Saray Rejimi diyoruz ve demekte ısrarlıyız. Saray Rejimi, bizim günümüz burjuva demokrasisi ya da burjuva devleti dediğimiz, faşizmin tüm dişlilerini içermiş olan Tekelci Polis Devleti’nin (daha geniş bir okuma için, Deniz Adalı, Tekelci Polis Devleti, Kaldıraç Yayınevi), özgün hâlidir. Saray Rejimi “ayrı bir devlet” değildir. Burjuva devletin, Tekelci Polis Devleti’nin, bugünkü Türkiye koşullarında aldığı şekildir.

İzninizle biraz çerçeveyi genişletelim ve sonra bu noktaya yeniden dönelim.

Bugün, bölgemizde odaklanan, ama gerçekte tüm dünyada süren bir emperyalist paylaşım savaşımı vardır. Bu paylaşım savaşımının 5 ana aktörü, ABD, İngiltere, Fransa, Almanya ve Japonya’dır. Bu beş büyük emperyalist güç dışında İtalya, Kanada vb. gibi güçlerin de yer aldığı daha geniş bir halka vardır. Ama bunlar, bu beş ana emperyalist güçten biri veya ötekisi ile birlikte hareket etmektedir.

Demek ki diyoruz ki, Rusya ve Çin, bu emperyalist güçlerden birileri değildir. Rusya ve Çin büyük güçlerdir ama emperyalist olarak tanımlanmaktan uzaktırlar.

ABD, bu dünya savaşımının ana itici gücüdür.

Konumu, Soğuk Savaş döneminden geliyor. II. Dünya Savaşı’nın yenilmiş güçlerinden Japonya ve Almanya başta olmak üzere, diğer emperyalist güçler üzerinde de, “komünizme karşı ortak mücadele” bayrağı altında “kontrol” mekanizmaları elde etmişti. ABD, bu gücünü kullanmakta heveslidir.

• SSCB dağıldığında, ABD hemen dünya imparatorluğunu ilan etti. Kissinger, hiç utanmadan, pervasızca ve meydan okur tarzda “ABD’nin dış politikaya ihtiyacı var mı” diye sormakta idi. Bu vurgu, ABD’nin dünyanın tek egemen gücü olarak, dünyanın diğer tüm ülkelerini kendi müdahale alanı olarak, içişleri olarak görmek istediğinin göstergesiydi. Hiç utanmadan, Negri, bu politikaya “tek egemen güç gerçek barışı garanti eder” diye destek çıkmakta idi.

Hemen not etmeliyiz. Önceden de Negri üzerine yazdık. Ama not daha geniş; ihanetçi solcular, SSCB yıkıldıktan sonra “liberal demokrat”, “savaşçı barışsever” oldular. İşçi sınıfı bu tipleri Türkiye topraklarında da tanıdı, savaş sıcaklaştıkça daha da tanıyacak.

• ABD’nin tek egemen imparator devlet hayali çabuk son buldu. Ve ardından ABD, Japonya, Almanya, İngiltere ve Fransa’yı kendine karşı hareket edemez kılmak için, NATO’nun varlığının devamını istedi.

İlk aşamada bu, tüm “Batı değerlerini” tehdit eden bir düşman yaratmaya vardı. El Kaide, bunun için sahne aldı. Komünizme karşı beslenen, yeşil kuşak projesinin ürünü olan İslamî hareketler, CIA denetiminde sahne aldı. İslam adı altında, bir yandan İslam’ı paralize ettiler, diğer yandan ise Batı için bir yeni tehdit sahnelediler. Ama bu durum da uzun sürmedi.

Afganistan, Irak işgalleri, istenilen sonuçları vermeyince, bir adım geri atma dönemi geldi. Bu süre zarfında ise, Japonya ve Almanya, “özgürlüklerini satın alacak” hamleler yaptılar. ABD dışındaki emperyalist güçler, kendi konumlarını güçlendirecek adımlar attılar. Yine de güçleri, askerî açıdan henüz ABD’ye yetecek durumda değildi.

2008 krizi, ABD’yi biraz daha düşünmeye itmiş olmalıdır. Hem daha saldırgan olmalı, hem de içeriyi sağlama almalıydılar.

ABD, bazı emperyalist “ortak”larına Libya örneğindeki gibi bazı ayrıcalıklar, pastadan paylar vererek, bir “ortak”lık sürdürme yolu aradı. Ama bu da yeterli olmadı.

Ve sonrasında ABD, Rusya ve Çin’i açık düşman ilan etti. Böylece, hem eski anti-komünist ittifakın alışkanlıkları ve geleneklerini devreye sokmaya başladı, hem de esas olarak bu beş emperyalist güç arasındaki savaşı, kendisi ve Rusya-Çin ittifakına karşı bir savaş hâline getirmeye çalıştı. Hâlâ da bunu yapmaya çalışmaktadır.

Suriye savaşı, bu yolda ilerlemek için, Rusya’nın tehditlere boyun eğip eğmeyeceğinin testi olmuştur. Ve Rusya, Çin, bu tehditlere boyun eğmeyeceklerini ilan etmiştir.

ABD, Rusya ve Çin’i yalnızlaştırmak ve diğer Batılı eski ittifaklarını yanına çekmek için, birçok operasyon sahneye koydu. Kore krizi ısıtıldı, Ukrayna krizi yaratıldı, Japonya ile Çin arasında gerginlik beslendi, Japonya ve Rusya arasında gerginlik için son aylarda düğmeye basıldı.

Tüm bunlar, bazı sonuçlar da verdi. Mesela Ukrayna krizi, Rusya ve Almanya arasında, hatta Fransa arasında gerilimi artırdı. Aynı biçimde Suriye savaşında Fransa’nın daha aktif rol alması için özel alanlar açıldı. Çin ile çatışma süreci, Japonya ile ABD arasında daha sıcak ilişkiler oluşturdu vb.

Böylece bugün, savaş, Rusya ve Çin ile tüm diğer beş büyük güç arasında imiş gibi bir izlenim ortaya konulmaktadır. Oysa bu doğru bir algı değildir.

Evet ABD, Rusya ve Çin’e karşı açık bir saldırganlık içindedir. Ama aynı zamanda Almanya, Fransa ve Japonya ile keskin bir paylaşım savaşımının da içindedir.

Bu paylaşım savaşımı, ülkemizde de yansımasını bulmaktadır.

Türkiye, tüm soğuk savaş dönemi boyunca, NATO’ya bağlı bir üs olarak kullanıldı. Türkiye, siyasal olarak ABD’nin uzantısı, onun sömürgesi, ekonomik olarak ise AB’ye bağlı, onların sömürgesi durumunda idi. Bu açıdan biz, bu dönemi, “ortaklaşa sömürge” olma durumu olarak ifade ediyoruz.

Bu paylaşım savaşımı, ABD ve AB arasında, Türkiye’nin kimin elinde kalacağı ya da nasıl paylaşılacağı sorusunu da masaya getirmiştir. Soru en genel hâli ile şöyledir: Siyasal alana sahip olan güç ABD, NATO’yu vb. de kullanarak, sermaye transferi gerçekleştirerek, AB’nin ekonomik gücünü kırıp, Türkiye’yi tam olarak kendine bağlayabilecek mi? Çünkü, eğer iş zamana ve kendiliğindenliğe kalırsa ekonomik alanı elinde tutan AB, daha çok da Almanya, siyasal gücü kendine tabi kılacaktır.

Şimdi, bu ana çatışma, belki de Türkiye’nin daha farklı tarzda paylaşımını da gündeme getirebilir. Mesela kimsenin kimseye gücü yetmezse, bir anlaşma olarak, mesela İstanbul nasıl paylaşılabilir gibi. Bunu anlamak için, Kanal İstanbul projesinin ortaya atıldığı tarihe bakmak gerekir. Bu bakış açısına sahip iseniz, belki, neden bu denli inşaat ve enerji yatırımının yapıldığını, belki neden dünyada en büyük ihaleleri alan 10 şirketten 5’inin Türkiye’de olduğunu anlayabilirsiniz. Bu, sermaye transferidir. ABD’nin saldırgan tutumunu burada daha net görebilirsiniz. Ve yine bunu anlarsak, Almanya’nın neden Türkiye’de döviz kurunun yükselmesine karşı çıktığını anlayabilirsiniz. Ve yine bu durumu anlarsanız, 24 Haziran seçimlerinin sandıktan çıkmadığını, NATO operasyonu olarak “uzlaşma” ile gerçekleştirildiğini anlayabiliriz.

Uzattık ama, konumuza bağlıyız, işte bu durum, Saray Rejimi dediğimiz yapılanmanın arka planından biridir.

TC devleti, bu paylaşım savaşına bağlı olarak, ABD tarafından açık ve net olarak bir tetikçi olarak kullanılmaktadır. Suriye’de yapılan budur. Buna ikinci neden diyelim. Arka plandaki ikinci etken, Türkiye’nin Ortadoğu’da kullanılması isteğidir. Bir tetikçi olarak Türkiye, ABD tarafından kullanılmak istenmektedir ve buna uygun bir rejim gereklidir. Öyle parlamentosu, yargısı vb. ayrı ayrı işleyen bir sistem uygun değildir. Tezkere krizlerine takılmak istemeyen ABD, “bir çeşit başkanlık” sistemi devreye sokmuştur. Saray Rejimi’nin arka planındaki gerçeklerden biri de budur.

Ve üçüncüsü, Kürt meselesidir. TC devleti, tüm bunları, normal şartlarda yapmıyor. Bir yandan emperyalist güçler arasında çekişme sürerken, diğer yandan da Kürtlere karşı bir savaş içindedir. Bu konuda TC devleti, ABD ile birlikte hareket etmektedir. En son Suriye süreci, çekilme vb. tartışmaları, PKK yöneticilerine ilişkin tutumlar, Barzanici güçlerin organizasyonu vb. bunun kanıtıdır.

Dördüncüsü, içeride Gezi ile ortaya çıkan direniştir. Gezi Direnişi, 12 Eylül duvarlarının dağılması demektir ve bu durum egemen sınıfların tümünü çok ama çok korkutmuştur. Erdoğan’ın kimyasını değiştirmiştir. Bu durum, Kürt direnişi ile birleşirse olabilecek olanlardan korktukları için, açık olarak Kürt halkına dönük katliam politikalarını, Türkiye’nin diğer bölümlerinde, Anadolu’nun genelinde devlet terörünü egemen kılarak taşıdılar.

İşte Saray Rejimi’nin oluşum sürecini belirleyen etkenler bunlardır.

Bu sürecin tümü, devlet içinde parçalı yönetim ortaya çıkarmıştır.

Bu parçalı yönetim, bugün, tam bir çeteleşmeye dönüşmüştür. Hem de ne çeteler. Her çete, bir yandan ticaretle uğraşmakta, büyük ölçüde rantın paylaşımından pay almakta, hem bir parça mafyalaşmakta, hem de devlet içinde çöreklenmektedir. Erdoğan çetesi de var, Soylu çetesi de. Ağar çetesi mi istersiniz, Bahçeli çetesi mi, Perinçek çetesi mi istersiniz, askerî çeteler mi istersiniz, hepsi bir aradadır. İslamî hareket içindeki her tarikat, hem bu çetelerin uzantısıdır, hem de kendileri birer çetedir. İslamî çeteler-tarikatlar, birbirine karışmıştır. Hem ranttan, yağmadan pay almaktadırlar, hem de silâhlı birlikleri oluşmaktadır.

Saymaya gerek var mı bilemiyoruz. Bu çeteler artık açıktadır. Sağlık bakanlığında bir çete, hazinede başka bir çete. Hemen her bakanlıkta çetelerin de savaşı vardır. Her inşaat şirketi birer çetedir. Limak bir çetedir, Cengiz bir çetedir, Kolin bir çetedir, MNG bir çetedir, IC holding bir çetedir, Astaldi bir çetedir, Kalyon bir çetedir, Özaltın bir çetedir. Bu en çok ihale alan çete-şirketler, aynı zamanda silâhlı çetelerdir, aynı zamanda devletin silâhlı birimlerinde de uzantıları vardır

İslamî gruplar içinde de bu geçerlidir. Hemen her tarikat, belki birkaçı hariç, tıpkı Gülen gibi, birer çetedir. Menzil tarikatı bir çetedir, Cüppeli tarikatı bir çetedir, İsmailağa tarikatı bir çetedir vb. Ve bu çeteler, her birinin silâhlı grupları olduğu gibi, devlet içinde, ordu ve poliste uzantılara sahiptir.

AK Parti, birden fazla çeteden oluşmaktadır. MHP, BBP, Perinçek Partisi vb. içlerinde farklı çeteleri de barındıran çetelerdir.

Ve elbette, paylaşım savaşımının ana aktörleri, doğrudan veya dolaylı yollarla, bu çetelerin içindedir.

Böylece tüm devlet çarkı, bu çeteler tarafından paylaşılmaktadır. Bu çetelerin kendi aralarında kavgalar, daha çok rant ve güç paylaşımına bağlı olarak çıkmakta, belli dönemlerde ise koalisyon yapmaktadırlar. Mesela Kürt meselesi denildi mi hepsi birleşmektedir, mesela Gezi denildi mi hepsi birleşmektedir. Bu çeteler, 24 Haziran seçimlerinde de arkada NATO emri ile birleşmişlerdir.

Şimdi, bu çeteler, camilerde, 8500 camide, 10’ar kişilik silâhlı gruplar oluşturulması emri ile yeniden yapılanmaktadır. Bu emir, diyanet içinde egemen olan çetelerin işine gelmektedir. Zira diyanet içindeki çetelerin gücü artacaktır.

SADAT tarzı daha profesyonel çeteler, doğrudan bu diyanete bağlı camiler aracılığı ile daha detaylı bir örgütlenme yaratma peşinde olacaktır.

Peki ordu ve polis, yargı vb. ne olacak, diye sorarsanız, elbette onlar da birden fazla çetenin denetimi altındadır.

Yerel seçim sürecinde mesela Soylu çetelerinin seçmen değiştirme, silme, kaydırma operasyonlarını, yarın katliam politikalarının temeli olarak düşünmek gerekir. Konu seçim olunca Erdoğan ve Soylu çeteleri bir arada davranmaktadır ama mesele sadece seçim değildir.

Bu çeteler basında da vardır. Saray medyası denilmesi bu nedenle önemlidir, çünkü bu, Saray Rejimi’dir.

Saray medyası, tek bir bütün gibi görünmektedir, ama bu yanıltıcıdır. Gerçekte orada da birçok çete vardır. Nasıl ki, İslamî hareket içindeki çeteleşme ortaya çıkmaya başlamıştır, rant ve güç kavgası herkesi öne çıkmaya itmekte ise, basında da bu gerçekleşecektir. Çok uzun sürmeyeceği açıktır.

İşte bu noktada CHP milletvekili Özgür Özel’in açıklamalarına bakmalıyız. Özgür Özel, Gazete Duvar’a verdiği röportajda, devleti gerçekte ne Bahçeli’nin, ne Erdoğan’ın yönetmediğini, arkada başka güçler olduğunu söylemektedir. Tıpkı Ecevit gibi, 1974 yılında kontr-gerillayı öğrendiğinde Gladio’yu öğrendiğinde verdiği tepkilere benzer tepkiler veriyor. Önce öğrendiği isimleri deklere etmesi gerekir. Özgür Bey, ne biliyorsa açıklaması gerekir.

Zaten ortaya çıkmış olan bir gerçeği, bir CHP milletvekilinin de görmüş olması iyiye işarettir. Demek görme yetenekleri körelmemiş.

Özgür Özel anlamalıdır ki, AK Parti nasıl bitti ise, artık bir parti değil ise, MHP nasıl artık bir parti değil ise, CHP de bir parti olmaktan çıkmıştır. Artık öyle bir parti yoktur. CHP’nin İnce-Erdoğan seçiminde Erdoğan yararına kitlelere attığı kazık, unutulacak cinsten değildir. İnce Erdoğan’ın adamı olmaya hak kazanmıştır. Öyle anlaşılıyor, “devleti yönetenler” şimdi de İmamoğlu’na, Erdoğan’a git demişlerdir.

CHP bu politikaları ile tüm emirleri yerine getirdikten sonra, bir varlığı da kalmayacak. Bu durumda CHP tabanı sola yönelecektir. Özgür Özel, o günlerde CHP tabanını tutabilmek için devreye sokulmak için hazırlanmaktadır. Oysa biz Özgür Bey’e gerçek bir çözüm sunabiliriz, buyurun bildiklerinizi açıkça ortaya koyun. Kılıçdaroğlu, İnce acaba bu “devleti yönetenlerden” nasıl emirler almışlardır? CHP içinde bunların uzantıları kimdir? Bunları açıklayın ve belki o zaman gelecek sol dalga sizi de sürüp götürmez. Samimi hiçbir insanın, CHP’de duracağı bir dakika kalmamıştır.

Tam da burası yeridir.

Çetelere dayalı bu sistem, Saray Rejimi, korku ile ayakta durmaktadır. Korkusunu halka bulaştırmak istemektedir. Ne kadar korkuyorlarsa, halka karşı o kadar saldırgan davranıyorlar. Tüm Saray, korkunun gölgeleri ile dolmuştur. Saray’ın her odasında korku egemendir. Erdoğan hangi odada toplanırsa toplansın, korkusunu azaltacak bir iksir bulamamaktadır. Her geçen gün bu korku büyümektedir. Bu nedenle, hem büyük bir karanlık örmektedirler, hem de büyük bir kinle saldırmaktadırlar. Karanlık ve devlet terörü, Saray Rejimi’nin ana dayanaklarıdır.

Biz, tüm Türkiye’yi, tüm Ortadoğu’yu kurtaracak, tüm bu savaş, baskı, karanlık, rant ve yağma dönemini kapatacak, güneşli günleri müjdeleyecek şeyin bir sosyalist devrim olduğunu görüyoruz. Kürt halkının mücadelesi, direnişi, bir örnektir. İşçi sınıfı, tüm emekçiler, ayaklarının üzerine doğrulacaktır, karanlığı yırtacak, korku duvarlarını parçalayacak ve güneşe uzanmak üzere yürüyecektir.

Ülkenin, tüm toplumun, tüm bölgenin tek ve gerçek kurtarıcısı işçi sınıfı ve emekçilerin ellerinde yükselecek olan bir sosyalist devrimdir.

Ülkenin tüm namuslu insanları bu devrim mücadelesine destek vermeli, devrimci saflarda kendilerini örgütlemelidir. Dışarıdan, başka yerden bir kurtarıcı gelmeyecektir. Devrim, devrimcilerin öncülüğünde, işçi sınıfının öncülüğünde hayata geçecektir.

İşte o zaman, halklar arasında kardeşlik başlayacaktır. İşte o zaman bölgemizden tüm emperyalist güçlerin sökülüp atılması sağlanacak ve gerçekten barış dönemi açılacaktır. İşte o zaman insanın insana kulluğu, sömürü ve aşağılanma, ırk ayrımcılığı, cinsiyet ayrımcılığı, dinin azgınca kullanımı son bulacaktır. Savaşsız ve sömürüsüz bir dünya için, Anadolu’da, güneş ülkesinde yeni bir hayat kurulacaktır.

Bunu yapacak güç, işçi sınıfı ve emekçi halkta vardır.

Bölgemizin tüm direnen halklarına, direnen işçilere, gelişen özgürlük ve sosyalizm arayışına selâm olsun!

Evet, biz Suriye savaşını, tam da böyle görüyoruz.

Emperyalist güçler, SSCB sonrasında dünyanın yeniden paylaşım savaşımına hız verdiler. Başlarında ABD var. ABD, tüm Soğuk Savaş dönemi boyunca, Batı kampının, bizim adlandırmamızla kapitalist-emperyalist kampın lideri idi. Savaştan yenilgi ile çıkmış Japonya ve Almanya, ABD kontrolünde hareket etmek zorundaydı ve Fransa ve İngiltere, biraz daha fazla bağımsız hareket edebilme olanaklarına sahipti. Fransa, NATO’nun askerî kanadından çıkabilmişti ve sonra tekrar dahil olmuştu. Bu tip manevralar ne Japonya, ne de Almanya için olanaklı değildi. Her ikisi de açıktan bazı silâhları, mesela tank, üretemiyordu.

Bu beşli emperyalist ülkeler, SSCB çözülür çözülmez, kendi alanlarını büyütmek, sömürgelerini tahkim etmek için harekete geçtiler. Ama elbette Almanya ve Japonya daha temkinli hareket ediyordu. 1. Irak savaşına ciddi ekonomik destek verdiler ve bazı ABD üslerini sökebilmeyi başardılar. Deyim uygun düşerse siyasal bağımsızlıklarının bedellerini ödeyerek ilerlemek istiyorlardı.

ABD ise, hemen, askerî güç açısından üstünlüğünü kullanıp, tek kutuplu dünya, “dünya imparatorluğu”, “üçüncü Roma” gibi sloganlarla dünya egemenliğini ilan etti. Açık ve net olarak etti. Ünlü Dışişleri Bakanı Kissinger, “ABD’ye bir dış politika lazım mı” diye kitaplar yazdı. Dünya ABD’nin ve her “ülke” de gerçekte ABD’nin içi sayılmalı idi.

Bugün, bu durumun çok ötesindeyiz.

Dünya, artık tek kutuplu değil.

Ve bu paylaşım savaşımı da, bir süre uzadı. Uzadıkça, krizler ardı ardına gelmeye başladı. 2008 krizi bunun en somut kanıtıdır ve kapitalizmin insanlık için hiçbir olumluluk taşımadığının, çürüdüğünün ve ömrünü uzatmak için insanı da yok ettiğinin en somut kanıtıdır. 2008 krizi, finansal alandaki çöküşün ne denli tahrip edici olabileceğini de gösterdi. Doğrusu, hâlâ bu krizin etkileri sürmektedir. Ve bugünlerde, bu kriz, daha da derinleşmiş durumdadır.

ABD, dünya egemenliği, tek kutuplu dünya, üçüncü Roma hayallerini kaybettikçe, geri çekilmedi. Tersine, süreç içinde sürekli güç kaybetmekte olduğunu gördüğü için, farklı yollarla saldırganlığını, savaş dayatmasını öne çıkardı. Önce, tüm eski Batı’yı bir araya getirmek için bir düşman buldu. SSCB’yi kuşatma politikasının içinde kullanageldiği İslamî siyasal hareketleri, yeni düşman olarak sahneye sürdü. Bu hareketler, ABD’nin açtığı yoldan, onun istediği tarzda gitmek için hiç tereddüt etmediler. Son derece sığ, son derece yavan bir siyasal anlayışla, ABD’nin istediği her şeyi yaptılar. Böylece, radikal İslam ve cihatçı saldırılar, Batı dünyasını, özellikle de Avrupa’yı tehdit etmeye başladı ve ABD, Avrupa’nın korunmaya ihtiyacı olduğunu öne sürmeye başladı. Bu yeni “ortak düşman”, Batı’yı birbirine tutturmaya yetmedi.

ABD, hemen ardından, Afganistan ve Irak savaşı ile denediği ama tutturamadığı “egemenlik” onaylatma politikasına biraz ara verdi. Libya örneği ile, Fransa, Almanya, İtalya, İngiltere gibi ülkelere birer pay verdi. Bu teşvik edici paya rağmen, bunun etkisi de uzun sürmedi.

Ve ardından, Suriye savaşına girişti.

Suriye savaşı ile, karşısında Rusya ve Çin’i buldu. ABD’nin, Rusya ve Çin’i paylaşmadan önce, bazı alanları halletme, üstünlüğü sağlama politikası, duvara tosladı.

Irak’ta ve Afganistan’da kazanamayan ABD, bu kez Suriye’de, ardındaki tüm müttefiklerine rağmen kaybetmeye başladı.

İşte bu andan itibaren, ortak düşman radikal islamın yanında, ABD, Rusya ve Çin’i de düşman ilan etti.

Bu aşamadan sonra birçok süreç, bu beş emperyalist güç için daha farklı netleşmeye başladı.

İngiltere, daha çok ABD politikalarının ardına sığınarak, ama kendi etki alanını artırmak için ince ve sinsi yöntemler devreye sokuyor. Ekonomik olarak güç kaybettiği halde, siyasal olarak manevra sahasını geliştirmeye çalışıyor. Uygun zamanlarda, özellikle Rusya’ya karşı, Soğuk Savaş dönemi politikalarını alevlendirip, ABD’yi adım attırmaya çalışıyor. Suriye’de, en ateşli ABD taraftarı, en ateşli işgal yanlısı, ama aynı zamanda mümkün olduğunca geride duran “lord” rolünü oynuyor. İsrail’i de yanına alarak, Ortadoğu’daki yılların birikimi deneyimleri ile, ABD’nin gücünü kullanmak istiyor.

Fransa, fırsat kollar pozisyondadır. Ani bir atakla, etten parça, avdan parça koparmaya çalışan kurt misali davranıyor. Bu arada, kendini çok zeki sandığından olmalı, herkesi kandıracağını sanıyor. Bu nedenledir, ABD denetimli IŞİD, en kanlı ataklarını Fransa’da, Fransa’yı ABD çizgisine çekmek için tezgâhlamıştır

Almanya ve Japonya daha sessiz gidiyor. Ekonomik güçlerini artırarak, adım adım ve güvenli gitmek istiyorlar. ABD ile açıktan karşı karşıya gelmekten kaçınıyorlar. ABD politikalarına parasal destek sağlayıp, ABD üslerinden kurtulmaya çalışıyorlar.

Ama ABD elbette tezgâhçıdır ve yapacağı şeyler vardır. ABD, Almanya ve Japonya’yı, istediği tarzda hareket ettirmek için, çok sayıda olanağa sahiptir. Her ne kadar, Almanya dinleme olaylarını deşifre ederek ABD denetimini aşmaya çalışsa da, iş o kadar kolay yürümüyor.

Ukrayna örneğinde olduğu gibi, bir hamle ile ABD, Almanya’yı Rusya’ya karşı harekete geçirebilmektedir. Zaten Alman ve SCCB savaşı, Almanlar için hâlâ canlıdır ve bu nedenle saldırmak için heveskârdırlar. Ukrayna’da pazar kaybettme ihtimali, ABD’nin provokasyonlarına balıklama atlamalarına olanak vermektedir.

Japonya ise biraz gecikmeli olarak, Rusya ve Çin’e karşı harekete geçmiştir. Mançurya sorunu yeniden ısıtılmaktadır. Bu yolla Çin’e karşı tehditler gelmekte, ABD, hemen savaş gemileri ile Çin’i tehdit etmektedir. Aynı biçimde Japonya, ABD’den alacağına emin olduğu destekle, Ruslarda bulunan adaların mülkiyetini istemektedir.

Almanya ve Japonya, sanki ABD politikalarını daha çok kabul ediyor görünümündedir. İngiltere ve ABD, Rusya Today kanalına karşı kampanya başlattığında, Almanların buna uyması zor olmamaktadır.

ABD bir ambargo başlattığında, Rusya’ya karşı, AB ülkeleri ve Japonya buna hemen ayak uydurmaktadır. Bu yolla da ABD, tüm bu ülkeleri hâlâ kendi arkasında bir yere yerleştirme peşindedir.

Rusya ve Çin’i karşıya koyduğunda ABD, diğer 4 emperyalist kardeşine, paylaşımın önündeki engeli göstermektedir. Böylece savaş, NATO+Japonya+Kanada ile, Rusya-Çin eksenine karşı gelişmektedir. Bu karşı kamp, Rusya ve Çin ise, savaşta istekli değildir. Rusya’nın Suriye’de dişini göstermesi, savaşı önlemek için taviz verme politikasının artık sonuç vermeyeceğine inanmalarındandır. Hâlâ Rusya ve Çin ekseni, Hindistan vb. dahil, bu savaşı istememektedir.

Ama savaş da kapıya yaklaşmaktadır.

Suriye savaşı, bu açıdan önemli bir göstergedir.

Suriye savaşı, asla ve asla bölge ile sınırlı bir savaş değildir. Bu savaş, aynı zamanda, dünya savaşının bir uvertürüdür.

Bugün bu savaş, yeni bir aşamaya gelmiştir.

ABD, çekilme kararını açıklamıştır.

Trump’lı ABD, artık ne derse şüphelidir. Artık gün be gün değişen, yalpalayan bir ABD politikası vardır. Trump, Twitter üzerinden, Suriye’den çekiliyoruz, dedikten sonra, birkaç bürokratı istifa etmiştir. Bu da ABD politikalarının belirsiz olduğunu göstermektedir. Trump, daha önce de, Suriye’den çekiliyorum, demişti.

Bu sefer üzerinden günler geçti ve henüz politikada bir değişiklik yok. Bir yandan açık ve net bir çekilme yok, diğer yandan “şaka yaptık çekilmiyoruz” açıklaması da yok. Bu, çekilme eğilimine bir işaret sayılmalıdır.

ABD, kendine bağlı tetikçiler, tetikçi ülke ve çeteler ile iş yürütüyor. IŞİD böylesi bir çetedir. Türkiye, IŞİD ile içli-dışlı, tetikçi bir devlet olarak davranmaktadır. Suudi Arabistan, Ürdün, Katar, Birleşik Arap Emirlikleri, Mısır da öyledir. Bu ülkeler servisçi diye anılacaksa, İsrail servis şefi gibidir.

Ve ABD geri çekiliyoruz dediğinde, yenilgiyi açıktan kabul etmediği sürece, bu tetikçi güçleri, bu servis sağlayıcıları devreye sokacak demektir. Elbette onların da ruh hâli hızla dalgalanıyor.

Ama bu durum, ABD ve uşakları için, amatörce de olsa bir tiyatro sahneleme olanağı da demektir.

Türkiye ve ABD arasında var olan “çatışma” hâli, büyük ölçüde bu tiyatroya örnek olarak ele alınmalıdır. Elbette, duruş noktalarından gelen bakış açısı farklılığı da vardır. TC, Osmanlıcılık hayalleri ile hemen havalanmaktadır. Oysa ABD olaya daha geniş açıdan bakabilmektedir. Ama bunlar, önemli sorunlar değildir.

ABD’nin Kürt politikası bu konuda iyi bir örnektir. Kürt hareketi, bölgede önemli bir güçtür. ABD, bu gücü kendi denetimine almak istiyor ve bunun için PKK’yi sıkıştırarak, ikna etmeye çalışıyordu. TC devletinin masayı atıp, Kürt katliamı politikasını devreye sokması, tam olarak ABD ile koordineli yapılmıştır, yapılmaktadır. TC devleti saldıracak ve ABD kucak açacak. Oyun bu idi.

TC devleti, kuyruğunu Rusya’nın eline kaptırdıktan sonra, benzer bir oyunu ABD-TC, Rusya’ya karşı oynamaya başlamıştır. TC, Rusya’ya açıktan karşı koyamamaktadır. Bu durumda ABD de destek verecek durumda değildir. Öyle ise, durumu idare edip, iki karta da oynamak ilkesi geliştirilmiş, ama elbette ABD ile danışıklı olarak. Ne zaman ABD saldırıya geçmeye başlamıştır, birden bire Astana vb. süreçleri hemen terk edilmiştir. Ne zaman ABD saldırılarının etkisiz olduğu ortaya çıkmıştır, bir miktar daha taviz vererek tekrar Rusya’ya koşulmuştur.

Şimdi, ABD, açıktan TC devletini Suriye’ye davet etmektedir. Aynı ABD, TC devletine, Kürtlere saldırma, demektedir. İyi ama Kürtlere saldırmadan, nasıl Suriye’ye girecekler? Bu soru ortadadır. Böylece, sanki ABD ile TC arasında büyük bir yol ayrımı varmış gibi davranmaktadırlar. Oysa her ikisi de, Kürt hareketi içinde Barzani güçlerini desteklemektedir. Mesele açık olarak, Kürt devrimini gömmek, Barzanici bir Kürt hareketini öne çıkartmaktır. Bunun için, herkesi kandıracaklarını sandıkları bir tiyatro ortaya koyuyorlar.

ABD, eninde sonunda çekilecektir.

Çünkü, ABD ve onunla birlikte olan güçler, İngiltere, İsrail, Türkiye, Suudi Arabistan, Katar, Birleşik Arap Emirlikleri vb. yenilmişlerdir.

Bu yenilginin bir maliyeti vardır.

Tettikçi Türkiye ve Suudi Arabistan bu maliyeti ödeyecektir. Bunu biz demiyoruz, Trump politikası diyor. Suudi Arabistan mali olarak ödeyecek, Türkiye, savaş suçlusu olarak ödeyecektir. Topraklarını IŞİD’e açmış, kimyasal silâhların sevkiyatına göz yummuş, eğitip-donatmış, hastahanelerinde tedavi etmiş vb. bir Türkiye, ABD çekilmeden önce, Suriye ile açık net, düzeyli ve ilkeli ilişkiler kurup, Kürtlerle açık bir barışa doğru rota kırmazsa, bu maliyeti ödeyecektir. Eğer Türkiye ödemezse, ABD ve İngiltere ödemek zorunda kalacaktır. İşte kendini akıllı sanan Saray Rejimi, bu maliyeti ABD adına ödemeye hazırlandığının bir dirhem bile farkında değildir.

ABD, yenilmiş ise, bölgeden çıkacaktır.

ABD baştır, İsrail, Türkiye, Suudi Arabistan vb. kuyruklardır. Canavar yaralandığında, kuyruğunu yerden yere savurur. Olmakta olan, olacak olan da budur.

Bir koyup üç alacağız, bir günde yola çıkıp, öğlen Emevi Camii’nde namaz kılacağız, yerle bir edeceğiz, Osmanlıcılık oynayacağız, Kürtleri yok edeceğiz, diye yola çıkınca, önüne ne konursa onu yersin. Olmakta olan da budur.

Şimdi ABD, daha büyük bir hamleye hazırlanmaktadır.

Suriye’den çekilme girişimi, saldırganlığın bitmesi değildir.

Dünyada bugün, Çin Denizi, Latin Amerika özellikle Venezuela, Ukrayna ve Ortadoğu son derece hareketlidir. ABD, bu noktalardan bir yeni atak yapmak için hazırlanıyor olmalıdır. Yoksa ABD, kuyruğunu kısıp, yenildik, diyerek geri çekilmeyecektir.

ABD’nin bu yeni saldırısı, çok da uzun sürmeden gündeme gelecek gibidir.

Isıtılan iki nokta vardır.

Biri İran’dır, diğeri Çin Denizi.

İran’a karşı operasyon için, Türkiye’yi kullanmak istedikleri öteden beri bilinmektedir. Erdoğan, Saray Rejimi, tüm çeteleri ile devlet, 24 Haziran’da Erdoğan’ı seçtiren NATO’cular, İran’a karşı bir savaşa bilerek veya bilmeyerek dalacak durumdadırlar.

Dün, 24 Haziran seçimleri öncesinde Erdoğan’ı alkışlayan generaller, bugün acaba neden istifa etmektedir, neden Genelkurmay Başkanı (artık adını bilmiyoruz) çağırdığında gitmemektedir? Neden Hava Kuvvetlerinde üst düzey general istifa etmektedir? Acaba, bunlar yeni, günümüzün General Torumtay örnekleri midir? Torumtay, Özal’ın Irak’a dalma planına karşı çıkmış ve istifa etmişti. Bugün de acaba, İran-Suriye hattına ilişkin yeni bir durum mu söz konusudur?

Çeteleşmiş bir devlet çarkının içinde, savaş dışında bir aklın gelişmesi mümkün müdür?

Acaba, ünlü işadamları neden uçaklarını satmaktadır? Ülker ile başlayan jet satma süreci, Zapsu ile devam ediyor, Zorlu arkasında, toplam 30 işadamının jeti neden satılıktır? Yoksa bu jetlere savaş döneminde Saray el koyma hakkına mı sahiptir?

TC devleti, ABD eli ile geliştirilmekte, kundaklanmakta olan bu yeni saldırıya payanda olmak için dört gözle beklemektedir. ABD’den gelen açıklamalar, TC devleti içindeki grupları savaşa ikna etmek için oynanan bir tiyatrodur. Evet gerçekçi yönleri de vardır. Olmazsa inandırıcı olamaz.

ABD çok kısa sürede yeni saldırılar sahneleyecektir. Saray Rejimi, seçimler öncesinde bu açıdan sıkıştırmaya son derece müsaittir. Korkuları dağları aşmış Saray Rejimi, ABD’nın sıkıştırmaları karşısında, istenilen her şeyi yapmaya eğilimli olacaktır. Ki, zaten tüm devlet çarkının çok önemli bir bölümü, ABD’nin istediklerini ikiletmeyecektir. Tehditlere bakılırsa, süreç son derece yakındır.

Rant ve yağma üzerine kurulu ekonomi, ciddi bir zayıflık oluşturmaktadır. Rant ve yağmaya alışık yeni sermaye, ABD uzantılıdır ve bu konuda elinden geleni yapacaktır. Bunlar, diğer ve eski sermaye gruplarına göre çok daha fazla savaş yanlısı olacaktır. Bunlar, IŞİD petrollerinden, kan ile birleşmiş karlılıktan tat almışlardır.

İşte işçi ve emekçilerin, bu durumu görmeleri gerekir.

Biz devrimciler açıkça ilan etmeliyiz ki, tüm devlet çarkı, tüm yağmacılar, rantçılar, burjuvalar, ABD’nin, efendilerinin istekleri doğrultusunda halkların kanını dökmekte, gençlerimizi kurban vermekte bir an bile tereddüt etmeyeceklerdir.

Bu savaş, bizlerin savaşı değildir.

Bu savaş, işçilerin, emekçilerin savaşı değildir.

Bu savaş, halkların savaşı değildir.

İşçiler ve emekçiler, burjuvalara, rantçılara, yağmacılara, egemen güçlere, devlete, onun ardındaki emperyalist güçlere karşı özgürlük, ekmek ve yaşam mücadelesi vermektedirler. Durum budur.

İşçi ve emekçiler, kendi kardeşlerine karşı, emperyalist efendilerinin kârları, ülkemizdeki para babalarının kârları için silâh sıkmayacaklardır, sıkmamalıdırlar.

İşçiler ve emekçiler savaşı reddetmelidirler.

İşçiler ve emekçiler, kendilerini örgütlemeli, her fabrikayı kendi denetimlerine alacak kadar, derin ve kalıcı örgütlenmeler yaratmalıdırlar.

İşçiler ve emekçiler, her mahalleyi, her okulu kendi alanları hâline getirmelidirler.

İşçi ve emekçiler, her yol ve araçla mücadele etmeli, her olanağı kullanarak örgütlenmeli, her yolla örgütlenmelidirler.

Biz, her işçiye, her öğrenciye, her gence, her işsize, her emekliye, kısacası yaşamı üreten herkese, açık gerçeği söylemekten geri durmamalıyız.

Emperyalist savaşı, ancak ve ancak, işçi sınıfı ve halkların direnişi durdurabilir.