Bize diyorlar ki, “Erdoğan gitmeli.”

Evet, diyoruz, ama yetmez. Bir adım ileri atmalıyız, Saray Rejimi alaşağı edilmelidir. Bunun da olanağı vardır.

Bize, “Erdoğan gitsin, gerisine sonra bakarız” diyorlar.

Biz diyoruz ki, Erdoğan zaten gitmiştir.

Ekmeleddin vakası olmasaydı, zaten Erdoğan gitmişti.

2015’te gitmişti. Seçimleri kaybetmişti ve “muhalefet” devlet zeval görmesin diyerek, seçimlerin yenilenmesine giden süreci açtı.

2017’de referandumu kaybetmişti. Muhalefet “referandum”u meşru saydı. OHAL koşullarında yapılan bir referandumu meşru sayanlar suçludur.

2018’de, İnce’ye karşı kaybetmişti. Ama İnce, “adam kazandı” diye ilan etti.

Bu seçimlerin hepsinde hile vardı.

Bunu bilmeyen yoktur.

Şimdi, 14 Mayıs seçimleri için Erdoğan’ın adaylığına onay verenler, buna karşı durmayanlar, 14 Mayıs seçimlerinde her türlü önlemi aldık, hile yapamazlar, burası muz cumhuriyeti değil diyenler, Erdoğan’ın gerçek oy oranını açıklasınlar. Yüzde 39 mudur?

Hırsızlığa rağmen Kılıçdaroğlu’nun oy oranını biliyorlar ve söylemiyorlar.

MHP’nin oy oranının yüzde 4 olduğunu biliyorlar ama söylemiyorlar.

Erdoğan’ın İBB’deki diplomasını halka açıklamıyorlar.

Hepsini, “devlet zarar görmesin” diye yaptıklarını söylüyorlar.

Sonra da dönüp, Erdoğan gitmeli, “tek adam sistemi” son bulmalı diye nutuk atıyorlar.

Sanki Erdoğan’ın gitmesini istemeyenler var, sanki bunlar devrimci sosyalistlerdir, sanki kadınlar, sanki gençler, sanki işçiler Erdoğan’ın gitmesini istemiyorlar.

Bu yalandır.

Burjuva muhalefet, kazanmak istemiyor.

Burjuva muhalefet, efendilerinin emri ile, Erdoğan’ı meşrulaştırıyor.

Oysa, 2015 Kasım seçimleri meşru değildir, 2017 referandumu meşru değildir, 2018 seçimleri meşru değildir, 14 Mayıs seçimleri meşru değildir.

Bize diyorlar ki, herkes sandıklara giderse, oyunu kullanırsa, Erdoğan gider.

Biz diyoruz ki, iyi ama sandıktan çıkan oy, sandığa atılan oy değildir. Burada Kılıçdaroğlu’nun kibarlığı ile, “sihir var” mı diyeceğiz? Hırsız var.

Halka diyorsunuz ki, sandıkları koruyalım. Peki, kimden? Devletten; YSK’dan, polisten, jandarmadan, İçişleri Bakanlığından, koruculardan, IŞİD’çilerden, tarikatlardan, mafyadan, kısacası devletten. Öyle ise, sandığı nasıl koruyabilirsiniz?

Kılıçdaroğlu demişti ki, “YSK’ya güvenmiyorum.” Öyle ise, YSK dışında seçimin güvenliğini nasıl alacaksınız?

Ciddi olmalısınız.

Sahi, siz gerçekten Erdoğan’ın gitmesini istiyor musunuz?

Değil, bizim gibi, Saray Rejimi’nin alaşağı edilmesini istemenizi beklemiyoruz. Diyorsunuz ya, en başta gelen görev Erdoğan’ı alaşağı etmektir.

Sahi bu konuda ciddi misiniz?

Eğer efendinin, yani uluslararası sermaye ve NATO’nun, sizi memur olarak atamasını beklemiyorsanız, gerçekten seçimi kazanmak istiyorsanız, size bir yol önerelim:

Seçim günü, 28 Mayıs’ta, oy kullanma biter bitmez, tüm illerden Ankara’ya, Saray’a yürüyüş başlatın. Herkes oyunu versin ve saat 17.00’da tüm illerden milyonlarca insan Saray’a giderek “biz geldik, seçimi kazandığımızı size deklare ediyoruz” desin. Yollara kalabalıklar yığılsın.

Hemen Kılıçdaroğlu, “aman ha, bunlar saldırır, iç savaş çıkar, siz evinizde oturun, bana güvenin, sizin oylarınızı çaldırmayacağım” diyecektir.

Konu, ikinci turda strateji değiştirmek, TV kanalları ve iletişim uzmanlarının anlattığı gibi “bu kez sert konuşacak” vb. değildir. Konu, ciddiyet meselesidir.

Ekmeleddin yetmedi, İnce geldi.

Şimdi, Onursal Adıgüzel istifa ediyor. İyi ama Tuncay Özkan’ın aldığı söylenen paralar nerededir? Kılıçdaroğlu, 418 milyar doları getirecekmiş. Peki, önce Özkan’ın, İnce’nin ne kadar para aldığını açıkla, değil geri almak, önce açıkla.

Daha birinci turdaki hileler ayyuka çıkmış iken, ikinci tur için strateji vb. üzerinde konuşmak, aslında seçimleri meşru kabul etmektir.

Diyorlar ki, tamam CHP oyları koruyamadı, ama hırsızın hiç mi suçu yok?

Güzel bir Nasrettin Hoca fıkrasıdır. Ama bu duruma uymaz. Elbette hırsızın suçu var. İyi de, zaten hırsızdan oyları koruyacağınızı, kimsenin merak etmemesi gerektiğini söyleyen sizsiniz. Onların hırsız olduğunu şimdi mi anladınız? Hırsız devletin kendisidir ve siz, bu kadroların hırsızlık konusunda ne denli liyakat sahibi olduklarını bilmiyorsunuz. Çünkü ciddi değilsiniz.

Öyle ise, çıkın, açıkça neyin nasıl çalındığını açıklayın. Çıkın, kimin ne kadar para yediğini açıklayın. Olanı biteni açıklayın. Kaftancıoğlu’nu susturmak, gerçekte Erdoğan’a destek olmaktır. CHP içinde tüm bunları bilip de susanlar, suçun ortaklarıdır.

Gerçekten bizim gibi Saray Rejimi’nin alaşağı edilmesini değil de, sadece Erdoğan’ı indirmek mi istiyorsunuz? Bu konuda ciddi misiniz?

Öyle ise bir adım atın.

Bize sandıkları koruma masallarını anlatmayın.

Dün halka, birinci tur çok önemli diyordunuz. Şimdi, ikinci turda boş vermişlik yapıp sandığa gelmekten geri durma diyorsunuz. İyi ama, siz kimseye güven vermiyorsunuz.

Acaba, CHP kadroları içinden, yönetimden Erdoğan’a kaç oy çıkmaktadır? Tuncay Özkan, Oğuz Kaan Salıcı, Erdoğan Toprak vb. kime oy vermişlerdir.

CHP’nin sistemini kapatma emri verenler kimlerdir? Bu kapatmayı halk 1 saatte anladı da, Kılıçdaroğlu, 1 gün sonra mı anladı?

Ciddi olmak gerekir.

Kılıçdaroğlu çıksın ve halka, neden sonuçların yüzde 49,50’de durduğunu, hileyi yapanın neden daha ileri gitmediğini anlatsın.

Bakın devrimci demiyoruz, demokrat demiyoruz, sadece “ciddi” diyoruz. Ciddi iseniz, seçimi kazanmak istiyorsanız, hile yapılacağı açık ise, ona uygun önlem alırdınız, YSK’ların önüne milyonları yığardınız.

Şimdi ciddi iseniz, yola bakın, Saray’a doğru büyük bir yürüyüş gereklidir. Ankara’dan İstanbul’a yürümeye gerek yok. Tüm illerden, milyonlarca insan Ankara’ya, Saray’a yürümelidir. Madem artık her şeyin merkezi Saray, madem Sağlık Bakanlığı Saray’da, Milli Eğitim Bakanlığı Saray’da, İçişleri Bakanlığı Saray’da, bizzat Başkan Saray’da, o hâlde Saray’a çıkar bütün yollar.

Düşünün, milyonların önünde Kılıçdaroğlu. Erdoğan’ın karşısına çıksın, kibarca, ayrıştırıcı olmadan, kavga dili kullanmadan, barış içinde, “efendim, ben gelmek istemezdim, ama bunlar, bu kalabalıklar beni zorla sürükledi, ne yapmamızı uygun görürsünüz” desin.

Düşünün, milyonların önünde Kılıçdaroğlu, acaba Saray’dan mı korkar, yoksa arkasındaki milyonlardan mı?

Bu nedenle Kılıçdaroğlu, sokakları sevmiyor.

Konuşup anlaşalım, niye birbirimizi kıralım, kimseyi incitmeyelim, İslam barış dinidir, kötü söz söylemeyelim, devletimizi incitmeyelim diye diye, bunları ezberleye ezberleye, ne TOMA’ları, ne öldürülen insanları, ne işkenceleri, ne açlığı, ne işsizliği görür hâle gelmiştir. Kılıçdaroğlu, Gezi’de öldürülen çocukların ailelerini ziyaret bile etmemiştir. Galatasaray Meydanı’na çıkamayan ailelerin yanına gidip onlarla meydana çıkmamıştır. Şimdi “sert muhalefet” yapacakmış. Elinizi tutan ne idi? Bunca yağma, bunca yolsuzluk, bunca akan kan, bunca yalan, bunca açlık ve yoksulluk varken, bunları dile bile getirmemek halka, kitlelere sınır çizmektir. CHP bunu yapmaktadır.

Gerçekten sertleşecek misiniz?

Buyurun, 28 Mayıs akşamı, oyunu kullanmış herkesi, sonuçları beklemeden, Saray’a doğru yürümeye davet edin. Şimdiden. Tüm ülkenin her yanından.

Eğer ciddi iseniz, buyurun bunu yapın.

Tam da bu nedenle diyoruz; Saray Rejimi ancak direnişle gider.

Tam da bu nedenle diyoruz; mücadele etmeden, hiçbir hak sökülüp alınamaz.

Tam da bunun için diyoruz; hırsıza güvenerek “oylarınıza sahip çıkacağız” diye konuşulamaz.

Kılıçdaroğlu, kazanmasını, tıpkı Erdoğan’ın efendilerce “seçilerek” bulunması gibi, efendilerin kararına bağlı görmektedir. Bu doğrudur da. Görevi, kitleleri sokaktan uzak tutmaktır. Saray’ın baskı ve şiddetle beceremediğini, O, kitleleri “iç savaş çıkar” söylemleri ile evine hapsetmeye kalkarak yapmak istemektedir. Bu konuda da epeyce yol almıştır.

Seçimde hile vardır.

Bunu tüm ülke bilmektedir.

“Muhalefet”, buna rağmen seçimlerin sonuçlarını sessizce kabul etmektedir.

Arka planda, Oğan ile, Erdoğan ile, çeşitli aracılarla pazarlıklar yapılmaktadır.

Hırsız dediğin kişi ile pazarlık, tam da Kılıçdaroğlu usulüne uygundur.

Elbette biliyoruz ki, CHP, kitleleri sokağa çağırmayacaktır. Bu konuda “devlet” tarafındadır. “Devleti korumak” içgüdüsü, kitlelerin oylarını korumaktan binlerce fersah öndedir.

Elbette biz, CHP’nin sol bir söylemle kitlelerin karşısına çıkmayacağını biliyoruz. Ama kitlelere, “Erdoğan’dan kurtulalım” derken ciddi olmalıdırlar. Öyle ise, ciddiyetle davransınlar. Saray’ın yalanları yeterlidir, muhalefetin kandırmacalarına ihtiyacımız yoktur.

Saray Rejimi, korku içindedir.

Saray Rejimi, seçimler aracılığı ile, yeni bir rıza üretmek istemektedir. Sonuçta “halk bizi seçti” demek istemektedir. Seçimler bunun tiyatrosudur.

Saray Rejimi’ni alaşağı etmek mümkündür. Savaş politikalarına son vermenin başka yolu yoktur. Yağmaya, ranta, hırsızlığa, soyguna, karanlığa ve yalana son vermenin tek yolu, Saray’ı alaşağı etmektir. Bunun yolu, direnişten, örgütlenmeden geçmektedir.

14 Mayıs seçimleri, TC devleti, Saray Rejimi hakkında oldukça önemli bilgiler vermektedir. Elbette görmek isteyene. Görmek istemeyen göz, en kör olan gözdür.

Öncelikle, “kazanılmış” bir seçim, nasıl “kaybedilir” konulu bir oyun yazılacak olsa, trajikomik bir oyun olarak sahneye konulabilir. Bu yapılmıştır. Bir uçta kötü adam hırsızdır, diğer uçta “iyi” adam bir isteksizdir. Seçimi kazanmak istemeyen, seçimi kazanamaz. Tıpkı bir memur gibi, efendileri Erdoğan’ı nasıl seçmiş ise şimdi de kendilerini seçsin diye bekleyebilir. NATO tedrisatından geçmiş CHP kadrolarının başka türlü davranması beklenemez.

Biliniyor, biz 15 Temmuz darbesine bir “tiyatro” demiştik.

2015, 2017, 2018 ve şimdi 2023 14 Mayıs seçimleri, tiyatrodan kötüdür; ilkokul çocuk­larının müsamere olarak sahneledikleri oyunlara benzemektedir.

2015 seçimleri hilelidir. Seçimleri, zaten haziran ayında, AK Parti ve Erdoğan kaybetmiş­tir. Ama öyle olmadı. CHP, Baykal eli ile Saray’ın imdadına koştu.

2017 referandumu hilelidir. Referandumda “yeni sistem” reddedilmiştir. Halkın onayı yok­tur. Zaten, olağanüstü hâl koşullarında bir referandum, meşru da değildir.

2018 seçimleri hilelidir. Hakkında çok çeşitli rivayetlerle ün salan İnce, bu seçimleri kazanmıştı. Ama “adam kazandı” diye ilan etmiştir.

2023 14 Mayıs seçimleri, hilelidir.

Tüm bu seçimlerle oluşmuş kararlar ve iktidarlar, gayrimeşrudur, meşru değildir.

Ve CHP dâhil tüm partiler, bu seçimlerin ve referandumun tümünü, meşru olarak gör­müş, tanımıştır. Her seferinde bize, “bir kere oldu”, “ne yapalım” demiş ve yenisi için sabır beklemişlerdir.

Evinizden çıkmayın telkinleri ile bir seçim kazanılamaz.

Saray Rejimi koşullarında ise bu hiçbir biçimde mümkün değildir.

1

Biz sürekli söylüyoruz ve daha da söyleyeceğiz. Türkiye bir sömürgedir. Sömürge ülke ol­mak, her eğilimden literatürde açık ve nettir. Bizim okuryazar takımının (OYT) küçümse­diği “muz cumhuriyeti” ile arada niteliksel bir fark yoktur. Türkiye, sömürge bir ülkedir. “Önemli” bir ülke olması, onun sömürge olması ile çelişmez.

Yarı-sömürge tanımı, ancak belli bir süre için geçerli olur. Osmanlı, 1800’lerde yarı-sö­mürge hâline gelmişti. TC devleti, en başından beri, bir sömürge ülke olarak organize edilmiş­tir. Bir ülke yarı-sömürge ise, hep o durumda kalamaz. Hayatın akışına terstir. TC devleti, Ekim Devrimi’ne karşı bir bariyer, bir ileri karakol olarak doğmuştur. Emperyalist cephenin ortak iradesi ile SSCB’ye karşı organize edilmiş, halklar hapishanesi ve anti-komünizm üslerinden biridir. Bu durum, NATO ile birlikte, tamamen netleşmiştir.

Kızıl Ordu’ya karşı (İkinci Dünya Savaşı’nda) yenilmiş olan emperyalist kamp, NATO ile birlikte oluşturduğu yeni dünya düzeninde, TC devletini bir ortaklaşa sömürge olarak ele almıştır. Siyasal (yani askeri, ordusu, polisi, yargısı, bürokrasisi vb. ile) olarak ABD’ye ve ekonomik olarak AB’ye bağlıdır. SSCB çözülene kadar hep böyle olmuştur. Bir sömürge ülke ama “ortaklaşa sömürge”. SSCB çözüldükten bu yana, TC devletinin ABD’nin mi yoksa AB’nin mi sömürgesi olacağı konusunda bir paylaşım savaşı sürmektedir. Bu savaş hâlâ sonuçlanmamıştır. Siyasal yönü elinde tutan ABD ile ekonomiyi elinde tutan AB arasındaki, yani efendiler arasındaki kavga, egemenlik mekanizmalarının her alanında yansımasını bulmaktadır. Bu nedenle bir tane AK Parti yoktur, en az 5 AK Parti görülebilmektedir, ABD, Almanya, Fransa, İngiltere ve İsrail’in etkin olduğu 5 AK Parti. Aynı durum CHP için de geçerlidir. Sistemin her kurumunda bunu görmek mümkündür. Tarikatlar, çeteler vb. bununla birlikte ele alınabilir.

İstanbul seçimlerini AK Parti’nin kaybetme nedeni, ABD ve AB arasında o günlerde var olan açık çatışma idi. Bu çatışma nedeni ile ABD’nin hileleri sınırlı kalmıştır. Bugün ise, AB, Ukrayna savaşı ile ABD’ye boyun eğmiştir. Bu nedenle, artık çatışma daha alttan yürümektedir ve “pazarlık”lar bu çatışmanın bir şekli olarak ortaya çıkmaktadır.

Seçimler üzerine konuşurken, bunu akılda tutmak gerekir.

2

14 Mayıs seçimleri hilelidir.

Bu konuda kimsenin şüphesi olmamalıdır. Her insan kendi çevresinden, Kılıçdaroğlu’nun kazandığı konusunda bir fikre sahiptir ve bu hiçbir dalavere ile, hiçbir yalan ile, hiçbir hırsızlık ile örtülemez. Seçim çalınmıştır, seçimin çalınmasına izin verilmiştir.

Hırsızın seçimi çalma mekanizmaları ve yolları hakkında yeterince derin bir bilgiye sahip olmayabiliriz. Ama biliyoruz ki, hırsız bu konuda ustadır. Öyle söylendiği gibi Saray Rejimi, devleti “liyakatsiz” kadrolarla yönetmiyor. Tersine, hırsızlık konusunda usta, şapkadan tavşan çıkartan usta hırsızlarla yönetiyor. Öyle ya, iktidar, yağma, rant ve savaş ekonomisi üzerine dayanıyorsa, kendine layık kadrolar da bu konuda liyakat sahibi olurlar.

Saray Rejimi, hırsızlıkta ustadır.

Okumuş yazmış takımının (OYT), “peki ama hırsızlığı nasıl yapıyorlar” tarzındaki itirazları, “inanmak isteyen bir insanın bir bahane bulması” hâlidir. TC devletine, “demokrasi”ye, seçim sistemine bu denli inanç besleyenlerin, neden Erdoğan’a, Saray Rejimi’ne “hırsız” dediklerini de anlamak mümkün değildir.

Biz, Peker’in, Muhammed Yakut’un, Ali Yeşildağ’ın açıklamalarından, şaşırtıcı hırsızlık ve hile hikâyeleri dinliyoruz. Bu hırsızlıklara kafa yorarak, onları anlamamız mümkün değildir. Adam hırsızdır ve işi budur.

Her alanda, her konuda hırsız olan, nasıl olur da bu konuda hırsız olmayacaktır?

Devlet ve Saray çevresinden itiraflar yayınlayanlardan biri, Ali Yeşildağ, şöyle diyor; Erdoğan öyle bir hırsızdır ki, çalar ve sonra da size kendini alkışlatır. 2015’te bunu yaptı, 2017’de bunu yaptı, 2018’de bunu yaptı ve 14 Mayıs’ta bunu yapmaktadır.

Bu hırsızlık şebekesi, NATO tarafından yönetilmekte, işletilmektedir. Yani, Erdoğan’ın sandıkla inmesi, ancak ve ancak NATO’nun kararı ise olur ve öyle olabilir. Dünyanın her yerinde savaş politikalarını destekleyen, kundaklayan NATO, parlamentarizmi de yerin dibine gömmektedir. Artık en “demokratik ülke” diye sunulan ülkelerde de, parlamentarizmin yıldızı sönmüştür, sönmektedir.

Saray Rejimi, eli kanlıdır, katildir, hırsızdır, savaş kundakçısıdır, savaş müptelasıdır, yağmacıdır, rantçıdır. Tüm bunlara uygun olarak ülkede “iç savaş hukuku” uygulanmaktadır. Tüm bunları kabul edip de, sonra CHP propagandasına kanarak, Saray’ın seçim söz konusu olunca yasalara uyacağını beklemek saçmadır, akıl tutulmasıdır ve ülkemizin okuryazar takımı buna inanmaktadır.

Akıl tutulması yaşayanlar, gözlerinin önündeki illüzyonu anlamazlar. Onlara düşen, ya alkışlamak ya da üzüntüden, kederden yerlere serilmek ve suçu halkta bulmaktır, başarı ise kendilerine ait olur.

Gerçekten, Erdoğan, aday olması “yasal” bir kişi midir? Buna direnmeyenler, hırsızlık söz konusu olunca hiçbir şey yapmamayı da kabul etmiş olurlar.

Açıktır, sandığa atılan oy ile sandıktan çıkan oy, hiçbir zaman aynı değildir, olamaz. Demokrasi konusunda bu denli saf olmak için, aklını kaybetmiş olmak gerekir.

3

NATO, efendiler, ABD ağırlığı altında bir anlaşma yapmışlardır. Bu anlaşmanın detaylarını bilmiyoruz. Ama bu anlaşma, 14 Mayıs seçimlerinin açıklanan sonuçlarının temelidir.

Seçimler, iki seçim bir arada şeklinde yapılmıştır.

Seçimlerin cumhurbaşkanlığı bölümü, ikinci tura kalmıştır.

Ancak seçimlerin parlamento bölümü, bitmiştir. Parlamentoda AK Parti ağırlıklıdır. Ve CHP, bu parlamentoya itiraz etmemiştir. Dahası CHP adayları da olabilecek en sağ adaylardır. Parlamentonun böyle olması istenmiştir. Parlamentoda birden fazla AK Parti vardır.

Saray, seçimi bir kere daha çalmıştır.

CHP, bu hırsızlığın ortağıdır, sessiz kalmıştır, onaylamıştır.

Halka, “sokağa çıkmayın”, “bize güvenin”, “evinizde oturun” diyenler, sonuçta sanki “demokratik bir seçim” varmış izlenimini oluşturma konusunda Saray’ın destekçileridir. NATO, bunu böyle istemiştir ve buna, taraflar uymuşlardır.

CHP, milletvekili seçimlerine hiçbir yerde itiraz etmemiştir.

Parlamentoyu vermiştir. Anlaşmanın ilk adımının bu olduğu anlaşılmaktadır.

Acaba, ikinci turda cumhurbaşkanlığını Kılıçdaroğlu’na verme maddesi anlaşmada var mıdır? Bunu bilemiyoruz. Ama %49,50’de Saray’ın durması, oldukça anlamlıdır. Bir miktar daha ilerleyip, seçimi kazandık dememeleri anlamlıdır. Bunun nedeni, “demokratik seçim” konusunda bir algı yaratma istekleridir. Yapacakları şeyler için, halkın onayına ihtiyaç duymaktadırlar. Tiyatronun amacı budur. Yoksa, bir miktar daha hile ile seçimi aldık derlerdi.

Efendi, seçimlerin meşru olduğuna halkı inandırmak istemektedir ve bu konuda CHP dâhil tüm burjuva partiler Saray’ın destekçileridir. Zira, TC devletinin yıpranmış kurumlarının restore edilmesi hedeflenmektedir.

Oysa, bu seçimler meşru değildir.

– Cumhurbaşkanı Erdoğan, gerçekte aday olamazdı. Buna evet diyenler, buna sesini çıkartmayanlar, bu suçun ortağıdır.

– HDP seçimlere sokulmak istenmemiş, kapatılma davası ile karşı karşıya bırakılmıştır. Bu durum, seçimlerin demokratik olmadığının en açık kanıtıdır. Bu durum, HDP oylarının çalınmasına oldukça iyi olanaklar sunmuştur.

– Ve üçüncüsü seçim hilelidir.

Bu üç nedenden dolayı seçimler meşru değildir ve normal bir “burjuva muhalefet” bu seçim sonuçlarını gayrimeşru ilan etmelidir. Bu devrimci bir tutum da değildir; tersine, her burjuva parti için sıradan bir tutumdur. Bunu bile yapmak istemezler.

4

Seçim ile TC devleti, egemenler bazı kazanımlar elde etmiştir.

İlkin, tüm sol partiler sağa kaymıştır. Bu yolla, direniş hâlindeki kitlelerin umutları sisteme çevrilmiş ve isyan ihtimalleri ellerinden alınmak istenmiştir. Bugün hayal kırıklığı yaşayanlar, gerçekte Kılıçdaroğlu’nun kazanacağına, demokratik bir seçim olacağına inananlardır.

Hırsıza inananlar, kapılarını açık bırakmış, hiçbir önlem almamışlardır.

İkincisi, TC devleti, ülkede demokratik bir seçim süreci işlediği konusunda, büyük bir algı üretmiştir. CHP, bunun parçası olmuş, sol, CHP kuyruğunda bu sürece katılmıştır. Bugün, seçimin “eşit şartlarda” olmadığını ilan eden AB basınının sözlerini tekrarlayanlar, kanıt olarak, iktidarın iktidar olanaklarını kullanmasından söz etmektedir. Sanki bu bilinmez bir durum idi. HDP’nin seçim dışında bırakılma isteği, Erdoğan’ın aday olarak yasadışı bir biçimde kabul edilmesi ve seçimdeki hileler göz ardı edilmektedir.

OYT, büyük bir öfke ile deprem bölgesindeki insanlara kızmaktadır. İyi ama, bu bölge halkının sandığa attığı oy nedir? Sandıktan çıkan oy olmadığı kesindir. CHP, bu illerde dahi seçime itiraz etmemektedir. Deprem bölgesinde halkın Saray’a destek verdiği, hele hele bu oranda destek verdiği, tam bir illüzyondur, hiledir.

5

CHP’nin halka “biz her tür önlemi aldık, bize güvenin” sözleri, kitleleri direnişten, sokaktan uzak tutmak için söylenmiştir.

Islak imzalı tutanakların takip edileceği, seçime hile karıştırılmasına izin verilmeyeceği, koca bir yalan olarak ortadadır. CHP, gece yarısından sonra, ikna edilmiş olmalıdır. Islak imzalı tutanaklar nerededir? Gece yarısından sonra, neden CHP sonuçlarının akışı durmuştur? Yoksa CHP’nin sistemine kedi mi girmiştir? Onursal Adıgüzel’in istifası ile, bu sorumluluk ortadan kaldırılabilir mi? CHP içinden sürece itiraz edenler, başta Kaftancıoğlu, susturulmuştur. Tüm CHP kurmayları gerçeği bilmektedir.

MHP’nin oyları yüzde 5’in altındadır. Oğan’ın oyları yalan doludur ve AK Parti’nin oyları hilelidir.

Bu sürecin mimarı, CHP içindeki NATO’culardır. Erdoğan Toprak ve Oğuz Kaan Salıcı, bu işin mimarlarındandır. Bu durumu, hemen her CHP’li bilmektedir. Bu ikili ve çevresi, NATO emirleri ile hareket etmektedir.

Saray, seçimi çalmıştır. CHP ise seçimi kazanmak istememiştir, çalınmasına göz yummuştur.

“Kibar” bir dil kullanmak adına, Saray’ın gündemlerinin ardına sığınılmış, hiçbir biçimde ülkenin gerçekleri dile getirilmemiş, gerçek gündem kapatılmıştır. Her tarafından pislik akan, çürümüş Saray Rejimi eleştirilmemiş, “bahar gelecek, güzel günler gelecek, bekleyin, bize güvenin” propagandası yapılmıştır. Böylece kitlelerin, CHP tabanı da dâhil, pasif ve seyirci kalması sağlanmıştır.

Marifetin hepsi hırsızda değildir, önemli bir bölümü, seçimi kazanmak için irade koymayan, dün Ekmeleddin vakasını, dün İnce vakasını yaratanlardadır.

Bunları görmeden, kırılmış, incinmiş bir hâlde öfkesini halka kusanlar, dürüst değildir. Seçimi kazanmak için mücadele etmeyenler, edenleri etkisiz kılanlar, halkı evine kapatanlar, suçu halka bulmakta da mahirdirler.

6

En başından beri söyledik. HDP aday çıkartmak zorundaydı. Bu aday etrafında tüm sol, Emek ve Özgürlük İttifakı bir arada birleşmeli idi.

Bugün, Oğan’da hikmet arayanlar, Oğan’ı anahtar güç ilan edenler, HDP aday koymuş olsa idi, oluşabilecek sonuçları bir kere daha tartmak zorundadır.

Böylesi bir aday, seçimlerde gerçek gündemi, halkın ve işçi sınıfının, kadınların ve gençlerin gerçek sorunlarını taşıyacaktı. Bu yolla, ikinci turda, bu gündemler yeniden tartışılır hâle gelecekti. Şimdi, Oğan’ın “milliyetçi” söylemi nasıl karşılanır gibi bir tartışma yerine, Emek ve Özgürlük İttifakı’nın adayının dile getireceği gerçek gündem nasıl karşılanır diye tartışma devrede olacaktı. Sağa kayma, illüzyon ve yalana dayalı siyaset bu denli etkili olamayacaktı.

Bu küçümsenir bir hata değildir.

7

Seçimlerin önemli sonuçlarından birisi, parlamentonun olabilecek en sağ bir parlamento hâline gelmiş olmasıdır.

Ama bundan da önemlisi, yeni bir milliyetçilik havasının devreye sokulmasıdır.

MHP’nin oyları hırsızlık sonucudur. Yoksa, Bahçeli’nin son günlerdeki “Hans, Joni, Toni, Herkel” gibi açıklamalarının kitlelerce “komik” bulunup oya dönüştüğünü iddia etmek gerekir. Bu doğru değildir.

Oğan’ın oyları da böyledir.

Bu oylara bakarak “milliyetçilik”ten söz etmek de doğru değildir. Bu yolla, böylesi bir algı yaratılmaktadır, sanki halkta bir “milliyetçi hava egemenliği” var gibi gösterilmek istenmektedir. Bu doğru değildir, yaratılmak istenendir.

Seçim sonucunda oluşturulmak istenen, yaratılmak istenen “yeni milliyetçilik” içinde, solun milliyetçiliği de vardır.

Topluca sağa kayan sol, şimdi biraz farklı tonda bir milliyetçiliğin girdabına alınmak istenmektedir. Bunun bir NATO projesi olduğunu anlamamak için, akıl tutulması yaşamak gerekir.

TİP, seçimlere ayrı bir liste ile girmiştir. Bunun yarattığı kayıp, hem TİP için hem de Emek ve Özgürlük İttifakı için, oldukça ağırdır. Her yerde “cumhurbaşkanlığı seçimini boykot etmek Erdoğan’a yarar” diyenler, şimdi, TİP’in ayrı liste ile seçime girmiş olmasının kime yaradığına bakmalıdır.

Egemenler, toplumda yeni, her düzeyde, her tarzda bir milliyetçilik diriltmek istiyorlar. Bu konuda aldıkları yol, parlamentonun yeni yapısından çok daha önemlidir. Sonuçları açısından ikincisi daha vahimdir.

Efendiler, egemenler, bu yeni milliyetçiliği, dünya kapitalist sisteminin, emperyalist Batı merkezlerinin, NATO’nun kundakladığı ve sürdürdüğü savaş politikaları için istemektedirler. Efendiler, egemenler bu savaş politikalarını devam ettirmek için, toplumsal muhalefeti susturmak, rotasından çıkartmak, devlete bağlamak için bu yeni milliyetçiliğe ihtiyaç duymaktadırlar. Yapılmak istenen budur.

Yeni “milliyetçilik” henüz bir gerçek değildir, sunîdir ve yaratılmak istenmektedir.

Yeni dönemde, ülkemizdeki savaş müptelalığı daha da ileri boyutlara varacaktır. Efendilerin TC devleti eli ile, kime karşı nasıl bir savaş kundaklayacakları ayrı bir konudur. Ama savaş politikaları anlaşılmadan, dünyada “gözden düşen” parlamentarizm görülmeden, seçim sonuçları da doğru ele alınamaz.

8

İşçi sınıfı, kadınlar, halklar, gençler, bu (yaratılmak istenen, gerçekmiş gibi sunulan) yeni milliyetçilik dalgasına karşı, morallerini bozmadan, enerjilerini toplayarak, direniş çizgisine devam etmelidirler.

İşçi sınıfı, örgütsüz ise hiçbir şeydir.

Bu nedenle, mesele seçim meselesi değildir. İşçi sınıfının örgütlülüğü meselesidir.

Saray Rejimi, sandıkla gitmez, direnişle gider.

Daha şimdiden, seçimin birinci tur sonuçlarına göre, egemenler, Saray Rejimi’ni restore etme konusunda adımlar atmışlardır. Solun sağa kayması, bu açıdan büyük bir sorundur.

Kitlelerdeki sola kayma, direniş hattına bağlanma istek ve iradesi ile, bu genel sağa kayma havası çelişmektedir. Bu iki eğilimi, 1 Mayıs 2023’te gördük. Elbette, gerçek hareket, direniş hattı içinde şekillenecektir. Seçim sonrasında yaşamın tüm gerçekleri olanca ağırlığı ile ortaya çıkacak, işçiler, emekçiler, kadınlar ve gençler, yaşadıkları cehennem hayatının gerçekleri ile bir kere daha karşı karşıya kalacaklardır.

Egemenin, NATO’nun, efendilerin ne planladıklarını her yönü ile bilmiyoruz.

Belki de Erdoğan ikinci turda kaybedecektir. Daha doğrusu, zaten kaybetmiştir ve seçimlerin ikinci tura kalması, “demokrasi var” algısı için kullanılacaktır. Bunu bilmiyoruz. Ama eminiz ki, Almanya ve ABD arasında bir pazarlık süreci yaşanmaktadır. Bu pazarlık sürecinin, ABD ağırlığı ile sürdüğü açıktır. Bu nedenle, savaş politikaları anlaşılmadan seçimler anlaşılamaz.

Belki bu pazarlıkta Erdoğan ve ailesine dokunulmaması söz alınmış olabilir. Ama Erdoğan’ın buna inanması zordur. Zira, iktidarını kaybettiği andan başlayarak, Erdoğan’ın yargılanması isteği bir yolla yaşam bulacaktır.

Ancak, bugün ortada olan şey, efendilerin kendi aralarında çoktan bir anlaşmaya vardıklarıdır.

Ukrayna ve İdlib’de gelişecek olağanüstü bir süreç, seçimlerin ikinci turunu etkileyecektir. Bunun olanaklı olması düşük bir ihtimaldir, ama ihtimaldir.

Ne Erdoğan kazandığında gerçekten kazanmış olacaktır, ne de Kılıçdaroğlu kazandığında ülkede bir şey değişecektir. Her iki hâlde de seçimler meşru değildir. Kumarhaneyi işleten, sonuçları elbette bilmektedir.

Sandığa atılan oy değil, sandıktan çıkan oy önemlidir.

Öyle “ben buradayım” diyerek masaya vurmak, kimseyi “dik durma” hâline sokmaz. Bataklığa batanlar, zorunlu olarak dik durma gösterisi yaparlar. Bu masaya vurma hâli, oynanan tiyatronun bir sahnesidir.

Bize, halka “seçimleri birinci turda bitirelim” diyenler, oylara sahip çıkmamıştır. Demokrasi diye sandıktan başka bir şey düşünmeyenler, sandığı abartıp “namustur” diye nutuk atanlar, bize kurdukları “müthiş” sistemin ıslak imzalara dayalı sonuçlarını göstersinler.

Bir kere daha söylüyoruz; efendiler sandık yolu ile kendi kararlarını halka kabul ettirmek, “halk seçti” dedirtmek istiyorlar.

Kapitalist sistem içinde, burjuva egemenlik altında her seçim, önceden sonuçları belli bir seçimdir. Ama buna rağmen seçimler, normal koşullarda önemlidir. Bu seçimler ise, “normal” değildir. Olağanüstü hâl seçimleridir. Ülkede iç savaş hukuku geçerlidir. Bu nedenle, seçimlerde yapılabilecek tek şey, sol cephenin bir ortak aday çıkartması idi. Bu aday, Emek ve Özgürlük İttifakı’nın adayı olabilirdi ve bu aday, halka gerçekleri söyleme, açıklama olanağını elde edebilirdi. Bu durum, tüm seçim sürecinde etkili olabilirdi.

Yani, biz devrimci sosyalistler, her seçimi boykot etmekten söz etmiyoruz. Ama bugün, artık sadece cumhurbaşkanlığı seçimidir. Birinci turda, Yeşil Sol Parti’ye oy vererek milletvekili seçimlerini etkilemek önemli idi. Bugün artık böylesi bir durum da yoktur. Ortada bir seçim, ortada gerçek anlamı ile bir sandık yoktur. Seçim sonuçları, bir yazılım ile yönetilmektedir. Bu yazılımın merkezi NATO’dadır. Sadece manipülasyonlardan söz etmek, sadece baskı ve şiddetten söz etmek, sadece eşit olmayan şartlardan söz etmek yeterli değildir.

Ülke, tam anlamı ile savaşa dayalı bir gündeme yönlendirilmek, Gezi’den bu yana sürmekte olan direniş hattı durdurulmak istenmektedir. Bunlar açık savaş hazırlığıdır. Bunun bir parçası olunamaz. İşçi sınıfı, kadınlar, gençler, direniş hattında saf tutmalıdır. Bu yolda örgütlenmeli, kitlesel ve örgütlü direniş geliştirilmelidir.

Önce Sedat Peker ile başlamıştı. Yaklaşık bir yılı doldurmuş olmalıdır. Peker, aslında herkesin şu ya da bu biçimde bildiklerini, yetkili bir ağız olarak açıklamaya başladı. Peker için “suç çetesi lideri” türünden adlandırmalar, aslında yanlış veya eksiktir. Peker, bizzat devletin içinde görevlidir ve görevlerinin “resmî devlet” mekanizmalarında tanımlı olmaması, onları resmî devlet mekanizmalarının dışında ele almayı gerektirmez. TC devleti, kuruluşunun en başından başlayarak, her zaman, bazı kişileri, çeteleri vb. katliamlar için ya da başka devlet işleri için kullanmıştır. Bu durum, NATO ile birlikte yapılanan Gladio, Ergenekon ya da adına ne denirse densin bu tip resmî ama gizli yapılarla daha da gelişmiştir. Ülkemiz, NATO karargâhından planlanmış birçok cinayete sahne olmuştur ve bu cinayetlerin tümünün kadroları, aslında devletin kadrolarıdır, her düzeyde.

Sedat Peker’in açıklamaları, birinci ağızdan bunların ifadesi idi. Ama Peker, görünene göre, Birleşik Arap Emirlikleri’nde susturulmuştur. Görünen budur. Belki de bir anlaşmaya varmış da olabilirler. “Size söz, seçime iki ay kala konuşacağım” diyordu ve şimdi, seçim gelip çattığı hâlde Peker konuşmuyor. Bu nedenle, belki de anlaşmışlardır. Müyesser Yıldız, kendisinin bir rastlantı ile Peker ile görüştüğünü ve Peker’in aslında Kılıçdaroğlu ve Akşener’e kırgın olduğunu ifade ettiğini aktarmaktadır.

Oysa Peker, pekâlâ bilir ki, Saray Rejimi denildi mi, devlet denildi mi, Kılıçdaroğlu da, Akşener de işin içindedir. Yani, bu ikisinin müstakbel TC devleti yöneticileri olma olasılığı nedeni ile, seçimden önce BAE üzerinde baskı kurmalarını beklemek, aslında biraz “safça” değil ise, durumu anlamamak anlamına gelmektedir. Oysa bir devlet mensubu olarak Peker, durumu anlamak konusunda bu kadar saf olamaz.

Bu durum, mutlaka anlaşmaya vardılar anlamına da gelmeyebilir.

Peker’in ardından, Muhammed Yakut isimli bir kişi, ve ardından da Yeşildağ ailesinden, TürkMedya sahiplerinden Ali Yeşildağ konuşmaya başladı.

Böylece, devlet cephesinden, Saray çevresinden gelen itirafçı sayısı, 3 olmuş oldu.

Yalnız ortada bir mahkeme olmadığı için, itiraf kanalı mahkemeler değil, YouTube kanalı gibi sosyal medya oldu.

Bu itiraflarda, bu suçlamalarda geçenler, elbette önemlidir. Zira, Peker’in dediği gibi, bunları cami imamı anlatmıyor, bizzat işin içinde görev almış olanlar anlatıyor. Bu açıdan itiraflar önemlidir. Birçok şey, aslında kamuoyu tarafından, aşağı yukarı bilinse bile, bu itiraflar, başka bir ülkede, yine kapitalist bir ülkede, iktidarları düşürürler. Bizde pek öyle olmuyor.

Çünkü, ülkemizde, her insan, halk, devletin, Saray’ın ne tür hırsızlıklar yapabileceği konusunda geniş bir bilgiye sahiptir. İster detayını bilsin ister bilmesin, halk, bu hırsızlıkların daha da büyüklerinin, hukuksuzlukların daha fazlasının, soygun, rant ve yağmanın daha da fazlasının var olduğunu şöyle ya da böyle biliyor. Bu nedenle, ayakkabı kutularının içindeki paraları “İslam” adına kullanmak üzere depoladıklarını söyleyebilmektedirler. “Sıfırla oğlum”, aslında bir itiraftır.

Birincisi bu nedenle, bu itiraflar çok büyük bir infial yaratmıyor.

İkincisi, ülkede yargı vb. sistemi Saray’a bağlı olduğundan, bunların dava konusu olmayacağı biliniyor.

Üçüncüsü, basın bunları, mutlaka birtakım karartma operasyonları ile örtüyor.

Dördüncüsü, halk zaten buna benzer bir hırsızlık, soygun ve yağmanın var olduğunu, şöyle ya da böyle, şu ya da bu oranda biliyor.

Yine de bu itirafların üzerine konuşmak gerekir.

1

İtirafları yapanlar, bizzat işin içindedirler. Yani, bu adamlar, “kirli” adamlardır ve işin parçasıdırlar. Bu nedenle, bunların itirafları, “cami hocasının” söyleyeceklerinden çok daha önemlidir. Öyle anlaşılıyor, her biri, alanlarında etkili ve “usta”dır ve verdikleri bilgiler yalan değildir. Zaten öylesi bir yalanlama da gelmemektedir. Saray ya da devlet, bu açıklamaları daha çok Saray medyası üzerinden, sosyal medya trolleri ile vb. yanıtlamaktadır. Soylu’nun Peker’e yanıtlarını bir yana bırakırsak, daha çok durum budur.

2

Peker’in açıklamaları, bir dizi film gibi seyredilirken, çok daha etkili olmuşlardı. Muhammed Yakut ve Ali Yeşildağ’ın açıklamaları, o denli “beğeni” toplamaktan uzaktır. Belki de bu ikisinin öncesinde Peker’in açıklamaları, insanlarda “evet böyledir” düşüncesi ile eskisi kadar merak uyandırmamaktadır.

Ayrıca, Peker, daha “siyasal” içerikli açıklamalar yaparken, diğer ikisi daha çok parasal konular üzerine durmaktadırlar. Saray’ın hırsızlar çetesi olduğu konusunda kimsenin şüphesi olmadığı için, belki daha az ilgi görmektedirler.

3

Her üç kişi de, aslında doğrudan Erdoğan ve ailesine vurmamak için özen göstermektedir. Peker, neredeyse Erdoğan’a doğrudan hiçbir saldırı yapmamıştır. Onunla hesaplaşacağını söylediği videolarını ise yayınlamamıştır. Bu videolar, başka ülkelerden, binbir yolla yayınlanabileceği için, burada bir anlaşma olduğunu düşünmek fazla olmaz.

Muhammed Yakut ve hele hele Ali Yeşildağ, doğrudan Erdoğan ailesinin akçeli işlerine yönelmektedirler.

Ama buna rağmen, her ikisi de, kendilerinin de en önemli bulduğu bölümleri, ısrarla sona saklamaktadırlar. Bu durum, aslında bir pazarlık yolunu açık tutmak anlamına da geliyor.

4

Her üçü de, devlet içinden tasfiye edilmektedir. Yapmakta oldukları görevlerinden uzaklaştırılmakta, aldıkları “pay” veya “komisyon”ları alamaz konuma gelmektedirler. Yani, bir açıdan dışlanmakta, kullanılıp, foseptik çukuruna atılmak istenmektedirler. Bu nedenle, kendilerinin haksızlığa uğradığını söylemektedirler.

Derler ki, foseptik çukuruna düşmüş isen, başını dik tutmalısın. Verdikleri bilgilerin önemi ne kadar açık ise, onların bu dışlanma, tasfiye edilme durumları da o kadar açıktır. Bu nedenle, “dik durma” hâllerinin bir önemi yoktur.

TC devleti, tarihi boyunca hep bunu yapmıştır. Birilerini kirli işleri için, katliamlar, hırsızlıklar vb. için kullanmıştır ve sonra da işine yaramaz hâle geldiğini gördüğünde ya öldürerek ya da köşesine çekilmesini sağlayarak tasfiye etmiştir.

Burada, hem bir tasfiye süreci vardır hem de bu tasfiye süreci, sadece bu kişileri ilgilendiren bir süreç olmaktan daha da büyüktür.

NATO mekanizması, TC devletinin gerçek anlamı ile “derin devlet”ini oluşturmaktadır. Bu NATO mekanizması, SSCB var iken, tek vücut olarak hareket edebiliyordu. Oysa bugün, epey zamandır, artık tek vücut olarak hareket etmediği birçok konu var. Devrimci hareket, Kürt devrimi, toplumsal muhalefet söz konusu olduğu zaman, hepsi birlikte hareket etmekte, ama onun dışında kendi çıkarlarını temel alma eğilimleri artmaktadır. Bu nedenle tasfiye süreçleri, konuşmaya başlayan kişiler ile sınırlı değildir.

Mesela Sedat Peker’in tasfiyesi, aslında Avrupa ve ABD arasındaki çatışmalara bağlı idi. Ukrayna savaşı konusunda ABD emrine giren ya da öyle görünen AB, artık bu çatışmada o denli açık ve “mert” bir tutum almamaktadır.

Muhammed Yakut’un tasfiyesi, bir yandan son derece basittir; kendisine verilmesi gereken para verilmemiştir. Ama biraz derine inildiğinde, bu durum, aynı zamanda Saray’ın, Abdülkadir Aksu ekibini tasfiye etmesi sürecinin bir parçasıdır. Saray, bu tasfiye işini, Nihat Özdemir vb. üzerinden devreye sokmuştur. Böylece, olası çatışma süreçlerinin dışında kalmayı da başarabilecek bir konum elde etme peşindedir.

Saray’ın, uyuşturucu, tarihî eser kaçakçılığı, kaçak yakıt, organ kaçakçılığı, beyaz kadın ticareti vb. alanlarda da etkili olmaya hevesli olduğu anlaşılıyor. Bu nedenle, artık, bazı kesimler tasfiye edilmektedir. Öyle anlaşılıyor ki, mesela Ağar çetesi konumunu korumakta, hatta geliştirmektedir. Yarın Ağar grubundan birileri konuşmaya başlarsa, bu yeni bir yol ayrımı demek olacaktır. Bugün, Abdülkadir Aksu grubunun tasfiye edildiğini görmek, Muhammed Yakut videolarından bunu anlamak mümkündür. Eğer “darbe tiyatrosu, darbe piyesi” videosu yayınlanırsa, o durumda çatışmanın derinliğini anlamak daha olanaklı olacaktır.

Muhammed Yakut, Kosova’dan söz etmektedir. Ayrıca kendisinin içinde olduğu birçok iş olduğunu anlamak da mümkündür.

Ali Yeşildağ’ın açıklamaları, son derece önemlidir. Çünkü, Yeşildağ ailesi, Erdoğan ailesinin birçok “sırrı”na sahip, Erdoğan ailesine çok yakın bir ailedir. Ali Yeşildağ, aslında abilerinin, Hasan ve Fevzi Yeşildağ’ın, “ülkücü” kökenini, bomba imalatlarını, kendisine ilkokul çantasında nasıl bomba taşıttırıldığını, ilk sermayelerinin fidye karşılığı adam kaçırmakla başladığını, bugün TürkMedya grubunun, yani birçok gazete ve TV kanalının Erdoğan adına sahipleri olduğunu ortaya koyuyor.

Antalya Havalimanı vurgununu anlatıyor. Yeşildağ, aslında usta hırsızlık nasıl yapılır, dolandırıcılık nasıl yapılır konusunda oldukça ince bilgiler veriyor. Muhtemelen “devlette liyakat yok” diyenler, bu videoları dinleyince, aslında gayet uygun bir liyakat sisteminin var olduğuna kanaat getirebilirler. Hırsızlık için uygun adaylar, bu konuda deneyimli olanlar olabilir.

Her ikisinde de kaydetmeye değer bilgiler vardır. Bu bilgilerin, aslında var olanların ancak başlangıcı olduğu konusundan emin olmak gerekir. Daha fazla bilgi, anlatıcıların her birinde vardır.

Yeşildağ, kardeşleri ile üçte bir ortaklığından payını istemektedir. Bu payın verilmesi hâlinde, daha fazla bilgi vermeyeceği açıktır.

5

Her üç anlatıcıda da, halkın bilmediği bazı bilgiler vardır. Çoğu anlattıkları, halk tarafından bilinir durumdadır. Mesela Sabiha Gökçen Havalimanı’nı bilmeyen yoktur ya da çok azdır. Mesela Erdoğan’ın sara hastası olduğunu bilmeyen kalmamıştır. Son derece faydalı bir bilgidir zira kimlerin bunu bildiğini, bilenlerin neden Erdoğan’ın yanında taşınmak zorunda kalındığını bize söylemektedir.

Sara hastalığı, bilindiği gibi, başbakanlık ve cumhurbaşkanlığı yapmanın önünde engeldir. Bu yasal bir durumdur ve TC devleti, 20 yıldır, yasal konumu (sara hastalığı ve diploma olmaması) uygun olmadığı hâlde, yetkisiz biri tarafından yönetilmiştir. Efendiler, NATO, ABD ve Batı, TC devletini, tam olarak bir “muz cumhuriyeti” olarak kullanmıştır. TC devletinin ABD adına bölgede tetikçilik yapmasının sağlanması bunun ana nedenidir. Yoksa elbette efendiler, egemenler, başkalarını, yönetmek için başka isimleri bulabilirlerdi. Ama bu zahmetli yollara bile başvurmuyorlar.

Dünya kapitalist sistemi içinde çürüme, kokuşma, yozlaşma o boyuttadır ki, TC devletinin bu tarz organize edilmesi, artık büyük bir “özen”i gereksiz kılmaktadır.

Saray Rejimi, fütursuz davranmaktadır. O kadar çürümüştür ki sistem, artık hiçbir yönü saklanabilir değildir. Muta nikâhları ya da bir otelin kat kat ilgili devlet yöneticilerine ayrılması ile muhtemelen daha başka mesajlar da vermek istiyordur anlatıcılar. Bunu bizim anlayabilmemiz zordur. Sadece tüm Saray’ı sarmış olan bu yaşam biçimini görmemize yardımcı olur. Ve bu arada bu bilgiler bize, işleyişi, işlerin “ustalık”la yapılış tarzını gösterir.

Diyelim ki bir bakanlığı nasıl soyacaksınız, bunun örnek uygulamasını orada görmek mümkündür. Doğrusu, bu örneklere “beceriksizlik” damgasını vurmak, eğer devleti aklayıp yapanları kötülemek amacını gütmüyorsa, tam bir körlük demektir.

Anlatanların anlattıklarından çıkan ortak sonuç, TC devletinin baştan aşağıya bir suç örgütü olduğudur. Hırsızlığın, yalanın, katliam politikalarının istisna değil, kural olduğudur, devletin kendi alanında son derece mahir insanlar tarafından yönetildiğidir.

Ve emin olabiliriz ki, bunlar, hem anlatanların bildiklerinin sadece bir kısmıdır hem de onların bilmediği alanlarda bunun daha ileri örnekleri vardır. Biz, aslında bu anlatılanlara bakarak, bunları anlatanların ne istediğine odaklanmakla yetinmemeliyiz. Zaten, son iki anlatıcı, yani Ali Yeşildağ ve Muhammed Yakut, aslında ne yapmak istediklerine ilişkin yeterince bilgi de vermektedirler. Bunun arkası da vardır elbette. Ama anlattıklarının ne olduğunu da unutmamalıyız. Bize bunları anlatanların, “temiz” insanlar olmasını beklemek, istemek saçmadır.

Acaba, yağma ve rant alanından dinlediğimiz bu “gerçekler”in, mesela savaş ekonomisi alanında da örnekleri yok mudur? Tank palet fabrikası ile mi sınırlıdır? Kılıçdaroğlu’nun “Atatürk Havalimanı’nı Özmenlere vereceğim” açıklaması acaba bu alanda Saray politikalarının aynen devam edeceği anlamını mı taşımaktadır?

Bir havalimanından 1 milyar dolar alabilen Erdoğan, acaba bu hırsızlık, bu yağma, bu rant işini en çok savaş alanında ortaya koyuyor olmasın?

Aslında anlaşılacağı üzere, bu hırsızlıkları, soygunları, rant paylaşımlarını vb. ortaya koymak, “anti-kapitalist” ya da sosyalist olmak anlamına hiç gelmez. Mesela NATO’ya girmesi için onay verdiğimiz Finlandiya’da ya da mesela Almanya’da, bu hırsızlıkları yapanları yargılamak isteyen, bunların ipliğini pazara çıkartan kişiler, hiçbir biçimde sosyalizmden vb. yana olmadıkları hâlde bunu yaparlar. Öyle ise, ülkemizdeki burjuva partiler, bu konuda “devlet şaibe altında kalmasın” tutumu ile, Saray’ın bu hırsızlıklarına, bu soygunlarına karşı çıkarak, “büyük bir adım” atıp sosyalist yola girmiş olmazlar. Bir burjuva siyasetçi, tanımı gereği, bunlara gözünü yumarak iktidar olamaz.