Soma madeninde resmî rakamlara göre 301 işçi öldü. Biz, bunun bir cinayet olduğunu biliyoruz. İnsan olan herkes, işçi ve emekçileri insan sayan herkes bunun bir cinayet olduğu konusunda bizimle hem fikirdir.

Saray Rejimi, Erdoğan ve çevresi, burjuva devletin tüm karar organları, sermaye, devletin gerçek sahipleri olan tekelci sermaye grupları, elbette bizimle aynı fikirde değildir. Onların hepsi adına Erdoğan, Soma cinayetleri daha taze iken, “işin fıtratında var” diye buyurmuştu. Bu doğru ise, kapitalist olmanın fıtratında devrimle mülkünü kaybetme var, Erdoğan’ın fıtratında ise, belki birçok saldırıya uğrama ihtimali olmalı. Oysa kapitalistler, egemenlikleri sonsuza dek sürsün diye, işçi ve emekçileri bastırmak için her yola başvuruyorlar ve Erdoğan, işin fıtratında var diye olayları akışına bırakmak yerine, 3 bin kişilik koruma ordusu ile dolaşıyor.

Sıra işçilere gelince işin fıtratı devreye giriyor. Camilerde bu yönde hutbeler okutuluyor. Ve nasıl oluyorsa Allah, hep bunların çıkarları için davet ediliyor, hiç işçiler ve emekçiler için bir cuma hutbesi okutulduğunu görmüyoruz.

Demek, Allah’ın kullarının bir bölümü için fıtrat geçerli, bir bölüm “özel yaratılmış” olanlar için ise, en hasından koruma ordusu ve her türlü zevk-ü sefa için zemin hazırlama geçerli.

İşte bu Soma işçileri o ocaklarda ölünce, bir dava açıldı. O ocaklarda gerçekte kaç kişi öldüğünü bile tam olarak bilemiyoruz.

Dava açılınca, maden şirketinin sahibi, doğrudan Erdoğan ailesine bağlı olduğundan ve verilen emirlere uygun iş yaptığından, bilgiler ortalığa yayılmasın diye, uygun bir biçimde en hafif yoldan kurtarıldı.

O dönem başbakan olan Erdoğan, Soma’ya geldiğinde, işçiler, acı ve öfke içinde ne yapacaklarını daha belirlememiş iken, insanların protestoları yükselmeye başlayacakken, Erdoğan ekibinden birisi, devlet görevlisi, işçileri yerlerde tekmeleme görüntüleri veriyordu.

Ve işte o Soma işçilerinin madenleri kapatıldı.

İşçilere tazminatlarının verileceği sözü, bizzat devlet tarafından verildi.

Ve bugün, Ekim ayının başında, bu işçiler, Manisa’dan yola çıkarak Ankara’ya bir yürüyüş gerçekleştirme kararı aldılar. Amaç açık; işçiler tazminatlarını istiyor.

Saray Rejimi için bu, küçük bir ihaledir. Ayrıca maden şirketinin vermesi gereken tazminatlardır bunlar. Ama devlet, Saray, maden şirketine tazminatları ver diyemiyor, çünkü adam ne yaptı ise “reisin emri ile yaptı” modundadır ve bu yönde davranma kararlılığındadır. Bu durumda şirkete bir devlet kaynağından, örtülü ödenekten mi, yoksa Damat’ın bulacağı bir başka kaynaktan mı bilemeyiz, para aktarılması ve bunun da tazminat olarak işçilere ödenmesi gerekir.

İyi ama bunlar işçi.

Yani, fıtratın geçerli olduğu kullar cinsinden bu işçiler. Öyle ise onlar, kadere razı olacaklar. Zaten biz onları aslında sevmeyiz, “yaratandan ötürü” bir şey demiyoruz. Yoksa bu işçilerin hepsinin canına okumak gerekir.

İşçileri Manisa çıkışında durdurun talimatı var.

İşçiler, maden işçileri, Soma işçileri, Manisa çıkışında duruyorlar. Geri dönmüyorlar, çünkü tazminatlarını almış değiller. İleri gidemiyorlar, çünkü jandarma ile çatışacak, barikatları aşacak gücü kendilerinde görmüyorlar. 3500 işçinin tümü, hep birlikte orada değil.

İşte işçi sınıfı ve karşısında yer alan güçler.

Karşı cephe, buna burjuva cephe, devlet cephesi, karşı-devrim cephesi diyebilirsiniz, patronlardan, burjuvalardan, onların da en kodamanlarından ve onların emrindeki Saray, hükümet, yargı, polis gücü, jandarması vb.den oluşuyor. Ellerinde basın var. Haber yaparlarsa her eylem büyür, ama haber yapmazlarsa, her haklı eylem karanlıkta kaybolabilir. Buna özgür basın diyorlar, “özgür”ler çünkü, hiçbir şey yazmak, haber vermek zorunda hissetmiyorlar, ama köleler, çünkü, burjuva paşababalarının atadığı bir memurun karaya ak demesini yazmak zorundalar, asla ve asla onların iradesini aşan bir şey yazamıyorlar.

Trump, Erdoğan’a bir mektup göndermiş. Evlere şenlik bir mektuptur ve hakaret içermektedir. Bu mektubun içeriğini haber yapmak, Trump bunları söyledi demek, Cumhurbaşkanı’na hakaret olarak ele alınıyor. Oysa hakaret ise, onu yapan Trump’tır ve onunla hesaplaşmaları gerekir. Bu durumda bir cinayetin haberini yapan, acaba katil mi olacak? İşte size burjuva basın. İşçiler Manisa çıkışında bekliyor, ama burjuva basın bunu görmüyor. Oysa işçiler sadece tazminatlarını istiyorlar, hepsi budur. Bir akşam Saray’ın ışıkları yanmazsa, “itibardan tasarruf edilse” işler çözülmüş olacak.

Tüm devlet mekanizması, işçilerin karşısındadır.

İşte işçi sınıfının karşısındaki cephe, kutsal ittifak budur.

İşçiler, örgütsüzdür. Sendikaları dahi güçlü değildir. İşçi sınıfının çok büyük bir bölümü sendikasızdır. İşsizlik diz boyudur. Ve bu koşullarda işçiler, genel ve birleşik bir örgütlü mücadele geliştirememektedir.

İşte bu sorun bize, tam da işçi sınıfının cephesini tarif etme görevini vermektedir. İşçi sınıfının cephesi, sosyalist devrim cephesidir. Yani işçiler, üretim araçlarına el koyarak, onları zaten özü gereği oldukları şekle sokup, toplumun mülkiyetine geçirerek sömürü sistemine son verebilirler. İşçiler, üretim araçları üzerinde özel mülkiyete son vererek bunu yapabilirler. Fabrikalar işçilerindir, toprak köylünündür, işleyenindir.

İşçi sınıfı, bu devrimin ana gücü, öncüsüdür. Zira onun zincirlerinden başka kaybedecek bir şeyi yoktur. İşçilerin nasılsa özel mülk edinilmiş üretim araçları yoksa, hiçbir sınıfın da olmaması gerekir. İnsanın insan üzerindeki kulluğunu sonlandırmak, özel mülkiyete son vermekle mümkündür.

Her emekçi, kendi emeği ile hayatını kazanan bu devrimin müttefikidir. Her kadın, her genç bu devrimin savaşçısıdır. Her ezilen, bu kavganın neferi ve işçi sınıfının saflarının doğal üyesidir. Bu devrim, her türlü aşağılanmaya, ayrımcılığa vb. de son verecektir.

Ama işçi sınıfının bunu yapması için, bir devrimci örgüte ihtiyacı vardır.

Burjuvazinin örgütü, devlettir.

İşçi sınıfının örgütü ise devrimci partisidir.

Bu devrimci örgüt, işçiler arasında ne kadar örgütlü ise, işçi sınıfı o kadar devrimcileşmiştir ve önderlik görevini o ölçüde oynayabilir, tüm cephelerde işçilerin direnişini yönetebilir demektir.

İşçi sınıfı devrimci değil ise, Soma’daki gibi işçiler yalnız kalmaya mahkûm olur.

Bugün, ülkeyi baştan ayağa sarmış bir ekonomik kriz var.

Burjuvazi, Saray Rejimi, bu krizin faturasını işçilere yıkmak istiyor.

İşçilerin “bunu kabul etmiyoruz” demesi, eğer laf ile oluyorsa, açıklamalarla gerçekleşiyor ve orada sınırlı kalıyorsa, çok cılız bir tepkidir.

Elektriğe gelen zam, doğalgaza gelen zam, aslında krizi işçilere fatura etmenin yollarından birkaçıdır. Her yol ve araçla işçiler omuzlarında krizin ağır yükünü hissetmektedir.

Damat Bakan, kıdem tazminatlarına göz dikti. Neden? Krizin faturasını ödetmek işte budur. Neden Saray eşrafının mal ve mülküne el koymuyorlar, neden Erdoğan’ın ve ailesinin servetini sahneye sürmüyorlar? Trump, “servetine el koyarım” tehdidinde bulunduğunda, Suriye işgali sürecinde ateşkes ilan edebiliyorlar. Trump’ın bildiği serveti, işçi ve emekçiler neden bilmiyor? Ama krizi çözmek için kıdem tazminatlarına el koyma yollarını arıyorlar.

Her sigortalı işçinin maaşından %3 işsizlik sigortası primi kesiliyor.

İşsiz kalan her 100 kişiden ancak 17’si işsizlik maaşı alabiliyor.

Peki işsizlik fonunda biriken para nerededir? Bakan açıklıyor: Onu kamu bankalarına aktardık, o para ile duble yollar yaptık vb.

Neden kamu bankalarına işçilerin paraları aktarılıyor?

Neden işsizlik fonu için ödenen %3’ler işçilere verilmiyor? Çünkü, işin fıtratında var. Sen işçisin ve sömürülmek, soyulmak, itilip kalkılmak, aşağılanmak, yerde tekmelenmek, binanın asansöründe gebermek, madenin derinliklerinde mezar sahibi olmak senin kaderinde yazılı. İşte bunu söylüyorlar.

Bugün ülkede çalışanların %36’sının sosyal güvencesi yok.

Bugün, işsiz işçi sayısı 15 milyona yaklaşıyor. Resmî rakamlar dahi işsiz sayısını 8 milyon veriyor. Bu rakamlar, gerçeği gizlemek için veriliyor. Devletin istatistik kurumu dahi, yalan makinası olarak çalışıyor.

Enflasyon %10’un altında diyorlar. Oysa her işçi biliyor ki, üzerine %50 zam gelmemiş hiçbir şey yok. İster elektriği alın, ister çocuklarınızın okul malzemelerini, ister benzini alın, ister doğalgaz faturalarını, ister peyniri alın, ister birayı, ister patatesi alın, ister zeytini. Hangi ürünü alırsanız alın, her şeye, bir yıl öncesine göre en az %50 zam gelmiştir. Enflasyon ise %9 olarak açıklanıyor.

İşçi ücretleri, memur ücretleri %4+4 gibi rakamlarla telaffuz ediliyor. En yüksek zamla toplu sözleşme yapabilmiş işçilerin bile ücretleri, geçen yıla göre %30 azalmıştır. İşçilerin maaşlarının 3’te biri ile yarısı arasındaki bir kısmı yok olmuş, buharlaşmıştır. İşsizleri buna eklemelisiniz.

Ve tüm bunlar yetmezmiş gibi, işçilere savaş ve milliyetçilik edebiyatı yapılıyor. Madem karnınız doymuyor, bari aklınızı milliyetçilikle, vatan ve millet masalları ile dolduralım diyorlar. Burjuva medya, savaş naraları atıyor. Ölen askerlerden söz eden yok. Damat bakan, şehadet şerbetini içmekten söz ediyor. Buyursun, kendisini en önde görmek isteriz, cephenin önünde yer alsın.

İşte Soma işçilerinin yürüyüşü, bu nedenle kesilebiliyor.

Soma işçileri, tüm güçleri ile, aileleri ile o yürüyüşte yer almalı, haklarını almak için direnmelidir. Ve bu direniş, giderek tüm topluma yayılmalı, tüm işçilerin desteğini almalıdır.

Sendikalara açık olarak direnişleri engelleme talimatı verilmektedir.

Sendikalar, işçi sendikası olmaya devam edenler, tersine, bir genel grev ile sürece karşılık vermelidir. Böylesi bir genel grev, tüm işçilerin desteğini alacaktır. Sendikalar, eğer işçi sendikası iseler, devrimci hareketten uzak durarak bu mücadeleyi götüremezler. Açık olmak gerekir. İşçilerin bıçak boğazlarına dayanmıştır. Ya işçiler, kendi yollarını çizecek ve sendikaları da aşıp geçecektir ya da sendikalar, eğer işçi sendikası olmaya hâlâ devam ediyorlarsa, işçilere yol gösterecek ve genel grevi örgütleyeceklerdir.

Burada iki sınıfın çarpışması vardır. Bu sınıflardan burjuvazi, devlet şeklinde örgütlüdür ve Saray Rejimi, tüm olanakları ile, işçileri ve tüm toplumu susturmak için mücadele etmektedir. Her eylemin karşısına, tüm güçleri ile dikilmektedirler, basını ile, polisi ile, jandarması ile, yargısı ile, copu ile, TOMA’sı ile işçilerin ve hak arayan herkesin önüne dikilmektedirler. İşçi sınıfı buna karşı, kendi örgütlülüğünü geliştirmek, devrimcileşmek zorundadır.

Genel grev, bugün, birçok sözün anlamlı hâle gelmesini sağlayacak bir yoldur. Krizin faturasını ödememenin etkili yollarından biridir.

ABD, 26 Ekim 2019’da, Bağdadi’nin öldürüldüğünü ilan etti. Trump, büyük müjdeyi verdi. ABD, Kuzey Irak’taki üslerinden, Reyhanlı’nın yakınındaki bir köyde, Bağdadi’ye karşı operasyon düzenledi.

Trump, açıklamasında, bölgede etkinliği olan güçlere, Rusya, Türkiye, Suriye, Irak ve SDG’ye teşekkür etti. Zaten bölgede başka da bir güç yok. Yani tüm güçlere teşekkür etmiş oldu.

Aradan birkaç gün geçtiğinde, artık operasyon ayrıntıları ortaya çıkmaya başladı. Bu operasyonun istihbaratı ile ilgili değişik versiyonlar var. Ama sonuçta, Bağdadi’nin nerede olduğu bilgisi, yakın çevresinden geliyor ve anlaşılan yerini değiştirme kararı almıştı.

İşin bu yönü üzerine daha çok bilgi gelecek, videolar gösterilecek vb.

Ama biz, daha genel olarak Bağdadi’nin öldürülmesi üzerinde durmak istiyoruz. Bunun anlamı nedir ve neden şimdi?

1- Biz henüz, gerçekten Bağdadi’nin öldürülüp öldürülmediğini bilmiyoruz. Zira Bağdadi, daha önceleri de öldüğü açıklanan bir kişidir.

Bunu anlamak için şunu hatırda tutmak gerekir: IŞİD ve Bağdadi, ABD güçleri içindedir.

Bağdadi ve IŞİD, ABD, İngiltere, İsrail, Türkiye, Suudi Arabistan ve Katar grubunun içindedir ve Bağdadi, burada bir güçtür.

Öyle ise, ABD, kendi adamını imha ettiğini açıklamaktadır.

Kendi adamını imha ettiği için, Rusya, Türkiye, Suriye, Irak ve bölgedeki Kürtlere teşekkür etmektedir.

Bu teşekkürün tek anlamı vardır, Bağdadi’yi, kendinden ABD’den bağımsız bir güç, “ortak tehdit” olarak ilan etmektir. Buna da doğrusu kimse itiraz etmeyecektir. Daha çok, “kendi yarattığı güç olsa da, Bağdadi’nin tasfiyesi işe yarar” diye düşüneceklerdir. Böylece, ABD, Bağdadi’yi yaratan güç olduğu kadar, yok eden güç olarak da kendini temizlemiş olacaktır.

Bağdadi öldürüldü mü, bilmiyoruz.

ABD, ya Bağdadi’yi, konuşmasın ve Rusların eline düşmesin diye öldürmüştür. Bu durumda, Suriye sahasındaki son gelişmelerin ardından, sıra İdlib’e geldiği için, Bağdadi, Türkiye ve ABD arasında pazarlıklar yürümüş olmalıdır. Muhtemelen Bağdadi, elindeki bilgilerle ABD ve Türkiye için bir tehdit olmaya başlamıştır.

Bu durumda da, ABD Bağdadi’nin yerine bir yenisini bulup, bizzat onun aracılığı ile operasyona başlamış olmalıdır.

Yani, eğer ABD Bağdadi’yi öldürmüşse, elindeki bilgilerin ABD için tehdit oluşturması nedeniyledir. Tıpkı Saddam’ı mahkemeye çıkarmamaları gibi. Bağdadi’nin yargılanması, büyük ölçüde ABD, İngiltere, İsrail ve Türkiye planlarının deşifre olması demektir. Bu ülkelerin savaş suçluları mahkemesine çıkarılması demektir.

ABD, bu nedenle bir “temizlik” yapmıştır.

2- Belki de Bağdadi öldürülmemiş, ama öldü gösterilmiştir. Bu durum da, Bağdadi’nin ne kadar kapsamlı plan hazırladığına bağlıdır. Belki de Bağdadi, elindeki bilgileri öylesine kullandı ki, ABD onu öldü göstererek ona yeni bir temiz sayfa açmak zorunda kaldı. Belki de yarın İran’da ya da Libya’da karşımıza başka bir isimle çıkacaktır.

3- Her iki hâlde de, ABD temizlik yapıyor. Kendi kirli işlerinin, kirli organizasyon ve emirlerinin ortalığa saçılmasını istemiyor.

İşte teşekkürün bir anlamı da buradadır. ABD savaş suçları mahkemesine çıkarılacaksa, en başta Trump ağzından teşekkür edilen güçler tarafından ya da onların içinden bazıları tarafından çıkarılabilir. ABD, buna önlem almaktadır. Sonuç, herkes için makul ve sevindiricidir.

4- Şimdi sorun, IŞİD’in yeni liderinin kim olacağı sorunudur. ABD, muhtemelen daha derin bir planlama yapmıştır ve kendine bağlı IŞİD organizasyonunu, başka bir tarzda elinde tutacaktır. Bağdadi’nin yok olması, aslında bu olanağı artırmaktadır. Şimdi ABD, IŞİD’e yeniden biçim vermeye yönelecektir.

5- Ancak, bilmek gerekir ki, Suriye savaşı yeni bir döneme girmiştir. Bu yeni dönemde, savaşın sonuna gelinmektedir.

Bu durum ABD’nin kabul etmek istemediği bir durumdur.

ABD, her zaman savaşı büyütmek için bir yol bulacaktır.

Açık olarak “petrol kuyularını garantiye aldık” demeleri, aslında ABD’nin yaklaşımını tam olarak ortaya koymaktadır. ABD için, savaşı büyütme tehdidi, savaşı tüm bölgeye, İran’a ve diğer alanlara yayma tehdidi her zaman bir koz olarak durmaktadır. Savaş, Üçüncü Dünya Savaşının açık hâl alması ve sonuçlanmasına kadar, ABD bu tehdidi sürdürecektir.

Bu tehdidi ortadan kaldırmanın kesin bir yolu daha var, o da bölgede gelişecek bir sosyalist devrim ve anti-emperyalist mücadele ile halkların kendi kaderlerini kendi ellerine almasıdır. Bir devrim, tüm bölgeyi sarma potansiyeline sahiptir. Bir devrim, tüm emperyalist güçleri bölgeden kovmanın olanaklarına sahiptir.

Bugüne dönersek, ABD, kendini “savaş mahkemesine” çıkarmaktan korumaya çalışmaktadır. Bu nedenle, “geçici yenilgi”nin delillerini temizlemektedir. Bu delillerden biri de, IŞİD kadar ortağı olan Türkiye’deki Saray Rejimi’dir. Türkiye, Erdoğan, Saray Rejimi, ABD’nin suç ortağı, daha ilerisi tetikçisidir. Şimdi, Türkiye’nin bu suçlarının üzerine ABD kendi suçlarını da ekleyecektir.

Bağdadi, ABD’nin kendi adamı idi. Onu tehdit oluşturmaktan çıkardı.

Türkiye, ABD’nin suç ortağıdır ve şimdi tüm suçları üstlenmek zorunda kalacaktır. ABD, kendisi yerine Türkiye’nin savaş suçları mahkemesine yalnız çıkmasını istemektedir. Muhtemelen verecekleri tazminat da, Erdoğan ve ailesinin mal varlığına el koyarak ödenecektir.

Fırat’ın doğusuna, ABD teşviki ve onayı ile dalan Türkiye, IŞİD’in o sahadaki sorumluluğunu üstlenmiştir. Bunu kabul etmek, aslında ABD suçlarını da kabul etmek, kendi kabarık suç hanesine yenilerini eklemektir.

Bağdadi, İdlib denilen alan içinde, Türkiye sınırına 5 km uzaklıkta yakalanıp imha edildi. Resmî açıklama budur. Türkiye tarafından denetlendiği söylenen bir bölgedir burası ve Türkiye-Bağdadi ilişkilerine ilişkin yarın ABD’nin kayıtlar açıklayacağından kimsenin şüphesi olmasın.

Türkiye, gerçekten barıştan yana olsa, gerçekten çeteleşmemiş bir devlet olsa, gerçekten tetikçi olmamış olsa, gerçekten bir ABD sömürgesi olmamış olsa, azıcık onuru olsa, kalkar, tüm bu ilişkileri, tüm ABD-IŞİD bağlantılarını, kendi rolünü de gizlemeden açıklar. Ama bunu yapacak olanı ABD’nin tehditleri bekler. İşte mesele de buradadır.

Bağdadi operasyonu, Saray Rejimi’ne, ABD planlarının bizzat ortağı olmuş Erdoğan ve çevresine açık bir tehdittir.

Biz yine de biraz daha uzağa, önümüze bakalım.

Önümüzde, tüm dünyayı, bölgemizi sarmakta olan, yeni yeni ayakları üzerine dikilmekte olan devrim süreci var.

İşte bu sosyalist devrim, tüm bölgede barışın ve özgürlüklerin, kardeşliğin gelmesinin, sömürünün ve aşağılanmanın ortadan kalkmasının, binlerce yıllık tarihle yüzleşmenin tek yoludur. Bölgeyi tüm emperyalist güçlerden temizlemenin tek gerçek yoludur.

Derler ki, “kendileri konuşsalar, bütün halklar dost olur.”

İşte şimdi, halklar, kendi iradeleri, kendi iradelerinin temsilcisi devrimci örgütleri aracılığı ile konuşmaya başlayacaktır.

Emperyalist boyunduruğun, yüzyıllardır bölgemizde kurduğu tüm tuzaklar, tüm hakimiyet ilişkileri, tüm düşmanlıklar, tüm kurnazlıklar, devrimin gelişen dalgası tarafından parçalanacak, yok edilecektir.

İşte gerçek barışın, özgürlüğün, kardeşliğin yolu.

Önce, savaş boruları çaldı.

İçeride sıkışmış, çözülmekte olan Saray Rejimi’ni ayakta tutmak için, derinleşen krizi örtmek için Erdoğan ve Saray, savaş naraları atmaya başladı.

Rant, yağma ve savaş ekonomisi, esas olandır. Saray Rejimi’nin ana dayanağının bu olduğu unutulmamalıdır.

Kahramanlık naraları içinde Suriye’de “güvenlikli bölge” için çarpıştıklarını ilan edenler, içeride Haydarpaşa ve Sirkeci garlarını iç etmeye çalışıyor, ihaleleri var güçleri ile götürmeye çabalıyorlar. Savaşta ölen için “şehadet şerbetini içti” diye övgü düzenler, bir kere de kendileri şehadet şerbetini içmek için aceleci ve hevesli olmadılar. Askerler “şehadet şerbeti” içedursun, onlar Haydarpaşa ve Sirkeci rantlarını, savaş ekonomisinin kaymağını götürmeye çalışıyorlar, tüm hızları ile.

Saray Rejimi, kendi varlığını sürdürmek için savaş baltalarını çıkarmak üzere, ABD’den, efendilerinden izin istedi. Karşılığında hangi öpücükleri verdiler bilinmez ama Trump, buyurun, biz askerlerimizi çekiyoruz, dedi. Saray Rejimi’nin çapsız erkanı, büyük bir hevesle, “ABD Kürtler yerine bizi seçti” propagandaları eşliğinde, aslında kendine güvensizliğini ortaya koydu. Fırsat bu fırsattır dediler. Biraz milliyetçilik havasını körükleyecek “zafer”e ihtiyaçları var. Hem bu yolla, CHP’yi HDP’den koparmış olacaklardı. Ve elbette, hafife almamak lazım, tarihlerinde sabittir, katliam politikaları ve fetih histerileri için büyük bir fırsat yakalamış oldular.

ABD izin verdi, onlar da yola koyuldu.

Acaba tetikçi, hiç düşünmeyen saldırgan mıdır? Böyle tarif edilebilir mi? Acaba tetikçi, patronun ne istediğini hiç mi merak etmez? Hiç mi düşünmez?

TC devleti, işgalci, katliamcı politikalarını sergileme fırsatını bulduğunda, aklî melekelerini hemen bir yana bırakıyor. Suriye’ye dalıyor, ama ABD’nin planlarından habersiz midir? Tamamen mi habersizdir?

ABD yolu açtı, çünkü, hiçbir zaman bir halkla işbirliği yapmak ABD tutumu değildir. Emperyalistler, kendilerine ihtiyaç duyanları korumazlar, kullanırlar ve bir kenara atmaya çalışırlar. Bunun sayısız örneği vardır. ABD, esas olarak Trump’ın ifade ettiği gibi, petrolü garantiye alma peşindedir. Bu arada IŞİD işini TC devletine bırakmıştır. Suriye savaşının tüm faturasını Türkiye’ye ödetme hevesindedir. Elbette Türkiye’nin bu günahta büyük payı var; tetikçidir, saldırgandır, işgalcidir, katliamcıdır. Ama ABD emirleri ile bunları yapmıştır. Yani ABD’nin günahlarını görmezden gelmek doğru değildir ve elbette, yenilgi tüm çıplaklığı ile ortaya çıktığında, ABD kaçma olanaklarına daha fazla sahiptir. Türkiye tetikçi olarak olup biteni bile anlayacak durumda değildir. Kaldı ki, fizikî olarak Suriye’nin komşusu olmaktan kurtulma, ülkesini mesela Amerika kıtasına taşıma olanağı da yoktur. Kaldı ki, ABD için Türkiye’ye istediğini yaptırtmak, özellikle bu coğrafyada zor değildir, Kürd’e saldırmanın dayanılmaz bir hafifliği, her zaman TC yöneticilerinin ortak noktası olmuştur.

İşte ABD, TC devletine saldır emrini, “askerlerimizi çekiyoruz” duyurusu eşliğinde vermiştir. Kürd’e saldırmak, fetih histerisi, katliam olanakları ve içeride iktidarı uzatabilmek için gereken “kahramanlık havası” için fırsat bulmuş olan Saray Rejimi, hemen harekete geçmiştir. Daha derinlikli düşünmelerine de gerek yoktur.

Öyle anlaşılıyor, ABD, Kürtlerin Suriye devleti ile bu kadar hızla anlaşabileceğini görememiştir. ABD, Türkiye’nin tarif edilen bölgeyi alacağını, kendisinin de petrol alanlarını tutacağını düşünmüştür. Kürt güçlerinin Suriye devleti ile anlaşıp, Münbiç ve Kobanȇ’ye girmesi, ABD’nin planlarını değiştirdi.

Kürtler ile Suriye devleti arasında anlaşma ortaya çıkar çıkmaz, ABD, teşvik ettiği Türkiye’ye, dönüp, “dur” demeye başladı. Ama fetih ruhu ve saldırganlık, katliam politikaları ve açgözlülük, Türkiye’nin durmasına engel idi. Erdoğan durmak ister miydi bilinmez ama Saray Rejimi sadece Erdoğan demek değildir. Ve ABD, kartlarını masaya koydu. Erdoğan ve ailesinin mal varlığına el koyma tehdidi işe yaradı, ateşkes anlaşması imzalandı.

TC devletinin yapısı ile katliam politikaları arasında ne kadar sıkı bağ var ise, tıpkı onun gibi, Saray Rejimi ile “Erdoğan ailesinin mal varlığı” arasında o denli sıkı bir bağ vardır. Ve mal varlığı tehdidi, işe yaramıştır. Belki de ABD, Suriye savaşının yenileni olarak savaş tazminatlarını ödemek için, elinde kalan petrol sahaları ve Erdoğan ailesinin mal varlığını önerecektir. Bilemiyoruz.

Erdoğan, daha önce kararlaştırılmış Putin görüşmesi tarihini temel almış olmalı. 120 saatlik ateşkes, her nasıl oldu ise Putin görüşmesinin sonrası anlamına geldi. Mal varlığına el konulması tehdidi, ABD isteklerine evet anlamına geldi.

Yoksa, ABD, hem Kürtleri arkadan vurdu, hem de Türkiye’yi engelledi mi diyeceğiz? Bu doğru değildir. ABD, “güvenlikli bölgeyi” Türkiye’ye bırakıp, Suriye sorununu içinden çıkılmaz hâle sokup, petrol sahalarına kendi askerini konumlandırıp, savaşın maliyetini Türkiye’nin üzerine yıkmak istedi. Ama TC ordusu ve ÖSO, bölgeyi tutmakta yeterince atak olamadı ve Kürtler, Suriye devleti ile hızla anlaştı. Planın bir parçası çökünce, ABD, TC devletine dur deme yoluna girdi.

Tetikçinin kahramanlık serüveni böyle oluyormuş

Mal varlığı tehdidi, ateşkes anlaşması olarak ortaya çıktı.

Ama ne anlaşma!

Savaş bir trajedi ise, bu anlaşma tam bir komedidir.

Türkiye ve ABD arasında bir anlaşma imzalanıyor. 13 maddesi var. Türkiye bu anlaşmaya “ateşkes” demek istemiyor. Çünkü, diyor, karşımızdaki güç PYD’dir ve terör örgütüdür. TC’nin kendisi IŞİD’in hamisidir ve IŞİD’i koruyan bir güç, başka birine “terör örgütü” demektedir. Ama komiklik bu kadar da değildir. Barış Pınarı adı verilen saldırı ve işgal girişiminin anlaşması kendisine izin vermiş olan ABD ile yapılıyor. Ama Türkiye ile ABD arasında bir savaş yok, ateş yok. ABD buna “ateşkes” diyor, Türk tarafı ise “ateşkes” demeyin diye kükrüyor.

Tek komik olan bu değil.

Trump’tan bir mektup alıyor Erdoğan. Mektubu saklamak istiyorlar ama ABD mektubu deşifre ediyor. Mektup tam bir skandaldır.

Erdoğan, dünya çapında en çok hakarete uğrayan lider olma unvanını tescillemek istiyor. Sürekli hakaret davaları açması bu anlama gelir. Herkese hakaret davası açıyor. Onbinlerce hakaret davası açmış bir başka lider var mı? Belki daha fazla hakarete uğramış olan vardır, olmuştur, ama hiçbiri bunu tescillemek için bu kadar dava açmamıştır.

Bu hakaret davaları nedeni ile, gazeteciler, mektubun içeriğini yayınlayamıyor. Yayınlasalar, “hakaret” etmiş olacaklar, çünkü mektup hakaretler içeriyor. Bunun Trump için ne büyük bir rezillik olduğu bir yana, Türk tarafı, mektubu görmezlikten geliyor. Mektubun ekinde, Trump’ın adlandırması ile “general” Mazlum Kobani’ye yazılmış bir başka mektup bulunduğu söyleniyor (Bu yazı kaleme alındığında, söyleniyordu, ama Erdoğan, birkaç gün sonra, bunu bizzat açıklamıştır ve doğrulamıştır).

Ateşkes anlaşması, muğlaktır. Tek açık olan bölümü Türkiye’nin ateş keseceği ve PYD güçlerinin geri çekileceğidir.

Ama PYD güçleri, birçok yerde Suriye ordusunun bir parçası olmaya başlamıştır ve PYD bayrakları ile Suriye bayrakları birlikte dalgalanmaktadır.

Saray Rejimi, görüşmem dediği Suriye devleti ile karşı karşıya gelmeye başlamıştır. Dün, Emevi Camii’nde namaz kılmak için saldıranlar, bugün, Suriye ile nasıl ilişki kuracaklarını şaşırmış durumdalar.

Efendi ABD, saldırı iznini vermiştir ama plan ona aittir. Sahada durum değişince, hemen Türkiye’ye maliyeti yıkma eğilimini ortaya koymakta tereddüt etmez.

Kahramanlık naraları, masada “mal varlığı” sorunu ortaya atılınca, bir anda biter.

Anlaşma, gariptir, ilk maddesinde, Türkiye’nin NATO üyeliğini tanımaktan söz ediyor. Bir yanlışlık değilse, bu, Türkiye ile NATO ilişkilerindeki kırılmaya işaret etmektedir. Ama nedense, bu Kürtlere ve Suriye’ye karşı başlayan katliam ve işgal savaşında bir madde olarak ortaya çıkmaktadır. Bu maddeye bakılınca, anlaşma, gerçekten de Türkiye ile ABD arasındadır. Ama Türkiye’nin NATO üyeliği yeni değildir, yeni olsa, birkaç devlet de belki “hayırlı olsun” mesajları gönderirdi.

CHP, acaba nasıl bir partidir? Diyelim ki Saray Rejimi çözülüyor, CHP de onun kadar çözülmektedir. Durmadan Suriye’de ne işimiz var, Ortadoğu bataklığında ne işimiz var, diye “çırpınan” CHP, mecliste tezkereye “evet” diyor. Bunun adına politika denirse eğer, bu olsa olsa politikanın komik cinsi olur.

Saray Rejimi, tam bir çözülüş içindedir ve çıkışı daha fazla baskı, daha fazla saldırganlık, katliam politikalarına devam kararında bulmaktadır.

120 saat, Salı akşamı sona eriyordu ve Salı günü, Soçi’de Putin ile görüşme vardı. Dün uçağını düşürdükleri, dün düşmanı oldukları Rusya’dan umutlu haberler beklemekte olduklarını tüm Saray basını yazmıştır.

Oradan da bir “deklarasyon” çıkmıştır. Rusya, buna anlaşma denmesini istememektedir.

10 maddelik bir “anlaşma” metni ortaya çıkar.

Türkiye, bu 10 maddede, Suriye’nin toprak bütünlüğünü resmî olarak kabul eder. Fetih seferlerinin sonudur bu. Bundan böyle TC devletinin Suriye topraklarında fetihe kalkmayacağını varsayabiliriz. Demek ki, Irak topraklarında bunu yapmaya devam edecekler.

Türkiye ve Rusya mutabakat metninde PYD kendi adı ile anılmaktadır, adının yanında “terör örgütü” vb. gibi bir şey yoktur.

Türkiye IŞİD ile ilişkilerini değiştirmek zorunda kalacaktır, çünkü “her türlü terör” denildi mi, işin içine ÖSO da girecektir, yeni adı ile Milli Suriye Ordusu da girecektir. Bundan böyle İdlib daha hızlı çözülecektir. Şimdi, ABD-Türkiye cephesi, İdlib’deki suç belgelerini yok etme hevesinde olacaktır. Bunun içinde bazı liderler de dahildir. Özellikle ABD, savaş sonrasında Suriye savaşında işlenen suçlarla ilgili belgeleri yok etme hevesini ortaya koyacaktır.

Suriye’nin toprak bütünlüğü üzerine önceden de nutuklar atan Türkiye, ne hikmetse, Suriye adına milli ordu kurmaya yönelmiştir. Çocukluk değilse bu, sıkışmışlık ve çaresizlik değilse bu, Saray Rejimi tarzına uygun bir komedi olmalıdır. Milli Suriye ordusu kuranlar, sonunda Rusya ile mutabakat metninde Suriye’nin toprak bütünlüğünü imzalamışlardır.

Şimdi mesele, Afrin, İdlib, Tel Abyad gibi alanlardan Türkiye’nin çekilme meselesine gelecektir, hem de umulandan daha kısa bir süre içinde.

Soçi anlaşması metninde, Türkiye’nin başlattığı ve yarıda kesilen işgal harekâtının sahada yarattığı yeni durum, statüko olarak kabul edilmiştir. Bu, Kobanȇ ve Münbiç’teki değişikliğin de kabul edilmesi anlamına geliyor. Sınırda Suriye güçlerinin kontrolü almasının kabul edilmesi anlamına da geliyor. Ama aynı zamanda TC ordusunun girmiş olduğu Tel Abyad ve Resulayn’daki durumunu da statüko olarak kabul ediyor demektir.

Emevi Camii’nde namaz kılma hevesi, artık bir başka boyut almıştır.

Savaşın yenilen tarafı olan ABD ve Türkiye’nin bu yenilgiyi kabul etmesi, bu yenilginin resmîleşmesi süreci başlayacaktır.

Kuşku yok ki, ne ABD, ne de Türkiye amaçlarından vazgeçmeyecek, yeniden saldırgan hamlelerini devreye sokacaklardır. Türkiye’nin katliam politikaları, Kürt halkına dönük saldırganlığı, hem içeride hem de dışarıda sürecektir. Bunda şüphe yoktur. Ama bu saldırganlık da durumu değiştirmeyecektir.

Saray basını, Saray medyası ne kadar yaygara yaparsa yapsın, her adımı bir zafer olarak sunmaya ne kadar devam ederse etsin, gerçekler kendini eninde sonunda dayatacaktır. Hem ekonomik kriz daha da ağırlaşacaktır, hem de bu yenilginin yol açtığı yeni durum AK Parti’de ve dahası Saray Rejimi’ndeki çözülmeyi hızlandıracaktır.

Rant, yağma ve savaş ekonomisi, daha ağır sonuçları ile, halkın yaşamını çekilmez kılacaktır.

Savaş trajedisi, daha büyük sonuçlarını ortaya koyacaktır.

Halkın gözünde devlet çarkı, daha çıplak olarak ortaya çıkmıştır. Demokrasi vb. yalanlar, artık eskisi gibi etkili olma şansına sahip olmayacaktır. Sahte barış nutukları artık anlamını kaybetmiştir ve daha da kaybedecektir. Halkların gerçek düşmanları tek tek ortaya çıkmıştır. Halkların buna ne denli tepki geliştirecekleri ayrı bir konu olsa da, artık bu yalanlara karınlarının tok olacağı açık olmalıdır.

Ama tüm bunlar, direniş ile anlam kazanabilir. Anlamlı ve kalıcı sonuçlar, işçi sınıfı ve emekçilerin direnişi ve örgütlülüğüne bağlı olarak ortaya çıkabilir.

Tüm bölgede, halkların anti-emperyalist direnişi, nesnel olarak daha da güçlenme olanağını elde etmiştir. Tüm bölgede örgütlülük, direnişin gelişiminin ana belirleyici etkeni olacaktır. Ve Gezi Direnişi ile başlamış olan direniş süreci, daha da kök salma olanaklarına sahiptir. Kürt halkının istikrarlı direnişi, Batı’da da gelişecek direniş ile daha da güç kazanacaktır.

Bu trajediye, bu komediye son vermenin tek gerçek yolu devrim ve sosyalizm mücadelesidir. İşçi sınıfı, sahne almak zorundadır.

İşçi sınıfı ekonomik krize, savaşa, katliamlara, baskılara karşı kendi direnişini geliştirmek zorundadır. Genel direniş ve genel grev, işçi sınıfının gündemi hâline gelmiştir. Sendikaların bundan kaçınması mümkün değildir. Hayatın her alanında gelişen direniş, küçük veya büyük fark etmez, birleşik bir direnişe dönüşmek zorundadır. Devrimci görev, bu direnişi örgütlemek ve yaymaktır.

Kapitalizm “bitti” demek hem erkendir, hem de işin özünü gölgede bırakan bir niyet göstergesinin ötesine geçmez. Çünkü, kapitalizm ya da başka bir dünya ekonomik sistemi, “bitti” şeklinde nitelendirildiğinde bitmez. Onu yıkacak bir sosyal güç, süreç, mücadele gereklidir. Yani, bir özne gerekir. Mezarını kazacak, onu defnedecek bir özne gereklidir. Yoksa, sınıflı toplumların tarihinin sınıf savaşımları tarihi olduğunu unutmuş, atlamış oluruz.

Kapitalizm derin bir krizdedir. Bu kesin ve açık.

Bu kriz, sadece bir ekonomik kriz değildir. Burası önemli. En detaylı tartışmalar, kapitalizmin ekonomik krizi üzerine yapılmaktadır ve böyle olması yanlış da değildir. Ekonomik kriz, gerçekte, kapitalist sistemin tükenişinin en açık ifadelerindendir. Zira bir ekonomik kriz aşılmış olsa da, eğer kapsamlı bir inceleme yapılırsa, görülüyor ki, daha derin bir krizin temelleri atılıyor. Neden mi? Çünkü, bir yandan üretimin toplumsal karakteri sürekli gelişir ve genişlerken, diğer yandan mülk edinmenin özel karakteri daha da artar, yani özel mülkiyet nedeni ile servet ve üretim araçları giderek daha az sayıda elde toplanır. Bir kriz aşılsa bile bu eğilim devam eder.

Üretimin toplumsallaşması, üretim araçlarının gelişimini gerektirirken, mülk edinmenin özel karakteri, üretici güçlerin gelişimini engelleme eğilimi taşır.

Üretimin giderek artan ve ortaya çıkan toplumsal karakteri, özel mülkiyetin aşılmasını, ortadan kaldırılmasını gerektirir.

İnsan emeğinin daha önceki üretim süreçlerinden gelen maddeleşmiş hâli olarak üretim araçları, özel mülkiyet kabuğunu yıkmak, parçalamak ister.

İşte bu nedenle, kapitalist sistemin bir krizi aşması için geliştirilen önlemler, anlık, geçici olurlar. Çaresi de yoktur. Bu nedenle, emperyalist sistem ya da dünya kapitalist ekonomisi, sık sık krizlere girer ve bir sonraki daha da sarsıcı olur.

Ama hiçbir ekonomik kriz, kapitalizmin ruhuna fatiha okuma işini “otomatiğe” bindirmez. Mutlaka ve mutlaka, bu fatihayı okuyacak, dahası cenaze törenini organize edecek, kapitalizmi mezara gömecek olan işçi sınıfının devrimci örgütlülüğü ve eylemi gereklidir.

Bugün, kapitalist sistemin içine girdiği kriz, sadece bir ekonomik kriz değildir. Elbette bir ekonomik kriz vardır. Ama aynı zamanda, ciddi bir siyasal kriz de vardır.

Ekonomik krizin ne olduğunu ve var olup olmadığını, yani kanıtlarını bütün dünya tartışıyor ve biliyor. Siyasal kriz ise üzerinde daha az durduğumuz bir konudur.

Trump tarzı siyaset, başlı başına bu siyasal krizin göstergesidir.

Trump tek de değildir.

Bizim çizgi film karakterlerine benzeyen Dışişleri Bakanımız Çavuşoğlu, Trump’ın Erdoğan’a derin bir edebî ve diplomatik üslupla yazdığı mektubun hemen ardından, Türkiye ve ABD arasında Suriye’de bir ateşkes ilan edildiği bir sırada, şöyle buyurdu: “Trump, Cumhurbaşkanımız Erdoğan’ı seviyor. Onun zorlu bir lider olduğunu kabul ediyor. Trump, Erdoğan’ı örnek alıyor.”

Sizce bu övgü dolu bir cümle midir? Eğer övgü dolu ise kimi övmektedir, Erdoğan’ı mı? Trump, dünyanın en sevilen, en saygı duyulan lideri imiş gibi konuşuyor. Eğer sizi örnek alan bu ise, siz kim bilir ne kadar saygı değer, ne kadar sevilensinizdir!

İşte size kapitalist dünyayı yöneten liderlerden örnekler. İşte size Dışişleri Bakanı’nın övgü dolu sözleri. Allah, kimseyi Dışişleri Bakanı’nın övgüsüne layık etmesin!

Twitter üzerinden “çık çık” atılan tweetler, dünya siyasal arenasındaki siyasal krize bir örnek olabilir mi bilmiyorum. Ama Trump, kesinlikle bir siyasal krizin ürünüdür, o koltuğa öyle oturmuştur. Çözülmekte olan ABD hegemonyasının bir kanıtı ve sonucudur.

Büyük kişiler, büyük olaylar yaratmazlar, tersine, büyük olaylar ve süreçler, büyük kişiler yaratırlar. Bu doğru ise, bazı süreçlerin de Trump tarzı kişiler yarattığını varsayabiliriz.

Ki Trump, türünün tek örneği değildir.

Çavuşoğlu’nun dediğine göre, Erdoğan’ı örnek alıyorsa, Erdoğan, o türün daha ilerlemiş, burada, daha sorunlu bir örneği demektir. Hele ki, bir Dışişleri Bakanı, o garip mektubu almış, bir hükümetin Dışişleri Bakanı, Trump’ı övmek için bunları söylüyorsa, bu da bir örnek olarak ele alınabilir.

Trump’ın en belirgin özelliği, sözlerinin bir “ciddiyeti”nin olmaması ise, Erdoğan’ı da örnek alıyorsa, yerinde bir benzetme olabilir, değil mi?

Ya Janson? İngiliz Başbakanı. Ona ne demeli? İngiltere’nin yüzyıllardır sahneyi dolduran parlamentosunu feshetme isteği, neyin ifadesidir? Siyasal kriz değil ise nedir?

Ya Fransa, yani Macron? Bunlardan geri kalır durumda mıdır? Trump kendisine bugünlerde Napolyon Bonapart diyor. O kadar olur, benzetme hatalıdır. Trump’ın tarih bilgisinin eksikliğini gösterir. İtalyan Başbakanı’na “mozerella” demesi daha yerinde sayılır. Macron, eğer mutlaka Bonapart’a benzetilecekse, eklenmesi gerekir, tarihte bütün büyük kişilikler iki kere sahne alır, ilkinde trajedi, ikincisinde komedi rolünde. Macron olsa olsa, Bonapart’ın komiği olabilir. Ama çek karneleri ve paralar dışında bir tarihî belge okumamış olan Trump, bu kadarını başarıyorsa, ona da şükür denmelidir.

Birçok kişi, bu süreç içinde “radikal sağın”, bizim literatürümüzle karşı-devrimin yükselişini görür. Ve birçok açıdan doğrudur. Sadece, tarihsel olarak değil ama an olarak, devrimden önce gelişen bir karşı-devrim yükselişi dersek. Biz bunu, daha çok, siyasal krizin, kapitalist sistemin tüm yeryüzündeki siyasal krizinin bir göstergesi olarak ele almaktan yanayız.

Bu siyasal krizin egemenler arasındaki, yönetenler arasındaki yansıması olabilir.

Ekonomik krizin bu son dalgasını 2008 olarak ele almak yanlış olmaz.

Ve 2008 baz alınırsa, birçok ülkede, farklı tarzlarda gelişen, daha çok “işgal et” eylemlerinin prototipi olduğu kitle hareketlerini de gördük. Ve bunu da yönetilen kitlelerdeki yansıması olarak ele almamız doğru olur.

Bu kadarla kalsa idi, bunu “siyasal krizin” yansıması olarak isimlendirmek o kadar kolay olmazdı. Gelişmiş ülkelerde, emperyalist metropollerde gelişen bu eylemlilik, kendiliğinden eylemler olarak ortaya çıktı. Hâlâ bu karakteri egemen olandır. Ama bu eylemlilik, bugün dünyanın çok farklı yerlerinde, “beklenmedik” anda patlayan eylemliliklere dönüşmeye başladı. Yine kendiliğinden karakteri açık olarak görülüyor, ama bu sefer daha ciddidir.

Mısır’da, ikinci dalga olarak başlayan eylemlilikler, birincisine benzese de, daha örgütlüdür ve arkasının geleceği kesindir. Elbette inişli çıkışlı, elbette “ateşkes” ve yeniden sokağa çıkma tarzında ilerleyecektir.

Irak’ı eklemeliyiz. Bir anda, Irak’ta ekonomik krizin yansıması olarak binlerce insan, onlarca ölü vererek sokaklara çıktı. Ve bu kez, daha şiddetli bir çarpışma ortaya çıkmaya başladı. Ölüm korkusu daha azdır. Savaş sonrası tarumar olan ve ABD tarafından işgal edilen Irak’ın halkı, sadece ekonomik kriz ile sokağa çıkmıyor, ardında, yaşama isteği, aşağılanmaya son verme isteği de vardır.

Lübnan’da gösteriler, WhatsApp uygulamalarından vergi alınması kararının ardından geliyor ve Harriri’nin istifasını isteyenler, ellerinde orak-çekiçli bayraklar taşıyorlar. Vergiler geri alınacak açıklamasına rağmen, kitleler Harriri’ye karşı sokaklardan çekilmiyor. WhatsApp eylemi, bir anda Harriri’nin sevgilisine aldığı 16 milyonluk hediyeleri konu ediniyor. Harriri ailesi, bizim yakından tanıdığımız bir ailedir. Türk Telekom’u satın alan Harririler, Erdoğan ailesi ve Suudi Kralı ile bağlantılıdır.

Bir yıl önce Ermenistan’da kitleler, siyasal iktidarın istifası ve düşmesi ile sonuçlanan eylemlere başlamıştı.

Bugün, komşusu Azerbaycan’da, kitleler, “yolsuzluk, rüşvet ve düşük maaşlar” nedeni ile protestolara başlamıştır.

Şili’de, Latin Amerika’nın önemli ülkelerinden biri olan Şili’de, toplu taşıma ücretlerine gelen zam nedeni ile başlayan gösteriler sokakları sarıyor ve 8 ölü olduğu hâlde eylemciler, eylemlerine devam ediyorlar.

İspanya, bir türlü durulmuyor. Ve doğrudan siyasal eylemler ortaya çıkıyor. Daha örgütlüdürler ve Katalanlar, mahkemenin verdiği kararı protesto etmek için sokaklara çıkıyorlar. İradelerini sandıkta gösteren Katalanlar, iradelerinin gasp edilmesi karşısında pes etmiyorlar. Daha ilk günlerde 182 yaralı olmasına rağmen, eylemler devam ediyor.

Bu listeyi uzatmak mümkündür. Ama bunlar son dönemde öne çıkanlardır.

Kürt devrimci hareketinde görüldüğü gibi, örgütlü direnişler, daha sürekli, daha istikrarlıdır.

Gezi Direnişi ve Yunanistan’da olduğu gibi, farklı düzeyde örgütlülük içerse de, esas olarak örgütsüzlüğün egemen olduğu hareketler, daha fazla iniş ve çıkış dalgaları içermektedir.

Fransa’da ortaya çıkan eylemler, diğer metropollere de yansıyacaktır. Portekiz’de ortaya çıkan eylemler, Fransa’nın bulaşması olarak, Fransa’daki eylemliğin yansıması olarak ele alınabilir. Belki bu, bir noktaya kadar doğrudur da. Ama kendine has bir dinamik, Portekiz’de de vardır. Eylemler, gelişmiş ülkelerde de gelişecek demek, erken bir tahmin olmayacaktır.

Tüm bu eylemlilikler, devrim ve sosyalizm mücadelesinin öne çıktığı eylemler olmasa da ya da bu eylemlerde devrim ve sosyalizm istemi ana etken olmamış olsa da, alttan alta kızıl renk seçilmeye başlanmıştır.

Bu eylemlilikler, bir bütün olarak, dünya ölçeğinde kapitalist sistemin, tarihsel olarak sonunun geldiği inancının, algısının, değişik düzeylerde kitlelerde yansıma bulmaya başladığının kanıtıdır. Her yeni eylem, bu duyguyu güçlendirecektir.

Mesele, dünya işçi sınıfının devrimci ve enternasyonalist örgütlülüğünün eksikliğindedir.

Ömrünü doldurmuş kapitalist sistemi yıkacak, dünyayı, insanlığı kurtaracak olan komünizmin tarihsel yeni yükselişi, ancak devrimci örgütlülükle zafere ulaşabilir. Dünya barışı, gerçek anlamı ile, insanın insan tarafından sömürülmesi ve sınıfların ortadan kaldırılması ile sağlanacaktır. İşte o zaman gerçek anlamı ile insanın tarihi başlayacaktır; özgür, kardeşçe ve doğa ile barışık bir insan tarihi.

Nâzım’ın dediği gibi,

“Toprak bakır
gök bakır
haykır güneşi içenlerin türküsünü
haykıralım”

TC devleti, silâhlı birlikleri ile, 9 Ekim 2019 Çarşamba günü, kuzey Suriye sınırından, Suriye’ye girdi. Trump ile Erdoğan arasındaki telefon konuşmasının ardından, ABD, Türk Silahlı Kuvvetleri (TSK)’nin Suriye’ye gireceğini duyurdu. Bunun ardından ABD, kendisinin bölgede bulunan askerlerini çekmeye başladığını ilan etti. Böylece, ABD tarafından, belli anlaşmalar doğrultusunda, TSK’nin Suriye’ye girişine ve PYD güçlerinin elinde tuttuğu alanları işgal etmesine ışık yakılmış oldu.

TC devletinin Suriye’ye karşı bu işgalci tutumu yeni değildir. 2011’de savaş başladığından bu yana, TC devleti, Şam’da öğlen namazı kılmaktan söz etmektedir. Eline geçen her fırsatta, TC devleti, Suriye topraklarına dalmak için büyük bir dürtüye sahiptir.

2011 yılından bu yana, Osmanlıcılık, işgalcilik, savaş naraları, katliamlara eşlik etmektedir. Afrin’e saldırıyı ve Afrin’in işgalini, bugünkü Fırat’ın doğusuna dönük saldırıyı, ÖSO organizasyonlarının gerçekleştirilmesini, IŞİD güçlerinin açıkça desteklenmesi ve başka işlerde kullanılmasını, hep bu politikanın parçaları olarak görmek gerekir.

Yani, TC devletinin, Suriye’ye dönük bu işgalci politikası yeni değildir. Sadece bir yenisi daha devreye sokulmuştur.

1-

2011’den bu yana süren Suriye savaşının, bugün TC devletinin yeni bir bölgeye dönük işgal hareketi ile yeni bir evreye girdiğini tespit edebiliriz. Bu yeni evre, yağma, katliam ve işgal politikalarının daha açık devreye sokulduğu, sokulacağı bir evre olacaktır.

Gerçekte, Suriye savaşı, büyük ölçüde “bitmiş” görünmekteydi. Bir açıdan da öyledir. Ama, ABD ve ABD ile birlikte bu savaşı organize edenler (yani ABD, İngiltere, İsrail, Türkiye, Katar ve Suudi Arabistan ve diğerleri), yenilgiyi kabul etmek ve sahadan çekilmek istemiyor. Bu nedenle savaş, bir sona doğru yaklaştığında, yeni hamlelerle savaş uzatılıyor.

ABD ve TC, bu savaşta yenilmiş olan cepheyi temsil etmektedir.

Ancak, ABD, bölgede kalabilmek için, savaşı dünya çapında bir savaşa dönüştürme tehditlerini, TC eli ile bir kere daha devreye sokmuştur.

2-

ABD, Suriye savaşında yenilmiştir. Bu nettir. Ama bu savaş, ABD içinde süren açık bir savaş değildir. Elbette ABD’de de bu savaşın etkileri vardır ve az ya da çok, derin ya da yüzeysel bir iç savaşa neden olmaktadır. Ama, ABD, “ben yenildim” diyerek teslim olmayacaktır. Bu nedenle, kendine bölgede kalıcılık yolları aramaktadır.

ABD’nin Kürtlerle ilişkisinin temelinde bu vardır.

Öcalan’ın teslim edilişi sürecinin bir “uluslararası komplo” olduğu açıktır. Bu komploda ABD başrolü oynamıştır. Belli şartlarla Öcalan’ı TC devletine teslim eden ABD’nin, Kürt halkına “dost” olabilmesi mümkün değildir.

Kaldı ki, ABD, dünya tarihi boyunca, hiçbir halka “dost” olmamıştır, olmaz da. Emperyalist bir güç olmanın, halklara dostluk ile bir bağı olabilir mi? Elbette olamaz.

Bugün, ABD, bölgede kalabilmek için, Kürt güçleri içinde kendine “yakın” bir örgütlenme gerçekleştirmek istemiştir. Bu konuda epeyce de yol almıştır.

Suriye’deki Kürtler ile, PKK arasındaki ideolojik, politik ve pratik bağları kesmek için birçok yol denemiştir.

TC devletinin, Irak Kürdistanı’nda sürdürdüğü Pençe harekâtı, aslında bu amaca dönük bir harekâttır. ABD, bu harekâtın bizzat içindedir. ABD, bu yolla, Suriye Kürtleri üzerindeki “etkisini” daha da artırmayı hedeflemiştir. Kürtlerin güvenini kazanmak için, onları TC devletinin katliam politikalarından “koruma” sözü vermesi epeyce işe yarayacak bir argümandır. Öyle olmuştur. “ABD bölgeden çıkarsa, TC devleti saldırır” düşüncesi ve kabulü, aslında kendi gücüne daha fazla güven temelinde bir Kürt örgütlenmesini şart koşar. Ama bunun yerine, ABD’ye sırtını dayama eğilimi, bazı Kürt gruplar içinde oldukça yaygındır. Biz buna, kabaca Barzani çizgisi diyoruz. Barzani çizgisi, PKK çizgisinin tam karşıtıdır ve Kürtlerin kendilerine güven temelinde özgürlük mücadelesini satmaya dönük pratikleri çoktur.

Pençe harekâtını iki açıdan NATO operasyonu olarak görmek gerekir: 1- PKK’nin Suriye Kürtleri üzerindeki günlük etkisini sağlayan bağları kesmek, 2- İran’a karşı saldırı için, bölgede üsler oluşturmak. ABD ve NATO bu işin içindedir.

Bu doğru ise, şimdi, ABD’nin TC devletinin saldırısını teşvik etmesi bin kat daha anlaşılır hâle gelmektedir.

3-

“Güvenlikli bölge” anlaşması, gerçekte bu saldırının ön hazırlığıdır. Öyle anlaşılmaktadır. Güvenlikli bölge, TC devletinin Suriye sınırında 30 km’lik bir alanı temel alıyordu. Bu harita, BM oturumlarında Erdoğan’ın elinde, elbette ABD bilgisi ve teşviki dahilinde dolaşmıştır. Bunu anlamamak çok büyük saflık olur.

ABD, “güvenlikli bölge” tartışmaları temelinde, TC devleti ile PYD güçlerini pazarlığa oturtmuştur. Bu pazarlıkta PYD, bazı yerlerde 15 km’ye uzanan ama aslında 5 km derinlikte bir alanı kabul etmiştir. Bu hatadır.

“Güvenlikli Bölge” denilen yer, gerçekte, cihatçı, IŞİD’ci çetelerin, Suriyeli bazı sığınmacılarla birlikte yerleşeceği bir alan demektir.

TC devleti, bu planı hayata geçirirse, zaten uygulamakta olduğu Kürt katliamları politikasını daha da ileri taşıyacaktır. Bölgeye yerleştirilecek IŞİD çeteleri, gerçekte, iki ülkedeki Türkiye ve Suriye’deki Kürtlere karşı katliam politikalarının hazırlığı, büyük çaplı bir katliamın hazırlığı olarak okunmalıdır.

Bu plan ABD planı olmayabilir. Ama ABD’nin haberdar olduğu bir plandır ve ABD, bu sayede, TC devletini destekleyerek, bölgede uzun bir süre kalabilme olanağının peşindedir. Geniş bir alanda, IŞİD’ci çetelerin istenilen herhangi bir yere karşı kullanılabilmesi için büyük bir olanak örgütlenmektedir.

TC devleti ile IŞİD çetelerinin bağı biliniyor.

ABD devleti ile IŞİD çetelerinin bağı biliniyor.

Bu nedenle, “güvenlikli bölge”, kulaklara hoş görünse de, öyle değildir, Kürt halkı başta olmak üzere bölge halklarına karşı katliam politikaları için yeni bir olanak demektir.

ABD ve TC arasında yapılan anlaşma, PYD onayını almış iken, neden böyle bir saldırı devreye sokulmuştur? Aslında bu soru fazladır. Çünkü zaten bu amaçla bu saldırı için, bu ön anlaşma yapılmıştır. ABD, bir anda, “çekiliyorum” diyerek yolu açtığını ilan etmiştir. Dahası, kesinlikle istihbarat bilgisi verilmektedir. NATO sekreterinin saldırı başlar başlamaz gerçekleşen ziyareti bunun içindir.

4-

“ABD Kürtleri satmıştır” sözü bizce doğru değildir. ABD herkesi satar. Bu bilinmez değildir. Ama Kürtler, satılık değildir, olmamalıdır.

Doğru söz şöyle olabilir: ABD, Kürtlerin bir bölümünün desteğini alarak, Kürt hareketinin devrimci çizgisine karşı savaş örgütlemektedir. Barzani çizgisini daha da yaymak, Kürt halkı içinde ana eğilim hâline getirmek istemektedir.

Bazı Kürt grupların, ABD politikalarını anlayamaması, aslında tam da bu Barzani çizgisi nedeniyledir.

5-

TC devleti, Afrin’de işgalcidir.

TC devleti, İdlib’de IŞİD unsurlarının baş destekçisidir.

TC devleti, bugün, Fırat’ın doğusunda yeni alanlar işgal etme hevesindedir.

Bu, bir yandan, Erdoğan ve Saray Rejimi’nin varlığını sürdürme girişimi olarak iç politika ile ilgilidir. Zaten Saray Rejimi, Suriye savaşı sonrasında şekillenmiştir. Saray Rejimi’nin oluşumu, yağma, rant ve savaş ekonomisine bağlıdır ve bu nedenle savaşçı politikaların yükselmesi rejimin ve Erdoğan iktidarının devamı için elzem görünmektedir.

Şimdiden söyleyelim, bu savaş da Saray Rejimi’ni ve Erdoğan’ı kurtaramayacaktır. Kriz daha da derinleşecek, işçi ve emekçiler üzerindeki yük daha da artacak ve eninde sonunda Saray Rejimi yenilecektir.

Ama bu saldırganlığın bir yönü iç politika ile, Saray Rejimi ve Erdoğan iktidarının devam ettirilmesi isteği ile ilgilidir. Ama hepsi bundan ibaret değildir.

İşin ikinci yönü, katliam politikaları için daha geniş bir zemin oluşturma girişimidir. TC devleti, Kürt halkına karşı daha geniş çaplı bir katliam politikasını devreye sokmak için, “güvenlikli bölge” planlarını geliştirmektedir. Bu saldırının hedeflerinden biri de budur.

Üçüncüsü de var. ABD’nin bölgede sürekli kalabilmesinin yolu açılmaktadır. TC devletinin denetiminde, petrol hatlarının İskenderun limanına inebilmesi için yollar aranmaktadır.

Dördüncüsü, bu üçüncü nokta ile bağlantılı olarak İdlib’in Suriye ordusunca geri alınmasının önü tıkatılmak istenmektedir.

Beşincisi, tüm bunlarla birlikte Suriye savaşının sonu gelmeden, Suriye’den önemli bir parça koparılmak istenmektedir. Bu nedenle TC devletinin Suriye’ye saldırganlığı geçici değildir. ÖSO organizasyonu, başlı başına Suriye devletinin egemenliğine karşı bir savaştır. Şimdi TC devleti, Suriye Milli Ordusu diye bir ordu oluşturmaktadır. Bu ABD ve CIA politikasıdır. Suriye devletinin kendi ordusu “milli” değil ama TC eli ile, IŞİD çetelerinden oluşturulan ordu “milli” olarak ilan edilmektedir.

6-

Tüm bunlar, Suriye savaşının, bölgede genişleyerek daha da uzayacağını, yıllarca süreceği anlamına gelmektedir.

Ve bu savaşın her alanında Kürt halkı vardır. Afrin’de de, Fırat’ın doğusu diye tanımlanan alanda da Kürtler yaşamaktadır. Elbette sadece Kürtler değil, ama en başta Kürtler, katliamla karşı karşıya bırakılmaktadır ve bu NATO-ABD politikalarının devamıdır.

Uzun bir Suriye savaşı daha önümüzde durmaktadır.

ABD ve destekçileri, TC savaş yenilgisini kabul etmedikleri sürece, bölgeden çıkmayacaklardır.

İstedikleri budur.

Elbette, savaş birçok gelişmeye açıktır. Kürtlerin direnişi, bu planları kökünden değiştirebilme olanağına sahiptir.

7-

Rusya’nın sık sık dile getirdiği, bölgeden tüm yabancı güçler çıkmalıdır tezi, elbette doğru ve mantıklıdır. Suriye savaşının sonrasında, yeni bir sistemin kurulmasının koşulu da budur. Ama ABD varlığından rahatsız olunurken, TC devletinin bölgeye yerleşmesine razı olmak, “yabancı güçlerin bölgeden çıkması” görüşüne katkı mı sağlayacaktır? Bu doğru değildir.

Savaşın sonu geldi derken, savaşın daha da kapsamlı hâle gelmesi süreci işlemektedir. Kürtler ve bölge halkları katliam politikalarının içine atılmaktadır.

TC devleti, sık sık, “Suriye’nin toprak bütünlüğüne saygılıyız” demektedir. Şam’da öğlen namazı kılma hevesleri, bu “saygı” ile zerre kadar bağlı olmadıklarının göstergesidir. TC devleti, bugün Suriye Milli Ordusu oluşturmaktadır. Bunun ne denli “ordu” ve ne denli kaale alınır bir güç olduğu ayrı bir konudur. Ama bu tutum, “Suriye’nin toprak bütünlüğüne saygılıyız” nakaratının samimiyetsizliğini göstermektedir. Kürt hareketinin bölgedeki varlığını bir tehdit unsuru olarak ilan etmek de o kadar abestir. TC devleti, tüm bunları kullanarak, kendi sınırları içindeki Kürt hareketine karşı uyguladığı katliam politikalarını daha da genişletmek istemektedir.

TC devleti, IŞİD unsurlarının hamiliğini tamamen almak konusunda ABD ile anlaşmış gibidir. Peki bu unsurları ne yapacaktır? Kürtlere karşı katliamlar organize etmeyecekse, Suriye’nin toprak bütünlüğüne saygılı ise, bu unsurları ne yapacaktır?

Bugün, IŞİD unsurlarından rahatsız olduğunu söyleyen ABD, Türkiye, İsrail vb. gibi ülkeler, bizzat bu unsurların örgütleyicileri ve destekçileri değil midir?

8-

TC devleti, tarihinden gelen saldırganlığını bir kere daha ateşlemiş, Osmanlı hayallerini körüklemiş, kabartmış durumdadır.

Saray Rejimi, hem içeride kendi varlığını sürdürebilmek için, yağma, rant ve savaş ekonomisini devam ettirebilmek için bu savaşa ihtiyaç duymaktadır, hem de ABD adına tetikçiliğe devam etmek istemektedir.

Trump’ın, “ekonominizi mahvederim” tehdidi, aslında anlaşmanın itirafıdır. Trump, açıkça, konulan anlaşma kurallarına uyulması için bunu söylemektedir. Ortada Trump ve Erdoğan karşıtlığı yoktur. Mesele, TC ordusunun, sahada bu sınırlara ne kadar uyacağı meselesidir.

TC devletinin sınırı geçmesinin hemen ardından, IŞİD güçlerinin bölgede saldırılara başlaması, TC devletinin nasıl bir yol izleyeceğinin kanıtıdır. Ankara’da Gar katliamında IŞİD güçlerini kullanan bu aynı devlettir ve şimdi Suriye topraklarında Kürt illerinde bu saldırıları yapması şaşırtıcı değildir.

Bu, bir yağma harekâtıdır.

Bu, bir katliam politikasını genişletme girişimidir.

Bu, işgalciliği genişletme girişimidir.

Biz işçiler, biz emekçiler, biz Anadolu’nun kadınları ve erkekleri bu işgal, yağma ve katliam harekâtının destekçisi olmayacağız.

Saray Rejimi sallanmaktadır.

İşçiler ve emekçiler, bu savaşa karşı durmaz ve tereddüt ederlerse, daha büyük baskılara, daha ağır sömürüye, genişletilmiş bir esarete yol açmış olacaktır.

Türkiye halklarının Kürtlerle, Türkiye halklarının Suriye halkı ile hiçbir sorunu, çözülemeyecek hiçbir sorunu yoktur. Bu savaş, emperyalist paylaşım savaşımının bir parçasıdır. Bu savaş, emperyalist güçlerin ve onların tetikçisi devletlerin halklarımıza, bölgemize dayattığı bir savaştır.

Susmak, yağmaya, katliamlara ve işgale evet demektir.

Biz, bu savaşta, özgürlük ve sosyalizm mücadelesi etrafında, tüm halkların anti-emperyalist mücadelesinin destekçileriyiz. Bizim yerimiz devletlerin yanı değildir. İşçi ve emekçiler, kendi iktidarları için mücadele etmelidir. Gerçek anlamda barış ve özgürlük, devrim ve sosyalizm ile gelecektir.

İşçiler, emekçiler, kadınlar, gençler Saray Rejimi’nin ve emperyalist efendilerin savaşçıları olmayı reddedecektir.

TC devleti, hiçbir uluslararası baskıyı vb. beklemeksizin, derhal Suriye topraklarından çıkmalıdır. Kürt halkına dönük katliam politikalarına son vermelidir. Bölgemizde ve ülkemizde süren yağmaya son vermelidir.

Saray Rejimi kendi gelecek korkusunu, halka bulaştırmak istemektedir. Saray Rejimi, halkları milliyetçilik, savaş ve saldırganlık propagandaları ile kör ve ruhsuz hâle getirmek istemektedir.

Buna dur demek, Saray Rejimi’ni alaşağı etmek mümkündür.

Yaşasın halkların kardeşliği!

Kahrolsun emperyalizm!

Yaşasın devrimci sosyalizm!

Bilinen ve eski bir saptamadır bu; her savaş, bir iç savaştır. Bugün, geçerli olmaması için hiçbir neden yok. Ama sadece Suriye savaşından söz etmiyoruz. Biraz resmi büyütelim.

İngiliz parlamentosu, geçen ay feshedildi. 1200’lerin ikinci yarısından başlatılan “İngiliz demokrasi tarihi”, gerçekte eli kanlı bir tarihtir. Üzerinde güneş batmayan imparatorluk, kan ve zalimlikle, yağma ve savaşlarla, ünlü “İngiliz kurnazlıkları” ile ayakta durmuştur. Ama yine de 1200’lerin ikinci yarısından başlayan Magna Carta soslu “demokrasi” tarihi, İngiliz parlamentosunun feshedilmesi ile peçelerini indirmeye başladı.

Artık “demokrasicilik” oyunu, kapitalist dünyanın “egemen” devletlerine fazla lüks, zaman alıcı, yavaşlatıcı geliyor. Artık, o demokrasicilik oyunundaki “zarafeti”, silâh sanayiinde, saldırı ve bombalamalarda, IŞİD tarzı çete örgütleri, çete devletleri yaratmakta kullanmak istiyorlar. İngiliz devletinin damarlarına, daha fazla kan ve şiddet, daha fazla kaybetme korkusu ve daha fazla saldırganlık pompalamak istiyorlar. Henüz yeterince açığa çıkmamış olsa da Saray’da dolaşan korku, “parlamentonun feshini” beraberinde getiriyor.

Boris Janson, politik iflasını yaşayan May’in yerine, “seçilmemiş başbakan” olarak seçiliyor. Bu yetmiyor. Janson, parlamentonun feshedilmesi için Kraliçe’yi “ikna” ediyor. İngiliz bürokrasisi, savaş hazırlıkları yapıyor.

Bu, savaş hazırlığıdır.

Demek oluyor ki, Brexit, yani İngiltere’nin Avrupa Birliği (AB)’nden ayrılması, sanılandan daha da sancılı olacağa benziyor. İngiltere, ekonomik ve diğer sorumluluklarını yerine getirmemek için, “olağan hâl”den, “olağanüstü hâl”e doğru meylediyor, parlamentoyu feshediyor. Ve öyle anlaşılıyor ki, bu durum dahi bir çözüm getirmekten, İngiliz burjuvazisini rahatlatmaktan uzak görünüyor.

İşte resmi büyütmek derken bunun gibi gelişmelerden söz ediyoruz.

1-

Kapitalist dünya sistemi, ömrünü doldurmuş bir sistemdir. Ömrünü doldurmuş organizmalar, bir yol bulup, zorla varlıklarını devam ettirdiklerinde, giderek daha ucube, daha biçimsiz, daha tuhaf yaratıklara dönüşüyorlar. Kapitalist dünya sistemi için de bunlar geçerlidir.

Kapitalist sistem, 1917 yılında, Ekim Devrimi ile miadını doldurmuş bir sistem olarak insanlığın tarihine geçmiştir. Ama Ekim Devrimi, dünyaya yayılamamış ve emperyalist güçlerce kuşatılmıştır. Bu kuşatma İkinci Dünya Savaşı’nda SSCB’nin yok edilmesi planlarına dönüşmüş ama külleri içinden doğan SSCB, kapitalist dünya sistemindeki gediği daha da büyütmüştür.

Tüm Soğuk Savaş dönemi boyunca emperyalist güçler, anti-komünist mücadeleyi daha da geliştirmişlerdir. Başında ABD’nin oturduğu bir örgütlenme ile, dünyanın her yerinde komünizme karşı mücadeleyi, kapitalist sistemi ayakta tutmak için, kapitalizmin ömrünü uzatmak için kullanmışlardır.

Bugün, SSCB yok ve dünyanın hiçbir aklı başında insanı için kapitalizm yaşanır bir sistem değildir. Kapitalizmin, çoktan tarihin çöplüğündeki yerini alması gerekirken, şiddet ve zorla, insansızlaştırma politikaları ile ömrü uzatılmıştır. Aslında bu durum, kapitalizmi “zafer” kazanmış bir varlığa dönüştürmüyor, her şeyi yok eden, yutan bir canavara dönüştürüyor.

Bu nedenle de kapitalizme karşı mücadele, insan olma mücadelesi hâline dönüşmüştür.

2-

SSCB çözüldükten sonra, komünizme karşı savaş için örgütlenmiş “emperyalist cephe”, çatırdamaya başlamıştır. En başta beş emperyalist güç, dünyanın yeniden paylaşımı için, kendi konumlarını yeniden ayarlamaya başlamıştır. Bu beş emperyalist güç, ABD, Almanya, Japonya, Fransa ve İngiltere’dir. Elbette başkaları da var, ama esas olan bu beş emperyalist güçtür.

Bunlardan Almanya ve Japonya, İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra, silâh üretmeleri ve orduları üzerinde çeşitli kontroller olan ülkelerdir. Toyota fabrikasının bir anda tank üretebilir hâle gelmesinin önkoşullarından biri, fabrikada otomobil stoğunun bulunmaması gereğidir. Bu “sıfır stoklu üretim” modeli, aslında İkinci Dünya Savaşı’nın sonuçlarına dayanmaktadır. Almanya’da üretilen ama Avusturya’da tanka çevrilen Leoparların hikâyesi de İkinci Dünya Savaşı sonuçlarına dayanır. Almanya ve Japonya, askerî sanayiye dayalı olmayan bir gelişme yolu bulmuş olmanın avantajına rağmen, askerî açıdan geri olmalarının dezavantajını yaşamaktadır. Bu iki ülke de, SSCB’nin çözülmesinden başlayarak, çeşitli olaylarda ABD’ye destek vererek, kendi ülkelerindeki ABD üslerinin kapatılmasının yollarını aradılar, arıyorlar. Her iki ülkede de birçok ABD üssü kapatılmıştır. Her iki ülke de, ABD tarafından izlenmek, dinlenmek ile uğraşmaktadır.

Almanya, yıkılan duvardan sonra, Demokratik Almanya ile birleşmekle kalmadı, Doğu Avrupa’da önemli bir ekonomik yayılma gerçekleştirdi. Japonya’nın böyle bir şansı henüz olmadı. Güney Kore’deki Japon yatırımları, Güney Kore’yi ABD-Japonya arasında bir ortak alan hâline getirmiştir. Japonya’nın Vietnam’a dönük yatırımları ise, Almanya’nın Doğu Avrupa’ya yayılması ile karşılaştırılamaz bile.

Fransa ve İngiltere ise, İkinci Dünya Savaşı sonrasında Almanya ve Japonya gibi “yenilmiş” ülkeler statüsünde yer almadılar. İngiltere daha çok olmak üzere Fransa’nın da siyasal manevralarına tanık olmuşuzdur. Soğuk Savaş döneminde bu iki ülke, ABD karşısında siyasal manevra yapmakta daha “özgür” oldular.

Bugün, Almanya ve Japonya, daha çok da Almanya, ekonomik olarak ABD’nin “ticaret savaşlarına” konu olmaktadır. Askerî gücünün yeterli olmamasına rağmen durum budur.

ABD, hâlâ askerî açıdan üstün iken, 1990’lı yıllarda, “dünya imparatorluğu” planlarını dillendirmeye başladı. Üçüncü Roma olma hevesindeydiler ve bunu yüksek sesle söylerken, eylem planlarını da ortaya koydular. Tıpkı Birinci Dünya Savaşı’nın öngünlerinde Kautsky’nin emperyalist savaşı desteklemesine benzer şekilde, sol cepheden, ABD’nin imparatorluk planlarına destekler geldi: “İmparatorluk barışı sağlar” masallarını epeyce dinledik. Bir yanda teneke trampetlerle çalınan “elveda proletarya” nakaratlı zafer şarkıları yükselirken, diğer yandan tütsülü papaz duaları gibi “imparatorluk barışın garantisidir” masalları anlatılıyordu.

Ama öyle olmadı. İmparatorluk masalları hızlı başladı. Afganistan ve Irak savaşının ardından hız kesti. Tek merkezli dünya hayali son buldu.

Bu süreç, emperyalist güçler arasında paylaşım savaşımını daha da yoğunlaştırdı. Tüm emperyalist güçler, var güçleri ile bir savaş hazırlık dönemi başlattılar. Öncelikle birbirlerinin yüzlerine cilalı dişlerini gösteren gülümsemeler sürerken, arkadan savaş hazırlıklarına başladılar. Ardından, bir sonraki aşamaya geçildi, her biri, kendine bağlı güçler üzerinden belli sahalarda savaşlar geliştirmeye, kendini ortaya koymaya başladı.

3-

Birinci Dünya Savaşı, tam bir paylaşım savaşımıdır. İkincisi öyle değildir. İkincisi birincisinden epeyce farklıdır.

Birinci Dünya Savaşı, en son noktasına kadar gitmedi. Belki de Ekim Devrimi ile yolu kesilip, savaş sonlandırılmak zorunda kalınmasa idi, Ortadoğu’da haritalar İngiliz cetvelleri ile çizilmeyecekti. Belki de Türkiye Cumhuriyeti olmayacaktı.

Daha fazlasını tartışmaya gerek yok. Bizim yaşadığımız bu coğrafyada, bu ikisini söyleyebiliriz. Ekim Devrimi, Birinci Paylaşım Savaşımı’nı durdurmuştur.

Avı paylaşmak için birbiri ile boğuşan, pastayı bölüşmek için birbiri ile savaşan güçler, bir anda, büyük bir parçanın, hepsine meydan okur tarzda ayağa kalktığını gördüler. Hem pasta küçüldü, hem de kendileri için bilinmedik bir tehdit yeryüzünü kaplamaya başladı. Çar, eninde sonunda paylaşımda anlaşacakları bir güçtü. Ama Bolşeviklerin önderliğindeki işçi Sovyetleri, bambaşka bir şey demekti.

İkinci Dünya Savaşı, emperyalist sistemin, ABD, İngiltere, Almanya, İtalya, Fransa ve Japonya’nın, Sovyetler’i yok etme planıdır. Bu konuda başarılı olsalardı, işte o zaman kendi aralarında bir paylaşım savaşı devrede olacaktı. Eğer öyle olsa idi, muhtemeldir ki, SSCB yenildikten sonra, Almanya, ABD, İngiltere, İtalya, Japonya epeyce pay alacaktı, Fransa ise daha da az. Ve eğer öyle olsa idi, dünya, daha çok Almanya, ABD ve Japonya arasında paylaşılmış olacaktı.

Ama SSCB, külleri içinden doğdu ve Berlin’e doğru Nazileri sürmeye başlayınca, savaşın kaybedildiğini gören ABD, Almanya’ya savaş açmak durumunda kaldı. Açıktır ki, ABD, İngiliz belgeleri gösteriyor ki, onlar, Nazilerin yenilgiye uğratılması gibi şeylerle değil, Batı Avrupa’nın Kızılordu’dan korunması ile ilgili oldular.

Bugün, üçüncü dünya savaşının arifesindeyiz. Bu, mutlaka bu savaş gerçekleşecek anlamına gelmez. Ama bugün, biz, fiilî olarak bu savaşı yaşıyoruz. Tüm açıklığı ile olmasa da, bu, yeni paylaşım savaşımıdır. Burada “açıklık”, tüm cephelerin esas aktörlerince yürütülen bir savaş anlamında açıklıktır. Yoksa bunun bir paylaşım savaşı olduğu açıktır.

İşte bu savaş, Birinci Dünya Savaşı öncesi döneme doğru tarihin yayını adeta çekmiş, germiştir. Birçok açıdan, Birinci Dünya Savaşı sonuçları gündem edilmektedir. Elbette farklılık vardır. Ama tıpkı o dönemdeki gibi, bir günde yeni anlaşmalar yapılmakta, ertesi gün o anlaşmaları ortadan kaldıran yeni anlaşmalar yapılmaktadır.

Savaş, belli bölgelerde odaklanmaktadır.

4-

Suriye savaşı, yeni aşamadır. Suriye savaşı ile birlikte, dünyanın iki büyük, geçmişi sosyalist olan gücü sahne almaya başlamıştır: Rusya ve Çin.

Bu durum, ABD’nin, Batı cephesini, NATO ve Soğuk Savaş dönemi müttefiklerini denetimde, ABD denetiminde tutma girişimlerinin de bir sonucudur.

Afganistan ve Irak savaşlarından istediğini bulamayan ABD, Batı ittifakı için yollar aramak zorunda kaldı. Zira dünya imparatorluğu hayalleri artık anlamını yitirmişti. Bu durumda hâlâ askerî üstünlük ABD’de iken, belli alanlarda gücünü takviye etmek ve savaş için diğerlerine şans bırakmayacak tutum almak istiyordu. Obama dönemi, bir “mola” dönemidir. Bu molada ABD, güçlerini yeniden yerleştirirken, elbette diğer emperyalist güçler de, kendi hazırlıklarına hız verdiler. ABD, Fransa ve İngiltere’yi daha yakınına almak için Libya operasyonlarını devreye soktu. Bir anlamı olmuş olmalıdır. Ama istenilen sonucu elde edemedi.

Sıra Suriye’ye geldi. Ortadoğu ve Kuzey Afrika’da gücü toplamak için harekete geçmenin ilk adımı Suriye oldu. Ve Suriye savaşı, Rusya ve Çin’i harekete geçirdi.

ABD, gördü ki, askerî açıdan kendisine karşı koyabilecek güçler ortaya çıktı. Buna karşı, Ukrayna üzerinden harekete geçti. İkinci Dünya Savaşı sonrasında Kanada’ya yerleştirilmiş Nazi artıklarını devreye sokarak, Ukrayna üzerinden Rusya’ya karşı hamleler yapmaya başladı. Gerçekten de etkili olmuş gibi idi. İlk olarak yakınlaşmakta olan Almanya-Rusya arasına kamayı sokmuş oldu. İkincisi, kardeş olarak anılan Ukrayna ve Rusya arasında kan dökülmeye başlamıştı. Ama anlaşıldı ki, Rusya bu hamlelere sert yanıtlar vermekten çekinmiyordu.

Bu kez Çin denizinde Çin’i sıkıştırarak, Japonya ve Güney Kore ile ittifak politikalarını güçlendirme arayışına girişti. ABD’nin Çin’e karşı savaş naraları yükselmeye başladı.

Aynı anda, Venezuela’ya karşı harekete geçti.

Bugün hâlâ, Suriye, Ortadoğu, İran bir çatışma noktasıdır. Bugün hâlâ Ukrayna bir çatışma noktasıdır. Bugün hâlâ Venezuela bir çatışma noktasıdır ve bugün hâlâ Çin denizi bir çatışma noktasıdır. ABD, bu dört noktada da, çatışmanın tansiyonunu yükseltip alçaltarak hamleler yapıyor.

Rusya ve Çin’in sahneye çıkması ile, ABD’nin askerî alandaki rakipsiz olma iddiası, algısı çürümeye başladı.

Ama aynı zamanda, İngiltere, Almanya, Japonya, Fransa ve ABD güçleri arasındaki savaşları biraz daha geriye attı. Bu güçler hâlâ bu savaşta kendilerine bağlı çeteleri, kendilerine bağlı güçleri devreye sokmaktadırlar.

5-

Suriye savaşı ve diğer alanlardaki gelişmeler, sadece bu etkilerle kalmadı. Aynı zamanda ABD hegemonyasının bitmekte olduğunu göstermeye başladı. Venezuela’daki ABD müdahalesi, başarısız oldu ve ABD, burada da istediği sonucu tam olarak elde edemedi.

Aslında tüm bu savaşlarda, ABD’nin bir şeyler elde ettiği de söylenebilir. Mesela Suriye savaşında, Suriye’yi yerle bir etmek bir kazanç olarak ele alınabilir ya da Fırat’ın doğusunda ABD üsleri bir kazanç olarak ele alınabilir. Ama ABD, daha fazlasını istemekteydi. Bunu görebiliyoruz ve tereddütsüz söyleyebiliriz ki, ABD, Suriye’de kaybetmiştir.

ABD hegemonyasının çözülmesi, 21. yüzyılın ilk yarısına damgasını vuracak olaylardan olacaktır.

6-

Okuyucu dikkat ediyorsa, biz, Rusya ve Çin söz konusu oldu mu, bunlara büyük güçler derken, emperyalist güçlerin içinde saymıyoruz. Bunu bilerek yapıyoruz.

Emperyalizm, kapitalist dünya sistemi içinde, sömürgeciliğe dayanır. Tekeller çağının ürünüdür ve feodal dönemin emperyalizminden farklıdır. Bu nedenle, kapitalist-emperyalizm terimini kullanma gereğini hissettiğimiz anlar olmuştur.

Rusya ve Çin, bugün hâlâ o kapitalist dönüşümü yapmış, tamamlanmış ülkeler değildir. Rusya biraz daha ilerde olsa da, Çin, dünya kapitalist sisteminin fabrikası hâline gelmiş olsa da, bu durumun farklılığını görmek gereklidir. Sosyalizm ile kapitalizm karışımının “iyi” ve savunulur bir şey olduğu sonucu çıkarmak isteyenler varsa, biz bu fikri savunmadığımızı da açıkça ortaya koyalım. Hayır, biz sosyalizmden, dünya çapında sosyalizmin zaferinden, daha ileri bir sosyalist sistem örgütlenmesinden yanayız. Dünya işçi sınıfının Ekim Devrimi de içinde, Küba Devrimi de, Çin Devrimi de ve diğerleri de içinde olmak üzere var olan sosyalizm deneyiminin 100 yılı geçtiğini biliyorsak, bunun deneyimlerinin üzerinde daha ileri bir sosyalizm kurulabileceğini, bugün bir bölgede başlayan sosyalist kalkışmanın daha hızla dünyaya yayılma olasılığının olduğunu ve komünizme geçiş sürecinin daha da kısalmakta olduğunu, nesnel olarak böyle olduğunu söylüyoruz. Bu görüşlerimiz de yeni değildir. Tüm bunların ışığında Çin ve Rusya’nın emperyalist olarak nitelendirilemeyeceği görüşündeyiz. Emperyalist dünya için, paylaşılacak dünya pastasının, dünya pazarının içinde bu ülkeler de vardır.

7-

Suriye savaşı, dünyanın paylaşımı için yürüyen emperyalist savaşı, daha açık hâle getirmiştir. Dün, yani Suriye savaşından önce, biz Kaldıraç sayfalarında “dünya savaşından” söz ettiğimizde, bize garip bir şeyden söz ediyormuşuz gibi bakanlar, bugün, bu gerçeği daha net görmeye başlamışlardır.

Biliniyor, her savaş, bir iç savaştır.

Suriye savaşında daha aktif olan güçler şunlardır: ABD, İngiltere, Türkiye, İsrail, Suudi Arabistan, Katar ve diğer Arap ülkeleri. Bu ilk 6 ülke, IŞİD denilen organizasyonu kuran, bu konuda bir görev dağılımı yapmış olan ülkelerdir. Suudi Arabistan ve Katar, bu işin finansörü olmuşlardır. Zaman zaman diğer körfez ülkeleri de buna katılmıştır. Türkiye ve İsrail, çetelerin eğitimi ve pratikte yönlendirilmesi işini üstlenmişlerdir. Türkiye, aynı zamanda bu çetelerin geçiş noktası olmuştur. İsrail ve Türkiye bu çetelere lojistik destek vermiş, hastahanelerini devreye sokmuş, silâh sevk etmiştir. Türkiye, bu savaşta açık bir tetikçi olarak devrede olmuştur. Suriye savaşının başladığı 2011 yılında, Türkiye yetkilileri, birkaç saat içinde Şam’da öğlen namazı kılmaktan söz etmişlerdir. İsrail ve Türkiye, hâlen, Suriye’de toprak işgal eder durumdadır, işgalcidir.

İşte bu savaş, bugün, savaşın içinde ne ölçüde yer aldığına bağlı olarak, savaşın içinde yer alan ülkelerde de bir iç savaş olarak yansımaktadır.

Kiminde daha büyük bir iç savaş, kiminde daha küçük bir iç savaş olarak.

Türkiye’de bu savaşın yansımalarını her açıdan görmek mümkündür.

Suriye sahasında ne kadar çete varsa, bir o kadar da üstüne koyarak, tümünü Türkiye’nin içinde, devletin koruyucu desteği ile birlikte görmek mümkündür. TC devleti, bu çeteleri, kendi iç politikalarında, kitlelerin eylemlerine karşı açık olarak kullanmıştır ve kullanmaktadır. Bu, en üst düzey tarafından itiraf edilmiştir. Bugünlerde Davutoğlu, “teröre karşı savaş için yapılanları” açıklamakla tehdit ettiğinde, aslında bunları söylemektedir.

Suriye savaşı, sadece mülteci krizi olarak bize yansımakla kalmamaktadır. Ondan çok daha önce, doğrudan çete organizasyonları şeklinde de yansımasını bulmaktadır.

Bugün Saray Rejimi, kendi ömrünü uzatmak, Suriye savaşının sonucunda savaş suçlusu sandalyesine oturmamak için, sürekli olarak Suriye içlerine saldırı politikalarını devreye sokmaya çalışmaktadır. Açık olarak Saray Rejimi, ABD’den izin isteyerek, Fırat’ın doğusuna bir yeni işgal harekâtı başlatmak istemektedir. Irak topraklarında ve Suriye topraklarında, ABD ile anlaşmalı olarak varlığını sürdürmektedir. Ve hâlâ Şam’da öğlen namazını kılma felsefesi geçerliliğini korumaktadır.

Bu saldırgan tetikçi tutum, içeride, katliam politikaları olarak kendini dışa vurmaktadır. Dahası, iç politikada nefes almak için dahi Saray Rejimi, saldırgan politikalara yönelmekten geri durmamaktadır.

ABD’de de bir iç savaş vardır. Bu elbette sadece Suriye savaşının yansıması olarak kalmıyor. ABD’nin dünyada yürüttüğü birçok alandaki savaşın yansımasıdır bu. Uzun süredir, ABD denilince, hangi ABD diye sorulması bundandır ve yabana atılır değildir. Elbette ABD’nin gücü, bu savaşın günlük yaşama daha yoğun yansımasını biraz olsun engellemektedir. Ama daha fazla yansıdığını göreceğimiz günler gelecektir.

Savaş, eğer kazanılıyorsa, emperyalist güçler için, krizleri hafifletici bir olgu olabilmektedir. Ama eğer savaş kaybediliyorsa, durum aynı olmaz. Elbette her durumda silâh sanayii için büyük olanaklar demektir savaş. Ama savaş kayıpları arttığında, durum aynı olmaz. Kayıplar ile kazançlar muhasebesi, o kadar kolaylıkla yapılamaz.

İşte bu nedenle, ABD, Suriye savaşını bitirmek istemiyor ya da bitirmek istemeyenlerin dediği oluyor. Bugün ABD, İran’a karşı savaş naraları atmaktadır. Bu elbette Suriye’de kalma isteği ile de örtüşmektedir. ABD, savaşı büyütmek istemektedir. Ki, zaten bu eğilim vardır.

Suudi Arabistan’da da bir iç savaş vardır.

İngiltere’de, Brexit’i de içine koyarsak, savaşın içte yansımalarını görmeye başlıyoruz. Parlamentonun feshedilmesi, Janson’ın seçilmemiş bir başbakan olarak atanmasından daha ilgiye değerdir. Trump, Macron, Janson gibi liderlerin varlığı, savaş aklının nasıl hükümetlere yol açtığının kanıtıdır.

Müthiş “Batı değerleri” ve “Batı demokrasisi”, tüm çekiciliğini kaybetmektedir. Cilası dökülmüş kraliyet mobilyalarını andırmaktadır. Artık, “Batı değerleri” ve “Batı demokrasisi” eskici pazarlarında antika niyetine ucuza satışa çıkarılmıştır.

8-

Dünya burjuvazisinde bir panik havası başlamaktadır. Bugün bunu bazı ülkelerde görüyoruz. Dahasını göreceğimizin kanıtıdır bu. Yolun başındayız.

Dünya kapitalist sistemi içinde “demokrasi” görünümlü burjuva diktatörlükler, bizim deyişimizle tekelci polis devleti, kendi üzerindeki şalı kaldırmakta, devlet makinasının dişlilerini ortaya çıkarmaktan çekinmemektedir. Hemen her ileri kapitalist ülkede, “terörle mücadele yasaları” adı altında devlet terörü, günlük hayatı sarmış durumdadır. Demokrasi nutukları, artık, BM toplantılarında Erdoğan’a havale edilmiştir. Bu komik midir, yoksa traji-komik midir? İngiliz parlamentosunun feshedilmesi, bu açıdan ele alınırsa, bu süreçle birleştirilirse daha doğru anlaşılabilir.

Ve elbette, bu gelişmiş kapitalist ülkelerde, işçi sınıfına dönük saldırılar daha da şiddetlenmektedir ve daha da şiddetlenecektir.

Buna karşılık, bu ileri kapitalist ülkelerde kitle eylemleri, işçi eylemleri her alanda, yaşamın tüm alanlarında gelişmeye başlayacaktır.

Kapitalizm ömrünü doldurmuştur.

Mesele, bu şekilsiz canavarı insanlık tarihinden çıkarıp mezarına göndermeye yetenekli tek sınıf olan işçi sınıfının ayağa kalkmasındadır.

Mesele, dünya işçi sınıfının enternasyonalist birliğinin gelişmesindedir.

Gelişmelere bakılırsa, dünya devrimci hareketinin önünde, oldukça zorlu, oldukça hareketli, oldukça yaratıcılığa açık bir mücadele dönemi vardır.

Bu kez, nesnel şartlar daha uygun, daha elverişlidir. Devrimin zaferinin önünde çetin bir sınıf savaşımları olduğu ne kadar kesin ise, zaferin yayılma hızının daha fazla olacağı da o kadar kesindir. Ekonomik gelişmişlik düzeyi, komünizme geçiş sürecini kısaltmıştır.

Üretim araçları, kendi gelişimlerinin önünde bir engel olarak dikilen tüm kapitalist mülkiyet ilişkilerini parçalamayı ve bunu hızla yapmayı olanaklı kılacak durumdadır. Kapitalizm, insanın her türlü gelişimi, insanlaşması, tüm insanlık özlemlerinin önünde büyük bir engeldir. Özgürlük ve sosyalizm savaşımı, sadece zaferi olanaklı bir savaş değildir. Aynı zamanda, insanlığı kurtarabilecek biricik yoldur. Savaşları önleyecek, yıkımları durduracak, yağmayı ve insanlığın yok oluşunu önleyecek, kadının aşağılanmasını ve her türlü aşağılanmayı ve sömürüyü yok edecek, özgürlük ve kardeşliği sağlayacak tek yoldur.

Ya sosyalizm ya ölüm!

Selim Gencer

“Binaya kayyum atadınız ama biz halkımızın arasındayız”¹

31 Mart’ta halk, yağmacı, talancı kayyumları kovarak, belediyeleri tekrar gerçek sahiplerine, kendi temsilcilerine vererek iradesini net bir şekilde ortaya koymuştu.

Seçimlerin öncesinde İçişleri Bakanı Süleyman Soylu, ‘bir beş yıl daha’ yönetebilirlerse, sonrasında Kürt halkının, ‘seve seve’ kayyum politikalarına, onların icraatlarına ikna olacağını söylemekteydi. Herhâlde bu kanıya kendi kişisel tarihinde yaptığı büyük dönemeçlere bakarak varmıştı. Yoksa Kürt halkının direniş tarihi başka bir şey anlatmaktaydı.

Nitekim 31 Mart seçimleri, İçişleri Bakanının fikirlerinin karşılığı olup olmadığını kendisine göstermiş oldu.

19 Ağustos’ta, hazmedemedikleri seçim sonuçlarına karşı harekete geçerek, Diyarbakır, Mardin ve Van belediye binalarına, ‘burma kadayıfçı’, ‘gümüşçü’, ‘saray özentili’ kayyumlarını atadılar. Evet beton binaları zor yoluyla yeniden ‘fethettiler’. Kayyumlarla beraber aynı gün 500’e yakın HDP üye ve yöneticisini gözaltına alarak oluşacak tepkileri önlemenin adımlarını attılar.

Tıpkı Afrin işgali sırasında olduğu gibi, sokağa çıkan halkı yıldırmak için polisi ve jandarması ile vahşice saldırarak protestoların önüne geçmeye çalıştılar. Her şeye rağmen, protestoları bitiremediler. Kayyuma karşı eylemler, sadece kayyum atanan illerle de sınırlı olmadı, birçok yerde eylemler gerçekleştirildi. Kayyumlar, ‘Batı’da yaşayanlar tarafından da kendi iradelerine karşı yapılmış bir saldırı olarak algılandı ve tepki açığa çıkarttı.

Saray Rejimi bu sefer, mesele Kürtler olunca arkasına dizdiği burjuva muhalefeti de sorgusuz sualsiz yanında göremedi. ‘Terör’ demagojisi bu sefer bir karşılık bulmadı.

Böyle bir sıkışmışlığın içinde, Diyarbakır’ın Kulp ilçesinde patlatılan bir bomba ile 7 kişinin hayatını kaybetmesi, bunun üzerinden Kulp Belediyesi eşbaşkanlarının gözaltına alınıp tutuklanması ile, ‘terör’ demagojisini güçlendirmeye çalıştılar. Kulp’ta patlayan bombanın olduğu bölgede belediye kepçelerinin çalıştığı yalanı ile kurdukları tezgâh üzerinden belediye eşbaşkanlarını tutuklayıp, yerine kayyum atadılar.

Ama bizler de bu arada, para aktarılıyor denilen belediyelerde 7/24 içişleri bakanlığı müfettişlerinin denetim yaptığını, iş araçlarının hizmet için gidecekleri her yeri, önceden emniyet ya da jandarmaya bildirdiğini, GPS sistemi ile sürekli takip edildiklerini öğrendik. Bu sayede, Kulp’taki patlama yerinde olduğu söylenen iş makinasının, tam tersi istikamette, emniyet ve jandarmanın bilgisi dahilinde çalıştığını da öğrendik.

Bir taraftan belediyelere tekrar kayyumlar atanırken, hemen hemen eşzamanlı olarak HDP Diyarbakır il örgütü önüne ‘anneler’ polis nezaretinde getirilerek, yeni bir hamle yaptılar. Bu sayede ‘terör’ demagojisini bir üst aşamaya sıçratmaya çalıştılar. Havuz ve yandaş medyada her gün bunun propagandasını yaparak, 7 Haziran’dan bu yana gelişen Kürt halkının mücadelesi ile batıdaki mücadelenin birleşme eğilimine HDP üzerinden bir darbe vurmaya çalıştılar. Sonuç, AK Parti önünde kamu emekçilerinin, 15 Temmuz darbe girişimi nedeni ile ömür boyu hapis cezası almış askerî okul öğrencilerinin annelerinin eyleme başlaması oldu. Son olarak, çocukları polis tarafından öldürülen aileler de AK Parti önünde eylem yapma kararı aldılar.

Tüm bu yaşananların Suriye’deki gelişmelerle de yakından bağı olmakla birlikte, bu yazının konusu, binalara atanan kayyumlara karşı halkın ve halkın seçtiği temsilcilerin binasız da kendi kendini yönetebileceğini tartışmak.

Bir taraftan, kayyumlara karşı eylemleri geliştirmek, kayyumlar gidene, halkın iradesine saygı duyulana kadar mücadeleyi sürdürmek, direnişi geliştirmek önemli ve bu konuda sürekli bir arayışın olduğunu, eylemli bir arayışın olduğunu söylemek mümkün. Direnişin bir diğer boyutu olarak, belediye binalarına, güçlü mali olanaklara sahip olmadan da, halkın kendi kendini yönetmesine dair adımlar atmak, buna uygun örgütlülüğü geliştirmeye çalışmak da en az diğeri kadar önemli. Sanıyorlar ki, halkın temsilcileri beton binalar olmadan, büyük paralar olmadan hiçbir şey yapamazlar.

Öncesi bir yana, bu topraklarda, Gezi Direnişi’nden bu yana, halkın kendi sözünü söylemek, iradesini örgütlemek için örgütlenmelere giriştiğini biliyoruz. Gezi Direnişi sonrası park forumları ile başlayan süreç, halkın yaşadığı sokağa, mahallesine, ilçesine sahip çıkmaya, bir özne olarak sözünü söylemeye doğru evrilmişti. Sürekliliğini sağlamak noktasında tekil örnekler dışında bir yaygınlık kazanamasa da, özellikle seçim süreçlerinde hızla aktifleşen meclis örgütlenmeleri açığa çıkmıştı.

Kürt illerinde ise benzer bakışla, belediyelerin olanaklarını da değerlendirerek adımlar atılmış, eleştiriler, eksikler olsa da toplumun örgütlülüğünü geliştirmek adına çalışmalar yapılmaktaydı.

Yaşanan bu süreç, özellikle 31 Mart seçimlerinde adayların, halkın yönetime katılmasını öne çıkaran, mahalle meclisleri fikrinin yaygınca tartışılıp, propaganda edilmesine neden oldu. Bu aslında, toplumdaki bilincin farklı bir boyuta geldiğinin de göstergesidir. Özellikle Kürt halkının, onun öncülerinin uzun yıllardır geliştirmeye çalıştığı, azımsanmayacak bir yol aldığı meseledir.

Belediye olanakları toplumun örgütlenmesi ve kendi kendini yönetmesi için kullanılmaya çalışılmıştı. Bu noktada yetersiz olsa da bir yol alındığını söylemek yanlış olmaz. Çocuklar, gençler için eğitime destek, kültürel-sanatsal faaliyetler, kadınların toplumsal yaşama katılımının önünü açacak örnek örgütlenme ve organizasyonlar gerçekleştirilmişti. Kayyumların ilk geldiğinde bu alanlarda yapılan çalışmaları dağıtmaları önemini göstermesi açısından dikkat çekicidir. Çocuklar, gençler ve kadınlar kayyum saldırısında öncelikli hedef olmuştur.

Diğer yandan, belediyelerin mali olanakları ve genel olarak burjuva düzenin “ver oyu al hizmeti” anlayışı köklü olduğundan, halkın yönetime bizzat katılmasının araçlarını yaratmak o kadar kolay olmamıştır. ‘Hizmet’ anlayışı tam olarak kırılamamış, bürokratik işleyiş tam anlamıyla kaldırılamamıştır. Buna bir de ‘kentsel dönüşüm’ adı altında, inşaat sektörü üzerine şekillenmiş ekonomik yapı, ülkenin her yanında olduğu gibi TOKİ zihniyeti olarak buralarda da hükmünü yürütmüştür.

İkinci kayyum saldırısı ile yok sayılan halk iradesi, büyük bir öfke ortaya çıkartmıştır. Kayyumların tanınmadığı, asla kabul edilmeyeceğine dair yapılan açıklamalar boş bir slogandan ibaret değildir. Halkın iliklerinde hissettiği duyguların özlü ifadesidir.

Evet, binalara el koymuşlar, büyük mali olanaklara tabiri caizse çökmüşlerdir. Ama moral üstünlük, iradesini 31 Mart seçimlerinde gösteren halktadır. 31 Mart seçimleri süresinde hedeflerden biri, belediyeleri kayyumların elinden geri almak ise, diğeri daha önceki deneyimlerde eksik bırakılan, yeterince gerçekleştirilemeyen hedeflere ulaşmak noktasında daha fazla çalışmaktı.

Halkın kendi kendisini yönetmesi için binalara, büyük mali olanaklara sahip olmanın zorunlu olmadığını göstermek mümkün değil midir? Diyarbakır Büyükşehir Belediyesi meclisinin direniş alanında yaptığı meclis toplantısı simgeseldir ama önemlidir. Simgesel kalmak zorunda mıdır? Çocukların eğitimine, gelişimine destek olmak için belediyenin yaptığı binalara, maaşını verdiği eğitmenlere mi ihtiyaç vardır? Kültürel sanatsal faaliyetler için belediyelerin kültür merkezleri şart mıdır? Hep böyle mi olmuştu?

Halkın kendi yaşadığı sokağını, mahallesini daha yaşanılır hâle getirmek için kolektif bir emek harcaması, bunun için örgütlenmesi imkânsız mıdır? Yaşadığı ekonomik, sosyal, siyasal sorunları tartışması, karar alması, ortak hareket etmesi, bunun mekanizmalarını kurması imkânsız mıdır? Bu yönde atılacak en ufak bir adım, belediyenin vereceği hizmetten daha değerli, daha kazandırıcı değil midir?

Belki büyük altyapı projelerini hayata geçiremeyebiliriz, ama halkın örgütlülüğünü geliştirmek için atılacak her adım, en büyük ‘altyapı projesi’ değil midir?

Bu hedef, sadece kayyum atanan yerler için değil, ülkenin her yeri geçerli en acil hedeftir…

---

1 HDP Şırnak milletvekili Leyla İmir’in, 25 Eylül’de Van’daki kayyum protestosunda yaptığı konuşmadan

Aslında TC tarihinde “olağanüstü hâl” uygulamaları, oldukça yaygındır. Adına çok farklı şeyler söylenmiş olsa da (sıkıyönetim, olağanüstü hâl, darbe dönemi vb.), hepsinin ortak özelliği, “olağan olmayan hâl” olarak görülmeleridir. Ama bu bir yıl değil, beş yıl değil, onlarca yıldır böyledir ve artık bu hâl “olağan”dır.

Olağanüstü hâl, olağan hâle gelmiş ise, sistem hâlâ ayakta duramıyorsa, daha ileri uygulamalara başvurmak zorundadır. Bu daha ileri uygulamalar, bu kez “olağan hâl” hâline gelmiş olan “olağanüstü hâl” uygulamalarının sıradanlaşması ile bağlantılıdır.

Şöyle düşünelim: Bir devlet, yönetebilmek için zorlandığı zaman, “olağanüstü” uygulamalara başvurur. Bu olağanüstü uygulamalar, aslında verili sisteme yeniden döneceğiz imasını da içerir. Yani, derler ki, biz şu ya da bu nedenden ötürü, “olağan” işleyişi bir kenara bırakıyoruz ve olağanüstü hâl ilan ediyoruz, en kısa sürede de olağan hâle geri döneceğiz. Böyle demek isterler. Ama bizim ülkemizdeki örnekte bu “olağanüstü hâl” gerekçeleri hiç bitmiyor. Böylece, devlet, kendi yönetememe durumunu, daha fazla devlet terörü ile, daha fazla kendi hukuk sistemini askıya alarak, daha fazla şiddetle, daha fazla çete uygulamaları ile kapatmaya çalışıyor.

Bu durum, bir yandan baskının, hukuk ihlallerinin, devlet terörünün (ki gerçekte terör, tüm insanlık tarihi boyunca devlet terörü olarak gelişmiştir, öyle evrimleşmiştir) “normalleşmesi” olarak kendini ortaya koyarken, bunun geniş kitlelerde korku yaratması beklenir, ama bu, aynı zamanda egemen sınıf içinde de, devlet çarkının her kademesinde de büyük bir korkunun egemen olduğunun itirafıdır. Korktukça saldırıyorlar, saldırdıkça daha da fazla korkuyorlar.

Hangisini saymalı bilemiyoruz, suçlarının haddi hesabı yoktur. Adam kaçırma mı dersiniz, işkence mi? İçerideki gazetecilerden mi bahsedeceksiniz, basının dışarıda abluka altına alınmasından mı? Hapishanelerin doldurulmasından mı söz etmeliyiz, yoksa dışarısının, tüm ülkenin açık bir hapishaneye çevrilmesinden mi? Kadına şiddeti, iş cinayetlerini, doğa katliamlarını ödüllendiren ve bunun için dahi hukuklarını ayaklar altına alan bir çete iktidarından söz ediyoruz. Mafya ile, İslamî görüntülü çeteleri ile, devlet çarkının içine yerleşmiş tarikatları ile “dehşet saçmaya çalışan” bir Saray Rejimi’dir bu. Telefon dinlemeleri, kendi içindekilerin her adımının kontrolünü sağlama girişimleri almış başını yürümüş.

Acaba kayyumlardan mı söz etmek gerekir, yoksa yıkılmış, katliamlar sahnelenmiş Sur gibi ilçelerden mi? Ali İsmail gibi sokakta linç edilenlerden mi söz etmeli, her gün öldürülen kadınlardan mı? İşçilerin işyerlerinde öldürülmesinden mi söz edelim, her işçi eyleminin karşısına dikilen TOMA’lı, zırhlı birliklerden mi? Üniversite ve lise öğrencilerini açıkça düşman ilan etmiş bir sistemdir bu.

Soylu, 23 Haziran seçimlerinde İstanbul’u kazanabilmek için, sahipleri tarafından geri çekilmişti. Daha az görünüyordu. Daha az konuşuyordu. Ama Diyarbakır, Van ve Mardin’e yeniden kayyum atanmasının ardından, yeniden ortalığa çıktı ve demeçler birbirini izliyor. İstanbul Belediye Başkanı’nı tehdit ediyor. İçişleri Bakanı, belediye başkanlarını açıkça tehdit ediyor. Amacı, İmamoğlu’nu cumhurbaşkanı olarak görmek değildir herhâlde. Amacı, muhtemelen tehdit etmektir. Ama, bu o kadar büyük bir korkunun ürünüdür ki, artık, dışarıdan anlaşılıyor.

Soylu, “acaba İstanbul’a da kayyum atanır mı” diye soran gazetecilere, izleyici rekorları kırsın diye bir TV kanalında pazar günü katılacağı bir programı referans veriyor: “Pazar günü açıklayacağım” diyor. Toplumun bir kesimi, “İstanbul’a da kayyum geliyor” diye okuyor mesajı. Oysa tehdit ediyor. TV programında ise, “İstanbul ve Ankara’ya kayyum atanmayacak, çünkü terörle bir bağlantıları yok” diyor. Gördünüz mü ne kadar adil, ne kadar hukuka bağlı ve ne kadar komik bir Bakanımız var! Kayyum atanmayacakmış. İşte size müjde! Gazeteci Hakan Çelik ise, hemen bunu manşet yapalım diyor, sevindirik oluyor, demek bir oh çekebiliriz, İstanbul ve Ankara’ya kayyum yok. İşte size “olağanüstü hâl”in, olağanlaşmış biçimi.

Bu, korku değilse nedir?

Bu, halkı cahil yerine koymak değilse nedir?

Bu, dalga geçmek değilse nedir?

Saray’ın Sultanı, kendine bir başvezir bulmuş, başvezir, milletle kafa buluyor, müjde, İstanbul ve Ankara’ya kayyum yok. İşte size demokrasi!

Diyarbakır, Mardin ve Van illerine kayyum atanması için başvuru, 1 Nisan 2019’da yapılmış. Seçimler 31 Mart 2019’da idi. Yani seçim sonuçları belli olur olmaz, daha belediyeler, yeni seçilmiş başkanlarınca devralınmadan önce, eski kayyum daha gitmeden önce, seçilmiş başkanlar mazbatalarını almadan önce, yeni kayyum için harekete geçilmiş bile.

Erdoğan, 31 Mart 2019 yerel seçimleri kampanyasında, kendisi bizzat kampanyayı yürütmüş kişi olarak, “merak etmeyin, kaybedersek kayyum atarız” demişti.

Demek oluyor ki, Diyarbakır, Van ve Mardin için kayyum atanmasının hiçbir hukukî temeli yoktur. Zaten, Saray Rejimi, böyle bir hukukî dayanak peşinde de değildir.

Bu TV show programında Hakan Çelik’in konuğu olmadan önce, iki olay daha yaşanıyor.

Biri, Soylu’nun aktivitesidir. İstanbul Belediye Başkanı İmamoğlu’nu “pejmürde” etmekten söz ediyor. Değişik bir Türkçe olduğunu da kabul etmek gerekir. İçişleri Bakanı “pejmürde” etmek sözünü kullanıyor. Muhtemelen, “perişan etmek” hafif geliyor, daha kötüsünü kastettiğini anlatmak istiyor. Tehdit eden mafya üyeleri, etkili sözler söylemek isterler. “Seni öldürürüz” demek yetersiz gelir, “senin leşini köpeklere atarız” derler ve böylece daha korkunç görünmek isterler. Bu “pejmürde” sözü böyle bir söze benziyor. Perişandan da daha kötü demek istiyor. Ali Püsküllüoğlu’nun “Türkçe Sözlük”ü, pejmürde maddesinde şöyle yazıyor. “1- (kılık için) eski püskü, yırtık pırtık. 2- (kişi için) eski püskü kılıklı, üstü başı dağınık, perişan. 3- rengi atmış, solmuş.” Bu üç maddeden ilki kılık için olduğundan onu geçelim. Demek ki, Soylu, İmamoğlu’nun “iyi giyindiğini” düşünüyor ve ona senin kılık kıyafetini bozar sana eski püsküleri giydirir, seni perişan ederim demek istiyor. Bu durumda, senin mal varlığına el koyarım mı demek istiyor? Yoksa ona senin rengini soldururum mu demek istiyor. Yukarıda söyledik, mafya ağzı ile, daha tehditkâr konuşmak için, konuşmasına ilginçlik katıyor olmalı.

İkinci olay, TV showundan önce olmalı, Kaftancıoğlu, bir tweet nedeni ile 9 yılı aşkın bir ceza alıyor. Ve cezaya dayanak olarak, pişman olmayıp, mahkemede şiir okuması da ekleniyor.

Demek ki, Soylu ve Erdoğan, Kaftancıoğlu ve İmamoğlu’nu, daha büyük makamlar için, yeni liderler olarak hazırlıyor diyebilir miyiz? Hani, Erdoğan’ın şiir hikâyesini hatırlayalım. Şiir nedeni ile hapis yatmış bir Cumhurbaşkanı, Saray sahibi, Sultan, Reis, şimdi benzer bir saldırı organize ediyor.

Yargı, hukuk sistemi, kolluk kuvvetinin, devlet terörünün, baskı aygıtlarının bir uzantısı olarak, doğrudan iş görüyor.

Olağanüstü hâller olağanlaştıkça, ülkede her şey, biraz komik, biraz trajik ve biraz da korku filmi karşımına dönüşüyor. Türkiye’de, yeni bir edebiyat akımı doğuyor, komedi değil, trajedi değil, traji-komik türünden de değil, korku soslu traji-komik bir tür ortaya çıkıyor. Bu yeni türün, edebiyat bilimi açısından büyük bir fakirlik, büyük bir bayağılaşma olduğunu, büyük bir yavanlaşma olduğunu söylemeye gerek yok.

Çok korkan egemenler, elitler, devlet çarkının içindekiler, Saray Rejimi, korkusunu gizlemek için her gün, bir olağanüstü şey yapıyor. Bu olağanüstü şeylerin toplamı, olağan hâle geliyor. Artık hiçbir şey “şaşırtıcı” gelmiyor. İktidar, kendi korkusunu halka, işçi ve emekçilere, kadınlara, gençlere bulaştırmak istiyor. Bu yolla, “hey bu ülkenin sahibi biziz” demeye çalışıyorlar. Bu ruh hâli, onları daha da fazla korkutuyor. Ve böylece hem olağanüstü hâl olağanlaşıyor, hem korkuları kartopu misali yuvarlandıkça büyüyor.

İşçi ve emekçiler, bir yandan bu tatsız tuzsuz yeni tür şovu seyrediyor, diğer yandan ise hayatın içinde kendi direnişlerini ve örgütlenmelerini geliştirmeye çalışıyorlar.

İşte bu işi, direniş ve örgütlenme işini, olabildiğince sakin, kararlı ve var gücümüzle çalışarak geliştirmeliyiz. Biz bunu yapabildiğimiz oranda, onların korkularının ne kadar da büyük olduğunu da görme olanağını elde edeceğiz.

Madem şiirlerden söz açılıyor, biz de sözü Enver Gökçe’ye bırakalım:

“Ben berceste mısraı buldum
Hey ömrümce söylerim
Gözden, gezden, arpacıktan olsun
Hey ömrümce söylerim!

Bizsiz Ilgaz’ın çam ormanları güzel değildir.
Hayda günlerim hayda
Sırtını düşmana verdikçe
Murat dağları güzel değildir,
Dost dost ille kavga!

Biz olmasak gökyüzü, biz olmasak üzüm,
Biz olmasak üzüm göz, kömür göz, ela göz;
Biz olmasak göz ile kaş, öpücük, nar içi dudak;
Biz olmasak ray, dönen tekerlek, yıkanan buğday,
Ayın onbeşi;
Biz olmasak Taşova’nın tütünü, Kütahya’nın çinisi,
Yani bizsiz
Anne dizi, kardeş dizi, yar dizi
Güzel değildir.

Gel günlerim gel de dol
Gel Aydınlım İzmirlim,
Gel aslanım Mamak’tan
Erzincan’dan Kemah’tan
Düşmanlar selâm ister
Gözden, gezden, arpacıktan!

Adana’nın pamuğu dokumada;
Diyarbakır, Afyon, Kütahya fabrikada
Ümit işkencede mahzun
Tenim, ayaklarım uryan
Ekmek işkencede mahzun
Ve Divrik’in demiri arabada
İşçi-köylü ve işçi birarada
Söyle türküler yadigârı kardeş
Söyle ağrılar yadigârı kardeş
Neden alınterleri
Nimetler, haklar haram oldu sana!

Gel günlerim gel de dol
Gel Aydınlım İzmirlim
Gel aslanım Mamak’tan
Erzincan’dan, Kemah’tan
Düşmanlar selâm ister
Gözden, gezden, arpacıktan!

Sana selâm olsun
Hürriyetlerin meçhul olduğu dünya
Canım Türkiye,
Memleketimiz!
Çalışan halklarıyla ümmi
Çalışan halklarıyla garip,
Irgadı, esnafı, madencisi, iptidai aletleri
Kadınları, erkekleri, hapishaneleri;
Başı boş suları, dumanlı vadileri, yoz topraklarıyla,
İşsizleri, realist şairleri, mücahitleri,
Sokak şarkısı, keten helvası,
Akşam haberleri satanlarıyla memleketim!

Sana selâm olsun
Sürgünler, mahkûmlar, hastalar
Alacağın olsun
Seni İstanbul seni
Seni Bursa, Çankırı, Malatya,
Sizlere selâm olsun üniversiteler!
Öğretmenleri alınmış kürsüler,
Öğretmenler
Sizlere selâm olsun
Hürriyeti yazan eller, dizen eller
Sizlere selâm olsun makineler
Entertipler, rotatifler, bobinler
Bu gülünç, aşağılık,
Namussuz şeyler dışında,
Sana selâm olsun
Zincirin zulmün kâr etmediği,
Kırbacın kâr etmediği
Büyük tahammül!

Gel günlerim gel de dol!
Gel Aydınlım, İzmirlim,
Gel aslanım Mamak’tan
Erzincan’dan, Kemah’tan
Düşmanlar selâm ister
Gözden, gezden, arpacıktan!”