Sınıflı toplumların tarihi, sınıf savaşımları tarihidir. Mademki hâlâ sınıflar var; kadınların yaşadığı her şey; çifte emek sömürüsü, taciz, tecavüz, aşağılanma ve bunlara karşı kadınların yarattığı her şey de; kadın mücadelesi, geliştirilen sloganlar, kurulan örgütlenmeler; sınıfların ekonomik, siyasal ve ideolojik alanlardaki savaşımı içinde şekilleniyor.

Bu savaşımın dışında kalan hiçbir alan, hiçbir konu yoktur. Bu nedenle, kadın mücadelesi sınıf mücadelesinin bir parçası olarak, hedefine tüm aygıtlarıyla bu sistemi ve egemen sınıfı koymalıdır.

Kapitalist-emperyalizmin tüm dünyada işçi ve emekçilere, kadınlara, öğrencilere ve hatta yeryüzündeki ve yeraltındaki tüm canlılığa ölümden veya yaşayan ölüler olmaktan başka vaat ettiği bir şey yoktur. Sermaye sınıfı, onların devleti, onların hukuku, polisi, ailesi, erkekliği; kendi egemenliğini sürdürmek için yapması gerekeni yapmaktadır. Soma’dan 10 Ekim’e, Sur-Cizre’den Suruç’a, Emine Bulut’a, Şule Çet’e, Rabia Naz’a, Ensar yurtlarında tecavüze uğrayan çocuklara, göz diktiği derelerden, nehirlerden Kazdağları’na, Hasankeyf’e; bize ve tüm canlılığa sistematik olarak tüm aygıtlarıyla saldırmaktadır. Bu saldırılara karşı Latin Amerika’dan Ortadoğu’ya, Avrupa’ya, Afrika’ya, Asya’ya bu dünyanın lanetlilerinin, isyanları, başkaldırışları, kurtuluş arayışları büyüyerek sürmektedir. Bu nedenle sosyalizm, yaşamını sürdürmek için başka bir sınıfı ezmeye ihtiyaç duymayan yegâne sınıfın; işçi sınıfının önünde, insanlığın önünde, özgürce yaşamak için tek seçenektir.

Bugüne kadar devlete geri adım attıran ne var ise mücadele ile olmuştur. Fakat görünen odur ki siyasal, ekonomik ve örgütsel bir kriz içinde olan kapitalizmde bu kazanımların kalıcı olması mümkün değildir. Yönetebilmek adına her gün sömürü, baskı ve şiddeti arttırmak zorundadırlar. Amacımız sadece onların yasaları tarafından korunmak değil, “hayatta kalmak” da değil; emekçi kadınların özne olduğu, yaşamın her alanında diğer üretenlerle beraber kararlarını hayata geçirdiği ve hayatını kendi ellerine aldığı bir yaşamla ilgiliyiz.

Bu yaşamı kurmak için kadınların örgütlenmesi elzemdir. Devrimci örgütlerde, sendikalarda, kitle örgütlerinde kadınlar örgütlenmeli ve özne olmalıdır.

Özgürlüğü için mücadele eden kadınların doğrudan eyleme geçmesi gerekir. 8 Mart’larda, 25 Kasım’larda sokakları dolduran kadınlar olarak, yaşamın her alanında üreten kadınlar olarak, tacizcilerin, tecavüzcülerin, kadınları ölümle tehdit edenlerin karşısında birlikte durmalıyız.

Bununla beraber, eylemlere yönelik yürüyen tartışmalar, kadınların özgürleşmesini isteyenlerin tartışmasıdır. Karşı cephenin; yani devletin, kadın düşmanlarının, bu tartışmaları kullanarak kadın mücadelesine saldırmalarına izin verilmemelidir.

Mücadeleye katkı sunabilecek tartışmalar ise, bu yolda hareket etmekle, emek vermekle anlamlı hâle gelecektir. Özgür bir yaşam isteyen herkesi, Rosa’nın “ya sosyalizm ya barbarlık” sloganıyla, Nâzım’ın “Ya ölü yıldızlara hayatı götüreceğiz/ Ya dünyamıza inecek ölüm” dizeleriyle, Fidel’in “Ya sosyalizm ya ölüm” iradesiyle, örgütlü mücadeleye çağırıyoruz.

Nehir Akar

Bu yıl ‘25 Kasım Kadına Şiddetle Mücadele Günü’ gösterilerine iki olay damgasını vurdu. İlki, bir grup sosyalistin üzerinde “Ya Sosyalizm Ya Ölüm” yazılı dövizlerle İstanbul’da gösterilerin yapıldığı alana girmesi; ikincisi ise, polisin gösterinin sonlandırılması için göstericilere saldırması…

İlginçtir, olaylardan ilki, sosyal medyada daha fazla tepki konusu oldu, daha fazla tartışma konusu edildi. Feminist cenahtan yükselen itirazlara göre, feministlerin “uhdesinde”ki(?) bir yürüyüşe “alâkâsız” bir sloganla “eril” ve “dışarıdan” bir müdahalede bulunmuştu Kaldıraç’çılar…

Feministlerin sesini bastırmaya, meydana “kızıl” rengin damgasını vurmaya kalkışmışlardı. Oysa “25 Kasım (tıpkı 8 Mart gibi) feministlerin damgasını taşıması gereken bir gündü”, “Alana mor renk hâkim olmalı” ve “Sadece feminist grupların benimsediği, uygun gördüğü sloganlar atılmalı”ydı! Bunun dışındaki her türlü girişim, erkeklerin kadınların sesini bastırma çabasından ibaretti…

Hemen her 25 Kasım ve 8 Mart’ta tekrar edilegelen bu savlar, sosyalist saflarda da -sanırım feminist iddialar bu saflarda artık bir “işba” hâli yarattığı için- bir tepkiyi tetikledi. Tartışma -sosyal medya üzerinden- uzayıp gidiyor…

Sosyal medya, verimli bir tartışma ortamı değil. 140 harf kullanarak “tribünlere oynama”, “taşı gediğine oturtma” ve izleyicilerden azami “beğeni” ve “mention” alma mantığına dayanan hiçbir tartışma, kanımca verimli olmaz. Ve ne yazık ki, görebildiğim kadarıyla muhalif çevrelerin büyük bölümü indinde tek geçerli “tartışma aracı” da bu.

“Dinozor” damgası yemeye alışkınım nasıl olsa. Bu tartışmaya bu nedenle “twitter”dan değil de, matbaadan çıkmış dergi sayfalarından katılmayı yeğliyorum.

Feminist argümanları birkaç açıdan zaaflı buluyorum.

İlki 25 Kasım’ı (ve 8 Mart’ı) “temellük etme” gayretkeşliği.

8 Mart’ın 1910’da Clara Zetkin’in önerisiyle İkinci Enternasyonal’e bağlı ‘Uluslararası Sosyalist Kadınlar Konferansı’nda ‘Dünya Emekçi Kadınlar Günü’ olarak kabul edildiğini; ilk yıllarda farklı günlerde kutlanmakla birlikte, 1917 8 Martı’nda Rusya’nın kadın emekçilerinin Şubat Devrimi’ni başlatan ayaklanmasının ardından, 8 Mart tarihine sabitlendiğini duymayan, bilmeyen kalmadı. Sonradan BM tarafından “emekçi” sözcüğü çıkartılarak “Uluslararası Kadınlar Günü”ne dönüştürülse de, 8 Mart’ın tarihi, kızıldır.

Gelelim 25 Kasım’a. Bu günün BM tarafından “Kadına Şiddetle Mücadele Günü” ilan edilmesinin gerisinde yatan olay, Dominik’te diktatör Trujillo’ya karşı mücadele eden Mirabel kız kardeşlerin Trujillo’nun özel servis elemanları tarafından dövülerek öldürülmesidir. Dikkat; Mirabel kardeşler, kocaları, babaları ya da herhangi bir “erkek” tarafından değil, ABD uşağı Trujillo rejimi tarafından, diktatörlüğe karşı örgütlü bir mücadele yürüttükleri için katledilmişlerdi… Daha da çarpıcısı, ve kız kardeşlerden en büyüğü Minerva, Fidel Castro’ya olan hayranlığını gizlemeyen bir komünist sempatizandı. Hani şu “Ya Sosyalizm ya Ölüm!” sloganını ilişkinsiz, kaba ve “erkeksi” bulduğunuz Fidel Castro’ya…

Şu hâlde, bu iki günü feministlere mal etme girişimindeki manipülasyon ne olursa olsun, her ikisinde de devrimcilerin, sosyalistlerin emeği ve hakkı ağırlıklıdır.

İkinci zaaf ise, işi salt “temellük” çabasında bırakmayıp, bu günler üzerinde “inhisar kurma” girişimleridir.

Oysa protestolar hiç kimsenin tekelinde olmayan “kamusal alanlar”da gerçekleştirilir. Belirli bir konuyu sorun edinen herkes insanları gösteriye çağırabilir; ancak çağrı konuyu sorun edinen herkesedir. Protesto gösterisi “özel mülkiyet” olarak değerlendirilebilecek bir alanda (örneğin çağrıcının evinin bahçesinde!) gerçekleşmediği sürece, çağrıcı katılımcıların soruna hangi açıdan yaklaştıkları, hangi talep ve gerekçelerle protestoya katıldıkları, protesto boyunca nasıl davranmaları, hangi sloganları atıp hangilerini atmamaları, hangi renklerde giyinmeleri… vb.ni dikte etme hakkına sahip değildir.

Protesto edilen görüngüyle sorunu olan herkes, organizasyon komitesinin güvenlik önlemlerini ihlâl etmemek koşuluyla gösteriye katılma, kendi gerekçelerini slogan ya da pankart ve dövizlerle ifade etme hakkına sahiptir. En fazla, görüşlerinizle bağdaşmadığınızı düşündüğünüz kişi ya da grupların sizin kortejinize katılmasını sağlayabilirsiniz. Aksi tutum, feministlerin hoşlanmadıklarını sıkça ifade ettikleri ve erkeklere mal etmekten hoşlandıkları “dayatmacılık”tır…

Bu açıdan bence örnek alınması gereken tutum, 1 Mayıs organizasyonlarıdır: 1970’li yılların acılı deneyimlerinin ardından, 1987’den itibaren yeniden alanlarda toplandığımız 1 Mayıs’lara sömürü düzeniyle sorunu olan herkes, kendi renk ve sözleriyle katılabilmektedir: işçiler, kamu çalışanları, Alevîler, devrimci gruplar, CHP’liler, kadın örgütleri, LGBTİ topluluklar, sanatçılar, anarşistler, antikapitalist Müslümanlar… Sistemle sorunu olan herkes…

Feministlerin bir üçüncü zaaflı tutumu ise, “kadınlığı inhisar altına alışları”ndaki tuhaflıktır. Sanki kadınlar adına konuşmaya yetkili kılınmış tek hareket, kendileridir; kendini başka terimlerle tanımlayan hiç kimse kadınlar için mücadele edemezmiş, etmemeliymiş gibi, kendileri dışındaki herkesi, özellikle de sosyalist kadınları “erkek sözü” söylemekle suçlayan ilginç bir ego şişkinliği…

Oysa feminist eğilim(ler) kadın hareketi içindeki unsurlardan bir tanesi (ya da feminist heterojenlik göz önünde bulundurulduğunda birkaç tanesi)dir sadece. Aslına bakılırsa her siyasal ideolojinin, her felsefi akımın kadınların nasıl yaşamaları gerektiğine dair fikirleri, görüşleri vardır (Ve feminist heterojenliğin en önemli kaynaklarından biri de budur: Liberal feminizm, radikal feminizm, İslâmcı feminizm, sosyalist feminizm, liberter feminizm…).

Soru(n) şu ki, sosyalistler, devrimciler kadın sorunuyla, kadınların kurtuluşu perspektifiyle ilgili olan herkesin kendini “feminist” olarak tanımlamak zorunda olmadığını -feminizme karşı en sert eleştirileri dile getirmelerine rağmen sık sık “feminist” olarak damgalanan- Clara Zetkin’lerden, Alexandra Kollontai’lardan bu yana biliyorlar.

Sosyalistlerin kadın kurtuluşu perspektifi, tarih-ötesi, tahlili üzerinde anlaşmaya varılmamış, muğlak bir “patriyarka” kavramına karşı mücadeleden değil, her türlü sömürü ve tahakküm ilişkisine karşı emek eksenli bir başkaldırıdan geçmektedir. Bu mücadelenin yüz yılı aşkın bir süredir aktif öznesi olan sosyalist kadınların bunu dile getirmek için “erkek yoldaşları”nın delaletine ihtiyacı yoktur.

2 Aralık 2019, İstanbul.

Soma madeninde resmî rakamlara göre 301 işçi öldü. Biz, bunun bir cinayet olduğunu biliyoruz. İnsan olan herkes, işçi ve emekçileri insan sayan herkes bunun bir cinayet olduğu konusunda bizimle hem fikirdir.

Saray Rejimi, Erdoğan ve çevresi, burjuva devletin tüm karar organları, sermaye, devletin gerçek sahipleri olan tekelci sermaye grupları, elbette bizimle aynı fikirde değildir. Onların hepsi adına Erdoğan, Soma cinayetleri daha taze iken, “işin fıtratında var” diye buyurmuştu. Bu doğru ise, kapitalist olmanın fıtratında devrimle mülkünü kaybetme var, Erdoğan’ın fıtratında ise, belki birçok saldırıya uğrama ihtimali olmalı. Oysa kapitalistler, egemenlikleri sonsuza dek sürsün diye, işçi ve emekçileri bastırmak için her yola başvuruyorlar ve Erdoğan, işin fıtratında var diye olayları akışına bırakmak yerine, 3 bin kişilik koruma ordusu ile dolaşıyor.

Sıra işçilere gelince işin fıtratı devreye giriyor. Camilerde bu yönde hutbeler okutuluyor. Ve nasıl oluyorsa Allah, hep bunların çıkarları için davet ediliyor, hiç işçiler ve emekçiler için bir cuma hutbesi okutulduğunu görmüyoruz.

Demek, Allah’ın kullarının bir bölümü için fıtrat geçerli, bir bölüm “özel yaratılmış” olanlar için ise, en hasından koruma ordusu ve her türlü zevk-ü sefa için zemin hazırlama geçerli.

İşte bu Soma işçileri o ocaklarda ölünce, bir dava açıldı. O ocaklarda gerçekte kaç kişi öldüğünü bile tam olarak bilemiyoruz.

Dava açılınca, maden şirketinin sahibi, doğrudan Erdoğan ailesine bağlı olduğundan ve verilen emirlere uygun iş yaptığından, bilgiler ortalığa yayılmasın diye, uygun bir biçimde en hafif yoldan kurtarıldı.

O dönem başbakan olan Erdoğan, Soma’ya geldiğinde, işçiler, acı ve öfke içinde ne yapacaklarını daha belirlememiş iken, insanların protestoları yükselmeye başlayacakken, Erdoğan ekibinden birisi, devlet görevlisi, işçileri yerlerde tekmeleme görüntüleri veriyordu.

Ve işte o Soma işçilerinin madenleri kapatıldı.

İşçilere tazminatlarının verileceği sözü, bizzat devlet tarafından verildi.

Ve bugün, Ekim ayının başında, bu işçiler, Manisa’dan yola çıkarak Ankara’ya bir yürüyüş gerçekleştirme kararı aldılar. Amaç açık; işçiler tazminatlarını istiyor.

Saray Rejimi için bu, küçük bir ihaledir. Ayrıca maden şirketinin vermesi gereken tazminatlardır bunlar. Ama devlet, Saray, maden şirketine tazminatları ver diyemiyor, çünkü adam ne yaptı ise “reisin emri ile yaptı” modundadır ve bu yönde davranma kararlılığındadır. Bu durumda şirkete bir devlet kaynağından, örtülü ödenekten mi, yoksa Damat’ın bulacağı bir başka kaynaktan mı bilemeyiz, para aktarılması ve bunun da tazminat olarak işçilere ödenmesi gerekir.

İyi ama bunlar işçi.

Yani, fıtratın geçerli olduğu kullar cinsinden bu işçiler. Öyle ise onlar, kadere razı olacaklar. Zaten biz onları aslında sevmeyiz, “yaratandan ötürü” bir şey demiyoruz. Yoksa bu işçilerin hepsinin canına okumak gerekir.

İşçileri Manisa çıkışında durdurun talimatı var.

İşçiler, maden işçileri, Soma işçileri, Manisa çıkışında duruyorlar. Geri dönmüyorlar, çünkü tazminatlarını almış değiller. İleri gidemiyorlar, çünkü jandarma ile çatışacak, barikatları aşacak gücü kendilerinde görmüyorlar. 3500 işçinin tümü, hep birlikte orada değil.

İşte işçi sınıfı ve karşısında yer alan güçler.

Karşı cephe, buna burjuva cephe, devlet cephesi, karşı-devrim cephesi diyebilirsiniz, patronlardan, burjuvalardan, onların da en kodamanlarından ve onların emrindeki Saray, hükümet, yargı, polis gücü, jandarması vb.den oluşuyor. Ellerinde basın var. Haber yaparlarsa her eylem büyür, ama haber yapmazlarsa, her haklı eylem karanlıkta kaybolabilir. Buna özgür basın diyorlar, “özgür”ler çünkü, hiçbir şey yazmak, haber vermek zorunda hissetmiyorlar, ama köleler, çünkü, burjuva paşababalarının atadığı bir memurun karaya ak demesini yazmak zorundalar, asla ve asla onların iradesini aşan bir şey yazamıyorlar.

Trump, Erdoğan’a bir mektup göndermiş. Evlere şenlik bir mektuptur ve hakaret içermektedir. Bu mektubun içeriğini haber yapmak, Trump bunları söyledi demek, Cumhurbaşkanı’na hakaret olarak ele alınıyor. Oysa hakaret ise, onu yapan Trump’tır ve onunla hesaplaşmaları gerekir. Bu durumda bir cinayetin haberini yapan, acaba katil mi olacak? İşte size burjuva basın. İşçiler Manisa çıkışında bekliyor, ama burjuva basın bunu görmüyor. Oysa işçiler sadece tazminatlarını istiyorlar, hepsi budur. Bir akşam Saray’ın ışıkları yanmazsa, “itibardan tasarruf edilse” işler çözülmüş olacak.

Tüm devlet mekanizması, işçilerin karşısındadır.

İşte işçi sınıfının karşısındaki cephe, kutsal ittifak budur.

İşçiler, örgütsüzdür. Sendikaları dahi güçlü değildir. İşçi sınıfının çok büyük bir bölümü sendikasızdır. İşsizlik diz boyudur. Ve bu koşullarda işçiler, genel ve birleşik bir örgütlü mücadele geliştirememektedir.

İşte bu sorun bize, tam da işçi sınıfının cephesini tarif etme görevini vermektedir. İşçi sınıfının cephesi, sosyalist devrim cephesidir. Yani işçiler, üretim araçlarına el koyarak, onları zaten özü gereği oldukları şekle sokup, toplumun mülkiyetine geçirerek sömürü sistemine son verebilirler. İşçiler, üretim araçları üzerinde özel mülkiyete son vererek bunu yapabilirler. Fabrikalar işçilerindir, toprak köylünündür, işleyenindir.

İşçi sınıfı, bu devrimin ana gücü, öncüsüdür. Zira onun zincirlerinden başka kaybedecek bir şeyi yoktur. İşçilerin nasılsa özel mülk edinilmiş üretim araçları yoksa, hiçbir sınıfın da olmaması gerekir. İnsanın insan üzerindeki kulluğunu sonlandırmak, özel mülkiyete son vermekle mümkündür.

Her emekçi, kendi emeği ile hayatını kazanan bu devrimin müttefikidir. Her kadın, her genç bu devrimin savaşçısıdır. Her ezilen, bu kavganın neferi ve işçi sınıfının saflarının doğal üyesidir. Bu devrim, her türlü aşağılanmaya, ayrımcılığa vb. de son verecektir.

Ama işçi sınıfının bunu yapması için, bir devrimci örgüte ihtiyacı vardır.

Burjuvazinin örgütü, devlettir.

İşçi sınıfının örgütü ise devrimci partisidir.

Bu devrimci örgüt, işçiler arasında ne kadar örgütlü ise, işçi sınıfı o kadar devrimcileşmiştir ve önderlik görevini o ölçüde oynayabilir, tüm cephelerde işçilerin direnişini yönetebilir demektir.

İşçi sınıfı devrimci değil ise, Soma’daki gibi işçiler yalnız kalmaya mahkûm olur.

Bugün, ülkeyi baştan ayağa sarmış bir ekonomik kriz var.

Burjuvazi, Saray Rejimi, bu krizin faturasını işçilere yıkmak istiyor.

İşçilerin “bunu kabul etmiyoruz” demesi, eğer laf ile oluyorsa, açıklamalarla gerçekleşiyor ve orada sınırlı kalıyorsa, çok cılız bir tepkidir.

Elektriğe gelen zam, doğalgaza gelen zam, aslında krizi işçilere fatura etmenin yollarından birkaçıdır. Her yol ve araçla işçiler omuzlarında krizin ağır yükünü hissetmektedir.

Damat Bakan, kıdem tazminatlarına göz dikti. Neden? Krizin faturasını ödetmek işte budur. Neden Saray eşrafının mal ve mülküne el koymuyorlar, neden Erdoğan’ın ve ailesinin servetini sahneye sürmüyorlar? Trump, “servetine el koyarım” tehdidinde bulunduğunda, Suriye işgali sürecinde ateşkes ilan edebiliyorlar. Trump’ın bildiği serveti, işçi ve emekçiler neden bilmiyor? Ama krizi çözmek için kıdem tazminatlarına el koyma yollarını arıyorlar.

Her sigortalı işçinin maaşından %3 işsizlik sigortası primi kesiliyor.

İşsiz kalan her 100 kişiden ancak 17’si işsizlik maaşı alabiliyor.

Peki işsizlik fonunda biriken para nerededir? Bakan açıklıyor: Onu kamu bankalarına aktardık, o para ile duble yollar yaptık vb.

Neden kamu bankalarına işçilerin paraları aktarılıyor?

Neden işsizlik fonu için ödenen %3’ler işçilere verilmiyor? Çünkü, işin fıtratında var. Sen işçisin ve sömürülmek, soyulmak, itilip kalkılmak, aşağılanmak, yerde tekmelenmek, binanın asansöründe gebermek, madenin derinliklerinde mezar sahibi olmak senin kaderinde yazılı. İşte bunu söylüyorlar.

Bugün ülkede çalışanların %36’sının sosyal güvencesi yok.

Bugün, işsiz işçi sayısı 15 milyona yaklaşıyor. Resmî rakamlar dahi işsiz sayısını 8 milyon veriyor. Bu rakamlar, gerçeği gizlemek için veriliyor. Devletin istatistik kurumu dahi, yalan makinası olarak çalışıyor.

Enflasyon %10’un altında diyorlar. Oysa her işçi biliyor ki, üzerine %50 zam gelmemiş hiçbir şey yok. İster elektriği alın, ister çocuklarınızın okul malzemelerini, ister benzini alın, ister doğalgaz faturalarını, ister peyniri alın, ister birayı, ister patatesi alın, ister zeytini. Hangi ürünü alırsanız alın, her şeye, bir yıl öncesine göre en az %50 zam gelmiştir. Enflasyon ise %9 olarak açıklanıyor.

İşçi ücretleri, memur ücretleri %4+4 gibi rakamlarla telaffuz ediliyor. En yüksek zamla toplu sözleşme yapabilmiş işçilerin bile ücretleri, geçen yıla göre %30 azalmıştır. İşçilerin maaşlarının 3’te biri ile yarısı arasındaki bir kısmı yok olmuş, buharlaşmıştır. İşsizleri buna eklemelisiniz.

Ve tüm bunlar yetmezmiş gibi, işçilere savaş ve milliyetçilik edebiyatı yapılıyor. Madem karnınız doymuyor, bari aklınızı milliyetçilikle, vatan ve millet masalları ile dolduralım diyorlar. Burjuva medya, savaş naraları atıyor. Ölen askerlerden söz eden yok. Damat bakan, şehadet şerbetini içmekten söz ediyor. Buyursun, kendisini en önde görmek isteriz, cephenin önünde yer alsın.

İşte Soma işçilerinin yürüyüşü, bu nedenle kesilebiliyor.

Soma işçileri, tüm güçleri ile, aileleri ile o yürüyüşte yer almalı, haklarını almak için direnmelidir. Ve bu direniş, giderek tüm topluma yayılmalı, tüm işçilerin desteğini almalıdır.

Sendikalara açık olarak direnişleri engelleme talimatı verilmektedir.

Sendikalar, işçi sendikası olmaya devam edenler, tersine, bir genel grev ile sürece karşılık vermelidir. Böylesi bir genel grev, tüm işçilerin desteğini alacaktır. Sendikalar, eğer işçi sendikası iseler, devrimci hareketten uzak durarak bu mücadeleyi götüremezler. Açık olmak gerekir. İşçilerin bıçak boğazlarına dayanmıştır. Ya işçiler, kendi yollarını çizecek ve sendikaları da aşıp geçecektir ya da sendikalar, eğer işçi sendikası olmaya hâlâ devam ediyorlarsa, işçilere yol gösterecek ve genel grevi örgütleyeceklerdir.

Burada iki sınıfın çarpışması vardır. Bu sınıflardan burjuvazi, devlet şeklinde örgütlüdür ve Saray Rejimi, tüm olanakları ile, işçileri ve tüm toplumu susturmak için mücadele etmektedir. Her eylemin karşısına, tüm güçleri ile dikilmektedirler, basını ile, polisi ile, jandarması ile, yargısı ile, copu ile, TOMA’sı ile işçilerin ve hak arayan herkesin önüne dikilmektedirler. İşçi sınıfı buna karşı, kendi örgütlülüğünü geliştirmek, devrimcileşmek zorundadır.

Genel grev, bugün, birçok sözün anlamlı hâle gelmesini sağlayacak bir yoldur. Krizin faturasını ödememenin etkili yollarından biridir.

ABD, 26 Ekim 2019’da, Bağdadi’nin öldürüldüğünü ilan etti. Trump, büyük müjdeyi verdi. ABD, Kuzey Irak’taki üslerinden, Reyhanlı’nın yakınındaki bir köyde, Bağdadi’ye karşı operasyon düzenledi.

Trump, açıklamasında, bölgede etkinliği olan güçlere, Rusya, Türkiye, Suriye, Irak ve SDG’ye teşekkür etti. Zaten bölgede başka da bir güç yok. Yani tüm güçlere teşekkür etmiş oldu.

Aradan birkaç gün geçtiğinde, artık operasyon ayrıntıları ortaya çıkmaya başladı. Bu operasyonun istihbaratı ile ilgili değişik versiyonlar var. Ama sonuçta, Bağdadi’nin nerede olduğu bilgisi, yakın çevresinden geliyor ve anlaşılan yerini değiştirme kararı almıştı.

İşin bu yönü üzerine daha çok bilgi gelecek, videolar gösterilecek vb.

Ama biz, daha genel olarak Bağdadi’nin öldürülmesi üzerinde durmak istiyoruz. Bunun anlamı nedir ve neden şimdi?

1- Biz henüz, gerçekten Bağdadi’nin öldürülüp öldürülmediğini bilmiyoruz. Zira Bağdadi, daha önceleri de öldüğü açıklanan bir kişidir.

Bunu anlamak için şunu hatırda tutmak gerekir: IŞİD ve Bağdadi, ABD güçleri içindedir.

Bağdadi ve IŞİD, ABD, İngiltere, İsrail, Türkiye, Suudi Arabistan ve Katar grubunun içindedir ve Bağdadi, burada bir güçtür.

Öyle ise, ABD, kendi adamını imha ettiğini açıklamaktadır.

Kendi adamını imha ettiği için, Rusya, Türkiye, Suriye, Irak ve bölgedeki Kürtlere teşekkür etmektedir.

Bu teşekkürün tek anlamı vardır, Bağdadi’yi, kendinden ABD’den bağımsız bir güç, “ortak tehdit” olarak ilan etmektir. Buna da doğrusu kimse itiraz etmeyecektir. Daha çok, “kendi yarattığı güç olsa da, Bağdadi’nin tasfiyesi işe yarar” diye düşüneceklerdir. Böylece, ABD, Bağdadi’yi yaratan güç olduğu kadar, yok eden güç olarak da kendini temizlemiş olacaktır.

Bağdadi öldürüldü mü, bilmiyoruz.

ABD, ya Bağdadi’yi, konuşmasın ve Rusların eline düşmesin diye öldürmüştür. Bu durumda, Suriye sahasındaki son gelişmelerin ardından, sıra İdlib’e geldiği için, Bağdadi, Türkiye ve ABD arasında pazarlıklar yürümüş olmalıdır. Muhtemelen Bağdadi, elindeki bilgilerle ABD ve Türkiye için bir tehdit olmaya başlamıştır.

Bu durumda da, ABD Bağdadi’nin yerine bir yenisini bulup, bizzat onun aracılığı ile operasyona başlamış olmalıdır.

Yani, eğer ABD Bağdadi’yi öldürmüşse, elindeki bilgilerin ABD için tehdit oluşturması nedeniyledir. Tıpkı Saddam’ı mahkemeye çıkarmamaları gibi. Bağdadi’nin yargılanması, büyük ölçüde ABD, İngiltere, İsrail ve Türkiye planlarının deşifre olması demektir. Bu ülkelerin savaş suçluları mahkemesine çıkarılması demektir.

ABD, bu nedenle bir “temizlik” yapmıştır.

2- Belki de Bağdadi öldürülmemiş, ama öldü gösterilmiştir. Bu durum da, Bağdadi’nin ne kadar kapsamlı plan hazırladığına bağlıdır. Belki de Bağdadi, elindeki bilgileri öylesine kullandı ki, ABD onu öldü göstererek ona yeni bir temiz sayfa açmak zorunda kaldı. Belki de yarın İran’da ya da Libya’da karşımıza başka bir isimle çıkacaktır.

3- Her iki hâlde de, ABD temizlik yapıyor. Kendi kirli işlerinin, kirli organizasyon ve emirlerinin ortalığa saçılmasını istemiyor.

İşte teşekkürün bir anlamı da buradadır. ABD savaş suçları mahkemesine çıkarılacaksa, en başta Trump ağzından teşekkür edilen güçler tarafından ya da onların içinden bazıları tarafından çıkarılabilir. ABD, buna önlem almaktadır. Sonuç, herkes için makul ve sevindiricidir.

4- Şimdi sorun, IŞİD’in yeni liderinin kim olacağı sorunudur. ABD, muhtemelen daha derin bir planlama yapmıştır ve kendine bağlı IŞİD organizasyonunu, başka bir tarzda elinde tutacaktır. Bağdadi’nin yok olması, aslında bu olanağı artırmaktadır. Şimdi ABD, IŞİD’e yeniden biçim vermeye yönelecektir.

5- Ancak, bilmek gerekir ki, Suriye savaşı yeni bir döneme girmiştir. Bu yeni dönemde, savaşın sonuna gelinmektedir.

Bu durum ABD’nin kabul etmek istemediği bir durumdur.

ABD, her zaman savaşı büyütmek için bir yol bulacaktır.

Açık olarak “petrol kuyularını garantiye aldık” demeleri, aslında ABD’nin yaklaşımını tam olarak ortaya koymaktadır. ABD için, savaşı büyütme tehdidi, savaşı tüm bölgeye, İran’a ve diğer alanlara yayma tehdidi her zaman bir koz olarak durmaktadır. Savaş, Üçüncü Dünya Savaşının açık hâl alması ve sonuçlanmasına kadar, ABD bu tehdidi sürdürecektir.

Bu tehdidi ortadan kaldırmanın kesin bir yolu daha var, o da bölgede gelişecek bir sosyalist devrim ve anti-emperyalist mücadele ile halkların kendi kaderlerini kendi ellerine almasıdır. Bir devrim, tüm bölgeyi sarma potansiyeline sahiptir. Bir devrim, tüm emperyalist güçleri bölgeden kovmanın olanaklarına sahiptir.

Bugüne dönersek, ABD, kendini “savaş mahkemesine” çıkarmaktan korumaya çalışmaktadır. Bu nedenle, “geçici yenilgi”nin delillerini temizlemektedir. Bu delillerden biri de, IŞİD kadar ortağı olan Türkiye’deki Saray Rejimi’dir. Türkiye, Erdoğan, Saray Rejimi, ABD’nin suç ortağı, daha ilerisi tetikçisidir. Şimdi, Türkiye’nin bu suçlarının üzerine ABD kendi suçlarını da ekleyecektir.

Bağdadi, ABD’nin kendi adamı idi. Onu tehdit oluşturmaktan çıkardı.

Türkiye, ABD’nin suç ortağıdır ve şimdi tüm suçları üstlenmek zorunda kalacaktır. ABD, kendisi yerine Türkiye’nin savaş suçları mahkemesine yalnız çıkmasını istemektedir. Muhtemelen verecekleri tazminat da, Erdoğan ve ailesinin mal varlığına el koyarak ödenecektir.

Fırat’ın doğusuna, ABD teşviki ve onayı ile dalan Türkiye, IŞİD’in o sahadaki sorumluluğunu üstlenmiştir. Bunu kabul etmek, aslında ABD suçlarını da kabul etmek, kendi kabarık suç hanesine yenilerini eklemektir.

Bağdadi, İdlib denilen alan içinde, Türkiye sınırına 5 km uzaklıkta yakalanıp imha edildi. Resmî açıklama budur. Türkiye tarafından denetlendiği söylenen bir bölgedir burası ve Türkiye-Bağdadi ilişkilerine ilişkin yarın ABD’nin kayıtlar açıklayacağından kimsenin şüphesi olmasın.

Türkiye, gerçekten barıştan yana olsa, gerçekten çeteleşmemiş bir devlet olsa, gerçekten tetikçi olmamış olsa, gerçekten bir ABD sömürgesi olmamış olsa, azıcık onuru olsa, kalkar, tüm bu ilişkileri, tüm ABD-IŞİD bağlantılarını, kendi rolünü de gizlemeden açıklar. Ama bunu yapacak olanı ABD’nin tehditleri bekler. İşte mesele de buradadır.

Bağdadi operasyonu, Saray Rejimi’ne, ABD planlarının bizzat ortağı olmuş Erdoğan ve çevresine açık bir tehdittir.

Biz yine de biraz daha uzağa, önümüze bakalım.

Önümüzde, tüm dünyayı, bölgemizi sarmakta olan, yeni yeni ayakları üzerine dikilmekte olan devrim süreci var.

İşte bu sosyalist devrim, tüm bölgede barışın ve özgürlüklerin, kardeşliğin gelmesinin, sömürünün ve aşağılanmanın ortadan kalkmasının, binlerce yıllık tarihle yüzleşmenin tek yoludur. Bölgeyi tüm emperyalist güçlerden temizlemenin tek gerçek yoludur.

Derler ki, “kendileri konuşsalar, bütün halklar dost olur.”

İşte şimdi, halklar, kendi iradeleri, kendi iradelerinin temsilcisi devrimci örgütleri aracılığı ile konuşmaya başlayacaktır.

Emperyalist boyunduruğun, yüzyıllardır bölgemizde kurduğu tüm tuzaklar, tüm hakimiyet ilişkileri, tüm düşmanlıklar, tüm kurnazlıklar, devrimin gelişen dalgası tarafından parçalanacak, yok edilecektir.

İşte gerçek barışın, özgürlüğün, kardeşliğin yolu.