Ana Sayfa Blog Sayfa 51

Message from Communist Party of Iran: Solidarity and Sympathy for the Earthquake Victims in Turkey and Syria

The devastating, terrible earthquakes and large aftershocks in southeast Turkey and north Syria at dawn on February 6, shook the Middle East and shocked the whole World. Tens of thousands of people have died, more than a hundred thousand injured and millions displaced in this disaster. The dimensions of the disaster of the two catastrophic earthquakes of 7.8 and 5.7 on the Richter scale and hundreds of aftershocks within the three large and continental fault lines that pass through this earthquake-prone is considered a blessing for the oppressive governments of Turkey, Iran, and Syria and an opportunity for propaganda, corruption, and more looting. This disaster has created death, destruction and displacement for the oppressed people and has deadly consequences that are the result of ignoring the warnings of experts in the field. These governments waste society’s money and resources for warmongering, occupation and oppression of their societies and have contributed to the dimensions of this terrible disaster. These states, which have razed north Syria to the ground with bombings and destructive chemical bombs, and through the proxy forces of NATO, America and Russia, have turned the Middle East into ruins, have so far caused more destruction than the recent earthquake disaster. The occupying government of Turkey had prepared for a new attack on Rojava (Northeast Syria), but this earthquake postponed it.

The response of the capitalist class society to the disaster along with the heavy debris of the earthquake on the workers and toilers who spend their days in more vulnerable shelters has been the most terrifying and deadly. The earthquake which shook both Turkey and Syria, including cities Ghazi Antap, Idlib, Adnna, Amed (Diyarbakir), Hatay, Adiaman, Malatya, Afrin and other cities has made more than 14 million people, under the snow, cold and various diseases, helpless against the curse of death. Millions of people from neighboring Turkey and Syria and freedom-loving people in the Rojava region, with more than 4 million people who have already suffered 12 years of bombings and invasions of the Turkish occupying army, ISIS and various looters mobilized by the Turkish, Syrian and Iranian states, are going through the most difficult conditions at the moment. These people are facing death under invasion and oppression, while fuel and energy sources, electricity and roads have been destroyed, especially in recent months.

Self-governing forces and people’s resistance units, and Heyva Sor Kurdistan (Kurdistan Red Crescent), which is a mass independent organization, as well as freedom-loving and internationalist people, are the only forces who are helping the affected people using limited resources and facilities.

States are responsible for preventing disasters. Solutions must be applied before disasters and accidents happen. With predictions, preventions and crisis management, as well as people’s engagement and trainings, the dimensions of disasters like earthquakes can and should be prevented. It is true that earthquakes are natural phenomena, but for example having good building infrastructures can reduce the casualties of earthquakes in case they happen. Poor building infrastructure cause widespread destruction from earthquake, as it was in Turkey and Syria.

It is the duty of all people to help the mass and trusted organizations and institutions, like Heyva Sor, to overcome this disaster. Most of the aids which are delivered to the corrupt governments and their institutions do not reach those affected and who most need it.
Once again, we express our deep solidarity and sympathy and our readiness to help the earthquake victims as our internationalist duty.

International Bureau of the Communist Party of Iran
09 February 2023

Armutlu Koordinasyon Merkezi’nden açıklama

Beş gün önce Antakya Akdeniz Mahallesi’nde kurduğumuz koordinasyon merkezinden bildiriyoruz;

Koordinasyon Merkezimiz Akdeniz Mahallesi ve çevre mahalle sakinlerinin devrimcilerle, öğrencilerle, inşaat işçileriyle, sağlık çalışanlarıyla, aşçılarla kurduğu bir dayanışma merkezidir.

Tuvalet yapımından mutfak yapımına, arama kurtarma ekibinden alanın ve çevredeki binaların güvenliğinden ısınmaya kadar beş gündür imkanlarımızla kolektif bir yaşam oluşturmanın, hayatta kalmanın yollarını arıyoruz.

Devlet yıkılan bir kenti içindeki insanlarla birlikte kendi kaderine bırakırken, biz depremin ilk anından bugüne kadar yeniden inşa ediyoruz. Bir yandan enkazdaki insanları kurtarmak için kazma küreğimizle yıkılan mahallelere gidip arama kurtarma çalışmaları yaparken bir yandan kurtulan depremzedelerle birlikte kış soğuğunda barınmanın, ısınmanın ve daha bir çok temel ihtiyacı temin etmenin yollarını arıyoruz.

Sadece kendi bölgemize değil, en ufak bir yardım gitmeyen ilçelere, köylere ihtiyaçlarını temin etmeye çalışıyoruz. Bu beş günün içerisinde herhangi bir devlet yetkilisiyle karşılaşmazken dün gece arabada yaşayan insanların güvenliği, evlere girip çıkmalar ve koordinasyon merkezimizin güvenliğini sağlamak amacıyla çevrede dolaşan iki arkadaşımız TEM şube tarafından GBT bahanesiyle durdurulmuş ve darp edilmiştir. Bu esnada ‘’Ertesi gün alanı terk etmezseniz sizi burada kaybederiz kimse de bulamaz.’’ ifadesiyle arkadaşlarımız tehdit edilmiştir. Bu tehdit yalnızca arkadaşlarımıza yönelik değil hepimize yapılmış bir tehdittir. Arkadaşlarımızın ve hepimizin başına gelecek her şeyden TEM şube ve devlet sorumludur.

Depremin ilk anından itibaren enkaz altında olan kayıpları bulmak için hiçbir çaba sarf etmeyen ve kurtulanlara bir battaniye, bir çadır vermekten aciz olan devlet, dayanışma alanlarına saldırmasını şaşkınlıkla değil öfkeyle karşılıyoruz.

Dayanışma yaşatır.

10 Şubat 2023
Antakya

Armutlu Koordinasyon Merkezi

We are not condemned to say “There is no state”! There is a wreckage to be cleared, a life to build!

What is a state? Who is the state? What does this state do? We saw and learned again in the most painful and most furious state. The state became a freak as the Palace Regime is dissolving. Today, this is the state, it dissolves, and it governs only in this way. It is the one who does not do search and rescue after earthquakes, does not remove debris, does not try to heal wounds, does not do anything so that its people will die. This is the state. The state is the one who can say, with an angry face, and only after 33 hours when the most critical hours after the earthquake is said to be the first 72, that “We have declared a state of emergency,” and the one who with an angry face and almost as an enemy that they noted down those who died and those who tried to help.

Was there a need for a declaration of a state of emergency? Was a state of normalcy in order in this country? We know every state of them. While there are at least 300,000 people under the rubble, the enemy gaze has no power over anyone.

They say, “We have declared a state of emergency,” as if they needed a state of emergency to become the enemy of the people. This is an attempt to intimidate, with the hopes that it works. Aside from before, was there a “normal” situation since the Gezi Resistance? They are trying to intimidate by declaring a state of emergency as if no one has been detained for their social media posts, journalists have not been arrested for making news, states officials have not been appointed to replace elected municipalities; as if deputies, doctors, lawyers, students, academics and revolutionaries have not been imprisoned. We know their state of emergency and continue to do what we do.

Search and rescue teams, collection of aid boxes, solidarity tents, disaster coordination are carried out with volunteers. This is our reality. We are millions whose hearts beat together, we are the ones who mobilize to organize solidarity out of privation.

The destruction is huge. Our loss is huge. The pain is too great. The anger is too great.

We, the rest of us, who will heal the wounds in all this wreckage, will re-establish this life. In order to not allow them to leave us under the wreckage again like this, this time we must build this life, with our own hands. For this, we must transform the power we mobilize from today into continuity.

  • The people in the earthquake area and the volunteers who set out from the first day established a disaster coordination center in order to organize search and rescue activities and to meet the daily needs of life. These centers created an opportunity out of nothingness and made an infirmary for first aid, toilets, and areas for the care of the elderly and disabled; they started the work of setting up tents for kindergarten and shelter. These centers should multiply and become widespread.
  • No one is condemned to starvation when food stores are full. Generators standing in stores; foods and medicines in markets, warehouses; construction machinery and vehicles should be taken under control of and used by the coordination centers established by the revolutionaries and volunteers in order to meet the basic vital needs of the people.
  • We must make the solidarity that we have established today for the earthquake zone permanent and more organized in every province. The way to do this is not to be content with providing supplies, but to receive more coordinated news from the region and to organize according to the needs of the region.
  • The way to do this is, just as we participate in the removal of the wreckage today, to organize the work of providing shelter, health and education tomorrow; and take part in a long-term solidarity.

We are the ones who die while building these buildings, and we are the ones who die while living in them. We are the ones who make the cranes and work machines that do not arrive to the earthquake zone, and we are the ones who can use them. We are the ones who make the boxes for solidarity, we are the ones who make what is inside of the boxes, the blankets, the generators. We are not condemned to say “Where is this state”, we can build a new life with our hands.

Only we can save each other.

“Devlet yok” demeye mahkûm değiliz! Kaldırılacak bir enkaz, kurulacak bir yaşam var!

Devlet nedir? Devlet kimdir? Ne işe yarar bu devlet? En acı ve en öfkeli hâlle tekrar gördük, öğrendik. Devlet, Saray Rejimi çözülürken ucube hâline gelmiştir. Bugün devlet budur, çözülmektedir ve ancak bu tarzı ile yönetmektedir. Depremlerin ardından arama-kurtarma yapmayandır, enkaz kaldırmayandır, yara sarmaya çalışmayandır, halkı ölsün diye kılını kıpırdatmayandır. Devlet budur. Depremden sonra en önemli denen 72 saatken ancak 33 saat sonrasında kızgın bir yüzle, adeta bir düşman suretiyle ölenleri ve yardım etmeye çalışanları deftere yazdığını söyleyebilen, “OHAL ilan ettik” diyebilendir, devlet.

İhtiyaç mı vardı OHAL ilanına? Olağan bir hâlde mi yaşanıyordu bu ülkede? Biz biliyoruz kendilerinin her hâlini. Enkaz altında en az 300 bin kişi varken düşman bakışlarının kimsenin üzerinde bir hükmü yoktur.

Sanki halka düşmanlık etmek için OHAL’e ihtiyaçları varmış gibi, “OHAL ilan ettik” diyorlar. Bu, belki tutarsa diye göz korkutma çabasıdır. Öncesi bir tarafa, Gezi Direnişi’nden bugüne “olağan” bir hâl mi vardır? Bugüne kadar, sosyal medya paylaşımından hiç kimse gözaltına alınmamış, haber yaptığı için gazeteciler tutuklanmamış, belediyelere kayyum atanmamış, milletvekilleri, doktorlar, avukatlar, öğrenciler, akademisyenler, devrimciler hapsedilmemiş gibi, OHAL ilan ederek göz korkutmaya çalışıyorlar. Biz onların OHAL’ini tanıyoruz ve ne yapıyorsak yapmaya devam ediyoruz.

Arama kurtarma ekipleri, yardım kolilerinin toplanması, dayanışma çadırları, afet koordinasyonları gönüllülerle yürütülmektedir. İşte bizim gerçeğimiz de budur. Yüreği birlikte atan milyonlarız biz, yoklukların içinden dayanışmayı örgütlemek üzere seferber olanlarız.

Yıkım çok büyük. Kaybımız çok büyük. Acı çok büyük. Öfke çok büyük.

Bizler, kalanlarımız tüm bu enkazın içinde yaraları saracak olanlar bu yaşamı tekrar kuracak, kurmalı. Bizi böyle tekrar enkaz altlarında bırakmalarına izin vermemek için bu sefer bu yaşamı biz kurmalıyız, kendi ellerimizle kurmalıyız. Bunun için bugünden, seferber ettiğimiz gücü sürekliliğe dönüştürmeliyiz.

  • Deprem bölgesindeki halk ve ilk günden başlayarak yola çıkan gönüllüler, deprem bölgesinde arama-kurtarma çalışmaları örgütlemek, günlük yaşamsal ihtiyaçları karşılamak üzere afet koordinasyon merkezi kurmuşlardır. Bu merkezler yokluğun içinden olanak yaratıp ilk müdahale için revir, tuvalet, yaşlı ve engellilerin bakımı için alan yaptılar; kreş ve barınma için çadırlar kurma çalışmalarına başladılar. Bu merkezler çoğalmalı ve yaygınlaşmalıdır.
  • Gıda depoları doluyken kimse açlığa mahkûm değildir. Mağazalarda duran jeneratörler; marketlerdeki, depolardaki gıdalar ve ilaçlar; iş makinaları ve araçları, halkın temel yaşamsal ihtiyaçlarını karşılamak üzere, devrimcilerin, gönüllülerin kurduğu koordinasyon merkezlerinin denetiminde alınmalı ve kullanılmalıdır.
  • Deprem bölgesi için bugün kurduğumuz dayanışmaları her ilde sürekli ve daha örgütlü hâle getirmeliyiz. Bunun yolu, erzak bırakmakla yetinmemek, bölgeden daha koordineli haber alabilmek ve bölgedeki ihtiyaçlara göre organize olmaktır.
  • Bugün enkazı kaldırmaya katılırken, yarın barınma, sağlık ve eğitim çalışmalarını örgütlemek üzere; uzun soluklu bir dayanışma için görev almaktır.

Bu binaları yaparken ölen biziz, bu binalarda yaşarken ölen de biziz. Deprem bölgesine gelmeyen vinçleri, iş makinalarını yapan da biziz, onları kullanabilen de biziz. Dayanışma için kolileri yapan da biziz, kolilerin içindekileri, battaniyeleri, jeneratörleri yapan da biziz. “Nerede bu devlet” demeye mahkûm değiliz, yeni bir yaşamı ellerimizle kurabiliriz.

Birbirimizi ancak biz kurtarabiliriz.

9 Şubat 2023

Arama-Kurtarma faaliyetlerinden… | Deprem bölgesinde 3. Gün

Çarşamba günü 26 kişilik bir arama kurtarma ekibi kurduk. Bu ekibi dörde böldük. Armutlu, Cumhuriyet ve Harbiye Mahallelerinde olmak üzere gruplara ayrıldık. Sabah günün aydınlanmasıyla yola çıktık ve daha önceden tespit ettiğimiz enkazın altında ses duyduğumuz binalara yöneldik.

4 katlı bir binanın çökmesi sonucu 1. katta mahsur kalan bir aileyi kurtarma çalışmasına başladık. Amcadan ses alırken, oğlunun iki saat önce sesinin kesildiğini söyledi. Önce kendi çabamızla etraftaki gönüllülerden hilti ve jeneratör bulup dışardan delip amcayı kurtarmaya çalıştık. Ardından bir önceki gün 12 saat aynı sokakta depremzede çıkartmış gönüllü birkaç arkadaşın sayesinde dışarıdan değil binanın içine girip alt katı hilti ile delip depremzedeyi böyle çıkartabileceğimizi öğrendik. Gelen arkadaşlardan 3 kişi enkaza girip yaklaşık 5 saatlik bir çalışmanın ardından amcayı kurtarabildik fakat bir önceki gün hiçbir ekip gelmediğinden oğlunu, kızını ve eşini kaybettik.

Yıkılan birçok binada canlı birileri var mı diye kontrol araması yaparken (“sesimi duyan var mı” diye seslenip kontrol ediyoruz) -binaların duvarlarında dışarıdaki insanlar tarafından bırakılmış binada kaç kişi olduğuna, kaçıncı katta olduğuna ya da ses olup olmadığına dair notlar vardı-, biz de ses duyamasak dahi kontrol araması sırasında çevredeki insanlardan öğrendiğimiz, binanın içinde kaç kişi olduğuna, kaçının çıkıp kaçının içeride kaldığına dair, etrafta bulduğumuz kömür parçalarıyla notlar bıraktık.

En kritik 72 saatte (çarşamba günü) öğlene kadar birkaç binadan insanları kurtarabildik. Bu kurtarma çalışmalarında gönüllü doktorlar, yabancı ekipler (Fransa, Hollanda, Japonya, Kore vb.), inşaat işçileri, depremzedeler, gönüllü öğrenci ve arama kurtarma eğitimi almış ya da deneyimlemiş gönüllüler vardı; herhangi bir profesyonel AFAD ekibine rastlamadık.

Arama kurtarma çalışmalarında karşılaştığımız gönüllülerle ekip olup elimizdeki sınırlı imkânlarla (maksimum jeneratör ve hilti) enkaz altındaki insanlara ulaşmaya çalıştık fakat mahallelerin tamamen yıkılmış olması, çok fazla artçının devam etmesi sonucu birçok yan yatmış binanın tehlike arz etmesi, ekipman yetersizliğinden kaynaklı, yaşayan, sesini duyduğumuz, konuştuğumuz insanları maalesef çıkartamadık.

Öğleden sonra 8 ekibe bölünüp kontrol aramalarında sesi çıkan insanlar bulamadık. İnsanlar cenazelerini çıkartmak için uğraşıyorlardı ve birçok yerde cenazelerin saatlerdir-günlerdir beklediğini öğrendik. Yine aynı mahallede ev halkının ve komşuların yardımıyla çıkartılan depremzedenin de ambulans gelmediği için 12 saat sonra hayatını kaybettiğini öğrendik. Havanın kararmasına yakın, arama çalışmalarını bitireceğimiz için artık cenaze çıkartan insanlardan yardım isteyenlerin yanına gidip cenazelerini çıkartmalarını sağladık fakat birçok cenaze, bedenin bir kısmına ulaşılabilse de, binaların hâlâ tehlike arz etmesinden dolayı ekipmansız çıkartılması mümkün olmayan hâldeydi.

Armutlu Mahallesi’nde kullanılabilecek bir bina dahi kalmamıştı. Dar sokakları olan mahallede ara sokaklar tamamen molozlar ve yıkıntılar, zarar görmüş arabalarla doluydu. Enkaz çalışmasında bir artçı deprem esnasında açılabilecek güvenli bir alan bulmak çok zordu. İnsanlar bütün bu tehlikelere rağmen ekipman yetersizliğinden kasksız bir şekilde dolaşılmaması gereken yerlerde dolaşıyorlardı. Birçok binanın katları tamamen birbirinin üstüne çökmüş hâldeydi. Zeminin altına yakın ses aldığımız insanların aslında 4. katta oturan kişiler olduğunu öğrendik. Binaların yan devrilmesi sonucu daha önce gelen AFAD ekiplerinin binalara giremeyeceklerini söyleyip gittiklerini öğrendik mahalle halkından.

Çoğu depremzede ilçenin meydanı olan Uğur Mumcu Meydanı’nda toplanıyor. Buraya gün içerisinde Kızılay ona yakın çadır kurmuş ancak ilçenin nüfusunu ve ihtiyaçlarını düşünecek olursak hiçbir ihtiyacı karşılamıyor. Evlerinin yağmalanma tehlikesine karşı evlerinin önünde, arabası olan veya arabasını kurtarmış olup arabalarında kalanlar sokakta donmaya mahkûm ediliyorlar. Burada devrimcilerin kurduğu merkezler insanların tek adresi. Hep birlikte kurduğumuz mutfaklar, bu merkezlere ulaşan erzakın ihtiyaç alanlarına dağıtılması, alanın organize edilmesi, tıpkı arama kurtarma çalışmaları gibi, buradaki halkla birlikte organize ediliyor.

Bizi kurtaracak olan kendi kollarımızdır.

Let’s turn our pain, anger into power, and organize!

The state, which does not carry out search and rescue work, keeps the miners waiting at the airports, does not carry cranes, does not send all construction equipment to the area, that does not actually do any work, was able to declare a state of emergency only after 33 hours and declared the earthquake zone a disaster zone.

If we went to the disaster area, it would be a mess, we wouldn’t go to the rescue work, is that so?

As Akşener said, “we will not talk about politics and we will be silent,” is that so!

Are we going to donate 20 Turkish Lira to AFAD and sit down, is that so?

Currently, doctors are volunteers, miners are volunteers, construction workers are volunteers, women, students are volunteers, those who collect supplies, those who collect medicines are volunteers, everyone except the state is volunteering to respond to this disaster. The state, on the other hand, is only a volunteer to declare the state of emergency and prohibit solidarity.

But we do not have planes, trucks, construction equipment, food, water, medicine stored in warehouses under our control.

We are the ones who will best manage this process if they left it all to us, or at the least if they do not obstruct us. We have not reached this stage yet, but they are still afraid of us. Because there is no fear like the fear of those who sell their people, and it is this fear that will move them.

Just as the people in Adıyaman go to the governor’s office and fight for their lives, we have the power to mobilize all the means of the state. Let’s use it.

We see the ‘power’, police and gendarme of this state only when we go on strike, when we are on the streets for our rights as women, when we protect our forests. However, they have planes to carry search and rescue teams, and they have ships to send aid. Let’s take to the streets and fill the squares so that the state will mobilize all its resources to the people.

Let’s be the voice of at least 300 thousand people who were left under the rubble by blocking the incoming aid and not mobilizing sufficient opportunities, let’s make their voices heard, let’s shout out of the windows together, let’s make a sound.

Let’s come together as those who bear this problem, turn this anger and pain inside us into power and organize it.

First observations from the earthquake zone – Hatay

“We do not have anything other than our own power to trust” Observations from Hatay

We reached Antakya from Istanbul with a group of 44 people yesterday evening. There was chaos in the villages and cities we passed along the way. While the people intervened in the wrecks with their own means, they were also trying to meet the minimum requirements for survival. We did not see anything on behalf of the state, except for local officials. Moreover, the local officials seemed to have no idea what to do. The only thing that dominated the whole was confusion.

When we reached the Armutlu Mediterranean Coordination Center, we saw that those who came before us and the local people started to organize all the basic needs in a short time like 40 hours under the leadership of the revolutionaries. While we were unloading the supplies from the bus, the search and rescue teams were returning to the center. Since there is no electricity or external lighting facilities throughout the city, search and rescue operations can only be carried out during the daytime. When the scarcity of excavation materials is added to this situation, search and rescue efforts become very difficult. However, hundreds of people can be reached with more equipment, just as dozens of lives have been saved with the limited work of volunteers. We quickly formed a division of labor among us and determined our friends who would participate in the search and rescue efforts at the first light of the day. We formed groups with experienced friends and health professionals. Experienced friends and health professionals organized trainings throughout the night.

The rest of us participated in the division of labor at the Coordination Center. In addition to saving people, survival is a real and serious issue. Here, three meals a day are provided, as well as the need for clothing. However, since only daylight can be used, the need for 24 hours is organized in 8 hours. For this reason, the need for manpower and material is very high.

There is no tent city in Antakya that people can use. People mostly use their vehicles or any solid enclosed places they can find. Heating and lighting at night is a big problem. Therefore, our first goal is to expand the coordination centers district by district and turn them into a tent city. As we write these lines, our friends are trying to make beds with very limited means. Today, we aim to turn a tennis court into a dormitory.

We need a lot of people and a lot of materials. Once again, we saw that we have nothing to rely on but our own strength. We can only remove the debris created by the earthquake in every sense with our solidarity. We will continue to convey our observations and studies.

February 8, 2023

“Kendi gücümüzden başka güvenecek bir şeyimiz yok” | Hatay’dan gözlemler

Deprem bölgesinden ilk gözlemler

Dün akşamüstü 44 kişilik bir grupla İstanbul’dan Antakya’ya ulaştık. Yol boyunca geçtiğimiz köylerde ve kentlerde karmaşa hâkimdi. Halk kendi imkânlarıyla bir yandan enkazlara müdahale ederken bir yandan da hayatta kalmak için asgarî gereklilikleri sağlamaya çalışıyordu. Yerel görevliler hariç devlet namına hiçbir şey görmedik. Kaldı ki yerel görevlilerin de ne yapacaklarına dair hiçbir fikri yok gibi gözüküyordu. Bütünde hâkim olan tek şey karmaşaydı.

Armutlu Akdeniz Koordinasyon Merkezi’ne ulaştığımızda bizden önce gelenlerin ve yerel halkın devrimciler öncülüğünde 40 saat gibi kısa bir sürede bütün temel ihtiyaçları örgütlemeye başlamış olduğunu gördük. Biz otobüsten malzemeleri indirirken arama kurtarma ekipleri de merkeze dönüyordu. Şehir genelinde elektrik veya haricî aydınlatma imkânı olmadığı için arama kurtarma çalışmaları ancak gündüz yapılabiliyor. Bu duruma bir de kazı malzemelerinin kıtlığı eklenince arama kurtarma çalışmaları bir hayli zorlaşıyor. Ancak yine de gönüllülerin kısıtlı çalışmasıyla onlarca canın kurtarıldığı gibi daha fazla ekipmanla yüzlerce insana ulaşılabilir. Biz de aramızda hızlıca bir iş bölümü yaparak günün ilk ışıklarıyla arama kurtarma çalışmalarına katılacak arkadaşlarımızı belirledik. Deneyimli arkadaşlar ve sağlıkçılarla birlikte gruplar oluşturduk. Deneyimli arkadaşlar ve sağlıkçılar gece boyunca eğitimler düzenledi.

Geri kalanlarımız ise Koordinasyon Merkezi’nin iş bölümüne dâhil olduk. İnsanların kurtarılması kadar hayatta kalması da gerçek ve ciddi bir konu. Burada günlük üç öğün yemek çıkarıldığı gibi kıyafet ihtiyacı da karşılanıyor. Fakat sadece gün ışığından faydalanılabildiği için 24 saatin ihtiyacı 8 saatte organize edilmeye çalışılıyor. Bu sebeple insan gücü ve malzeme ihtiyacı çok fazla.

Antakya genelinde insanların faydalanabileceği bir çadır kent yok. İnsanlar büyük ölçüde araçlarını ya da bulabildiği sağlam kapalı yerleri kullanmakta. Geceleri ısınma ve aydınlatma büyük bir sorun. Dolayısıyla ilk hedefimiz koordinasyon merkezlerini semt semt yaygınlaştırmak ve bir çadır kent niteliğine getirebilmek. Şu an bu satırları yazarken, arkadaşlarımız çok sınırlı imkânlarla yatak yapmaya çalışıyorlar. Bugün içerisinde bir tenis kortunu yatakhane hâline getirmeyi hedefliyoruz.

Çok insana ve çok malzemeye ihtiyacımız var. Bir kez daha gördük ki, kendi gücümüzden başka güvenecek bir şeyimiz yok. Depremin her anlamda yarattığı enkazı ancak dayanışmamız ile kaldırabiliriz. Gözlemlerimizi ve çalışmaları aktarmaya devam edeceğiz.

8 Şubat 2023

Öfkemizi, acımızı güce dönüştürelim, örgütleyelim

Arama kurtarma çalışması yürütmeyen, madencileri havaalanlarında bekleten, vinç götürmeyen, tüm iş makinelerini alana sevk etmeyen aslında hiçbir iş yapmayan devlet ancak 33 saat sonra OHAL ilan edebildi, deprem bölgesini afet bölgesi ilan edebildi.

Afet bölgesine gidersek karışıklık çıkarmış, kurtarma çalışmalarına gitmeyecekmişiz öyle mi?

Akşener’in dediği gibi “siyaset konuşmayıp susacakmışız” öyle mi!

AFAD’a 20 TL bağış yapıp, yerimizde oturacakmışız öyle mi?

Şu an bu afete müdahale etmek için doktorlar gönüllü, madenciler gönüllü, inşaat işçileri gönüllü, kadınlar, öğrenciler gönüllü, erzak toplayanlar, ilaç toplayanlar gönüllü, devlet dışında herkes gönüllü. Devlet ise sadece OHAL ilanlarına, dayanışmaların yasaklanmasına gönüllü.

Ama bizim kontrolümüzde uçaklarımız, tırlarımız, iş makinelerimiz, depolarda saklanan yiyeceğimiz, suyumuz, ilaçlarımız yok.

Hepsini bize bıraksalar, engel olmasalar hatta hiç olmasalar bu süreci en iyi yönetecek olan yine bizleriz. Henüz bu aşamaya gelemedik ama yine de korkuyorlar bizden. Çünkü hiçbir korkuya benzemez halkını satanın korkusu ve onları harekete geçirecek de bu korkudur.

Nasıl ki Adıyaman’da halk, valiliğe gidip yaşamları için mücadele ediyorsa bizim de devletin tüm imkanlarını seferber ettirebilecek gücümüz var. Kullanalım.

Biz bu devletin ‘gücünü’, polisini, jandarmasını ancak greve çıktığımızda, kadınlar olarak haklarımız için meydanlarda olduğumuzda, ormanımızı koruduğumuzda görüyoruz. Halbuki arama-kurtarma ekiplerini taşıyacakları uçakları da var yardım gönderecek gemileri de var. Devletin tüm olanaklarını halka seferber etmesi için çıkalım sokaklara, dolduralım meydanları.

Gelen yardımlar engellenerek, yeterli imkanlar seferber edilmeyerek göz göre göre enkaz altında bırakılan en az 300 bin kişinin sesi olalım, seslerini duyuralım, hep birlikte camlardan çıkıp bağıralım, ses çıkaralım.

Bu derdi taşıyanlar olarak bir araya gelelim içimizdeki bu öfkeyi, acıyı güce dönüştürelim, örgütleyelim.

8 Şubat 2023

Don’t expect more. This is the state. That’s it.

18 cranes were able to set out 18 hours after the earthquake, 300 thousand people were able to be provided by housing in the region where millions of people spent the night on the streets, close to 7 thousand people were rescued in 18 hours in the region where there are about 7 thousand collapses, and more..

The continuation of this is the plundering of the three cents salary of the citizen, and asking for a donation of 20 liras by SMS as if earthquake taxes are not collected. They are attending the funerals and telling the tales of “we are partners in your pain”, “we will build earthquake housing”, “we will not collapse again”. This is what happens in the fires, this is what happens in the floods, and this will happen in the earthquake.

The state once again failed to rule, and will not be able to rule.

Let alone search and rescue, a disaster “management” that cannot even provide clean water, blankets and food is in effect.

Those who watch all this disgrace and curse those who say that they have mobilized all the possibilities of the state on the screens, those who look at the images of the wreckage on the screens and think that they can do nothing, those who look at the images of the disaster and mourn, should take a step and set off with supplies and basic necessities.

Tens of thousands of people trying to collect in-kind or financial aid, hundreds of volunteers, from doctors to miners, from teachers to university students, waiting to participate in search and rescue efforts, must step forward and act with a will to overcome all existing obstacles.

In such a situation, to make a decision by following the developments, to leave a gap for even a moment, means leaving millions of people alone with desperation.

Left-socialist organizations, unions, professional chambers should lead and coordinate these voluntary works, and develop initiatives to ensure that volunteers can reach the earthquake zone.

Don’t expect more. This is the state. That’s it.
Only we can save each other.

Perspektif

Taksim’in gölgesinde Kadıköy: 2025 1 Mayısı

Son yıllarda her yıl olduğu gibi, 2025 yılı 1 Mayıs kutlamalarında da, devlet-sol ve sendikalar arasında bir “manevra savaşı” devreye girdi. Her yıl 1 Mayıs...