Bugün 14 Şubat, gece.

Tüm bir günü düşündüğümüzde fark ediyoruz ki bütün köşelerinde ellerimizin izi var bu merkezin. Herkes her köşeyi arşınlamış yine tek bir günde. İşliyor tüm gövde. Bugün dün kurduğumuz sahra çadırlarının etrafına yağmur sularından korunmak adına drenaj çukurlarını kazdık, çadır içlerine sobalarımızı kurduk. Yüksek kalan sobalar için yarım borumuz yoktu; borular çadıra mı değecek, eğimli kursak gaz mı çıkarır, nasıl hâlledeceğiz deyip farklı biçimleri tek tek denerken yeri kazıp sobaları içine kurma fikri parladı, yine kazma küreklere sarıldık. Aileleri yerleştirdiğimiz çadırların nefesi yükseliyor şimdi devletin nefesleri boğduğu bu şehirde.

Bir yandan yatakhanemizi nizama soktuk; üstümüze sermek için eksik gelen battaniye sayısını da arttırmak amacıyla sayısı bol bebek battaniyelerini zemine çektik, kimin nerede hangi yorganı kullanarak yattığını takip etmekte kolaylık kazancağımız bir “yorgan alma” düzeni kurduk. Böylelikle 3 ortağımız daha aramıza katıldı bugün; 10, 11 ve 12 yaşlarında, “biz yardım etmeyi çok severiz, emek vermekten kaçınmayız” deyip gülümseye gülümseye geldi yanımıza üç kuzen, başladılar battaniyeleri sermeye. İşimizi birlikte kısa sürede bitirince, biri “birlikte yapınca hemen bitirdik, dayanışma böyle bi şey değil mi” dedi. Anneleri şehirdeki akrabalarının yanına gitmek istiyormuş, yeni ortaklar da “bir de siz konuşsanıza” dediler, “biz gitmek istemiyoruz buradan, herkes burada, deprem olduğunu unutuyoruz bazen, çok mutluyuz.” Önlük istediler sonra, biz de tamam dedik, ortakça kuruyoruz burayı, buyrun ortaklarımız; sonra da tuvalet duyurularını hazırlamaya koyuldular.

Yarası olan merhemini buluyor bizimle, yaptıklarımızın hayatla çarpıştığında gerçeğin sağ kalan tarafında olduğunu yaşamak -tam burada olduğu gibi- güçlendiriyor bizi, bir adım daha ileri atmak için. Tekil acıların değil, neşe ve emeğin kol kola giren kalabalıklarda yayılmasında, çoğulun yaratıcılığında olan çıkışın ve çözümün gözlerimizin önünde belirdiğini görmek; tüm zorluğuna rağmen “sırada ne var” sorusunun peşinden koşturuyor bizi.

Gıdaları dağıtmaya devam ediyoruz, ihtiyacı karşılamak için desteğe ihtiyaç var ancak şehre giren tırların kontrol noktasından geçişi çok zor, yardımlar ulaşmıyor.
Gelmeyen tırlar gönüllü ekipleri yormuş, bizi önlükle görenler sohbet etmeye başlıyor, yıllar önce Kadıköy’de dergi dağıtımı yapanlardan, “iyi ki varsınız, geleceğinizi biliyorduk” diye selâm vermeye gelenleri var. Branda bulmamızı sağlıyorlar, yağmur gelmeden alanımızı korumamız lazım, bir şey daha çözüldü.

Koordinasyon merkezimizde hukukçular görüyoruz bazı bazı; cumhurbaşkanından müteahhidine kadar suç duyurusu yapan, yağmacı suçlamasıyla işkenceyle öldürülenlerin dava takibini sürdüren, belgelerin kaybedilmesini engellemeye çalışan hukukçular. Niye burada kalıyorsunuz diye soruyoruz, “komün kurmuşsunuz burada, başka yere mi gidecektik” diyorlar. Komünün gözleri var burada evet. Anarşistler var aramızda, inşaat işçileri var, belediye işçileri var, kalp krizi geçirdikten iki gün sonra buraya döneni var, emeklisi var, demokratı var; devrimciler var her yerde. Temin ettiğimiz jeneratörümüz bozuluyor, tamir ediyoruz; sahibi geliyor, geri alıyor; bu sefer de biz elektriği trafodan çekiyoruz. İnsanlar enkazların arasına girerken tuvalete girmek için, biz su çekip sürekli duş sağlama imkânlarını araştırıyoruz, tesisatçı kalmayan şehirde ertesi gün için bir ekip buluyoruz.

Defne Evi’ndeki tuvaletin temizliği için hijyen ekibimiz gecenin dördünde bile ayakta, su taşıyor. Çatal bıçağımızın kalmadığı anlaşılıyor yemeğin bir saat öncesinde, yakınmıyoruz, yol araştırıyoruz, o yemek çatal bıçakla çıkıyor. Hayvanlar aşılatılıyor, çocuklara yakartop için top bulunuyor, köylere gidiliyor, biz burayı bırakmayız diyen köylülere; az sonra toplantıya girecek birisi serumunu almış elinde, yürüyor gülerek.

“Depremin ilk iki gününde bir şey yapmak için oradan oraya koşturdum, yardım da geldi ama ne yapacağımı bilemedim sonra buraya geldim. Şimdi içim çok rahat çünkü yaptıklarımın işe yaradığını görüyorum, işe yarar bir şey yapıyorum. Organize olmak zorundayız, şimdi de sonra da, tek başına olmuyor, birlikte organize olmak zorundayız ancak böyle bir şeyler var edilebiliyor” diyor bir gönüllü. Evet ancak böyle var edilebiliyor.
On binlerce ölünün kokusu sinmiş şehre, insanlar ölüme, Hatay yok olmaya terk edilmiş; acı, öfke, belirsizlik sürekli pompalanan bireyselliğin güçsüzlüğünde erimeye meyilli.

Yaşananların ağırlığı, bilinmezin dayatmacılığı, yeniyi kurmanın sınırları yıkması herkesi kendi korkularına, kendi baş etme yollarında kapana kısılmaya itebilir. Bu bir şey yapmak isteyen ancak yolunu kestiremeyen çoğunluk için olduğu gibi pratiğini ara vermeksizin devam ettiren ve bütüne bakmayı zaman zaman unutan bizler için de bir tehlike unsuru.
Buna kapılamayız, biliyoruz. Yanımızdakine dönüyoruz, “ee ortak, şimdi napıyoruz?” Acıyı gömmeden ama onda kaybolup gitmeden, onu dönüştürerek yaşamanın yolu planlı bir emek verme sürecini birlikte örmeye devam etmek. “Zincire biri daha lazım”, “tuvaletlere peçete gerek”, “ateşe odun getiriyorum” dedikçe; öfkemizi birlikte yaşama dönüştürdükçe biz de hayata bağlanıyoruz. Bu yüzden şehrin her yerinde hakim olan yas havası burada yok. bu yüzden çocuklar burada mutlu olduklarını söylüyorlar.

İnancımız tam.
Yıkıntının acılarından yaşama giden yolu ellerimizle kuruyoruz.

7 Şubat Salı

Pazartesi sabaha karşı gerçekleşen deprem sonrası tüm kanallardan dayanışma çağrısı başlatıp salı günü 01.00’da deprem bölgesine gitmek için araç ayarladık. 45 kişilik otobüste erzaklarımız, battaniyelerimiz ve toparlayabildiğimiz ekipmanlarımızla yola koyulduk. Yaklaşık 15 saatlik bir yolculuğun sonunda Antakya’ya geldik.

Antakya’da sağlam bina kalmamış. Tüm binalar ya çatlak ya yatık ya da tamamen çökmüş durumda. İlk iş olarak Defne’de kurulan Armutlu-Akdeniz Koordinasyon Merkezi’ne gittik. Burada ortaklarımız ve depremzedelerle beraber bir komün hayatı kurulmuş.

Koordinasyon, muhtarın kulübesi ile genişçe bir açık alanı yerleşim bölgesi yapmış. Parka tente gerilip bir kısmı mutfağa dönüştürülmüş. Ortada kocaman bir kazan kaynıyor. Parkın öteki yanına ise bir çukur kazılmış ve etrafı kapatılarak tuvalete dönüştürülmüş. Çünkü ne elektrik veya su var, ne de tuvaletini kullanabileceğimiz sağlam bir bina.

Parkın yanındaki tenis kortunda kalan insanlar var. Geniş bir bölge olduğundan yarın orayı yatakhaneye dönüştürmeyi planlıyoruz. Bir kısmımız alanın planlamasını ve eşyaların taşınmasını hâllederken bir kısmımız arama kurtarma çalışmalarına gidiyoruz.

Koordinasyon alanına birkaç kere enkazdan sağ çıkarılan insanların geldiğini görüyoruz. Gelenler, Defne Evi’nde kurulan revire götürülüyor. Alanda sağlıkçılar var ancak malzeme çok az. Bu yüzden etrafta bulunan market, eczane, elektrikçi, nalbur gibi yerlere girip içindekilerden ihtiyaçlarımızı tedarik ediyoruz. Şimdiki durumda bulabildiğimiz her şey işe yarar.

Akşam yemeğimizi yiyip ertesi günü planlıyoruz. Akşam nöbetlerini ve arama kurtarma ekibini ayarlıyoruz.Görev paylaşımını yaptıktan sonra geldiğimiz otobüste uyuyoruz. İnsanların çoğu da çevredeki araçlarda uyuyor. Gece soğuk.

8 Şubat Çarşamba 

Arama kurtarma ekibi olarak sabah 06.00’da kalkıyoruz. Soğuktan dolayı uyumak çok zor oluyor. Şimdilik battaniyemiz çok az, elimizdekileri bölüşüyoruz. Gece nöbetçilerinin yaptığı ekmek arasını çantamıza atıp konserve ve ekmekle kahvaltımızı yapıyoruz. Hava aydınlanırken vakit kaybetmeden grup grup bölgeleri bölüşüp gidiyoruz.

Etrafta bolca yıkım var. Yol üstünde göçük altında kalan bir aileyi görüyoruz. Kontrol sonrasında elimizdeki kazma ve küreklerle orada tek sağ kalan kişiyi kurtaramayacağımızı anlıyoruz. Ekipmanlarımız yetersiz olduğundan aileyi bırakmak zorunda kalarak ayrılıyoruz. Vakit dar, göçük çok.

Çevreden ekipman buldukça yanımıza alıp yola devam ediyoruz. Çevrede gönüllülerden başkasını bulmak çok zor. İtfaiyenin küçük birkaç timi dışında devletin arama kurtarma çalışmalarına dair bir gösterge yok. Armutlu boyunca iki iş makinası dışında başka bir şey yok. Genel olarak ekipman azlığı var. Yıkık sokaklar boyu ses arıyoruz. Ancak sokakların durumu çok kötü olduğundan yıkıkların arasından çok nadir ses geliyor.

Meydana doğru devrimciler yardım çadırları kurmuş, insanlara koliler dağıtılıyor. Enkazların etrafı ise yardım arayan insanlarla dolu. Enkazların çoğu için hilti veya iş makinası gerektiği için yardımlarımız çok kısıtlı oluyor. Tüm yapabildiğimiz ses bulmak için arama yapmak ve çalışan ekiplere yardımcı olmak oluyor. Buna rağmen yine de kurtarılan insanlar var.

Gün boyu mahalleleri dolaşıp ses arıyoruz. Dinlendiğimiz bir sırada Nur isminde bir çocukla tanışıyoruz. Nur 1. sınıfa gidiyor. Hem de sınıf başkanı. Hepimizle tek tek tanışıyor. Dediğine göre evi zarar görmese bizi kahve içmeye çağıracakmış. Biz de, olsun birlikte parkta oturuyoruz, diyoruz. Antakya bitmiş, bir daha var olamazmış, diyor çevresinden duyduklarının etkisi ile. Biz de hep beraber yeniden kuracağımızı söylüyoruz. Nur, mor, lila ve pembe bir ev istiyor. Bu fikri çok beğenip alandan ayrılıyoruz. Nur hepimize sarılıyor.

İşimize devam ederken bir yandan da alanın ihtiyaçları için malzeme topluyoruz. Akşam ellerimiz dolu bir şekilde alana dönüyoruz. Kurtardığımız insanlar olsa da kurtaramadığımız da çok insan var. Mecburen imkânlarımız doğrultusunda hareket ediyoruz.

Alanda ise bu sırada gelen yardım kolilerinden çıkan giysiler dağıtılıyor. Koliler ortaya yığılıp etrafı kapatılmış, insanlar da önünde sıra olmuş istedikleri kıyafetleri söylüyorlar. Ancak sıra olmak kimi zaman zor olurken ve insanların ihtiyaçlarını giderecek ihtiyaçların karışık olmasından kaynaklı zorlandığımız anlar oldu. Gereğinden fazla eşya almak isteyenler olsa da kitleye politik açıklamalar yaparak ve sakinliği koruyarak düzeni sağlamaya çalıştık. Diğer yandan kitlenin içerisinden bize yardım edenler de oluyor. Böylece hep beraber dağıtım yapıyoruz.

Buranın zorluklarından birisi, zor durumdaki depremzedeler. Depremin ilk gününden bu yana gönüllüler dışında devletten bir desteğin gelmemesi ve yeterli desteğin olmaması insanlardan korku hâlini büyütmüş ve korumacı bir tavrın örgütlenmesine sebep oldu. Herkes büyük bir krizin içinde yalnız bırakılmış durumda.

Dayanışma olmadan buradan çıkılamayacağını anlatıyoruz devamlı. Sinirlerine hâkim olamayanların yanında teşekkür edenler de çok oluyor. Teşekküre pek ihtiyacımız yok oysa ki. Yardım etmeye değil dayanışmaya, beraber ortakça bir yaşam kurmaya geldik buraya. Yarın da çocuklar için kreş yapmayı planlıyoruz.

9 Şubat Perşembe 

Akşam soğuğunda ateş başlarında nöbetlerimizi tuttuktan sonra sabah görev paylaşımı yaparak güne başlıyoruz. Yatakhane düzenlenecek, bazı yapılar inşa edilecek ve gelen malzemeler taşınacak. Bugün çok tırın gelmesi planlanıyor. Pek çok depremzede de alana gelmeye başlıyor. Alan büyüyor.

Bir yandan da gönüllülerin sayısı artıyor. Başka illerden gelen ortaklarımız bir yana, doktor ve aşçılar, başka illerden gönüllüler de alana geliyor. Mutfak ve reviri yeniliyoruz. İnşaatçılar sayesinde yeni bir tuvalet kuruluyor. Yatakhanelere sobalar bağlıyoruz. Bu gece üşünmeyecek.

Yeni gelenlerle beraber alan artık çok daha hareketli. Herkes vızır vızır çalışıyor. Nereye baksak yeni yapılan işler görünüyor. Eşya getiriliyor, inşaatçılar yapı kuruyor, aşçılar mutfağı diziyor, bütün herkes alanı geliştiriyor. Devamlı gelen tırları alana indiriyoruz. Parkta alan bittiği için yeni alanları depo hâline getiriyoruz. Yükümüz çok, zamanımız az.

Alandaki insanların çoğu yorulduğunu belli etmeden hızlıca çalışıyor. Bazıları ise kendini gereğinden çok işe vererek fazla hızlı davranmaya çalışıyor. Ancak zincirin gücünü en zayıf halkası belirler. Hele de hızlı davranmak hataları ve zayiatı artırıyor. Kendini tüketen ortaklarımızı uyarıyoruz. Keza yarına da enerjimizin kalması şart.

Giysi kolilerini bu sefer düzenleyip o şekilde dağıtıyoruz. Her şeyin yerini bilince dağıtım çok daha hızlı oluyor. Ancak hâlâ yoğunluk fazla olduğundan başka bir çözüm düşünmek şart. Ertesi günler için kolileri açık bırakmayı düşünüyoruz. Gece herkes nöbetlerine dağılıyor. Bazı kanı deli arkadaşlar ise sobanın yanında battaniyelere sarılarak açıkta uyuyor. Tehlikeli biraz, hava fazlasıyla soğuk.

10 Şubat Cuma 

Güne soğuk otobüste uyanarak başlıyoruz. Devamında ise kahvaltı. Gece alana beş-on bin litrelik su depoları gelmiş. Bugün alana su depoları kurulacak. Su ise yakınlarda kazılan bir kuyudan çekilecek yeraltı suyundan sağlanacak.

Bu sırada depodan eşya almaya gelen iki kişi, aldıklarının yanında gizlice tüp de almaya çalışıyor. Herkesi ısıtmak gerektiğinden elimizdeki tüpleri şu anda kimseye veremiyoruz. Toplam 20 tüpümüz var ve tenis kortunda (yatakhane) ısıtmaya çalıştığımız 150 insan için her gece 6-7 tüp harcanıyor, bu yüzden 1 tüp bile 150 insanın ısınmasının önüne geçecektir. Sinirle gelse de insanlar, ortamı sakinleştirmeye ve durumu açıklamaya çalışıyoruz.

Günün devamında yeni yatakhane kuruluyor, su deposu hazırlanıyor, yeni tuvaletler geliyor. Ancak tuvaletleri ekipman olmadığından bugün bağlayamıyoruz. Her yerde hummalı bir çalışma devam ediyor.

Tüm bunların yanında, özellikle yapılamayan veya hatalı yapılan işlere yönelik eylem ve eleştiri eksikliği olduğunu görüyoruz. Bu nedenle konular açıklığıyla tartışılmaktansa dost meclisinde hayıflanmaya dönüşebiliyor. Dün verilen kararların eksikliği, tartışılamadığında bugünün küskünlüklerini yaratabiliyor. Açık olmak, eksiği görüp eleştirmek ve eyleme geçmek gerekiyor.

Günün devamında, alana yeni bir jeneratör getiriliyor. Artık elektriğimiz var. Bir de herkes kirli olduğundan temizlenebilmek amacıyla su ısıtıp duş alabildiğimiz bir sistem kuruyoruz. Sırayla herkes duş alabiliyor. Temizlik önemli bir unsur.

Bugün devlet, varlığını daha fazla hissettirmeye, polis ve askerini daha sık yollamaya başlıyor. Müdahale edilmediği takdirde alana gireceğini açıkça gösteriyor. Bugün polis, bir çocuğa tokat attı ve kavga çıktı. Geçen gün de TEM polislerinin ortaklarımızı tehdit ettiğini öğrendik. Hareketi büyütmemiz şart. Bu tip alanları daha fazla yaymak, çevre bölgelerde de koordinasyon merkezleri kurmak istiyoruz.

Gece olduğunda ise alana bir başka müdahale geliyor. Çakarlı araçlarla bağırarak alandan geçen birçok araç, barajın patladığını ve her an suyun gelebileceğini haykırarak söylüyor. Panik olan ortaklarımız ise iki yüz kişilik alanı boşaltmak için var güçleriyle herkesi uyandırıyor, alana toplanıyoruz. Herkeste bir panik havası olsa da alanı hızlıca boşaltıyoruz. 5 dakika içinde haberin asılsız olduğunu öğrenip alana yönelik bir yağma ya da devletten gelecek bir müdahale olmaması adına hızlıca alana geri dönüyoruz. Herkes için zorlayıcı bir deneyim olan bu panik hâli, alanda sakinliği korumanın ve güvenlik tedbirlerini artırmanın önemini çok önemli bir ders niteliğinde bize gösteriyor. Bu nedenle nöbetleri güçlendiriyoruz.

11 Şubat Cumartesi 

Krizli ve uykusuz geçen gecenin sonrasına uyanıyoruz. Pek çok insan, olayın etkisiyle rahatsızlığını çeşitli biçimlerde dışarı vuruyor. Alandan ayrılan pek çok insan da oluyor. Bir ekip de biz otobüs kaldırıyoruz. Ancak işler devam etmeye, tırlar gelmeye, yardımlar gitmeye devam ediyor.

Öte yandan, alanın kontrolünü sağlamak için çabalarımız devam ediyor. Önceki gün açtığımız kreşte çocuklar oyunlar oynuyor. Alanın başka bir yerinde ise depremzede hayvanlar için veterinerler, hayvanlara bakımlarını yapıyor. Çevrede çok hayvan var, pek çoğu da aç olduğu için alana geliyor. Kimi zaman çok kez dişi köpekleri rahatsız eden erkek köpeklerle uğraşmak zorunda kalıyoruz.

Gelen tuvaletlerin giderleri çok dar olduğu için hemen tıkanıyor. Ancak defne evinin tuvaletlerine elektrik bağladığımız için kullanıma açılıyor. Böylece artık bir nebze daha temiz bir yerimiz oluyor.

Gün devam ederken temin ettiğimiz bir römork sayesinde bolca eşya taşıyoruz. Hatta alanımızın yanındaki diğer dayanışma bölgeleri, bizden kullanmak için römorku istiyor. Oralarda da bizimkisi kadar büyük olmasa da çeşitli merkezler bulunuyor. Anlaşılan, bölgeyi devrimciler ayakta tutuyor.

Akşam, aşçılarımızdan birisi bir nöbet geçiriyor. Hemen ardından ise etkisi hissedilen bir deprem oluyor. Aynı dakika içinde yaşanan bu iki olay insanları paniğe sürükleyecek gibi dursa da bizim sakinliğimiz yeni bir krizin önüne geçiyor. İnsanlar bizlerin tepkilerine çok bakıyor, dolayısıyla da bizim sakinliğimiz elzem.

Akşam nöbeti, dünden daha sıkı geçiyor. Artık geceleri, güvenlik nedeni ile alandan kimseyi çıkartmıyoruz. Fakat nöbetçiler de çok diken üstünde olduğundan havadaki sertliği hepimiz hissediyoruz.

12 Şubat Pazar

Güne alanın düzenlenmesi ile başlıyoruz. Depolar sıklıkla karıştırıldığı için fazlasıyla kaotik hâldeler. Ancak işimiz, İzmir’den gelen 45 kişilik otobüs sayesinde kolaylaşıyor. Yeni ortaklarımız, yoldaşlarımız alana geliyor.

Bugün pek çok ortağımız yorgunluklarının sonuçlarını görüyor. Dillendirmediğimiz sorunlarımız tek tek gün yüzüne çıkıyor. Bu nedenle serum yiyen, ilaç alan, yaralarını saran çok. Bir yandan da deprem bölgesi dışındaki işler olduğu için herkesin gerginliği üstünde. Eteğimizdeki taşları atmak, içimizi daha iyi açmak gerekliliği ile hareket etmeye çalışıyoruz. Sıkıntılar, hareketin motoru oluyor.

Kreşte çocuklar resimlerini sergilerken depremi unutuyorlar. Köpeklerle de iyi dost olmuşlar. Gündelik ritmimiz her şeye rağmen devam ediyor. Yemekhane yapmak için ortaklar masa bulmaya veya yapmaya çalışıyor. Bir ortak elektrikli scooter’ı söküyor, başkaları bisiklet buluyor. Tırları taşımak bir yana, işlerin ritmi artarak devam ediyor. Yapı yükseliyor, yükseliyor.

Tarih 13 Şubat’ı vurdu, bugün Armutlu Koordinasyon Merkezi’ndeki 7. günümüzün içerisindeyiz. Bugünün güncesini yazmak için çalışmaya başladığımızda fark ettik ki buradaki hayat her gün biraz daha katmerleniyor, daha gelişmiş bir boyutta örgütleniyor ve tek bir insanın tümüne hâkim olamayacağı kadar genişlik kazanıyor. Bu, buradaki hayatın nasıl yaratıldığına da göbeğinden bağlı bir anlayış aslında. Aşçısından doktoruna, depremzedesinden daha dün gelen gönüllüsüne kadar herkesin ilk parmak bastığı nokta oturmuş bir düzen ve nizamî bir işleyiş oluyor sohbetlerde. Bunun kolektif akılla birleştiği noktadaysa 6 gün içerisinde yoktan var edilen hatta “eksiden var edilen” Armutlu Koordinasyon Merkezi çıkıyor karşımıza. 6 günü 6 yıl gibi yaşamaktan, ölümden hayatı doğurttuğumuzdan ya da kaosun içinde düzeni yarattığımızdan, hemen hepimizin zaman algısının zayıfladığı belli oluyor; dün yaşananlar ilk günmüşçesine anımsanıyor, üç gün tek saate sıkışıyor akıllarda.

Yaşadığımız fiziksel ve mental yorgunluğun hareketimize yansımasını engellemek ve üniversite ve şehirlerimizde de eylemler örgütlemek için ortaklarımızı Hatay’dan ayrılmak isteyen depremzedelerle birlikte otobüsümüzle İstanbul’a uğurluyoruz. Diğer yandan yeni eklenenler oluyor. Dün İzmir’den gelen ortaklarımız ve gönüllü dostlarımız işleyişi gözlemledikten sonra bugün hızlıca bir parçası oluyorlar bu işleyişin, aksamıyor hiçbir şey ki bu da bir kez daha örgütlenmenin önemini gösteriyor bize aslında.

Bugün; tenis kortuna kurduğumuz yatakhaneyi daha iyi ısıtmak için sobalarımız geliyor, masa ve sandalyelerin olduğu iki koca alanımızdan bir tanesine aileleri birlikte yatırmak için gelen çadırları kuruyoruz. Kreşimiz saatinde başlıyor, çocuklara oyunlar oynatıyoruz. Felaket kelimeleri çıkmıyor ağızlarından, birkaç saatliğine yaşıtlarıyla oynuyorlar. Hem bugün biraz daha güneşli hava, hepimizin hasta hissettiği ve vitamin alıp durduğu şu günlerde bize de iyi geliyor. Hastanemiz vızır vızır çalışıyor, bizler vitamin alıyoruz, depremzedeler kırıkları ve açık yaraları için geliyorlar. Doktorumuzdan öğreniyoruz, depremden sonraki ilk günlerde gönüllü olarak gelen birçok doktor ya köylere yönlendirilmediği ya da insanlar enkazdan çıkarılmadığı için yapacak bir şey bulamayıp geri dönmüşler. Hâlbuki burada sağlıkçılara çok ihtiyaç duyuyoruz. Bizi işiten, gören birçok doktor da varmış, iletişime geçip gönüllü olarak Defne Evi’ndeki hastanemize geliyorlar. Ortopedist ve tecrübeli hemşirelerin oluşturduğu bir ekip de bizimle artık. Gezici ambulans yapma fikrimiz bürokratik engellere takılsa da röntgen cihazlarından EKG aletlerine yoğun bakım ünitesi haricinde bir hastanede olması gereken ne varsa onların temin edilerek burasının teşekküllü bir hastane olarak işlemesinin adımlarının atıldığını görüyoruz. Devlet, hastanelerine 3 ay sonraya randevu verirken, enkaz altından akrabalarının çıkardığı insanlar ambulans gelmediği için sokaklarda ölüp battaniyelere sarılırken, biz 7-24 bakımın gerçekleştirildiği bir hastane kuruyoruz aslında.

Mutfakta aşçılar da bilfiil çalışma hâlinde. Ekibinden biri sara krizi geçirince “bu adam yarın işine dönebilecek mi ona göre mesai ayarlayacağız” diyen bir ekipten bahsediyoruz, disiplinli çalışmaları olabildiğince besleyici ve doyurucu bir şekilde her gün saatinde 3 öğün yemek ve atıştırmalığın yüzlerce insanı doyurmasını sağlıyor. “Biz işimizi yapıyoruz” diyorlar, “biz insanların doyması için uğraşırız.” Biz de öyle, herkesin doyması için uğraşımız. Erzak dağıtımını devam ettiriyoruz aynı zamanda, gelen insanlara da ihtiyaçları doğrultusunda imkânlarımız ölçüsünde elimizdeki malzemeden dağıtıyoruz. Tuvaletler bizim için hâlâ bir sorun, seyyar tuvaletimizi çalıştırabilmek için tesisatçı bulmaya çalışıyoruz.

Bizim yaşamı kurduğumuz yerde elbette ölümün akbabaları da kol geziyor; polis ekipleri devriye atmaya devam ediyorlar, tedirginlik yaratmamak adına bir gözümüz üstlerinde de olsa duraksamadan devam ediyoruz. Ki çözündükleri o kadar bariz ki bir jandarma gelip annesini deprem bölgesinden çıkarmak için bizden yardım istiyor. Gitmek isteyen depremzedelerin iletişim bilgilerini alarak onlara araç bulmaya devam ediyoruz. Enkaz alanlarına gidiyoruz; enkazın arasında yatan aileler var hâlâ, göçüklerin arasında uyuyanlar, onları merkezimize çağıyoruz. Hava koşulları sebebiyle brandaya, hep daha fazla çadıra ihtiyaç duyuyoruz, bunların temini için her kapıyı aşındırıyoruz. Jeneratörümüzün bozulması tehlikesiyle karşı karşıyayız, trafodan elektrik çekmenin yollarını arıyoruz.

Burası sadece yemek ve çadır dağıtılan herhangi bir yardım yerinden farklı, elbette acı dolu ama bunun altında ezilmemeye, ezilenleri kederini örgütlemeye çağırıyoruz, çalışıyoruz. Biz burada depomuzu taşırken, tırlardan onlarca kişi saatlerce eşya indirirken pet şişelerden top yapıp çocuklarla oynuyoruz; ateş başında gençlerden kestiği ümidi yeniden kazandığını söyleyenlerle sohbet ediyoruz. “Devlet gelmedi siz geldiniz” diyenlerin yüzündeki gülümsemede yaptıklarımızı görüyoruz. İnsanların sadece yan yata yatıp yemek “aldığı” bir yer değil burası, çok zor koşullardan kademe kademe düzelterek, yan yana eşya taşıdığı, yemek yaptığı, sohbet ettiği, ne yapabileceğini tartıştığı, devrimcilerle birlikte kendi şehirlerini yeniden kurdukları bir yaşam alanı. Para geçmez burada, birbirini uyandırmak geçer, kolileri açmak geçer, çukur kazmak geçer, çocuklarla resim yapmak geçer, ekmek bölmek geçer, hayatın tüm değerleriyle yaşatılmaya çalışıldığı, her şeye rağmen ve aslında o her şeyden yaratılan dayanışma geçer. Çok yorgunuz, 3-4 saat ya uyuyoruz ya uyumuyoruz, çelişkiler karmaşıklaşıyor, her gün yeni bir şeyle karşılaşıyoruz. Mesela bugün ödünç alıp tonlarca eşya taşıdığımız römorkun sahibi römorku geri aldı; cenaze taşımak için. Duraksamıyoruz. Samandağ’a bir ekibimiz desteğe gitti, çadırlar için yeni olanaklar yaratıyoruz, her gelen özenle çalışıyor, mahalleli her geçen gün daha fazla el veriyor. Gemi işlemeli tıkır tıkır, biliyoruz.

13 Şubat 2023