Ana Sayfa Blog Sayfa 131

The Re-Design Of Syria And Middle East Imperialist Intensions And Hired Guns

In the last few months Syria has become the standard topic. The monopolist media has turned the situation in Syria into a psychological war issue and has been keeping it on the agenda. Through the usage of manipulative footage and distorted information, news of mass murder is made.

But, what is really happening?

The U.S. imperialism desire to re-design, share and gain ascendance over Middle-East. In some sense, U.S.A. is the vanquished side of the Iraq and Afghanistan wars. Yes, U.S. has occupied, ravaged, battered and plundered these countries. These two countries, if left alone today, cannot heal these wounds even within 50 years. Millions of people have died, millions have been left homeless. People have been valued precisely as much as their organs. They have been subjects to the organ trade done by the mafia organizations, which also include Turkey and Israel. With a brutality likes of which has rarely been seen in history, the people in Iraq and Afghani-stan have been slayed.

USA has increasingly become lonelier in these countries. As the situation progresses, the plunderers that are lined up after USA, has become unable to make profit and the number of the dead returning home has forced them to rethink. Thus, these plunderers with USA have begun to lose control over Iraq and Afghanistan.

To prevent the progress of getting lonelier, USA decided to provide a new looting ground for these plunderers. This looting ground was Libya. British Petroleum (BP) overtook 30% of the petroleum resources in Libya. Also, Italian and French have taken an important slice of the pie in Libya.

This conclusion has allowed us to test our evaluation that the attack on Libya was to satisfy and heal the plunderer front and that the real targets were always Syria and Iran. In truth, the real purpose was to reward the plunderers in order to start a war against Syria and Iran.

Here, they have succeeded in Libya for the first step. The real war in Libya is just about to begin. The occupation and plunder has caused destruction beyond imagination. Turkey has joined as a hired gun to the war in Libya, which Turkey government previously called as “imperialist occupation”, and in conclusion lost what they already had before. Enmities and the blood feud aside, Turkey has completed this process with also huge losses economically. Apparently, the dream of Ottoman Empire reborn is so alluring that they dare to reach beyond their capabilities. Their masters must have been telling them to think that Turkey is as powerful as its shad-ow over Middle East. Meanwhile Turkish government believes that all the darkness of this war surrounding the area is their own shadow. This is what a hired gun is, the master takes the main pie and the hired gun is left with the crumbles.

It is known now how the process in Libya is executed. The soldiers who were trained in Qatar, the mercenaries of Arabic origin who were trained by USA, the soldiers who were trained in Turkey have been secretly sent into Libya as parts of Islamic movements in the country. Those who have started riots in the streets and have been running armed gangs were these fore mentioned soldiers. To continue from there have been relatively easier.

The same situation can be seen in Syria now. In the areas close to the borders, trained forces that were chosen for the war against Syria has been added into the process. Even to the point that, dozens of MIT (National Intelligence Agency of Turkey) agent or people who have been said to be agents of MIT have been caught by the government in Syria. The forces, who have been trained within borders of Turkey and secretly been sent into Syria and been used for benefitting USA purposes, have been murdering hundreds of people in the streets of Syria.

The news of the war according to the Syrian side only reaches the world through the Russian media that reflects the thoughts of Chinese government. Otherwise all the western media either running psychological war or are being a part in this war. The Al Jazeera TV wants to do a more advanced version of the psychological war that they did once in Libya before.

The authorities in USA have been declaring openly that if USA hadn’t un-leashed Turkish government upon Syria and if they had created hostilities between Israel and Syria instead; the Arabic countries could not have taken a side against Syria that easily. Actually, Turkey loses greatly when they agree to be sent against Syria as the hired gun of USA to do a dishonorable job. The enmities, which will probably continue for years, have been created in the region. In this way USA uses Turkey in order to isolate Syria. This also shows the “one minute” process, in which Turkish government greatly opposes the deeds of Israel, is a theatrical play to raise the prestige of Turkey amongst other nations.

How odd!

Israel have intercepted the ship “Mavi Marmara” (which was sent to aid the people of Palestine) within international waters and murdered 9 citizens of Turkey. The Turkish government talked largely and roared with anger etc. but in the end, they have started to arm themselves for war not against Israel but against Syria instead. The relations of Turkish government with Syria had been terrific and there had been talks of brotherhood between the two countries. Then suddenly the wind started to blow in the opposite direction. While also satisfying the benefits of Israel government, Turkey tries to get a huge role in the plot against Syria. The USA government openly declares that Turkey does whatever they say and their relations have never been better.

The fore-mentioned brotherhood with Syria has come to an end.

The hostilities between Turkey and Israel have been forgotten and these two countries have started to co-operate against Syria. The military base in Malatya, Turkey has started to be used. Through the usage of the base the missiles, which were previously used by Israel, are being tested. And without shame they have been declaring “These are not for our neighboring countries”.

If USA does not create insecurity in the world, if USA does not create hostilities then getting past this economic crisis is getting harder for them. For this reason, USA has been continuously crying out for new wars. After every world-wide insecurity economy of USA, recover by feeding their war industry. USA economy is a militarist economy. Triggering the armaments industry boosts their economy, but in relatively peaceful times especially if there is an economic crisis their profit becomes inadequate.

But this is not the only reason of the intervention and occupation in Libya, Iraq and Afghanistan.

USA desires to be the only dominant power in the war to re-design the world. Maybe they have been forced to step back in this matter. But does that mean that USA has abandoned this claim? We don’t think so.

On the other hand, whether they are the dominant power or not, in this war to redesign the world, which has already started, USA wants to be amongst those who have expanded their cut of the profit after the war. When the First World War begun the United Kingdom had been the leader of the world-wide capitalist system. Of course, UK had not yet enforced the other imperialist powers into submission. After the Second World War the fear of communism had caused a capitalist/imperialist system organization around the new leader, USA. As the leader, USA had begun to get the acceptance of the other imperialist powers about nearly everything. Of course it also cannot be called a total submission. But USA had gained the capability to oversee many of its imperialist rivals openly. Today, USA is losing these capabilities.

But USA still wants to be amongst those who have expanded their cut of the profit after the war.

Middle East is one of the areas of this re-design war. Now USA wants both to create a conflict between the Arabic countries and Israel and to start sectarian violence within the Muslims. USA aims to expand the chaos by supporting sectarian violence.

By doing this USA: A) wants to isolate Syria by uniting Arabic countries against them, B) with the interagency of Turkey both intervenes the wars between sects and puts Turkey forward as a potential ally of Israel, (Two arguing, hassling and sword crossing countries, but allies if you can observe objectively and very strong allies behind-the scenes…) C) wants to conflict the Islamic movements within themselves in order to put Iran into a critical situation.

USA both wants to take down Syria and by doing this and thus isolating Iran, prepares for an intervention against Iran. USA wants to take down Iran by the same thing that they tried in Libya which includes using mercenaries of Arabic and African origin and running psychological war propaganda through the usage of media, even Al Jazeera TV and through Tur-key-Israel operations.

The MIT operation, which found its expression in Tayyip-Fethullah conflict in Turkey, with this aspect, is directly connected to Syria and Iran situations. And it can be clearly said that there are at least 3 Fethullah Gulen movements, 3 Gulen movements: one supporting Israel, one under the control of USA and one supporting United Kingdom. And now none of their benefits are exactly same with each other.

Syria has a critical role for the re-design of the Middle East by USA.

It seems today that, Russian and Chinese governments are reluctant to interfere with the war in Syria. Under these circumstances, attacking Syria under the cover of UN is not possible today. Seeing this situation, USA declares its attitude openly with the interagency of Turkey. Turkish minis-try of foreign affairs and president do not seem willing to stop. They have been sending armed forces and people who are under direct command of USA into Syria, which they previously referred as “brothers”. And they do not settle for this, they declare: “We will not stand idle even without the consent of UN and we will do what needs to be done.” This is clearly a politic move that has been approved by USA and has been applauded by Israel.

The president’s passivity against this policy shows how the Republic of Turkey is actually ruled. Now the Republic of Turkey is just like another state of the USA. The 53th state. There are probably much more defiance and dissent against the government in Washington in the other states of USA.

Can it be that the process in Syria helps the government in USA to establish a mechanism on USA’s full control over Turkey? What if the USA is trying a new organization style on this way?

Intervention to Syria means triggering a war of huge scale. Whether Russia and China intervenes or not. Without any doubt, preventing a war of this scale is of utmost importance for the region and the world.

But seeds of war are constantly being planted and the sectarian violence is being organized throughout the world.

USA has been supposedly withdrawing from Iraq. This shows that they could not achieve their purpose in Iraq and the more troubled the region gets the more it will be to the benefit of USA. The situation in Iraq can easily get complicated. An intervention against Syria has been almost imminent. In order to create dissent in Iran, USA wants to trigger a great war between the sects of Islam. Israel and USA have been looking for an opportunity for an external intervention.

The war is imminent in the region. Almost all of the war schemes have been tried. The region including the Caucasus has already become the playground of all intelligence agencies.

Turkey has already got into this process without self-benefit.

The next step of this situation of being a hired gun, is to openly take place in the war preparations against Iran. The previous friendly relations with Syria are come out of the blue and they started to shout battle cries at them instead and high-pitched battle cries at that.

Now the process of coming to hostilities with Iran will be started.

Masters always use the hired gun as they please. Libya is the clearest ex-ample of this. “Imperialist occupation” it was called but, in the end, they sided with the “imperialist occupation” forces. It is an inglorious behaviour.

Now Syria is next and everything Turkey has done up until today is hypo-critical and befitting to a hired gun, unquestionably.

Now we are going to see the same things happen all over again to Iran.

Greece: Revolutionary Struggle And Willing The Power

Western media runs a systematic blackout campaign about the situation in Greece. We guess there is not a better example which shows us the purpose of the monopolist press in modern bourgeois state currently. Today`s bourgeois state is a monopolistic police state. To keep the people under control constantly in every known way without the importance of being discreet or not, is the quality of today`s state. Bourgeois government is the absolute dictatorship for the public and the most “democratic” one of present day`s governments is far reactionary than Hitler fascism.

Media is a tool for psychological war and blackout campaign in this state. The truth cannot be kept hidden for eternity. Today`s capitalist-imperialist system that tries to get by with artificial methods is working in order to bend the truth to their wills through the monopolist media (TV, print media, internet, media companies, fun network etc.). Actually, this is a great show of courage. Behind it lies a great fear of death.

Class struggle in Greece has moved higher and it will move even higher.

Those who claim that the world has been more “open” than before must ask themselves this question: If the world were this open, why would the things happening in Greece stay behind the scenes?

We ask those who celebrate the fall of Berlin Wall: Why this digital wall, this dark curtain, this black wall is being raised?

When the topic of Greece is at hand, the news tells us that Greece has bankrupt. A “bad situation” on economy is emphasized. It is complained that the people of Greece are slothful etc.

But although it is seldom, the class struggle in Greece can be seen on media once in a while. The resistance in the streets, full-scale worker strikes, and the organization of the masses do not reflect on the media. Neither media in USA, nor the media in EU, nor the one in Turkey… There is a complete silence on this matter. It is just as if an unwanted process will be an example to follow for the masses. They cover up and ignore the events like this, which they do not want to be exposed, and then they call it “social responsibility”. It is similar to the “embedded” journalism that shows everything about victory and covers up everything related to the resistance when USA forces go into a war.

And they boast of their professionalism, objectiveness in journalism, the right to learn the truth and the free-will of the press.

When the topic is of WikiLeaks they suddenly fall into silence. They try to stop WikiLeaks from spreading at all costs. But still they claim to be the best ones to protect the freedom of speech as well as the free-will of the press.

The class struggle in Greece actually shows internationally what the state, the bourgeois state is. Again and again…

Behind this crisis also lies the war between imperialist powers. USA has appraised a price for losing control in Greece and therefore causing Greece to fall under the influence of EU. And it is reasonable that this price to be paid by all of the EU countries starting with Germany.

But this is only one aspect of the situation. The other one is the rising class struggle within.

The responsibility of economic crisis, with all its aspects, is wanted to be imputing on the people of Greece. By imputing the price of economic cri-sis to the people, monopolies gain great poverty and get the labour force cheaper. Thousands of public officers are being dismissed; rate of the poor’s are being increased. Minimum wage is being decreased from 750 euro to 560 euro. Working hours are wanted to be extended. The price of the crisis is wanted to be paid by public in a very dramatic style.

In response to this process, people, youth and workers of Greece took to the streets.

To such a degree that, with the response of the people the government becomes obliged to find other methods on some of the cutbacks such as a decrease in military expenses. This is a huge gain for the people within the on-going class struggle.

New governments are founded where the old ones fell down.

Germany, France and some other EU members, also seek approval from not only within the government but also all political and bourgeois par-ties for “help“. By the crisis process, a new form is wanted to be given to Greece. The prices for tourism have already been cut to the half.

On the other hand, protests on streets do not stop. Students, workers, high school students are always in activity against the state. Meanwhile, also the colours of the political movements start to come out.

The social defiance in Greece and the protests on streets have accrued 2 years ago. At the beginning, level of the organization was weaker. Every day, improvements in the organization level of the people have started to arise.

Of course, that was expected. In a time of such action process, the will in the masses to search improves and some social impediments, which are slowing organized struggle, fall down and down one by one.

But still there is one critical question that remains: Is there a will to take the power?

To understand the question, we should look back to the history of our country. Just before September 12th, class struggle was pretty developed. Workers, students and poor villagers etc. were on the move. They were open to learn and get organized. But we, revolutionaries, none of the existing political groups, didn’t have the plan or the will to take the power.

Many protests were being organized. But there was no plan to take the power. Without this will and plan, it is impossible to take the power. We lived that through. This is the reason lies on the background of this deeply loss at September 12th.

The only possible way to secure a permanent revolution is by having the decision and by organizing the will to take the power. Otherwise it will not be enough to support revolution by having “good intentions”.

Today, the same lack of will is seen in Greece. There are revolutionary organizations. Those different kinds of organizations are well improved and nearly all of them developed and expanded.

But revolution needs a revolutionary leadership. In this direction, there should be plans giving priority to a course of action on taking the power. Some flaws can be seen in this side of the matter.

Greek socialist revolution will directly affect the Balkans and our country. No matter what they try to cover up, they cannot cover up the progress of a revolution.

These effects of the revolution will also trigger revolutionary movements in our country.

These will give us new responsibilities: not the kind of responsibilities that we don’t know, but the kind we already know, the updated, urgent responsibilities.

At the same time, this shows again the necessity of remarks on other ways about revolutionary development in this capitalist system. Today, it is quite possible to trigger one revolution with another in regional sense. It is even more possible considering the past, considering 1917. A socialist revolution in Greece will affect every country in the Balkans and of course Turkey.

Apparently, the obvious problem of Greek revolutionist is that they haven’t developed the will to take the power yet. Without a doubt this is how it seems from the outside.

There is also a possibility that the processes in Greece are different from the ones in Turkey and we hope it is so.

The process of revolution in Greece shows us that the revolution may develop under your nose in a very fast way and it fastens the events for you too. So the revolutionary organizations should always be alive. Running revolutionary activities with high morale is a necessity even if you are in a period when everything is calm and quiet. This is the right way that leads to the victory.

Monthly Socialist Review KALDIRAÇ, 130, March 2012

Global Gangs And “The Sharing War”

It is a fact that we are in an imperialistic sharing war era. World’s main imperialist forces, leading by USA; England, Germany, France are instigating the war all around the world. Peoples are being cracked, the hostility between people are being seeded by local wars.

And especially during last few years, we can determine that this war has a different situation. It’s not just about the hostility between people, they have gone too far and create some projects that aims to demolish history, geography and the human itself. To accomplish this, global gangs are cut-ting in.

The globalized terror gang which is led by USA, started to exist on everywhere on this world.

Those imperialist forces who boost global terror, organizes those gangs and all of the capitalist-imperialist system turned into a creature, to keep it alive, every time more and more inhuman conditions are being imposed to humanity.

If you focus on Ukraine, you can see that there is a neo-Nazi gang that has been trained in Canada and USA. Ukraine is already a ghost.

Whoever instigated Iraq and Afghanistan war understood that this kind of invasions cannot bring a total win, they understood that old school methods are not enough for USA’s emperor dreams.

Obama actually took charge to stop this downshifting of USA. With Obama, another way of war, a war over gangs took the stage. This is Ukraine.

ISIS is the same thing. ISIS is the product of Obama. The global terror was developed with Bush and turned into a destroying policy with gang organizations at Obama’s era. ISIS is the concrete example on the field, Boko Haram is another one.

This global gang organizations want a complete destruction, destruction of history, geography, people. It is clearly visible in Middle East.

Whoever fired up the Syria war, when they see that their road is dead end, they created ISIS gangs. Like an advertisement workshop, ISIS rise out of the ruck with beheading and execution videos, they even have pictures while playing football with those dead heads. 6 countries; USA, England, Israel, Turkey, Qatar and Saudi Arabia launched a special product of theirs. Suddenly, with the slaughter and blood, ISIS started finding fighters from all around the world. Suddenly, it’s support grew and ISIS became a gang that controls global oil flow.

We saw that ISIS;

Destroys history. Destroys historical cities, burning historical residue and libraries. This is ‘de-historization’. It is like, imperialist forces of the west want to destroy the roots of humanity. This is a total madness, they are not even barbarians.

They are destroying geography, with a big Mother Nature massacre; they are trying to poison that habitat. It is like, they want something that has never been done before.

They are destroying people. We saw this in Ezidi slaughter and others, they are killing without logic, they try to demolish all people around.

They try to create a world without people, history and culture, a flat area. An area that big construction companies can build tall skyscrapers and big building. They try to erase history and culture like this. They call this ‘sharing the civilization’. Yes, this is a civilization and their ambassador is ISIS and Boko Haram. Their civilization is a total slavery and with this civilization, they try to tie chains to people’s feet, by the force of gangs.

Global gangs are just extensions of global terror organization. This is the continuation of Afghanistan and Iraq wars and ISIS born from this situation.

This ‘sharing war’ has some other sides also. Wherever USA needs gangs, they create one and they always have allies to support them. EU always chooses to be the submissive ally of USA. EU keeps playing the supporting role of USA and tries to take a bigger slice from the cake.

When we take a look at countries in our geographical area, all of them try to be a part of this pillage policy, they try to get crumbs from this war. So, they are surrounded by gangs, straightly. For example; Turkey, Qatar, Saudi Arabia support

those gangs, is it possible for them to get rid of it? Of course no. We can see this situation from every angle in Turkey. Actually, political leadership in Turkey is okay with it. Turkey supports ISIS in abroad fields and uses them in domestic events also. They don’t look out for rules and laws anymore; it is observable in this very election phase.

Whoever released ISIS to Middle East gave orders to slay people. Especially Kobane resistance crushed their plans, Kobane showed that ‘field cleaning’ is not that easy. Kobane resistance already showed that only way to fight against massacres, gangs, pillage and these global operations is mutual battle or peoples.

They try to build a war on every spot at Middle East. Yemen is our last ring. Leaded by Saudi Arabia, attacks to Yemen provoke the war on Middle East. Saudi Arabia, with orders from USA, intervened the domestic war in Yemen to decrease Iran’s power. Yemen is getting crushed under bombs. The same policy is on, they try to build new Dubai style cities; no history, no culture, no humanity.

That is how this war surrounds Middle East.

Turkey is directly into this war. Turkey supports ISIS in Syria, it is not a secret anymore. This is being in the middle of war.

In this situation, including Yemen attacks, every country is in this war, all area is burning. Imperialist forces lightning up the fire in the area and applying gang organizations to control it.

This war is actually a world war, a war between imperialists to reshare the world. Countries don’t fight directly; they rule their gangs to reach their goals. Gang-States are all around the world now and Middle East was the rehearsal.

Religious and ethnic differences are being used to the fullest in this war. Institutions of superstructure from yesterday; feudal relations and culture are being used with religion and ethnicity. There were no fight or blood between people of Middle East and today, gangs are destroying them all.

ISIS takes the control of oil flow in Middle East and on the other hand, they keep killing without segregation. They claim that they act with and for Vahabi-Sunni Islam but everybody gets hurt by ISIS.

BUT, if people are organized, if people are able to create an anti-imperialist idea, if people can create a mutual battle front-line, it would be possible to get rid of imperialism, we will not be toys anymore. The antidote for gang wars are peoples’ organized anti-imperialist fight.

Monthly Socialist Review KALDIRAÇ, 167, May 2015

Biz Gezici’yiz, Her Zaman, ve Onlar Gidici, Er ya da Geç

24 Haziran Seçimleri ardından…

BİZ GEZİCİ’YİZ, HER ZAMAN
VE ONLAR GİDİCİ, ER YA DA GEÇ

24 Haziran 2018 seçimleri, bu ülkenin tarihine iktidarın gasp edildiği seçimler olarak geçecektir.

Erdoğan, Saray, arkasında ABD ve müttefikleri ile simülasyonlara başvurmuş, çeteler eli ile iktidarı gasp etmiş ve bir “zafer” ilan etmiştir.

16 Nisan’daki hileli seçimlerde, CHP, Kılıçdaroğlu, nasıl sandık başında, sokakta açık hilelere karşı protestolar düzenleyen insanları evlerine dönmeye çağırdı ise, 24 Haziran’da, CHP’ye, Akşener’in İYİ Parti’si de eklenerek, “Millet İttifakı” aynı tutmu sergilemiştir.

24 Haziran gecesi, ne YSK önüne sandalye atacağını söyleyen Muharrem İnce, ne de YSK’nın önünden jiletle bile kazıyamayacaklarını söyleyen Meral Akşener ortalıkta gözükmemiştir.

Ne tesadüfdür ki, herkes kazanmıştır! Gerçekte bir tek HDP, baraj altında bırakılmak istenmesine rağmen, arkasındaki örgütlü halk gücü nedeniyle, baraj altında bırakılmasının sonuçları kestirilemediği için meclise girmiştir.

24 Haziran gecesi yaşananlar gösteriyor ki, ortada bir anlaşma vardır.

Bunun nasıl yapıldığı ikinci bir konudur. “Bu ülkenin kader seçimi” diye propaganda edenlerin bahsettikleri “kader” ile, bu toprakların işçi-emekçilerinin, insanca ve onuru ile yaşamak isteyen milyonların kaderinin aynı olmadığı açıkça ortaya çıkmıştır.

Muharrem İnce ertesi gün, kendisini 24 Haziran gecesi boyunca merak eden, başına bir şey geldiğini düşünen, kendisine inanmış insanları şifozren, ruh hastası olmakla suçlayarak, prompterden değil ama kağıttan okuduğu bir metinle Erdoğan’ın “zaferi”ni bir kez daha teyit ve tebrik etmiştir.

Erdoğan, Saray, sözcü İbrahim Kalın’ın yanına yeni bir sözcü daha kazanmıştır. Biri Kalın, diğeri İnce’dir…

Meral Akşener, ancak üçüncü gün ortaya çıkıp, “kazandık” diyerek, seçimleri meşrulaştırma işlevini yerine getirmiştir.
Bu “zafer” bizlere, işçi-emekçilere, halka karşı, “Cumhur”dan “Millet”ine egemenlerin hep birlikte kazandıkları “zafer”dir!
Bu yeni başkanlık sistemini isteyen ABD ve müttefiklerinin “zaferi”dir. Suriye meselesinde Erdoğan’ın rolü bitmemiştir. İran için rol alacağı da açıktır.

Bizim en önemli kazanımımız, Gezi’den bu yana bitirilemeyen direncimizin iki ay boyunca yeniden bir seferberliğe dönüşmüş olması, bu seferberliğin yarattığı örgütlülüktür.

Artık parlamento bitmiştir. Yeni başkanlık sisteminde ara sıra bir tiyatro işlevi görmek dışında bir işe yaramayacaktır. Artık egemenlerin sözcüsü sahte liderlerin işçi-emekçileri kandırması o kadar rahat olmayacaktır. Halkın gücünden korkanların 24 Haziran gecesi takındıkları tutum, bize de gücümüzü göstermiş olmalıdır. Gezi Direnişi, Erdoğan’ın kimyasını ne kadar bozdu ise, Kılıçdaroğlu’nun da, İnce’nin de, Akşener’in de, Koç’un da, Sabancı’nın da kimyasını bozmuştur.

Saray Rejimi’nin bugüne kadar yaptıkları bundan sonra da yapacaklarının teminatıdır.

Saray Rejimi, emperyalistlerin taşeronluğunu yaparak, içerde ve dışarda savaş politikalarına devam edecektir. Suriye’den sonra İran’a doğru yayılmak istenen savaşta tetikçiliğe devam edilecektir.

Saray Rejimi, grevleri yasaklamaya, ücretleri olabildiğince düşürmeye, işçi cinayetlerine yol vermeye, ekonomik krizin yükünü işçi-emekçilerin sırtına yüklemeye devam edecektir.
Saray Rejimi, tarımı bitirmeye, uluslararası tekellerin insafına bırakmaya devam edecektir.

Saray Rejimi, madenlerle, termik, nükleer ve HES’lerle doğayı yağmalamaya, tekellere peşkeş çekmeye devam edecektir.
Saray Rejimi, eğitimi özelleştirmeye, niteliksizleştirmeye ve çocuklarımızın geleceğini çalmaya devam edecektir.

Saray Rejimi, çocuklarımızın tecavüze uğrayıp katledilmesi, kadınlara karşı taciz, tecavüz ve katliamları %700 arttıran zihniyeti örgütlemeye devam edecektir.

Saray Rejimi, tüm bunları gerçekleştirebilmek için baskıyı ve şiddeti arttırarak sürdürmeye devam edecektir.

Önemli olan bizim ne yapacağımızdır…

Biz, insanca ve onuru ile yaşamak isteyenler;

Biz, eşit, özgür, kardeşçe ve barış içinde bir ülke ve dünyada yaşamak isteyenlerin ne yapacağıdır.

Kendi gücümüze güvenmek dışında bir yolumuz yoktur. En azından onların korktukları kadar kendi gücümüze güvenelim.

Tek eksiğimiz ve en önemli eksiğimiz örgütlülüğümüzün yetersizliğidir. Seçim dönemlerinde yarattığımız seferberlik duygusu, sakin ama kararlı bir şekilde her güne yayılmalı, bunun için örgütlü hareket etme yeteneği geliştirilmelidir.
Gücümüz örgütlülüğümüzdedir. İsteklerimizi hayata geçirmenin tek yolu örgütlenmek ve örgütlülüğümüzü her geçen gün büyütmek, kalıcı hale getirmektir.

Egemenlerin korkusunu gerçeğe çevirecek olan örgütlü gücümüzdür.

İnsanca ve onuruyla yaşamak isteyen herkesi; işyerlerinde, mahallelerde, okullarda, kendimizin ve çocuklarımızın bugünü ve geleceği için her biçim altında örgütlenmeye, örgütlü gücümüzle direnmeye çağırıyoruz.

Biz Geziciyiz, her zaman ve onlar gidici, er ya da geç…

Kendi gücüne güven, örgütlen!

Örgütlü halkları hiçbir kuvvet yenemez!

KALDIRAÇ

8 Temmuz 2018

Çocuklarımıza bırakacağımız tarihe bunlar not edilsin…

Sene 2018. Ve çürümüşlük her geçen gün artmaktadır. Tarihe not düşülsün. Öyle günlerden geçiliyordu ki, densin, 3 yaşındaki çocuklar tecavüze uğruyordu. Neredeyse her dört çocuktan biri istismara uğruyordu. Devletin şimdilerde eğitimi devrettiği vakıflarda 45 tane çocuk sistematik istismara uğramıştı, denilsin. Çocuk işçi sayısı kayıtlısı kayıtsızı 2 milyonu bulmuştu ve yıl, ‘Çocuk İşçiliği ile Mücadele Yılı’ ilan edildi. Ülkenin başkanı, her şeyi bileni, ağlayan bir kız çocuğuna ‘Şehit olursa bayrağı da inşallah örtecekler. Her şey hazır değil mi?’ dediği tarihe not edilsin.

Çocuklarımıza bırakacağımız tarihe bunlar not edilsin.

Bugünün çocukları bunları tarihten okuduğunda neden bu sistemin bir gün daha devam etmesine izin verdiğimizi anlayamayacaklar.

Sene 2018; sadece yeni başlayan bir yılın ikinci ayında Adana, İzmir, Kocaeli, Diyarbakır ve Ankara’dan gelen çocuk istismarı haberleri açığa çıkabilenlerden.

Kocaeli’de, çocuğu, boşanmak üzere olduğu eşi tarafından istismara uğrayan anne, “Çocuklar, anneler susmuyor ama yargı susturuyor” sözleriyle tepki gösterdi fakat tüm şikâyetlere rağmen saldırgan serbest bırakıldı. Yargı, bir takım cübbeler, mahkemeler, anayasa adlı bir sayfalar topluluğu, bize göre burjuvaların dahi olsa hukuk, OHAL koşulları altında artık yoktur.

Diyanet işleri başkanlığının çocuk yaşta evlilikleri teşvik eden, babaların kızlarına şehvet duymasını caiz bulan ve benzeri tutumları istismar, taciz ve tecavüzün önünü açarak imam hatiplerde ve insanlığa karşı suç şebekesi halindeki tarikat yurtlarında yaşananlara ve yaşanacaklara yol gösteriyor.

Halk tamamen bir karanlığa gömülmek istenmektedir. Bu sistem hiçbir sesi, hiçbir tepkiyi kaldırabilir bir durumda değildir. Peki, bizim için çocuk tecavüzleri, kadın cinayetleri kaldırılabilir midir?

Ne zaman vicdan ve adalet duygusunu yaralayıcı olaylar yaşansa sansasyonal söylemler üreten iktidar şimdi de ‘kimyasal hadım’ ve ‘idam cezası’ söylemlerini kullanıyor. Peki, soruyoruz: İdam cezasını uygulamaya Diyanet İşleri Başkanı’ndan başlayacak mısınız? Ya da 12 yaşındaki kız çocukları servis edilen büyük patronlardan? Yol arkadaşlarınız Ensar Vakfı yöneticilerini yargılayacak mısınız? Ya da, bir kereden bir şey olmaz, diyen bakanlarınızı?

Kendisi istismar ve sömürü üreten bir yargı, iktidar, sistem, adalet sağlayamaz.

Son 10 yılda çocuklara dönük cinsel istismar olaylarının %700 arttığı ifade ediliyor. Bu ülkede çürümüşlük, sömürü, istismar, yağma, talan dışında hiçbir şey %700 artmadı.

Tarihe bunlar da not edilsin. Edilsin ki, bunca baskıya rağmen hâlâ neden devrimcilerin örgütlenelim, dediği anlaşılır olsun.

Bütünlüklü ve kökten bir çözüm için cesaretle

Hangi kurumundan tutulmaya çalışılırsa elde kalan, dikiş tutmaz hâle gelen ve toplumu esirleştiren çürümeye karşı, uzun soluklu ve yüksek bir cesaretle, köktenci bir mücadeleyi göze alacak bir iradeyle harekete geçmeliyiz.

– Tarikat yurtları kapatılsın.
– Tüm çocuklar için eşit öğrenim ve barınma hakkı sağlansın.
– Çocuk istismarcılığı tescillenmiş hükümet destekli vakıf, yurt vb. kapatılsın.
– Çocukları Koruma Kanunu pedagoglar, bilim insanları ve meslek örgütlerinin önerileri doğrultusunda şekillensin.
– Çocuk Koruma Kanunu ile diğer yasalar arasındaki çelişen hususlar çocukların korunması lehine değiştirilsin.
– İstismar davalarında iyi hâl indirimleri uygulanmasın.
– 18 yaş altı evliliklere izin verilmesin.

Kapitalizmin çözümsüz politikalarını aşan bir bakış geliştirmeli, mücadeleyi büyütecek kalıcı bir araya gelişler örgütlemeli ve potansiyeli hızla harekete çevirmeliyiz.

Çocuklarımıza bırakacağımız tarihe, bunları da direnişimiz ile örgütlüğümüz ile hayata geçirerek not edelim.

Taciz, tecavüz ve sömürü düzenine karşı direnişe!

İnsanca, onurlu yaşayacağız!

Kaldıraç

“Çünkü işçileri kurtaracak olan, işçiden başkası olamaz”

Erdoğan’ın deyimi ile çobanlık sistemini, burjuva demokratların deyimi ile Türk usulü başkanlık sistemini, liberallerin deyimi ile tek adam rejimini, bizim deyimimizle ise Saray Rejimi’ni dayatanlar “kazanmıştır”.
Erdoğan’ın yakın yardımcısı ve başkanı Bahçeli, dışarıdan yardımcısı Kılıçdaroğlu, bu oyunun içindedir.
16 Nisan’da referandumda, kitleleri sokaktan alan Kılıçdaroğlu, “adalet yürüyüşü” ile, kendini affettirmeye çalıştı.
İnce’yi aday gösterenler, gerçekte, küskün CHP kitlesini sandığa götürerek sistemle barıştırma yolunu seçmişlerdi. Şimdi hepsi, “yüksek katılım” ile övünüyorlar. Oysa 2015 yılında katılım daha yüksek idi. 2015 yılı, 7 Haziran seçimleridir. 7 Haziran seçimlerinde iktidarı kaybeden Erdoğan’ı kurtarmak için, Baykal ve Bahçeli sahne almıştı.
Bu kez, Bahçeli ve İnce açık rol üstlendiler.
Kitlelerin arayışı açık idi: Erdoğan ve Saray Rejimi’nden kurtulmak, bir nefes almak, biraz olsun kendine gelmek. Ama kurtuluş için olabilir mi diye düşündükleri, sonradan alanlara umutlarını haykırmak için aktıkları İnce, bunun adamı çıkmadı.
Biz, tam da seçimin ikinci turunda, işçi ve emekçilerin İnce’den talepleri ne olmalıdır diye hazırlık yaparken, seçim, ilk turda bitti.
Seçim sonuçları, seçimden günler önce, bir TV kanalında yanlışlıkla yayınlandı. Akşener, “Erdoğan’ın damadının Anadolu Ajansı’na, Erdoğan’ı saat 21:30’da, %52 ile kazandı ilan edeceksiniz” dediğini söyledi. Damatlardan biri, kendini kastettiklerini hemen anlamış olmalı ki, dava açtı.
Ama İnce’nin seçim sonuçlarını kabul etmemesi için bunların bir önemi yoktu. İnce, arada 10 milyon fark var diye buyurdu. İşte gerçekler böyle bükülür. Arada, ikinci tura kalmak için, sadece 2 milyon oy var, fazlası değil. Ama İnce, Erdoğan’dan önce Erdoğan’ın zaferini ilan etmekte kararlı idi. Bunu yaptı.
Erdoğan’ın bir Kalın sözcüsü vardı, şimdi ona bir de İnce sözcü eklendi. Yerini bulmuştur. Biraz ince, biraz kalın, gasp edilmiş iktidarın Saray Bahçesinde Erdoğan, bu sazı ancak böyle çalabilir.
Dijital simülasyoncu Anadolu Ajansı ve çetelerin sokak “gösteri”lerine ancak İnce inanabilirdi. İnce’nin inanmaya ihtiyacı vardı. Çok çabuk inandı.
Hani 16 Nisan akşamı gibi kitlelere evinize dönün denmeyecekti? Hani, O Kılıçdaroğlu değil idi? Hani, sandıklara sahip çıkın, YSK’yı bana bırakın idi? Yazık oldu bunlara inanan Uğur Dündar’a!
Akşener’i kazımak için YSK önünde duran çeteler, Akşener’i hiç göremediler.
Seçim akşamı saat 19:00 sularında, “YSK yakınlarındayım, umarım bir daha buraya gelmeme gerek kalmaz” diyen İnce, acaba nereye kayboldu?
Anadolu Ajansı sonuçlarını kabul eden İnce’ye sormak gerekir, Ajans’ın, 180 bin sandıkta adamı mı vardı? Yoksa 50 bin okulda adamı mı vardı? Ama İnce inanmak istemektedir. Erdoğan’ın Kalın’nın yanına İnce olarak eklenmek istemiştir.
Şimdi, diyor ki, “bana ‘yürü ya Muharrem’ deyin, ben de yürüyeyim.” Bunu kime söylüyor? Ağababalarına mı, derin devlete mi? Kendi seçmenleri zaten ona yürü demişti. Ama kulağı, çetelerden gelen telkinlere çok takılmış olmalı ki, başka ses duyamadı.
Egemenler, diyelim ki, başkanlık sistemini isteyen ve Saray Rejimi’ni organize edenler, kitlelerin Erdoğan’dan bıktığını biliyordu. Sır değildi. Ve o nedenle, İnce’yi çıkardılar. İnce, çok ince bir ayarla, YSK önüne gitmemek bir yana, Erdoğan’ın inanmadığı zaferini ilan edebilecek karaktere sahip idi. İnce’nin yolunu açmak için, Demirtaş’ı hapse attılar. Kitlenin “sevgisinin” Demirtaş’a yönelmesi ihtimalini sevmediler.
İşte 24 Haziran digital simülasyon ve çeteler ile iktidar gaspı böyle gerçekleşti.
Buradan çıkan önemli dersler vardır.
1- İşçiler, kendi güçlerine güvenmek zorundadırlar. İşçileri, kendilerinden başkası kurtaramaz. İşçi sınıfı örgütlü olduğu ölçüde bir güçtür. Halklar örgütlü oldukları ölçüde bir güçtür. HDP’yi baraj altında bırakamamalarının nedeni, aldığı oya duydukları saygı değildir, tersine, örgütlü Kürt hareketinden korktukları içindir.
Örgütlenmek, güç toplamaktır.
2- Şimdi bize bu gereklidir. Güç toplamak, örgütlenmek ve gerekli her yolla özgürlük, emek ve barış mücadelesini sürdürmek.
3- Parlamento bitmiştir. İşlevsizdir. Artık, bu parlamentoya bakmak yerine, halkın kendi parlamentosunu örgütlemek gereklidir. Bunun yolu, işçi meclislerini, işçi kurultaylarını, mahalle meclislerini vb. örgütlemektir.
Tekrarlıyoruz: Biz Gezi’ciyiz, her zaman ve onlar gidicidir, er ya da geç.
İşçi sınıfı ve emekçiler, kendi örgütlenmelerini geliştirmek, Saray Rejimi’ne karşı direnişi sürekli kılmak zorundadır. Bu konuda atılacak en küçük gerçek adım, kurtuluşu, özgürlüğü yakınlaştıracaktır.
Önümüzde daha çok muharebe vardır.
Mücadelenin giderek daha da sertleşeceği anlaşılmaktadır.
İşçi sınıfı, bu mücadeleye, ancak daha örgütlü bir tarzda girerek kazanabilir. o

Ortadoğu ve Suriye savaşı üzerine

ABD, İngiltere ve İsrail üçlüsü, Ortadoğu’da yeni hamleler yapıyor.
Trump’ın “yüzyılın anlaşması” dediği, ama açıklamaktan geri durduğu şey nedir? Şimdilik açıklamıyorum, dese de, neredeyse tüm detayları ortaya çıkmıştır.
İsrail ve Filistin arasında bir anlaşma önerilmektedir. Abbas’ın reddettiği bir anlaşma olmalı. Trump, belki hasta Abbas’ın ölümünü bekliyor.
Plan, ABD’nin İsrail ile Filistin’i “barıştırma” planıdır. Filistin’e küçük, mesela bugünkü topraklarının 10’da biri kadar bir alan verilerek anlaşma yapılmak isteniyor.
Plan, ABD’nin İsrail’in başkenti olarak Kudüs’ü ilan etmesi ile başlıyor. ABD elçiliği Kudüs’te açıldığı ve katliam başladığı sırada, kendine dünya lideri, İslam aleminin lideri demeyi seven Erdoğan, İngiltere’de kraliçenin huzuruna çıkmayı bekliyordu. Kraliçe aracılığı ile ABD ile son rötuşları atılmış bir anlaşma peşinde idi. Seçimleri kazanmak ve Saray Rejimi umurunda olmasa da, kendi ailesinin güvenliğini sağlamak için.
Erdoğan, aslında İsrail’in başkenti olarak Kudüs’ü çoktan tanımış idi. Ama sırada TC devletinin tanıması vardı. Erdoğan, o gün, uçağına atlayıp mesela Kudüs’e inmeyi yeğlemedi. Belki uçağına atlayıp İstanbul’a bile gelmeyi aklından geçirmemiştir. Bu yolla aslında anlaşmayı, Abbas’ın hasta yatağında reddettiği anlaşmayı, kabul ettiğini beyan etmiş oldu. Abbas, bir anlaşmayı reddediyorsa, o anlaşmanın hiç ama hiç iler tutar yanı kalmamış demektir. Yoksa Abbas, çoktan kırıntılara bile razıdır.
Aslında anlaşma, Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri, Ürdün ve Mısır tarafından kabul edilmiştir. Bu anlaşılmaktadır.
Bu noktada İsrail ve ABD planı şöyle işliyor gözükmektedir: Bir yandan İran’a karşı bir cephe örgütlemek, ki Suudi Arabistan bu konuda çok isteklidir, diğer yandan ise, bu sürerken ve hazırlanırken, Suriye savaşını mümkün olduğunca uzatmak.
Planın her iki kısmında da Erdoğan Türkiyesi’ne rol düşmektedir. Bu konuda yapılacakların listesini İngiliz Kraliçesi’nden almış olmalıdır.
Türkiye, bir yandan, Kandil operasyonu örtüsü altında, ABD’nin yeni üsler edinmesine, İran’a karşı yeni mevziler oluşturmasına göz yummaktadır. Diğer yandan ise, Suriye’de savaşı uzatmak için elinden geleni yapmaktadır. Çavuşoğlu’nun seçimden hemen önce, “İdlib’e bir saldırı olursa Astana süreci biter” demesinin nedeni budur. Bu yolla Rusya, İran ve Suriye cephesi oyalanmak istenmektedir. İsrail’in Suriye’nin güneyinden çekilmek konusunda Rusya ile vardığı anlaşmanın sadece bir zorunluluk olmasının ötesinde, bir de bu oyalama sürecine hizmet etmek gibi bir anlamı vardır.
Elbette konu Suriye oldu mu, Kürtlerin tutumu da özel bir önem kazanır. YPG, Suriye ile anlaşma yollarını geliştirip, ABD cephesinden koparsa, bu planların tutma şansı da kalmaz.
ABD, hem PKK’ye karşı Türk ordusu ile Kandil operasyonunda işbirliği yollarını geliştirmekte, hem de Suriye’de kendine bağlı Kürt unsurları organize etmektedir.
Suriye ordusu ise, bir yandan doğuda, bir yandan da güney Suriye’de alanlarını genişletmeye çalışmaktadır. Bu açıdan İdlib’de, çok kritik bir savaş olacağa benzemektedir. Çavuşoğlu’nun gündeme getirdiği de bu olsa gerek.
Demek ki, Türkiye ve Erdoğan eli ile, ABD, bölgede başka hamleler de yapmaktadır. Bu nedenle Erdoğan’ın iktidarı gasp etmesinin yolunu açmışlardır. Türkiye derin devleti denildi mi, akla mutlaka NATO ve ABD gelmelidir. Erdoğan seçimleri ABD ve NATO desteği ile kazanmıştır. Önünde de hızlı bir program ya da takvimlendirilmiş bir program olduğu anlaşılmaktadır.
Bu program, ABD-İngiltere-İsrail’in ortak planlarına uygun olacaktır.
Bu açıdan, İran’a karşı hamleler yapacağı anlaşılmalıdır. Suriye’de ABD politikaları ile uyumlu adımlar atacağı anlaşılmalıdır. S-400’ler konusunda ABD’nin tutumunu sertleştireceği kesindir.
Şimdi meselenin bir yönü, Türkiye’nin İran’a karşı hamlelerinin boyutudur. Paralı asker mi vereceklerdir, yoksa sadece Türkiye-İran ve Irak sınırında üsler vermekle mi yetinecektir? Kanımızca bunun sınırını, savaşın doğası belirleyecektir.
Elbette tüm bunları yaparken Saray Rejimi, içeride baskı ve şiddeti daha da artıracaktır. OHAL’in kalkması ya da kalması durumu değiştirmez. TC devleti artık daha çok çetelerle iş görecektir. Yeni cinayetler ortaya konacaktır. İçeride baskı ile kontrol sağlama olanakları aranacaktır. Bunun ne kadar olanaklı olduğu ise ayrı bir konudur. Ama Saray Rejimi’nin bugüne kadar yaptıkları, bundan sonrakileri konusunda da ipucu vermektedir. Gasp edilmiş iktidarın üzerinde Erdoğan’ın kendini başka türlü güvende hissetmesi mümkün değildir.
Tüm bunlar savaşın daha da boyutlanması demektir.
İsrail’in açıklamaları, ABD’nin İran’a karşı ambargo çağrıları savaşın zaten boyutlandığını, genişlediğini göstermektedir.
Tüm bu savaşın ortasında, Erdoğan’a biçilmiş bu kadar görev var iken, seçimleri Erdoğan’ın “kazanması” sürpriz değildir.
Elbette İran, sanıldığı kadar kolay bir lokma değildir. Suriye’de planlarını tutturamayan ABD, İran’da işinin kolay olmayacağının farkındadır. Hele ki, AB ile giriştiği ticaret savaşlarının etkileri düşünülürse.
AB, Türkiye’deki seçimlerin de gösterdiği gibi, yeterli güce sahip değildir. Ama yine de İran karşısında ABD’nin yanında olmaması, ABD’yi çok ama çok zorlayacaktır.
ABD cephesi, Rusya’yı sıkıştırmak için her yolu denemektedir. İngiltere’nin Gazprom varlıklarını İngiltere’de dondurma kararı, savaşın boyutları hakkında bilgi verir niteliktedir. Rusya ve Çin, bir dünya savaşından ne kadar kaçınmakta ise de, işler savaşın daha da boyutlanması yönünde ilerlemektedir.
Türkiye böylesi bir savaşta, muzaffer Erdoğan’ın eli ile, yeni roller üstlendikçe, kendini daha fazla bataklığın içinde bulacaktır. Ama “muzaffer” Erdoğan’ın ve kurulan Saray Rejimi’nin, bundan kaçınması mümkün müdür? Hiç sanmıyoruz.
Tüm bu savaşa son vermek, Ortadoğu’da halkların dökülen kanını durdurmak, ancak, anti-emperyalist mücadele ile, ancak işçi sınıfının ayağa kalkması ile mümkündür. Bu gerçektir ve tüm zorluklarına rağmen tek yoldur.
Bu nedenle, işçi sınıfın ülkemizdeki örgütlülüğünün geliştirilmesi, büyük öneme, stratejik öneme sahiptir.
Tüm bu savaşın ortasında, tüm bu kan gölünün içinde, alttan alta işçi sınıfının dirilişi gelişmektedir. Evet çok ağır ilerliyoruz. Ne kadar ağır ilerlenirse, o kadar çok acı çekileceği de kesindir. Ama hızlı ilerlemenin, örgütlenmek dışında, direniş dışında bir sihirli yolu yoktur. o

Büyük “oyun” Pahalı “zafer” İktidar gaspı

TC devleti, Saray Rejimi ile kendi varlığını “sürdürme” kararlılığındadır. Ve egemen güçler, bu durumu, yeni başkanlık sistemini hayata geçirmek için kullanmışlardır. Seçim bunu göstermiştir.
1-
Saray Rejimi, dün değil, uzun bir süredir, darbelerle ayakta duruyor. Darbenin çeşitli biçimlerini sahneliyor. 15 Temmuz darbesinde silâhlar, Boğaz Köprüsü’nü tek yönlü kapatmalar, gün kararırken darbeye kalkışmalar, “allahın lütfu” ile darbeye devam etmeler yetmedi.
Yargı sistemini tümden yok eden Saray Rejimi, sıradan bir hak arama eylemine “darbe” girişimi adını, işte bu nedenle vermektedir.
Geçtiğimiz 2 yıl içinde, TC devleti, OHAL koşullarını olağan hâle getirmiştir. OHAL, binlerce ölüm, katliamlar demektir. Yıkılan Kürt şehirleri, yağmalanan doğa, ertelenen işçi grevleri, sonu gelmez tutuklamalar demektir. OHAL, 70 bin öğrencinin tutuklu olması demektir. Gazetecilerin, akademisyenlerin, barış, özgürlük diyen herkesin tutuklanması demektir.
Saray Rejimi, siyasi partileri bitirmiştir.
Saray Rejimi, parlamentoyu bitirmiştir ve işlevsiz hâle getirmiştir.
Saray Rejimi, 7 Haziran seçimlerinde, AK Parti’nin kaybetmesi sonrasında, ülkeyi kana bulamıştır.
Demirtaş’a, katil, diyen Erdoğan’ın elleri kan içindedir.
Tüm bu darbelerle ilerlemiş, tahkim edilmiş bir Saray Rejimi vardır.
Erdoğan ve eski devlet çarkı, içiçedir. Erdoğan ve eski devlet çarkının kadroları, diğerini kontrol ettiğini düşünmektedir. Erdoğan ve eski devlet çarkı, tüm devlet yapısının çeteleşmesine kadar ilerlemiştir.
Ve bugün, çeteler, toplumu sarmaktadır.
24 Haziran seçimi, bu rejimin, halka karşı “zaferi”dir. Erdoğan bu zaferi ne kadar kendisi için zafer sayarsa saysın, gerçek budur. Bu zafer halka karşı, eski ve yeni devlet çarkının, çetelerin zaferidir.
2-
“Zafer” planlanmıştır.
Seçimden 4 gün önce, bir TV kanalında, bugün yayınlanan sonuçlar, aynen yayınlanmıştır. Ve Anadolu Ajansı, bu olayı, “deneme” olarak açıklamıştır. Seçim sonuçlarının önceden duyurulduğu bir “hileli” seçim yaşanmıştır.
Seçim, OHAL koşullarında yapılmıştır. OHAL koşulları olmamış olsa, Erdoğan %10 barajını geçebilir mi? Bu sorudur ve yanıtı açık değildir.
Seçim OHAL koşullarında yapıldığı hâlde, sandıklar gerçekten sayılmış olsa idi, acaba, Erdoğan %40’ı yakalayabilir miydi? Sorudur ve yanıtı açıktır, yakalayamazdı.
Sayım gecesi, Adil Seçim Platformu’na, saat 20.00’dan sonra CHP neden sonuç göndermemeye başlamıştır?
Seçim gecesi, HDP’nin sistemine dışarıdan müdahale edilmiş ve sistem çalışmaz hâle getirilmiştir. Bu rastlantı mıdır?
Ve bu durumda, AA’nın vereceği sonuçlar dışında bir kaynak kalmamıştır.
AA, sandıkların sayılması ile ilgilenmemiştir. Önceden ayarlanmış sonuçlar, olduğu gibi verilmiştir. Sandıkların %95’ine kadar durum böyle gitmiştir ve sonra sistem durmuştur.
Bu, planlanmış “zafer”in kanıtıdır. İsteyen buna darbelerden bir yenisi diyebilir.
Biz, sandıkların gömülmesi olarak görüyoruz.
16 Nisan referandumunda sandıkları işlevsiz ve gereksiz ilan etmiş olan Saray Rejimi, 24 Haziran 2018 seçimlerinde, sandıkları sayma gereğini bile duymamıştır. Sonuçlar, bir dijital simülasyon ile ilan edilmiş, bu durum, askerî önlemlerle korunmuştur.
3-
CHP, değil sandıklara sahip çıkmak, değil halkın oylarına sahip çıkmak, bu planlanmış “zafer”in araçlarından biridir.
CHP, açık olarak kendi seçmenleri ile dalga geçmiştir. CHP içinden HDP’ye oy atanların, bugün, içleri daha rahattır. Onları, artık, doğrudan işçi ve emekçilerin direnişine katılmaya çağırıyoruz: CHP’de yapacağınız bir şey yoktur.
CHP, tam anlamı ile, Erdoğan’ın işbirlikçisidir.
Saray Rejimi, sistem, çoktan AK Parti’yi bir parti olmaktan çıkarmıştır. Çoktan, MHP harakiri yapmıştır. Ve sıra CHP’ye gelmiş olmalı ki, CHP, 24 Haziran seçimleri ile, bir siyasi parti olarak varlığına son vermiştir.
4-
24 Haziran seçimleri, halkı aldatmanın aracı olmuştur.
Saray Rejimi, destekçisi ABD ile birlikte, bir büyük oyun planlamıştır. Bu oyun, halka karşı oynanmıştır.
İnce bu oyunun bir parçasıdır. Öyle olmuştur. İnce, seçimden bir gün önce, Maltepe mitingi öncesinde, Erdoğan’la pazarlığa soyunmuştur. İnce, mitingi boyunca, Erdoğan da çeşitli küçük mitingler yapmıştır. Her ikisi, açıklanacak dosyaları karşılıklı anlaşma gereği açıklamaktan vazgeçmiştir.
Bu pazarlık, seçim gecesi, YSK önünde olacağım diyen İnce’nin ortadan yok olması sürecinde de sürmüştür. Ne İnce, ne Akşener, YSK önünde olmamıştır. Açık olarak ya korkmuşlar ya da yalan söylemişlerdir.
İnce’nin tehdit ile mi, yoksa isteyerek mi, Erdoğan’ın “zafer”ini selâmladığı bizim konumuz değildir.
Ne CHP, ne de onun liderlerinden Kılıçdaroğlu ve İnce, halkın oylarına sahip çıkma kararlılığını gösterememiştir. Bu, “devletçi” zihniyetin göstergesidir.
CHP, halktan yana tutum alma cesaretine sahip değildir, olamaz. İşte bu nedenle, Demirtaş hapsedilmiştir. Demirtaş’ın, halkın arayışına karşılık gelmesi ihtimalinden korkmuşlardır. İnce’nin popülaritesinin kaynağı kendisi değil, halkın içinde bulunduğu çaresizliktir. Demirtaş sahada olabilse idi, bunun ne demek olduğunu daha iyi görebilirdik ve İnce’nin popülaritesi böyle olmazdı. Bu nedenle Demirtaş içeride tutulmuştur.
İnce, ahlâksızca, onursuzca, kendi seçmenine saygısızca davranmıştır.
İki aylık seçim süreci boyunca, hiçbir ciddi soruna değinmemiştir. Erdoğan’ın kendisine açtığı TV kanallarını sorgulamamıştır. Saray Rejimi’ne karşı, CHP’nin tabanından gelen hiçbir itirazı, ciddi tarzda ele almamıştır. Erdoğan’ın kahvehanelerine, kekine takılı kalmıştır.
Seçim kampanyası boyunca eli-dili birbirine karışan Erdoğan’a karşı, İnce, mert delikanlı rolünü oynamıştır. Ama daha seçim gecesi, YSK önünde verdiği randevuya gelmemiştir. Saatlerce ortadan kaybolmuştur. 15 Temmuz gecesinde Erdoğan’ın elindeki cep telefonu ile kanallara bağlanmasını sağlayanlar, aynı olanağı İnce’ye tanımamıştır. Üstelik, TELE 1 TV’den Merdan Yanardağ, açıkça kendisine kanalın açık olduğunu belirtmiş olmasına rağmen.
Mert ve delikanlı fizik öğretmeninin kimyası bozulmuştur.
İnce, direniş nedir bilmez.
Pazarlığa tutuşmuştur.
Ta, Maltepe mitinginin öncesinde bu pazarlık başlamıştır.
Ve hiçbir biçimde direniş gösterememiştir.
CHP çizgisi budur. Devlet çizgisi budur. Halkı kandırmak üzerine kuruludur.
Pazarlık sonucu, İnce, yeni Kalın olmayı mı kabul etmiştir? Kendisine çok yakışacaktır. Ne kadar İnce ise, o kadar Kalın’dır.
İnce, Demirtaş’ı ziyaret ettiğinde, gerçekte, Erdoğan’ı ziyaret etmek istemiştir. Erdoğan ziyaretinden sonra “devri sabık yaratmayacağım” diye işe başlamıştır.
İnce, halkın sisteme, Saray Rejimi’ne karşı birikmiş öfkesini sisteme yeniden bağlamak için hareket etmiştir. Bunu başardığı anlaşılmaktadır. Bugün, “bu halktan bir şey olmaz” söylemlerini dile getiren insanların varlığı, bunu kanıtlar. Halka güvensizliği ve halkta güvensizliği körüklemişlerdir. Ama 24 Haziran gecesine kadar. Bugün bu güven ortadan kalkmaya başlamıştır bile.
5-
Seçimin kazananı, ne AK Parti, ne Erdoğan, ne MHP’dir. Seçimin kazananı, başkanlık sistemini ya da Türk usulü başkanlık sistemini isteyen egemenlerdir.
Bugün artık, OHAL sürekli olarak var olacaktır. Cumhurbaşkanının KHK yetkileri zaten vardır. İstediği yere asker gönderme olanağı vardır. Ve bu kullanılacaktır. Suriye’de ve İran’a karşı operasyonlarda bunu göreceğiz. Artık, dolar karşılığı asker ihracı dönemini açacakları kesindir. İstedikleri budur, bunu yapıp yapamamaları, tümü ile toplumsal muhalefete, gelişen direnişe bağlıdır, parlamentoya değil.
Aynı biçimde, içeride de baskılar sürekli artacaktır. Bugüne kadar olduğu gibi, katliamlar devreye sokulacaktır. Bugüne kadar olduğu gibi grevler ertelenecek, sendikal çalışma yasaklanacak, taşeronlaşma artacak, iş cinayetleri sürekli artacaktır.
6-
HDP, meclise girmiş, iktidarın tüm gücü ile yüklenmesine rağmen barajı geçmiştir. Bu elbette çok ama çok önemlidir. Ama, seçim değerlendirmesini sadece buna dayandırmak yeterli olmaz. Sadece Erdoğan’ın gizli toplantılarda ilan ettiği HDP’yi baraj altında bırakma hedefinin gerçekleşmediğini ifade etmek kadar önemlidir.
HDP’nin de oylarının çalındığı kesindir. Ve bunun peşinde olmak gerekir.
Biz, seçim sürecini, genel direnişin, sürdürmekte olduğumuz direnişin bir parçası olarak ela alırız. Bu, HDP için de böyledir. Seçim süreci boyunca bu direniş genişlemiştir. Bir adım olsun ilerletilmiştir. Bu değerli bir kazanımdır.
HDP’nin barajı geçmesi ancak ve ancak seçim ikinci tura kalsa idi önemli olacaktı. Çünkü bu durumda, ikinci tur öncesinde, AK Parti ve Saray Rejimi’nde çözülmeler başlayacaktı. Bu yüksek bir ihtimal idi. Ama, Erdoğan’ın başkanlığı altında, parlamentonun önemi olmayacaktır. Bu durumda, HDP’nin barajı aşması, artık bir önem ifade etmez. Dahası, HDP’nin barajı geçmesinin nedeni, aldığı oylar değildir. HDP, büyük ihtimalle %15’in üzerinde oy almıştır. Ama barajı geçmesinin nedeni, seçimi bir dijital simülasyon ve gasp ile organize edenlerin, HDP’yi baraj altında bırakmayı göze alamamış olmalarıdır. HDP baraj altında kalsa idi, sokaklara saldıkları çetelerin karşısında bir örgütlü direniş bulacakları kesin idi. Bu onları ürkütmüştür. Nasıl olsa parlamentodaki HDP milletvekillerini tutuklamak artık daha kolaydır.
HDP’nin barajı geçmesi üzerine aşırı vurgu, seçimlerin hilesiz olduğu izlenimine yol açabilir. Dahası, 24 Haziran gecesi olanları görmemek anlamına da gelebilir. Bu yanlış olur.
Bizim kazancımız, artık bir anlam ifade etmeyen, yeni sistemde bir önemi kalmamış olan parlamentoya girmek değildir. Bizim kazancımız, parlamento dışında, halk meclislerini kurma yönünde atabildiğimiz adımlar, ilerletebildiğimiz örgütlenmedir.
7-
Devrimci hareket için direnişin gelişimi, gelecek açısından çok ama çok önemlidir. Parlamentonun, çok büyük bir işlevi olmayacağı bir sürece girilmiştir. Bu, elbette parlamentonun içinde olmayı küçümsemek demek değildir. Ama gelecek, direnişin daha çok sokakta gelişeceği bir gelecek olacaktır.
Devrimci işçilerin, temel hedefi, direnişi ve örgütlenmeyi birbiri ile paralel olarak geliştirmektir. Bu açıdan, seçimler bazı noktalarda olanaklar oluşturmuştur. Devrimci hareket, daha geniş bir kitleye ulaşabilme olanağı elde etmiştir ve bunu gözönüne almak gerekir. Bu durum, direnişin çok çeşitli biçimlerde gelişmesi anlamına da gelir. Devrimci işçiler, biz Kaldıraç Hareketi, bunu unutmadan hareket etmeliyiz.
8-
“Zafer” sahibi olarak, sandıkları saymaya bile gerek duymayan ve sonuçlar açıklanmadan hızla zafer ilan eden Saray Rejimi’nin önü “açık” değildir. Ne ekonomik sorunlarla başa çıkabilecek durumdadır, ne de politik sorunlara çözüm üretebilme kapasitesine sahiptir. Erdoğan, OHAL’i kaldırmaktan, dış politikayı değiştirmekten vb. söz etmiştir. Saray Rejimi, bunu başarabilecek durumda değildir. Seçimleri her türlü hile ile kazanabilme becerisi ayrı bir konudur, seçimler aracılığı ile, iktidarın gasp edilmesi ayrı bir konudur, ama bu yöntemlerle sorunlarla başa çıkabilme olanağı yoktur.
Şimdi, halkın, işçiler ve emekçilerin, tüm halkların, Saray Rejimi’ne karşı her yol ve araçla mücadele etmesinin meşru olduğunu ilan etme zamanıdır.
İktidar, özgürlükleri elde etmek, haklarımızı kazanmak, daha fazla örgütlenme ve direnişten geçmektedir.
Artık, çözüm yeri, halkın, işçi ve emekçilerin kendi öz meclisleridir. o

Erdoğan’ın “zafer” ilanı Ya bundan sonrası?..

Artık, hile, sandık taşıma, tehdit, sonuçlarla oynama yeterli gelmemiştir. Bunu gördüler. Eğer ikinci tura kalırsa, HDP barajı geçtiği anda, AK Parti’de bir çözülme başlayacağı açık hâle gelmiş idi. Bunu gördüler.
Önlem olarak, işi birinci turda bitirmeye karar verdiler.
Bunun için, İnce, Akşener, uygun tarzda razı edildi. Seçim gecesi ortadan kaybolmaları, eşine ender rastlanır bir performans olmasa gerek. YSK önünde randevulaşan, YSK’yı bize bırakın, diyen, beni YSK önünden jiletle kazırlar, diyen, bu kez 16 Nisan’daki gibi olmayacak, diyen İnce ve Akşener ekipleri, çetelerin devreye girmesi ile, devlet gücünün yanına çetelerin konulmuş olmasını görerek, “ikna” oldular. Bir zafer, ancak bu kadar “şerefli” olabilir.
Ey korku! Sen nelere kadirsin!
Korkutanlar mı daha korkak, korkudan seslerini kısıp “adam kazandı” mesajı atanlar mı daha korkak?
Halka, biz sizi düşündük, burnunuz kanamasın diye sokağa çıkmadık, diyeceklerdir. Hayır, siz halkı düşünmediniz, sizin halkı düşünecek hâliniz yoktur. Sadece kendinizi düşündünüz ve sizi sizden iyi tanıyan Saray Rejimi, ne yapacağınızı çok da iyi tahmin etti.
Bu, yeni başkanlık sistemini isteyen uluslararası sermayenin, ABD ve müttefiklerinin zaferidir. Suriye meselesinde Erdoğan’ın rolü bitmemiştir. İran için rol alacağı açıktır. İşte kazanan onlardır, yoksa Erdoğan değil.
Saray Rejimi ile kendine yer bulan çeteler ve çeteciler, ancak kırıntılarla yetineceklerdir, daha fazlası yoktur.
Bundan sonra ne olacaktır?
1- Doğal olarak, meclisin bir önemi olmayacaktır. Bu nedenle, milletvekili sayısına takılıp kalmak saçmadır. Eğer seçimler ikinci tura kalsa idi, meclis çoğunluğunun AK Parti’de olmamasının bir önemi olacaktı. HDP barajı geçtiği anda, Erdoğan ve çevresi çözülmeye başlayacak ve ikinci turu kaybedecekti. Bu durumda başkanlık sistemi geçmemiş olacaktı, CHP, İYİ Parti, SP verdikleri sözlere sadık kalacak olmaları hâlinde (ki bu da şüpheli idi) parlamenter sisteme dönüş için yeni bir anayasa süreci devreye girecekti. İşte HDP’nin barajı geçmesi bu koşullarda önemli olacaktı. Hem de çok önemli. Ama başkanlık sistemi geçtikten sonra, artık parlamentonun bir önemi yoktur. Parlamento ile bir muhalefet yürütmek artık bir anlam ifade etmez. Bunu çok kısa sürede göreceğiz.
Bu nedenle açık önerimizdir; tüm siyasi partiler, meclisi terk etmelidir. Meclis dışında alternatif bir meclis ilan edilmelidir. Bu elbette ki, siyasi partilerin göze alamayacakları bir iştir. Ama doğrusu budur.
2- Suriye savaşı, İran’a karşı savaş ve operasyon hazırlıkları açısından ABD, başkanlık sistemi ve Saray Rejimi ile çok iş yapabilecektir. Parlamentodan onay almaya ihtiyacı yoktur. Artık, istedikleri yere asker göndermeleri kolaydır. Parlamentoda 400 milletvekili gibi bir sayıya ulaşılmadıkça, Saray Rejimi’ne karşı hiçbir şey yapılamaz. Seçimleri hile, dijital simülasyon ve çete güçleri ile gasp yolu ile kazanan bir Saray Rejimi’nin parlamentoya saygı göstermesi beklenemez. Zaten gerekli de değildir. Yeni sistemde yasal olarak da durum budur. Ve bu durum, her türlü savaş operasyonu için kullanılacaktır. Bunun için Erdoğan’ın önünde bir iş takviminin olduğundan şüphe duymaya gerek yoktur.
3- OHAL’in kaldırılıp kaldırılmaması, hiçbir öneme sahip değildir. İki yıldır süren OHAL’in tüm yetkileri, şu andan itibaren başkan olarak Erdoğan’ın elinde vardır. Yaptıkları yapacaklarının teminatıdır.
Elbette Altan’ı serbest bırakacaklar. Biat eden serbest kalacak.
Elbette tutuklu Amerikalı Papaz’ı serbest bırakacaklar.
Ama bunların baskı ile, işçi ve emekçilere karşı uygulanan baskı ile, grevleri yasaklama tutumu ile, Kürt halkına kurşun sıkma tutumu ile, katliam politikaları ile hiçbir ilişkisi yoktur. Bu göstermelik adımlar, sadece ABD ve Batı için verilecek tavizlerdir. OHAL’in tüm yetkileri ellerinde olacaktır. Artık, OHAL süreklidir. Yasal olarak böyledir. 19 Temmuz’da OHAL’in kaldırılması bir şaka olarak bile değere sahip değildir. ABD, hemen OHAL kaldırılsın, S-400’ler iptal edilsin diyor. S-400 meselesi bir mesele olabilir. Ama OHAL kalksa ne olur, kalkmasa ne olur?
Öyle anlaşılıyor ki, bu yeni sistem bilinmemektedir. Oysa bu yeni sistemde, ne MHP önemlidir, ne de OHAL.
Halklara karşı baskılar artacaktır.
Katliamlar genişletilecektir.
Tehditler artacaktır.
Korkutma ve sindirme politikaları hız kesmeyecektir.
Saray “yeni” tarzda saldırılar devreye sokacaktır.
Üniversiteler daha büyük bir baskı altına alınacaktır.
Aydınlara karşı sürgünler devreye sokulacaktır.
Grevler ertelenecek, sendikal çalışma yok edilmeye çalışılacaktır.
Her hak arama eylemine karşı TOMA’lar devreye sokulacaktır.
TV kanalları daha fütursuzca yalan söyleyecektir.
Hukuk daha fazla ayaklar altına alınacak, her türlü hak gaspı daha da artacaktır.
Tıpkı, son yıllarda zaten var olduğu, yaşandığı gibi.
Ve bunları yapmak için artık OHAL’e ihtiyaç yoktur.
4- Ekonomik kriz elbette derinleşecektir. Yeni dönemde, asker gönderme karşılığında dolar alınacaktır. Biraz daha açık ve adam başına daha ucuz olacak şekilde. Başka bir ekonomi politikasına ihtiyaç yoktur.
Yine betonlaşma devam edecektir.
Yine rant ve yağma rejimi devam edecektir.
Yine ücretler düşürülecek, sömürü daha fazla artacak, taşeronlaşma artacak, can güvenliği olmayacak, iş cinayetleri her gün artacaktır.
Merkez Bankası, ABD ve Batı’nın ortak kurumu olarak varlığını sürdürecektir.
Yine halk borç içinde inim inim inleyecektir. Ekonomik kriz hafiflemeyecek, faturası daha açık yöntemlerle halka yıkılacaktır.
İşçilerin kıdem tazminatlarına göz dikilecektir.
Savaş ekonomisi denilen şey hayatın her alanında kendini hissettirecektir.
5- Eğitim sistemi daha da bozulacak, tıpkı önceden olduğu gibi organize edilmeye çalışılacaktır. Kitapların içerikleri değişecek, bunlar son derece hızla hayata geçirilecektir.
6- Yine Erdoğan, arabaların cam filmleri için yasalar çıkaracak. Hatta bunlara artık yasa değil, ferman denilmesinde fayda vardır, daha doğrudur. Yine Erdoğan, kaç çocuk yapılması gerektiğini buyuracak.
Erdoğan, yine bir sabah kalkıp, sınav sistemini değiştirdim, diyecektir. Artık bu konuda Bilal daha etkili olacaktır.
Eğitim, sağlık, ulaşım, rant amacına uygun olarak ele alınacaktır.
Şehirleşme rant üretecek şekilde ele alınacak, çevrenin ve doğanın yağmalanması hız alacaktır. Çevre katliamı, eşine rastlanmayacak boyutlarda büyüyecektir.
Yine kadın cinayetleri ve cinsel suçlar artacaktır.
Tıpkı olduğu gibi, sadece daha fütursuzca.
Tüm bu süreci geri çevirmek mümkündür.
Aslında seçim süreci, bu süreci tersine çevirmenin olanaklarının olduğunu göstermiştir. Ama bu iş, İnce ile Akşener ile olmaz, olamaz.
Bunun yolu, örgütlenmeden geçmektedir. Örgütlü değil isek hiçbir şeyiz. Bu bilinçle tüm gücümüzle, daha zorlu mücadelelere hazırlanmak için, işçi sınıfının, emekçilerin, gençlerin, kadınların, halkların başka yolu yoktur. o

Herkes kazandı mı? Peki kaybeden kimdir?

Dijital simülasyon ile, sandıkların sayılmasından tamamen bağımsız olarak iş yürüttüler. Önceden ayarlanmış sonuçlar ilan edildi.
Yetmedi, HDP ve Adil Seçim Platformu’nun sonuçları duyurması bir yana, sistemine girmesi, sistemler çökertilerek başarıldı.
Ve diğer adayların sonuçları kabul etmesi için, devreye girdiler. Çeteler sokaklara salındı ve diğer adaylar, gönüllü veya korku ile sonuçları kabul ettiler. Böylece, halka ilk açıklamalar onlardan geldi: “Adam kazandı.” Ama “adam”ın yüzüne bakınca pek de kazanmış gibi değildi.
Ardından, herkes AA’nın açıkladığı sonuçları, gerçek sonuçlarmış gibi ilan ederek, seçim değerlendirmeleri yapmaya başladı.
Görünüşe göre, herkes kazandı.
AK Parti ve Erdoğan kazandı. Öyle diyorlar. Erdoğan’ın gerçek oyları %42-44 bandındadır, AK Parti’nin gerçek oyu ise 35 civarındadır. Oyların %38’inin sayılmış olduğu anda, CHP yöneticisi Tezcan’ın açıklaması böyledir.
AK Parti, 7 Haziran seçimlerinin gerisine düşmüştür. Ama kazanmıştır.
Erdoğan, balkon konuşması yapıp yapmama arasında gidip geldiği bir “zafer” kazanmıştır. Belki de Erdoğan, bu kez zaferin kendinden uzak olduğunu, başkalarının zaferi olduğunu, kendisinin de kurban rolünde olduğunu anlamıştır.
Sokaklara çeteleri salmışlardır. Sokaklara saldıkları çeteler ile, olsa olsa Muharrem’i, olsa olsa Akşener’i korkutabilirler. Öyle de yaptılar. Ama nedense bizzat Erdoğan da aramamıştır. Kim aramıştır, pazarlık nasıldır, sadece korku yetmiş midir, bilmiyoruz. Ama bu zafer, pek de “övünülecek” bir zafer değil gibidir, onurlu, şerefli bir zafer olmadığına ise şüphe yok.
Öyle ya da böyle, hile ile dolap ile, çetelerle, baskı ile, şiddet ile veya yalan ile “zafer” kazanılmış ve Erdoğan, zaten oturduğu yerde oturmaya devam etme hakkını, halk adına kendine vermiştir.
Aslında, hiç seçim yapmadan da bunu yapabilirdi.
Ama o, bir “zafer” kazanmak istedi.
Muharrem İnce de kazandı. Kendisine sorulduğunda, %30 oya iki ayda ulaştım, diyor. Zaten ondan önce dünya yok, CHP hiç yok, halkın meydanlara yansıyan ve o değil kim olursa olsun arkasına destek olarak gelecek öfkesi, umutları hiç yok. Sadece, İnce var.
Utanmadan, “bu böyle bitmeyecek” şarkısını söylüyor. Oysa doğru şarkı, “ince ince bir kar yağar fakirlerin yüzüne, neden felek inanmıyor gariplerin sözüne” şarkısı olurdu.
İnce, başarısına başarılar katmak için olacak, “bana yürü ya Muharrem deyin yürüyeyim” diyor. Kime söylüyor? Kazandığını ilan ettiği zafer mi gözlerini kör etmiş, yoksa korkudan aklı, beyninden 1 metre aşağıdaki yere mi kaçmış, bilmiyoruz. Ama Muharrem İnce, sana halk neden “yürü” desin. Sen YSK önüne mi yürüdün? Sen YSK önüne yürüme kararını açıklamamış mıydın? Sana oy verenler, YSK önüne yürümek yerine, sessizliğe bürünüp, ilan edilen Erdoğan zaferini teyit etmek için mi oy verdiler? Bir saniyeliğine, 20 dakikalığına olsun, korkularına yenilmemeyi başaramayan birine, halk lider diye bakmaz, ona “yürü ya Muharrem” demez.
“Yürü ya Muharrem,” sana ABD tarafından denilebilir, egemenler tarafından denilebilir, devlet tarafından denilebilir. Efendilerine mi sesleniyorsun? Öyle ise onlara kapalı kapılar ardında seslen.
CHP de kazandım diyor. 15 milletvekili operasyonu ile İYİ Parti’yi seçimlere soktum, bir kazançtır, diyor. İttifak kurdum, zaferdir, diyor. İnce ile %30’a ulaştım zaferdir, diyor. HDP’ye destek verdim, zaferdir, diyor.
İYİ Parti de kazanmıştır. Öyle ya, 7 aylık parti, %10 oy almıştır. Ekranlar kendisine yasaklanmış, baskı ve şiddete maruz kalmışlardır. Buna rağmen %10 oy almışlardır. Gerçi biz, YSK önünden kazımak için jilet hazırlayanları gördük ama, oraya gelen bir Akşener’i görmedik. Ama olsun, o yine de kazanmıştır.
MHP tamamen kazanmıştır. İYİ Parti kendisinden ayrıldığı hâlde, %11 oy almıştır. Her ne kadar bu oy oranları önceden ilan edilmiş olsa da, olsun, MHP de kazanmıştır. Hatta, Bahçeli, kendine başkan seçtiği Erdoğan’ı frenlemek için “mecliste kilit parti” bile olmuştur. İyi ama ne yapacak? Meclis, yeni sistemde neye yarar? Bugüne kadar Erdoğan’a değnek olmuş Bahçeli, bugünden sonra ona karşı mı durur? Meclisin bir önemi yoktur, olamaz. Yeni sistemde meclis bitmiştir. Ama eğer bir önemi olacaksa, 301 milletvekili sayısı önemli ise, Erdoğan, nasıl seçimleri çeteler ile gasp ederek almış ise, aynı biçimde 5-10 milletvekilini satın alabilir. Zaten bu işleri onun adına ABD konsolosluğu yapmaktadır.
HDP de kazanmıştır. HDP, açıktan baraj altında kalması için her şeyin yapılması gerektiği ilan edilmiş bir parti olarak meclise girmiştir.
HDP, bizim cephemiz olduğu için, öncelikle buradan başlamalıyız. HDP başarılı olmuştur elbette. Ama başarısının ölçütü, meclise girmesi değildir. Meclis gerçekten de artık önemli değildir. HDP’nin, eğer seçimler ikinci tura kalsa idi, barajı geçmesi önemli olacaktı.
Seçim sonuçlarını önceden simülasyonla açıklayanlar, HDP’nin barajı geçmesini “istemişlerdir”. Çünkü, eğer Erdoğan kazanacak ve HDP baraj altında bırakılacak olsa idi, HDP ve sol direnecekti. Ve elbette bu direnişi kırmak için, çetelerin işe yaramayacağı açık idi. İşte bunu göze alamadıkları için HDP’nin, barajı çoktan geçmiş olan HDP’nin, %18’lere dayanmış olan HDP’nin barajı geçmesine razı olmuşlardır.
HDP’nin barajı geçmesine bakarak, seçim sonuçlarının “adil” olduğunu söylemek affedilmez bir hata olur. HDP’den ve Kürt devriminin örgütlü güçlerinden korktukları için, HDP’yi baraj altında ilan etmeyi göze alamamışlardır.
Bu, HDP ve ona oy veren bizlerin çabalarının başarılı olmadığı anlamına gelmez. Elbette gelmez. HDP ve biz, devrimciler, seçim sürecini bir direniş süreci olarak ele aldık, öyle ele almalıyız. Biz, daha önceden başlayan, yıllardır süren, direniş sürecinin bir parçası olarak, halkı bir parça daha örgütlü hâle getirme isteğimizin ifadesi olarak seçimleri ele aldık. Doğru olanı da budur. Sonuçları da sadece bu açıdan değerlendirmek gerekir. Eğer bu anlamda yol aldıksa, başarılıyız. Yok yol alamadık ise, başarılı sayılmayız. Barajın aşılmasına rağmen.
Meclis, artık tamamen önemsizdir.
Meclis, bir tiyatronun parçası olarak, arada bir iş görecektir. Erdoğan, doğrudan gasp yolu ile iktidarı elinde tutmayı başarmıştır. Ve bunun için, oldukça “ince” metotlarla çalışmışlardır.
Gerçekte kazananlar, yeni “başkanlık” sistemini dayatanlardır. Erdoğan’ın arkasındaki güçlerdir, egemenlerdir. Erdoğan bu anlamda bir kuklayı bir adım geçemez.
Başkanlık sistemi geçmiştir.
Erdoğan, kontrol altındadır.
Bundan böyle, Suriye meselesinde de daha saldırgan olacaklardır, İran’a karşı operasyonlarda da. İçeride, işçi sınıfını daha büyük haksızlıklar, artan sömürü, daha fazla açlık, daha büyük şiddet, daha fazla işsizlik, hak gaspları vb. beklemektedir. Kürt devrimine karşı daha şiddetli baskılar gelecektir. Ama başkanlık sisteminin ana hedefi, Ortadoğu’dur. ABD, bölgede daha atak olma niyetindedir.
Bu nedenle, iktidarı gasp etmişlerdir.
Kaybeden ise, büyük ölçüde işçi ve emekçi halktır.
Bu aslında tam da bir kayıp değildir.
Eski sistem zaten OHAL’lere dayanmakta idi. Baskı ve hak gaspları zaten vardı. Katliamlar ve özgürlüklerin yok edilmesi zaten vardı. Bu artık, daha da normal hâle gelecektir. İktidar, egemenler, daha büyük bir şiddetle saldıracaklardır. Bu açıdan ortada büyük bir kayıp yoktur.
İşçi ve emekçiler, İnce’nin peşine takılmakta tereddüt etmemişlerdir. İnce, daha ilk adımda, ilk randevuda, YSK önünde halkı satmış, umutları bir anda tüketmiştir. Bu bir kırgınlık, hayal kırıklığı demek olsa da, aslında, erken yaşanan bu hayal kırıklığı, bir avantaja da dönüştürülebilir.
Halkın kaybı, bir kazanca dönüştürülebilir.
Eğer, örgütlenmenin, direnebilmek için güç olmak demek olduğunu kavrayabilirsek, işçiler ve emekçiler bunu anlarlarsa, işte bu talihsizlik, bir avantaja dönüştürülebilir.
İşte o zaman bu sahte zaferlere neden ihtiyaç duyduklarını, neden kendi yasalarını bile ayaklar altına aldıklarını anlamak kolay olacaktır.
İşte o zaman sistemin çözülmesi daha da hızlanacak ve ülkede boydan boya bir devrim filizlenecektir.
İşte o zaman dipten gelen dalgayı gösterebileceğiz. o