İçinden geçtiğimiz koşullar, çok farklı düşünceleri besleyen, umudu ve umutsuzluğu aynı anda artıran, gerçekliğin silikleştiği ama aynı anda gerçekliğin çıplak olarak ortaya çıkmaya başladığı, her tür düşünce ve görüş için oldukça zengin verilerin ortaya çıktığı koşullar gibidir.

Denir ki, “doğada her düşünceyi destekleyecek yeterince veri bulunabilir.” Gerçekten de öyledir. İsterseniz “dünya öküzün boynuzları üzerindedir” deyin, bunun için de yeterince veri bulunabilir. İsterseniz “bu ülkede devrim olmaz, bu halktan adam olmaz” deyin, bunun için de yeterince veri bulabilirsiniz.

“Doğada her düşünceyi destekleyecek yeterince veri bulunabilir,” evet bu mümkündür, bu nedenle “mesele bakış açısındadır.”

Bu aynı zamanda bilimsel bir gerçeği ifade eder, bilim verileri yan yana koyma ile sınırlı bir faaliyet değildir. Öyle olmuş olsa, gerçekliği, hareketin, dışımızdaki gerçeğin değişimini vb. anlamamız mümkün olmazdı. Elbette veriler önemli, ama bir de o verilere, kim, hangi açıdan bakıyor, bu da önemli.

Bugünkü siyasal mücadeleye bakarak, kimisi gelişmekte olan bir devrimi görür, bunun için veriler elde eder ve sunar, kimisi ise güçlenmekte olan Saray Rejimi görür ve bunun için veriler sunar. Kimisi, bugün sürmekte olan direnişlere bakar ve “bu direnişlerden bir sonuç çıkmaz” der, evinde oturmaya karar verir, kendini rahat ve korunaklı sandığı dünyasına kapatır, kimisi ise bu direnişlere destek olmak için hareket eder, örgütlenir ve bir damla da o katkıda bulunmak ister, rahatını bozar, risk alır ve insanlaşmaya doğru adım atar.

Bu her dönem böyledir. Her dönem, farklı görüşler için veri bulunabilir. Ama bizim vurgumuza göre, bu dönem bu konuda daha zengin veriler veriyor. Umut ve umutsuzluğun aynı anda beslenebileceği durumdan söz etmek, tam da budur.

İşte bu nedenle, içinden geçilen sürece ilişkin bazı saptamaları gerekli buluyoruz. Bu hem kendimiz için gereklidir hem de dostlarımız için.

1

Sınıf savaşımı daha fazla yüzeye çıkmaktadır. Bunu özellikle vurguluyoruz, çünkü gelişmektedir dersek yeterince net olmaz. Geçmiş 30 yılı aşkın süredir, dünya çapında sınıf savaşımını “görünmez” kılan gündemler nedeniyle, sanki sınıf savaşımı sürmüyor algısı yaygınlaşmıştı. Aslında Marksistler için sır değildir. Bazan sınıf savaşımı güncel yaşamın içinde çok da öne çıkmaz. Böylesi dönemler hep vardır. Ama köstebek, yer altında kazmaya devam eder. İşçi sınıfının ve kapitalistlerin arasındaki çatışma hep sürer. Bunu bilmek ile, içinden geçilen dönemlerde, bunu anlamak aynı şey değil.

Bizde ve tüm dünyada, kapitalizme karşı sınıf mücadelesinin geri düştüğü, daha doğru bir terimle “görünürlüğünün azaldığı” bir dönem, artık geride kalmıştır. Üstelik bu süreç yeni de değildir. 2008 krizi ile başlayan bir süreç olarak ele alınabilir. Ama bunun, örneğin Yunanistan’a yansıması farklıdır, zaman ve karakter olarak, Sudan’a yansıması farklıdır, Kolombiya’ya yansıması farklıdır, Kürdistan’a yansıması farklıdır, Fransa’ya yansıması farklıdır, Türkiye’ye yansıması farklıdır. Ama sürecin tümüne bakıldığında bu süreç, sınıf savaşımının yeniden su üstüne çıkmaya başladığının açık göstergesidir.

Biliniyor, canlı bir organizmadaki, mesela insan vücudundaki bir gelişimin, değişimin, kendini dışa vurma biçimleri, aynı olmaz. Bu, toplumsal mücadelede de böyledir. Sınıf savaşımının yüzeye çıkması, her toplumda aynı biçimleri almaz.

Dahası bu görünüş biçimleri, farklı eğilim ve süreçleri de ifade edebilirler. Öyle ya, nihayetinde bu sınıf savaşımıdır ve karşılıklı iki sınıfın çatışmasını ifade etmektedir. Her toplumda burjuva devlet, kısaca egemen, bu gelişen ve yüzeye çıkmaya başlayan sınıf savaşımına farklı tepkiler geliştirir. Aynı şekilde, işçi sınıfı ve onun geniş müttefikleri de bu süreçlere, her toplumdaki sınıf mücadelesi tarihi ve kendi öznel durumları çerçevesinde yaklaşırlar.

Yüzeye çıkmaya başlayan sınıf savaşımı, farklı güçleri, kendi konumları ve o toplumdaki mücadele tarihi çerçevesi içinde, farklı etkiler. Buna gelişen toplumsal devrim dersek, toplumsal devrimden herkes, aynı biçimde öğrenmez. Zira her öğrenme süreci, bir pratik müdahale, bir eylemsel tutum almak da demektir.

Devrim, yani büyük öğretmen, herkesi aynı biçimde eğitmiyor, kendisine daha fazla şey öğretene daha fazla şey öğretiyor.

Sınıf savaşımının yüzeye çıkması, daha fazla yüzeye çıkması ya da gelişmesi ve aynı anlama gelmek üzere sertleşmesi, bizim ülkemizde de yaşanmaktadır.

Bu gelişim, ülkemizde direnişlerde gözle görülür hâldedir. Elbette, görmek istemeyen gözden daha körü yoktur.

Eğer sınıf savaşımının gelişimini, “devrimin otomatik olması” olarak algılarsanız, böyle bir şey hiç olmayacağı için, gelişimi-değişimi kavramanız da mümkün olmaz. Birçok kişi, izninizle bunlara, bizim cepheye yakın “gözlemci dostlar” diyelim (demek oluyor ki, bunları okur yazar takımından -OYT- ayırıyoruz), gelişen bir eyleme baktıklarında, ilk değerlendirmeleri “bundan devrim olmaz” oluyor. Bizim “gözlemci dostlar”ımız, zafere hasretler, devrimin zaferini çok özlüyorlar. Ama bunun için eylemli olmadıkları için, eylemlerini sınırladıkları için, mesela sadece 1 Mayıs alanlarına gitmekle yetindikleri için, gelişimi kavramakta, özetle öğrenmekte de eksik kalıyorlar. Öğrenmek, eylemli bir süreçtir ve birçok hâlde öğrenmek, emek istediği kadar cesaret de ister. Bugün, bizim ülkemizde sınıf savaşımından, devrimden öğrenmek, cesaret istiyor. Cesaret, gerçeği kabul etmek anlamına da geliyor. İşin zorluğunu gören “gözlemci dostlar”ımız, saf tutmak yerine, gerçeğe gözlerini kapatmayı yeğliyorlar. Dahası, kendileri gerçeği böyle gördükleri için, bize de “hayalperest” diyorlar. Diyorlar ki, siz her şeyden bir olumluluk çıkartıyorsunuz, eylemleri, direnişleri abartıyorsunuz.

“Kâğıdımız çaput bizim,
kefenimiz bulut bizim
mesleğimiz umut bizim
kılanlara selâm olsun”

İşte bizim bu tutumumuzu, abartılı buluyorlar. Bu sözler, onlara şarkı sözü olarak güzel geliyor. Sınıf mücadelesinin gelişimi, onları henüz ikna etmiş değil. Henüz, kendilerini riske atacak bir tutum almak istemiyorlar. Henüz kendileri eylemli bir sürece dalmıyorlar. Bu elbette “etik” bir sorundur da. Eylemli adamın etik değerleri olur. Taşın etik değeri olmaz. Eylemli adam olmayınca, “gözlemci” olmakla yetiniyorlar. Ve sonunda her kaybedilen çatışmadan sonra, “ben demiştim, böyle devrim olmaz” diyorlar. Hem devrimi özlemek hem de bunun için saf tutmamak, aslında ahlâkî açıdan bir bozulma demektir.

2

Egemenler, gelişen sınıf savaşımını, birçok sol çevreden, gruptan, partiden daha net görüyor. Bu nedenle, Gezi sendromu ile yaşıyorlar.

Egemenlerde bir Gezi sendromu vardır. Tedavisi de yoktur. Onları bu sendromdan kurtaracak tek güç işçi sınıfı, tek eylem devrimdir. Devrimin zaferi, onların egemenliğini yerle bir edene kadar, bu sendrom, onlarda hep var olacaktır.

Kendiliğinden bir eylem olan Gezi Direnişi, egemenler içinde derin yaralar açmıştır. Egemenler korkmuştur. Saray Rejimi, tek başına bu Gezi Direnişi’ne, gelişen sınıf mücadelesine bir yanıt değilse de, aynı zamanda buna bir yanıttır.

Son Gezi Davası kararı, sadece bir tiyatro değildir. Aynı zamanda usul açısından bu tiyatro, bir karşı-devrim saldırısıdır. Burada ceza alanlar, egemenin hedefleri açısından bir anlam ifade eder. Egemen, Kavala ile, hem ABD adına birilerine mesaj veriyor hem de kendi adına, “iş dünyasına” mesaj veriyor. Ama esas mesaj, “tarafsız” durma eğilimini bir marifet olarak sunan OYT’yedir. OYT, sınıf savaşımının gelişimi içinde, egemenden yana, Saray Rejimi’nden yana tavır almakta eskisi kadar kararlı değildir. Saray Rejimi’nin ve düzenin çürümesi, onları da etkilemektedir. Bu etkiyi ortadan kaldırmak ve onları korku ile Saray Rejimi’nin destekçileri hâline getirmek istiyorlar. OYT’nin, işçi sınıfından, gelişen direnişlerden, gençlik ve kadın direnişlerinden yana tutum almasını, OYT içinde bir çözülmeyi önlemek istiyorlar.

Burjuva devlet, Saray Rejimi, riskli hamleler yapmaktadır. Gezi Davası kararı, o akşam, adalet sarayının işgaline dönüşmüş olsa idi, ki bunu esas olarak önleyen devlet adına CHP ve liberal soldur, süreç bambaşka bir sürece dönüşebilirdi.

Egemen, bir iç savaş hukuku uygulamaktadır.

Oysa, davada ceza alanlar, devleti tanımaktan, Saray Rejimi’ni kavramaktan uzaktırlar. Seçilmiş simgesel isimlerdir ve Mücella Abla hariç, birçoğunun Gezi Direnişi ile ilişkileri oldukça zayıftır.

Açıklamalar, “cumhuriyeti savunuyoruz” şeklindedir. Ki, bu Gezi Direnişi’ni de doğru anlamaktan uzak bir yaklaşımdır. Hiçbir yasanın anlam ifade etmediği, anayasanın rafta olduğu, parlamentonun işlevsiz olduğu, halkın kendi yasalarını yapma zorunluluğu ile karşı karşıya bulunduğu, doğanın akıl almaz yağmasının hâlen yaşandığı, devlet çarkının yeniden organize edildiği, savaş ekonomisinin devrede olduğu, ABD adına açık bir tetikçilik yapıldığı, her hak arama eylemine azgınca saldırıların ortaya konduğu bugün, “cumhuriyeti savunuyoruz”, halka, işçi ve emekçilere, kitlelere mesaj değildir, egemene mesajdır. İç savaş hukukunun egemen olduğu bir ortamda, egemene karşı, açık ve net cephe almak dışında bir mücadele yolu yoktur. Elbette, herkes, kendi gücü kadarını yapacak. Kimseye “gel en öne geç” demiyoruz. Onu biz yaparız. Ama herkesin, yanılgılara yol vermeden, net tutum alması önemlidir. Mademki Gezi Direnişi’ni yargılamak isteyenler sizleri simge isimler olarak seçmiştir, en azından Keşanlı Ali destanındaki kadar, “ününüze uygun davranmak” bir borçtur.

3

Saray Rejimi’ni doğru kavramak gerekir. Egemen sınıfın en gelişmiş siyasal örgütü devlettir. Devlet, her türlü başkaldırıyı, isyanı, egemen adına bastırmakla görevlidir. Bunu sadece baskı ve şiddetle yapmaz. Dünyanın hiçbir yerinde yapmaz. Aynı zamanda, korkuları, kör inançları, dini, milliyetçiliği, yalanı devreye sokar. Saray Rejimi için yaşamak, karanlığı egemen kılmakla mümkündür. Saray Rejimi, güneşi, gün ışığını, gerçekliği sevmez, sevemez. Devletin eski hâlini Saray Rejimi’nin karşısında savunmak, devrimcilerin işi değildir. Yağmaya, ranta ve savaş ekonomisine karşı savaşmak, dünü, öncesini, mesela Ecevit dönemini, mesela 61 Anayasası’nı savunmakla mümkün değildir. Zaten, bugüne oradan gelinmiştir. O günler de egemenin devletidir. O günlere razı olmak, aslında Saray Rejimi’ni olduğu kadar, devlet denilen şeyi de anlamamaktır.

Bu iş Kılıçdaroğlu’nun, Akşener’in işidir. Onlar zaten “devletin olağan” hâle dönmesini savunuyorlar. Bu devrimcilerin, bu solcuların, bu işçi ve emekçilerin işi değildir, dahası işçi sınıfının çıkarına da uygun değildir.

Saray Rejimi’ni oluşturan egemenlerdir. Erdoğan değildir. Emperyalist efendileri de içinde, tüm egemenlerdir.

Bugün, Saray Rejimi çözülmektedir. Bunun üç ana nedeni vardır: Kürt devriminin direnişi, Gezi Direnişi ile sınıf savaşımının yükselmeye başlaması ve emperyalist efendiler, NATO güçleri arasındaki paylaşım savaşımı. Saray Rejimi’nin oluşumunu gündeme getiren bu süreçler, hâlâ işlemektedir ve bugün Saray Rejimi çözülmektedir. Egemenler, bu olağanüstü devleti, Saray Rejimi’ni sürdürmek, güçlendirmek istiyorlar. Bu oluşumun içinde tüm burjuva partiler vardır. MHP’nin açık desteği kadar, CHP’nin desteği ortadadır. Burjuva muhalefet, Saray Rejimi’nin kaybolmakta olan toplumsal desteğini yedeklemek, kitlelerin devlete karşı mücadeleye geçmesini önlemek için devrededir. Parlamenter demokrasi vb. ile ortaya konulan program, tam da budur.

7 Haziran seçimlerinde ortaya çıkan durum, tüm burjuva partilerin, bu arada CHP’nin desteği ile, 1 Kasım seçimlerine taşınmıştır.

Bugün, Saray, benzer bir süreci devreye sokmuştur. Artan halk tepkisini bastırmak, engellemek, kontrol altında tutmak için CHP ve burjuva muhalefet eli ile yürütülen “seçime kadar bekle” kampanyası, sistemi ayakta tutmak amacına dönüktür.

Bugün, Saray Rejimi yeni saldırılar devreye sokacaktır.

Bu saldırılar, 7 Haziran-1 Kasım sürecinin aynısı olmayacaktır.

Gezi Davası kararları bunun açık göstergesidir. CHP, açık olarak bu kararlara aktif bir tutumla karşı çıksaydı, sadece sözle yetinmeseydi, Kaftancıoğlu kararları ortaya çıkmazdı. Arkası gelecektir. Kılıçdaroğlu’nun “Canan, Canan” diye sözde savunması, komiktir. CHP tabanını tutmaya dönüktür. Görevi de budur.

Neymiş, Bursa mitingini İstanbul’a almıştır. Bunun anlamı açıktır. Bir, CHP, Bursa’yı, daha az etkili olsun diye seçmiştir. Şimdi, Kaftancıoğlu kararı ortaya çıkınca, mitingi İstanbul’a almak, bu hesabın itirafıdır. İki, mitingleri, kitlelerin gazını almak için yapmakta olduklarının da açık göstergesidir. Zavallılıktır bu. Kılıçdaroğlu kızmış ve mitingi İstanbul’a almıştır. Bakın siz şu işe! Bursa mitingi artık gaz alamaz, İstanbul’da da miting lazımdır. Yoksa İstanbul mitingi, kitlelerin denetimden çıkmasına yol açabilirdi. Hesap açıktır. Mersin mitingi de böyleydi.

Saray Rejimi’ni göndermek için “seçim beklemek”, süreci, yaşananları örtme girişimidir. Yargıyı bir silah olarak kullandıkları açıktır. Bunu biliyorlar. Buna rağmen, “seçimlerin” yasalar içinde yapılacağı masalını anlatıyorlar. Böylece, devrimci işçi hareketinin önünü kesmeye çalışıyorlar, direnişlerin önünü kesmeye çalışıyorlar.

Kılıçdaroğlu, her saldırıdan sonra, Erdoğan’a sözler söylemeyi yeterli sayıyor ve bununla kitleleri tutmaya çalışıyor. Oysa o da biliyor, yarın Ankara’da Gezi Davası’nda benzer kararlar çıkacak ve bu kez daha etkili bir saldırı olarak devreye sokulacak, yarın başkalarını da yasaklı ilan edecekler. İmamoğlu sisteme bağlılığını ne kadar ilan ederse etsin, yarın onu da yasaklı ilan edecekler. Böylece, tüm kavga, sanki burjuva muhalefet ile Saray arasında oluyor izlenimini verecekler. Bu yolla sınıf savaşımını, gerçek mücadele alanını gölgede bırakmak istiyorlar. Tüm bu çabalar, işçi ve emekçilerin gelişen direnişini rotasından, devrimden, sisteme karşı savaştan çıkartmak içindir.

Oysa durum böyle değildir. Saray Rejimi, açık bir iç savaş yürütmektedir. Dışarıdaki savaş politikaları, içeride de bir iç savaş olarak gündemdedir. Bu konuda, emperyalist efendilerinden de onay almışlardır.

4

Sol hareket, sağa kaymaktadır.

Sol hareket, artan saldırılara karşı sisteme açıktan cephe almak, işçi ve emekçilerin mücadelesine devrimci anlamda öncülük etmek yerine, laiklik, cumhuriyet gibi şeylere sarılmaktadır. Hiçbir zaman halkla bir bağı olmamış olan cumhuriyet, hiçbir zaman var olmamış olan laiklik üzerinden bir muhalefet, devlete sığınmaya döner, sağa kayıştır.

TC devleti, her zaman halklara, işçi ve emekçilere düşman olmuştur. Katliamlar tarihine bakmak yeterlidir. Dini azgınca kullanan Saray Rejimi’nden önce, Sivas’ta aydınları yakan, aynı devlettir. Çorum ve Maraş katliamlarında ortaya konan pratik devletin pratiğidir. Bugün Kürt halkı başta olmak üzere, tüm halklara karşı açık bir savaş yürüten devlet, dün Ermeni, Pontus, Süryani katliamlarını gerçekleştiren devletin kendisidir. Bugün her hak arama eyleminin karşısına polisi, yargısı, askeri, medyası ile dikilen devlet, 1920’lerde de Takrir-i Sükûn Yasası’nı çıkartan devlettir, 1950’lerde komünist avına çıkan devlettir. Bugün Suriye’de işgalci olan devlet, dün Kore’ye asker gönderen, Kıbrıs’ta işgalci olan devletle aynı devlettir.

NATO mekanizmasını doğru anlamadan, TC devletini anlamak mümkün değildir. Bugün, dünyanın her yerinde Neonazileri besleyen NATO’dur ve bunun Türkiye’de paramiliter güçleri organize etmesi şaşırtıcı değildir. Dün kontrgerilla, Özel Harp Dairesi gibi organizasyonları yaratan NATO, bugün SADAT vb. güçleri yaratmaktadır. Bunu anlamak için Sedat Paker’in açıklamalar yapmasına gerek yoktur.

İşte bunları es geçerek, sanki ortada böylesi bir tarih yokmuş gibi, laiklik, demokrasi ve cumhuriyet vurgularına sarılmak, ülkemiz solunun işi değildir, olamaz.

Bu durum, solun sağa kayışıdır.

Sol hareket, bu yolla kendini inkâr etmektedir. Ne Suphi’nin, ne Çayan’ın, ne Deniz’in, ne Kaypakkaya’nın yolu bu değildir.

Sol, kendini CHP kuyruğuna kilitleme işini, Ecevit döneminde de yapmıştır.

Bugün, CHP kuyruğuna takılmak, bin kat daha olumsuz, bin kat daha savrulmak demektir. Bugün CHP, tam bir sağ partidir, düzenin partisidir ve dünün sağ partilerinden de farkı yoktur. Sağ, giderek Neonazi çizgisine yerleştikçe, CHP, daha da sağa, sol da CHP’nin içine kaymaktadır.

1 Mayıs 2022 bunun en somut kanıtıdır. Solun sağa kayışı, kitlelerde tam bir ruhsuzluk olarak ortaya çıkmaktadır. Bu, kitlelerin umudunun kırılmasının da yoludur.

Bu sürece, sendikalar da dâhildir. Sadece Türk-İş, sadece Hak-İş değil, KESK ve DİSK de bu sürecin içindedir. DİSK açık olarak CHP çizgisine yatmış durumdadır. Devrimci hareketi, 1 Mayıs organizasyonunun dışında bırakma tehditleri, bu sağa kayışın ne denli cesaret bulmaya başladığının da göstergesidir.

5

Saray Rejimi, yağma, rant ve savaş ekonomisine dayalıdır. Saray Rejimi, egemenler, bu ekonomik düzeni sürdürmek için kararlıdır.

Bu, doğanın yağmalanması demektir. Bu, insanın tüketilmesi demektir. Bu, büyük kirlenmedir. Bu, aklın kirlenmesidir.

Kriz, her geçen gün daha da derinleşecektir. Bunun faturasını işçiler, milyonlar ödemektedir. Kriz, yoksullaşma, açlık, işsizlik demektir.

Bunu yapabilmek için, bunu sürdürebilmek için daha şiddetle saldırmak zorundadırlar. Bu saldırılar, gerçekte, işçi ve emekçiler ne kadar örgütsüz ise o kadar ve o süre boyunca sonuç verecektir.

Bu geçici bir saldırı değildir.

Ne yağma-rant ve savaş ekonomisi geçicidir ne de bunun gerektirdiği şiddet ve baskı.

Burjuva muhalefetin ekonomik reçeteleri, Saray Rejimi’nin ekonomik reçetelerinden farklı değildir. Uluslararası sermayenin ve onların yerli ortakları tekellerin çıkarları bunu gerektirmektedir. Ekonomik sistem, bir bütün olarak, işçi ve emekçileri köleleştirmek dışında yol bulamamaktadır. Bu nedenle, işçi ve emekçilerin her direnişine azgınca saldırmaktadırlar. Buna rağmen, işçi ve emekçilerin direnişi durmamaktadır. En olmadık durumda, direniş kendine bir yol bulmaktadır, bulacaktır.

İşçi sınıfının satılmış sendikalar ile buna karşılık vermesi olanaklı değildir. İşçi sınıfı, her işyerinde örgütlenmek zorundadır. İşçi sınıfı sendikalarını geri almak için mücadele etmek zorundadır. İşçi sınıfı siyasal alanda örgütlenmek zorundadır. Bir bütün olarak işçi sınıfı devrimcileşmek zorundadır. Başka yolla, yaşamak mümkün değildir.

Saray Rejimi, açık olarak, her adımında, burjuvaziden, tekellerden, uluslararası sermayeden yana adımlar atmaktadır. Başkasını beklemek mümkün değildir. Devletin bu yönünü, onun egemenlerin devleti olduğu gerçeğini açık olarak hissetmek mümkündür. Buna gözünü kapayarak, direniş ve muhalefet yapılamaz.

6

Tüm bunlara rağmen, sınıf savaşımı daha görünür hâle gelmektedir ve bu süreç önlenemez. İşçi ve emekçilerin direnişleri daha da gelişecektir.

Mesele, işçi ve emekçilerin, kadınların ve gençlerin direnişinin CHP çizgisine, burjuva muhalefet çizgisine razı olmamasıdır.

Bunu önlemek devrimci görevdir. Bugün, devrimci hareketin asıl üzerinde durması gereken şey budur.

Bunun yolu açıktır.

İlk olarak, direnişleri geliştirmek, yaymak ve daha örgütlü hâle getirmek gerekir. Bunun olanakları vardır. Gelişmekte olan direnişler, farklı yollarla, daha çok yerel olmak üzere bir yol almaktadır. Bunu doğru anlamak gerekir. En küçük bir direnişi desteklemek, geliştirmek bir görevdir. Bilmek gerekir ki, işçiler kendi deneyimlerinden öğrenecektir.

İkincisi, bu elbette yeterli değildir. Her direniş, daha örgütlü hâl almalıdır. Bunun yolu, işçi sınıfı içinde, direnişçilerin içinde devrimci örgütlenmeyi geliştirmekten geçmektedir. Bunun sabırlı, çetin, zorlu bir süreç olacağı açıktır. Hiçbir ülkede devrim, kolay bir iş olarak ele alınamaz. Bunu bilince çıkartmak gerekir. Direnişlerin, direnişin içinde yer alanların bilincinde bir açıklık yaratacağı kesindir. Sabırla, sürekli, devrimci rotayı anlatmak, gelişmeler karşısında yılgınlığa düşmeden mücadele etmek gereklidir. Zaten örgütlü olmak bu değil midir?

Üçüncüsü, tüm direnişçiler, tüm devrimciler, işçiler, kadınlar ve gençler, Birleşik Emek Cephesi perspektifinde bir araya gelmelidir. Birleşik Emek Cephesi (BEC), hiçbir hareketin, hiçbir grubun kendi gelişim çizgisini inkâr etmez. BEC, daha uzun süreli bir mücadele perspektifini hayata geçirmek, gelişmeler karşısında “ortak eylem” çizgisini sürekli kılmak, mücadele arkadaşlığını geliştirmek için şarttır.

Biliyoruz ki, sınıf savaşımı daha da sertleşecektir. Bu açık olmalıdır. Her geçen gün mücadele daha da sertleşecektir. Egemen, kendi gelişmiş örgütü ile, devlet çarkı ile bu sınıf savaşımında tutum almaktadır. Direnişçilerin, daha sağlam, daha ileri tutumlar almalarının yollarından biri BEC’dir. BEC, aynı zamanda işçi ve emekçileri, ortak mücadele ile daha sağlam ve örgütlü kılmanın, direnişleri geliştirmenin yolu olacaktır.

7

İsyan güzelleştirir.

İsyancı, bugünün tekelci kapitalizminde, insan olmaya en yakın insandır.

Susmak, boyun eğmek, insan olmayı da reddetmektir. Bu aynı zamanda ölmektir, yok olmaktır.

Beklemek, susmak, eylemsiz kalmak, aslında sıranın sana gelmesini beklemektir. Yani susan, boyun eğen, sistem tarafından ödüllere boğulmayacaktır. Susan bir işçi, her işçi gibi yaşama olanaklarını kaybedecek, açlıkla karşı karşıya kalmaya devam edecek, fabrikalarda iş kazalarında ölecek vb.dir. Susan her kadın, ölüm korkusunu daha çok yaşayacak, aşağılanmayı daha fazla yaşayacaktır.

Seçime kadar beklemek, susmaktır.

Susan her insan, insanî özelliklerini kaybedecektir.

Çok eski bir hikâyedir, halk eğer devletten, üst tabakadan, egemenlerden bir kurtarıcı beklerse, her zaman kaybeder. Bunun sayısız örneği ülkemizde vardır. Bir Alevi, sisteme yaslanır ve oradan bir kurtarıcı beklerse, kendi inancına saygı duyulacak bir güne erişmeyecektir, tersine, bir kere daha aldatılacak, bir kere daha kötünün iyisine razı olacaktır. Her seferinde, razı olacağı kötü, öncekini aratır olacaktır.

Aşağılanan, sömürülen, hor görülen, ezilen hiç kimse, susarak, merhamet bekleyerek kurtulamaz, daha güzel günlere ulaşamaz.

Tersine, isyan eden güzelleşir.

İsyan, insanın en güzel hâlini bulduğu eylemdir.

İsyanın en güzeli, örgütlü isyandır. Çünkü süreklidir, çünkü bilinçle yapılmış olacaktır, çünkü isyan zamanını kendin seçmek demektir.

Susmak, uyumaya devam etmek demektir. Medyanın yalanlarını bir ninni gibi dinleyip uyumak, insan olmaktan çıkmak demektir.

Uyanmak, hem bu karanlığı görebilmektir hem de gelişen direnişi, sınıf savaşımının gelişimini görebilmek demektir.

Susmak, uyku hâline devam etmek ise, isyan uyanmak demektir.

Susmak, tüm olup biteni kabul etmek demek ise, isyan etmek tümünü birden reddetmek ve kaderini eline almak demektir.

Gelişmekte olan devrim, uyku hâlindekinin göreceği şey değildir. Gelişmekte olan devrim, uyanık olanın, uyanmış olanın göreceği bir şeydir. Uyuyanın, susanın, eylemsiz duranın umudu kurumuş ağaç gibidir. İsyancının umudu, yemyeşil, güneş altında güzelleşen orman gibidir, yaşam gibidir.

Ukrayna’ya dönük NATO operasyonları, ABD-İngiltere ve Kanada başta olmak üzere, Batı operasyonları, nihayetinde, bir sınıra dayandı ve Rusya, askerî operasyonla yanıt verdi. Bugün, ardından iki ay gibi bir zaman geçtikten sonra, Rusya’nın askerî operasyonu ve Ukrayna’da gerçekte neler olduğu konusunda yaratılan Batı kökenli kara propaganda bulutlarının arasından, olup biten görünmeye başlamış gibidir.

Ukrayna, ABD ve Batı’nın elinde, Rusya’ya karşı operasyon alanı hâline geldi ve bugün Ukrayna sahası, tüm ülke, savaş sahası hâline geldi. Hiçbir ülke, burjuva devlet yönetimi altında bile, kendi ülkesinin bir savaş sahası hâline gelmesini, rasyonel olarak istemez denilebilir. Ama Ukrayna, Neonazi yönetimi ile, 2014’ten bu yana, kendi topraklarını operasyon sahası hâline getirmiştir. Neonaziler için orası bir “vatan” değil ve onlar uluslararası tekellerin, ABD emperyalizminin, NATO’nun emirleri ile hareket etmeye “ulusal”, “ülke” bilinci adını veriyorlar.

Savaş sahası Ukrayna’dır.

Ama savaşan taraflar, NATO ve Rusya’dır.

Fikret Soydan’ın Kaldıraç’ın Mayıs 2022 sayısında bir tespiti var. Çarpıcıdır: Savaşanlar ABD-İngiltere üzerinden NATO ile Rusya’dır, savaş meydanı Ukrayna olmuştur, ama ilk teslim olan Almanya’dır ve Almanya, beyaz bayrağını ABD için kaldırmıştır. ABD’nin zaferi, Almanya ve Fransa’yı kendi politikaları temelinde bir kere daha teslim almak olmuştur.

Şimdi, NATO, daha da genişlemek istiyor, İsveç ve Finlandiya, NATO’ya katılmak istiyor. Yani, bu her iki “tarafsız” ülke, ne hikmet ise, kendi topraklarını savaş sahası hâline getirmek istiyor. Buna akıl yitimi mi diyeceğiz? Sadece Ukrayna’da ortaya çıkmakla kalmadı, şimdi, İskandinav ülkelerinde de NATO üyeliği tartışma konusu. Bu, akıl yitimi değil ise nedir?

Son yıllarda dünya, çeşitli savaşlar gördü.

Afganistan ve Irak işgalleri, ABD’nin fiilî işgal politikalarına dönüş işaretleri idi. İstenilen sonucu vermedi. İşgaller yapıldı ama sonuçları istenildiği gibi, ABD’nin “dünya imparatorluğu” kurma fikrine hizmet etmedi. Tüm diğer emperyalist güçler, ABD’nin önünde eğilmedi. İngiltere, Fransa, Almanya ve Japonya, ABD egemenliğini kemirmeye devam etti. Dahası, dünyanın artık sosyalist olmayan, ama sosyalist geçmişlerine borçlu oldukları bağımsız ülke olma konumunu koruyan Çin ve Rusya, sürece boyun eğmedi.

Yugoslavya, önemli bir deneyim idi, tüm Batı için. Dağıtıldı ve Rusya sesini çıkarmadı. Rusya ve Çin, ne Yugoslavya’da ne de Libya’da ses vermediler.

Libya, Yemen savaşları devreye sokuldu. Yemen’de ABD, Suudi Arabistan üzerinden sonuç almak istedi. Libya, ABD’nin, kendinden kopmak isteyen AB ülkelerine, özellikle de Fransa’ya bir tutam bal verme girişimi idi.

İş Suriye’ye gelince, işler değişti.

Rusya ve Çin, sahaya inmeye karar verdiler. Rusya ve Çin’in “büyük sabrı” bu noktaya kadar dayanabildi.

O güne gelindiğinde anlaşılmıştı ki, ABD, saldırganlığına devam edecek. Bu bir. İkincisi, Çin ve Rusya, yeni kapitalist ülkeler olarak, dünyayı yönetenlerin masasına eşit ortaklar olarak oturamayacak, bu açık hâle geldi. Rusya ve Çin bunu mu umuyordu, onlara sormalı. Ama sosyalist geçmişlerine borçlu oldukları bağımsız, yağmalanmamış, sömürge hâline getirilmemiş güçler olmalarının, ABD tarafından bir tehdit olarak algılanacağı, o günlerde de sır olamazdı. Egemen, kendi sofrasına, eşit ortak almaz. Alırsa egemen olmaktan çıkar.

Sanırım, bu süreci anlamak için, biraz tarih bilgisi de lazım. Olup biteni, Ukrayna’daki durumu, Neonazi organizasyonlarını, NATO’nun varlığını, biraz tarih bilgisi ile beslemezsek, anlatmak kolay olmayacak.

Biz, kapitalist dünya ekonomisi ya da kapitalist-emperyalizm diyoruz. Bu kavramları açmalıyız.

İlkin, kapitalist dünya ekonomisinin bir bütün olduğunu söylüyoruz. Yani, bu kapitalist dünya ekonomisi, bir tek birimdir. Çağımızın egemen sistemi kapitalizmdir. Kapitalizm, kendinden önceki kölecilik ve feodalizm ile, yani eski sınıflı toplumlarla kardeştir, akrabadır, onların devamıdır. Ve bu üç sınıflı toplum da, kendi içinde bir “bütünlüğe” sahiptir. Buna göre, insanlık tarihi, ilkel-komünal toplum, sınıflı toplumlar (kölecilik, feodalizm ve kapitalizm) ve komünizm, yani sınıfsız toplum olarak ayrılabilir. Doğru olduğunu iddia ediyoruz.

Sınıflı toplumlar, sömürünün, insanın insan tarafından sömürülmesinin var olduğu toplumlardır. En gelişmişi kapitalizmdir.

Sınıflı toplumlar, aynı zamanda sömürgeciliğin de ortaya çıktığı toplumlardır. Sömürgeciliğin en gelişmişi, en rafinesi, aynı anlama gelmek üzere en vahşisi kapitalizm dönemine denk düşer.

Hepsinde, devlet vardır. Hepsinde devlet egemen sınıfın devletidir. Her sonraki devlet öncekilerinin deneyimlerini içselleştirir, içerir. En gelişmiş devlet, aynı anlama gelmek üzere en gelişmiş egemenlik sistemi, aynı anlama gelmek üzere insana en fazla zarar vereni kapitalist devlettir.

Köleci dönemde, bir alan, bir yer, bir bölge, şu ya da bu nedenle, sömürgeleştirilememiş olabilirdi. Bu feodal dünyada da mümkündü. Ama kapitalist dünya, sömürge yapmadığı alan bırakmaz. 1492’de Amerikan yerlilerini hatırlayın. Henüz sömürge olmayan bir toprakta, daha çok insan olarak yaşıyorlardı. Onları “keşfeden”ler, “insan” değillerdi, sömürgeci idiler. Oysa yerliler, daha fazla insan idiler. Bunu bizzat “fetihçi” kollarının başında bulunanlar, şaşkınlıkla yazıyordu. Kolomb’un yazdıkları, bugün bile, yüz kızartıcıdır. Ve emin olun, egemenlerin yüzlerini kızartmaz, insan olarak kalmış olanlarınkileri kızartır.

Yeri gelmişken, bize kimse “ortak insanî değerler” üzerinden nutuk atmasın. Hırsızlar, işçi ve emekçilere “dürüst” olun derler. Çünkü, işçi ve emekçiler kamulaştırmaya başlarsa, hırsızlıktan mal edinmiş kapitalistlerin mallarını kamulaştıracaklardır. Çalmamış, sömürmemiş, yağmalamamış kapitalist yoktur. Ortak insanî değerler masalına, artık, anaokulu çocukları bile inanmıyor. Meta egemenliği buna izin vermez.

Ama kapitalist toplum, 1600’lerin sonundan başlayarak egemen olmaya başladı. Bu konuda detaylı bilgi birçok yerde vardır. Kapitalist toplumun gelişimi ile sömürgecilik ve yağma arasındaki bağlar biliniyor. Biz okura, üçlü çalışmamızı öneririz (Bakınız, Deniz Adalı, “21. Yüzyıl ve Kapitalist-Emperyalizm”, 2007, “Kapitalizm, İnsan, Bilinç ve Eylem”, 2020 ve “Emperyalizm, Paylaşım Savaşımı ve Devrim”, 2020. Üçü de Kaldıraç Yayınevi’nce basılmıştır).

1600’lerde başlayan kapitalist gelişim, 1700’lerde boy atmaya başlamıştır ve 1800’lerin ikinci yarısında, dünya sistemi hâline gelmiştir.

Feodal dönemde geniş sömürgelere sahip olan Portekiz, İspanya, Hollanda gibi ülkeler, yeni kapitalist dünyada, 1800’lerin sonlarına doğru sömürgelerini kaybetmeye başladılar. İngiltere, Almanya, Japonya, Fransa, ABD, Rusya, İtalya öne geçmeye başlamıştır. Bu eskiler, yenilere sömürgelerini kaybetmeye başlamıştır. Feodal dönemin sömürgeci büyük güçlerinden Osmanlı, 1800’lere gelindiğinde bir yarı-sömürge hâline gelmeye başlamıştı bile.

Bu dönem, sistemin hegemon gücü İngiltere idi. İngiltere, toprakları üzerinde güneş batmayan imparatorluk idi. Ve 1870’lerden başlayarak, İngiliz burjuvazisi, eski kardeşleri aristokratlarla birlikte, sadece ırkçılığın temellerini atmıyordu, bilimin “zarar”larından toplumu, yani kendi egemenliklerini korumak için, faaliyete geçiyorlardı. Sahneye çıkan işçi sınıfı, 1870’lerde, 1848’dekinden daha ileri adımlar atıyordu ve bilimin durdurulması gerekiyordu. İngiliz hegemonyası, bu konuda öncü rolünü üstlendi.

İngiliz hegemonyasını, ABD hegemonyası izledi. Ama ikisi, oldukça farklı idi. Öz olarak aynı olsa da, ABD hegemonyası, farklı bir dünyada şekillenmekteydi.

İngiliz hegemonyasını, Avrupa’da Almanya, Uzak Asya’da Japonya, Atlantik’te ABD zorlamaktaydı. Fransa, bunların epeyce gerisindeydi. ABD ve Almanya’da sanayinin gelişimi son derece hızlı idi. Ve elbette Almanya, Avrupa’nın ortasındaydı, Fransa ve İngiltere’ye, daha geriden gelen Rusya’ya, Avusturya-Macaristan’a çok yakın idi.

Birinci Paylaşım Savaşı, Birinci Dünya Savaşı, bu koşullarda ortaya çıktı. Osmanlı başta olmak üzere, sömürgelerin yeniden paylaşımını hedef almışlardı. Çünkü, mesela 1910’da, dünya toprak açısından, sömürgeler şeklinde bölüşülmüştü. Savaş dışında bir yeni paylaşım mümkün değildi ve henüz tam sömürge hâline getirilmemiş toprakları da hâlletmek gerekiyordu. Bu aynı zamanda, İngiliz yüzyılına son verme girişimi de idi.

ABD hegemonyası, aslında 1. Dünya Savaşı’nın sonundan başlatılabilir. Ama tam doğru olmaz, zira bir süreçtir bu. ABD toprakları savaşın dışında kalmıştı ve yıkım yaşamayan ABD, savaştan sonra, bir adım öne geçmişti.

Ama savaşın sonu, emperyalist paylaşım savaşı olarak emperyalist güçlerce sonlandırılamadı. Çünkü, savaşın tam ortasında, 1917’de, Büyük Ekim Devrimi ile, proletarya Rusya’da iktidara geldi. Sovyet iktidarı, hızla yayılmaya başladı. Birçok küçük ülke devrime katıldı. Devrim, halkların bağımsızlığını da kışkırtıyordu. Bu ortamda, tüm emperyalist güçler, savaşı durdurmak zorunda kaldılar.

Savaşın tarafı emperyalist güçler, kendi aralarındaki düşmanlıkları bir yana bıraktılar. Paylaşım artık böyle devam edemezdi. Paylaşım başka bir döneme kaldı. Tüm emperyalist güçler, yeni doğan ve sistemin dışına çıkan Sovyetlerin, devrimin yayılmasını durdurmak, devrimin gelişimini durdurmak üzere, yeni bir tutum aldılar.

İngiltere öncülüğünde Sovyetlere karşı Denikin ordularını (Beyaz Ordu) beslemekle kalmadılar, Japonya doğudan, İngiltere batıdan saldırıya geçti. Alman devriminin 1919’da yenilmesi, Avrupa için büyük bir rahatlama oldu. 1921’e kadar kuşatma tamamlandı ve 1921’de anlaşma yapılarak, Sovyetlere karşı açık savaş durduruldu. Zaten içeride Denikin orduları Kızıl Ordu tarafından yenilmişti.

Böylece yeni bir dünya oluştu. Kapitalist sistemin dışında, ona meydan okuyan bir sosyalist dünya, gözlerini dünyaya açmıştı. Bu devrimi boğmak, emperyalist kampın ana hedefi idi.

Almanya’da yenilen devrim, elbette karşı-devrimin güçlenmesini beraberinde getirdi. Sovyetlerin varlığı, Almanların ağır borçlarının bir bölümünün silinmesine de neden oldu. Böylece, İngiltere, ABD, Fransa arasında, daha eşite yakın, ama Almanya ve Japonya da içinde, yeni cepheler oluşturulmaya başlandı.

İkinci Dünya Savaşı, Sovyetleri boğmak üzerine kurulu idi. Bunun koçbaşı ise Hitler Almanyası’ydı. Almanya, bu yolla, hayallerini gerçekleştirecekti, bir bütün olarak kapitalist dünya Sovyetlerden kurtulacaktı, sonrasında ise paylaşım yeniden devam edecekti. Elbette bunlar iç içe süreçlerdir de.

Bu aynı dönemde, yükselen ABD kapitalizmi, tekelci egemenliğin, kitle üretiminin tüm “yeniliklerini” devreye sokuyordu. Reklamcılık, Freud ile birleşerek, tüketim toplumunu pompalıyordu. Tekelci büyük çaplı üretim, kitlesel üretim, beraberinde “ihtiyaç” olmadan tüketmenin gerekliliğini besliyordu. Nasıl ki domates satıcısı “domates” diye bağırmak zorundadır, benzer biçimde, milyonlarca, kitlesel olarak üretilmiş metaların sahipleri de bağırmak zorundadır. Bu bağırma, reklamcılık idi. Öyle ihtiyacın kadar tüket felsefesi ile yürüyecek bir durum değildi ortada olan. Kitlesel üretim, tüketim toplumunun yaratıcısıdır. Artık, “insan” yok, “tüketici birey” var. Bunu hayata geçirse de ABD kapitalizmi, 1929’da, büyük bir krizle karşı karşıya kalmıştı.

Yani, Hitler yükselirken, kapitalist dünya derin bir krizin de içindeydi. Savaş, her açıdan uygun çözüm olarak ortaya çıkıyordu.

Bu arada, tekeller dünyasına uygun devlet örgütlenmesi de değişiyordu. Ekim Devrimi ve dünyanın birçok ülkesinde yenilen devrimler, egemenlere sınıf savaşımından öğrenme olanağı da veriyordu. Kuraldır, zafere ulaşmamış bir devrim, karşı-devrimle bastırılmış demektir. Karşı-devrim, egemenin devlet çarkını her açıdan yetkinleştirmesi de demektir. Hitler Almanyası bunun örneklerindendir. Ve yeri gelmişken, bugünün İngiltere’si, ABD’si, Hitler Almanyası’nı mumla aratacak kadar, bu konuda “sofistike”dir. CIA’nın yaptıkları, İngiliz ve ABD devletinin, Fransa’nın vb. yaptıkları Hitler’in “deneylerinin” yanında tam bir ustalık işi “övgüsünü” hak eder. Aynı anlama gelmek üzere, faşizmin modern devlet tarafından içerildiğinin de kanıtıdır.

İkinci Dünya Savaşı 1942’den sonra değişmeye başladı. Stalingrad savunması, Hitler’in yenilgisinin başladığı yer oldu. Bu sefer, Almanya kaybetmeye başladı. Fransa ve İngiltere güç kaybediyordu. ABD, Japonya’yı etkisiz kılmak için, Pearl Harbour operasyonunu planladı ve Japonya’ya atom bombalarını attı. Böylece, beş emperyalist güç içinde ABD sivrildi. ABD, artık, Kızıl Ordu’yu durdurmak üzere, Avrupa’ya çıkartma yapabilirdi. Öyle oldu.

Böylece, Sovyetlerin zaferinden sonra, kapitalist dünya, yeni hegemon gücünü bulmaya başladı. ABD hegemonyası, öncesi olsa da, tam olarak 1945 sonrasında başlamıştır.

ABD hegemonyası, tüm emperyalist ve kapitalist dünyayı bir araya toplama yolu ile gerçekleşti. Çöken uluslararası ekonomik sistemi yeniden kurmak üzere, bazı adımlar atıldı. Dünya Bankası, IMF kuruldu. Bunlar, kapitalist dünyanın iç işleyişini düzenlemek üzere devreye sokuldu. Bretton Woods adlı kasabada, yeni para sistemi kabul edildi. Buna göre, tüm kapitalist dünya paraları dolara endeksli olacaktı, dolar ise altına. Bu aslında, sistem için büyük bir açık demekti. Ama aynı zamanda ABD hegemonyasının kabulü demekti. Ve NATO kuruldu.

Demek bazı uluslararası örgütlenmelere gidildi, para sistemi, IMF, Dünya Bankası vb. gibi. Aynı zamanda ise bir askerî organizasyon kuruldu, NATO. Böylece, tüm NATO üyeleri, ABD şemsiyesini kabul etmiş oldu.

NATO, ABD hegemonyasının aracıdır.

NATO, komünizme karşı mücadele adı altında, ABD’nin hegemonyasının garantisidir.

NATO, tüm tarihi boyunca savaş makinasıdır.

NATO, tüm tarihi boyunca, komünizme karşı mücadele adı altında, devletlerin içinde gizli yapılar oluşturulmasıdır.

İşte bugün sözünü ettiğimiz, “ABD hegemonyası” böyle kurulmuştur.

İşte bu hegemonya, ekonomik olarak 1970’lerden beri, siyasal olarak ise SSCB’nin çözülmesinden bu yana, çözülmektedir.

ABD hegemonyası çözülmektedir.

Bu, eğimli zemine binmiş bir cismin kayması gibi bir durumdur. ABD hegemonyası “irtifa” kaybetmektedir.

Dolara bağlı uluslararası para sistemi çoktan çökmüştür. 1971-73 arasında ortaya çıkan krizden çıkmak için ABD’nin (sahte paralar basması ile işleyen sürecin dışında) yeni bir müdahalesi olmuştu, ABD petrol satışlarını dolara bağlamayı başarmıştı. Petro-dolar denilen kavram o günlerden gelir. Bugün, mesela Suudi Arabistan’ın kendi petrol gelirleri üzerinde bile denetimi yoktur. Paralar, ABD bankalarına yatırılmaktadır ve 2001’de Suudi Krallığı bu 6 trilyon doların bir kuruşunu bile alamamıştır. ABD karşılıksız para basmaktadır. Bu artık, eskisi gibi “bir Sovyet yalanı” olarak adlandırılmıyor. O zaman da yalan değildi, ama bugün bunu kabul etmeyen kalmamıştır. Euronun doğuşu da bununla ilgilidir. Kripto paraları da bunun içine koymak gerekir. Rusya’nın dolar olmadan ticaret önerileri, 2008’den beri ABD’yi rahatsız etmektedir.

IMF ve Dünya Bankası eski rollerine sahip değildirler. Bu nedenle, İngiliz Kraliyet Ailesi, dünyanın büyük tekelleri, Dünya Ekonomik Forumu gibi organizasyonlar aracılığı ile, “the great reset”ten söz etmektedirler. Bu yolla, yeni bir uluslararası sistem oluşturmaktan söz ediyorlar. Çünkü mevcut olan artık çökmüştür.

Bu uluslararası organizasyonlar içinde, NATO, hâlâ varlığını korumaktadır.

Trump döneminde, Trump, NATO’ya müttefiklerin daha fazla para vermesini talep etmiştir. NATO, ABD için bir ekonomik yük demiştir. Ama Biden ile, strateji değişmiş ve NATO yeniden diriltilmeye çalışılmıştır.

Burada dönüm noktası, iki olaydır: İlki 2008 krizidir. Bu, neoliberalizmin de sonudur. Hâlâ bu kriz sürmektedir. İkincisi ise Suriye savaşında Rusya ve Çin’in ayağa kalkışı, sahaya inmesidir. Çin’in ekonomik hamlelerine Rusya’nın askerî tutumu eklenince, ABD, açık olarak bu ikisini düşman ilan etmiştir.

ABD hegemonyasını zorlayan şey, Almanya, Japonya ekonomilerinin gelişimidir. Bunun yanı sıra İngiltere ve Fransa da çeşitli talepler yükseltmişlerdir.

ABD, tüm bu güçlerle savaşa girmek yerine, öncelikle, bunların tümünü yanına alarak, Rusya ve Çin’e karşı savaşı öne koymuştur.

İşte, Tayvan sorunu da, Suriye savaşı da, Ukrayna’daki ABD-İngiltere-Kanada operasyonları da bu amaca dönüktür.

Ukrayna savaşı, bu konuda etkili bir yer tutmuş gibidir.

Almanya, Rusya’nın NATO güçlerine karşı operasyon başlatmasını takiben, doğrudan ABD’ye teslim olmuştur. Fransa ve Almanya, hem ABD karşısında siyasal güç kaybına uğramıştır hem de AB içinde. Bu elbette ABD’nin kazancıdır.

Şimdi, ABD, NATO’yu daha da büyütmek istiyor.

Sovyetler var iken, komünist tehdide karşı kurulduğu söylenen NATO, 16 üyeye sahip idi. Biz, Türkiye’de yaşayan insanlar olarak, NATO’nun ne demek olduğunu, 70 yıldır biliriz. NATO, Kore’ye asker göndermektir. NATO, 6-7 Eylül olaylarıdır. NATO, darbeler demektir. NATO, Maraş ve Çorum katliamlarıdır. NATO, 12 Eylül darbesidir. NATO, devrimcilere işkence uygulamalarına CIA’nın girmesi demektir. NATO, Denizlerin asılmasıdır. NATO, Diyarbakır işkencehaneleridir. NATO, 1 Mayıs katliamıdır. NATO, 16 Mart katliamıdır vb. NATO, Ergenekon’dur, Gladio’dur. Saymakla bitmez. NATO’ya “demokrasinin koruyucusu” diyen her kim ise, satılmış bir ruhtur.

Bugün NATO, Sovyetler çözüldükten sonra, Varşova Paktı dağıldıktan sonra, 30 üyeye çıkmıştır.

Bu kime karşı, bu neye karşı bir genişlemedir?

NATO, elbette ABD hegemonyasını tutma girişimidir.

Aslında dağılmakta olan bir kurumu, ABD, silah zoru ile ayakta tutmaktadır. NATO, ABD isteklerini, kendisinin “müttefik” dediklerine kabul ettirmesinin yoludur.

Bugün NATO, İsveç ve Finlandiya’nın başvurusunu almıştır.

Ukrayna operasyonu bahane edilerek, Avrupa’da Rusya korkusu pompalanmaktadır. Bu korku, tüm AB’yi, ABD esiri yapmak için, oldukça işlevlidir.

Buradan bazı sonuçlar çıkmaktadır.

ABD, hegemonyasının çözülüşünü görüyor. Örneğin, Ukrayna’da Rusya’nın karşısına bizzat kendisi çıkmıyor. ABD generallerini dahi savaşa soktuğu hâlde, biz Rusya ile açık bir çatışmaya girmeyiz, diyor. Ukrayna sahasını bir savaş alanına çevirdiği hâlde, bu tutumu alıyor.

Çünkü ABD, Rusya’ya karşı, AB güçlerini organize etmek istiyor. AB ile Rusya arasındaki ilişkileri kesmek istiyor. Bir cadı avı gibi Rus düşmanlığını besliyor. AB tekelleri bundan şimdilik memnun olmalıdır. Hiçbir AB ülkesi, birkaç Balkan ülkesi hariç, açıkça bu duruma karşı tutum almıyor. Bu yolla, AB ülkeleri, ağırlıklı olarak da Almanya ve Fransa üzerinde egemenliğini artırıyor. Avrupa’nın her tarafı, üslerle donatılıyor, her yerde ABD askerleri devreye sokuluyor. AB, daha şimdiden, kendini bir “güç” olmaktan çıkartmıştır. Dahası, bu tutumları ile Avrupa’yı yeniden savaş sahası hâline getirmiştir.

Rusya’ya yaptırımlar programı ile, sözüm ona pazarı denetlemeye çalışıyor. Bu yaptırımların ne kadar etkili olacağı da belirsizdir. ABD, AB ülkelerinde ciddi bir Rus düşmanlığı tohumu ekmiştir. İrili ufaklı birçok ülkede bu Rus düşmanlığı açık hâldedir. Ama yaptırımların istenilen sonuçları vermesi zor görünmektedir. Zira, Rusya diğerlerine daha az ihtiyaç duyarken, Batı hem lüks tüketim için hem de enerji ve hammadde için Rusya’ya daha fazla ihtiyaç duymaktadır. Rusya’nın Çin ile ilişkileri, birçok ürünü oradan karşılamasını kolaylaştırıyor. Dahası bu cepheye yeni ülkeler katılıyor.

Bu saldırı ile ABD ve Batılı güçler, açıkça Rusya ve Çin’i kapitalist ortaklar olarak görmeyeceklerini ilan etmişlerdir. Sosyalist iken, zaten Batı’nın düşmanları idiler. Şimdi bu hâlâ sürmektedir. Bu durum, Rusya ve Çin’in kendi etraflarında bir ekonomik sistem oluşturmalarına neden olacak gibidir.

Not edilmelidir, Ukrayna’da başlayan süreç, dünyada yeni bir düzenin kuruluşunun da habercisi gibidir. Bu yeni düzende, “the great reset” diye nara atanların istekleri dışında bir yön vardır. Rusya ve Çin, yeni bir eksen oluşturmaktadır ve bunu bir ticari sisteme dönüştürecekleri de belli olmuştur.

Ancak ABD, bugüne kadarki hamleleri ile, gerginlik tırmandırma ve savaş naraları atarak hegemonyasını koruyamayacağını da ilan etmiş durumdadır. Ne 2008’de başlayan ekonomik krize bir çözüm üretilebilmektedir ne de pandemi ile istedikleri sonuçları elde edebilmişlerdir. Ukrayna operasyonu ile de aldıkları sonuçlar yeterli olmayacak gibidir.

Bu nedenle ABD saldırılarına devam edecektir.

İsveç ve Finlandiya bu açıdan yeni sahalardır. Her iki ülke de, kendileri açısından Ukrayna örneğini takip ederek çamura gitmektedir.

İkinci olarak ABD, Tayvan meselesi üzerinden Çin’e saldırılar düzenlemeye, Japonya’yı bu sahada aktif desteklemeye çalışmaktadır. ABD’nin bu konuda hamleler yapmaktan geri durmadığı biliniyor. Japonya’nın buna katılması, her durumda olmasa da mümkün görünmektedir. Kaldı ki, bölgede, başka hamleler de yapacağı kesindir. Her ne kadar Güney Kore, böylesi bir savaşa Türkiye gibi dalmakta hevesli değilse de, ABD’nin bu bölgede tüm kartlarını oynadığını da söylemek mümkün değil.

Bir başka saha ise, Suriye alanıdır. Öyle anlaşılıyor ki, Türkiye, bu alanda yeni görevler üstlenmeye heveslidir. İran’a karşı operasyondan ABD’nin geri duracağını düşünmek hata olur. Kendisi doğrudan olmasa da, Türkiye’yi bu alana sürmesi mümkündür. Hele ki, AB, özellikle Almanya ve Fransa ABD’nin kollarına sığınmış durumda iken, İran’a karşı saldırıların gündeme gelmesi çok olanaklıdır.

ABD, savaşı kendi topraklarından uzak tutmaya özen gösterecek gibidir. Bu nedenle, Latin Amerika’da daha dikkatli adımlar atma peşindedir. Ama bu alanda da hamleler yapmakta olduğu kesindir.

ABD, bugün, Ukrayna sürecini uzatmak istemektedir. Tüm Batı’da Rusya’nın mallarına el koyma girişimleri devam etmektedir. Bu durum, Rusya’nın karşı saldırıları şeklinde bir yanıta dönüşmemiştir. Anlaşıldığı kadarı ile Rusya, el koymayı tercih etmemektedir. Mesela McDonald’s’ı satın almak, Shell’in hisselerini almak gibi hamleler yapmaktadır. Bir yandan, Batı’nın Rus işadamlarının ve Rusya devletinin varlıklarına el koyması sürerken, Rusya bunları açıktan hırsızlık olarak tanımlarken, kendisi aynı biçimde yanıt vermekten geri durmaktadır. Bunun nedenini henüz bilmiyoruz. Burada bir özenleri olduğu ise açıktır. Ukrayna’ya giren Batı, askerî teçhizatını yok etmekte tereddüt göstermezken, Rusya’dan çekilen şirketlerin varlıklarını satın alması, farklı bir tutumu sergilemektedir.

Rusya ve Çin, bugünkü bağımsız ülke olma konumlarını borçlu oldukları sosyalist geçmişlerine dönmek gibi bir yola girmiyorlar. Öyle anlaşılıyor ki, bu yola da girmeyecekler.

Öte yandan, NATO’nun kendi kendine dağılması diye bir süreç de işlemeyecek gibi görünmektedir. AB, özellikle Almanya ve Fransa, bu savaş ortamının ardından, bir takım hamleler yapabilecek midir? Bu sorudur. Ama bugün bu hâlleri, bu güçleri kaldığını söylemek oldukça zor görünmektedir.

Böylece ABD, aslında, beş emperyalist güç arasında süren paylaşım savaşımını, bir kere daha kendi lehine olacak şekilde kontrol altına almışa benzemektedir. Hava ile el sıkışan Biden, söylemlerini yumuşatmaya başlarken, İngiltere daha yüksek perdeden tehditler savurmaya devam etmektedir.

Öyle anlaşılıyor ki, ABD, hem NATO’yu ayakta tutmak hem de Rusya ve Çin’e karşı, AB ve İngiltere, Japonya grubunu sahaya itmek istiyor.

Bu arada ise, sürekli, bu süreci besleyecek yeni kriz alanları, yeni saldırı noktaları bulup geliştirmekle meşgul olmaktadır.

Polonya üzerinden Ukrayna’ya hamleler yapma isteği, açıktır. Polonya her ne kadar bu sürece açıktan girmedi ise de, buna yatkın olmadığını söylemek oldukça zor görünmektedir. Süreç, bu açıdan, yeni ABD hamleleri ile değişim gösterebilir niteliktedir. Polonya sınırından doğrudan Ukrayna’ya askerî bir hareket, savaşı daha da büyütecektir.

Tüm bunlar, ne doların egemenliğini sağlamaya yarayacaktır ne de ekonomik krizi hafifletecektir. Tersine, özellikle AB için, enerji sorununa ve maliyetlerine bağlı olarak, yeni maliyetler devreye girecektir. Kriz, dün daha çok ABD’yi vururken, bundan sonra ise daha çok AB’yi vurmaya başlayacaktır. Bu ABD lehine bir gelişme olsa da, kalıcı bir sürece dönüşecek gibi durmamaktadır.

Eğer ekonomik kriz daha da derinleşecekse, emperyalist güçler arasındaki paylaşım savaşımı bir adım geri düşmüş olsa da, yeniden öne çıkacak gibidir. Ama bugün, savaş, Rusya-Çin cephesi ile, NATO arasındadır. NATO, ABD hegemonyasını korumak için, ABD tarafından öne sürülmüş bir hamledir. Bunun NATO’yu dağılmaktan kurtaracağını iddia etmek için henüz erkendir. Ama en azından, Rusya düşmanlığı, şimdilik ABD için faydalı bir alet olarak işe yaramaktadır.

Tüm Avrupa’yı sarmış olan ırkçı, Neonazi saldırılar daha da gelişecek gibidir. Avrupa devletleri, devletin dişlileri üzerine örttükleri kadife örtüyü kaldıracaklardır. Bu süreç, bugün, en gelişmiş ülkeler de dâhil, çoktan başlamıştır. Devletin Nazizmi aratmayan dişlileri ortaya çıkmaya başlamıştır. Irkçılık, bu yönü ile de ele alınmalıdır.

Tüm bunların gölgesinde, dünyada, özellikle de gelişmiş ülkelerde, işçi hareketlerinin gelişimi olanaklıdır.

Dünyanın her tarafında, her ülkesinde, yeniden ortaya çıkan işçi hareketlerinin, kitle gösterilerinin gelişmesi, daha da gelişmesi olanaklıdır. Bu işçi ve kitle eylemleri, emperyalist merkezlerde, Almanya, İngiltere, Fransa, ABD, Japonya gibi merkezlerde ortaya çıktıklarında, kalıcı sonuçlar vermeseler de, sömürge ülkelere ciddi bir etki yayacaklardır.

Tüm bu savaş ortamından çıkış, dünya proletaryasının ayağa kalkması ile mümkündür. Dünyanın etkili birkaç merkezinde gelişecek bir sosyalist devrim, dünyanın her alanına hızlı ve kalıcı etkiler yaratmaya muktedirdir. Bölgemiz bu merkezlerden biridir. Devrimci enternasyonalizm, bölgemizde kök salmalıdır. Bölgemizde, örneğin bizim yaşadığımız yer olduğu için Türkiye’de bir sosyalist devrim, Balkanlar, Kafkaslar ve Ortadoğu üzerinde ciddi etkilere neden olacaktır, hızlı yayılma olanaklarına sahiptir.

Bu nedenle, büyük bir enerji ile, büyük bir inançla, devrimin ateşini körüklemek gerekir. Gelişmelere bakıp karamsarlığa düşme dönemi değildir. Gökyüzündeki kara bulutları dağıtmak için, bir rüzgâr yeterli olmaktadır.

Mesele, işçi sınıfının örgütlenmesinde, direnişlerin küçük büyük demeden geliştirilmesinde, bu yönde konacak devrimci iradededir.

Sanıyorum, epeyce zaman olmalı, mesela 2012-2015 arası bir dönem olabilir, Kaldıraç sayfalarının haber-görünüm bölümlerinde SADAT ile ilgili bilgi ve belgeler, mesela kuruluş tüzüğü yayınlanmıştı. Bir anonim şirket (AŞ), silahlar ithal etme yetkisi vb. alıyordu. Kuşkusuz bu konuya dikkat çeken birçok kişi de olmuştu. O günlerden başlayarak, çeşitli dönemlerde SADAT haberleri yayınlandı. SADAT kampları, SADAT’ın Suriye’deki faaliyetleri vb. sürekli gündem oldu. Nihayetinde Sedat Peker, devletin içinden birisi olarak açıklamalarda bulunduğunda SADAT da gündemindeydi.

Ardından, Mayıs 2022’de bu kez Kılıçdaroğlu, Milli Eğitim Bakanlığı ziyaretleri serisine ek olarak SADAT’ı ziyaret etti. Bu ise, Kaftancıoğlu’nun siyasetten yasaklanması sürecinin arkasına denk düştü. Kaftancıoğlu’nun siyasetten yasaklanması, belki Kılıçdaroğlu’nu çok da üzmemiştir. Ama biliniyor ki, mesele Kaftancıoğlu ile sınırlı değil, olamaz.

Uzun süredir konuşuluyor: Saray Rejimi, kendini güçlendirmek istiyor. Bu ABD’nin ve yerli egemen burjuvaların da isteğidir. Saray Rejimi kalıcı olsun istiyorlar. Zira, Saray Rejimi’ni doğuran faktörler ortadan kalkmış değil. Bu faktörler; Kürt devriminin direnişi, Gezi ile başlayan ve giderek süren işçi hareketinin ve toplumsal hareketin direnişi ve nihayet uluslararası alanda, beş emperyalist gücün (ABD, Almanya, Fransa, İngiltere ve Japonya) paylaşım savaşımının etkileri. Bu etkenler varken, ABD, çözülmekte olan hegemonyasını durdurmak için çeşitli tetikçilere ihtiyaç duymaktadır. Ukrayna böyle organize edildi, şimdi Polonya böyle yapılmak isteniyor. Türkiye, tam olarak bir ABD tetikçisi olarak görevler alıyor. Bunun için, her ne kadar yıpranmış da olsa, Erdoğan, iyi bir aday olarak ABD tarafından görevde tutulmak isteniyor. Ama diyelim ki Erdoğan yok, ABD onun yerine başkasını koyarak Saray Rejimi’ni ayakta tutmak istiyor.

İyi ama, olaylar ABD’nin istediği gibi akmıyor. Erdoğan ve Saray Rejimi gayrimeşrudur ve halk tarafından da ciddi bir biçimde öyle görülmeye başlanmıştır. Halkın tepkisinin ne ölçüde sokaklara yansıdığı ayrı bir konudur. Zira sadece Saray’ın baskısı ile değil, CHP gibi partilerin de oyunları ile korku iklimi sürdürülmek isteniyor. Buna rağmen, Saray Rejimi, Erdoğan gayrimeşru olarak görülüyor. Dün ABD’nin “adamımı buldum, belkemiği yok” diye övgüler düzdüğü ABD çocuğu Erdoğan, bugün gayrimeşru hâle düşmüştür. Dahası, öncelikle Saray Rejimi yıpranmıştır. Bu nedenle, Erdoğansız bir Saray Rejimi de ABD’nin işine yarar.

Soylu, Erdoğan sonrasının adaylarından biri idi. Akar da öyle. Soylu’nun ipini Sedat Peker aracılığı ile çektiler. Artık Soylu’dan, sokak çeteleri reisliği bile olmaz. Atasagun-Bahçeli-Ağar çetesi, Soylu’yu ancak başka projelerde kullanabilir. Ama Soylu, kendisinin kellesi giderse, Erdoğan’ın kellesini de götürecek dosyalara sahip olduğunu ilan etmişti. Bu nedenle, zorunlu birliktelik devam etmektedir. Ama Soylu, artık Erdoğan sonrasına aday değildir.

Diğer cepheden, Kılıçdaroğlu, İmamoğlu ve Yavaş isimleri aday olarak geçmektedir. Akşener, kendisini başbakan adayı olarak ilan ederek, ortamı rahatlatmıştır. Ama Akşener, Kılıçdaroğlu’na göre, daha ciddi noktalardan Saray’a saldırmaktadır. İmamoğlu veya Yavaş’ın Erdoğan karşısında kazanacağı kesin diye tartışılmaktadır. Muhtemelen Kılıçdaroğlu’nun da kazanacağı düşünülmektedir.

Ama Ukrayna savaşı, durumu değiştiriyor.

Saray Rejimi, Erdoğan, ABD için daha önemli hâle geldi ve Erdoğan’ın umutları yeniden yeşerdi. Yeşerdi, çünkü, AB, özellikle Almanya ve Fransa, ABD’nin kutsal kollarına sığındı. Rusya askerî operasyonlar başlattı, Almanya hemen ve ilk teslim olan oldu, yalnız ABD’ye teslim oldu. Bu durum, içeride, Almanya ve Fransa’nın artık istemediği, artık yeter dediği Erdoğan’a karşı gücünü de kırmış olabilir. İşte Erdoğan’ı mutlu eden de budur. Erdoğan, bu durumda ABD desteğini alarak, hamleler yapabilir.

Zaten, Saray Rejimi, gayrimeşru hâle gelmiş olduğunu biliyor. Bu nedenle, zaten saldırılar devreye sokuyor ve yenilerini pişiriyordu. Erdoğan, Akşener’e saldırılar ortaya çıkınca, “dur bakalım, bu daha iyi günleriniz” diye tehditler savuruyordu.

Hatta, birçok okumuş yazmış ya da siyasi figür, 7 Haziran-3 Kasım süreci gibi bir sürecin, yani Ankara Garı katliamları gibi saldırıların devreye gireceğini düşünüyor, tartışıyordu.

Biz de, aynısı olmaz, farklı bir tarzda saldıracaklar diyorduk. ABD kaynakları, 150’likler diye Barlas’ın ağzından, 150 kişiyi yasaklı hâle getirmeyi tartışıyordu. Bu açık tehdit, hâlâ geçerlidir. Dahası, HDP’nin kapatılması davası açılıyor, ama 6’lı burjuva muhalefet, buna bile açık ve net bir dille karşı koyamıyordu.

Şimdi, ABD’nin rotasına razı olmuş bir AB, bu süreçte hareket kabiliyetini de yitirecektir. Bu durum Erdoğan’ın elini güçlendirmektedir. Saray Rejimi, Erdoğan ile veya Erdoğan olmadan devam etmek üzere saldırılara geçmiştir.

12 Eylül’de Evren’e ev ödevleri verip, “içeride istediğini yapabilirsin, insan hakları vb. demeyeceğiz” diyen NATO, bugün Erdoğan’a aynı şeyi söylemiş gibidir: Sen ev ödevlerini yap, biz içte olup biteni görmeyeceğiz. Gezi Davası’nda Kavala’ya ve diğerlerine verilen cezalar bu ortamın ürünüdür. Kavala, iş dünyasına, Mücella Abla’ya ve diğerlerine verilen ceza da toplumsal muhalefete mesajdır. Yeni saldırı dalgasının ilk hâlidir. O akşam, bizim cephe, devrimci cephe, CHP’nin şiddetli konuşmalarına takılıp, adalet sarayını işgal etmemiştir. Bu başlı başına bir geri adımdır. Bu adım, 1 Mayıs alanında, CHP kuyrukçuluğunun yansımasının da artmasına neden olmuştur.

Kaftancıoğlu’na siyaset yasağı, saldırının devamıdır. Kaftancıoğlu’nu veren CHP; elbette İmamoğlu’nu da verecektir.

İşte Kılıçdaroğlu, tam bu noktada, iki karar aldı. İlki, Bursa mitingini İstanbul’a taşımaktır. Bursa mitingini İstanbul’a taşımak, CHP’nin ikiyüzlülüğünü, muhalefetinin kitleleri evinde tutmaya dayalı çirkin yüzünü de ortaya koymuştur. Bu mudur, İstanbul İl Başkanı’nı siyaset yasağı ile bertaraf etme girişiminin yanıtı? Bu olmuştur. CHP, itiraf etmiştir ki, kitlelerin öfkesini geri tutabilmek, bastırmak için İstanbul’da özellikle miting yapmamaktadır. Saray Rejimi’ne muhalefet etmek yerine, işçi ve devrimci hareketin, kitleler üzerindeki etkisini yok etme siyasetidir bu ve devletçi siyasetin, Saray Rejimi siyasetinin devamıdır.

İkinci adımı, SADAT’ı ziyaret etmek olmuştur.

Böylece SADAT bir kere daha gündeme gelmiştir.

Bu adımı atmak zorunda kaldığı için Kılıçdaroğlu’nun üzgün olduğuna şüphe yoktur. Bu nedenle SADAT’ı, Erdoğan’ın örgütü diye lanse etmek istiyorlar. Yanlış değildir, ama eksiktir, SADAT devletin örgütüdür.

TC devleti, NATO ve gayrinizami harp

Bu noktada durmalıyız. Biraz tarihe bakmak gerekir.

TC devleti tarihi, katliamlar tarihidir. Osmanlı’nın son yıllarında bu katliamlar ayyuka çıkmış, Cumhuriyet bunları devam ettirmiştir. Ermeni, Süryani, Pontus katliamları, Suphi ve yoldaşlarının Karadeniz’de katledilmesi böylesi katliamlardır. Topal Osman çeteleri, TC devletinin gayrinizami harp uygulamalarının örneklerindendir. Koçgiri’de, Samsun’da, Giresun’da, Trabzon’da Topal Osman ve çetelerinin yaptıkları biliniyor. Artık sır değildir.

Devlet, kendi ordusunu halkın üstüne apaçık sürmenin yanı sıra, bu çeteleri devreye sokmuştur. Bunlar devlet adına iş gören çetelerdir ve 40 yıldır Kürt hareketine ve Kürt halkına karşı aynı savaş uygulanmaktadır.

Bir farkla, artık, 1952’den beri NATO da devrededir.

TC devleti, resmî olarak NATO’ya, 1952’de girmiştir. Bunu “hak etmek” için, Kore’ye asker göndermiş, 30 cent üzerinden Mehmetçik’i satışa sunmuştur.

Komünizme karşı iç savaş organizasyonu olarak Gladio ve benzeri örgütlenmeler devreye sokulmuş, Özel Harp Dairesi kurulmuştur. 6-7 Eylül olayları da bu mekanizmanın işidir. NATO ve ona bağlı örgütler, TC devletinin halkları düşman ilan eden politikası ile birleşmiş ve kanlı senaryolar, katliamlar devreye sokulmuştur. Darbeler, NATO’nun elinin mahsulüdür. Tekeller, burjuvalar, NATO’nun tüm organizasyonlarının arkasında olmuştur. Maraş, Çorum katliamları, 16 Mart’ta öğrencilerin üzerine bomba atılması, 1 Mayıs katliamı, Sivas ve diğerleri, birçok suikast, NATO ve TC ellerinin mahsulüdür.

1950’den beri, içinde NATO’nun olmadığı katliam yoktur. Kürtlere karşı savaş boyunca, ABD Kürt hareketi içinde yer etmeye çalışsa da, gerçekte tüm saldırıların destekçisi NATO’dur.

Bugün, aynı NATO, Saray Rejimi’ne, Erdoğan’a, yeni ödevler karşılığında, içeride hiçbir şeye karışmayacağını söylemiş gibidir. Yeni ev ödevinin ne olduğunu bilmiyoruz. 12 Eylül’de Yunanistan’ın NATO’nun askerî kanadına girmesine onay, bu ödevlerden biri idi. Bugün, yeni ev ödevi Ukrayna ile sınırlı olamaz. Zira, Suriye sahasında sıkışmış durumdaki TC devleti, Rusya’ya karşı daha ileri hamleler yapabilecek durumda değildir. Suriye sahasından gelecek bir saldırı, Saray Rejimi’ni dağıtmaya yetecek boyuttadır. TC devleti, IŞİD çetelerinin baş destekçisidir ve bu durum, Suriye’de işgal altında tuttuğu topraklar ile uyumludur. Ama burada işlerin ters dönmesinin maliyeti, ağır bir fatura demek olacaktır. Burada durumun sürmesini istemek dışında çok ileri gitmesi de mümkün değildir. Balkanlar ve Kafkaslarda, hamle olanakları sınırlıdır. Bu durumda, İran üzerine bir saldırıda TC devletinin kullanılması mıdır yeni ödev? Bunu bilmiyoruz. İhtimal dâhilindedir. Türkiye-İran savaşı, ABD’nin çok da işine gelecektir. Her iki ülkenin de darmadağın olması, ABD için sorun değildir. Bu savaştan, başka bir zafer beklemelerine de gerek yoktur. Bu yolla, Ortadoğu’da kaybettiği konumlarını almayı hedefleyecektir.

Elbette ABD, Çin’in etrafında hamleler yapmaktadır. Ama burada TC devletinin alacağı rol de çok ileri olamaz.

Bu olasılıklara bakarak, yeni ödevin İran olma ihtimali güçlenmektedir.

İşte bu yeni ödev ne ise, bunun karşılığında, içeride Saray Rejimi’ne yeni saldırılar için, büyük göz yumma dönemi başlamaktadır. Hem Gezi Davası kararları hem de Kaftancıoğlu kararı, bunun sonucudur.

Saray, 7 Haziran sonrasında iktidarı kaybedince, CHP desteğinde seçimleri yenileme yoluna girdiğinde, ortaya koyduğu yeni saldırılar gibi, ama o saldırıların tekrarı olmayan bir saldırı dalgası başlatmıştır.

HDP’nin kapatılması, İmamoğlu’nun yasaklı hâle getirilmesi vb. kararları görmek, bunlarla karşılaşmak mümkündür.

Akşener’e dönük Erdoğan’ın saldırıları, sıradan söylemler değildir. Çiller öne sürülmek istendi tutmadı. Bir anda Ümit Özdağ, Saray adına parlatıldı. Bugünlerde Erdoğan, Abdülhamid özentisi davranışlarını eleştiren Akşener’e yeni tehditler savurmaktadır. Bu konuda çok daha ileri gitmeleri mümkündür.

Korku dalgası yaymak için, suikastler, ABD adına da tercih edilecek gibidir. NATO, bu konuda epeyce zengin bir uygulama sahasını, ülkemizde bulmuştur.

Saray Rejimi’nin, mutlaka bir seçime gideceği de tartışma konusudur, gitmeyebilir. Seçimlerin ertelenmesi mümkündür.

Tam bu noktada CHP’nin SADAT’ı yeniden gündeme taşıması anlamlıdır.

Şimdi, yeni bir gayrinizami harp uygulaması için SADAT iş görmektedir.

Öyle ise, SADAT, hem TC devleti ile hem de NATO ile bağı ortaya konularak ele alınmalıdır. SADAT, sadece Erdoğan’ın işi değildir. Erdoğan’ın her işi, devletin işidir, ABD’nin işidir, NATO’nun işidir. Bunu, CHP, herkesten iyi bilmektedir. Ama “NATO demokrasinin bekçisidir” diyerek, SADAT’ın bu bağları ortaya konulamaz. Sedat Peker’in muhalefeti, CHP’nin muhalefetinden daha ciddi ve inandırıcıdır. Zira orada, tasfiye edilmeye çalışılan, eski gayrinizami harp unsurlarından biri konuşmaktadır.

Saray’ın yeni saldırıları, Saray Rejimi’ni sürdürmeyi hedeflemektedir. Bu sadece Erdoğan iktidarının sürmesinden daha geniş bir şeydir. Erdoğan, elbette bu politikaların tümüne evet diyecektir. Zira, kendi geleceği de buna bağlıdır. Ama, bu aynı zamanda TC devletinin, dahası NATO’nun politikasıdır.

İsveç ve Finlandiya’nın NATO başvurusuna engel koyan TC devleti, aslında, hâlâ pazarlık yapmakta, NATO ve ABD’den yeni tavizler koparmak istemektedir. Bunun askerî ve ekonomik yönü olacağı açıktır.

Mevcut hâli ile, Saray’ın beşli çetesi bile, Erdoğan’ın gideceğini düşündüğü için, paralarını güvenceye almak üzere, yeni havalimanını satma peşindedir.

Bu durumda saldırılar, “korku” iklimini artırmak, korkuyu koyulaştırmak hedefini güdecektir. Bazı suikastler, bu açıdan ABD için de uygun gibi görünmektedir. Oysa Saray, sadece bu suikastler ile yetinemez. HDP’nin kapatılması, yasaklı listesinin oluşturulması, kitlelerin korkutulması da işin içinde olacaktır. Zira, hem ciddi bir ekonomik kriz vardır hem de Saray Rejimi çözülmektedir.

SADAT’ın deşifre edilmesi, bu konuda CHP’ye ulaşmış belgelerin halka açık hâle getirilmesi önemlidir. Kılıçdaroğlu, elindeki belgeleri açıklama yoluna henüz gitmemiştir. Ama mesele sadece SADAT değildir. Bu paramiliter örgütlerin benzerleri de vardır. Kaldı ki, NATO üyesi her ülkede var olan kontrgerilla, Gladio gibi örgütlenmeler, burada da vardır. Bunların devreye sokulması da mümkündür.

Bu durumda CHP liderinin, NATO’ya bağlı tüm bu gayrinizami harp unsurlarını deşifre etmesi gerekir. Aksi hâlde, dökülen her kanda, CHP’nin de payı olacaktır.

TC devletinin NATO’ya bağlı olması, sıradan bir iş, küçük bir ayrıntı değildir. Açıktan NATO’dan çıkmanın propaganda edilmesi olmadan, bu SADAT vb. deşifresi başarılı olamaz. Mesele Soylu’nun saldırganlığı, mesele çetelerin saldırganlığı ile sınırlı bir mesele değildir. Soylu, kaybettiği pozisyonu tutabilmek için, Erdoğan’dan daha fazla Erdoğancı olmak zorundadır. Ama bu saldırganlık, sadece Soylu ve Akar çetelerinin işi değildir, bu saldırganlık, TC devletinin organize işidir ve ardında NATO vardır.

Erdoğan’ın SADAT ile bağlarını inkâr etmesi, biraz da bu nedenledir. Çünkü, daha başka çeteler de vardır. Bunlara çete derken, bunların devlet dışında oldukları sonucu çıkmasın, tersine, devletin içindedirler ve aynı zamanda NATO’ya bağlıdırlar. Yoksa Topal Osman çetesi dediğimizde de, devletin dışında bir şey söylemiş olmuyoruz. O da devletin içindeydi. Tasfiye edilirken, Topal Osman, devletin izni olmadan bir şey yapmadığını söylemiştir.

Sedat Peker, değişen koşullarda gayrinizami harp metotlarına, bizzat yaptıklarını anlatarak, örnekler sunmuştur. Bu örnekler, bugün daha yaygın biçimde devreye sokulacaktır. Bu işin içinde IŞİD çeteleri de, TC devletinin gayrinizami unsurları olarak vardır, tarikatlar da vardır.

Bu durumda Erdoğan’ın, SADAT’ı bilmiyorum demesi, bağlarını inkâr etmesi, çok büyük bir anlam ifade etmeyebilir. Çünkü, başka kullanılabilecek unsurları da vardır.

Tüm bunlar gösteriyor ki, ülkenin geleceği, devlet içindeki çatışmalardan çıkmayacaktır, hiçbir zaman çıkmaz. Gelecek, işçi ve emekçilerin ellerinin ürünü, sosyalist devrimin sonucu olarak yaratılabilir.

İşçi ve emekçiler, bugün, bir direniş çizgisi geliştirmektedir. Bu direniş çizgisi, elbette dereler gibi akıp gelişmeyecektir. Birçok engeli aşmak zorundadır. Bu engelleri aşmak, direnişi daha da geliştirmekle, yaymakla ve örgütlemekle mümkündür.

Ülkenin gerçek gündemi, bir devrimdir.

Sosyalist devrim, toprağın, havanın, suyun, insanımızın, işçi ve emekçilerin temel ihtiyacı, ilacıdır.

İsyan, her türlü korkuyu yenmenin, özgürleşmenin, insanlaşmanın, güzelleşmenin, hastalıklı hâlden çıkmanın tek yoludur.

Onların meclisi, onların sarayları, onları tankları, topları varsa, işçi ve emekçilerin üretimden gelen gücü, hayatı üretmenin verdiği gücü vardır. Mesele bu gücün bilincinde olmaktan geçmektedir.

Soru, “ben ne yapabilirim” değildir. Sen, önce tek başına varlık olmaktan çıkmak zorundasın. Sen, biz olmak zorundasın, örgütlenmek ve savaşçı hâline gelmek zorundasın. Bunu yapman gerekir. Bunu yapmak, sınıfını, kendini de tanımanın yoludur.

Korkuyorlar.

Erdoğan korkuyor.

Saray korkuyor, her odasına bu korku sinmiştir.

Beşli çeteler, tekeller korkuyor.

Egemenler korkuyorlar. Çünkü cennetlerini kaybetme riski ile karşı karşıyadırlar.

Korktukları için daha da saldırgan oluyorlar. Ağızlarından çıkan tehditler, korkunun yarattığı salyalardır.

Biz devrimcilerin, biz işçilerin, insanım diyen herkesin görevi, görevimiz, korkularını gerçekleştirmektir. İşçi ve emekçilerin önündeki alternatif budur, iktidara gözümüzü dikmemiz gerekir.

Sosyalist devrim, hem olanaklıdır hem de zorunludur, gereklidir. Bu bilinçle sürece bakmamız, böyle çalışmamız, küreklere bu enerji ile sarılmamız, örgütlenme ve direnişi geliştirme irademizi bunun üzerine kurmamız gerekir.

Kazanacağımız bir dünyadır, özgürlüğümüzdür. Kaybedeceğimiz ise kölece bağlarımızdır, sefil yaşam koşullarımızdır.

Son dönemde, bir yandan işçi hareketi gelişiyor. Bu gelişim, işçi hareketinin yerel direnişleri şeklinde, yaygın, çok fabrikada, ama birbirinden bağımsız bir işçi hareketi görünümü veriyor. Bir aylık bir süre temel alınsa, bu süre içinde, birçok eylemin oluştuğu görülecektir.

Bu gelişimin bir yönü ile Gezi ile başlayan sürece bağlanması mümkündür. Ama doğrudan onun devamı gibi ele alınması da yetersiz olur. Gezi Direnişi, geri çekildikten sonra, birçok alanda, bir açılma yaşanmasına neden oldu. Buna bağlı olarak birçok alanda, farklı niteliklerde eylemler, tepkiler gelişmeye başladı. Bunu doğanın yağmalanmasına karşı yerel halkın yaşamı savunmak üzere organize ettiği çevre eylemlerinde görmek mümkündür. Kaz Dağları sürecinde olduğu gibi bu eylemler, toplumsal çekim merkezi de olabilmiştir. Çevrenin ve doğanın yağmalanmasına karşı eylemler, çok farklı coğrafyalarda ortaya çıktı. Bir ucunda İkizdere direnişini, diğer ucunda yangınlara karşı direnişi görmek mümkün.

Aynı hareketlilik, daha örgütlü olması koşulu ile kadın hareketinde var. Kadın hareketi, daha örgütlü bir süreç izliyor.

Öğrenci eylemleri ise, bu ikisinin, çevre ve kadın hareketinin ortasına denk düşecek bir yarı örgütlülüğe sahiptir.

Tüm bunlarda Gezi Direnişi’nin etkileri elbette vardır. Ama bu etkiler, genel etkilerdir ve havanın değişimi anlamında bir etki olarak ortaya çıkmaktadır.

Öte yandan, Saray Rejimi’nin karşı-devrimci saldırıları, yine bu süreci etkilemektedir, bu kez olumsuz olarak. Devlet, tüm güçleri ile, her harekete açıktan saldırırken, Gezi sendromunun varlığını da göstermektedir. Egemenler, korkularının da etkisi ile, saldırılarını artırdıkça, örgütlü direnişin de önemi artmaktadır.

Devletin tüm saldırılarına rağmen, kitle eylemleri, direnişler devam etmekte, daha çok sayıda ama daha yerel olarak kalmaktadır.

İşçi eylemleri ise, Gezi sürecini daha içten içinde taşısa da, daha farklı gelişmektedir.

Tüm bu süreci ele alırken, aslında Saray Rejimi’nin politikalarına tepki kadar, yaşanan ekonomik krizin de ağır faturasının katkısını görmek gerekir. Saray Rejimi, tekeller, burjuvazi, yağma-rant ve savaş ekonomisi politikasını kendi temeli hâline getirmiştir. Yağma-rant ve savaş ekonomisi olmadan sistemin ayakta durması mümkün görünmüyor. Bu nedenle, mevcut kriz koşullarında tekeller, büyük sermaye, bankalar kârlarına kâr katarken, aynı hızla kitleler açlıkla, işsizlikle daha yoğun biçimde karşı karşıya kalmaktadır.

Yaşam zorlaşmakta, zamlar ve vergiler, nefes almayı zorlaştırmaktadır. Maaşlar birkaç günde erimekte, kiralar ve faturaları ödemek, iki kişinin çalıştığı bir ailede bile mümkün olmaktan çıkmaktadır.

İşçilerin yaşam ve çalışma koşulları birlikte kötüleşmektedir. İşçiler, daha uzun süre, daha yoğun sömürüye maruz kalmaktadır, adeta fabrikalarda kanları emilmektedir.

Sermayenin kâr hırsları o denli pervasızca devreye sokulmaktadır ki, fabrikalarda iş cinayetleri ardı arkası kesilmez günlük olaylar hâline gelmiştir.

Bu durum, değil kitle eylemleri ve direnişlerde, günlük yaşamın içinde de şiddeti sürekli artırmaktadır. Kadın cinayetleri, öğrencilerin tarikat yurtlarında gördüğü şiddet, bu şiddetin cinsel biçimleri, iş cinayetlerini aşmaya başlamıştır. Yaşamın her alanında, kapitalist kâr güdüsü, yağma-rant ve savaş ekonomisi, bugün, şiddeti tırmandırmaktadır. Patronlar işyerlerinde işçileri sadece taciz etmekle yetinmiyor, dövüyorlar da. Yurtlarda sadece cinsel saldırılar devrede değil, aynı zamanda dayak da devrededir. Birçok yurtta kadın öğrenciler satılmakta, erkek öğrenciler cinsel saldırıya uğramaktadır. Kadın cinayetleri, sürekli tırmanmaktadır.

Kısacası işçi ve emekçilerin, çocukların, kadınların, gençlerin yaşamı, şiddet ile doldurulmakta, her gün yeni bir saldırı ile karşı karşıya kalınmaktadır.

Demek yaşam ve çalışma koşullarının kötüleşmesi dediğimiz zaman, aslında sıradan bir şeyden söz etmiyoruz. Bunlara bağlı intiharlar da artmaktadır. Avukatlık, gözde bir meslek olarak bilinir; avukatların, haftada bir intihar ettiğini duyuyoruz.

Tüm bu sürecin arkasında, Saray Rejimi vardır.

Saray Rejimi, tekellerin, uluslararası sermayenin, yağma-rant ve savaş ekonomisine dayalı çıkarlarının temsilcisidir. Yoksa, bir ismin rejimi değildir. Bu olağanüstü koşullarda örgütlenmiş tekelci polis devletidir. Ve bu durum, tüm egemenlerin sevdiği, onların kârlarına kâr katan bir sistem de demektir.

Her direniş, aslında bu sürece toplumsal tepkinin bir parçasıdır.

Çoğunlukla işçi direnişleri, kendiliğinden ortaya çıkmaktadır. Fabrikada, işyerinde yaşam ve çalışma koşullarının dayanılmaz hâl alması, hiçbir yasal hakkın gözetilmemesi, işçi sağlığının hiçe sayılması, maaşların düşük olması, çalışma sürelerinin uzaması, mesailerin ödenmemesi, sigortasız çalışmanın yaygınlaşması, nihayet maaşların bizzat ödenmemesi, işçi direnişlerini gündeme getiren etkenlerdir. İşçiler bıçak kemiğe dayandığında harekete geçmektedirler.

Yüzlerce fabrika ve işyeri, direnişe geçmekte, ancak bunlar, medyaya yansımamaktadır. Ancak içlerinden birkaçı, YemekSepeti vb. gibi direnişler, Migros depo işçilerinin eylemleri gibi direnişler ya da Migros işçilerinin Özilhan’ın villasının önünde yaptığı eylemler medyaya yansımaktadır.

İkincisi, bu denli yaygınlaşan direnişlere rağmen, direnişteki işçilerin birbiri ile bağları da zayıftır, ancak devrimci grupların devreye girmesi ile bu bağlar kurulabilmektedir.

Demek ki, işçi direnişleri daha çok kendiliğinden karakterdedir, dediğimiz zaman bunu anlatmak istiyoruz. Bu kendiliğinden direnişler ise bir gerçektir ve çok değerlidir. Direnişin sürmesi demektir. Gezi ya da başka bir yerdeki öğrenci eylemi, kadın direnişi, bu sürece etki etmektedir kuşkusuz, ama bu etki çok dolaylı bir etkidir.

Birçok işyerinde, fabrikada, işçiler direnişe geçtiğinde, sendika ya karşılarında olmakta ya da işçiler ile patron arasında tampon görevi görmektedir.

Çünkü sendikalar, hepsi değil kuşkusuz, büyük çoğunlukla, işçi sendikası değildir. Sendikalar, 12 Eylül milat alınırsa, o tarihten başlayarak, devlet-patron işbirliğinde mafyatik bir hâl almıştır. Türk-İş başkanı bir mafya lideri gibidir, Hak-İş başkanı da öyledir. Bunlar elbette örnekler. Sendikaların çoğunda bu durum egemendir.

DİSK ve KESK, çalışanlardan kopuk, emekçiden, işçiden uzak durmaktadır. İşçiler, çamurlu ayakkabıları, tozlu işçi tulumları ile sendika şubelerini şenlendirmemektedir. Birçok sendika, kadermiş gibi, günlük sendikal aktiviteler bile yapmamaktadır.

İşte tam da bu noktada, işçi sendikacılığının unutulduğunu söylemek mümkündür.

İşçi sendikacılığı, ilkin sendikaya, bir geniş kitle örgütü olarak bakar. İkincisi, işçilerin günlük ekonomik ve sosyal haklarını savunmak üzerinden sistematik bir faaliyet yürütür.

Öyle, sözleşmeden sözleşmeye patronla masaya oturmak, ücret üzerinden pazarlığa başlamak işçi sendikacılığı değildir. Niyetiniz ne kadar iyi olursa olsun, bu işçi sendikacılığı değildir.

İşçi sendikacılığı, kitle örgütü ise, işçilerin bulundukları fabrikalardan başlayarak, örgütlenmesini hedefler. İşçiler, sendikanın örgütlü olduğu fabrikada, bir işçi temsilciliği kurarak işe başlar. Fabrikanın her departmanında, işçilerin, sendikalı işçilerin haftada bir toplantısı gerçekleşir. İşçiler, kendi bölümlerinden seçtikleri işçileri, temsilcileri olarak, fabrikanın işçi temsilciliğine gönderir. Bu seçilmiş işçilerden oluşan işçi temsilciliği, sendika tarafından seçilmez, işçiler tarafından seçilir ve seçenler, çoğunlukla o temsilciyi görevden alabilir. Bu, fabrika temsilciğinde de geçerlidir.

İşçiler, sadece haftada bir toplantı yapmazlar. Aynı zamanda, en az haftada bir, sendika şubesini kirletir, orada seminer yaparlar. Bu seminerlerde, kendi durumlarını, iş kolunu, iş kolunun gerçeklerini, çalışma koşullarını, ücret ve sosyal haklarını tartışırlar. Her sendikalı işçi, kendi üretimini ve bu üretim sürecinde kâr oranını, kendi fabrikasındaki ve başka fabrikalardaki çalışma koşullarını öğrenir. Sendika, işçilere bunları aktarmak zorundadır. Sadece sözleşme dönemlerinde ücret durumlarını tartışmazlar, ücret pazarlığını, önceden bilinçli olarak hazırlanılacak bir süreç hâline getirirler. Böylece sendika, işçilerin bir birliği, örgütü hâline gelir.

İşçiler, kendi aidatlarını ne yapacaklarını sendika ile tartışırlar. Örneğin bugün, birçok fabrikada, aidatlardan oluşan bir grev fonu oluşması olmazsa olmaz bir gerekliliktir.

Sendika, ayrıca, merkezî düzeyde, işçilere çeşitli eğitimler, sosyal aktiviteler, kamplar organize eder. Sendika, sendika görevlilerinin aldığı maaşları açık olarak ortaya koyar. Her ay, gelir ve giderlerini yayınlar, eldeki bütçeyi açık olarak işçilere bildirir. Bugün, bu durum bir elektronik mesaja bakmaktadır. Ama bu bütçe üzerinde, her sendika şubesi, ayda bir toplanarak açık bir tartışma yürütür.

İşçiler arasındaki birlik ve örgütlülük, böylece günlük yaşamın bir parçası hâline gelir. Bu yapılmadan, sendika işçi sendikası olamaz.

Bugün, birçok sendika, sendika mafyasının denetimindedir. Bu durum, işçilerin eylemsiz değiştirebileceği bir durum da değildir.

Bu hâl, sendika mafyasının bu etkinliği, sendika mafyasının denetiminde olmayan sendikalarda da, bir çeşit alışkanlıkla, işçiden uzak bir sendikal çalışma yürütülmesine neden olmaktadır. İşçiler, sendikalı bir işçi olarak eğitim talep ettiklerinde dahi, sendikalar, sendika mafyasının denetiminde olmayan sendikalar dahi, bu talebe kulaklarını kapattıkları bir alışkanlık-tembellikle yanıt vermekte, oralı olmamaktadırlar. Çünkü, sendikanın işçi sendikası olmasının anlamı unutulmaktadır. Genel olarak sendikal çalışma, örgütlü çalışma olmaktan çıkartılmakta, sistemin, kapitalizmin yarattığı zayıf insanî ilişkiler, yalnızlık, sendikalarda da egemen olmaktadır.

Kaldı ki, biz işçi direnişlerinin gelişimi ve büyümesinden, örgütlü hâle gelmesinden, farklı yerlerdeki işçilerin birbiri ile ilişkiler kurmasından söz ediyorsak, elbette sendika dışında da ara örgütlenmelere ihtiyaç duyacağız. Birleşik İşçi Kurultayı, tam da böylesi bir örgütlenmedir. Bu konuda öncü işçilerin, siyasal görüşleri bir yana, bir araya gelmesi, sendikacılığın doğru temellere oturtulması, direnişlerin gelişmesi için ilave bir örgütlenmedir.

İşçiler, bilmelidirler ki, her türlü faaliyet için temel örgütlenme, işyeri bazında örgütlenmedir. İşyerinde bir örgütlenme yoksa, işçilerin direnme gücü zayıflar. Bu nedenle, işyeri örgütlenmesi, ister sendikanın bulunduğu bir işyeri olsun ister olmasın, şarttır. O işyerinde sendika yoksa, işyeri örgütlenmesi, daha sessiz, daha kapalı yürümek zorunda kalır. Sendika varsa işyeri örgütlenmesi daha açık hâle gelir. Ancak her durumda, işçilerin söz hakkı önemlidir.

Tüm bunlar, aslında işçi sınıfının kurtuluşu için yeterli örgütlenmeler değildir.

İşin içine siyasal örgütlenme girmek zorundadır. Bu elbette işçilerin devrimci örgütlenmesidir. Bu örgütlenme, elbette devletin saldırılarına karşı da güvencedir. Ama bununla sınırlı değildir.

İşçiler, nihaî olarak kapitalist sistemi yıkmak, kendi emeklerinin geçmiş dönemdeki ürünü olan üretim araçlarına el koymak yolu ile sömürüye son verebilirler. Sömürüye son verene kadar, işçi sınıfı kurtulmaz.

İşçi sınıfının kurtuluşu bir sosyalist devrimle mümkündür. Bu biliniyor. Bunun için, işçilerin, devrim saflarında örgütlenmesi gerekir.

12 Eylül karşı-devriminde devlet, öncelikle devrimcilere, komünistlere saldırdı. Devrimci örgütler devre dışı bırakılınca, işçilerin sendikalarına, anayasal haklarına, ücretlerine, sosyal haklarına, çalışma zamanlarına, çalışma düzenlerine saldırmak, çok daha olanaklı oldu.

İşçi sınıfı, siyasal bir varlık olmadan, kendi sınıf bilincine de varamaz. Nasıl ki patronların, burjuvaların kendi devletleri var ve o devletleri onların siyasal örgütüdür, işçilerin de kendi siyasal örgütleri olmalıdır. Devlet, hiçbir zaman bir fabrikada gelişen direnişte işçiden yana tutum almaz. Her zaman kapitalist ister ve kolluk kuvvetleri, askeri, polisi, yargısı, TOMA’sı devreye girer. Çünkü devlet onların siyasal örgütüdür, en gelişmiş siyasal örgütüdür.

Ve egemenler, işçi ve emekçilere siyaseti yasaklarlar. Onlara ancak, kendi burjuva partileri, düzen partileri içinde siyaset yapma izni verirler. CHP’ye, AK Parti’ye, MHP’ye katılabilirsiniz. Ama kendi siyasal örgütlerinizi kuramazsınız. Bunu yasaklar. Bunun ana nedeni, işçilerin siyasal örgütlerinin ortaya çıkmasını, işçilerin sınıf bilincine ulaşmasını engellemektir. Ancak devrimcileşmiş işçiler, ancak siyasal olarak devrimci bir işçi partisinde örgütlenmiş işçiler sisteme karşı düzenli ve sistemli bir mücadele yürütürler. Ve işçilerin siyasal örgütlenmesi ne kadar gelişirse, işçiler devrim saflarına ne ölçüde katılırsa, sendika mafyası o ölçüde etkisiz kalır. İşçileri uyanık tutacak şey, sınıf bilinçleri, devrimci örgütlenmelerdir. Yoksa, burjuvazinin, devletin, onların denetimindeki sendikaların ayak oyunlarını anlamak bile mümkün değildir, değil ki önlemek.

Demek ki, işçi örgütlenmesi, gerçekte, birçok yönü olan bir örgütlenmedir. Sendikal örgütlenme, devrimci işçilerin varlığında daha da sağlıklı gelişecektir.

İşçi sınıfının burjuvaziye karşı savaşımı, ekonomik, siyasal ve ideolojik bir savaştır. Bu savaşın her cephesinde var olmak şarttır. Bunun yolu ise, siyasal örgütlenmedir. Siyasal örgütlenme, işçilerin devrim saflarına katılması, sendikaları da geri almalarının, sendika mafyası ve kan emicileri sırtından atmasının tek gerçek ve olanaklı yoludur.

Devrimci işçiler, içinde bulundukları sendikayı, yukarıda açıklandığı gibi, bir işçi sendikasına, işleyen ve canlı bir işçi sendikasına çevirmek zorundadırlar.

Devrimci işçiler, işyerlerinde işyeri temsilcilikleri, komiteleri kurmak zorundadırlar.

Devrimci işçiler, Birleşik İşçi Kurultayı gibi ara örgütlenmeleri geliştirmek, işçi direnişleri arasında bağlar kurmak, geliştirmek zorundadırlar.

Bugün ülkemizde gelişen işçi eylemleri, direnişler, bu açıdan büyük olanaklar sunmaktadır. İşçilerin bıçak kemiğe dayandığında başvurdukları direniş, aslında onların kendilerini tanımaları, öğrenmeye açık olmaları için müthiş bir olanaktır. Bu olanağı doğru değerlendirmek, hem işçilerin birbirinden öğrenmesini sağlamak hem de onları devrimci mücadele ile tanıştırmak kritik bir görevdir, savsaklanamayacak bir iştir.

Ülkemizde gelişmekte olan devrimin ana gücü, öncü gücü işçi sınıfıdır. İşçilerin üretim sürecinden gelen disiplin ve bilgilerini devrimin hizmetine sunmaları olmadan, burjuva devleti yıkmak, sömürüsüz ve savaşsız bir dünya kurmak mümkün değildir.

Ülkemiz toplumsal muhalefeti, Gezi Direnişi ile 15-16 Haziran Direnişi’ni bir kanalda birleştirmek zorundadır. Bunun yolunu, devrimci işçiler döşeyecektir.