Facebook Instagram Mail Spotify Twitter Youtube
Ana Sayfa Blog Sayfa 61

“…this time there does exist a strong, mainstream, clear-sighted and already-engaged communist force, which is ready to lead the revolution and the battle for political power to victory”

Yazar
Kaldıraç
-

Interview with Bahram Soroush Member of the Political Bureau of the Worker-communist Party of Iran

-After the massacre of Mahsa Amini, there has been a wave of rampant, massive and militant protests throughout Iran. Upon that, we have tried to reach Iranian socialist, revolutionary and communist forces in order to get answers about what we wonder about. We addressed the same questions to the parties which we could have contact.-

1-   First of all, could you briefly introduce your party to our readers?

Our party was formed in 1991 on the basis of the idea of worker-communism as a different reading within Marxism and a different class movement compared to existing communism at the time. Our party did not belong to any of the existing strands of communisms (such as the USSR, China, Albania, Trotskyism, the New Left, etc.) It was born and developed in the critique of all these strands. We never believed that socialism had been established in Soviet Russia, China, etc. and considered these states as state capitalist. The roots of our party go back to even before the 1979 revolution to an organisation called the Unity of Communist Militants (UCM), which later in the early 1980s merged with a left organisation in the Kurdistan region called Komala and with other left activists, who had become supporters of the ideas of UCM, to found the Communist Party of Iran (CPI). The overwhelming majority of the CPI broke away from the CPI in 1991 to found the Worker-communist Party of Iran (WPI). Our party is fighting for the overthrow of Iran’s Islamic Republic and the establishment of a socialist republic.

2-   How is the final condition? What is the frequency of protests and activities? Are these protests and activities common in the country and what do you think about the participation of people both in quantity and quality? And finally did you foresee possible come out a protest wave like that is living on before it began?

This is not the first time that the people of Iran have risen up against the Islamic Republic. The most notable protests on a nationwide scale happened in June 2009, December 2017/January 2018 and November 2019. All of these protests were deeply anti-government in nature and called for the overthrow of the Islamic Republic. Huge numbers of people took part in these protests in many cities. The regime violently attacked the people in all these protests, but especially brutally in the November 2019 protest, when it killed over 1500 protesters, injuring and arresting thousands of others.

Despite the suppression of the protests, it was clear, especially after 2019, that the clash between the people and the Islamic Republic has reached such a stage that another revolutionary upsurge is inevitable. The people of Iran have never accepted the Islamic Republic. Indeed, the regime, as a counter-revolutionary force which hijacked the 1979 revolution, could only establish itself by suppressing the revolution, arresting and executing tens of thousands of activists of the left organisations, workers’ leaders, women’s rights activists and other political dissidents. And that is how it has ruled in its over four-decades long barbaric existence. One of the first acts of opposition against the newly-established regime took place by women in March 1979, when they marched in their tens of thousands in Tehran against Ayatollah Khomeini’s order to impose compulsory hijab.

Compared to the previous uprisings, the current revolutionary upsurge is more extensive, more radical and has activated much larger segments of the population. Thus, it has a greater potential in its development to topple the Islamic Republic.

 

3-   We read some comments that emphasize the rising support of men against hijab. What is your observe and comment about it?

The actual status of women in Iranian society and among the people has always been much stronger than what the laws of the Islamic Republic have tried to dictate. Women in Iran have always been defiant and at the forefront of the fight against the regime and its misogynistic laws. At the same time, the majority of the men have been supportive of women’s fight for equality and have opposed the regime’s vile discrimination against women and their treatment as second-class citizens. So it was clear that this time too men would stand alongside women in the fight against hijab and for women’s equality. You can see, for example, from the videos coming out of Iran how men are clapping and cheering the women taking off and burning the hijab in their protests. The Iranian men stand together with the Iranian women in the fight against compulsory hijab and the gender apartheid that the regime has imposed against women for decades.

 

4-   Is there an opposition coalition that you are participate driving the protests? What are the issues you are trying to take steps?

There is no coalition within the opposition in the current protests. However, the majority of the political parties of the opposition, from left to right, have the common aim of wanting the regime to go. The main differences between the right and the left are mainly over how this should happen and how radical the process of overthrow of the regime should be. The main parties and groups on the right, while expressing support for the protests, look to the ‘top’ for change and stand for a political change that has minimal destructive impact on the organs of state power, namely the army, the state bureaucracy, the courts, prisons, the public surveillance services, etc. Our party stands for a total dismantling of the Islamic Republic, the dissolution of its suppressive forces and state bureaucracy and the abolition of all its discriminatory and repressive laws. With the overthrow of the Islamic Republic, we want the political power to pass to the people organised in their councils and protected by armed a citizens militia. We want the initiative to be, and to remain, with the people from now, during and, crucially, after the overthrow of the regime. That is why we want the current revolutionary upsurge to be as radical as possible.

The frontline of the current upsurge is the protests on the streets. We want this to continue, but, as the next step, we want this to be complemented and supported by strikes. We are calling for specific strikes in the key sectors of the economy over any number of the specific demands of the revolution, such as the withdrawal of the repressive forces of the regime from the streets and the immediate abolition of compulsory hijab. We see these as part of a strike movement growing into a general strike so as to paralyse the regime and create a new front of attack against it. Already, teachers, university students and lecturers and even secondary school children have called for and have started their strikes. The contract oil workers issued a statement yesterday warning that they will take strike action if the regime does not stop attacking and killing the protesters. If the strike movement spreads to key industries and the services sector, the regime will be much weakened. Alongside the street protests and the activation of all sections of the people (social activists, NGOs, writers, artists, actors, celebrities, sports personalities, etc., who are coming out in support of the protests in increasing numbers), strikes, and specifically a general strike, are an important factor in the final move for the overthrow of the regime.

Another crucial front of the fight is international solidarity by people around the world. We have already witnessed a magnificent movement of support by people globally for the women and men of Iran and their fight for freedom. The murder of Mahsa Amini and the revolutionary upsurge that it has triggered has galvanised not only the people in Iran, but also people globally. The name of Mahsa has become an icon for the fight for freedom and equality. The more this global movement of support and the public opinion in support of the people of Iran grows, so also does the pressure on governments to distance themselves from the murderous Islamic regime. Our party has long called on the world’s governments not to recognise this regime, and to cut off their political ties with it. We have called for a global political boycott of this regime, the expulsion of its representatives from world bodies and the arrest and prosecution of its murderous officials if they set foot outside Iran. The growing solidarity of the people of the world with the people of Iran and forcing the world’s states to abandon their policy of accommodation of the regime and to cut off their political ties with it are an important front of the fight to bring down the Islamic Republic.

 

5-   What foresights do you have on the progress of the situation and what is the Worker-communist Party trying to organize at this stage?

I answered questions 4 and 5 together.

 

6-   How is the situation of the women’s movement in general terms?

I believe, the women’s movement, like many other social sectors of protest, should be seen in the context of the current upsurge. As I mentioned in answer to your previous questions, Iranian women have always been at the forefront of the fight against the regime. They staged a massive protest against the regime over the imposition of compulsory just a few weeks after the Islamic Republic had come to power, but, like all the other sections of the population, they were overwhelmed by the sheer brutality and violence of the suppression that soon followed. However, they always remained defiant and practically defied the regime’s law of compulsory hijab and fought battles with the regime’s savage ‘chastity’ patrols on the streets. In recent years we saw a revitalisation of women’s protests through, for example, gatherings and protests on International Women’s Days. An important form of protest started with the ‘Girls of Revolution Street’ in 2018, when women courageously climbed on utility boxes on streets, took off their hijab and waved it in the air in protest. The current movement of protest against compulsory hijab is a continuation of that fight, but, of course, on a much higher and expanded scale, which is giving shape to a women’s revolution. Mansoor Hekmat, the founder of worker-communism and the Worker-communist Party, who passed away in 2002, said many years ago that Iran’s next revolution will be a women’s revolution, due to the sheer enormity and grotesqueness of the Islamic regime’s discrimination and violence against women, and this is precisely what is happening now.

 

7-   We heard and observed about a lot of strikes, calls for general strike and worker protests in the last period. What do you foresee about it and how can you describe working class movement’s progress?

The working class is more organised now compared to when the previous upsurges took place. A number of workers’ organisations (which have been formed under conditions when workers’ organising and strikes are illegal) and workers’ leaders are now quite well-known in Iranian society. However, in the absence of the freedom to organise, the right to organise is still a key demand of the workers’ movement. However, under the Islamic Republic, like many other rights, achieving the right to organise becomes a political fight for the overthrow of the regime. As you mentioned, in recent years the workers’ movement has been very active. There have been many strikes and protests by, for example, the sugar cane workers, steel workers, oil workers, truck drivers and many others. There have also been continuous high-profile nationwide protests by teachers and retired workers. These have taken place in the face of the appalling poverty and lack of rights that the regime has imposed on the workers, while billionaire ayatollahs and officials of the regime have continued to enrich themselves. The working class will no doubt play a key role in the current revolutionary upsurge.

 

8-   Same as workers, we observe youth and especially student protests. How do you see the student movement?

Students, as part of the youth in Iran, have always formed an important front of the protest against the regime. They have been very vocal in expressing the demands of their generation for freedom from the reactionary and oppressive laws of the regime against the youth – free political and cultural expression and enjoyment of the most basic rights, such as free access to and expression through music, art, film, etc. and an end to religious interference in their lives – but also the demands of the wider society. Many times students have joined workers’ protests in solidarity (e.g. in the Haft-Tapeh sugar cane workers’ strike). In the current protests too, students have played a prominent role both on the streets in battling the police and also on campuses. After their protests on the campuses following the murder of Mahsa Amini, students across Iran’s universities have now begun strikes, supported in some cases by lecturers. One of the demands of the students is the removal of the security forces from the university campuses.

 

9-   Can you briefly tell us about the situation and progress of the Revolutionary and Socialist movement as a whole? Finally, how was the position taken in the protest wave by these forces?

The left and socialist activists in general are of course supporting and taking part in the protests. The left opposition groups abroad, including our party, are also engaged in calling and organising protests by the Iranian community in support of the protests in Iran. Our party has long been very active in protests outside Iran, through our organisation abroad, in support of the struggle of the people of Iran and campaigning to bring the situation in Iran to the attention of the world community, including successful campaigns to stop executions and stonings in Iran. The security situation in Iran still does not permit communist and socialist parties to operate freely. This situation will of course change as soon as we topple this regime, and perhaps even before, in the process of doing so.

 

10- What do you think about risk of imperialist intervention on your country?

If by this you mean intervention to curtail the revolutionary process, I think it is unlikely at present. After the defeat in Iraq, the western governments have long relinquished the policy of military intervention for regime change, specifically in the Middle East. The US and the West European governments’ policy has so far been to generally maintain the status quo, and in the relations with the Islamic Republic to try to tame it within the framework of their interests in the region, for example on the issue of the Iranian regime’s nuclear threat and its intervention in and support of Islamic terrorism in Lebanon, Syria and Iraq. So I do not see an attack or intervention by the US or other major powers as a likely scenario at the present moment. This threat has receded even further with the start of the current revolutionary upsurge – where people and ‘the street’ are a major player – which makes the possibility of bringing about change from above people’s head much more difficult. However, this doesn’t mean that they are not actively trying to influence the developments in Iran in other ways. The development of the current revolutionary upsurge into a full-blown and radical revolution will reduce the capacities of the West and Iran’s right-wing opposition in influencing the developments in their favour – by circumventing the people and side-lining them – even further. The revolution will strengthen our party and the socialist and revolutionary forces generally. We should also remember, as shown already only ten days or so since the start of the protests, by the tremendous solidarity that has taken shape internationally, the people of the world and their support for the revolution and what they will see as their own victory will be an important factor in restricting the possibility of intervention and for the victory of the revolution.

 

11- Is there anything you want to add?

I would like to appeal through your journal to everyone – individuals, celebrities, organisations, trade unions, parties, etc. – to continue their fantastic support for the fighting women and men of Iran by publicising the news of the protests and through many other acts of solidarity, such as joining the protests by the Iranian community abroad and also, as it has already happened in a number of countries, themselves independently calling for protests. The overthrow of the current reactionary regime is an act of utmost importance. Unlike 1979, when there did not exist a strong and clear-sighted left that could have prevented the initiative from slipping from the hands of the working class and communist forces to the reactionary Islamic tendency supported by the West, this time there does exist a strong, mainstream, clear-sighted and already-engaged communist force, which is ready to lead the revolution and the battle for political power to victory.

 

And many thanks for giving me this opportunity of an interview.

 

 

“Ayaklanma bu kez İslam Cumhuriyeti’nin devrimci bir şekilde yıkılması için daha yaygın, daha örgütlü ve kararlı bir aşamaya erişti”

Yazar
Kaldıraç
-

Marzieh Nazeri, Abbas Mansouran İran Komünist Partisi (CP İran) MK ve enternasyonal büro üyeleriyle röportaj

-Mahsa Amini’nin katledilmesinden sonra İran’da yaygın, kitlesel ve militan bir protesto dalgası başladı. Bunun üzerine merak ettiğimiz konulara ilişkin yanıtlar almak üzere İranlı sosyalist, devrimci ve komünist güçlere ulaşmaya çalıştık. İletişime geçebildiğimiz partilere birebir aynı soruları sorduk.-

1- Öncelikle, partinizi kısaca okuyucularımıza tanıtabilir misiniz?

İran Komünist Partisi 2 Eylül 1983’te kuruldu. Hedeflerine yönelik onlarca yıllık mücadeledesinde meydana gelen iniş ve çıkışlara rağmen, bu parti, dünyanın devrimci komünistlerinin Komünist Manifesto’dan bugüne kadar ulaşmak için kararlılıkla savaştıkları aynı amaç için savaşıyor. Partimiz işçilerin, emekçilerin ve yoksun bırakılanların partisidir ve işçi devleti, özel mülkiyetin kaldırılması ve sosyalizm için savaşmaktadır.

İran Komünist Partisi, işçi devrimi yoluyla İran’daki kapitalist İslami rejimi devirmek ve İran’da sosyalizmi kurmak için mücadele ediyor.

İran Komünist Partisi’nin Kürdistan örgütü Komala, İran Kürdistanı’nda ve özellikle Sanandaj kentinde işçi sınıfı arasında geniş kitlesel ve radikal bir kaleye sahip.

 

2- Son durum nasıl? Protestoların ve etkinliklerin sıklığı nedir? Bu protestolar ve faaliyetler ülkede yaygın mı ve insanların hem nicelik hem de nitelik olarak katılımı hakkında ne düşünüyorsunuz? Ve son olarak, henüz protestolar başlamadan önce böyle büyük bir dalgaya dönüşebileceğini öngörmüş müydünüz?

İran’da işçi eylemleri 2006 yılının ikinci yarısından itibaren neoliberal politikaların hız kazanması, özellikle kadınlara ve toplumun alt gelir grubundan işçilere yönelik İslami hükümet tarafından topluma dayatılan özelleştirmeler ve deregülasyonlar nedeniyle şiddetlendi. Sermayenin bu içkin tiranlığına karşı, İslami hükümetin egemen dini tiranlığı da daha yoğun hale geldi. Bu maddi dayanakla, özellikle 2009 yılında hükümet seçimlerinde hile yapılmasını protesto etmek gerekçesiyle işçi hareketleri yoğunlaştı.2009’dan beri devamlı olarak işçilerden, öğrencilerden, öğretmenlerden, emeklilerden, şoförlerden, kadınlardan ve toplumun diğer katmanlarından binlerce protesto gerçekleşti. İran’da, İran’ın her yerine yayılan 2017 ayaklanmasını yaşadık. Tüm hükümetin kurumsallaşmış yozlaşması, maaşların ödenmemesi, milyonların işsizliği, Suriye, Yemen, Lübnan, Irak, Filistin vb. yerlerdeki taşeron savaşları ve askeri müdahaleler, nükleer silah elde etme çabaları, Rusya’nın politikalarını ve Rusya’daki yönetici oligarkların çıkarlarını ilerletmek için temsilciye dönüşülmesi, İran’da yaşayan insanların baskı altına alınması, üretim merkezlerinin baskı altına alınması ve iflas ettirilmesi, toplumun bir pazar haline getirilmesi ve Çin malları ile yabancı malların tüketilmesi, kadınların aşağılanması, insan haklarının ihlali ve daha onlarca faktör, halkın öfkesinin birikmesine neden oldu.

28 Aralık 2017’den itibaren Haft-Tappeh şeker kamışı kompleksi işçileri ve Ahvaz çelik şirketinin protestolarıyla başlayan bu protesto dalgası “İş, Emek, Özgürlük, Meclis yönetimi” sloganıyla başka bir biçim aldı. Aslında 2018 yılında protestolardaki emek imgesi öne çıktı. Bu dalga derinlemesine bastırıldı. Son olarak da 15 Kasım 2019’dan bu yana akaryakıt fiyatlarına yapılan zamların protesto edildiği, sadece dört gün içinde en az 1.500 kişinin öldüğü, Kanlı Kasım olarak da bilinen yurt genelindeki 2019 ayaklanması patlak verdi.

Başörtüsünü çok gevşek taktığı iddiasıyla ahlak polisi tarafından tutuklanan ve polisin birçok kez kafasına vurmasından sonra nezarette öldürülen 22 yaşındaki İranlı kız Mahsa Amini’ye atıfta bulunarak Partimizin “Mehsa ayaklanması” olarak adlandırdığı mevcut ayaklanma da Mahsa Amini cinayetinin toplumu şoke etmesi ve toplumun öfkesini ateşlemesiyle başladı. Aslında bu ayaklanma sadece Mahsa’nın ölümüne bir tepki değil, aynı zamanda daha önce biriken ayaklanmaların devamı ve İslami rejimin topluma yönelik zulmüne bir cevaptır. Ayaklanma bu kez İslam Cumhuriyeti’nin devrimci bir şekilde yıkılması için daha yaygın, daha örgütlü ve kararlı bir aşamaya erişti. Bu ayaklanmanın öne çıkan bir diğer yönü de kadınların gösterilere önderlik etmesidir. İran’da kadınlar her zaman protestoların ve ayaklanmaların ön saflarında yer alsalar da bu kez kadınların varlığı etkileyici ve görkemliydi. Kapitalist İslami Rejim’in vahşeti, Tahran’dan Kürdistan’a, Azerbaycan’a, Belucistan’a, Huzistan’a, Mazandaran’a ve Gilan’a, kuzeyden güneye ve doğudan batıya kadar İran’ın birçok şehrinde halkların ve gösterilerin birikmiş öfkesini kışkırttı. Güvenilir raporlara göre 26 Eylül’e kadar 100’den fazla şehir ve hatta köyde protestolar yayıldı, bazı şehirlerde bazı hükümet merkezleri ele geçirilmesine ve hatta Kürdistan’daki Oshnavieh kentinin bir geceliğine özgürleştirilmesine yol açtı, idari, askeri, dini ve kolluk merkezlerine saldırılar gerçekleştirildi. Kuşkusuz bu muhteşem protesto hareketi, güç dengesini, emek ve kitle mücadeleleri lehine değiştirecektir. Ayrıca İranlı kadınların hareketi, cinsiyet baskısına, zorunlu başörtüsüne ve İslam Cumhuriyeti’nin kadın karşıtı yasa ve düzenlemelerine karşı mücadelede yeni bir aşama başlatacaktır. Protestolara karşı polisin vahşeti ve şiddeti ile internet kesintilerine rağmen, ayaklanma devam ediyor. Şimdiye kadar 76 kişinin öldüğü ve 1000’den fazla kişinin tutuklandığı belirlendi, ancak bu protestoların azalmasına neden olmadı, giderek daha fazla insan ve şehir ayaklanmaya katılıyor.

 

3- Erkeklerin başörtüsü karşıtlığına ilişkin desteklerinin arttığını vurgulayan bazı yorumlar okuyoruz. Bu konudaki gözleminiz ve yorumunuz nedir?

İran’daki erkekler, İran’da zorunlu başörtüsü ve diğer dini veya Şeriat yasalarının dayatılmasını hiçbir zaman desteklemedi. Unutulmamalıdır ki İran’da Humeyni’nin emriyle “ya başörtüsü ya kafaya kurşun” (Farsça: ya rosari ya tosari) sloganıyla saldırıya uğrayan ilk büyük toplumsal kesim kadınlardı! Başörtüsü takma emri, kadınların esaretinin, kadınların beden ve ruhuna uygulanan kötülüğün bir simgesiydi. Ne yazık ki 1978’de kadınlar yalnız bırakıldı ve sol güçler ve erkekler Hizbullah’a ve devlet faşizmine karşı duran kadınlara daha az ilgi gösterdi. Bu, solcuların İslam hükümetinin insanlık dışı düzenini destekledikleri anlamına gelmiyor ama bunu ciddiye almamak rejimin kadın karşıtı politikalarıyla ilerlemesine neden oldu.

1980’lerde özgür erkekler ve kadınlar, sosyalistler, işçiler ve hükümete muhalif bazı kesimleri direndi ve bu on yılda öldürülenlerin sayısı ve isimleri, yaklaşık 100.000 kişiyi gösteriyor. Sadece 1988 yazında, Humeyni’nin emriyle, kana susamış başkan Ebrahim Raisi liderliğindeki heyet, 5.000’den fazla siyasi mahkûmu astı ve gizli toplu mezarlara gömdü.

İran halkının çoğunluğu zorunlu başörtüsüne karşı. İran’da hem erkekler hem de kadınlar İslami yasalardan etkileniyor. İslam Cumhuriyeti, İran toplumu için yoksulluk, mahrumiyet, işsizlik, evsizlik, tecrit, en temel insan haklarından yoksunluk ve Afganistan’dan milyonlarca göçmen işçiden başka bir şey getirmedi.

Geçtiğimiz 43 yıldır dini esarete karşı başkaldırıda kadınların direnişi, girişgenliği, öz farkındalığı ve spontanlığı sonsuzdu. İslam Cumhuriyeti İran’da kadınları boyunduruk altına almaya, insani kimliklerinden ve temel haklarından mahrum etmeye çalışmış, ancak kadınlar bu dayatmalara karşı yalnızca karşı gelmek ve teslim olmamakla ya da kölelik yasalarına boyun eğmemekle kalmamış, aynı zamanda bu rejime karşı mücadele etmek için her fırsatı değerlendirmiştir.

Eğitim, spor, sanat vb. alanlarda kendi değerleri ve isteklerini rejime dayatmaya çalışmışlardır. İran’daki erkekler, kadınlarla dayanışma içerisinde, özellikle de İran’daki rejimi devirmeye ilişkin ayaklanmada, İranlı kadınların birer insan olarak temel haklarını edinmeyi hak ettiklerini biliyorlar. İran’daki rejimi devirme ayaklanmasında kadınlarla dayanışma içinde, İranlı kadınların tam bir insan olarak haklarını hak ettiğini biliyorlar. İran’daki kadın ve erkeklerin ortak bir düşmanı olduğunu ve bunun da kriminal İslam Cumhuriyeti olduğunu biliyorlar.

 

4- Protestoları yürütürken katıldığınız bir muhalefet koalisyonu var mı? Adım atmaya çalıştığınız konular nelerdir?

Gösteriler kitleler ve onların yerel liderleri tarafından yönetiliyor ve liderler de sokaklardaki protestocular arasında yer alıyor. Tabii ki İran’da özellikle Kürdistan’da bu gösterilerin arka planında rol oynayan – gizli aktivistlerimiz var ama şu ana kadar ayaklanmanın örgütlü bir liderliği yok ve propagandasını yoğunlaştıran ve kendi alternatif medyasını dayatan burjuvazi muhalefetini de unutmamamız gerekir. Bunlar yurt dışında, monarşistlerden milliyetçilere, sosyal demokratlara ve ayaklanmayla doğrudan bağlantısı olmayan diğer sağ partilere kadar ondan fazla burjuva koalisyonunda toplandılar.

Kürdistan’da milliyetçiler, sokak gösterilerine karşı olan ve Kürdistan’da grev çağrısı yapan bir koalisyona sahipler, bu da pratikte insanların gidip evlerinde oturmaları ve birkaç gün sonra normal işlerine dönmeleri anlamına geliyordu ancak insanlar doğru bir seçim yaparak protestoları sokaklara taşımayı tercih etti. Grev çağrıları başarısız oldu ve Kürdistan’da pek çok kişi buna olumlu yanıt vermedi, aslında daha fazla insan sokaklara çıktı. Muhalefetin bu kesimi yerel iktidardan pay almak, bir tür federalizm ve partilerin egemenliğini istiyor ve işçi ve emekçi konseylerinin iktidarına karşı çıkıyor.

Bu halk ayaklanması, uzun vadede, tabii ki, 1979 devriminde olduğu gibi, gösterilere fiili bir katılımı ve gösterilerde varlığı bulunmayan burjuva muhalefet tarafından çalınma tehlikesiyle karşı karşıya kalabilir. Bu riskin üstesinden gelmek için, İran’daki işçi aktivistlerinin ve örgütlerinin ayaklanmaya dair bir duruş ve sorumluluk almasını ve zafere öncülük etmesini umuyoruz.

İran’daki işçi sınıfı her yıl binlerce protesto ve grev yapıyor ve bu süreçte protesto ve grevlere liderlik etme konusunda değerli deneyim ve eğitim kazandı. Edindikleri bu tecrübeleri kullanmalarını ve ülke çapında yaptıkları saldırılarla İslami rejimin askeri mekanizmasını felç etmelerini umuyoruz. İşçi sınıfı örgütlü, sınıf bilinci ve bağımsız varlığı olmadan bu hareketin devrimci zaferi mümkün değildir.

İşçilerin liderliği, ülke çapındaki ayaklanmanın zaferini garanti edebilir. Öğretmenlerin grevinin ilanıyla birlikte hareket genel grevin ilk aşamasına girmiş ve öğrenciler ve aileleri de bu harekete katılmıştır. İslam hükümeti, öğretmenlerin grev ilanı karşısında tamamen çaresiz kaldı ve son hac vesilesiyle öğrencilerin dersliklerine gitmelerinin gerekli olmadığını duyurmak zorunda kaldı. Bir öğrenci ayaklanmasından korkan İslam hükümeti, İran’daki tüm üniversiteleri de kapattı. İran’ın her yerinde öğrenciler eylemde. Gaz ve petrol sektöründekiler ile ve Haft Tappeh şeker kamışı kompleksindeki sözleşmeli işçiler de dahil olmak üzere bazı sektörlerdeki işçiler ayaklanmaya desteklerini açıkladılar. İşçi sınıfının güçlü ve bağımsız varlığı bir zorunluluktur. Kendi sınıf hareketi, doğası ve hedefleri hakkında bilinç, işçi sınıfının öncülerinin en hayati devrimci görevleridir.

 

5- Durumun ilerleyişi hakkında ne gibi öngörüleriniz var ve bu aşamada KP ne düzenlemeye çalışıyor?

Mahsa kod adlı bu hareket toplumda büyük bir heyecan ve umut yaratmıştır ancak devamı ve ilerlemesi daha da yayılmasına, insanların daha fazla seferber olmasına, tüm işçilerin ve tüm sektörlerin ulusal grevine(Genel grev) bağlıdır. Ayaklanma ne kadar çok harekete geçer ve yayılırsa, baskıcı güçler o kadar az protestocuları dağıtabilir ve bu protestoları sokak çatışmasına taşıyabilir. İran’ın her yerinde bulunan baskıcı güçler takviye edilemiyor ve başka şehirlere gönderilemiyor. Tahran’da ve İran’ın büyük şehirlerinde yüz binlerce insan sokaklara dökülürse, düşman kuvvetleri bu insan seliyle baş edemeyecek. Kalbi hiç şüphesiz bu sokak protestolarıyla atan işçi sınıfı, ülke çapında grevlerle ayaklanmayı destekler ve rejimin baskı makinesini felç ederse, bu devrimci ayaklanmanın devamını ve ilerlemesini garanti edebilir. İran Komünist Partisi’nin teşvik etmeye çalıştığı şey budur.

İşçi sınıfının ülke çapındaki işçi grevleri ve sokak ile fabrika arasındaki bağlantı, onun zaferine yardımcı olur ve katkıda bulunur. Nitekim dün, Petrol Sözleşmeli İşçilerin Protestolarını Düzenleme Konseyi, İran’daki kitlesel ayaklanmayı destekleyen ve hükümetin baskılarına karşı gelen bir bildiri yayınladı. Açıklamada, “Biz petrol işçileri, tutuklamalar, insanların öldürülmesi ve kadınların başörtüsü nedeniyle taciz edilmesi ve insanlara yönelik baskılar sona ermezse, sessiz kalmayacağımız konusunda uyarıyoruz.” “Protestolara katılacağız ve işi durduracağız.” Öğretmenler sendikası konseyinin açıklaması da genel grev ihtimaline yeni bir ivme kazandırdı.

İranlı Öğretmenler Sendikası Örgütleri Koordinasyon Konseyi, hükümetin savunmasız insanlara yönelik baskısını, özellikle de bazı okulların askerileştirilmesini, okul ve üniversite öğrencileri ile son zamanlarda barışçıl şekilde toplanan insanların gözaltına alınıp tutuklanmasını şiddetle kınarken, öğrencileri hükümetin canice ve şiddet içeren davranışlarını protesto etmek ve mazlumlara eşlik etmek için yanlarında durmaya çağırdı.

Açıklamada ayrıca öğretmen ve öğrencilerin 26 Eylül Pazartesi ve 28 Eylül Çarşamba günleri dersliklerine gitmemeleri istendi. Koordinasyon Kurulu ayrıca, hükümetin insanlara baskı yapmaktan vazgeçmemesi halinde, mevcut durumu protesto etmek amacıyla bir sonraki planlarını açıklayacakları tehdidinde bulundu.

 

6- Genel anlamda kadın hareketinin durumu nasıl?

Kadınların İslam Cumhuriyeti’ne ve rejimin her gün devam eden gerici ve kadın karşıtı yasalarına karşı acımasız baskılara rağmen gösterdikleri direniş ve mücadeleleri, yöneticilerin, baskıcı güçlerin ve kolluğun “psikolojik güvenliğini” bozmuştur.

Ortaçağ İslami rejiminin baskıcı ve kadın düşmanı kanunlarına karşı mücadele sadece bir kadın meselesi değildir. Kadın mücadeleleri artık İranlı işçi ve yoksulların halihazırda İran’daki işsizliğe, yoksulluğa, yüksek fiyatlara ve diğer sosyal sorunlara karşı gündelik olarak devam eden mücadelelerinin bir parçası haline gelmiştir ve bu durum, İran’daki kadın ve erkeklerin mücadelelerinin bu alanda ilerlediğini göstermektedir. Mevcut hareket, İslam Cumhuriyeti’ni devrimci bir şekilde devirmeyi hedeflemektedir.

 

7 – Son dönemde çok sayıda grev, genel grev çağrısı ve işçi protestosu duyduk ve gözlemledik. Bu konuda ne öngörüyorsunuz ve işçi sınıfı hareketinin ilerlemesini nasıl tanımlayabilirsiniz?

Tahran’da öğretmen hareketinin, emeklilerin, otobüs şoförlerinin, petrol ve gaz şirketlerinin taşeron ve proje işçilerinin ve müteahhitlerin greve gittiği 2018 ve 2019 yıllarından ve ardından 2021 yazından itibaren talepler, zaman zaman politik talepler de içermekle birlikte çoğunlukla sınıf talepleri oldu. Ancak mevcut harekette, sınıf mücadelesinin yeni ve daha yüksek bir aşaması gözlemlenebilmektedir.

İşçiler ve aileleri, İran genelinde harekete katılmaktadır, ancak sınıf temelli, örgütlü ve bağımsız bir şekilde değil. Vangaurd öğrencilerin işçi sınıfına destek ve dayanışma sloganları en öne çıkan sloganlardır. Yaşasın sosyalizm Sanandaj’da duyuldu. Rusya’da Ekim 1917 ve İran’da 1978 devrimi deneyimi, bağımsız bir sınıf olarak işçi sınıfının harekete katılan son toplumsal kesim olduğunu, ancak ayaklanmanın zaferinde belirleyici bir rol oynadığını göstermektedir. İran’daki üretim ve hizmetlerin farklı belirleyici kesimlerinden işçi sınıfının ülke çapında harekete katılması ve ülke çapında genel bir grev yapması bekleniyor.

Devrimci bir döneme girdiğimiz bu aşamada, halk kitleleri İslami rejimin geçmişteki mutlak baskı koşullarına teslim olmayacak, öte yandan rejimin baskı politikalarını ilerletme gücü kalmamıştır.

 

8- İşçiler gibi gençleri ve özellikle öğrenci eylemlerini gözlemleyebiliyoruz. Öğrenci hareketini nasıl görüyorsunuz?

İran’da yaklaşık 4 milyon öğrenci ve 16 milyon okul öğrencisi var. 10 milyondan fazla okul öğrencisinin, yoksulluk ve öğrenim ücretlerini ödeyememeleri nedeniyle okula girmeleri veya daha yüksek sınıflara gitmeleri engellendi. Milyonlarca öğrenci işsiz ve daha iyi yaşam koşulları için İran’ı terk etmek zorunda kaldı. Şimdi mevcut hareket, onlara, özgürlük umudunu ve normal hayata dönme ve haklarından yararlanma umudunu verdi. Bu gençlerin ve genç savaşçıların sokaklarda kaybedecek hiçbir şeyleri yok. Bu nedenle, hareketin ilerlemesiyle ve sokaklarda bulunmaya devam ettikleri her saatle daha fazla umut kazanıyorlar, daha militanlaşıyorlar ve İslami rejimin ve askerlerinin vahşetinden gitgide daha az korkuyorlar.

 

9- Devrimci ve Sosyalist hareketin bir bütün olarak durumunu ve ilerlemesini kısaca anlatır mısınız? Son olarak, bu güçler protesto dalgasında nasıl bir pozisyon aldılar?

Bahsedildiği gibi, tüm toplumda ve işçi sınıfında, özellikle Kürdistan ve Huzistan (petrol ve gaz merkezleri) ve İran’ın kuzeyinde devrimci sola eğilimin tabanı vardır. Ancak radikal ve sosyalist parti ve örgütler ne yazık ki rejimin şiddetli baskısı, solcu ve işçi aktivistlerinin İran’da hapse atılması, sürgünde yaşaması ve İran toplumundan uzak kalması gibi pek çok nedenden dolayı mevcut hareketin gerisinde kalıyor. Şimdi sağ, reformist ve burjuva güçler güçlenmeye ve birleşmeye çalışıyor. Öte yandan bu çaba radikal ve sosyalist güçler ve partiler arasında yoğunlaşmıştır. Yüzbinlerce kişi, yüzlerce grup ve onlarca solcu ve sosyalist örgüt maalesef bir koalisyon halinde örgütlenemedi. Yaklaşık 4 yıldır İran Komünist Partisi’nin de aralarında bulunduğu 6 siyasi parti ve örgüt arasında “Sol ve Sosyalist Güçler İşbirliği Konseyi” adlı bir koalisyon oluşturulmuş ve Kürdistan’da da böyle bir ittifakın örgütlenmesi için bölgenin sol güçleri ve sosyalistler arasında çaba sarf ediliyor. Sol ve sosyalist parti ve güçler ile içerideki işçi hareketi aktivistleri arasında da bazı bağlantılar var. Rejimin burjuva muhalefeti, İslami rejimi “devirmek” ve küresel kapitalistlerin yardımıyla iktidara oturmak isterken, solcular ve komünistler, İslami hükümeti ve kapitalist ilişkileri bir işçi sınıfı devrimi yoluyla devrimci bir şekilde devirmeye ve sosyalizmi kurmaya çalışıyorlar.

  • 10- Ülkenize emperyalist müdahale riski hakkında ne düşünüyorsunuz?

Doğrudan askeri müdahale kastediliyorsa, bu tehlike olası değildir. Emperyalistler uzun süredir vekil güçleri kullanıyorlar.

ABD emperyalizmi ve Avrupa Birliği, İslam Devletini doğrudan ve dolaylı olarak güçlendirdi, İran rejimine silah ve temel stratejik teçhizat sattı ve bu devlete siyasi olarak da yardım ediyor. Öte yandan, bu emperyalist fraksiyon, çökmekte olan İslami rejim yerine alternatif bir siyasi iktidar örgütlemeye çalışıyor.

ABD, AB ve İngiltere gibi emperyalist güçler aslında her zaman İran devrimi için bir risk olabilir. Şu anda İran dışında liberal ve burjuva muhalefeti bir araya getirmeye başladılar ve İran’da bir alternatifleri olsun diye koalisyon oluşturdular.

Ve aslında bir ABD senatörü bu sabah şöyle dedi, “Bu rejim gidiyor ve ABD, onun yerine başka birini düşünmeli.” Bu, ABD müdahalesi anlamına gelir.

Elbette İran halkının kendisinin bunun farkında olması gerekir. Elbette küresel güçler İran’da kendi değerlerini ve kapitalistleri en iyi temsil eden alternatifi oluşturmaya çalışacaklardır. Öte yandan İran halkı bunun farkında. Özellikle emperyalistlerin çaldığı ve bize Humeyni’yi getiren eski devrimi yaşadık. O yüzden bu sefer daha dikkatli olacaklarını düşünüyorum.

İran’da siyasi ve askeri meselelerde büyük çıkarları ve hâkimiyeti olan Rusya, birçok projesini ileri taşıdı. Şimdi, rejimin Hizbullah’tan gelen vekil güçleri ve Suriye ve Irak’a götürülen diğer güçlerin, İran’daki bazı şehirlerde, İranlı protestoculara baskı yapmak için getirildiği görüldü.

Halkın Mücahitleri, monarşistler, farklı renkten milliyetçiler ve eski Rus yanlısı geleneksel solu da dahil olmak üzere burjuva muhalefet, emperyalizmin Truva atı rolünü oynayabilir.

  • 11- Eklemek istediğiniz bir şey var mı?

İran’da 1906’daki meşrutiyet (anayasal devrim), din adamları, aristokrasi ve emperyalist güçlere bağımlı burjuvazi arasında bir uzlaşmaya yol açtı. Dönemin talepleri ve toplumsal koşullar, 1906 anayasal hareketini başarısızlığa uğrattı. Otokratik emperyal yöneticiler iktidara geldiler ve 1978 yılına kadar Amerikan ve İngiliz darbelerinin, baskı ve işkencenin yardımıyla iktidarlarını sürdürdüler. Kraliyet karşıtı siyasi devrim çalındı ​​ve Guadalupe konferansındaki emperyalistlerin yardımıyla, işçi sınıfının ve radikal solun gücünden korkuyla dini alternatife güç kazandırıldı. Bu 43 yılda, kapitalizmin ve dinin çifte tiranlığı, topluma insanlık dışı koşullar dayatmıştır. Reformistlerin ve hükümetin bir kliğinin daraltmaya ve başörtüsüne karşı bir ayaklanma olarak göstermeye çalıştığı ve en azından son 120 yılın biriken ve yoğunlaşmış taleplerini inkâr ettiği mevcut hareket, sadece zorunlu başörtüsüne karşı değil. Başörtüsünün kadınların esaretinin sembolü olduğu ve protestocular tarafından köleliğin sembolü olarak yakıldığı doğrudur, ancak bu ayaklanma aslında İslam Cumhuriyeti’nin tüm aygıtlarına karşıdır. İslam Cumhuriyeti’nin varlığı zorunlu başörtüsüne çok bağlıdır. Rejimin başından beri böyleydi. Rejimin bu talebe teslim olması intihar ve ideolojik temellerinin yıkılması demektir. Toplum, bütün İslam devletini devirmek için ayaklandı. Hedefimiz, işçi devrimine doğru ilerlemeye devam etmektir.

Son olarak, bu röportaj için teşekkür ederiz.

29 Eylül 2022

Röportajın orjinaline buradan ulaşabilirsiniz: http://kaldirac5.org/this-time-the-uprising-entered-a-new-phase-in-a-more-widespread-and-more-united-and-determined-way-for-the-revolutionary-overthrow-of-the-islamic-republic/

“This time the uprising entered a new phase in a more widespread and more united and determined way for the revolutionary overthrow of the Islamic Republic”

Yazar
Kaldıraç
-

Interview with Marzieh Nazeri and Abbas Mansouran, the Central Committee and International Bureau Members of the Communist Party of Iran

-After the massacre of Mahsa Amini, there has been a wave of rampant, massive and militant protests throughout Iran. Upon that, we have tried to reach Iranian socialist, revolutionary and communist forces in order to get answers about what we wonder about. We addressed the same questions to the parties which we could have contact.-

  • 1- First of all, could you briefly introduce your party to our readers?

The Communist Party of Iran was founded on 2 September 1983. Despite the ups and downs that have occurred in the struggle for its goals after several decades of persistent activity, this party is fighting for the same goal that the revolutionary communists of the world have resolutely fought to achieve since the Communist Manifesto until today. Our party is the party of the workers, the toilers and the deprived, and is fighting for the workers’ government, the abolition of private property, and for socialism.

The Communist Party of Iran is fighting to overthrow the capitalistic Islamic regime in Iran through workers revolution and for the establishment of socialism in Iran.

Komaleh, the Kurdistan organization of the Communist Party of Iran, has a wide mass and radical stronghold in Iranian Kurdistan and among the working class, especially in the city of Sanandaj.

  • 2- How is the final condition? What is the frequency of protests and activities? Are these protests and activities common in the country and what do you think about the participation of people both in quantity and quality? And finally did you foresee possible come out a protest wave like that is living on before it began?

Labor protests in Iran intensified from the second half of 2006 due to the acceleration of capital neoliberalism policies, privatizations and deregulations that were imposed on the society, especially on women and workers from the low-income layers of the society, with the force of the Islamic government. Against this inherent tyranny of capital, the ruling religious tyranny of the Islamic government also became more intense. With these material grounds, labor movements intensified especially in 2009 under the pretext of protesting fraud in the government election. Since 2009, we have always had thousands of protests from workers, students, teachers, pensioners, drivers, women and other layers of society. In Iran, we had the uprising of 2017, which spread throughout Iran. Institutionalized corruption of the entire government, non-payment of wages, unemployment of millions, proxy wars and military interventions in Syria, Yemen, Lebanon, Iraq, Palestine, etc attempting to acquire nuclear weapons, becoming a proxy of Russia to advance the policies and interests of the ruling oligarchs in Russia, suppressing the people living in Iran, suppressing and bankrupting production centers, turning society into a market and consuming Chinese and foreign goods, humiliating women and violation of people’s rights and dozens of other factors caused the accumulation of people’s anger.

From December 28, 2017, this wave of protest took another form under the slogan of “Bread, Work, Freedom, Council administration”, which started from the protests of Haft-Tappeh sugarcane complex workers and Ahvaz steel company. In fact, in 2018, the labor stamp on the protests became prominent. This wave was deeply suppressed. Once again, the nationwide uprising of 2019 erupted in protest against fuel price hikes since November 15, 2019, also known as Bloody November, where at least 1,500 people were killed in just four days.

Regarding the current uprising, which our party calls “the Mehsa uprising”, referring to Mahsa Amini, 22 years old Iranian girl who was arrested by morality police for allegedly wearing her hijab too loosely and killed in police custody after being beaten in head several times by the police, started when her murder shocked the society and ignited the rage of the society. In fact, this uprising is not just a response to Mahsa’s death, but also a continuation of the previous accumulated uprisings and a response to the oppression by the Islamic regime against the society. This time the uprising entered a new phase in a more widespread and more united and determined way for the revolutionary overthrow of the Islamic Republic. Another prominent aspect of this uprising is the leadership of women in the demonstrations. Although women have always been at the forefront of protests and uprisings in Iran, this time the presence of women was impressive and glorious. Brutality of capitalist Isalmic Regime provoked the accumulated anger of people and demonstrations in many cities of Iran from Tehran to Kurdistan to Azerbaijan, Baluchistan, Khuzestan, Mazandaran and Gilan, from north to south and east to west of Iran. According to reliable reports, until september 26th, it has covered more than 100 cities and even villages, and in some cities it led to the capture of some governmental centers and the liberation of even the city of Oshnavieh in Kurdistan for one night, attacks on government military, religious, and police bases. Undoubtedly, this magnificent protest movement will change the balance of power in favor of labor and mass struggles. Also, Iranian women’s movement will enter a new stage in the fight against gender oppression, compulsory hijab and anti-women laws and regulations of the Islamic Republic. Despite police brutality and violence against protests and internet shutdowns, the uprising continues. So far 76 people have been reported dead and more than 1000 people arrested, but this has not caused the protests to subside, rather more and more people and cities join the uprising.

 

  • 3- We read some comments that emphasize the rising support of men against hijab. What is your observe and comment about it?

Men in Iran have never supported the imposition of compulsory hijab and other religious or Sharia laws in Iran. It should be remembered that women were the first major social section in Iran to be attacked by Khomeini’s order under the slogan of “ either hijab or be knocked on the head” ( in Persian: ya rosari ya tosari)! The command to impose hijab was a symbol of the captivity of women and an evil on the body and soul of women. Unfortunately women were left alone in 1978, and the leftist forces and men paid less attention to women against Hezbollah and the state fascism. This doesn’t not mean leftists supported the inhuman order of the Islamic government, but not taking it seriously caused the regime to advance with its anti-woman policies.

In the 1980s, free men and women, socialists, workers, and parts of the government opposition resisted, and the numbers and names of those killed in this decade show nearly 100,000 people. Only in the summer of 1988, by the order of Khomeini, the delegation led by Ebrahim Raisi, the murderous president, hanged more than 5,000 political prisoners and buried them in hidden mass graves.

The majority of Iranian people are against the mandatory hijab. Both men and women are affected by Islamic laws in Iran. The Islamic Republic has brought nothing but poverty, deprivation, unemployment, homelessness, isolation, lack of the most basic human rights for the Iranian society and milions of labor imigrants from Afganistan.

For the past 43 years, resistance, initiative, self-awareness and spontaneity of women in defiance of religious captivity have been endless. The Islamic Republic have tried to subjugate women in Iran and deprive them of their human identity and basic rights, but women not only defied these impositions and did not surrender, and not only did not submit to these slave laws, but also used every opportunity they had to fight against the regime.They have tried to impose their own values and wills on regime in the fields of education, sports, arts etc. Men in Iran, in solidarity with women, especially in the uprising to overthrow the regime in Iran, know that Iranian women deserve their rights as full human beings. They know that men and women in Iran have a common enemy and that is the criminal Islamic Republic.

  • 4- Is there an opposition coalition that you are participate driving the protests? What are the issues you are trying to take steps?

The demonstrations are led by the masses and their local leaders, and the leaders are among the protesters themselves on the streets. Of course, we have underground activists, especially in Kurdistan in Iran, who play a role in these demonstrations, but so far there is no organized leadership for the uprising, and let’s not forget the bourgeois opposition who has intensified its propaganda all over its media and trying to impose its own alternative. These have gathered abroad in more than ten bourgeois coalitions, from monarchists to nationalists to social democrats and others right wing parties which has no direct contact with upprising.

In Kurdistan, the nationalists have a coalition that was against street demonstration and called for a strike in Kurdistan, which practically meant people go and sit at their homes and then return to their normal work after few days, while people had correctly chosen to take their protests to the streets. Their call to strike failed and not many in Kurdistan replied positively to it and in fact more people took to the streets. This part of the opposition wants a share of local power, and a kind of federalism, and the rule of parties and are against the rule workers and toilers councils.

This popular uprising, in the long run, of course, can face the danger of being stolen by the bourgeois opposition, which has no practical participation and presence in the demonstrations, just like what happened in 1979 revolution. To tackle this risk, we hope that labor activists and organizations in Iran will take a positions and responsibility towards the uprising and lead it victory.

The working class in Iran has thousands of protests and strikes every year, and in these years, it has gained valuable experience and training in leading protests and strikes. We hope that they will use these experiences and paralyze the military machine of the Islamic regime with their nationwide strikes. Without the organized, class consciousness and independent presence of the working class, the revolutionary victory of this movement is not possible.

Workers leadership can guarantee the victory of the nationwide uprising. With the announcement of the teachers’ strike, the movement enters the initial phase of the nationwide strike and students and their families have also joined this movemen. The Islamic government was completely helpless in the face of the announcement of the teachers’ strike, and was forced to announce that it is not necessary for the students to go to the classrooms on the occasion of the recent pilgrimage. Fearing a student uprising, the Islamic government also closed all universitie sacross Iran. Students all over Iran are on strike. Workers in some sectors, including contract workers in the gas and oil sector, and the Haft Tappeh sugar cane complex, have announced their support for the uprising. The powerful and independent presence of the working class is a necessity. Conciousness about thier own class movement, its nature and goals, are the most vital revolutionary tasks of the vanguards of working class.

  • 5- What foresights do you have on the progress of the situation and what is the CP trying to organize at this stage?

This movement with the code name Mahsa has created a lot of excitement and hope in the society, but its continuation and progress depends on further expansion, more mobilization of people, the national strike of all workers and all sectors. The more the uprising mobilizes and expands, the less repressive forces can disperse the protestors and bring these protests to a street confrontation. The repressive forces all over Iran are not able to be reinforced and be sent to other cities. If tens and hundreds of thousands of people pour into the streets in Tehran and the big cities of Iran, the enemy forces will not be able to deal with this flood of people. If the working class, whose heart is undoubtedly beating with these street protests, supports the uprising with nationwide strikes and paralyzes the regime’s repressvie machine, it can guarantee the continuation and progress of this revolutionary uprising. This is what the Communist Party of Iran is trying to promote.

Labor strikes across the country by the working class and the connection between the street and the factory help and contribute to its victory. In fact, yesterday, the Council for Organizing Protests of Oil Contract Workers issued a statement in support of the mass uprising in Iran and against the repressions of the government. The statement reads: “We the oil workers warn that if the arrests, the killing of people and the harassment of women because of the hijab do not end and the oppression of people does not end, we will not remain silent.” “We will join the protests and shut down the work.” The statement of the teachers union council also gave a new impetus to the possibility of a general strike.

The Coordinating Council of Trade Union Organizations of Iranian Teachers, while strongly condemning government repression against defenseless people, especially the militarization of some schools, and arresting and imprisoning school and university students, and people in recent peaceful gatherings, called for the students to stand by their side in protesting against the criminal and violent behavior of the government and in accompanying the oppressed. The statement also requests the teachers and students not to go to the classrooms on Monday, September 26th and Wednesday, September 28th. The Coordination Council has also threatened that if the government doesn’t stop cracking down on people, they will announce the next plans in protest against the current situation.

 

  • 6- How is the situation of the women movement in general terms?

Women’s resistance and struggles against the Islamic Republic and the regime’s reactionary and anti-women laws that are going on every day and despite the brutal repressions, have disturbed the “psychological security” of the rulers and repressive forces and agents. The fight against the oppressive and misogynistic laws of the medieval Islamic regime is not only a women’s issue. Women’s struggles have now become a part of the ongoing and daily struggles of workers and poor people of Iran against unemployment, poverty, high prices and other social problems in Iran, and it shows that women and men in Iran are advancing their struggles in this field. The current movement is aimed at the revolutionary overthrow of the Islamic Republic.

  • 7- We heard and observed about a lot of strikes, calls for general strike and worker protests in the last period. What do you foresee about it and how can you describe working class movement’s progress?

From the years 2018 and 2019, and then in the summer of 2021, when the teachers movement, retirees, bus drivers in Tehran, and contract and project workers of oil and gas companies and contractors went on strike, the demands have been mostly class demands with some political demands. But in the current movement, a new and higher stage of class struggle is observable. Workers and their families participate in the movement throughout Iran, but not in a class-based, organized and independent manner. The slogans of vangaurd students in support and solidarity with the working class are the most prominent slogans. Long live socialism was heard in Sanandaj. The experience of the October 1917 in Russia and 1978 revolution in Iran show that the working class, as an independent class, is the last social section, who join the movement, but they play a decisive role in the victory of the uprising. It is expected that the working class in Iran from differnt decisive section of the productions and services join the coutrywide movement and carry out a general nationewide strike.

In this phase, where we are entering a revolutionary era, the masses of people will not surrender to the past conditions of absolute oppresion of the Islamic regime, and on the other hand, the regime no longer has the ability to advance its policies of suppression and oppression.

  • 8- Same as workers, we observe youth and especially student protests. How do you see the student movement?

There are nearly 4 million students and 16 million scholars in Iran. More than 10 million school students have been denied from entering school or going to higher classes due to poverty and inability to pay tuition fees. Millions of students are unemployed and have been forced to leave Iran in seek of a better life. Now the current movement has given the hope for freedom and the hope of returning to normal life and enjoying their rights. These teenagers and young fighters have nothing to lose on the streets. For this reason, with the advancement of the movemnt, and with each hour of continued presence in the streets, they gain more hope, they become more militant, and they scare less and less from the brutalities of Islamic regime and its troops.

  • 9- Can you briefly tell us about the situation and progress of the Revolutionary and Socialist movement as a whole? Finally, how was the position taken in the protest wave by these forces?

As mentioned, in the whole society and the working class, the tendency towards the revolutionary left has its base, especially in Kurdistan and Khuzestan (oil and gas centers) and in the north of Iran. But the radical and socialist parties and organizations, unfortunately, are behind the current movement for many reasons, including sever repression by the regime, the imprisonment of leftist and labor activists inside Iran and living in exile and being away from Iranian society. Now the righ wing, reformist and bourgeois forces are trying to strengthen and unite with each other. On the other hand, this effort has intensified between radical and socialist forces and parties. Hundreds of thousands of individuals, hundreds of groups and dozens of leftist and socialist organizations have unfortunately not been able to organize in a coalition. For nearly 4 years, a coalition named “Cooperation Council of Left and Socialist Forces” has been created between 6 political parties and organizations, including the Communist Party of Iran, and efforts are being made in Kurdistan to organize such an alliance among the socialists and among the leftist forces of the region. There are also some links between leftist and socialist parties and forces and the labor movement activists inside. The bourgeois opposition of the regime want to “overthrow” the Islamic regime and to sit in power with the help of global capitalists, while the leftists and communists are seeking  the revolutionary overthrowing of the Islamic government and capitalist relations through a working class revolution, with the aim of establishing socialism.

 

  • 10- What do you think about risk of imperialist intervention on your country?

If direct military intervention is meant, it is not a possible danger. Imperialists have been using proxy forces for a long time.

The US imperialism and The European Union have strenghten the İslamic State directly and indirectly. They have been selling weapons and basic strategic equipment to the İranian regime and helping it politically too. On the other hand, this imperialist faction is trying to organize an alternative political power instead of the collapsing Islamic regime, in case it is overthrown.

The imperialist forces like the US, EU and UK can actually be a risk to the Iranian revolution at any time. Right now they have started putting the liberal and bourgeois opposition together outside İran and they have created coalition so that they have an alternative in İran.

As one of the US senators said this morning: “This regime is going and the US has to think about a replacement for it.” This means a US intervention.

Of course Iranian people themselves should be aware. For sure, world powers will try to have the best alternative that represents their values and the capitalists best in Iran. On the other hand, Iranian people are aware of it. Especially we had the former revolution which was stolen by the imperialists and they brought Khomeini for us. So I guess this time they’ll be more careful.

Russia, with the greatest interests and dominance in political and military affairs in Iran, has pushed forward many of its projects. Now, the regime’s proxy forces from Hezbollah and other forces that were taken to Syria and Iraq have been seen in some cities in Iran that are brough to crack down on the Iraninan protestors.

The bourgeois opposition, including the People’s Mojahedin, monarchists, a colorful spectrum of nationalists, and the traditional left of the former pro-Russians, can play the role of imperialism’s Trojan.

 

  • 11- Is there anything you want to add?

In Iran, the constitutional revolution in 1906 led to a compromise between the clergy, the aristocracy and the bourgeoisie dependent on the imperialist powers. Those demands and social conditions made the constitutional movement of 1906 fail. Autocratic imperial rulers came to power, and lasted until 1978 with the help of American and British coups and repression and torture. The anti-royalty political revolution was stolen and with the help of the imperialists in the Guadalupe conference, fearing the power of the working class and the radical left, the religious alternative gained power. In these 43 years, the double tyranny of capitalism and religion has imposed inhumane conditions on the society. The current movement, which the reformists and a faction of the government are trying to degrade and show as an uprising against hijab, and deny the accumulated and concentrated demands of at least the last 120 years, is not just against forced hijab. It’s true that hijab is the symbol of women’s captivity and is burnt by protestors as a symbol of slavery, but this uprising is in fact against the whole apparatus of the Islamic Republic. The existence of the Islamic Republic is so tied to forced hijab. It has been so from the beginning of the regime. If the regime surrenders to this demand, it means suicide and the destruction of its ideological foundations. The society has risen up to overthrow the whole Islamic state. Our target is to continue to march forward towards the workers revolution.

At the end, we thank you for this interview.

Beklemek sefaleti büyütür, Artık yeter diyenler; 16 Ekim’de Kartal’a!

Yazar
Kaldıraç
-

Kriz var. Ama bu kriz sadece bize zarar yazıyor. Bankalar, Koçlar, Sabancılar, 5’li çetesi ve hepsi ama hepsi kâr üstüne kâr açıklıyor. Bizlere denen ya “biraz daha bekleyin seçimde düzelteceğiz”, ya da “biraz enflasyon var ama yakında inecek”, söyleyelim beklemekle kriz geçmeyecek.

Örgütlü mücadeleyle değiştirebiliriz!

5500 TL olalı 2 ay olmuş asgari ücretin, Ocak’ta 7700 TL yapıp bizleri enflasyona ezdirmeyeceklermiş, sanki açlık sınırı daha bugün 6899 TL değilmiş gibi. Her ay daha da alım gücü düşen maaşların artmasını istemek yetmez;

  • Isınma, elektrik, su, iletişim kamulaştırılmalı, ücretsiz olmalı!
  • Eğitim, sağlık, ulaşım kamulaştırılmalı, ücretsiz olmalı!
  • Temel gıda maddeleri ücretsiz karşılanmalı!
  • Herkese nitelikli ve sağlıklı koşullarda ücretsiz barınma hakkı sağlanmalı!

Tüm bunların isteneceği bir mercii yoktur. Bunları ancak bir arada mücadelemizle kazanabiliriz. Krize, savaşa, işsizliğe, yoksulluğa, geleceksizliğe, karşı sesimizi birleştirirsek, örgütlenirsek tüm bunlar gerçek olacaktır.

Hayal satanlar var evet. Şu kadar oy verirseniz şöyle değişir, şu kadar daha beklerseniz her şey daha güzel olur. Hayaldir, satılmaya çalışılmaktadır.

Gerçek şudur; bir kurtarıcı gelmeyecek. Bizlerin kurtarıcısı kendi kollarımızdır. Kurtulmak isteyen, yeter artık diyen herkes için tek gerçek yol; direnmektir. Senenin başından bu yana yüzlerce işyerinde, onbinlerce işçinin direnmesi ve mücadele etmesi kazanmanın yolunu göstermiştir.

Kadınların boyun eğdirilemeyen direnişi, öğrencilerin kayyumlardan barınma hakkına kampüs kampüs yükselen itirazı, inançlarını ve kimliklerini kaybetmemek için direnenler, mahallesindeki rantsal dönüşüme hayır diyenler, doğasını savunmaya çalışanlar, yani hepimiz; tüm enerjimizi bu direnişleri birleştirmeye harcarsak, geleceğimizi kazanabiliriz.

Bu krizden tek çıkış yolu budur.

Tüm bunları mahalledeki komşularımıza, işyerindeki arkadaşımıza, okuldaki dostlarımıza daha yüksek sesle anlatmanın vaktidir.

Öfkesi büyüyen, yoksulluğa, sefil bir yaşama mahkûm olmak istemeyen herkesi 16 Ekim’de İşçi Emekçi Mitingi’ne katmanın vaktidir.

Gücümüzü örgütleyelim, direnişi büyütelim, İşçi Emekçi Mitingi’nde buluşalım, kendi sözümüzü söyleyelim!

28 Eylül 2022

İşçi Emekçi Mitingi çalışmalarına güç vermek için bize ulaşabilirsin↓
WhatsApp İletişim: 0212 251 68 61
Facebook/Instagram/Twitter: @kaldiracdergisi

We salute the resistance that started under the leadership of Iranian women

Yazar
Kaldıraç
-

Protests for Mahsa Amini, who was murdered by the morality police -for not wearing “a proper hijab”- are spreading in waves all over Iran’s cities.

The people continue their resistance against all these: Exploitation and oppression are rampant in Iran, where poverty and corruption are rampant… The resistance of the workers going on strikes and of the students protesting at schools, now continues on the streets.

While capitalism causes poverty and misery to workers, it also implements policies of attack and massacre against women. As the events occuring in Iran show that a radical upheaval all over the world, working class power, socialism is the only way for emancipation.

A review on student movement in july

Yazar
Kaldıraç Üniversite
-

Bills, market and rent prices are a declaration of war. Though the raise in prices have been cornering us, we have been reminded of our ways to live honourably with the growing wave of resistance. CHP (main burgeois opposition party), which acts as a substitute for Palace Regime, fabricate fake political gains and claim role on our achievements. Nevertheless, wind of change blows to our way. We invite every fellow student to take part in the growing resistance, to transform this wind into a storm and thus to organise in the ranks of Kaldıraç. Student movement from July:

Housing is a right thus cannot be sold!

                In the day minimum wage saw 30% per cent increase, which is still under the starvation line, state dormitories saw an 80%. After that price increase on the state dorms, we issued a press release with our comrades from EHP youth in front of Vezneciler dorm.

We invited our fellow students to struggle to claim our rights. We concluded our protest with the slogan ‘You cannot bail out collapsing crony state with our money!’ ‘We are students not customers!’, ‘Housing is a right, thus cannot sold!’.

We invite all fellow students to organise and to struggle for humane living conditions!

( 4th of July )

Alternative graduation in Bogazici

                We arranged an alternative graduation ceremony for the graduation that is tried to be cancelled by the appointed rector because of his fears of protests. We realised our graduation ceremony marching with the participation of academics, students and families.

We will not leave this school before we take the rectorate. Resistance will send away appointees, we will continue to resist until Naci and all other appointees are driven away.

We are coming to rule universities!

( 5th of July )

Justice for Suruç, justice for Gezi!

                We visited Gezi Watch as youth organisations with the maxim of ‘Justice for Suruç, justice for Gezi!’

We issued our press release marched through police barricade in front of Chamber of Architects, called for Suruç remembrance that will take place on 20th of July.

All Hail the resisting peoples of Sri Lanka!

                We hailed Sri Lankan peoples who realised a historic resistance against the economic crisis from Anatolia.

Workers of Koç University are in resistance, students are in the ranks of the working class!

Sub-contractor workers in Koç University made a petition for their right of eid perquisites on 19th of April. 6 of 103 of them were rotated. This is an obvious expulsion and done to prevent righteous struggle of workers.

We supported and grew the resistance participating in it, made new petitions and collected signatures.

In the first day of the resistance, military police took workers, students and others who came to support the resistance under custody by utilising Koç University service buses. Although, this did not frighten resisting workers, they kept on to resist in front of the gate.

In the third day, sub-contractor company refused to give them their rights and the workers demanded to be official workers of the university.

In the fifth day, they learnt that they were fired however they were determined to resist.

During the process, we organised, spread and grew the resistance together with the workers. Solidarity is the one thing giving us strength, resistance area continues to be the most prominent teacher.

As the Koç University students, we are sided with workers’ struggle for humane and honourable life. Long live worker-student solidarity!

Justice for Suruç, justice for everyone!

                We were again on the streets to commemorate our 33 comrades, on their way to re-establish Kobanê, murdered by state-supported ISIS. We gave out our manifestoes and put up posters around Istanbul. We participated in the Justice Chain and Justice Watch. On 20th of July, right after Justice Watch ended, we called for our protest at Kadıköy. Although, police blockaded us during our march.

106 of our comrades got under custody and 16 of them were detained. 2 of them got house arrest and 14 were remanded on bail.

Murderer state will account for its crimes!

Suruç will be avenged!

By Kaldıraç Üniversite

The invasion or the protection of Europe?

Yazar
Deniz Adalı
-

NATO held a farcical meeting at the end of June 2022. The meeting in Spain became the venue for a rottenness covered by elegant clothing to take the stage. Representatives of the rotten lords, dressed in elegant robes, displayed a disgusting “grace”. The repulsive style of grace has, throughout history, been characteristic of corrupt rulers. This has rarely been seen. Representatives of the warlords took the stage to show what the “polite” and “civilized” world is, with the help of fashion designers who dressed the skeleton and made it look like human.

Is it possible to cover up the war axes, the raging colonialism, the arrogance peculiar to the rulers, with clothes, lights and decorations?

30 member states and two new candidate countries, Sweden and Finland, who want to turn their countries into a war zone, gave images under the umbrella of the USA to cover the rottenness of NATO mechanisms. This rottenness was evident in every step, every move they made. Europe, which has been struggling for 30 years for the desire to get rid of US hegemony, is now seeking “protection” with US flattery and is shouting war cries more aggressively than the US. While Germany showed great enthusiasm for the war, the Netherlands, Denmark etc. all raising their war cries to show their allegiance to the United States.

As the world, inhabited by 7.8 billion people, is faced with destruction by capitalist exploitation, meanwhile the whole world is wanted to be taken over by the NATO mechanism.

However, the capitulation seems to have started with the US taking over Europe first. The NATO meeting is worthy of attention in this respect.

It is possible to record some of the conclusions that emerged from the NATO summit.

1

Let’s start with us first.

One of the 30 countries was Turkey. Erdogan, Palace Regime, the Turkish state wanted to turn the membership requests of the Sweden and Finland into an opportunity. They demanded the extradition of political refugees affiliated with the PKK in Sweden and Finland. And in Spain, where the NATO meeting was held, this issue was also discussed.

After Erdogan, Turkish State, openly reiterated his opposition to these memberships, in the magic coffee talk, he changed his mind and announced his approval… (We should stop here and underline the need to stay away from Erdogan’s foreign policy terms to some extent. This is the policy of not only Erdogan, but also the Turkish state, the Palace Regime). Was this an interesting result? Of course it wasn’t. It was not unexpected at all. Apparently, the bargaining moves did not work, and the Turkish state had to give its approval. The steward of the colony country always submits to its master. That’s what happened. However sometimes, with a little whining, a little complaining, etc. It is possible to make some concessions. Of course, the addressee of the Turkish state in this regard is the USA.

On this occasion, the Turkish state proved once again that it is the 51st state of the USA.

As the 51st state of the USA, the Turkish state also differs from other states. For example, in the election of the US president and US congress, we do not have the right to vote. For example, the “person” at the head of the Turkish state, Erdoğan, is the “elected” person today, but he was elected from Washington, not by ballot box. Whereas, in other US states, they pay more “care” to this election business. For example, as the 51st state, Turkey cannot get a budget from the congress, but it is adept at giving whatever it is. This must be the result of being a “mistress” like state.

If the Turkish state, Erdogan, and the Palace Regime, which oppose the membership of Sweden and Finland, did not gain some more time by making progress on Erdogan’s personal files, it can be said that they did not get anything. In addition, other than Erdogan’s family files have no meaning either. The objection of the Palace Regime does not have any seriousness. The main thing is the files of Erdogan and his family, and they seem to have come to the table.

That’s what it is to be a colony.

This is what it means to be a colony and a NATO member state.

In fact, the Turkish state’s opposition to the membership of Sweden and Finland, etc. is not what interests us. If they had such intentions, they should have opposed it until the number of NATO members increased from 16 to 30. If TC was a country that could do this, it would also have withdrawn from NATO. In this case, it would be a capitalist country that shows signs of independence, which is not possible without major upheavals.

What interests us is not whether Erdogan first said “no” and then said “yes”. Nothing else can be expected. That is its nature. This is the nature of not only Erdogan, but also the Palace Regime.

It is not expected that the Turkish state will stand up and oppose to NATO. It is not only a member of NATO, but also a colony country and its own decision-making mechanisms are very weak. Being a colony is what it is in a way.

For this reason, we wanted to dwell on the fact that this process gave information about the character of the Turkish state. When the lords show the rulers of our country, the Kurds and the Greeks, all the power partners come together immediately. Just like showing red to the bull, when they talk about the Kurd, their eyes roll and they all gather together. For this reason, they too, namely the governors of the colony, are accustomed to using the hatred of the Kurds and the Greeks fiercely. Crying against Greece, committing a massacre of Kurds, unites them all, namely the rulers, their partners in power, the Islamists and the Ergenekonists at once.

If there are those who oppose Erdogan in the name of “nationalism”, if they have some “man” qualities left, they should have openly advocated leaving NATO, not asking the United States not to open files under the guise of political refugee negotiations with Sweden and Finland.

After all, they can’t help saying “national interest” to the Erdogan family’s bargain that a few dirty laundry items will remain closed for a while.

“Nationalists” do not like to leave NATO, but rather to bargain when the opportunity arises. This is as much as the product of their cowardice; on one hand, they have gone through NATO training and on the other hand, they have lost their minds when they see Kurds. NATO education has taught them both to be racist, to oppress the weaker people, as well as to worship the power of the United States.

While the history of NATO, which has shed blood in the world, is evident, the fact that “intellectuals” who call themselves left-wing and liberal can use sentences such as “NATO means civilization”, “NATO means democracy and system of values”, not because they do not understand what they read, but because of their fears. They call the work of solving their ailments, “nationalism” or “liberalism,” in order to maintain the “sacred” life of their own.

2

The NATO meeting openly declared Russia a direct enemy and China a less direct enemy. That is to say, they declared both countries as the enemies. It is an expression of the desire to colonize two independent and great powers. If they can do that, they will be able to resolve this severe crisis, the crisis that reached a new peak in 2008, until the next crisis.

This is what we might call as a shy “declaration of war”.

Monopolies and international capital, which have not been able to recover since the 2008 crisis, are constantly shouting war cries. It doesn’t just fill the coffers of gun monopolies. At the same time, this emerges as a requirement of the division struggle between the five imperialist forces. The crisis and the struggle for sharing had entered a new phase with the pandemic. Since the policy of colonizing these two independent powers, namely China and Russia, was seen as a medicine to prevent the dissolution of US hegemony, the whole West wanted to activate the current version of the former Cold War by gathering under the US flag.

Russia and China were declared as the enemies.

By using the developments in Ukraine, the USA tended to unite the EU and Japan under its old umbrella, these are the countries which started to take a share from their own markets. We can also call it a “supervision”. The front showcase of this is provided by the “elegance” show performed by the NATO meeting, accompanied by dressed skeletons. Behind the showcase, there is an open threat from the USA to the EU. This process is also the process of the EU’s submission to the threats of the USA. Without these threats, the US cannot convince the EU and Japan.

The Ukraine process had two meanings for the USA.

First, the US would take the EU under its control and cease to be a rival power.

Secondly, the US would have accepted the war, the developing war, on Europe, on the European field. In the first two world wars, warfare took place over and around Europe. U.S. territories had remained at a distance from the war. This time they wanted to try it again.

In fact, it is possible to say that they achieved their first goal: The “wills” of the EU, Germany and France have been broken, and their “will” has been subordinated to the will of the USA. Now, it is difficult to talk about a power which is called “the EU”. The EU is no longer a major actor, perhaps not one, but less than half an actor. Presented as the center of “democracy and civilization”, the EU has started to become the center of neo-Nazi organizations. The Neo-Nazi organization, which has been kept secret within the NATO mechanism since the Second World War, seems to have bloomed its poisonous flowers, it has started to emerge in all NATO member countries.

Now it is time to embody the step of organizing Europe as the center of the war. Europe is desired to become the site of the Third World War. This is the US request.

The NATO meeting is organized precisely for this purpose. It is desired that there should not be a country outside of NATO in Europe. For this reason, Sweden and Finland are wanted to be included in the NATO mechanism, which makes no sense. Both of these countries seem to be willing to turn their lands into areas of war and tension.

This means making Europe a battleground again. In fact, this process was actually initiated under the leadership of NATO, the USA and the UK, which created the Ukraine problem by planning.

3

It is also a priority for the US to organize an alliance in East Asia against China. For this purpose, it is desired to deepen the relations between Japan and the USA. US control over Japan tended to decrease after the dissolution of the USSR. Just like the US control over Germany… But now, this process is wanted to be reversed. South Korea is desired to be included in this alliance. However, expanding this alliance to include India has not been possible for now. So, after NATO’s June 2022 meeting, US aggression against China should be expected to level up.

Openly involving Europe in this matter has now become more possible after the racist attacks against Russia. The United States is preparing for this through NATO. Therefore, the obnoxious and elegant images set up in the front are adjusted to hide the threat and blackmail behind.

However, it is doubtful that all these will be a solution to the crisis of the system and the disintegration of US hegemony. Such a result will not come out of here.

If we agree on this, it means that a more violent scenario of war against Russia and China will be put in place. In this respect, it should be calculated that neo-Nazi organizations fed within the NATO mechanism will work. This means new racist attacks in Europe. It is possible that the same will occur in Japan, South Korea. The US will also activate them.

4

In complete harmony with these, it is desired to build a new wall in Europe. The words of the Minister of Foreign Affairs of Belarus, “Westerns are now putting up the iron curtain themselves”, referring to the barriers that have begun to be erected on the Polish-Belarusian border, are the exact expression of these policies. That is, it is both an ideological, military as well as a political wall.

Europe and Japan are becoming the center of the work of accelerating the armament process, which is backed by the UK and the USA. Armament is increasing all over the world, and all arms companies, especially the US arms monopolies, add profit to their profits.

This means that the preparations for war accelerate even more.

Unlike the past, the rising “wall” in Europe is not rising “against socialism and communism”. For this reason, the ideological defense of the opposite forces is also lacking. The wall that was raised against communism yesterday is now being raised against the myth of the Russian and Chinese threat. It cannot even be defended in the form of “democracy and Western values”. More clearly, neo-Nazi organizations are emerging. Against this attack, an ideological war cannot be waged except for a new attack of socialism.

The desire of Russia and China to remain independent and to comply with the rules of international trade is not and cannot be a strong enough ideological response.

Therefore, this situation is different from the “cold war”.

What is at issue here is the subjugation of powers that have remained independent in the world. For this reason, ongoing commercial, military, diplomatic etc. war continues with gaps in the ideological field. The ideological attack of the US front is also shapeless. The continuation of the ideological war under the warhead of yesterday against communism to a certain extent does not coincide with the situation.

The resistance of those who do not want to submit to this process, including Russia and China, can be successful if it is completed with a new period of socialist revolutions. A socialist attack from Russia and China is unlikely, but it is hard to imagine that they too have a choice but to turn to their own past. The wave of revolution will come from other countries.

Those who will raise their war cries against China, which has become the “great production base” of the capitalist world, will of course emphasize “democracy”. It is as if there is democracy in the USA, as if in England, as if it exists in Germany, as if it exists in Saudi Arabia and so on. This emphasis, that is, demonstrations of aggression against China over the absence of democracy, is due to the fact that they did not stop China, which has become the factory of the world, with an economic-commercial war, it is part of the war.

5

Moreover, the USA is increasing its forces in Europe within the framework of the decisions passed by NATO. The desire to create an army of 300 thousand people has been clearly stated. The plan to settle in Europe with an army of 300 thousand people was accepted. This is an US invasion of Europe, although it seems agreed, it is a forced invasion.

Yesterday, just a year ago, Europe was discussing the goal of creating its own army. Today, however, Europe is openly occupied by the USA.

The United States is talking about “protecting Europe” through NATO. In reality this is the invasion of Europe by the USA. This very step is an expression of the desire to move the war to European soil and keep it away from US soil.

When it comes to the Third World War, it is not even possible for US territories to stay out of this war. Both the range of missiles and advanced nuclear weapons are capable of exceeding these limits.

But can the EU, which is being occupied “softly” by the United States, “summoned” any longer have any will? It is impossible to say “yes” to this question. If the EU does not make a big move against the USA, it is not possible to speak of an EU will.

The USA seems to have taken away the will of Europe.

Now, there is talk of the US settling in Europe with an army of 300,000 men. In this case, is it possible for the EU to remain a power? Therefore, it seems possible to say that the EU has reduced its own power to less than half by saying yes to this decision.

The USA has declared that it will increase its power in Europe, especially in Poland, Spain and England. Both the number of soldiers and the number of bases will increase.

Increasing cooperation between Sweden and the British arms industry is one of the reasons why Sweden wants to join NATO. But this is also an attempt to shut down the whole of Europe. In short, preparations for war are developing.

6

We know that every war is also a civil war for the warring countries. In that case, it is certain that there will be a civil war at the same time as the rise of the Neo-Nazis and the exacerbation of racism are going on in Europe. It can be said that this will take time. This time depends on the course of the war. But this process has begun. If so, a different process will begin in all these countries. Reinforcing the neo-Nazis is not just a general preparation for war, but also a precaution against this possibility of civil war.

The fact that the NATO meeting openly declared Russia and China as enemies is a harbinger of the rising war cries.

In addition, NATO makes a strange determination that “we are not in a period of peace”. Saying “we are not in a period of peace” without saying that we are in a period of war actually shows that the USA behind NATO’s displays of power is a desire to control Europe. “If we are not in a period of peace”, what period are we in, why does NATO not openly declare that it is in a period of war? This little player is actually the product of the USA’s move to bring Europe into line.

Russia and China, together with the BRICS countries, have entered the process of developing a new international trade system.

This will further increase the crisis of the system.

Sanctions-embargoes are far from giving the expected results for the West, and it is clear that they are starting to have the opposite effect. The US-led efforts of NATO and the Western alliance to cut off the flow of food, especially wheat, to Africa not only show what the West’s “human values” mean, but also indicates that war is escalated in every field, by any means, by any way, without borders and rules. The United States wants to demonstrate such banditry that it wants to make everyone bow down out of fear.

This whole process also means an increase in supporters of the new international trade system, which has begun to be developed under the leadership of Russia and China.

While the United States is trying to save its disintegrating hegemony, it further increases the crisis of the entire capitalist-imperialist world. The ongoing crisis that started in 2008 is now compounded by inflation. Europe meets the highest inflation rates since the 1970s.

It is certain that it will not take a very long time, the new international trade system is being developed under the leadership of Russia and China. Of course, this new system is not anti-capitalist, nor can it be expected to happen. Because Russia and China are not fighting a socialist struggle. This can’t be expected. Both have chosen to become capitalist. However, this new international trade system is seriously forcing the Western front, and it will.

7

This whole process tends to feed into the disintegration of NATO. At first this may seem counterintuitive. But the images of the NATO summit in Spain support this. The meeting, which looks like a ball dinner with forced smiles, elegant clothes, is actually not enough to hide the decay or even tension inside. Although elegant clothes cover the “skeleton”, the skeleton reveals itself in all its ugliness.

Preparations for war, increasing racism have already begun to shed the shining scales of the system. Now the fact that NATO is a war machine, the fact that NATO is the main center of war crimes in the world, is exposed no matter what they do. The “intellectuals” who refuse to understand this are so blind because they cannot escape the influence of NATO teaching.

8

What the world needs is the overthrow of the capitalist system.

To breathe, to remain human means to struggle against NATO and war forces.

What the world lacks is socialism.

The world revolutionary workers’ movement is something the world needs as much as air and water.

The liberation of the workers and toilers of the world depends on it, and the liberation of humanity and the planet depends on it, revolutionary socialism. No human value can be preserved or developed before the collapse of the already obsolete capitalist system takes place.

The world is preparing for the revolutionary upsurge, the rise of socialism. Of course, this is not something that will happen right away today. However, the world revolutionary movement has to make preparations for this.

The mind of the workers and toilers, of the world proletariat, must be clear: The slogan of either socialism or death is not only a general truth, but also an urgent slogan for today. To destroy this rottenness, to send the capitalist-imperialist system to the dustbin of history, this is the only real way to save the world.

The world proletariat will take its place on the stage of history with a more developed struggle. In this respect, it is essential for the revolutionary movement in every country to observe the world, closely monitor developments and, most of all, look at developing resistances. The world revolutionary movement must organize a new international to raise the banner of revolutionary socialism. Of course, this does not mean that the struggle in each country leaves its own problems aside, it cannot be.

If every war is a civil war, if this is true, then all metropolises, including all of Europe and the USA, will witness the rise of struggle.

There is a period before us when the class struggle will rise again and the banner of socialism will rise. This is the only way to prevent war. This class struggle will contain new elements in many respects. But it is certain that it will request a revolutionary leadership. For this reason, the world revolutionary movement must keep its eyes on the resistances that continue wherever they are, even in the furthest point of the world.

DENİZ ADALI

 

2011-2021 YILLARI ARASI ÖĞRENCİ SAYISI VE YURT KAPASİTELERİ VE BİR ÖĞRENCİNİN BESLENME RAPORU

Yazar
Kaldıraç Üniversite
-

Pandemi sonrası yüzyüze eğitime başlayacak öğrenciler daha 2021-2022 öğrenim dönemi başlamadan barınma sorunuyla karşı karşıya kalmışlardı. Barınamayan öğrenciler sokaklarda, parklarda ve kampüslerde eylem yapmaya başladı. “Barınamıyoruz”, “Yurtsuzlar” gibi hareketlerin yanı sıra İTÜ’de Koç’ta öğrenciler direnişe geçti. Bununla beraber Türkiye’de devlet ve özel yurtların kapasiteleriyle ilgili tartışmalar başladı. MEB’in her sene yayınlamış olduğu Örgün Eğitim İstatisikleri raporlarından öğrencilerin barınma sorununu destekleyen veriler elde edildi.

Barınma Krizi derinleşiyor.

Barınma sorununun çözümsüz bırakılmasıyla bu yıl da öğrencileri benzer bir tablo bekliyor. İTÜ’de şimdiden 3 kişilik odaların 4 kişiliğe çevrileceği duyurulması öğrenciler tarafından tepki topluyor.

2019-2020 eğitim ve öğretim döneminde Kredi Yurtlar Genel Müdürlüğü’ne bağlı 793 yurt bulunuyordu. 2020-2021 döneminde gelindiğinde ise yurt sayıları 773’e geriledi. MEB verilerine göre 2016’dan bu yana yurt sayısında kayda değer bir artış yok.

Devlet yurtlarının sayısı özel yurtlara göre yıllar içinde daha düşük oranda artmış durumda.

2020/21 dönemi itibarıyla özel ve devlet yurtlarında 1 milyon 138 bin 79 kişilik kapasite mevcut. 2019/20 döneminde bu kapasite 1 milyon 171 bin 932 idi.

Öğrenci sayısı artarken yurt kapasiteleri azalıyor.

Yükseköğretim Kurumu’nun (YÖK) verilerine göre, Türkiye’de örgün eğitim gören üniversite öğrencisi sayısı 2021 yılı itibarıyla 3 milyon 801 bin 294’e yükseldi. YÖK’ün verilerine göre, öğrenci sayısında artış yaşayan Türkiye’de yurt kapasitelerinde de azalma meydana geldi. Öğrenci sayısı 1 sene içinde %3 artarken, KYK yurtlarının kapasitesi de bir önceki yıla göre %1,5’lik bir düşüş gösterdi.

İllere Göre Yurt Kapasiteleri

İstanbul’da 12.488’i kadın ve 12.163’ü erkek öğrenci için olmak üzere toplam yurt kapasitesi 24.651’dir.

Ankara’da 18.684’ü kadın ve 9.009’u erkek öğrenci için olmak üzere toplam yurt kapasitesi 27.693’tür.

İzmir’de 9.373’ü kadın ve 6.344’ü erkek öğrenci için olmak üzere toplam yurt kapasitesi 15.717’dir.

  • İller bazında bakıldığında KYK yurtlarında son bir yılda; İstanbul’da 426, Ankara’da 196, İzmir’de 1156 yatak azaltılmıştır.

İstanbul’da yer alan KYK yurtlarının toplam kapasitesi 2021 yılında 24 bin 831 olarak açıklandı. Bu veriler ışığında, devlet İstanbul’da okuyan her 32 üniversite öğrencisinden sadece birine yurt imkanı sağlayabiliyor. İstanbul’da öğrenci sayısında artış yaşanırken, KYK yurtlarının da kapasitesi azalma gösteriyor. Öte yandan, diğer büyük şehirler Ankara ve İzmir’de de KYK yurtlarının kapasiteleri azalmaya devam ediyor.

Bir öğrencinin beslenme raporu

Artan zamlarla birlikte bir öğrenci için sağlıklı beslenmek bir yana artık beslenmek bile başlı başına bir problem haline geldi. Bilim üretmeye, araştırmaya ve geliştirmeye geldiği üniversitede beslenmeye dair birçok problem derinleşen ekonomik krizle beraber çok daha fazla yakıcı halde. Bu çalışmanın devamında bir öğrencinin günlük ve aylık sağlıklı beslenmesi için gerekenlerden bahsedeceğiz.

BİSAM verileri doğrultusunda Ağustos 2022 itibariyle 4 kişilik bir ailenin açlık sınırı ( 1 ay boyunca sadece gıda ürünlerine yapılan harcama) 7.002 TL olarak, yoksulluk sınırı ise 24. 221 TL olarak hesaplanmıştır.

Yetişkin bir bireyin sağlıklı ve dengeli beslenmesi için aylık olarak tüketmesi gereken besinlerin mali karşılığı 1.918 TL olarak hesaplanmıştır. Sağlıklı beslenmenin içeriğine girecek olursak bu harcamaların büyük oranını süt ve süt ürünleri kapsamaktadır. Harcamalarda süt ve süt ürünlerinin payı yüzde 34.3 ile en yüksek paya sahiptir. Et, yumurta ve kurubaklagil grubunun payı yüzde 25.9 ,sebze ve meyvenin harcamalar içindeki payı yüzde 16.6’dır. Ekmek, makarna vb. için ise pay yüzde 13,2’dir. Diğer gıda harcamalarının toplam içindeki payı ise yüzde 10’dur. [1]

 

Bir öğrencinin (yetişkin bir bireyin) günlük olarak dengeli ve sağlıklı beslenmesi için alması gereken kalori miktarı 2953 kaloridir. Peki, günlük sağlıklı ve dengeli beslenmek için asgari olarak 64 TL harcaması gereken bir öğrenci sadece bir menemen yapmak için kaç TL harcamakta?

  • 1 Adet Ekmek -5TL
  • 4 Adet Domates -10TL
  • 1 Adet Soğan- 1TL
  • 4 Yemek Kaşığı yağ 8TL
  • 4 Adet Yumurta -10TL
  • 4 Adet Biber -5TL

Toplamda 39 TL.

Çoğunluğu KYK yurtlarında kalan öğrencilerin KYK’dan aldıkları günlük yemek ücreti ise 25TL. Sadece beslenmek için en az 1.918 TL’ye sahip olmamız gereken koşullarda devlet tarafından verilen burs/kredi 850 TL’dir.

Restoranlarda-kafelerde bir öğün yemeğin 60-100 TL arasında değişen fiyatların olduğu bu günlerde; okuduğu üniversitede yemekhane ücretinin yüzde 100 zamlanan, sadece dengeli ve sağlıklı beslenebilmesi için aylık 2000 TL gelirinin olması gereken bir öğrenciye devlet barınma-beslenme ve ulaşım dahil 850 TL vermekte.

Bu araştırmalar Birleşik Metal-İş Sınıf Araştırmaları Merkezi(BİSAM) tarafından her ayın 15’inde yayınlanmaktadır. Bir ailenin harcama alt sınırı hakkında daha fazla bilgi sahibi olmak isteyenlere bakmalarını tavsiye ediyoruz.

Kaynakça:

[1] – BİSAM Ağustos dönemi raporu-  https://www.birlesikmetalis.org/index.php/tr/guncel/basin-aciklamasi/1948-bisam-0822

MEB Örgün Eğitim İstatistikleri

YÖK Bilgi Yönetim Sistemi

Kronos News
Doğruluk Payı

 

Kaldıraç dergisinin Eylül sayısı yayında

Yazar
systemadmin
-

Aylık Devrimci Sosyalist Dergi Kaldıraç’ın Eylül sayısının tamamını buraya tıklayarak okuyabilirsiniz.

Dergimizin bu sayısında bulunan yazılardan bazı bölümler ise şöyle;

“Bugün, her yanda bir tartışma var: Acaba Erdoğan sonrası nasıl olacak? Acaba, Erdoğan gidecek mi? Acaba, seçimler olacak mı? Olursa sandık güvenliği sağlanacak mı? Acaba, seçimlerin sonuçlarını, eğer kaybeden Erdoğan olursa kabul edecek mi? Acaba Erdoğan yasalara uyacak mı?

Bu sorular, Saray Rejimi’nin gerçek niteliğini anlamamaktan ileri gelmektedir.”

Yazının tamamını linke tıklayarak okuyabilirsiniz↓
Perspektif – Çıkış yolu

“2008 krizi, aynı zamanda emperyalist güçler arasında paylaşım savaşımının yeniden öne çıktığı bir dünyada ortaya çıktı. Biz, başlıca emperyalist güçler denilince, beş emperyalist gücü sayıyoruz, diğerleri yok anlamında değil, önemleri az anlamında. Bu beş emperyalist güç, ABD, Almanya, Fransa, İngiltere ve Japonya’dır. Kriz, aynı zamanda, dünya kapitalist sisteminin içinde süren bu paylaşım savaşımını daha da artırıcı bir etki yarattı. Doların, maliyetsiz bir “hegemonya” aracı olarak kullanılmasının, diğer emperyalist güçler tarafından alkışlarla karşılanması elbette beklenemezdi.”

Yazının tamamını linke tıklayarak okuyabilirsiniz↓
Deniz Adalı – ABD hegemonyasının çözülüşü ve savaş

“Öyle ise, bugün, milliyetçilik ve İslamcılık nasıl kullanılmaktadır sorusunu gündem yapmalıyız. Bunun üzerine tartışmak, sadece bir gereklilik de değildir, aynı zamanda, iktidarı almayı hedefleyen her devrimci güç için bu zorunluluktur da.”

Yazının tamamını linke tıklayarak okuyabilirsiniz↓
Deniz Adalı – Saray Rejimi, ırkçılık-milliyetçilik ve İslamcılık

“Üstelik bu durum, sadece doğrudan seçim olacak mı olmayacak mı gibi konularda değil, mesela Sedat Peker açıklamaları ile ilgili konularda da ortaya çıkıyor, mesela havalimanı ve beşli çete gibi konularda da ortaya çıkıyor.

Biz, bu senaryolardan birkaçını tartışmak istiyoruz. Dikkat edin lütfen, her biri, egemenlerin, devlet cephesinin vb. senaryolarıdır. Devlet denilince içine muhalif burjuva partilerini de koyuyoruz. İçlerinde hiç işçi sınıfı, devrimci mücadele vb. yoktur. Onu da sonuna biz ekleriz.”
Yazının tamamını linke tıklayarak okuyabilirsiniz↓
Fikret Soydan – Saray rejiminin hâlleri: Senaryolar

“MB’nin döviz rezervleri, birkaç kalemden oluşuyor. Mesela, bankada kendisine ait döviz olabilir. İşte bu yok. Mesela, bankalarda kişi ve şirketlerin yatırdıkları döviz toplamından bir karşılık MB alır. Bu güvencede dursun diyedir. Hani bankalar batarsa diye. Buna “munzam karşılık” deniyor. Eskiden bu daha düşük bir oranda idi. Son birkaç yılda birkaç kere artırıldı. Diyelim ki, bankalardaki toplam dövizin %20’si, %25’i vb. MB’de durmaktadır. İşte bu paranın da 55 milyar doları harcanmış demektir. Yani, bankalarda dövizi olanlar, aynı anda paralarını geri çekseler, bunu karşılayacak para yok demektir.”

Yazının tamamını linke tıklayarak okuyabilirsiniz↓
Fikret Soydan – Sömürü, yoksulluk, işsizlik, açlık kader değildir

“İşçi ve emekçiler, savaşa dahil olan tüm ülkelerde, krizin ve savaşın faturasını ödemek ile karşı karşıyadırlar. Bu durum, tüm kapitalist dünyada, yani tüm dünyada, işçi hareketinin daha ciddi direnişlerle ortaya çıkmasını koşullayacaktır. Bu durum, daha bugünden, birçok Avrupa ülkesinde, ABD’de vb. maskeleri düşürmektedir. Artık “demokrasi”den değil, artık, iç ayaklanma ihtimallerine karşı savaş yollarından söz ediyorlar. “Demokrasi”, artık kapitalist devletlerin, bizim adlandırmamızla tekelci polis devletlerinin apış arasını örten bir örtü olmaktan dahi çıkmaktadır. Bu nedenle, mücadele daha da sertleşecektir. Artık, işçi dostu, demokrat vb. görünmek kimsenin tahammül edeceği bir maske olmayacaktır. Zira işe de yaramayacaktır.“
Yazının tamamını linke tıklayarak okuyabilirsiniz↓
Aysun Sadıkoğlu – Mücadele sertleşiyor, cepheler netleşiyor, maskeler düşecek

Dergimizin tamamını okumak için; Kaldıraç Sayı: 254 / Ağustos 2022
Dergimizin temin noktaları için; Oku, Okut, Dağıt
Dergimize abone olmak için; buraya tıklayabilirsiniz.

Dergimizin dağıtımına katkı sunmak için [email protected]‘a ulaşabilirsiniz.

ABD hegemonyasının çözülüşü ve savaş

Yazar
Deniz Adalı
-

Ağustos başında dünya, ABD Temsilciler Meclisi Başkanı Pelosi’nin provokatif Tayvan ziyareti ile savaş eşiğine geldi. Çin acaba Pelosi’nin uçağını vuracak mı tartışmaları, sanki savaşı Çin’in istediği gibi bir izlenimle sunuldu. Pelosi’nin ziyareti, Çin için, kendi parçası olan Tayvan’ın, fiilî olarak sürmekte olan “yarı bağımsız” davranışlarının desteklenmesi, ABD tarafından tanındığı söylenen “Tek Çin” politikasının terk edilmesi anlamına geliyordu. Bu nedenle Çin Başkanı Xi, açıkça, “ateşle oynayan yanar” yanıtını veriyordu. ABD, Temmuz başından beri bu ziyareti planlıyor, ama sürekli erteliyordu. Sonunda ziyaret gerçekleşti. Kısa bir ziyaret oldu. ABD, bu kez Tayvan meselesini karıştırdı. Dün Ukrayna’yı, bugün Tayvan’ı, yarın muhtemelen bir başka yeri karıştırmaktan geri durmayacak gibidir.

Sanki, sadece Tayvan meselesini tartışmak, tartışmayı kısırlaştıracaktır. Bu nedenle, biraz geriye gitmeli ve son yıllarda daha da netlik kazanmış olan süreci, bir kere daha tüm yönleri ile ortaya koymayı denemeliyiz.

Son yıllarda, dünya, ABD emperyalizmi başta olmak üzere, Batılı güçlerin savaş dayatmalarına, bazan da somut adımlarla, daha fazla tanık olmaya başlamıştır. Giderek sıklaşan biçimde, dünyanın çeşitli yerlerinde patlatılan sorunlar ortaya çıkıyor.

İlk Afganistan ile başladı ABD. ABD’nin Afganistan işgalini, Irak işgali takip etti. Her iki işgal, 11 Eylül saldırılarının ardından geldi. ABD, SSCB’nin olmadığı bir dünyada, “tek dünya devleti”, “imparatorluk” vb. adlarla tam egemenlik, tam hegemonya ilan etmek istiyordu.

ABD’nin kapitalist-emperyalist dünyadaki hegemonyası, 1945 sonrası kurulan yeni kapitalist-emperyalist düzen içinde anlamlıdır. Bu hegemonyanın, tüm dünyada bir hegemonyaya dönüşmesi, “ABD’nin bir dış politikaya ihtiyacı var mı” gibi sorularda kendini ifade eden bir amaç idi.

Afganistan ve Irak işgalleri, aslında ABD için kendi hegemonyasının çözülüşünü durdurmaya yetmedi. Elbette, her iki ülkeyi de işgal etti ve bu açıdan “zafer” elde etti. Ama ABD’nin istek ve arzularına ne kadar hizmet ettikleri çok tartışılır durumdadır. Afganistan’dan, kendisi ve NATO geri çekildi ve Irak’ta bugün, ABD yanlılarının en büyük gündemi artan İran etkisidir. Öyle ise, bu her iki zafer, aslında tırnak içindedir.

ABD, tüm bu saldırıları, kendi hegemonyasını kurduğu, doların egemen uluslararası para olması, altından bağımsız hâle gelmesi ve tüm dünyanın bunu kabul etmek zorunda kalması, IMF, Dünya Bankası gibi kurumlar ve NATO denilen askerî savaş örgütü ile birlikte sürdürüyordu. NATO ve ekonomik güç kullanımı, aslında birbirine paraleldir. Eğer ABD, NATO dışında bu işleri kendi başına yapmaya kalksaydı, aslında emperyalist rakipleri (ki hegemonyasını zorlayan bunlardır, Almanya, Fransa, Japonya ve İngiltere) üzerindeki kontrolü de kaybetmeye başlayacaktı. Zaten, “çözülen ABD hegemonyası” dediğimizde, ABD’nin mesela Küba, mesela Çin, mesela SSCB üzerinde bir hegemonyasından söz etmiyoruz. Tersine, kapitalist-emperyalist kamp içindeki hegemonyasından söz ediyoruz. Bu nedenle, NATO’yu etkili olarak kullanmak, doları etkili olarak kullanmak, kendi hegemonyasının şekillendiği uluslararası ekonomik ve siyasal kurumları etkili olarak kullanmak, bu savaşın bir parçasıdır.

Demek oluyor ki, ABD açısından NATO’yu yaşatmak, büyük bir öneme sahiptir. Zira, (a) istediği kararı zaten aldırma gücüne sahiptir ve hiçbir NATO ülkesinden itiraz gelmemektedir, (b) bu yolla, en büyük emperyalist rakiplerini denetim altında tutmayı sürdürebilmektedir.

Afganistan ve Irak saldırıları sonrasında, başta Fransa ve İngiltere olmak üzere, Batı cephesinden sesler yükselince, ABD, onlara bir Libya petrolü hediyesi sundu ve bu kez Libya dağıtıldı, işgal edildi. Fransa ve İtalya, Libya petrollerinden pay almayı başardılar. Doğrusu, her emperyalist ülkenin savaş ganimetleri, onların da iştahını artırıcı bir etki yarattı. Bu sürede ise, özellikle Almanya, Japonya, Fransa ve İngiltere, ABD kontrolünden kurtulmanın yollarını geliştirme hevesindeydiler. Bu konuda küçümsenir adımlar da atmadılar. Ta ki, Ukrayna provokasyonuna kadar. Ukrayna, Almanya için çok büyük önemde idi. Ve elbette, ABD’nin oyununa karşı koyacak iradeleri yoktu. Bugün, tüm Avrupa, Rusya’nın Ukrayna operasyonuna karşı, ABD’nin arkasına dizilmiştir. Biden’ın “welcome Amerika” sesleri ile NATO’ya güçlü dönüşünü alkışlayan Batı cephesi, zaten bu yola girmeye çoktan hazır idi.

Almanya’nın Merkel’den sonraki yeni Şansölyesi, bugünlerde, Tayvan meselesinin öncesinde, Avrupa’nın Rusya’ya karşı sert duruşu gereklidir ki, ABD, Çin ile başa çıkabilsin türünde konuşmalar yapmaktadır. Oysa Almanya, iki Almanya’nın birleşmesinden başlayarak, ABD hegemonyasından kurtulmanın yollarını döşüyordu.

SSCB çözüldükten sonra, Doğu Avrupa’ya açılan Alman tekelleri, büyük olanaklar elde ettiler. Ekonomik olarak hızla güçlendiler. Hitler’in savaşla egemen olamadığı birçok pazarı, tek mermi atmadan alma şansını elde ettiler. O zaman da ABD, NATO eli ile Yugoslavya’yı dağıttığı zaman, aslında aynı zamanda Avrupa’ya yerleşme peşinde idi. Bunu da yaptı. Böylece ABD, Almanya’nın ekonomik olarak artan gücü ile ölçüşemeyecek kadar zayıf olan askerî gücünü kendi avantajına çevirmeyi hedefledi. Bugün, bunun meyvelerini toplamaktadır. Almanya Başbakanı, utanmadan Rusya’ya karşı güçlü duruştan söz ediyor. ABD’nin Çin’e saldırısını kolaylaştırmaktan söz ediyor. Avrupa, bir kere daha, Avrupalılar eli ile savaş alanı hâline getiriliyor.

Geriye dönelim.

Libya’dan sonra mesele, Ortadoğu idi. Bunun için Suriye ile işe başladılar. Büyük çaplı bir operasyon planlandı. ABD, İngiltere, İsrail, Türkiye, Suudi Arabistan, Katar vb. işin içine alındı. Böylece, Suriye parçalanacaktı. Ve elbette ardından, İran operasyon alanı yapılacaktı. Bunun için İslamî örgütler devreye sokuldu. IŞİD yaratıldı. Afganistan’da, Pakistan’da yetiştirilen paramiliter gruplar devreye sokuldu. Türkiye, hem bunların geçiş alanı, lojistik alanı, eğitim alanı oldu hem de ideolojik alanı olarak organize edildi. Suriye bir Afganistan olarak düşünülürse, planlanan buna benzer idiyse, Türkiye de bir Pakistan olarak düşünüldü. Suudi ve Katar şeyhlerinden paralar alındı, İsrail’den her türlü teknik ve lojistik destek sağlandı ve ABD-İngiltere, bizzat sahaya girdi.

Suriye savaşında işler istenildiği gibi yürümedi. İşgal tamamlanamadı. Suriye ordusu ve halkları, saldırılara direndi. Ama daha da önemlisi, Rusya ve Çin, doğrudan sahaya inmeye başladı. Rusya, Suriye tarafından, anlaşmalar gereği davet edildi ve Rusya, Suriye sahasına indi. Savaş, biçim değiştirdi ve savaşın akışı da bu yeni biçime göre sürmeye başladı.

Bu süreç, ABD’nin hegemonyasının çözülüşünü, daha açık hâle getirdi.

ABD, bu noktadan sonra, müttefikleri olan diğer emperyalist rakipleri ile sorunlar yaşamaya başladı. Almanya, Japonya, Fransa ve İngiltere, daha açık bağımsız davranışlar göstermeye yöneldi.

İşte Ukrayna savaşı, böyle organize edildi. ABD, Ukrayna’da, sorunu patlatıp, geri çekilme taktiği uyguladı. Ukrayna’da Rusya’nın uzun süre müdahale etmemesi, 2014’ten beri atılan adımlara farklı yaklaşımlar göstermesi, 14 bin kişinin katledilmesine rağmen sabretmesi, aslında ABD ve NATO güçlerini daha da fütursuz davranmaya itti. Ukrayna’da nükleer hazırlıklara kadar varan uygulamalar devreye alındı. Nihayetinde, Neonazi güçler fiilî olarak devleti ellerine aldılar ve yeni başkan buna uygun teatral bir oyun oynarmış gibi davranmaya başladı. Ve sonunda Rusya, operasyona başladı. Operasyon başlar başlamaz, ABD, Batı, Ukrayna’yı “yalnız” bırakmakta tereddüt etmedi. Ya da Ukrayna, beklediği desteği alamadı. Ukrayna’da bu desteğin geleceğine, Neonaziler zaten inanmıyordu. Onların görevi, yaptıkları işi yapmaktı. Ama Zelenski, herhâlde bir destek geleceğine inanmıştı. Öyle olmalı. Ama bu destek, silah yardımları şeklinde sürdü. Donetsk ve Lunask, daha önceden ilan ettikleri bağımsızlıkları nedeniyle uğradıkları azgın saldırılardan kurtulmuş oldu. Ama ABD, tüm Batı’yı arkasına almayı, Rus düşmanlığını körüklemeyi, Rusya’ya karşı ambargolar uygulamayı başardı.

Bugün, bu ambargoların sonuçsuz olduğunu söylemek abartılı olmaz. Rus ekonomisi kendi yolunda yürümektedir. Ama henüz elbette işin sonuna da gelmiş değiliz.

Tayvan meselesine gelmeden önce, 2008’de başlayan krizi de işin içine eklememiz gerekir. 2008 krizi, salt finansal bir kriz değildi. Bu konuda, daha işin başından beri krizin derinliğini tespit eden çok makale vardır. Krizin finansal alanda patlaması, aslında kapitalist sistemin, kapitalist dünya ekonomisinin içinde bulunduğu durumun sonucudur. Dünyanın gelişmiş metropollerinde üretim yerine paradan para kazanmak, şirket avcılığı, pazarın kontrolü gibi konular öndedir ve tümü, finansal alanda ifade bulmaktadır. Bu nedenle finansal alanda krizlerin başlaması normaldir. Ama o alanda kalmazlar. Zira kriz daha derinden gelmektedir.

2008 krizi, aynı zamanda emperyalist güçler arasında paylaşım savaşımının yeniden öne çıktığı bir dünyada ortaya çıktı. Biz, başlıca emperyalist güçler denilince, beş emperyalist gücü sayıyoruz, diğerleri yok anlamında değil, önemleri az anlamında. Bu beş emperyalist güç, ABD, Almanya, Fransa, İngiltere ve Japonya’dır. Kriz, aynı zamanda, dünya kapitalist sisteminin içinde süren bu paylaşım savaşımını daha da artırıcı bir etki yarattı. Doların, maliyetsiz bir “hegemonya” aracı olarak kullanılmasının, diğer emperyalist güçler tarafından alkışlarla karşılanması elbette beklenemezdi.

Bu sürece, Çin’in, bu başlıca beş emperyalist güç tarafından, uluslararası tekeller tarafından, dünyanın fabrikası hâline gelmesi, üretimin uluslararasılaşması ve üretim üssü olarak Asya’nın, Doğu Asya’nın organize edilmesi de eklenmelidir. Çin, 2005’lerden başlayarak, kendi markalarını devreye sokmuştur.

Sermaye, uluslararası tekeller, her girdikleri ülkeyi sömürge hâline getirmekte zorluklar çekmemişlerdir. Ama Çin, sömürge hâline getirilemedi. Çin, kendini dünyanın sayılı ekonomik güçlerinden biri olarak örgütledi. Üstelik bunu, kapitalist sistemin kurallarını yok sayarak da yapmadı. 2003 yılına kadar, dünyanın en büyük 500 firması içinde bir adet dahi Çin firması yoktu. Oysa bugün, 2021 yılında, 121 firma ile, dünyanın en büyük 500 firması içinde en çok firması olan ülkedir. Ve dahası, dünyanın en büyük dört bankası Çinlidir ve hepsi de devlet sermayelidir. Devlet sermayeli olmasını özellikle vurguluyoruz ki, emperyalist Çin tartışmaları üzerinde biraz daha düşünülebilsin.

Konumuza dönelim. Demek ki, 2008 krizi, emperyalist büyük güçler arasında dünyanın yeniden paylaşılması ve bunun ABD hegemonyasını sarsması ve dünyanın ekonomik güçleri arasında Çin gibi bir devin yükselmesinin ve dünya pazarına kendi markaları ile dalmasının bir arada ele alınması gereklidir.

İşte, bu 3 faktör, 2008 krizinin farklı bir “mekân”da yaşandığını anlamamızı sağlayabilir.

ABD’nin savaş planlarına, buradan bakmak gerekir. ABD hegemonyasının çözülmesini önlemek için, (a) Batı’yı denetim altında tutmaya devam etmek, (b) Rusya ve Çin’i sömürge hâline getirmek hedefleri ile savaşı öne çıkarmaktadır.

Ukrayna savaşı tam da bu çerçevede ele alınabilir. Rusya eğer Ukrayna’da olup bitene, önceden olduğu gibi göz yummaya devam etseydi, ABD planları işleyecekti. Yok Rusya, gerçekleştiği gibi bir yanıt ortaya koyarsa, bu kez, tüm Batı, ABD şemsiyesi altına sıkıca toplanacak ve Rusya’ya karşı izolasyon politikası devreye sokulacaktı. Bu gerçekleşti.

Bu politikanın sonuç verdiğini söylemek doğru olmaz. Batı’nın gürültülü kampanyalarına rağmen, Rusya’nın ekonomik yaptırımlardan fazlaca etkilenmediği ama tersinin daha fazla etkili olduğu, yani Batı’nın daha ciddi biçimde ekonomik sorunlar yaşadığı görülmektedir. İzolasyonun ne durumda olduğunu, AP ajansının 30.07.2022 tarihli yorumunda görmek mümkün: “Biden yönetimi, Rusya’nın uluslararası arenada tecrit edildiğini söylemekten hoşlanıyor. Ancak Rus üst düzey yetkilileri kendilerini Kremlin’e hapsetmiş değil. Şu anda ABD bile onlarla konuşmak istiyor.” ABD Dışişleri Bakanı Blinken, Lavrov’la görüşmek istediğini söylemişti ve bu görüşme gerçekleşti. Oysa aynı isim, Şubat ayında, Rusya ile müzakerenin bir anlamı olmadığını ilan etmişti. NATO cephesinden birçok isim, Ruslarla elbette ilişki kuruyor. Evet, Bulgaristan, Sırbistan’a gitmek isteyen Lavrov’un uçağına hava sahasını kapatabiliyor. Ama aynı zamanda Rusya, dünyanın her ülkesinden yöneticilerin katıldığı St. Petersburg forumunu organize edebiliyor.

Tam bu noktada, Tahran’da gerçekleşen Putin-Reisi ve Erdoğan zirvesinin, ardından da Erdoğan’ın Soçi’de Putin ile görüşmesinin etkileri ilgiye değerdir.

Alman basını, Soçi ziyareti öncesi, Putin ile Erdoğan arasında ne anlaşma yapılırsa yapılsın, “her hâlükârda kirli bir anlaşma olacaktır” diye öfke kusmaktadır (Mitteldeutsche Zeitung, 05.08.2022). Alman basını, Putin-Erdoğan görüşmesinin ana konusunun Bayraktar SİHA’ları olduğunu yazıyordu. Oysa Sputnik’e değerlendirme yapan Sergey Markov (Rus-Türk Toplumsal Forumu Genel Sekreteri ve Siyasi Araştırmalar Enstitüsü Genel Müdürü), görüşmenin olası gündemi konusunda şunları söylüyordu: “Birincisi ve en önemlisi, ABD ve Avrupa yaptırımlarının ortak bir şekilde atlatılması konusudur. İkinci konu tahıl. Üçüncü konu, Türkiye’nin Halk Savunma Birlikleri’ne karşı yeni operasyon düzenleme planıyla bağlantılı olarak ortaya çıkan Suriye konusudur. Rusya, bana göre, bir yandan Türkiye’nin güvenlik alanındaki çıkarlarını göz önünde bulundurmak, diğer yandan Türk Silahlı Kuvvetleri ile Suriye ordusu arasında çıkabilecek bir çatışmayı önlemek için Türkiye ile birlikte ortak bir barışı koruma formatı seçenekleri geliştirmekle ilgileniyor. Dördüncü konu Karabağ sorunudur. Orada çatışmalar yeniden başladı. Ancak Rusya ve Türkiye, Dağlık Karabağ’da ateşkesin teknik kontrolü formatına ortaklaşa katılıyor. Beşincisi, nükleer enerjideki işbirliğinden turizme kadar olan ekonomik meselelerdir.” (06.08.2022).

Görüldüğü gibi Alman basınının yorumları ile gündem arasında bir bağ bile yoktur. Görüşme gerçekleşti. Görüşmede, iki ülke arasındaki ilişkilerde ruble kullanılması karar altına alındı. Anlaşılan, Akkuyu santralinin tüm kontrolü Ruslara geçti ve bu nedenle 5 milyar dolarlık bir paranın Türkiye’ye girdiği söylenmektedir.

Aslında Avrupa, Türkiye üzerinden Rusya’ya mal satmakta heveslidir. Çünkü, özellikle Almanya için yaptırımlar, çift yönlü zarar yazmaktadır, ilki enerji ithalatının Almanya’nın kendi ayaklarına kurşun sıkması gibi bir sonucu vardır, fiyatlar artmaktadır. Bu konuda ABD isteklerine uymak, Almanya için zarar yazmaktadır. Almanya Dışişleri Bakanı, savaş konusunda çok heveslidir. Yeşiller Partisi’nin ırkçı ve savaşçı politikalara sarılması, hiç de şaşırtıcı değildir. Herkes, yüzündeki maskeyi çıkartıyor, herkes, kendi safını açıkça seçiyor. Almanya Dışişleri Bakanı, savaşçı tutumuna rağmen şöyle konuşuyor: “Gaz sevkiyatı dondurulursa, Almanya olarak, Ukrayna’ya hiçbir şekilde destek veremeyiz. Çünkü, o zaman halk ayaklanmalarıyla meşgul olacağız.” Öte yandan, Alman tüketim malları için Rusya büyük bir pazardır ve Almanya bu açıdan da “zarar” görmektedir. Bu nedenle, birçok Alman firması, Türkiye’deki partnerleri aracılığı ile Rusya’ya mal satma yolları aramaktadır. Ama buna rağmen, Almanya, Rusya’ya karşı savaş naralarını atmaktan geri durmamaktadır.

Erdoğan-Putin görüşmesinden çıkan ekonomik sonuçlar dışında bir sonuç yoktur. İkili, çok sık görüşmektedir ve aslında bu sık görüşmelerin her birinden bir şey çıkacağını düşünmek de artık saçmadır. Erdoğan’ın açıklamalarına göre, Rus buğdayının satışı konusunda da Türkiye’den rol alması istenmiştir. Ve bir de Erdoğan, Eylül ayında Özbekistan’da toplanacak olan Şanghay Beşlisi’nin toplantısına gözlemci ülke olarak davet edildiğini söylemiştir.

İngiliz Financial Times, görüşmeden rahatsız olmuştur ve sonuçları şöyle ifade etmiştir: “Putin ve Erdoğan ekonomik ilişkileri derinleştirme sözü verdi.” (6 Ağustos 2022).

Tahran’daki zirvenin ABD için rahatsızlık verici olduğu biliniyor. Biden, hızlı bir Suudi Arabistan ziyareti gerçekleştirdi. Önce İsrail ama en önemlisi Suudi Arabistan ziyaretidir. İsrail’den uçak, doğrudan Suudi Arabistan’a inmiştir.

Biden bu ziyarette, Prens ile el sıkışmış, daha önceden katil ilan ettiği Prens’ten taleplerde bulunmuştur. Biden, İsrail’de hava ile tokalaşma serisine devam etmiştir. Bu detayları bir yana bırakalım. Biden, ziyaretin ardından şunları söylemiştir. “Bu ziyaret, ABD’yi, bu bölgede, gelecekte yeniden konumlandırmakla ilgili. Ortadoğu’da Rusya veya Çin’in doldurabileceği bir boşluk bırakmayacağız. Ve sonuçlar alıyoruz.” Bir de “İran’a karşı askerî güç kullanılabilir” dedi.

Son derece açıktır.

İran’a karşı askerî güç kullanımı konusunda bir hazırlık olduğunu, biz, Irak içlerine operasyon yapan, büyük kayıplar verdiği hâlde, Kürt katliamlarını sürdürmeye devam eden TC ordusunun faaliyetlerinden biliyoruz. TC devleti, Saray Rejimi, şimdi, Kürtlere karşı katliam planları için, tüm güçlerini, tüm çetelerini, tüm kanatlarını tekrar bir araya getirmektedir. Ergenekoncusu da, İslamcısı da, SADAT’ı da, hepsi bir aradalar ve bu saldırılar, NATO, en başta da ABD ve İngiltere desteklidir. Avrupa bu saldırıların arkasındadır. TC devleti, Şengal’e saldırmak için yollar aramaktadır. Ve bu hazırlıklar, bir yandan Kürt devrimini boğma amacını güderken, diğer yandan İran’a karşı bir savaşın da parçalarıdır.

Ama Biden, aynı zamanda Ortadoğu’da, Çin veya Rusya’nın doldurabileceği bir boşluk bırakmamaktan söz etmektedir.

Bu da, İran’a dönük saldırı hazırlığının parçasıdır. Hem Suriye savaşının devamıdır bu hem de İran’a dönük saldırının parçasıdır. Tekrar olması pahasına, İran sınırından mayınların temizlenmesi projesi, Suriye savaşı öncesi hazırlıkları hatırlatmaktadır. Saray Rejimi, böylesi bir saldırıya muhtaçtır. Seçimler üzerine tartışırken, bunu akılda tutmak yerinde olacaktır. Bugün sürmekte olan Kürt katliamlarının bu gözle de ele alınması gereklidir.

Demek oluyor ki, Tayvan meselesinden sonra, hamle yerlerinden biri, olası yerlerden biri yine Ortadoğu’dur.

ABD Temsilciler Meclisi Başkanı Pelosi’nın provokatif Tayvan ziyareti, tüm bu tablonun hepsi akılda tutularak ele alınmalıdır.

Pelosi’nin ziyareti birkaç kez ertelendi. Xi, açıkça bu ziyareti, “ateşle oynamak” olarak ilan etmiştir. Nihayetinde ziyaret, tuhaf rotalar ayarlanarak gerçekleşti. Kısa ziyarette, Pelosi, Tayvan Başkanı’na bir nişan madalyası verdi. Böylece, ABD yanlısı olmanın ön ödülü verilmiş oldu. Bir de, önemli bir çip üreticisi firmanın yetkilileri ile görüştü. Zira Çin’e karşı yaptırımlarda çip sorunu büyük bir sorun olarak ABD’yi vurmaktadır.

Tayvan ziyareti gerçekleşti. Ardından Çin, ABD ile ilişkileri zayıflatma kararı aldı. Çin yönetiminin açıkladığı adımlar şöyle:

– Askerî saha liderleri arasında iletişime son verilecek.

– Savunma Bakanlıkları tarafından yapılan ikili çalışma toplantıları sonlandırılacak.

– Deniz güvenliği diyaloğu sone erdirilecek.

– Yasadışı göçmenlerin iadesi süreçleri durdurulacak.

– Ceza yargılamasında yardım edilmesine son verilecek.

– İklim görüşmeleri askıya alınacak.

– Uluslararası suçlarla mücadelede işbirliğine son verilecek.

– Uyuşturucu ile mücadelede işbirliği yapılmayacak.

İlk açıklanan önlemler bunlar.

Pelosi gitti ve Tayvan’da gerilim yükseldi. Çin, Tayvan’ın etrafında askerî önlemler almaya başladı.

Çin, bu ziyaret, bu provokasyon nedeni ile, bir askerî müdahalede bulunmadı. ABD tarafı, ABD’nin “tek Çin” politikasına bağlı olduğunu açıkladı. Ancak, bu durumda bu ziyaretin anlamı nedir?

Öyle anlaşılıyor, ABD, her bölgede, önce sorunu patlatıyor, sonra da geri çekiliyor. Böylece, Çin ve Rusya’ya sorunlar yaratıyor. Enerji emici bu sorunlar, aynı zamanda bu ülkeleri dünya çapında izole etmenin yollarını döşemeye yarasın isteniyor.

Çin, bu ziyaret öncesinde, dünyanın 100’e yakın komünist partisinin Çin’de yaptığı toplantıyı, en üst düzeyde, Xi eli ile mesaj göndererek selâmladı.

Bu arada ise, Rusya’nın başını çektiği, Çin’in içinde yer aldığı “yeni dünya ticaret sistemi” kurma planları, başka boyutları ile ilerliyor.

Putin, son dönemlerdeki bir konuşmasında, dolar merkezli düzeni eleştirmek için birçok noktanın altını çizdi. Bunun neo-kolonyal ve ırkçı bir sistem olduğunu vurguladı. Afrika ve Asya’nın halklarının soyulmasına vurgu yaptıktan sonra, şunları söyledi: “Dünyada devrimci dönüşümler giderek daha fazla ivme ve güç kazanıyor. Bu muazzam değişimler geri döndürülemez. Doğası gereği uygarlığın gelişiminin önünde fren hâline gelen tek kutuplu dünya düzenine alternatif olan ‘uyumlu, eşitlikçi, sosyal yönelimli ve güvenli’ bir dünya düzeninin temelleri ve ilkeleri geliştiriliyor.” (Sputnik, 20.07.2022).

Elbette, “devrimci dönüşümler” derken Putin, tek kutuplu dünyanın dönüşümünden söz ediyor, yoksa biz Marksistlerin anladığı anlamda devrimci dönüşümlerden söz etmiyor. Bizim bu vurguyu buraya alma nedenimiz de, bu anlamdadır, yani “yeni alternatif dünya ticaret sistemi” oluşturma çabalarına vurgu yapmak içindir. Bu konudaki görüşümüz de açıktır. Kapitalist dünya sistemine son vermek, ancak sosyalist devrimlerle mümkündür ve 21. yüzyıl bunun gerçekleşeceği yüzyıl olacaktır. Bunun dışında bir çıkış yolu yoktur. Ama Rusya ve Çin’in başında bulunduğu bu arayışın bilinmesi, anlaşılması da gereklidir.

Rusya’nın BM Daimi Temsilci Yardımcısı Polinsky’nin Temmuz ayında, geliştirdiği teklif de bununla ilgilidir. Polinsky şöyle diyor: “BMGK üyeliğinin genişletilmesini destekliyoruz. Batılı ülkeler konseyde gereğinden fazla temsil ediliyor. Konseyin Asya ve Latin Amerika ülkeleri ve hepsinden öte tarihî bir adaletsizliğe uğrayan Afrika adına genişletilmesi için çağrıda bulunuyoruz.” (Bakınız Mehmet Ali Gürler, “Dünya 15’ten büyüktür”, Cumhuriyet, 23 Temmuz 2022).

Tüm bunlar bize, ABD’nin hegemonyasını kaybetmemek için, hem neler yaptığını, neden savaş politikalarına bu denli ihtiyaç duyduğunu göstermektedir hem de emperyalist rakiplerini Rusya ve Çin’e karşı savaşa nasıl kilitlemek istediğini göstermektedir.

ABD, bu yolla, hegemonyasına tehdit olarak görülen emperyalist rakiplerini, Rusya ve Çin’in sömürge hâline getirilmesi savaşına ikna etmek istediğinin kanıtıdır. Bu sürecin, ABD’nin istediği gibi gelişeceği açıkça şüphelidir. Evet, bugün, özellikle Biden yönetimi ile birlikte, Ukrayna savaşı sonrasında ABD, Batı cephesini, Japonya da içinde, kendi etrafında birleştirmiştir. İyi ama, yeni Almanya Şansölyesi’nin istediği gibi, Avrupa Rusya ile, ABD Çin ile ilgilenirse, bu sömürgeleştirme politikası işe yarayacak mı? Derler ki, aç tavuk kendini darı ambarında görürmüş. Batı’nın dünya savaşı konusunda bu denli istekli olması, aslında içinde bulundukları krizin de sonucudur.

Kapitalizm, ömrünü tamamlamıştır. İnsanlığın gelişiminin önünde engel olan sadece tek kutuplu dünya sistemi değildir, bir bütün olarak kapitalist üretim tarzıdır. Ve dünyada gelişmekte olan sosyalist başkaldırı, devrimci yeniden uyanış, kapitalizmi mezara gönderecek potansiyele, olanaklara sahiptir. Dünyanın her yerinde, sınıf savaşımı yükselmektedir. Bu mücadele, Almanya Dışişleri Bakanı’nın öngördüğü gibi, Avrupa’ya da yansıyacaktır, dünyanın kapitalist metropolleri de bu isyanın dalgalarını görmeye adaydır. 150 yılı aşkın sosyalist ve komünist mücadele tarihi, bize, bunu göstermektedir. Kapitalizmi mezara gömecek güç, dünya işçi sınıfıdır. Dünya işçi sınıfı bugün, 1917’dekinden çok daha geniş kitleleri kapsamakta, çok daha büyük bir güç olarak dalgalanmaktadır. Bu dalgalanma, devrimci örgütlenmelerin öncülüğünde, kapitalizmin tüm dişlilerini, egemenlerin cennetlerini yok edecektir. Doğrusu gezegeni kurtaracak, savaşlara son verecek tek olanak, yeni sosyalist devrimlerdir. Komünizm, dünyanın yaşanabilir bir cennete dönüşmesinin tek gerçek yoludur. İnsanlığın varlık ve yokluk sorunudur bu. Bu nedenle, her zamandakinden daha güçlü bir biçimde haykırmanın zamanıdır, ya sosyalizm ya ölüm!

1...606162...304304 Sayfanın 61. Sayfası

Perspektif

Direniş hattı, Birleşik Emek Cephesi

Kaldıraç -
Saray Rejimi, onlarca yıldır, her hak arama eylemine, toplumun her nefes alma girişimine, kadınların, gençlerin, işçilerin her türlü eylemine azgınca saldırmaktadır. Tüm güçlerini seferber...
© İnsan Tarihin Öznesidir, Değişir Değiştirir