Bir yandan “barış” görüşmeleri gibi “belirsiz” bir süreç, diğer yandan ise, Saray’ın artan saldırıları altında “seçim” geliyor naraları. 

Sahi ne oluyor? Bu iki sürece birlikte bakmayı deneyelim.

Ekim 2024’de, Bahçeli eli ile devlet ya da NATO ve ABD, Kürt meselesi konusunda birtakım adımlar atmaya başladı. “Öcalan gelsin mecliste konuşsun” nutkunu atmadan önce, devletin Bahçeli’si el sıkmaya başladı. Bugün hâlâ, bu yolda olduklarını ifade ediyorlar. “İç cepheyi güçlendirmek” ilerlemiştir, yeni adı “terörsüz Türkiye”dir. Bir tek devlet terörü olacak, o kadar ki, her karşı ses, her başkaldırı terör olarak adlandırılmalıdır. 

Öte yandan, 19 Mart’ta, kitlelerin “böyle yaşamak istemiyorum” eylemleri geldi. Saray, İmamoğlu’nun diplomasını iptal edip, kendisini tutuklayınca, kitlelerin öfkesi taştı ve gerçekte Saray Rejimine karşı, “böyle yaşamak istemiyorum” gösterileri başladı. Yoksa mesele ne CHP, ne İmamoğlu meselesi idi.

Bu iki süreç birlikte yaşanıyor.

Bir yandan, sanki Saray Rejimi, barış için adımlar atacak umudu yeşertiliyor. PKK, bu konuda kendinden talep edilen, (a) silah bırakma, (b) partiyi feshetme kararlarını, söylendiği tarihlerde kongresini toplayıp aldı. Ama devlet tarafından atılan bir adım pek görülmüyor. Gizlisi varsa bilmiyoruz. Ama bir örnek olarak, infaz yasası düzenlemesi ile bir yasayı devreye sokmak ve Kurban Bayramı öncesinde kapsamlı değişiklikler yapmak umutları, Kürt hareketi için bir anlamlı sonuç vermedi. Dağ fare doğurdu diyenler var, beklentiyi bilemiyoruz, ama ortada bir dağ var mı, doğurduğu fare olsun? Görünen o ki, sadece Öcalan için, muhtemel bir ev hapsi gibi hazırlıklardan söz edilebilir. Buna rağmen, kendini feshetmiş olan PKK’den, daha ileri adımlar atmasını bekliyorlar. Kendilerine yeterli gelecek şeyleri elde etmek istiyorlar. Bir yandan, “kardeşlik”ten söz ediyorlar, diğer yandan, devletin Kürt hareketine saldırıları ara vermiyor, savaş ve katliam politikaları devam ediyor. Adına da “barış” demekten çekinmiyorlar. 

Öyle ya, “barış”, savaşan cephelerin hangisinden dile gelmiş olursa olsun, hep “aynı renge” sahip değildir. Bir cephenin barışı kara bir renge sahip olabilirken, diğerinin barışı kırmızı olabilir. Kara renkli barışlar, genellikle, bir cephenin beyaz bayrak kaldırması ile başlar. Saray Rejimi, NATO ve ABD tarafından ortaya konulan ve Bahçeli eli ile el sıkışma süreci ile başlayan barış, giderek daha net görünecek biçimde, savaş aldatmacasının bir parçası olarak şekilleniyor.

Kavramları iğdiş etme, egemenlerin her zaman bir “tutkusu” olmuştur. Mesela, “demokrasi götürmek” böyledir. ABD, dünyanın birçok yerine demokrasi götürmüştür ve milyonlarca çocuk, kadın, erkek ölmüştür. Mesela “medeniyet”, çok ilgiye değerdir. Dünyanın en büyük katilleri, “medeniyet”in temsilcileri olmuştur ve ağızlarından ateş fışkırıyor, elleri kana bulanmış, dişlerini göstererek, “medeniyet” taşımaktan söz ediyorlar.

Barış da böyledir. Kimse barışa karşı çıkmaz. Ama nasıl bir barış? 

Saray Rejimi, bu yolla, aslında kendini daha da sağlamlaştırmaya çalışıyor. Efendilerine, verilen görevleri, mesela İran’a karşı saldırıda yer almayı başarmaları için, içeride ve dışarıda savaş politikalarına ihtiyaç duyduklarını, sağlamlaşmak gerektiğini söylüyor olmalılar. Herhâlde Kalın ve Fidan ikilisi bu iş için çok görev almışlardır. 

Saray Rejimi, elbette eninde sonunda ABD ve NATO planları çerçevesinde Ortadoğu’da kendinden istenenleri yapma konusunda hazırlanmaktadır. Bunun için, egemen, kendini güvende hissetmek istemektedir. Kürtleri kastederek, Trump’ın, “Türkiye’nin güvenlik endişelerini anlıyoruz” demesi, tam da bu anlamda, hem Kürtlere bir tehdittir (Gazze örneği gibi sözler bu nedenledir), hem de TC devletinden istenen görevi yapması için, Saray’ın elini rahatlatmak içindir. TC devletinin barıştan söz ettiği her zaman, katliam planlarının daha da detaylı hazırlandığından şüphe olunmaz. Tarihleri budur. 

Öyle anlaşılıyor ki, Saray Rejimi, Kürt hareketini inandırmak için her yolu deneyecektir. Süreci, zaman kazanma politikalarının da bir parçası hâline getirecektir. Ortadoğu sürekli farklı gelişmelere gebe olduğu için, ABD’nin politikaları, son yıllarda sürekli değiştiği için, TC devletinin oyalama politikaları anlaşılmaz değildir. TC devleti, içinde bulunduğu zorlu durumda, her fırsatı değerlendirmek zorunda olan bir tetikçi olarak davranmaktadır. Yarın ola hayrola, TC devletinin fırsatçılığının örtüsüdür. Ama her hâl ve şart altında, içeride ve dışarıda savaş politikaları değişmeyecektir.

Sarayın şimdiki sakinleri, buradan kendi gelecekleri için bir yol da arayacaklardır. Bu elbette olacaktır. Ama konuya buradan bakıp da, kişisel veya ailesel geleceklerin kapsamında değerlendirmeler yapmak, Saray Rejimini anlamamaktır. Erdoğan iktidarı, tek adam rejimi, AKP-MHP faşizmi gibi adlandırmaların bu hataya düşme potansiyeli, zaten doğası gereği vardır. Bu nedenle, Saray Rejimini doğru anlamak büyük önemdedir. 

Elbette Erdoğan, kendinin yeniden seçileceği bir durumu, anayasa tartışmalarının içine koyacaktır. Ama bu durum, aslında tek yolmuş gibi ele alınamaz. Seçim yapmamak da bir yoldur ve dahası, egemen için, Erdoğan’sız Saray Rejimi de bir yoldur. 

Bugün, egemenin çeşitli blokları, ister yerli uzantıları, isterse ABD ve AB uzantıları, Saray Rejiminin geleceği için, Erdoğan’ın orada kalmasını istemektedirler. Bu anlaşılmaz değildir. Tüm Batı emperyalist sistemi ve ülkedeki tekeller için Erdoğan, oldukça kullanışlıdır. Yani, o ünlü söz ile, onu halının altına süpürmeleri için bir neden yoktur. Daha o noktaya gelinmiş değildir. Kaldı ki, iş halının altına sürülmekle de kalmayacaktır. Egemenlerin cephesinde durum budur. Hatta Erdoğan’ın kullanışlılığı, eskisine göre çok da daha fazla geçerlidir. Elinde hiçbir güç yoktur. 

Saray Rejimi, Erdoğan demek değildir. Ve Erdoğan’sız Saray Rejimi, egemenler için daha kötüdür, diye bir şey asla yoktur. Sadece bugün, istedikleri bu değildir. 

Öte yandan, 19 Mart’ta, İBB’ye kayyum atayamayan, kitlelerin sokağa çıkışı karşısında geri adım atan Saray Rejimi, CHP’nin sokak direnişinde her tereddüdünü kullanarak, yeni saldırı ve uygulamalar ortaya koyuyor.

O kadar ki, her hafta sonu, yeni bir operasyon devreye sokuluyor ve bu her operasyon için, özel medyatik hazırlıklar yapılıyor. Goebbels’in propaganda yöntemlerini andıran uygulamalar devreye sokuluyor.

19 Mart’ta ortaya çıkan direniş, gerçekte ne İmamoğlu ile ilgili idi, ne de CHP’nin etrafında şekillenmiş bir direniş idi. Özel, daha ilk gün, Saraçhane’ye akan kitlelerin nereden ve nasıl geldiğini, çevresine sormaktaydı. Onları aşan bir seldir bu. Onlar da şaşırmıştır ve sokakta, meydanlarda, barikatı aşan öğrenciler, Saray’a karşı mücadele için, öndersiz bir biçimde Saraçhane’ye yürümüşlerdir. CHP, Özel yönetiminde, Kılıçdaroğlu’nun korkusundan atamayacağı adımlar atmaya yönelmiştir. 

Sonuçta CHP, bir yandan, bu direniş sayesinde İBB’ye kayyum atanmasını önleme olanağı elde etti, diğer yandan ise korka korka, direnişin sularına kendini az da olsa bırakmak zorunda kaldı. Bu durum, Özgür Özel’in ve İmamoğlu’nun kararlı tutum almalarına yansıdı. Muharrem İnce, Kılıçdaroğlu, kazandıkları iki seçimi, Saray Rejiminin emri ile, Erdoğan’a teslim ettiler. Bu biliniyor. Ama İmamoğlu ve Özel ikilisi, acaba daha dirençli ve cesur hareket edebilir mi sorusu ortaya çıktı. Alttan gelen dalga, ya onları kenara atacaktı ya da onlar bu dalga ile yükselmesini bileceklerdi. Şimdilik ikincisi ortaya çıkmaya başladı.

İBB’ye kayyum atanmasını önleyenler, esas olarak alanlara akanlardır, CHP yönetimi değildir. CHP yönetimi, İBB binasının kapılarını kapatmış, kitlenin içeri girmesinden korkmuştur. Ama aslında İBB’ye kayyumu önleyen de bu direniş olmuştur. İktidar, İBB’nin işgalinden korkmuştur. Bu durum, CHP tarafından devlete raporlanmıştır. 

Ama karakteri gereği CHP, her zaman kitleleri direnişten uzak tutmak, sisteme ve devlete karşı yönelen öfkeyi, devletin kanatları altına sokup söndürmek için görevlidir. İşi budur. Kılıçdaroğlu bu işi kitleleri evinde tutmak yolu ile gerçekleştiriyordu. Her sesini çıkartma eylemini provokasyon olarak adlandırıyordu. Oysa şimdi, kitleler sokaktadır. Sokaktakini evine sokmak o kadar kolay değildir. Ve CHP, bir yandan, bu kitlesel karşı çıkışı söndürmek için, devlet adına elinden geleni yapmıştır, yapmaktadır. Bunu görmek gerekir. CHP mitinglerinin kalabalığı onlara yetmektedir. CHP, kitlelerin daha ileri gitmesini, bu yolla önlemektedir.

Devletçi mantık budur. CHP budur.

Onlara göre, belli sayıda imza toplamak, belli kalabalıklarla mitingler yapmak yeterlidir. Çünkü onların düşünüş tarzı şudur: İmza ve kalabalıklarla, CHP olarak, Erdoğan’ın kitle tabanının kalmadığını, Erdoğan’ın kaybettiğini göstermiş olacaklar. Kime gösterecekler? Elbette, en başta egemenlere, Batı’ya, uluslararası tekellere. Onlara gösterecekler ki, Erdoğan’ın geleceği yok. Erdoğan’a gösterecekler ki, bak sandıkta artık hile yaparsan, kimse buna inanmaz, çünkü bak biz 27 milyon imza topladık. Bir kere daha hile yaparsan, biz seni meşru ilan ederek kurtaramayız, bunun olanağı yok. İşte mesajları budur. Ve bu yolla, kitlelere, işçilere, emekçilere, kadınlara, gençlere diyorlar ki, “nasılsa az kaldı, ilk seçimde gidecekler, o hâlde sokaklarda çatışmaya, direnişi büyütmeye gerek yok.” İşte yapmak istedikleri şey de budur.

Ve CHP, sürekli olarak, Saray’a, büyük holdinglere, Batı emperyalistlerine, Avrupa’ya, NATO uzmanlarına vb. kendilerinin istenileni yapacak bir rüştleri olduğunu ispat etmeye çalışıyorlar. Bu yolla, onlardan destek alacaklarını ve Erdoğan’ın işinin bittiğini anlayacaklarını, bir noktadan sonra da Saray’a “yeter artık”, “bu saldırılar da fazla” diyeceklerini sanıyorlar.

Görüldüğü gibi, CHP, halka, işçi ve emekçilere, kadınlara ve gençlere dayanamaz, onların mücadelesinin içinde yer alamaz. Bunu hiçbir işçi, hiçbir öğrenci, hiçbir kadın unutmamalıdır.

İyi ama, yine de CHP’ye dönük saldırılar son bulmuyor. Bu kadar devletçi olmasına rağmen, bu saldırılar durmuyor, duramaz. 

CHP çevrelerinin, CHP’nin uzmanlarının, hukukçuların, ekonomistlerin, her türden uzmanın sürekli olarak, her saldırıdan sonra tekrar ettikleri nakarat “Türkiye, demokratik, laik, sosyal bir hukuk devletidir”dir. Sürekli bunu söyleyip duruyorlar. Daha da çok söyleyeceklerdir. Çünkü, onlar için bu bir duadır. Kalkıp, bu bir diktatörlüktür, kalkıp, bu Saray Rejimidir, diyemezler. Kalkıp kitlelere, Saray Rejimi seçimle gitmez, diyemezler. 

CHP, özetle, Saray’a, “yahu biz bu işin bir parçasıyız, seni iktidara taşıyan süreçte Baykal neler yaptı, Kılıçdaroğlu neler yaptı, iki kere seçimi aldık ve sonra senin çalman için sana sunduk, bizi niye düşman belliyorsun” demektedir. Özeti budur.

Saray’ın uygulamalarına bakıp, bu kadar da olmaz, biz terörist miyiz, diyorlar. İyi ama işçilere, öğrencilere, direnenlere saldırdıklarında siz buna hukuk diyordunuz. Şimdi, “hukuksuzluk” diyorsunuz. Doğru değildir. Ortada bir hukuk vardır ve bu hukuk iç savaş hukukudur. Ona göre uygulanmaktadır. Çorlu tren kazasında, Kaz Dağları’nda, İkizdere’de, Artvin’de, Suruç katliamında, Ankara Gar katliamında vb. uyguladıkları hukuk, işte bu aynı hukuktur. Bu iç savaş hukukudur. 

Saray, kuşku yok ki, belediyelerde var olan yolsuzluk ve rüşvet olaylarını bahane etmektedir. Sanıyoruz ki, Türkiye’de rüşvet ve yolsuzluğa bulaşmamış belediye yoktur. Sadece belediye değil, devlet kurumu yoktur. Rüşvete, yolsuzluğa bulaşmamış üst düzey, orta düzey devlet memuru yoktur. Sarayın merdivenleri, bu rüşvetlerle yükselmiştir, bu nedenle de her tuğlası korku üzerine kurulmuştur. Ama İmamoğlu ve CHP belediyelerine dönük saldırının bu yolsuzluklarla ilgisi yoktur. 

ABD ve NATO’nun Saray’a verdiği görevler açıktır. Bu görevler, Ortadoğu ve paylaşım savaşımı ile ilgili görevlerdir. Emperyalist güçlerin, Batı’nın, NATO, AB ve ABD’nin, Türkiye’deki iç uygulamalar, hak ihlalleri, hukukî durumlar, ölenler, katliamlar, açlık vb. ile bir derdi yoktur. Kârlarına, gelirlerine, kaldırdıkları yüke bakarlar. Her gün, onların, insan hakları, hukuk, demokrasi taşımak, medeniyet götürmek vb. demelerine bakarak, onların Erdoğan’dan ya da Saray Rejiminin uygulamalarından rahatsız olacaklarına inanmak için, CHP kadar “aklın” olması gerekir. Aklınızı CHP düzeyine indirmeyin.

Mesele devlet denilen şeyi doğru anlamakla ilgilidir.

Saray Rejimi, TC devletinin olağanüstü örgütlenmesidir. TC devleti tekelci polis devletidir. Tekellerin devletidir ve tüm halkı kendine düşman olarak görmektedir. Tarihi de budur, bugünü de. Ve bu devlet, olağanüstü örgütlenmiş durumdadır. Her olağanüstü örgütlenmiş devlet çarkı, şiddetin ve devlet terörünün öne çıktığı, buna uygun yeni bir yapılanmanın ortaya çıktığı, burjuva egemenliğin olağanüstü hâlidir. 

Bugün, Saray Rejiminin ortaya çıktığı 2017 yılından beri, hattâ onun öncesinde 2015 seçimlerinden beri, hilesiz bir seçim yapılmamıştır. parlamento bir görüntüden ibarettir. Tüm burjuva partiler, artık birer tarikat örgütlenmesi, birer çete örgütlenmesidir. MHP ve AK Parti, parti değildirler. Sandık çoktan gömülmüştür. Bu ülkede, yerel seçim sonuçlarında yönetime gelenlerin yerlerine kayyumlar atanmaktadır.

CHP’ye kayyum atanınca, sizce CHP, bir “illegal örgüt” hâline mi gelecek? Öyle ya, kayyum demek, CHP’nin bitirilmesi demektir, parti olmaktan çıkması demektir. Bu durumda, CHP, yapısını korursa, ki korumalıdır, en azından bunu yapmalıdır, bir “illegal örgüt” hâline gelir. 

Öyle ise, gelecek seçimde gidecekler, ne demektir? Madem gitmelerini bu kadar istiyordunuz, neden yerel seçimlerden sonra “normalleşme” politikalarına sarıldınız, neden hâlâ, “seçildiler” diyorsunuz, neden ailenin sırlarını açığa vurmuyorsunuz, neden diplomasını açıklamıyorsunuz, İBB’de diploması yok mu, Beyoğlu Belediyesinde yok mu? Neden eski seçimlerin gerçek sonuçlarını açıklamıyorsunuz, neden rüşvet dosyalarını tüm çıplaklığı ile açıklamıyorsunuz? 

Oysa, bizzat Saray’a sorsalar, nasıl gideceklerini onlar söylemektedir. Sokaklara taşan kitlelerden, grevlerden, genel direnişten korkmaktadırlar. Barikatların üstüne yürüyen gençlerden korkmaktadırlar. 

CHP, mitinglerini “steril” hâle getirmek istemektedir. Solun, gençlerin uzaklaştırılması bunun içindir. 

Bu yolda yürüdükçe, CHP’ye kayyum atanması da gündeme gelecektir. Bu yolla saldırılar önlenemez. Kılıçdaroğlu, seçimle gittiği CHP başkanlığına, rejimin uygulamalarına uygun olarak kayyumla gelmek istemektedir. Buna hazırlandığı anlaşılıyor. Ona göre, olup biten sırasında, “devletin” imajının zarar görmesi sorundur, yoksa tutuklanmalar sorun değil, zaten Kılıçdaroğlu’na yakın olanlar tutuklanmamaktadır. 

Kılıçdaroğlu, bir çeşit görev zayiatıdır. Saray yolunda, “devlet”in hizmetinde çok işler yapmıştır. Belli ki o buna “fedakârlık” demektedir. Erdoğan ile “aileye dokunmamak” anlaşmasını o yapmıştır. Bu nedenle, “sıfırla oğlum” gibi nicesi bulunan belgeler ortaya dökülmemektedir. Bugünkü CHP yönetimi de bu anlaşmaya uymaktadır. Neden? Erdoğan için Kılıçdaroğlu’nun kayyumla geri gelmesi, faydalı olabilir.

İyi ama, Kılıçdaroğlu, kör olduğu kadar fodul mudur? Erdoğan, İmamoğlu’nun diplomasını iptal etmiştir. Böylece, kendisi efendilerce “seçilirken” var olan şartlardan birini yerine getirmiştir. Diplomasız Erdoğan, diplomasız İmamoğlu, şartlar eşitlenmiştir. Birinin diploması hiç yok, diğerininki de iptal edildi. Erdoğan içeri girmişti. İmamoğlu, o kadar sert bir muhalefet yürütmese de, içeri atılmıştır. Demek Erdoğan’ın seçilme şartlarına bir adım daha yaklaşmıştır. Bu durumu Kılıçdaroğlu görmez mi? Erdoğan’ın belediyeden devletin tepesine tırmanmasında bir adım da, “gemicikler” idi. Şimdilik İmamoğlu’nun gemicikleri ortaya çıkmadı. Ama bu yolsuzluk adı altındaki operasyonlar bu bölümü de tamamlar herhâlde.

Yani, İmamoğlu, eğer bir seçim olacaksa, seçimi kazanmış demektir. Ama öyle anlaşılıyor ki, egemenlerden alacağı desteğin zamanlaması sorundur. Onlar, şimdi, Ortadoğu’nun bu hâlinde, at değiştirmeyi istemiyorlar. Artık bir ülke olmaktan çıkmış olan Suriye’deki yönetim ile, Erdoğan’ın kurduğu çok yönlü ilişkiyi, yeni birilerinin kurması o kadar kolay değildir. 

Elinde fırsat varken, Bahçeli “bırakıp gidemezsin” derken, saldırmayı uygun görmektedir. Erdoğan, ömrü oldukça, iktidarda kalacağını ifade etmiştir. Bu hem AK Parti içindeki kaynaşmayı durdurmak içindir, hem de Bahçeli’den gelen desteğe evet diyeceğinin işaretidir. 

Saray Rejimi, seçimle gitmez.

Egemenlerin içindeki kavga ve it dalaşı, emperyalist efendilerin kendi aralarında dünyayı paylaşmak için giriştikleri savaş, Saray Rejiminin gitmesini sağlamaz. 

Tersine, sisteme kökünden itiraz eden devrimcilerin, kapitalist dünyayı sarsacak güce sahip olan işçilerin devrimci direniş hattı dışında Saray Rejimini alaşağı edecek bir yol yoktur. 

Bugün somut olarak, işçi sınıfının örgütlenmesi en acil görevdir. Devrimci işçiler, devrimci örgütlenme ile, işçi sınıfını siyaset sahnesine taşımak, işçi sınıfını ayağa kaldırmak zorundadırlar. Sistemin her kurumu dökülmektedir. Bu şartlarda artan baskı ve devlet terörünü, korkularının ürünü, dışa vurumu olarak görmek gerekir. Devletin uzantısı olan sendika mafyasının devrilmesi, bu koşullarda giderek daha da olanaklı hâle gelmektedir.

Tam da bu nedenle, bugün, Saray Rejimine karşı, genel grev ve genel direnişi örgütlemek gereklidir. Bu sadece gerekli değil, zor olsa da olanaklıdır. Bu olanak, direnişin içinde vardır. Bu nedenle, her yerde örgütlenmek, en acil görevdir. Birleşik Emek Cephesi, bugün acil bir görevdir. Sakin ve kararlı bir yolla, bu rotaya sahip çıkmak gerekir.

Bizim okumuş yazmışlarımız, kendilerine “aydın”, “uzman” denmesini çok seviyorlar. Çok bilirler ve bildikleri kadar “cahil”dirler. Bu denli, bu boyutlu cehalet ancak eğitimle verilebilir. Bu cinstendirler. Bunların önüne bir konu geldi de, “aydınlatıyoruz” dediler mi, karanlık yayma çalışmaları başlıyor demektir. İşte bunlar, savaşı, bir kişi veya bazı kişilerin histerisi olarak tarif ederler. “Kötülük”tür savaş ve kötü adamlar, savaşı kundaklarlar. Böyle söylerler. Böylece, karşımıza savaş, “çılgın, aklını yitirmiş” adamların işi olarak konur. Savaş baronlarını korumanın en güzel yoludur bu, sistemi böyle aklarlar. Sistemin gerçek işleyişini karanlıkla örterler. Bu uzmanların söylediklerine “yanlış” demek yetmez.

Sadece yanlış değildir, aynı zamanda bilerek kafa bulandırmak üzere, savaş baronlarına hizmetin de bir türüdür.

Savaş böyle olunca, barış da, aklı başında insanların işi olur. 

Oysa hem savaşın hem de barışın türleri vardır. Olmaz mı? Emperyalist yağma savaşını bilir misiniz? Bilirsiniz elbette. Mesela Irak’ta ABD bir yağma savaşı yürütmüştür. İsrail eli ile ABD ve Batı, Filistin’de bir soykırım ve paylaşım savaşı yürütmektedir. Cezayir’de Fransa, bir sömürge savaşı yürütmüştür ve elbette ona karşı savaşanlar, haklı bir savaşı, bir direnişi, bir özgürlük savaşını organize etmişlerdir. Şimdi bu savaşların iki tarafı da bir midir? Elbette değildir.

Savaş, her zaman egemenlerin kendi iradelerini dayatma yolu olarak ortaya çıkmıştır. Ve her zaman egemene karşı her türden savaş, tüm eksikliklerine rağmen, her zaman haklı bir savaştır. Barış, mesela Cezayir’deki sömürgeci olan Fransa ile, ona karşı direnen direniş örgütü için aynı anlama mı gelir? Gelmez elbette. 

Dünya, köleci toplumun doğumundan bu yana, yani, sınıfların ortaya çıkışı, devletin ortaya çıkışı, üretim araçlarının mülk edinilmesinden bu yana, pek çok kanlı savaş görmüştür.

Ama adına, “dünya savaşı” denilen savaşlar, kapitalizme, kapitalizmin emperyalizm çağına, tekelci burjuvazinin dünyasına aittir. Kapitalist-emperyalizm, 1870’lerde başlayan tekelleşmenin gelişimi ile ortaya çıkmıştır ve Birinci Dünya Savaşı bunun ardından geldi. I. Dünya Savaşı, dünyayı kendi aralarında bölüşmüş olan emperyalist sömürgecilerin, dünyayı yeniden paylaşımı için gündeme geldi. Olayların sahnelenmesi ayrı bir konudur, ama savaş, emperyalist güçlerin dünyayı yeniden paylaşımı için giriştikleri bir savaş idi. Dünya, toprak ve pazar açısından paylaşılmıştı ve ancak yeniden paylaşılması söz konusu olabilirdi, öyle oldu. İkinci Dünya Savaşı, ikili karakterdedir. Birincisi, SSCB’nin 1917 Ekim Devrimi ile kapitalizm dışında bir dünya oluşturmaya başlaması, tüm tekeller için, tüm sermaye için bir yandan bir “pazar kaybı”, diğer yandan da gelecek tehdidi demek idi. Bu nedenle, bir yandan SSCB’yi boğmak istiyorlardı, diğer yandan ise, emperyalist Batı, kendi içinde yeniden bir paylaşım savaşımına girişmişti.

Adına “dünya savaşı” denilen bu iki savaş da, kapitalizme, onun emperyalist dönemine aittir. Batı, Latin Amerika’yı, Ortadoğu’yu, Asya’yı, Afrika’yı yağmalamak için her yolu denemiş, vahşetin her türünü sahneye koymuştur. İngiltere’nin, Fransa’nın, Hollanda’nın, ABD’nin vb. geçmişi bu yağma savaşları ve vahşetle doludur. Ve adına her zaman “medeniyet taşımak” demişlerdir. Kendini “medenî” ilan edenler, vahşetin her türünü devreye sokmakta çekince görmemişlerdir. Dünyanın neresine bakarsanız bakın, bu kanlı sömürgeciliğin izlerini görürsünüz ve nesiller boyu sürmüştür, sürmektedir.

Ve bugünlerde, Üçüncü Dünya Savaşı dönemini yaşıyoruz. Eğer birisi bize çıkıp şöyle derse, “daha tam bir dünya savaşına dönüşmemiştir”, bir sakıncası yoktur. Sadece bunun bir dünya savaşı olduğu gerçeğinin kabul edilmesi koşulu ile. Birileri, bu savaşın hemen öncesindeyiz de diyebilir. Bunları bugünden tartışmak mümkündür.

Ama görüyoruz ki, (1) bu savaş, başlıca beş emperyalist güç arasındadır. Bu beş emperyalist güç, ABD, Almanya, Japonya, İngiltere ve Fransa’dır. İtalya, Hollanda, Kanada vb. gibi güçler de bu savaşın içindedir. Ama esas olarak savaşı bu beş gücün arzuları organize etmektedir. (2) Bu savaşın belirleyici yönü, sistemin hegemon gücü olan ABD’nin hegemonyasının çözülmesi sürecidir. Bu süreç, ekonomik olarak eskilere dayansa da, SSCB’ye karşı anti-komünist emperyalist ittifak, bu savaşı alttan alta yürütmekteydi. SSCB’nin çözülmesi, bu savaşı tüm yönleri ile su üstüne çıkarttı. “The great reset”, aslında ABD hegemonyasında, İkinci Dünya Savaşı sonrası kurulmuş olan kapitalist dünya ekonomik sistemini yeniden kurma isteğidir ve istek, İngiltere tarafından dillendirilmiştir. Üzerinden 20 yılı aşkın süre geçmiştir. (3) ABD, rakiplerine göre askerî üstünlüğe sahiptir. Bu nedenle ABD, askerî saldırılara, lokal savaşlara girişmiştir. Afganistan işgali, Irak savaşı vb. bunun sonucudur. Ancak, bu savaşlar, ABD’nin hegemonyasının çözülmesini durdurmaya olanak vermedi. Tersine, bazı askerî başarılara rağmen, hegemonyanın çözülüşü hızlandı. Bu nedenle ABD, diğer emperyalist müttefiklerini kendi hegemonyası altında tutmaya devam edebilmek için, IŞİD gibi özel düşmanlar yarattı. SSCB’yi kuşatmak için devreye sokulmuş olan “Yeşil Kuşak” projesinden kendine bağlamış olduğu çeteleri, İslamî çeteler olarak devreye soktu. Suriye savaşı budur. Ve Rusya, bu noktada devreye girdi. (4) Rusya ve Çin, SSCB ortadan kalkınca, iki büyük güç olarak, G7’ler kulübüne katılacağını varsaydı. Ama olmadı. Egemenler, kurtlar sofrasına yeni ortaklar istemezler ve öyle yaptılar. Suriye savaşı, bu sürecin netleşmesi demek oldu. Ve Suriye savaşında aldıkları kayıplar sonrasında ABD yönetimi, Rusya ve Çin’i düşman ilan etmeye yöneldi. Trump bunu açıkça metinlere koydu. Birinci Trump dönemidir. (5) Bu süreçte 2008’de köklü bir ekonomik kriz devreye girdi. Kriz ortaya çıktığında Çin, çoktan dünya pazarına kendi markaları ile girmeye başlamıştı. Hem Rusya’nın Suriye savaşında sahaya girmesi hem Çin’in kendi markaları ile sistemi sarsmaya başlaması, ekonomik krizi daha da ağırlaştırdı. (6) Ukrayna savaşını kundaklayan ABD ve NATO, Rusya’yı askerî açıdan çökertmek ve Çin’i Rusya’dan kopartmak için, yol aradı. Ukrayna savaşı, böyle ortaya çıkmıştır. Ukrayna savaşı, en başından beri, Rusya ve Çin cephesine karşı, NATO cephesinin, Batı emperyalist cephesinin bir savaşıdır. (7) Ukrayna’da ABD ve NATO yenilmiştir. Bunu açıkça kabul etmeyecekleri de kesindir. Ve bu noktada ikinci Trump yönetimi, bu yenilgiyi örtmek ve bu kez Rusya’yı Çin’den kopartmak için yeni politikalar devreye sokmuştur. Adına “barış” diyorlar. Barış bu değildir. Demek adına barış denilen her şey barış değildir. 

ABD, Ukrayna savaşında, Avrupa’nın iki büyük gücünü, Almanya ve Fransa’yı boyun eğdirmiştir. Bu ABD adına bir kazançtır; savaşı Avrupa’ya yıkmayı, savaş alanı olarak Avrupa’yı seçmeyi başarmak açısından. Şimdi, Avrupa savaş taraftarıdır. Yeni seçilen Papa, ayağının tozu ile, hayretlerini ifade etmiştir: ABD barışı istiyor, Avrupa ise savaşı, demekten kendini alamamıştır yeni Papa. 

Görünen şöyledir; ABD, Ukrayna’da barışı istemektedir. Buna karşılık, İngiltere, Fransa ve Almanya, tam anlamı ile savaşın devamından yana tutum almakta, savaşı kışkırtmaktadır. Rusya’nın Ukrayna’da yürüttüğü kontrollü operasyonları, rayından çıkartmak için, tüm Neonaziler, sivil saldırılar devreye sokmaktadır. Görünen budur ama görünen gerçeği belli ölçülerde gizler. Gerçek ise şöyledir: ABD, tüm Batı cephesi adına Çin’e karşı savaşmak üzere, Rusya’ya karşı savaşı Avrupa’ya bırakmak, Avrupa’ya devretmek istemektedir. Başta İngiltere, Fransa ve Almanya olmak üzere Avrupa, bu savaşı kundaklamak için çok heveslidir. Bu bir çeşit savaş müptelalığıdır. Başka çareleri yoktur. Buraya bakarken, savaş, çılgın adamların işi değil, tersine, emperyalist sistemin ayrılmaz bir parçasıdır. Yani, eğer barıştan söz etmek istiyorsanız, elbette kapitalist-emperyalist sistemin çökmesinden, yeryüzünden silinmesinden, sosyalist devrimin zaferinden söz etmeniz gerekir. Başka türlü barıştan söz etmek, kendini kandırmak değil ise, işçi sınıfı ve emekçi kitleleri kandırma girişimidir.

Kolektif Batı, tüm emperyalist kamp, Rusya ve Çin’e karşı güçlerini yeniden organize etmek üzere, Ukrayna’da bir süre kazanmak istemektedirler. Rusya’ya karşı savaşı Avrupa devralsın ve Çin’e karşı savaşı da ABD yürütsün istemektedirler. Japonya, her iki cephede yer almak için heveskârdır. Trump, ABD’nin ve NATO’nun, Ukrayna’da aldığı yenilgiyi örtmek için iktidara gelmiştir ve bir süre bu rolünü oynayacaktır. Ardından savaşı yeniden yoğunlaştıracaklardır, Trump ile veya Trump olmadan. 

Bu arada ise, Ortadoğu’da savaş politikaları, İsrail ve Türkiye eli ile yürütülmek istenmektedir. İsrail’in Filistin’e karşı savaşı, sadece Filistin ile sınırlı değildir. Burada İsrail ve Türkiye’nin arkasındaki NATO; esas olarak, İran’ı düşürmek istemektedir. Lübnan ve Filistin’de elde ettikleri avantaja, Suriye avantajı eklenmiştir ve şimdi de, tüm bölgenin kontrolünü almak için hareket etmektedirler. Suriye hızla paylaşılmaktadır ve sömürgeleştirilmektedir. Esad’ın gitmesi, gelmiş olanın karanlık yüzünü görmeyi engellememelidir.

Üçüncü Dünya Savaşı (ister başlamıştır diyenlerden olun isterse başlamaktadır diyenlerden), şimdilik, lokal, bölgesel savaşlarla sürmektedir. Ama bu bölgesel savaşlar, her zaman dünya çapındaki savaşın parçaları olarak ortaya çıkmakta, öyle yaşanmaktadır. Afganistan da böyleydi, Irak da, Libya savaşı da, Suriye savaşı da ve Ukrayna savaşı da. Ve giderek her biri, dünya savaşı boyutuna daha fazla yaklaşmaktadır. Öyle anlaşılıyor, İran’a karşı savaş, Trump’ın 100 gününün ardından başlayacaktı. Ama Çin’in Tayvan’ı kuşatması bu savaşı ertelemiştir.

Ortaya çıkan bazı sonuçlar vardır.

Birincisi, Rusya ve Çin ittifakı genişlemektedir. BRICS, ŞİÖ gibi daha çok ekonomik temelli örgütlenmeler, aslında ABD hegemonyasını sarsmaktadır. Kurulu tekelci sistemi zora sokmaktadır. Ve tüm yaptırımlara rağmen bu ittifakın, çevresi ile birlikte dayanıklı olduğu da ortaya çıkmıştır. Aslında kendileri kapitalist dünya sistemine kökten karşı olmasa da, verili kapitalist-emperyalist yapılanmayı sarsmaktadırlar. Dünyada artık tek kutuplu bir hegemonyadan söz etmek mümkün değildir. Ama onun yerine henüz bir yeni sistem oturmamıştır. Bir sosyalist devrim dalgası, sistemi tümden sarsma olanağını yakalarsa, yeni bir kapitalist dünya sisteminin oturması da gerekli olmayacaktır. 

İkincisi, savaş, Avrupa’yı sarmıştır. ABD, ilk iki dünya savaşını kendi topraklarında yaşamamıştır. Üçüncüsünü de kendi topraklarından uzakta yaşamak istemektedir. Bu konuda yol almış görünüyor. Kendi hegemonyasının çözülmesi nedeniyle, bizzat kendisi tarafından kundaklanan Üçüncü Dünya Savaşı da, kendi topraklarından uzakta yaşansın istemektedir. Avrupa, savaşı, kendi sahasında kabul etmiş görünmektedir. Bugüne kadarki bölümünde savaşın kaybedenlerinden biri Avrupa’dır, daha çok Fransa ve Almanya’dır. İngiltere’nin kayıpları o denli fazla değildir. Hattâ Ortadoğu’da mesela Irak petrolleri gibi konularda kazançlarından söz etmek mümkündür. Hattâ Orta Asya’da, ABD’nin bıraktığı boşlukları da doldurma hevesindedir. 

İngiltere, açıkça, savaşa tam hazır olmaktan söz etmektedir. Bunu ilan etmektedirler. Rothschild hanedanı ile Rockefeller hanedanı, İngiltere ve Fransa için savaş kararını vermişe benzemektedir. Rothschild bankeri Macron, karısından tokat yerken bile savaş naraları atmaktan geri durmamaktadır. Trende kokain çekme “şenlikleri”, aslında içinde bulundukları durumu resmetmektedir. Ama bu çapsız adamlara bakıp, savaşın çılgın ve aklını yitirmiş insanların işi olduğunu düşünmek, savaşın ve kapitalist sistemin doğasını hiç anlamamak demektir. Savaşı uluslararası tekeller, sermaye istemektedir ve savaşsız yaşama olanakları yoktur. Yoksa bu liderlere, Trump’a, Macron’a, Merz’e, Starmer’e bakıp, savaşı bunların kararı olarak görmek hata olacaktır. Savaş, emperyalist sistemin isteğidir. Tersine uluslararası sermaye, savaş dönemlerinde, yukarıda örnekleri sayılan, Batı’nın liderleri gibi adamları bulmaktadır. Trump, aslında tam buna uygun bir karakterdir.

Almanya, açıkça savaş hazırlıklarına başlamıştır. Alman Genelkurmay Başkanı, 2029 yılını işaret etmektedir (Yani İngiltere savaşı daha yakın görürken, Almanya, 2029 için plan yapmaktadır). Demek oluyor ki, başlamış bile addetseniz Üçüncü Dünya Savaşı’nın bir yeni evresi önümüzdedir. Her ülkenin, açıkça ve doğrudan savaşa dâhil olacağı bir süreç önümüzdedir. Ve bugün tüm Avrupa devletleri, savaş yanlısıdır. Her biri, kokain partilerinin ardından, birbiri ile yarışır gibi savaş için ulumaktadır. Bunlar, uluslararası sermayenin ulumaya alışmış temsilcileridir. Egemenler, savaş dönemlerinde, kendileri için en ucuzundan böylesi tipleri bulmakta zorlanmazlar. Ve bugün, tüm Avrupa devletleri, egemenleri, savaş yanlısıdır. 

Üçüncüsü, ABD ve NATO, Ukrayna’da yenilmiştir. Bu yenilgiyi örtmek için ABD Trump iktidarını organize etmiştir. Kendisi yüz kızartıcı davalardan ceza almıştır. Onun dengesiz davranışları, ABD’nin durumuna tam da uymaktadır. Tuhaf açıklamaları, onun “çılgın” ve öngörülemez hâline yorulmakta, “delidir, ne derse yeridir” diye geçiştirilmektedir. Böylece, Ukrayna yenilgisi örtülebilmektedir. Bir yandan barıştan söz edilmekte, ertesi gün, savaş naraları atmaktan geri durmamaktadırlar. Ukrayna’da Zelenski ne ise, ABD’de de Trump odur. Hepsi birbirinin daha dibindedir. 

ABD, Ukrayna’da barışı istediğini söylemektedir ama bu süreç, Ukrayna’da bir barışın geleceğini düşünmek için yeterli değildir. Ukrayna süreci ile Rusya ve Çin cephesini oyalamak istemektedirler. Bu oyalama sürecinde kendi güçlerini yeniden savaş için dizayn etmek istemektedirler. Bu arada, Rusya’ya karşı, İngiltere başta, Almanya ve Fransa eli ile savaşı derinleştirmek istemektedirler. Ukrayna ve Rus halklarının uzun geçmiş tarihini kullanarak, yeni saldırı olanakları devreye sokulmaktadır. ABD, barıştan yana tavır alırken, bu saldırılar, Rusya için yıpratıcı olsun istemektedirler. Ukrayna’da Rusya’nın kazanmasını kabul etmek istememektedirler. Rusya’nın gevşemesini sağlamak istiyorlar. 

Bu gevşeme ya da kargaşa içinde, alttan alta, yeni saldırılar için, kendi güçlerini dünya çapında yeniden dizayn etmektedirler. Yakında, Trump’ın bu konuda adımlar atması mümkündür. Trump, ABD’de bir çeşit uzlaşmanın sonucudur. Bu uzlaşmanın temelinde, Ukrayna’da alınan yenilginin geçiştirilmesi ve yeni planlar için zaman kazanılması vardır. Trump’ın bu ikinci başkanlık sürecinin, sonuna kadar süreceği de tartışma götürür niteliktedir. Trump’ın suçlarının deşifre edilmesi, onu indirmek için yeterli olur mu bilmeyiz, ama ABD, savaş politikalarından geri durmamaktadır, durmayacaktır. 

Dördüncüsü, Çin’e karşı savaş için, tam bir hazırlık yaptıklarını düşünmek gerekir. Bunun salt bir ticari savaş olarak kalmayacağı açık olmalıdır. ABD, Ukrayna’daki savaşı yürütmeyi Avrupa’ya yükleyerek, hem kayıplarını telafi etme yolunu aramaktadır, hem de Çin’e karşı savaş için hazırlık yapma olanaklarını yaratmak istemektedir.

Çin’in, bugüne kadar savaşın dışında zarar almadan var olmayı sürdürmesi, yakın dönemde sona erecek gibidir. Zira, ABD yeni saldırganlığını bu alanda gösterecektir. Bu saldırılar için, Japonya daha az, ama Güney Kore ve Filipinler, Avustralya devreye sokulacaktır.

Beşincisi, Ortadoğu savaşın yoğunlaştığı bölgelerin başında gelmektedir. Bugün İsrail’in Filistin ve Lübnan’da elde ettiği avantaj, Türkiye ile birlikte, bölgede ABD ve NATO adına, durumu sürdürmesi, var olan yeni durumun korunması için şimdilik yeterli görünmektedir. İngiltere ve Fransa, Ortadoğu’da, ABD’den rol çalma peşindedir. Ama biliniyor, hem İran’a karşı savaş planları devrededir, hem de Ortadoğu’nun uçlarında yeni saldırı ve savaşların gündeme gelmesi büyük olasılıktır. 

Demek oluyor ki, kolektif Batı, tüm emperyalist güçler, daha kapsamlı bir savaşa hazırlanmaktadır. Elbette kendi aralarındaki çelişkiler yabana atılır değildir. Nihayetinde savaş, esas olarak onların kendi aralarındadır. Savaş, aslında bir paylaşım savaşı olarak, beş emperyalist güç arasında başlamıştır. Ama bu arada, kapitalist sistemden kopmaya yüz tutmuş bazı ülkeleri yok etmek için fırsat yaratmak isteyecekleri açıktır. Afrika’da, Latin Amerika’da sistemden kopma eğilimi taşıyan bazı ülkelere saldırı için fırsat kollayacakları kesindir. Burkina Faso’dan Venezuela’ya, ABD ve Fransa’nın kaybetmeye başladığı birçok ülkede savaş kundaklayacaklarını düşünmek gerekir.

Çin ve Rusya’nın ve onların etrafında bir araya gelen devletlerin, dünya savaşını önleme isteklerine rağmen, savaş gelişmekte ve yayılmaktadır. Savaş, kapitalist-emperyalist sistemin ihtiyacıdır. Savaşın nedeni, doğrudan emperyalist Batı’dır. Bu sistemsel bir meseledir. Emperyalist egemenlik, savaşsız ve sömürgesiz var olamaz. Gorbaçov döneminde ortaya atılan, emperyalizm savaşsız ve sömürgesiz var olabilir mi soruları, aslında emperyalist egemenliği örtme amacına hizmet etmiştir, etmektedir. 

Demek ki savaş durmayacaktır. Üçüncü Dünya Savaşı, daha da genişleyecek ve yayılacaktır. Ta ki, bir sosyalist devrimler dalgası ile sistem kökünden sarsılana kadar. 

Tün bu savaş bulutları içinde, bu kan gölü içinde, bir devrim dalgası da gelişmektedir. Gözümüzü buraya dikmemiz gerekir. Bu nesnelliğe rağmen, devrim ve sosyalizm cephesi zayıftır.

Bugün dünya işçi sınıfı, dünya proletaryası, büyük ölçüde örgütsüzdür. En önemlisi, dünya devrimci hareketi, enternasyonal bir örgütlülükten yoksundur. Elbette bu her parçada somut olarak ele alınmalıdır. Daha örgütlü olan devrimci güçleri yok saymak için söylemiyoruz. Bazı alanlarda devrimci örgütlenmelerin daha gelişkin olduğunu biliyoruz. Ama dünya proletaryası, büyük ölçüde örgütsüzdür. Bu örgütsüzlük bugüne aittir, yarına ait değildir.

Dünya devrimci hareketinin bu öznel durumu, devrimci enternasyonal bir örgütlülükten yoksun oluşu, dünyanın farklı ülkelerinde işçi sınıfının güçsüzlüğü, elbette ortaya çıkan olanakları devrim adına değerlendirmek konusunda ciddi öznel yetersizlikler olması da demektir. Kendi bulunduğu alanda, ülkede örgütlülüğü zayıf olan devrimci hareketler, elbette sağlıklı enternasyonal ilişkiler geliştirmekte de yetersiz kalırlar. Dünyanın başka yerlerinde gelişmekte olan sınıf mücadelesini, oldukça uzaktan, daha çok da burjuva basın aracılığı ile gözlemek zorunda kalırlar. Bugün bu durum yaşanmaktadır. Bu süreci tersine çevirmek, elbette bulunduğun alanda sağlam bir örgütlenme geliştirmekle mümkündür. Nesnel olarak kapitalizmin çöküşü yaklaşmakta iken, öznel olarak kapitalist egemenliği tarihe gömecek güç sahnede değildir. Bu, gücü ne olursa olsun her devrimci hareket için nesnel bir hâldir. 

Tarihin hızlı aktığı bir dönemden geçiyoruz. Hem olumsuz anlamda son derece alışılmadık, eşine az rastlanan örnekler görüyoruz, hem de mayalanmakta olan bir devrimin yükselişinin arifesindeyiz. Demek ki, olumlu anlamda da, daha önceden az görülmüş örnekler de ortaya çıkacaktır. 

Savaşı önleyecek, gerçek anlamı ile barışı sağlayacak şey, işçi sınıfının burjuva devlet çarkını parçalayacak bir devrimi gerçekleştirmesidir. Bu devrim sosyalist devrimdir. Bunun önünde bir ara aşama falan yoktur. Evet, dünya devrimci hareketinin zayıflığı, yolun uzun olduğunu göstermektedir. Biliniyor, örgütsüz bir işçi sınıfı devrimi gerçekleştiremez. Devrim, işçi sınıfının siyasal öncülüğü ile gerçekleştirilebilir. Bu da örgütlülük demektir. Dahası dünya devrimci hareketleri, birbirine oldukça uzaktırlar. Bu “uzaklık”, devrimci hareketlerin birbirine güven eksikliği ile de bağlantılıdır. Ama bunların tümü, tarihin hızlı aktığı dönemlerde, sabit ve değişmez hâller değildir. 

Bu bakış açısı ile, her parçadaki devrimci hareketin görevi, ne denli zayıf olursa olsun, bulunduğu yerde kendi görevlerini yerine getirmek üzere, işçi sınıfının devrimci örgütlenmesini sağlamaktır. Her parçadaki devrimci hareket, ancak örgütlü ise, önüne çıkan olanakları değerlendirme şansını yakalayabilir. Öyle ise, dünyanın neresinde bulunursa bulunsun devrimci hareketler, kendi alanlarında örgütlenmeye hız vermek, sabırla ve inatla, işçi sınıfının devrimcileşmesinin yollarını açmak ile görevlidir. Bu elbette bizim ülkemiz için de geçerlidir. Olup biteni anlamak için, dünyayı izlemek elbette zorunludur. Yoksa yolunu kaybetmek mümkündür. Ama bunu yaparken, örgütlenmeye, işçi sınıfının devrimci çizgisini yükseltmeye asla ara vermemek gerekir. Belirleyici olan emperyalist güçler arasındaki savaş değildir. Belirleyici olan, yarın da belirleyici olacak olan, dünyanın her ülkesinde sürmekte olan, sınıf savaşımıdır.

Dünyada güç dengelerinin değiştiği, yeni dengelerin henüz oturmadığı bu tarih kesitinde, devrimci hareketin dünya çapında önüne çıkacak olanaklar da nesnel anlamda artmaktadır. 

Dünyanın her yerinde, sınıf savaşımı yükselmektedir. Bu açıdan daha yolun başında olduğumuz da kesindir. Bu sınıf savaşımı daha da yükselecektir. 

Her savaş, biliniyor, bir iç savaştır da. Bu iç savaş, dünyanın emperyalist ülkelerinde de kendini göstermektedir, daha da gösterecektir. Gelişen sınıf savaşımı, işçi sınıfının örgütlülüğü oranında, bu ülkeleri de sarsacaktır. Dünyanın her kapitalist ülkesinde işçi sınıfı, savaşta silahlarını kendi egemenine çevirmeyi bilmek, bunu geliştirmek zorundadır. Bu nedenle, bugün gelişen savaş karşıtı eylemler çok önemlidir. Elbette daha fazlası da ortaya çıkacaktır. Savaş, her ülkede kendi yıkımı ve ağırlığını hissettirecektir. Bu nedenle, milliyetçiliğin ve ırkçılığın her türüne karşı mücadele, burjuva egemene karşı mücadelenin bir parçasıdır. İşçi sınıfının mücadelesi bu ırkçılığı ve milliyetçiliği yerle bir edecek tek çıkıştır. Bize, dünyanın işçilerine, dünya gençliğine kimse, ulusal çıkarlar adına savaşmayı, milliyetçiliğin çeşitli dozlarına teslim olmayı öğütleyemez. 

Hangi açıdan bakılırsa bakılsın, dünyanın her yerinde ve ülkemizde devrimci hareketin görevi, işçi sınıfını ayağa kaldırmaktır. Burada gücün zayıf olması belirleyici değildir. Belirleyici olan, bu konudaki istek ve iradedir. 

Devrimciler, devrim anına kadar bekleyenler değildirler. Devrimciler, her şart ve koşul altında, işçi sınıfının nihaî çıkarlarını temel alan, işçi sınıfının devrimci çizgisini geliştirmeyi öne koyanlardır. Devrim için savaşmadan devrim örgütlenemez. Devrim için savaşmak, insanlığın geleceği, gezegenin geleceği için de savaşmaktır. 

Devrimci mücadele, her ülkede, her parçada farklı hızlarla gelişecektir. Ama her ülkede gelişen devrimci hareket, başka parçalarda da devrimci hareketin gelişimini koşullayacaktır. Bu nedenle, ne denli zayıf bir örgütlenmeye sahip olursa olsun devrimci hareketin, sağlam ve kararlı bir yürüyüşü temel alması şarttır.

İsrail, 13 Haziran 2025’te, sabah şafak sökmeden, İran’a karşı saldırı başlattı. Aslında saldırı, bir süredir bekleniyordu. Örneğin, Nisan 2025’te, bu saldırının yapılacağı söyleniyordu. Ama öyle anlaşılıyor ki, hem Çin’in Tayvan etrafında aldığı önlemler hem Ukrayna savaşındaki ABD ve NATO ekseninin yenilgisinin yarattığı bazı sıkıntılar, saldırıyı ertelemelerine neden oldu. Ve ardından, İran-ABD nükleer görüşmeleri, süreci uzattı.

Bu kısa girişte anlıyoruz ki; (a) İsrail-ABD (elbette İngiltere ve NATO) saldıracaktır. Bu her zaman yaptıkları şeydir. Dün Gazze, ardından Lübnan, Suriye, Libya vb. hepsinde İsrail vardır ve dahası TC devleti de var olmak istemiştir. (b) Anlaşılıyor ki, bu savaş daha büyük savaşın parçasıdır. Ve savaş yayılmaktadır. Her yeni adım, diğer güçlerin de test edilmesi demektir. Her yeni hamle, sahada bir avantaj elde etme isteği de demektir. (c) Bu savaşın hedefi sadece İran değil, Rusya ve Çin’dir. Ve her ikisi de savaşın yayılmaması için uğraşmaktadır. Onlar savaş yayılmasın, savaş olmasın diye uğraştıkça, karşı taraf kendini daha “cesur” görmektedir. Bu nedenle, her istedikleri zaman, her istedikleri yere saldırılabileceklerini düşünmektedirler.

Konuya dönelim.

Artık biliyoruz, İsrail-ABD ve İngiltere cephesi (siz buna, Fransa, Almanya ve tüm NATO’yu ekleyin), önce görüşmelere başlıyor. Görüşmeler sürerken saldırıyorlar ve bu yolla bazı suikastlar gerçekleştiriyorlar. Savaşta, hile yapılır elbette. Ama bu üçlünün, emperyalist Batı’nın hiçbir savaş kuralı yoktur, hiçbir “değer”i yoktur ve bunu biliyoruz. Hizbullah lideri böyle öldürüldü. Anlaşma yapılmıştı. Bu durum, saldırganın kim olduğunu göstermektedir ve elbette bu saldırganlığın, dünyanın gözleri önünde sürdüğünün de ortaya konması gerekir. Uluslararası hukuk vb. diye bir şey çoktan rafa kalkmıştır ve ABD, İngiltere başta olmak üzere tüm NATO güçleri, her türlü saldırganlığı açıkça savunmaktadır.

İran ile, 15 Haziran 2025 pazar günü, nükleer görüşmeleri vardı ve bu görüşmelerden önce saldırdılar. Demek ki, hiçbir sözlerine güvenilemez durumdadırlar.

Saldırılar, şu üç vurgu ile yapılmıştır: (1) İsrail-ABD, İngiltere tarafı, saldırıların nedeninin, İran’ın elindeki füzeler, silahlar olduğunu söylediler. Netanyahu, ellerinde 20 bin füze var, dedi. Bir başkası bu füzelerin sayısının 2 bin olduğunu ve yakında 8 bine çıkacağını söyledi. (2) Nükleer silah geliştirmek istediğini, bu nedenle bombalandığını, çünkü İran’ın asla nükleer silahlara sahip olamayacağını söylediler, söylüyorlar. (3) Amaçlarının İran’daki dinci-İslamcı yapıyı devirmek olduğunu söylüyorlar.

Bu iddialar üzerinde durmalıyız. Çünkü, bizde, ülkemizde, solcu görünümü altında İsrail için çalışan epeyce bir varlığın olduğunu söylemek mümkündür. “Varlık” diyorum, çünkü dolar karşılığı her şeyini satabilen kişiler, artık insan olmaktan da çıkmaya meyil gösterirler. Ve savaş nedeniyle bu İsrail uzantıları, son derece açık hareket etmeye zorlanmaktadırlar. Böylece, bunları tanımak da mümkün olmaktadır. Kaydedilmelidir. Bu İsrail uzantıları, İsrail adına, propaganda yapmaktadırlar. Gazze’de İsrail’in yaptıklarını unutturmak istiyorlar ve şimdi, İran’ı düşmanlaştırma işine koyulduklarını görmek mümkündür.

Şimdi bu üç noktaya bakalım.

Diyelim ki, İran’ın elinde binlerce füze var. İyi ama, bu zaten her devletin elinde bir silahlı güç olması nedeniyle zaten normal değil mi? Örneğin, X ülkenin elinde de silahlar varsa, orayı da mı hedef tahtasına koyacaksınız? Bu aşağılıkça, kendini beğenmişçe, kendini dünyanın efendisi saymaktan kaynaklı bir bakış açısının ürünüdür. Ki sadece Trump ve Netanyahu’nun kişiliği nedeniyle öyle değil, bugün savaşı kundaklayan tüm Batı, NATO böyledir. Kendilerini dünyanın efendisi sanıyorlar ve üstüne üstlük, buna uygun pervasız bir narsistlikle davranacak “liderleri” ilgili yerlere yerleştirmekte yetenekliler. Trump, hem Rusya’ya karşı, Ukrayna sahasında alınmış olan yenilgiyi örtmek için görevdedir (ABD ve NATO, Ukrayna’da yenilmiştir, bunu kabul etmemeleri ayrı bir konudur. Ama sürmekte olan görüşmeler, bu nedenle gündemdedir ve görüşmelerin amacı, Rusya’yı oyalayarak, bu sırada kendi güçlerini sahaya yeniden yerleştirmektir. Trump’ın ağzından çıkan “barış” sözleri, savaşı daha da genişletme hedefini ifade eder), hem de savaşı daha geniş alanlara yaymak için görevdedir. Netanyahu yönetimindeki İsrail dinci faşist devleti, bu görev için Ortadoğu’da bir tetikçidir. Savaş ilerledikçe, İran’ın yanıtlarının ciddi olduğu göründükçe, ABD, “savaşa doğrudan dâhil olmak”tan söz etmektedir. Oysa zaten savaşa doğrudan dâhildir. Savaşı kundaklayan, ABD, İngiltere ve NATO’dur.

ABD ve NATO, kendisi dışında bir gücün varlığını kabul etmek istemiyor. İran, bölgede, ambargo altında da olsa bir güçtür ve bu güç, aslında ABD-NATO karşısındaki Rusya-Çin ittifakının zayıf güçlerinden biridir. Bu nedenle İran’a vurmak, aslında Çin’e ve Rusya’ya da vurmaktır, daha çok da Çin’e. ABD ve İngiltere, Ortadoğu’da sömürgeleştirme politikalarının önünde engel görmek istemiyor. İşte, İsrail’in ağzından çıkan 20 bin füzeleri var sözü, tam da burada anlam kazanıyor.

Bölgenin, bağımsız bir gücü olan Suriye, şimdi sömürgeleştirilmektedir. Aynı sömürgeleştirme süreci İran için planlanmaktadır. Ama İran, Çin ve Rusya’ya vurmak için bir basamaktır. Suriye, İran’a vurmak için bir aşamaydı, ama İran, Rusya ve Çin’e vurmak için bir hamledir. Sadece bu değil, içinde Ortadoğu’nun paylaşımı elbette var.

Faşist ve dinci Netanyahu, İran’ın elinde 20.000 füze var, vurmalıyız, diyor. İyi de, diyelim ki, bu 20.000 füzenin bir bölümü, senin “Iron Dome”unun üzerini delerse, senin bulunduğun yerde patlamaz mı? Elbette patlar. Ama konu savaş olunca, bu ülkelerin, emperyalist güçlerin ve onların tetikçisi İsrail dinci-faşist yönetiminin kendi vatandaşlarını düşüneceğini sanmak aptallık olur. Kâr ve egemenlik, hâkimiyet ilişkileri her türlü insanî değerin yok edilmesi demektir. Bu nedenle, dünyanın emperyalist egemenlerinden insanî kaygılar beklemek, onların bu yöndeki sözlerine kanmaktan başka bir anlam ifade etmez.

Diyelim ki çok silahı olan, füzesi çok olan ülkelere saldırılacaksa, demek ki ABD saldırmak için iyi bir hedef olmalıdır. İsrail de elbette. İsrail’de az mı silah var? Şimdi Çin, aynı nedenle İsrail’e saldırırsa ne olur? ABD ve İngiltere’nin silahları mı az?

İkinci nokta, onların propagandasında ve elbette bu nedenle onlardan emir alarak, para alarak, ülkemizde de aktif bir propaganda yapanların söylediklerinde, “nükleer silah” meselesidir.

Bu konuda, İsrail konuşabilecek, ahlâkî açıdan ders verebilecek ülkeler arasında değildir, olamaz. Netanyahu yönetimi, hiçbir ahlâkî norma sahip değildir.

Ve doğrusu bu konuda İran, çok daha tutarlıdır. İran, açıkça, tüm Ortadoğu bölgesindeki nükleer silahların ortadan kaldırılmasını talep etmektedir. Demek ki, kendisi de içinde, kimsede nükleer silahlar olmasın demektedir.

Dünyadaki nükleer silahların listesi, basına yayılan bilgilere göre şöyledir:

Tabloda görüldüğü gibi, İsrail’in elinde 90 adet nükleer bomba var. Öyle ise, önce ve kesin olarak İsrail’in elindeki bu bombaların imha edilmesi gerekir. Demek ki önce İsrail rejiminin imha edilmesi gereklidir. Kendi elinde bu kadar nükleer bomba olan bir ülke, utanmadan “İran nükleer bomba üretmek istiyor” diye saldırma hakkından söz etmektedir. Ve bizim ülkemizdeki İsrail hayranları, İsrail adına çalışanlar, İsrail’in bu görüşlerini propaganda ederken, İsrail’in elinde nükleer bombalar olduğunu, sözlerinin arasında asla aktarmamaktadırlar.

Netanyahu yönetiminin, Gazze diye bir pratiği var, Filistin diye bir soykırımı var. İran’ın böylesi bir pratiği yok. Ve bize, İran’dakiler çılgın, oysa İsrail’dekiler aklı başında, demektedirler. İran’daki mollalar o kadar akıldışı olabilirmiş ki, bombayı hemen patlatırlarmış. İyi ama İsrail’deki dinciler, faşistler, Netanyahular daha mı aklıselim adamlar? Hem sonra, bombaların patlatılmasının kişilerle ne ilgisi var? Savaş, çılgın ve akılsız adamların işi değildir, savaş emperyalist sistemin içinde bulunduğu koşullarda çıkış yoludur. İnsanlık diye bir dertleri yoktur ve asla olmamıştır. Eğer siz emperyalist efendilerin, uluslararası tekellerin insanlık diye bir derdi olduğunu, çünkü eninde sonunda onların da insan olduğunu sanıyorsanız, geçmiş olsun, siz “medeniyet taşımak”, “demokrasi götürmek”, “insan haklarına saygılı hükümet kurmak” gibi emperyalist zokaları yutmuşsunuz. Tedavisi de zor, şimdi, Gazze’deki olaylara bak denirse size, bakamazsınız, çünkü oradaki çocukların büyüyünce “medenî dünya” için tehlike olacağı yolundaki fikri DNA’nıza katmışsınızdır. Bu durumda, kolay unutursunuz ve size gelen emperyalist propaganda kanallarını asla bırakmazsınız.

Utanma bitmiştir. Bunların, yani İsrail’i savunmayı görev edinmiş olanların, hiçbir utanması yoktur.

Gazze’de, bir dönem önce, insanî yardım geldi diye adres vererek, oraya gelen Filistinlileri, çocuk-kadın vb. demeden bombalayan kimlerdir? En son pratikleri, gelenleri açıkça kurşuna dizmektir. Kendisini sanatçı, yazar vb. olarak tanıtan İsrail uzantıları, hiç utanmadan, açıkça, “çocuklar büyüyünce terörist olacaklar, öldürülmeleri gerekir” diye konuşmaktadırlar. Ve yine, tüm bunlardan sonra, “insan hakları” savunusu onların işi olmaktadır. Onlar insan, onların hakları var; bu hak, onun gibi olmayanların köle olması ve kölelerin isyan etmesini savunanların yok edilmesi.

Tüm Batı ülkelerinin “insan hakları” savunuları, katliamlarını savunma, gizleme metotlarıdır. Onların ağzında “insan hakları”, katliamdır. Hiç şüpheniz olmasın.

ABD, Irak’a saldırmak için birçok yalan devreye soktu. Sonuçta Irak işgal edildi ve ABD yöneticileri tarafından, tüm bu yalanlar itiraf edildi. Bugün, İran ne derse desin, aynı yolda yürüyecekleri kesindir. İran’ın nükleer tesislerini vurmaktan söz ediyorlar. Bunu ABD’nin yapmasından söz ediyorlar. Bu elbette uluslararası hukuka aykırıdır ama bunu yapmaktan geri durmayacakları da kesindir. Rusya ve Çin’in bu konudaki uyarılarına kulak asacaklarını sanmak, ABD ve NATO tarafının saldırganlığının derinliğini kavrayamamak olur.

Üçüncü savunu noktaları ise, “biz aslında İran halkına saldırmıyoruz, dinci yönetime, dinci diktatörlere saldırıyoruz” şeklindedir. Buna göre, İsrail, bölgede, İran halkını “özgürlüğe kavuşturmak” için, fedakârlık yapmaktadır. Ne kadar da “aptal”dırlar. Kendileri dışında herkesi aptal sanmak, aptallığın bir üst seviyesidir. Onlar, kendi çıkarlarını gizlemek için bunu yapmaktadırlar.

Oysa belki de bu savaş, İsrail halkının, İsrail’in dinci-ırkçı-faşist rejimini alaşağı etmesi ile de sonuçlanabilir.

İsrail yönetimi, İran yönetiminden çok daha fazla dincidir, çok daha fazla ırkçıdır. İran’daki molla rejimini kullanarak, herkese yalan söylenmektedir. Demek İran halkının ayaklanmasını, İsrail bombaları, ABD saldırıları sağlayacak öyle mi? Peki, ya İsrail vuruldukça, İsrail halkı, yatlara, motorlara atlayıp kaçmak yerine, ayaklanmaya karar verirlerse ne olur?

İsrail’in çıkarları için, İran halkının elbette karşısında mücadele ettiği İran rejimine karşı mı olalım? Şöyle düşünüyorlar, dinci bir İran rejimi, solcuların hoşlanmayacağı bir diktatörlüktür. Bu doğru. Ama bu bizim İsrail’den dinleyeceğimiz bir şey değildir. Bu, İran halkının mücadelesinin konusudur, yoksa İsrail’in saldırganlığını örtme konusu değildir. İsrail, Gazze’de bir soykırım yapmıştır. Hitler nasıl ki Polonya’yı “özgürleştiriyordu”, şimdi de İsrail-ABD ve İngiltere başta olmak üzere Batı, İran’ı “özgürleştirme”ye kalkmaktadır. Oysa biliyoruz ki, bu katillerin eliyle özgürlük değil, daha büyük esaret, daha büyük kölelik gelir. Irak’a gelmiş olan demokrasiyi biliyoruz, Libya ve Suriye’deki durumu da biliyoruz.

Emperyalist egemenlik, dünyanın yeniden paylaşılması savaşı, sanıldığından daha ciddi bir şeydir ve elbette bu açık bir saldırganlıktır. Bu saldırganlığa karşı çıkan her güç, saygıyı hak etmektedir. Biz bu karşı çıkışların, anti-emperyalist nitelik düzeyine çıkmadığı durumu bile olumlu buluruz. Ama anti-emperyalist bir düzeye çıkan karşı koyuş ve direnişleri, elbette selâmlarız. Ve biliyoruz ve tekrar ediyoruz ki, bir anti-emperyalist direniş, eğer anti-kapitalist bir hatta sahip değil ise, tutarlı bir anti-emperyalist tutumu işaret edemez.

Biz, dün Irak’a saldırdığında ABD, Saddam’ın onların adamı olduğunu, işi bitince onu tasfiye etmek üzere Irak’a girdiklerini biliyorduk ve buna rağmen, ABD’nin saldırısına karşı çıkıyorduk. Bugün, İran, ABD, İngiltere ve İsrail saldırısına karşı direnme hakkına sahiptir ve direnişi yerinde buluyoruz. İsrail-ABD ve NATO, tüm Batı saldırgandır. Elbette, İran’daki rejimi desteklemiyoruz, ama İran’ın direnişini saygı ile karşılıyor ve önemli buluyoruz. Emperyalist egemenliğe karşı direnmek esastır. Ve elbette, İran işçi sınıfını ve İran devrimini umursuyoruz. Eğer emperyalist saldırganlar ortada olmamış olsa, eğer savaş baronları ortadan çekilse, eğer ambargolar olmamış olsa, İran işçi sınıfı ve halkı, zafere daha kısa sürede ulaşır. Bu nedenle, bu savaşı, bu saldırganlığı, asla kabul etmiyoruz. Hiçbir emperyalist güç, hiçbir saldırgan, hiçbir katliamcı, bir halka özgürlük getiremez. Özgürlük onların ağzında köleliğin en ağır biçimidir.

Bu noktada, savaşın içinde medya savaşına da dikkat etmemiz gerekiyor. Burjuva cephe, tüm Batı, örnek olsun Irak savaşında, Libya’da akıl almaz yalanlar söylediler. Bunu Ukrayna’da da yaptılar, yapıyorlar. Bu psikolojik savaştır ve burjuva medyanın görevi de budur.

İran savaşında da yaptıkları budur.

İran, bizzat kendisi kayıplarını açıklamaktadır. Üstelik kayıpları, ordunun üst yönetimindedir ve bunu anında açıklamaktan çekinmiyorlar. Ama İsrail’in kayıplarını, sadece halkın çektiği videolardan görebiliyoruz.

X, yani eski adı ile Twitter, İsrail aleyhinde olan hiçbir haberi vermemektedir. Daha önceden ayarlanmış bazı siteler/kanallar, mesela “teyit” gibi, sürekli olarak İran’ın demir kafesi deldiğinin haberlerini uydurma olarak vermekte, şu oyundan alınmış video olarak yalanlamaya çalışmaktadırlar. Oysa mesela “teyit”, Erdoğan ailesi tarafından kurulmuştur. Zamanla bazı yalan videoların “fake” olduğunu göstererek güven topladıktan sonra, şimdi bu “prestij”lerini kullanmaktadırlar. Erdoğan, İsrail’i istemeyerek olsa da kınamaktayken, alttan alta yardımlarını sürdürmektedir. Bu yardımlara, kendi medya kanallarını da eklemişlerdir.

Dün, hedefimiz İran yönetimidir, diyorlardı, ama savaşın dördüncü gününde, “Tahran halkı bedelini ödeyecek” diye ağızlarından salyalar akıtmaya başladılar. Savaşın 8. gününde “ABD savaşa doğrudan dâhil olabilir” demeye başladılar (ABD zaten savaşın içindedir ve daha fazla içine girmekten geri durmayacaktır. Bu nokta aşılmıştır. Rusya ve Çin’in uyarıları, bu konuda yeterli olacak gibi durmamaktadır).

Dün, medyada, demir kubbe delinmedi, diye nutuk atıyorlardı, hattâ CHP yönetimindeki İlhan Uzgel, İsrail bazı füzelere bilerek izin vermektedir, diye konuşmaktaydı. Emperyalist saldırganlığın destekçisi olursanız, işte böyle, Mr. Uzgel gibi “varlık” olursunuz. İsrail, ABD ve NATO varlıkları, ülkemde çok yaygındır. Her birinin piyasa değerleri, borsaları vardır ve artık onlardan da “türev işlemler” üretilmektedir. Bu doğrultuda konuşanlar, 3. günden sonra hızlarını kesmek zorunda kaldılar. “İran kâğıttan kaplan” diye analizler yapanlar, savaşın dördüncü gününde yalanlarını yutmak zorunda kalmaktadırlar. Ve savaşın 5. gününde kayıpları karşılaştırmaya başladılar. TV kanallarından bir film izler gibi savaşı izleyenlere, dehşetin bir başka çeşidi olan yorumlarını sunuyorlar. Savaşın sonunda İran’ın nasıl kaybedeceğini anlatıyorlar.

İsrail saldırgandır ve İran yanıt vermektedir.

İlk saldırıya yanıt vermek için 18 saat beklemişlerdir. Bunun teknik nedenlerini biz bilmiyoruz. Ama savaşın başlangıcı 1. haftasını doldurduğunda da İran, yanıt vermekle meşguldür. Yani, savaşı boyutlandırma isteği İran’a ait değildir. Savaşı başlatan da, boyutlandırmak isteyen de İsrail-ABD ve İngiltere cephesidir. Trump, savaşa ABD’nin katılmasından söz etmektedir. Oysa çoktan katılmıştır ve İsrail, ABD olmadan bir saldırı gerçekleştiremez. Ve daha fazlasını yapmaktan geri durmayacağı açıktır. Netanyahu, ABD’ye, açıkça, “biz aslında sizi savunuyoruz” demektedir. Zelenski de, zavallı, Ukrayna’da aynı şeyi söylüyor, biz burada ABD ve Batı için ölüyoruz, diyor ama, nedense çok komik bulunuyor.

Elbette ABD, daha doğrudan savaş alanına dâhil olma hazırlıkları yapmaktadır. Bu durum, savaşın daha da boyutlanması demektir. Rusya ve Çin’in itidalli tutumu, ABD ve İngiltere cephesinin daha da saldırganlık göstermesine bir önlem olmayacaktır. Görünen budur. Elbette bu konuda, onlar, birçok teknik bilgiye sahiptir. Bizim gördüğümüz, emperyalist Batı’nın savaş dışında bir yolu tercih etmediğidir. ABD, çözülen hegemonyasının sonuçlarını kabul etmeyecektir.

ABD, bir yandan “savaşa biz dâhil değiliz” demektedir. Ama öte yandan “daha büyük saldırı gelmektedir” demekten geri durmamaktadır. Bu sadece Trump’ın kişiliğinin sonucu olarak ortaya çıkan bir davranış değildir. ABD uçak gemisi Ortadoğu’ya gelmekte, bu konuda tehditler ortaya koyan haberler yapılmaktadır. Ve dahası ABD, Rusya ile sürdürdüğü “diplomatik ilişkileri eski hâle getirme” görüşmelerinden çekilmiştir. Kısacası, savaşın ana aktörü olarak ABD ve İngiltere, Fransa ve Almanya daha açık olarak savaşa girmektedir.

Bu, bir yandan, Avrupa’nın Ukrayna üzerinden Rusya’ya karşı daha azgın saldırılar organize etmesi demektir, diğer yandan ise, TC devletinin İsrail lehine savaşa dâhil olması da demektir. TC devleti, nasıl ki Suriye sınırındaki mayınları temizleyerek işe başlamıştı, şimdi de İran sınırındaki mayınları temizlemişlerdir. TC devletinin savaşa dâhil olması isteği, ABD ve NATO isteğidir. Saray Rejiminin bir gizli savaş kabinesi olarak davranmakta olduğu açıktır. Bu nedenle, savaşın nereye evrileceği, en başta ABD ve NATO’nun tutumuna bağlıdır. Erdoğan’ın ya da Saray Rejiminin açıklamaları ile pratikleri arasında hiçbir uyum yoktur, olması da beklenemez. Saray Rejimi, savaş bahanesiyle, hem içerdeki her aykırı sesi bastırmak istiyor, hem de Kürtlere karşı, bu kargaşa içinde bir katliam politikasını devreye sokuyorlar. Bunun karşılığında, İran’a karşı kara harekâtı yapmayı tartıştıkları konusunda şüpheniz olmasın.

Rusya ve Çin, henüz çok aktif olarak devreye girmiş değildir. Ancak, savaş daha da boyutlanmış durumdadır. Dünyayı kendi aralarında paylaşmak için Batı emperyalistlerinin kundakladıkları savaş, İran savaşı ile yeni bir seviyeye ulaşmıştır. Rusya ve Çin, isteseler de istemeseler de, bu savaşta taraf olmak zorunda olacaklardır. Savaşın hedefi onlardır.

Doğrusu bizim İran’ın ne denli dayanabileceği ya da neler yapabileceği konusunda bir teknik bilgimiz yoktur. Ama savaş tüm bölgeyi sarmıştır. İran daha itidalli davranmaktadır. Örneğin Türkiye’deki İncirlik ve Kürecik üslerinden yararlanmakta olan İsrail’in önünü kesmek için, bu üslere henüz saldırmamıştır. Erdoğan ve Saray, hazır İsrail’i kınamaktadır, mesela Kürecik ve İncirlik’i kapatma kararı alabilirler, buyursunlar.

Burada net olmak gerekir.

Savaş, emperyalist Batı tarafından kundaklanan bir savaştır.

Bu savaş, dünya çapındaki savaşın bir parçasıdır.

İsrail’in, ABD’nin, İngiltere’nin pratiği bellidir. Gazze’deki pratik ortadadır. Katiller sürüsü, Ortadoğu’ya dalmıştır.

Suriye’nin sömürgeleştirilmesi sürecinin devamı olarak İran’ın sömürgeleştirilmesi için devreye girmişlerdir. Tüm Ortadoğu’yu denetim altına almak istemektedirler. Ve elbette, bu emperyalist saldırganlığa karşı direnmek esastır. Ancak bilinmelidir ki, kapitalist egemenliği hedef almayan bir anti-emperyalist mücadele zafere ulaşamaz.

Bu savaş, ABD, İngiltere, İsrail ve tüm Avrupa dâhil, savaşın her tarafında bir iç savaşa dönüşecektir. Biz, dünyanın her ülkesinde gelişen işçi hareketine, bu nedenle daha büyük bir dikkat göstermek zorundayız.

Hangi ülkenin, diğerine karşı nasıl bir güce sahip olduğu, bizim üzerine çok kafa yoracağımız bir konu değildir. Bizim bakmamız gereken, tüm bu savaş bulutları içinde, işçi sınıfının devrimci çizgisidir. Tüm bölgede bir devrimin olanaklarının gelişimine dikkat etmemiz gerekir. Ve elbette bu süreçte, tüm devrimci hareketlerin birbirinin gelişimine de dikkat etmesi gereklidir. Elimizde bir uluslararası enternasyonalist örgütlenme yoktur. Bu nedenle, bölgedeki devrimci güçlerin birbirinin gelişimine dikkat etmesi, hiç de kolay bir süreç değildir. Ama gereklidir ve zorunludur.

Hiçbir devrimci hareket, hiçbir emperyalist güçten medet ummaz, umamaz. Emperyalist güçlerin dünya halklarına ve işçi sınıfına karşı tutumu her zaman nettir. Devrimci hareketlerin de emperyalist güçlere karşı tutumu net olmalıdır. Burada anti-emperyalist olmanın, ancak anti-kapitalist olunması koşulu ile tutarlı hâle gelebileceğini bilmek, akılda tutmak gereklidir. İran işçi sınıfı, hem emperyalist saldırganlara karşı durmak, sömürgeleşmeye karşı direnmek, hem de kapitalist sisteme karşı uzun süreli savaşı gözetmek zorundadır.

Tüm bu savaş süreci, ülkemizde de etkilere yol açmaktadır. İşçi sınıfı ve emekçiler, gençler, “iç cepheyi güçlendirmek” yalanları ile devletin desteklenmesi rotasını reddetmelidir. İşçi sınıfı, devrimciler, ülkede bir sosyalist devrim ile, tüm bölgede savaş politikalarını da çökertmek için bir yol açabilir. Bu nedenle, Birleşik Emek Cephesi, işçi sınıfının örgütlenmesi ve mücadelesi için büyük bir öneme sahiptir. Sosyalist devrim, hem Türkiye’yi savaşın dışına çıkartacaktır, hem de tüm bölgede işçi ve emekçilerin direnişini geliştirecektir. Dikkat noktası burası olmalıdır. Bu nedenle, gelişmekte olan direnişin daha da gelişmesi, örgütlenmesi savaş bulutları içinde geçiştirilecek, savsaklanacak bir iş değildir.