Bugün, sınıf savaşımı, toplumsal mücadelenin “gündem”ini doldurmuyor gibidir. On yıllardır, sanki, sınıflar arasındaki savaşım önemini kaybetmiş gibi, gölgede kalmış gibidir. Sanki, gündemi dolduran çatışmalar, gündemi dolduran olaylar, sınıf savaşımının yerine başka çelişkilerin geçtiğini gösterir gibidir.

“Gibi”dir, çünkü gerçekte öyle değildir. Görünen ile gerçek arasında her zaman bir farklılık vardır. Bu nedenle Marx der ki; eğer her şey göründüğü gibi olsa idi, bilime gerek kalmazdı. Bilim, görünenin yanıltıcılığını aşmak, gerçeği, gerçek olanı bulabilmek için gereklidir. Eğer her gerçek kendini dolaysız, çıplak olarak ortaya koymuş olsa idi, yani her şey göründüğü gibi olsa idi, bilime de gerek olmazdı.
Kuşku yok ki, dış görünüş ile onun altında yatan gerçek arasında bir ilişki de vardır. Görüntü, birçok durumda, gerçeği gizlemenin yolu olsa da, aslında, bilimsel bir bakış ile ikisinin bağı da ortaya çıkarılabilir.

Toplumsal yaşamı dolduran birçok gelişme, olay ve süreç, sanki birbirinden tamamen kopuk, sanki her biri kendi içinde hareket eden, ortaya çıkan, gelişen ve evrimleşen bağımsız şeyler olarak görünür. Oysa toplumsal yaşamın, toplumun, toplumsal gerçekliğin, kendi kuralları vardır ve bunları bilirsek, olup biteni anlamak kolay olur.

Metafizik metot, olayların her birini birbirinden bağımsız, ayrık olaylar olarak ele alır. Oysa diyalektik yöntemde, olaylar, hem birbirine bağlıdır ve hem de olup-biten şeyler değil, başlayan, evrilen, değişen süreçler olarak ele alınır. Diyalektik metodun başarısı da buradan gelir.
İdealist düşünce, nasıl ki, insanı ve evreni yaratan bir tanrı fikrinden hareket ederse, bu düşüncenin toplumsal hayatta ifadesini devam ettirir, yazgı, kader, kısmet vb. bu anlayışın ürünüdür. İktidarlar, tanrının bir kararı olur, yoksulluk ise en iyi ihtimalle öbür dünya için iyi kullarına karşı bu dünyada bir sınav olur.

Oysa materyalist düşünce, insanın yazgısını kendi eline verir. Ve bu materyalist düşünce, diyalektik yöntemle birleşti mi, toplumsal gerçeklik de dahil, insanı çevreleyen gerçekliği ortaya çıkarma, bilebilme olanağı ortaya çıkar.
Bilmek, elbette insanı rahat bırakmaz.
Bilmek, gerçeği görebilme gücü elde etmenin başlangıcıdır.

Bilmek, gerçeği değiştirmeye doğru adım atmanın yolunu açar.

Yani bilgi, bilimsel bilgi, “bardakta durduğu gibi durmayan”dır. Bileni, bilgiye ulaşanı değiştirmeye başlar.
İşte topluma böyle bakarsak, bazı sonuçlara ulaşabiliyoruz. İnsanlık bu bazı sonuçlara çoktandır ulaşmıştır.

Biliyoruz ki, toplum, doğanın devamıdır. Doğanın bir parçası olarak insan toplumu, aslında hem onun içindedir, hem de onu belli ölçülerde aşmanın kendisidir. İnsan, toplumsal bir varlıktır. Eğer yeni doğan bir çocuğu, hırsızların arasına koyarsanız, hırsızlık dışında bir şey bilmezse, ormana koyarsanız, konuşacak insan olmazsa, diyelim 20 yaşında nasıl bir insan ortaya çıkacağını bilmek, aşağı yukarı mümkündür. En azından belli açılardan. İnsan toplum içinde şekilleniyor. Elbette bu toplumun, binlerce yıllık tarihi var ve bu tarih boyunca oluşan bilginin bir bölümü, genetik olarak da aktarılıyordur. Ama toplumsal yaşam dedik mi, sadece bugünü kastetmiyoruz.

Şimdi, bir çocuğun baklava çalması, bunun hırsızlık olarak ilan edilmesi ve bu nedenle kendisine 36 yıl ceza verilmesi, aslında, yıllardır süren sömürü düzeninin, sınıflı toplum yapısının sonucudur. O çocuğun aç kalması, o çocuğun baklava çalmak zorunda olması, en başta aç olması ile, sonra, üretilmiş yiyeceğin eşit olarak bölüşülmemesi ile, kısacası mülkiyet ilişkileri ile bağlıdır. Cezanın kaynağı da budur. Nitekim, bir bankayı soyan, devlet kasasından trilyonlar götüren bir kişiyi karşısında bulan savcının hemen “vicdanı” harekete geçer ve bu trilyonlardan pay alabilir miyim diye düşünür, alır ve o kişi 36 yıl hapse mahkûm olmaz. Oysa çocuk, topluma karşı suç işlememişti. Baklava çalarak, baklavanın sahibi olduğunu ilan etmiş ve hukuken öyle tanınmış kişinin diyelim ki 100 TL’lik malını çalmıştı. O baklava, “sahibi” için, yiyecek değil, satılacak bir metadır. Çocuğun karşısına çıkarıldığı hakim için ise, alınacak pay olmayan bir baklava hırsızıdır. Hakim, en iyisinden baklavayı, “baklavanın sahibi” olan dükkânın sahibinden bir işaretle, bedava olarak alabilir. Öyle ise o çocuktan alabileceği bir şey yoktur. ‘Vicdanı’nın sesini dinleyip, 36 yıl cezayı verir. Örnek olsun, bir başkası yapmasın diye de gerinerek yürümektedir. Oysa bir devlet soyucusu karşısında yapacağı en akıllıca şey, bir komisyonla görmezden gelmektir. Adalet, bir anda kör olmuştur. Baklava çalan çocuk, mahkemenin görkemli salonunda, adaletin ürkütücü yönünü görmüştür. Savunma bile yapamaz. Oysa trilyonlar götürmüş olan bay işadamı, mahkemeye geldiğinde, salondaki kürsünün acınası hâline, hakimin bir başka yerden komisyon olarak alınmış olan giysilerine bakarak, bunda bir sefillik bulur. Savunmasını ise, el altından vicdan satın alarak yapmıştır zaten.

İdealist düşünceye göre, bu durum, çocuğun kaderi, kör olası adaletin kör gözünün işaretidir. Zenginin yırtması ise, bu dünyaya ait bir kazançtır, o zengin, öbür dünyada allahın huzurunda borcunu ödeyecektir. Oysa baklava çalan çocuğun borcunu ödemesinin yeri, mutlaka bu dünya olmalıdır.

Diyalektik materyalist bir kişi için bu durum, sınıflı toplumların, mülkiyet ilişkilerinin ve bunun belirlediği hukuk sisteminin, devletin kimin devleti olduğu gerçeğinin somut ifadesidir. Hakim hukuk sistemi, tümü ile varlıklıların, sömürenlerin, egemen sınıfın hukuk sistemidir. Hakim, çocuğu cezalandırmakla, zengin soyguncuyu hukuka uygun tarzda aklamakla görevlidir. İşi budur. Büyük hırsız, küçük hırsızı cezalandırır.

Demek ki, biliyoruz ki, insan toplumu, doğal yaşamın bir devamıdır. İnsan toplumsal bir varlıktır ve toplumsal sistem, kendisi bir maddedir, doğar, büyür, gelişir, yok olur ve yerini bir başkasına bırakır.

Belli bir toplumdaki düşünce, egemen düşüncedir. Hukuk sistemi, egemenlerin hukuk sistemidir.

Biliyoruz ki, bu toplumsal devinimin bir aşamasında, sınıflı toplumlar ortaya çıkmıştır. Sınıflı toplum, toplumun çıkarları birbirine zıt iki temel sınıfa ayrılması demektir. Bunlardan biri, üretim araçlarının sahibidir. Üretim araçlarının sahipleri, diğerlerini sömürme olanağı elde ederler. Köleci toplum, bu toplumların ilkidir. Devlet, bu sınıfların ortaya çıkmasının sonucudur ve egemen sınıfın diğer sınıfları baskı altında tutmak için geliştirdiği aygıttır, örgüttür. Elbette egemen sınıflar, yönetmek için, sadece silâhlı adamlar ve baskı aygıtını kullanmazlar. Aynı zamanda toplumsal inanışları vb. de kullanırlar ve kendi egemenliklerini geniş üretici yığınlara kabul ettirirler, onların “rıza”sını alırlar.

Kapitalizm, bu sınıflı toplumların en sonuncusudur, aynı anlama gelmek üzere en gelişmişi, en iğrenci, insanın kendine en çok yabancılaştığı sınıflı toplumdur.

Ve tüm sınıflı toplumların tarihi, nihayetinde sınıf savaşımları tarihidir.

Demek oluyor ki, sınıflı toplumlarda belirleyici çelişki sınıflar arasındaki çelişkidir.

İşte, tüm diğer çelişkiler, buna uygun olarak rol oynarlar. Çelişkiler, birbirinden bağımsız, ayrı ayrı yol almazlar. Tersine, toplumsal çelişkilerin tümü, bir arada, iç içe geçerek varlıklarını devam ettirirler. Sınıf savaşımı, bu çelişkiler içinde belirleyici olanıdır. Zaman zaman, diğer çelişkiler öne çıkar, sınıf çelişkilerinin üstünü bile örterler. Ama alttan alta bu gerçek, sınıf çelişkilerinin belirleyiciliği işleyip durur.

Diyelim ki, bir savaş durumu, önce sınıf çelişkilerini arkaya atar. Ama gerçekte, sınıf çelişkilerini daha da keskinleştirir. Bu pek çok örnekte böyledir.

Onlarca yıldır, içinde yer aldığımız toplumda, sanki sınıf çelişkileri arka plana düşüyor. SSCB’nin çözülmesi ile “ruhuna fatiha okunan sosyalizm”in bittiği iddiaları, bu arka plana düşen sınıf çelişkilerinin yarattığı tablo ile birleşti ve sanki, sınıf savaşımı bitti görüşünü besleyecek bir toplumsal veri oldu.

Dünyanın yeniden paylaşılması savaşı, sanki, sınıfların varlığından uzakmış gibi ele alındı. Sanki, dünyayı paylaşanlar, daha büyük sömürü, daha gelişmiş bir egemenlik peşinde değilmiş gibi. Birbiri ile büyük savaşlara tutuşan uluslararası tekeller, aynı zamanda ortaklaşa, sınıf savaşımın gereklerine uygun adımlar attılar. Özelleştirmeler, sanki kapitalizmin kutsanması olarak sunulurken, aslında sınıf savaşımının tam da içinde bir karşı-devrim saldırısı idi. Oysa sınıf savaşımının bittiğinin işareti olarak sunuldu.

Çünkü sınıf savaşımı, sadece barikatta çatışmak, sadece siyasal bir savaşım değildir. Sınıf savaşı, ideolojik, ekonomik ve siyasal yönleri olan bir savaşımdır. Ve egemen sınıf, devleti elinde tutan sömürücü sınıf, ideolojik savaşımı da etkili yürütmeyi başardı.

Bugün SSCB’nin çözülmesinin üzerinden 29 yıl geçti. 30 yıl, bir insan yaşamı için uzun ve önemli bir süre olsa da, toplumsal hayat için o kadar da uzun bir süre değildir. Ve bu 30 yıl boyunca da sınıf savaşımı tüm gerçekliği ile sürdü, sürüyor. Ama her zaman, gündemi oluşturan şeylerin, çatışma ve süreçlerin arkasında kalarak, gölgede kalarak ve gölgede bırakılarak.

Oysa bugün, bu açıdan bir yeni dönem başlamıştır. Başlamıştır, diyoruz, başlayacaktır demiyoruz. Zira, SSCB çözüldüğünde sevinç çığlıklarına simge olmuş olan “tarihin sonu”nun yazarı bile, “sosyalizm gereklidir” demeye başlamıştır. O diyorsa, süreç çoktan ilerlemiş demektir.
2011 yılında, Suriye savaşı başladığında, birdenbire, IŞİD çeteleri kafalar kesmeye, ortalığı kana bulamaya başladığında, sanki bu durum sınıf savaşımının dışında, sanki bambaşka bir çelişki imiş gibi sunulmaya başlandı.

Oysa bugün, IŞİD çetelerinin arkasındaki güçlerin başındaki ABD, IŞİD’e karşı en etkili mücadeleyi yürüten Kürt halkının siyasal örgütü PKK yöneticilerinin başına ödül koyduğunu açıklamaktadır.

Bugün, dünyada bir yeni paylaşım savaşımı sürmektedir. ABD, İngiltere, Almanya, Fransa ve Japonya beşlisi, diğer güçleri de çeşitli ittifaklarla yanlarına alarak, bir paylaşım savaşına girişmişlerdir. Libya bunun en açık örneğidir. Batı’nın demokrasi kurma “çabası”, bugün Libya’da tüm gerçeği ile ortadadır. Latin Amerika’da, ABD’nin, seçilmiş sol yönetimlere karşı azgın saldırıları, Yemen’de olup bitenler, dünyanın çoktan bir savaş alanına döndüğünü göstermektedir. Bu beşli, dünyayı paylaşım savaşımını, egemenlik savaşımını, değişik biçimlerde yürütmektedir.

Tüm yeryüzünde filizlenen gericilik, karşı-devrim hattı, çeteleşme, bu savaşımın sonucudur.

Ve tüm bunların, bu savaş ve kargaşanın içinden, sınıf savaşımı, yeniden yükselmektedir. Bu sınıf savaşımı, emperyalist metropolleri de içine alacak şekilde yeniden yükselişe geçmiştir. Almanya, Fransa, ABD, İngiltere ve daha az olmak üzere Japonya, sınıf savaşımının yükselişine sahne olmaya başlamıştır ve bu giderek daha da artacaktır. 30 yıla yakın süre boyunca zaferlerinin tadını çıkartan dünya tekelleri, artık, birbirini boğazlamak için dayanılmaz bir istek duymaktadırlar. Rekabet yasasının yeni çağdaki işleyişi böyle değil midir?

Kapitalizm çoktandır sınırlarına dayanmıştır. Bugün kapitalist-emperyalist sistem, fazladan ömür sürmüş bir kocamış canavardır. Değişik bir varlığa dönüşmüştür. Fazladan ömür sürmüş bir laboratuvar hayvanı gibidir. Her şeyi yıkıp yok ederek varlığını uzatmak için uğraşmaktadır. İnsanı insan olmaktan çıkartmak dışında varlığını devam ettirme olanağını kaybetmiştir. Çoktan, tarihe karışması gereken bu sistemin, tarihe karşı direnişidir bu. Bu nedenle, “tarihin sonu”nu arıyorlar.

Onların “tarihin sonu” dedikleri yer, tarihin insanlaşarak yoluna devam edeceği yer olacaktır.

Dünyanın hemen her ülkesinde, işçi sınıfı, çaresizlik içinde, örgütsüz olarak yeniden kendine gelmektedir. Bu bir diriliş dönemidir. Aşağılanan, hiç yerine konulan, ezilen, sömürülen, mezara konulan, kölece bir yaşama mahkûm kılınan üretenler, işçiler, emekçiler, zincirlerini kırmak için hazırlanmaktadırlar. Elbette vücutları güçlenmeye, akılları berraklaşmaya ihtiyaç duymaktadır.

Tüm toplumsal yaşamı, gökyüzünü kaplamış olan karanlık, artık delinmeye başlamıştır. Bu karanlığı, bu kara gökyüzünü dağıtacak fırtınalar, toplumun en altında, en dipte güç toplamaktadır.

Biz, devrimciler, bu tarihin, bu dipten gelen dalganın sesiyiz. Bu nedenle, hiç ama hiç ara vermeden, büyük bir enerji ile, sakin ama büyük bir inançla örgütlenmeyi, dünyanın her yerinde geliştirmekle yükümlüyüz. Dünyanın her yerinde işçi eylemleri yükselecektir. Bu işçi eylemleri, bu anti-kapitalist eylemler, düz bir çizgi ile yükselmeyecektir. Elbette, bir yükselecek bir geri düşecektir. Ne yükseldiğinde, şaha kalkma zamanıdır, ne geri düştüğünde yasa bürünme zamanıdır. Tersine, uzun bir diriliş sürecidir bu ve çoktan başlamıştır. Bugünü yıkacak, yarını kuracak bu mücadelenin zor bir mücadele olacağı, tüm tarihsel deneyimlerle sabittir. Bilinmez değildir. Mücadele, bugün bizden, bu çetin savaşıma hazırlıklı olmamızı istemektedir.

Umutlarımızı besleyecek, kemiklerimizi ısıtacak, karanlığı dağıtacak aydınlık ve güneşli günler, kendiliğinden gelmezler. Bu karanlık, bu gericilik, bu emperyalist egemenlik, kendini ömrünü uzatmak için, daha başka saldırılara da girişecektir. Bu, devrim ve karşı-devrim hatlarının büyük çarpışmasına kadar böyle sürecektir. Zafer, altın tepside gelmeyecektir, tersine tırnaklarımızla sökülüp koparılacaktır.

Tereddüt etmeden söyleyebiliriz ki, Soçi’de imzalanan Türkiye-Rusya anlaşması ile birlikte, İdlib sorunu zamana yatırıldı. Tansiyon düştü. Suriye sahasında, savaş, daha düşük bir seyir izlemeye başladı. 15 Ekim’e kadar, Türkiye, operasyonların olmaması karşılığında, çetelerin ağır silâhlarını teslim edecekleri ve silâhsızlandırılmış bir bölge oluşturacağı sözünü verdi.

Tahran’da gerçekleşen üçlü toplantı, bu sürecin ilk adımı oldu. Türkiye, devlet olarak IŞİD, Nusra vb. çetelerle bağını itiraf etti. Onların adına “ateşkes” talep etti. Böyle olunca, Türkiye’nin ilişkilerini kullanarak, bu çeteleri bölgeden çıkarma planı için Rusya ile bir anlaşmaya varmasının yolu açıldı.

TC devleti için açık sorudur: Suriye’den çıkartılan bu çeteler, Türkiye’ye getirildikten sonra, ne oldular? Bunlar, içeride devletin çıkarları için kullanılmak üzere mi organize ediliyor, yoksa başka ülkelere, ABD tarafından verilen adreslere mi teslim ediliyor?

Tahran toplantısı ve İdlib süreci, sadece Türkiye’nin çeteler ile olan ilişkilerini itiraf etmesi ile sınırlı kalmadı. Bu itirafla Türkiye, çetelerin gerçek sahibi olan ABD, İngiltere ve İsrail’i yükten de kurtarmış oldu.

Ama ikinci bir gelişme daha ortaya çıktı. TC devletinin tüm dış politikası, her ne kadar Rusya-İran hattı ile ilişkileri olsa da, her ne kadar S-400 sistemlerini almak gibi işlere girişilse de, tüm dış politikası, Washington’un açık talimatlarına bağlı olmaya devam etmektedir. İdlib süreci bunun en açık kanıtıdır.

Muhtemelen Ruslar, kendilerini tekrar kandırılmış hissetmektedir. McKinsey’e ekonominin teslim edilmiş olması, zaten bunun gereği idi. Rusların bunu görmemiş olması mümkün değil. McKinsey anlaşmasının tazelenmesi 2017’de olduğuna göre, bunu olsa olsa sadece Türkiye halkları bilmiyordu. Öyle ise, Türkiye bir kere daha Rusları kazıklamışa benzemektedir.

Ve buna rağmen, Suriye sahası anlamsız bir sakinlik içindedir. Elbette sahada çok şey oluyor, ama tansiyon düşük seyretmektedir. Ve dahası, İdlib meselesi olduğu gibi durmaktadır. Suriye için, öncelik İdlib meselesi olmak üzere, Kürt meselesinin de ana noktasını tuttuğu, yeni anayasa sürecinin başlatılması sorunu var. İdlib ne kadar uzarsa, tüm bunlar da o kadar uzamaktadır.

Suriye’nin, tüm yabancı güçler çekilsin açıklamalarının aksine, ABD, arkasında NATO desteği ile, bölgede daha da yerleşik bir hâl almaya, Kürtlerin alanları başta olmak üzere, Rakka çevresine yerleşmeye çalışmaktadır.
Tam bu süre içinde 6 Kasım’da ABD seçimleri vardı. Ve 5 Kasım’da ABD, yeni İran ambargosunu uygulamaya koydu.

Yeni İran ambargosunun açık bir haydutluk olduğunu belirtmeye bile gerek yok. Zaten bir ABD tutumu olarak bu durum biliniyor. Türkiye, HalkBank davasında, “senin ambargondan bana ne” diye nutuklar atıyordu. Oysa yeni ambargo sürecinde, ABD’den, muafiyet talep etti. Öyle anlaşılıyor ki, bazı limitli muafiyetler de aldı.

Bu hâli ile İran ambargosu, hiçbir sonuç vermeyecek, etkisiz kalmaya mahkûm, ABD’nin haydutluğunun göstergesi olarak kalacaktır. İran’ın bu yolla diz çökmeyeceği açık olsa gerek. Ama yine de bölgede, nükleer anlaşma sonrası oluşan rahatlama, tamamen ortadan kalkacaktır.

İsrail, İran karşıtı cepheyi oluşturmak için, epey bir çaba sarfetmişti. Mısır, Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri, Ürdün vb. bu cephenin içinde yer aldıklarını açıklamıştı. İşte İsrail, bu ambargonun gelmesi sürecinde, Arap ülkeleri ile açıktan, Filistin karşıtı ve İran karşıtı ilişkiler kurduğunu ilan etti. İsrail, peş peşe, Ekim sonu, Kasım başında, Umman, BAE, Dubai, Çad gibi ülkeleri açıktan, gizlice değil, duyurularak, fotoğraflanarak ziyaret etti.

Ambargo, belki en çok bu işe yaramıştır. İsrail, Araplar nezdinde açık bir tanınma, Kudüs’ün başkent ilan edilmesi süreci tamamlama, Filistin meselesini “yüzyılın anlaşması” adını taktıkları anlaşma ile tamamlama sürecini hızlandırmıştır.

Tüm bunlar İran’ın etki alanını kırma girişimleridir. Ve elbette Türkiye, bundan çok ama çok hoşlanmaktadır.

İşte tam bu noktada, Türkiye, Rusya-İran ile oluşturdukları ittifakın dışına çıkıp, ABD emirleri çerçevesinde hareket edeceğini ortaya koymaktadır. ABD, bu durumu Kürt kartı ve ekonomik krizi kullanarak mı yaptı? Kanımızca, böyle düşünmek, Türkiye’deki ABD varlığını eksik anlamaktır. TC devleti, doğrudan ABD emirleri ile davranmaktadır, bu yeni değildir. Bu, on yıllardır böyledir. NATO, bunun ana mekanizmasıdır. Sadece, ABD ve AB arasında, Türkiye’nin kontrolü konusunda bir çatışma vardır ve SSCB dağıldıktan sonra bu “ortaklık” çatlamıştır. Bunun etkileri dışında bir başka süreç görünmemektedir. Türkiye’nin bağımsız davrandığı ya da davranacağı düşüncesi doğru değildir.

Evet Türkiye’nin bir şark kurnazlığı vardır. Bu durum, ABD’nin Türkiye’ye bölge için verdiği roller nedeni ile “fırsatlar” gören TC yönetiminin, en başta da Erdoğan ve Genelkurmay’ın, “bağımsız” bir ülke süsü ile davranıp, pay kapma kurnazlığıdır. Bu “kurnazlık” da ABD denetiminden uzak değildir. Suriye savaşında, Suriye’nin ve Suriye’deki halkların, en başta da Kürtlerin IŞİD çetelerine karşı direnişi, Suriye savaşının ABD ve müttefiklerinin yenilgisi ile sonuçlanması, Türkiye’nin Rusya ve İran’a yakınlaşmasını doğurmuştur. Bu bir tercih değildir. Ve ABD açısından, sınırları belli bir davranış modudur. Bu kadar.

Elbette, ekonomik kriz ve Kürt meselesi, ABD tarafından kullanılmıştır. Zaten Türkiye, bu pazarlığa çoktan razıdır.
Tam bu noktada, ve bu çerçeve içinde, ABD, Suriye’deki Kürt hareketini kontrol edebilmek için, Türkiye ile işbirliğine razı olacağı izlenimini vererek, Türkiye-İran-Rusya ilişkilerini bir anda kesebilir konumdadır. Türkiye de buna çoktan hazırdır. Erdoğan, sahibi tarafından affedilmiş olmanın heyecanını yaşamaktadır. Durum böyle gelişirse, olacak olan da budur.

İşte ABD’nin, PKK yöneticileri için para ödülünü koyması, tam da bu anlamda bir mesajdır. ABD, PKK olmaksızın, Suriye’de bir tarz Barzani yönetimi oluşturmak istemektedir. TC devleti ile ABD arasında var olan sorunları çözmek adına, şimdi, İran’a karşı cepheyi daha da büyütmek istiyorlar.

Türkiye, İran’a karşı savaşta açıktan roller almayı kabul etmiştir. Bunun karşılığında ne kadar para alacağını bilmiyoruz. Ne kadar ileri gidebileceklerini de. Ama İdlib meselesinin uzatılmasının ana nedeni böylece ortaya çıkmaktadır. İdlib meselesi, İran’a karşı operasyonlarda zaman kazanmak için uzatılmak istenmektedir.

Erdoğan, bu sürece uygun olarak, artık ne Şangay Beşlisi’nden söz ediyor, ne de S-400’lerden. Artık, gündemde Ukrayna ziyareti ve Ukrayna ile askerî işbirliği projeleri, Kırım meselesi vb. var. Bu durum, Rusları “kazıklamak” denilen sürecin bir tekrarıdır. Görünen budur.

Öte yandan, bu sürecin, önceden, Ruslar tarafından, İran tarafından görülmeme ihtimali yoktur. Ne İran, ne Rusya, Türkiye’ye derin bir güven duymamıştır. Türkiye’nin, herkesi memnun etme, herkesi uyutma, herkesi idare etme, herkese kazık atma politikası olarak tarif edilen şark kurnazlığı ile elde edeceği sonuçları hep birlikte göreceğiz.

Tüm bunlar, Türkiye’nin İran ile karşı karşıya getirilmesi sürecidir. Kaşıkçı cinayetini Suudilere karşı halifelik alanında önalmak için kullan, diye öneriler dinleyen Erdoğan’ın İran ile çatışmaya aynı tarzda girmesinin sonuçları acaba ne olur? Acaba, bunca yıldır hiçbir sınır savaşına girmemiş bu iki gücün savaşı, kime kazandırır? İsrail ve ABD planlarının bu tarzda Türkiye içinde etkili olması, sadece bağımsız bir ülke olmama durumunu göstermez, aynı zamanda, tetikçiliğin ileri boyutlarına delalettir. Türkiye, emperyalist planlar çerçevesinde, kendisine dahi kurşun sıkan bir boyuta getirilmiştir.

Bu durum, “ulus devletler” önemini kaybediyor tezini, emperyalist versiyon açısından doğrular. Elbette, söz konusu olan bir sömürgeleşmiş devlet ise, önemini kaybetmiştir. Ama söz konusu olan bir ABD, Almanya, Fransa, İngiltere, Japonya olunca, “ulus devlet” tüm ağırlığı ile yükselmektedir. İşte bu tezin gereği olarak, Türkiye, bu bölgedeki emperyalist paylaşım savaşımında tetikçi olmayı kabul ederek, kendini “önemsiz” hâle getirmiştir. Türkiye’nin yönetenleri, kendilerini, kendi devletlerini, ancak emperyalist efendileri onlara “siz önemlisiniz” dediklerinde ve o ölçüde önemli görebilmektedir. Artık, tetikçilik, “ben gerekliyim” mesajını vermenin aracı hâline gelmiştir. Efendileri adına, neler yapabileceklerini göstererek, onaylanmak istemektedirler.

Bu nedenle, tüm komşularına karşı saldırgan bir dış politika sürdürüyorlar. Bu dış politikanın sahipleri, tıpkı McKinsey gibi “yerli”dirler. Türkiye’nin dış politikası, NATO üyeliğinden bu yana, asla ve asla kendisi tarafından oluşturulmamıştır. Hele 1980 sonrasında bu politikalar, daha çok ABD’ye bağlanmıştır ve AK Partili dönemde, doğrudan, bir ABD memuru tarafından organize edildiklerine şüphe yoktur.

ABD’nin planı açıktır.

Suriye yenilgisini kabul edip, alıp evine dönmeyecektir.
ABD, savaşı büyütmekten yanadır. Evet ABD içinde de farklı gruplar vardır. Ama bugün görünen, İran’a karşı cepheyi genişletme politikasıdır. Bunun için, Türkiye’yi yönlendirmeleri de zor değildir. Elbette, İran, Suriye kadar kolay bir “lokma” görünmemektedir. Hele ki, Suriye’nin ne kadar kolay bir lokma olduğu, yenilgi ile anlaşıldıktan sonra. Ama bu ABD’nin sorunu değildir. Yeni ABD Dışişleri Bakanı’nın, “Ankara’nın NATO’dan çıkmamasını ümit ettiğini” söylemesi, aslında yol ayrımının yaklaştığını göstermektedir.

Türkiye, içinde Astana süreci de dahil, Rusya ve İran ile ilişkilerini değiştirme noktasındadır.

Bu noktada yeniden İdlib meselesi önem kazanmaktadır.
Öyle görünüyor ki, taraflar, özellikle Rusya-İran-Çin tarafı, süreci hızlandırma peşinde değildir. Bu nedenle tansiyonu düşürdüklerini görebiliyoruz. Ama aynı şey, ABD, İngiltere, İsrail cephesi için söz konusu değildir. Tersine onlar, daha atak davranma peşindedirler.

Önümüzdeki aylar, cephelerin netleşeceği bir süreçtir.

Suriye savaşı, çevresindeki ülkeleri de içine çekmiştir. Aslında yerel alanda, Suriye sahasında, bir uluslararası savaş yaşanmaktadır. Bu savaşın büyük güçleri de savaşa dahil olmuş, ama savaşı, belli bir sahada yoğunlaştırmakla sınırlı kalmışlardır.

Suriye savaşı, öyle kolay bir savaş olmadığını çoktan ortaya koymuştur. Ve bugün bu savaşın bir yönü emperyalistlerin müdahalesi ise, diğer yönü de Suriye halklarının ve Esad güçlerinin ciddi direnişidir. Özellikle Kürt halkının, diğer halklarla birlikte, neredeyse tüm Suriye halklarının direnişi, bölgede IŞİD çetelerini yenmiştir. Emperyalistlerin kullandığı bu çeteler sahadan temizlendikçe, savaş değişik biçimler almaya yüz tutmuştur.

ABD, İngiltere, İsrail, Türkiye, Suudi Arabistan vb. bu savaşın genişlemesinden, İran’a karşı savaşa dönüştürülmesinden yanadırlar. Ve bugün, Suriye savaşı, Türkiye’de bir iç savaşa dönüşmüştür, Suudi Arabistan’da, Ürdün’de, hatta İsrail’de de bunun izleri vardır.

Bu, sadece bölge devletleri açısından öyle değildir.

Bu durum, savaş sürecinde önemli bir direniş gösteren Kürtler açısından da böyledir.

Kürt hareketi, 1970’lerin sonunda, 1980’lerde, Türkiye’de, önemli bir çıkış yapmıştır. Kürt Devrimi adını verdiğimiz bu süreç, diğer üç Kürdistan bölgesini de şu ya da bu ölçüde etkilemiştir, etkilemeye devam etmektedir.

Yakın döneme kadar, PKK önderliğindeki Kürt hareketine karşı, gerici, uzlaşmacı, emperyalistlerin uzantısı haline gelmiş Barzani hareketi öne çıkarılmaya çalışılmıştır. Bu yolla, Kürt halkının devrimci yönelimleri yok edilmeye, Kürt sorunu, emperyalist paylaşım savaşımının bir aracı hâline getirilmeye çalışılmıştır. Kürt devrimcileri, en başından bu yana, kendi içlerindeki Barzanici, gerici, feodal kalıntılara bağlı, aşiretçi yapılara karşı birçok yolla mücadele etmişlerdir.

Bizce 1992 yılından başlayarak, Kürt uyanışı, “ulusal uyanma” noktasını aşmıştır. Kürt devrimcileri, bu noktanın üzerine yatarak, Barzanici bir tarza yol vermemiş, uyanışı, sosyalizm ve toplumsal kurtuluş yönüne yönlendirmeye çalışmışlardır. Devrimin geldiği o günkü aşamada, devrimi ileri taşımak isteyenlerle, devrimi yeni bir tarzda emperyalizme bağlanmak için son nokta olarak görenler arasında bir mücadele içten içe yürümüştür.

Suriye savaşı ve Rojava devrimi, devrimci cephenin gücünü artırmış, ama aynı zamanda, yeni olanaklarla birlikte, yeni zorlukları da devreye sokmuştur. Sağlıklı bir devrimci çizgiyi sürekli kılmak, elbette oldukça zordur. Emperyalist güçlerin bölgeye yığıldığı bir süreçte, farklı Kürt unsurların farklı ilişkileri kullanma isteği, pratik bir gereksinim olmanın ötesinde yapılanmalara yol açmaya başlamıştır. Suriye Kürdistanı’nda, Barzanici güçler, açıktan IŞİD çetelerinin direnişin üzerine sürülmesine, Rojava devriminin bu yolla boğulmasına olanak tanımıştır. Başaramadılar. Ama, bugün, Kürt hareketi içinde, Suriye’de ABD ile ilişkileri gelişkin bazı yapılanmaların oluşumu da engellenememiştir.

Türkiye’de barış sürecinin sonlandırılması süreci, tam bu noktada, ABD emri ile, Kürt hareketinin üzerine Türkiye’nin büyük çaplı saldırılar ve katliamlarla gitmesi, aslında, ABD’nin kendine bağlı bir Kürt hareketini Suriye’de etkili kılma isteğinin bir parçasıdır. ABD, PKK’yi sıkıştırarak, işbirliğine zorlamıştır.

Bugün, PKK yöneticileri için dolar bazında ABD tarafından para ödülleri konulması, bu aynı sürecin parçasıdır. ABD, hem bu yolla, PKK’ye karşı Türkiye ile birlikte olduğunu Türkiye’ye bildirmekte, böylece, Suriye sahasında ABD denetiminde bir Kürt varlığına yardımcı olmasını istemektedir, hem de Suriye’deki Kürtlere, “PKK çizgisinden uzaklaşın” mesajı vermektedir.

Böylece ABD, Suriye sahasında ortaya çıkan, IŞİD çetelerinin yenilmesinde önemli başarılar elde eden direniş çizgisini yok etmek istemektedir. Bu “direniş hattı”na karşı, açık bir emperyalist savaş ilanıdır.

Bu nedenle “ödül” konulmasına, etkisiz ve göstermelik diye bakmak, hatalı olur. Bu durum, direniş hattına karşı, karşı-devrim hattının müdahalesidir.

Biz devrimci sosyalistler, örgütlü mücadeleye inanırız. Örgüt; özgürlük, özgürleşme demektir. ABD’nin, bölgenin direniş hattının, en gelişmiş örgütüne karşı bu hamlesi, bu nedenle son derece anlaşılırdır. Ama aslında bu sadece PKK’ye karşı bir hamle değildir. Böyle düşünmek, olup biteni anlamamak olur.

Suriye savaşı, bir emperyalist müdahale olarak başlamıştır. Suriye devletinin, bu müdahale öncesinde, ülkenin halklarına karşı davranışlarını “makul görmek” endişesi ile, Suriye’nin direnişini küçümsemek hatalı olacaktır. Ama öte yandan, Suriye direnişi, en çok da, halkların direnişidir. Bunu da bilmek gerekir. Suriye sahasında emperyalist işgalciler ve onların çeteleri bir yenilgi yaşadı ise, bu en başta direnen halkların ortak eseridir.

Biz, direniş hattından söz ettiğimiz zaman, bunu sadece Suriye ile sınırlı olarak da söylemiyoruz. Ama savaşın en çok, bugün, yoğunlaştığı yerdeki direnişin, bu direniş hattının gelişimine katkısı da küçümsenemez.

Bu çerçevede, emperyalist güçlerin, en başta da ABD-İngiltere-İsrail cephesinin, yenilgiyi kabul edip geri çekilmeyeceklerini de bilmek gerekir. ABD’nin, PKK yöneticilerini hedef olarak ilan eden, aşağılayıcı “ödül” saldırısı, aslında tüm direniş hattını, bu hattaki herkesi hedef alan bir eylemdir.

Sınıflı toplumların tarihi sınıf savaşlarının tarihidir. Biz Marksistler, böyle bakarız. Bugün, ABD’nin bu hamleleri, sınıf savaşlarının tarihinden bakanlar için gayet anlaşılırdır. ABD, bu açıklama ile, IŞİD çetelerinin sahibi olduğunu da beyan etmiştir. Dün, Tahran’da, Türkiye, İdlib’deki çetelerin hamisi olduğunu beyan etmek zorunda kalmıştı. Bu bir itiraftır. Bugün, ABD, tüm Suriye ve Irak sahasındaki IŞİD çetelerinin veya benzeri çetelerin gerçek sahibinin kendisi olduğunu itiraf etmektedir.

Yakın geçmişimizde, bölgede ve dünyada, sınıf savaşımlarının altan alta tüm hızı ile devam eden sınıf savaşımlarının üstü örtülmekte idi. Sistem, bunu başarabilmekte idi. Sanki, sınıfların savaşımı dışında bambaşka çelişkiler, sınıf savaşımının önüne geçmekte, onun üzerini örtmekte idi. Bugün, bu kısmen vardır. Ama önümüzdeki dönem, sınıf savaşımları, yeniden öne çıkacak, üzerindeki örtüyü parçalayacaktır. Bu açıdan tüm dünyada yeni bir dönemin başladığını söylemek abartılı olmaz. Er ya da ger gerçekleşecek olan şey, şimdi gerçekleşmektedir.

Elbette, dünya gericiliği, onun başını çeken ABD ve NATO güçleri, buna uygun adımlar atmaktan çekinmeyecektir. ABD’nin bu adımı, bununla da sınırlı kalmayacaktır.

Emperyalist güçler, Suriye savaşı ile, bir halk direnişi ile karşılaştılar. Bu direniş, Irak’ta, Irak savaşında olmadı. Bu direniş, Libya savaşında olmadı. Ama Suriye savaşında, halkların gösterdiği direniş, emperyalist efendilere, bundan sonrası için işaretleri vermiş olmalıdır.

Emperyalist güçler kendi aralarında paylaşım savaşını yürütürken, halkları birbirine kırdırmayı severler. Ve eğer karşılarında bir direniş bulurlarsa, işte bu direnişi, baş düşman olarak hedef tahtasına almaktan çekinmezler. Olmakta olan da budur.

Gerçekte, emperyalistler arasındaki paylaşım savaşımını da ortadan kaldıracak, bölgemiz ya da dünyamız için gerçek anlamı ile bir barış kapısını aralayacak şey, halkların anti-emperyalist direnişidir. Barış ve özgürlük, ancak ve ancak, emperyalistlerin bölgemizden kovulması ile mümkündür. Dahası, yeryüzünden kapitalizmle birlikte tüm sınıflı toplumları silmeden, devirmeden, gerçek anlamı ile bir barış kapısını da aralayamayız. İnsanlık, özlediği, susadığı barışı elde etmek için, sosyalizm ve devrime ihtiyaç duymaktadır. Bu, bir emperyalist güce karşı diğerini desteklemek gibi ucuz uyanıklıklarla sağlanamaz. Tam tesine, tüm emperyalist güçlere, onların yerli uşaklarına, işbirlikçilerine karşı, devrimin zaferi dışında barışın garantisi yoktur.

Bu nedenle, gelişmekte olan, boy atmaya başlayan “direniş hattı”nın çok büyük bir değeri vardır.

Suriye savaşı ile kazanılan bu direniş ruhu, tarihte görüldüğü gibi, özgürlüğün, özgürleşmenin, barışın ve kurtuluşun tek yoludur.

Hangi halkın ne derece örgütlü olduğu, çok önemli ama ayrı bir tartışma konusudur. Önemli olan, işçi ve emekçilerin, halkların açık olarak bu direniş cephesine katılması, bu doğrultuda örgütlenmesidir.

Bölgemiz özelinde, yüzlerce yılın şekillendirdiği kölelik, emperyalizme bağımlılık ilişkileri, kökten sökülüp atılmalıdır. Yaşanan acılar, yaşanan katliamlar, ödenen büyük bedeller, direnişin daha da büyümesinin gerekliliğini göstermektedir. Hiçbir zaman özgürlük, onurlu yaşam, barış, emperyalist güçlerin halklara sunacağı bir şey olamaz. Tarih bunu defalarca ispatlamıştır.

Bugün de durum bu derece de açıktır: Ya emperyalist zincirler altında köleler olarak yaşayacağız ya da kendi kaderimizi kendi elimize almak demek olan direniş çizgisine katılacağız ve defalarca yenilsek de, zafere kadar bu mücadeleyi sürdüreceğiz.

Bugün, biz Türkiye’de, işçi sınıfının, emekçilerin örgütlenmesinin yollarını açmak zorundayız. Görevimiz budur.