan paylaşım savaşımı yeniden öne çıkmaktadır.

Şimdi, Kürt sorunu, tüm bunların ortasında, yeniden gündeme gelmektedir. Kürtlere dayatılan, kıyım politikalarıdır ve Kürtler bu koşullarda yeniden gündeme oturmaktadır. Kıyıma karşı direnecekleri yolları aramaktadırlar. 

Ve şimdi, İmamoğlu’nun cumhurbaşkanı adaylığını önlemek için Saray hamle üstüne hamle yapmaya başlayınca, direniş hattında mücadele edenler, yeniden sokaklara çıkmaktadır. Egemen için, bunun içinde CHP de var, hep birlikte bu öfkeye engel olmak, bu öfkeyi sisteme karşı mücadele yönünden saptırmak acil hâle gelmektedir. Bu nedenle İmamoğlu, kendini CHP’ye değil, “millete” emanet etmek zorunda kalmaktadır. 

Demek oluyor ki, Saray Rejimine karşı mücadele, seçime endeksli bir mücadele değildir olamaz. 

İşte bu noktada işçi sınıfının, direniş hattının mücadele yolu, devrim ve sosyalizm alternatifi bir kere daha öne çıkmaktadır. CHP, kendi kitlesini, bu mücadelenin dışında tutamayacaktır. Bunu denedikçe, küçülmek zorunda kalacaktır. İşçiler emekçiler, CHP ile aralarına mesafe koymayı öğrenmek zorundadırlar.

İşçi sınıfının devrimci yolu, Saray Rejimini alaşağı etmenin tek yoludur.

İşçi sınıfı, öğrenciler, kadınlar, mücadele eden, direnen herkes, devrim ve sosyalizm bayrağı altında birleşmek zorundadır. Bunun zaman alacağını biliyoruz. Ama hiçbir burjuva parti, hiçbir burjuva ideoloji, işçi sınıfının direniş ve örgütlenmesini engelleyemeyecektir.

İşçi sınıfının, direnen herkesin, bugün ihtiyaç duyduğu şey, Birleşik Emek Cephesidir.

Hat açık ve nettir: kitlesel direniş hattıdır. Çözüm, işçi sınıfı öncülüğünde kitlesel direniş ile, Saray Rejimini yerle bir etmekten geçmektedir. Bu açıdan cepheler netleşmektedir. Saray Rejiminin, TC devletinin “iç cepheyi güçlendirmek” dediği şey, gerçekte Saray Rejimini güçlendirmektir. Onların güçlendirmek istedikleri iç cephe, işçi sınıfına karşı olan cephedir. İç cephenin bizim tarafımız, işçi sınıfı, kadınlar, öğrenciler, kısacası tüm direnenlerdir. Bizim görevimiz de bu cepheyi, işçi sınıfı ve emekçilerin cephesini geliştirmek, örgütlemek, örmektir. İşçi sınıfı ve tüm direnenler ayağa kalkmalıdır ve bunun yolu, direnişten, direnişleri büyütmekten, direnişleri yaymaktan, örgütlemekten geçmektedir.

Egemenlerin arasındaki çatışmalar geçicidir. Buna güvenerek plan yapılamaz. Ve ancak işçi sınıfının tarihsel bir güç olarak siyasal sahneye çıkması ile, ülkede gerçek bir değişim, gerçek bir devrim başlayabilir. Kürtlerin, işçilerin, emekçilerin, kadınların, gençlerin hapislere atılmasını, coptan geçirilmesini seyreden herkes, bir gün sıranın kendisine geleceği gerçeği ile karşılaşacaktır. Bugün de yaşanan budur. Bugün işçi ve emekçilerin, kadınların, gençlerin Kürtlerin desteğini almaya çalışanlar, işçi sınıfının bir siyasal güç olarak tarihsel görevini yerine getirmek üzere iktidara yürümesini asla istememektedirler. İşçi sınıfından, direnişten, sokaklardan korkanlar, Saray’a ve devlete bağlılık için yollar aramaktadırlar. Bir kere daha, işçi sınıfının, kitlelerin gelişen direnişini söndürmek istemektedirler. İşçi sınıfı ve devrimciler, egemen içindeki çatışmaların bir tarafı olmaya razı olmamalıdırlar. Tersine, işçi sınıfı ve devrimciler, işçi sınıfının bağımsız yolu, devrimci yolunu örmekle görevlidirler. Bu başarıldığında, işçi sınıfı Birleşik Emek Cephesi ile bir güç olarak siyaset sahnesinde tüm ağırlığı ile yer aldığında görülecektir ki, ülkemiz ve bölgemiz için bir sosyalist devrim alternatifi yakın bir istemdir. Tüm bölgeyi sarsacak olan bir sosyalist devrim, enternasyonal ruhu ile, gerçek barışın da koşulu olacaktır. Emperyalizmi ve onların yerli işbirlikçisi iktidarları, egemenleri yıkmadan, gerçek barış da mümkün değildir. Barış ancak sınıfsız ve sömürüsüz bir dünyanın gerçekliğidir. 

Evet sokaklara ve meydanlara çıkmak gerekir. Dahası var, öğrenciler gösterdiği gibi, İstanbul Üniversitesi dayanışmasının gösterdiği gibi, karşımıza kurulan barikatları da yıkmak var. Meydanlar CHP’nin miting alanları demek değildir. Meydanlar, direnenlerin kürsülerinin kurulduğu alanlar olmak zorundadır. Sokaklar, işçi ve emekçilerin, kadınların ve gençlerin ellerinde özgürleşebilir. Adalet, adalet saraylarından çıkmaz, çıkmamıştır, çıkmayacaktır. Adalet sarayları, Saray’ın küçük yavru yuvalarıdır. Oradan adalet beklemek, kendini sisteme, devlete bırakmak, sinmek demektir. Adalet, işçi sınıfının iktidarı ile sağlanabilir. Sömürünün son bulacağı işçi sınıfının sosyalist iktidarı, gerçek adaletin de kaynağıdır. 

Bu kargaşa, bu toz duman içinde, bu baskı ve şiddet içinde, pusula işçi sınıfı ve emekçilerin direniş hattıdır. Bu direniş hattını temel almadan, bu direniş hattını büyütmeden, işçi sınıfının devrimci birliğini sağlamadan kurtuluş yoktur. Evet “Kurtuluş yok tek başına, ya hep beraber ya hiçbirimiz”, ama işçi sınıfının devrimci bayrağı altında. 

20 Mart 2025